คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : FSK : 6 [100%]
6
“วันนี้นายสองคนทำได้ดีมากนะ ทั้งมาร์คและก็ฮันบิน” มาร์คกับฮันบินก้มหัวเคารพประธานาธิบดีมิโนก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกมา แต่กลับถูกมิโนเรียกตัวไว้ก่อน
“ฉันมีอะไรอยากจะให้พวกนายตามสืบให้หน่อย” มิโนหมุนเก้าอี้ทำงานก่อนที่จะมองทหารระดับสูงและมีประสิทธิภาพทั้งสองคนที่เดินเข้าใกล้โต๊ะทำงานของเขา
“มาร์ค นายได้ฟังที่จื่อเทาพูดที่โกดังของทิฟแล้วใช่มั้ย?”
“ครับ”
“เรื่องที่ว่าฉันได้รับจดหมายจากกษัตริย์เขต 7 อิมแจบอมน่ะเป็นเรื่องจริง และเรื่องที่ได้ถูกวานมาให้ตามหาตัวของ ‘กันต์พิมุก ภูวกุล’ หนึ่งในราชวงศ์ของเขต 7 ก็เป็นเรื่องจริง” มิโนมองหน้าผู้พันมาร์คและผู้หมวดฮันบินอย่างจริงจัง
“ฉันอยากให้นายสองคนช่วยตามหาตัวกันต์พิมุก หาเบาะแสมาให้ได้ ถ้าเจออะไรที่มีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์หรือตราสัญลักษณ์ของเขต 7 ก็เก็บข้อมูลมาให้หมด”
“โอ๊ย! ยูค แบมเจ็บนะ!”
“เฮ้ย ขอโทษๆ ก็ฉันมือหนักนี่”
ยูคยอมผ่อนมือที่จับข้อเท้าของแบมแบมลงเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มโวยวายว่าเจ็บ ก่อนที่จะผลิกไปมาเบาๆ สภาพข้อเท้าของคนตัวเล็กตอนนี้มันแทบอธิบายเป็นคำพูดไม่ออก ข้อเท้าที่บวมเปล่งแถมยังเขียวเหมือนมีตะไคร้น้ำแพร่เผ่าพันธุ์อยู่ภายในเซลล์ทำให้ยูคยอมอยากจะเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากเก็บเอามาเป็นฝันร้าย
“สยองอ่ะแบม...อย่างกับคนเป็นโรคเท้าช้างเลย”
“แหยะ! อย่าพูดอย่างนั้นดิยูค แบมกลัวนะ TT” แบมแบมทำหน้าเหยเกพลางมองที่ข้อเท้าตัวเอง “แบมจะตายมั้ยอ่ะยูค?”
“ไม่ตายหรอกแบม แต่อาจจะเดินไม่ได้ไปหลายวัน”
...เดินไม่ได้ = ไม่ได้ออกไปเดินเล่น = ติดอยู่ในกระท่อม = เหมือนติดอยู่ในปราสาท...
โอ้วววว ม่ายยยย!!! รับไม่ได้ มันบาดใจเกินไป! T^T
“เดินไม่ได้เลยเหรอยูค?! ไม่เอานะขาดขาไปแล้วแบมจะอยู่ยังไง จะกิน จะเดิน จะทำนู่นทำนี่ยังไง?!”
“อ่า...ไม่รู้สิ”
“ไม่รู้ได้ไงกันยูค?! ยูคช่วยแบมคิดดิ!!”
“โอ๊ย! แบมอย่าทุบ ฉันเจ็บ” ยูคยอมถอยห่างออกจากแบมแบมเป็นจังหวะเดียวกับที่มาร์คและฮันบินเดินออกมาจากห้องส่วนตัวของประธานาธิบดี ผู้พันมาร์คมองหน้าคนตัวเล็กที่นั่งรอพวกเขาอยู่หน้าห้องก่อนจะมองที่ข้อเท้า
“ฉันว่านายควรจะหยุดใช้เท้าไปสักระยะนะแบมแบม”
“แต่มาร์คฮยอง...ผมไม่อยากติดแหง็กอยู่ในกระท่อม…”
“ฉันบอกเหรอว่าจะให้นายอยู่กระท่อม 7/5 Wolves Path ต่อ” คิมฮันบินชิงพูดขึ้นมาน้ำสียงราบเรียบและเย็นชานั่นทำให้แบมแบมติดสตั๊นไป 10 วิ
...ทำไมรู้สึกเหมือนหน้าชาๆ เหมือนโดนแตนต่อยเลยแฮะ =_=^...
“เอาเถอะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วฉันจะให้นายอยู่ที่กระท่อมฉันจนกว่าจะหาย แล้วฉันจะไล่นายกลับบ้านทันที” ...นี่ผมควรขอบใจรึเปล่านะ TvT อุแหม...ซึ้งเฟ่อร์...
“ความจริงฉันรู้จักหมอคนนึงนะ หมอนั่นปรุงยาเก่ง รับรองว่าวันสองวันนี้นายจะหาย” ยูคยอมพูดขึ้นมา เรียกดวงตาเป็นประกายของแบมแบมได้ดี
“จริงอ่ะยูค?! ใครอ่ะๆ แล้วที่ไหน?”
“เขาชื่อ ‘คิมดงฮยอก’ อยู่หลังเขตติดกับป่าแถวๆ ลานยิงธนู” ยูคยอมพูดพลางให้แบมแบมคิดสถานที่ไปด้วย “แต่หมอนั่นหน้าเลือดมากนะ ค่ายาแค่เข็มเดียวเท่ากับซื้อเสื้อขนเฟอร์ได้สองตัวเชียวนะ”
“เฮ้ยน่า แบมว่าแบมจ่ายไหว”
“อวดเก่ง” ร่างเล็กหันไปมองฮันบินที่มองเขาด้วยสายตาคมๆ เฉือดเฉือนนั่น
“โอเค ถ้านายคิดว่านายจ่ายได้ แต่ถ้านายจ่ายไม่ไหวฉันจะจ่ายให้นายเอง” ผู้พันมาร์คพูดขึ้นก่อนจะก้มตัวลงและหันหลังให้แบมแบม
“ขึ้นมา”
“เอ๋? เดี๋ยว”
“ฉันบอกให้ขึ้นมาไง”
“แต่...ทำไมมาร์คฮยองถึง...”
“ฉันบอกเองไม่ใช่เหรอ?” มาร์คเอี้ยวตัวมามองแบมแบมที่มองมาที่เขาอย่างสงสัย แต่คำตอบนั่นก็ทำให้แบมแบมกระจ่างและหลุดยิ้มออกมาได้
“ว่าฉันจะปกป้องนาย”
--------------- FSK -------------------
“หืออออ? แบมแบม? เพื่อนยูคยอมเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า” คิมดงฮยอกก้มลงมองเด็กขายาวนามแบมแบมที่มองเขาตาแป๋ว ก่อนที่จะเหลือบตาไปมองที่เท้าที่บวมจนไม่น่าให้อภัย
“แค่เท้าแพลงนิดหน่อยเอง ทายาเดี๋ยวก็หาย”
...เดี๋ยวก็หาย...ช้ะ?
“บอกอาการของนายมาสิ...อ่า...อะไรนะ แบมแบม?”
“ครับ...ผมรู้สึกเหมือนเวลาเดินมันปวดๆ จี๊ดๆ เหมือนกระดูกมันไม่เข้าที่เลยอ่ะครับ ผมจะตายมั้ยอ่ะหมอ?” แบมแบมถกขากางเกงตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้คุณหมอดงฮยอกได้เห็นมันชัดๆ
“เท้าแพลงไม่ใช่ถูกซอมบี้กัดนะไอ้เด็กบ้า แค่เท้าแพลงนี่ไม่ถึงกับตายหรอกเด็กโง่”
...โดนด่าใช่มั้ย? TT ทั้งบ้า ทั้งโง่เลย ฮืออ...
“พวกนาย 3 คนช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนได้มั้ย ฉันอยากคุยกับผู้ป่วยใจเสาะนี่สักหน่อย” ...รวมใจเสาะอีกด้วย good luck ครับ...
แบมแบมมองยูคยอม ฮันบิน และมาร์คที่เดินออกไปจากห้อง ก่อนที่เขาจะหันไปมองดงฮยอกที่กำลังหายาอะไรสักอย่างอยู่
“ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองสินะ ใช่มั้ย?” ดงฮยอกพูดขึ้นทั้งที่มือก็ยังหายานู่นนี่นั่นอยู่ “ฉันชื่อคิมดงฮยอก...”
“ผมเรียกว่าหมอด้งได้มั้ยฮะ?” ยังไม่ทันที่ดงฮยอกจะได้พูดยาว แบมแบมก็ขัดขึ้นซะก่อน
“ถ้านายเรียกแบบนั้นฉันจะทำให้เท้านายกลายพันธุ์เลยเอามั้ย?”
“ขะ...ขอโทษครับ TT” เมื่อหายาเสร็จดงฮยอกก็ก้มลงทายาที่เท้าและพันข้อเท้าให้แบมแบมที่นั่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทันทีที่มองแผลนั่น
“ฉันเป็นหมอที่นี่มาได้สักพักแล้ว ขอบอกก่อนว่าฉันรักษาได้ทุกโรคนี่ไม่ได้โม้นะ และราคาค่ายาของฉันก็สูงมาก”
“ครับ”
“ฉันเลยคิดว่าเด็กที่ดูอายุไม่เกิน 18 อย่างนายไม่น่าจะจ่ายได้ เพราะฉะนั้นไม่ผู้หมวดฮันบินก็ผู้พันมาร์คที่ต้องจ่ายให้ นายสนิทกับพวกเขาเหรอ?”
“ก็...สำหรับผมพวกเขาคือคนที่ผมคิดว่าอยู่ด้วยแล้วปลอยภัยที่สุดนะ” ดงฮยอกเงยหน้ามองแบมแบม ก่อนที่เขาจะเดินไปล้างมือ
“เพราะพวกเขาเป็นทหารใหญ่เหรอ นายถึงคิดแบบนั้น”
“ก็ตั้งแต่ที่มา...เอ่อ...คือตั้งแต่แรกผมก็อยู่กับพวกเขาก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว” แบมแบมเริ่มเรียงคำพูดไม่ถูกเมื่ออีกคนกำลังไล่คำถามเขา
“พวกนั้นน่ะขรึมจะตายไป พวกทหารน่ะเอาแต่อ้างกฎเกณฑ์ พวกเขาไม่ได้ใจดีหรอกนะ ทำตัวราวกับหุ่นยนต์ที่ต้องปฏิบัตืตามคำสั่งของนายพลบังหรือประธานาธิบดีมิโน” ดงฮยอกเค่นยิ้มออกมาแต่แบมแบมกลับส่ายหน้า
“ไม่จริงหรอกครับ มาร์คฮยองกับฮันบินฮยองใจดีจะตายไป ถึงแม้ว่าฮันบินฮยองจะชอบทำเป็นเหมือนไม่สนใจคนอื่นแต่เขาก็คอยเป็นห่วงผมอยู่ตลอดเวลา และถึงผู้พันมาร์คจะเหมือนคนที่ชอบสั่งให้ทุกคนอยู่ภายในกฏเกณฑ์แต่เขากลับช่วยประชากรทุกคนออกจากโกดังวันนี้ได้นะครับ” แบมแบมยิ้มให้ดงฮยอกที่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
...เด็กนี่มันโลกสวยชะมัด...
“โอเค ฉันไม่ถ่วงเวลาแล้วดีกว่า เอายานี่ไป แล้วก็อย่าลืมทายาและเปลี่ยนผ้าพันเท้าทุกเย็นหลังอาบน้ำเสร็จ พยายามอย่าเดินมากถ้าไม่จำเป็น โอเคมั้ย?”
“โอเคครั้บ ค่ายาเท่าไหร่ครับ?”
“หืม? นายจะจ่ายเหรอ” ดงฮยอกมองแบมแบมที่พยักหน้าให้เขา ก่อนที่ร่างโปร่งจะหยิบเครื่องคิดเลขมากดแล้วส่งให้แบมแบมดูราคา
แปลกที่เด็กหัวทองนี่ไม่ได้ทำหน้าตกใจแต่อย่างใด ร่างเล็กลุกขึ้นยืนก่อนจะควานหาเหรียญในกระเป๋าตัวเองแล้วยื่นให้ดงฮยอก
“นี่ฮะ...คะ...คุณดงฮยอก?” แบมแบมมองคุณหมอที่มองสิ่งๆ หนึ่งที่ตกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา บัดนี้ของสำคัญที่สุดตกอยู่บนพื้นข้างเท้าของแบมแบม ปรากฎตราสัญลักษณ์ของเขต 7 อย่างชัดเจนบนตัวของนาฬิกาฝาพับ
ดงฮยอกมองนาฬิกานั่นก่อนที่จะมองเหรียญในมือของแบมแบม
“นาย...นาย...นายคือกันต์พิมุกต์ ภูวกุล...ใช่มั้ย?” แบมแบมเบิกตากว้าง รีบหยิบนาฬิกาพกขึ้นยัดใส่กระเป๋าเสื้อคลุมก่อนนัยน์ตากลมโตจะตวัดมามองดงฮยอก
“คุณดงฮยอก ได้โปรดอย่าพูดนะ” แบมแบมยัดเหรียญทองพวกนั้นใส่มือดงฮยอกพร้อมกับเขย่ามือคุณหมอเป็นเชิงขอร้อง
“คุณดงฮยอกอย่าบอกใครนะฮะ อย่าบอกยูคยอม ฮันบินฮยอง แล้วก็มาร์คฮยองนะ”
“ทำไม...” ดงฮยอกรู้สึกเกร็งไปหมดเมื่อรู้ว่าเด็กตรงหน้านี่เป็นน้องชายของกษัตริย์เขต 7 เช่นเดียวกับแบมแบมที่เกรงว่าความลับนี่จะแพร่ออกไป
“ผมจะเล่าให้คุณดงฮยอกฟัง แต่ขอร้อง...อย่าบอกใครนะครับ” แบมแบมทำเสียงขอร้องอย่างน่าเวทนา
“คือว่า...ผม...”
“…”
“ผมหนีออกมาครับ”
“เมื่อไหร่แบมแบมจะออกมาเนี่ยย” ยูคยอมมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาว่าผ่านไปชั่วโมงแล้ว แค่ทายากับพันแผลอะไรมันจะนานขนาดนั้น
แกรก
สามสายตามองร่างบางที่เดินออกมาจากคลินิกไม้ของดงฮยอก แบมแบมกวาดตามองทั้งสามคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ เราไปกันเถอะ” มาร์คมองแบมแบมที่ทำหน้าแปลกๆ ไป ก่อนที่เขาจะจับเข้าที่ข้อมือบางแล้วถาม
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าครับมาร์คฮยอง แบมสบายดี”
“…”
“เอ้อ พาแบมไปย้อมสีผมหน่อยได้มั้ยครับ สีบอล์นแบบนี้มันดูเด่นๆ ยังไงไม่รู้อ่ะครับ” แบมแบมแกะมือของผู้พันออกก่อนที่จะเดินลิ่วไปก่อน เป็นจังหวะเดียวกับที่ดงฮยอกโผล่หน้าออกมา
“เกิดอะไรขึ้นกับเด็กนั่น?” ฮันบินตวัดสายตาไปมองคุณหมอดงฮยอกที่เลิกคิ้วให้เขา
“คงจะเจ็บเท้าละมั้ง นายจะให้คนที่บาดเจ็บอยู่ยิ้มร่าแบบเดิมรึไงล่ะ” ดงฮยอกพูดแค่นั้นก่อนที่เขาจะกลับเข้าคลินิกไปเหมือนเดิม
“กลับกันเถอะครับบีไอฮยอง” ยูคยอมหันไปพูดกับคิมฮันบินก่อนที่ทั้งสองคนจะลุกขึ้นและหันหลังเตรียมกลับบ้าน แต่เสียงของมาร์คก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ถ้านายไม่อยากให้แบมแบมอยู่ด้วย ก็ให้เขามาอยู่กับฉันก็ได้นะ”
“แบมแบมเป็นเพื่อนผม ทำไมผมถึงไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยล่ะครับคุณมาร์ค” ยูคยอมตวัดสายตาคมมามองมาร์ค
“ฉันไม่ได้หมายถึงนาย ฉันหมายถึงคิมฮันบิน”
“…”
“ฉันไม่อยากให้แบมแบมรู้สึกแย่ที่ถูกนายกดดันแบบนั้น ถ้าไม่ชอบก็ให้เด็กนั่นมาอยู่กับฉัน” คิมฮันบินเงียบอยู่พักใหญ่ ผู้หมวดเย็นชามองหน้าผู้พันมาร์คนิ่งก่อนที่ริมฝีปากหนาจะพูดขึ้น
“แค่เด็กบ้าคนนึง ฉันดูแลได้”
“…”
“คนที่ดูแลใครไม่ได้แบบนายไม่ต้องมายุ่งหรอก…ต้วนอี้เอิน” ฮันบินทิ้งคำพูดแค่นั้นก่อนที่คนตัวสูงจะเดินออกไปพร้อมกับน้องชายโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีก
...2 วันผ่านไป...
10.35 a.m.
แบมแบมนั่งอยู่คนเดียวภายในกระท่อม คนตัวเล็กทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างปิดไม่มิดเมื่อไม่มีแม้แต่เงาของยูคยอมและฮันบิน ไม่มีแม้กระทั่งจดหมายจากเพื่อนตัวสูงหรือผู้หมวดหน้านิ่งเขียนบอกว่าอยู่ที่ไหนตอนนี้ ให้ตายเถอะ...ปล่อยเขาให้อยู่คนเดียวตลอดเลยสินะ
…แล้วพวกเค้าจะมาแคร์เขาทำไมกัน...
“นั่นสินะ แบมแบม” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองพร้อมกับความน้อยใจที่สุมอยู่เต็มอก ร่างบางเกลือกกลิ้งเล่นอยู่บนโซฟาหนังก่อนที่จะได้ยินเสียงคนเคาะประตู
“อ๊ะ! ยูคยอมกลับมาแล้วเหรอ” แบมแบมเผลอยิ้มออกมาเมื่อนึกได้ว่าบางทีเพื่อนตัวยักษ์อาจจะกลับมาแล้ว มือบางเอื้อมเปิดลูกบิดประตูแต่คนตรงหน้ากลับทำให้คนตัวเลิกเบิกตากว้าง
“จุนฮเว!!”
“นี่! เงียบๆ สิ” จุนฮเวเอามือปิดปากแบมแบม ก่อนที่เขาจะดันตัวเองเข้ามาในบ้าน
“นายเข้ามาทำอะไรในนี้น่ะ?”
“ฉันมาหานายนั่นแหละ นี่นายเปลี่ยนสีผมใหม่เหรอ?” จุนฮเวมองคนตัวเล็กที่ย้อมผมเป็นสีดำเรียบร้อย แบมแบมยิ้มให้อีกคนพลางพูดขึ้น
“ใช่แล้ววว ฉันหล่อป่ะล่ะ?”
“ไม่อ่ะ ฉันหล่อกว่าเยอะ” ร่างบางเบะปากอย่างงอลๆ อะไรกัน - - เขาว่าเขาหล่อขึ้นกว่าเดิมอีกนะ แล้วทำไมหมอนี่ถึงบอกว่าไม่ล่ะ วันนี้ไม่ใช่วันเอพริลฟูลเดย์นะ ทำไมจุนฮเวถึงโกหกว่าแบมไม่หล่อ
“แต่ยังไงก็น่ารักดี” ...เฮ้ย =///= อะไร ทำไม ห๊ะ?!...
“ละ ละ แล้ว...แล้วนายมาหาฉันทำไมอ่ะ? แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?”
“ฉันก็แค่...เอ่อ...ฉันแค่...” จุนฮเวเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ อ่า...นั่นสิ ลืมไปซะสนิทเลย ความจริงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามาทำไม เขาได้ข่าวจากพวกแม่ค้าแถวตลาดที่พูดถึงแบมแบมกันยกใหญ่ในหัวข้อข่าว ‘เด็กชายแบมแบมบ้าน 7/5 Wolves Path ขวัญใจแม่ค้าพ่อค้าในตลาด’ เพราะคนตัวเล็กชอบไปตลาดกับผู้หมวดฮันบินอยู่บ่อยๆ คงจะไปเงอะๆ งะๆ ใส่แม่ค้าพ่อค้าเค้าจนเค้าเอ็นดูกันทั่วตลาดล่ะมั้ง
...คิดแค่นั้นก็เลยมุ่งมาหาถึง 7/5 Wolves Path แล้ว...
“อ่า...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมาทำไม” จุนฮเวยิ้มแห้งๆ อย่างงงๆ “งั้นฉันกลับล่ะ”
“เดี๋ยวสิจุนฮเว” แบมแบมรั้งข้อมือร่างสูงไว้ จุนฮเวหันมามองคนตัวเล็กพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“นายมีที่ที่ชอบไปบ่อยๆ มั้ยอ่ะ?”
“ก็...ก็มีนะ ทะเลสาบหลังเขต 5”
“พาฉันไปหน่อยดิ”
“ห๊ะ?”
“นะๆๆ ฉันเบื่ออ่ะ ไม่อยากอยู่บ้านเลย” แบมแบมมองจุนฮเวที่เงียบไป ร่างสูงมองเขานิ่งเหมือนใช้ความคิด ก่อนที่จุนฮเวจะพ่นลมหายใจออกมา
“เฮ้อ เอาเถอะ ไปก็ไป”
----- FSK ----- COME BACK +++++
แบมแบมนั่งมองออกไปสุดแนวทะเลสาบ ข้างๆ กันนั้น คือจุนฮเวที่ยืนปาก้อนหินให้กระเทาะกับน้ำเล่นเป็นวงกว้าง สีของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินดูสวยมากเมื่อได้มองใกล้ๆ แบบนี้ ดูดีกว่าตอนที่มองจากหน้าต่างบานเล็กที่ปราสาทเขต 7 อีกนะเนี่ย
...คิดถึงพี่เบียร์กับเนียร์ฮยองจัง...
“จุนฮเว”
“ห๊ะ”
“นายเคยหนีออกจากบ้านป่ะ” แบมแบมถามคนตัวสูงที่ยังคงไม่หยุดปาก้อนหิน
“เคยแค่คิดอ่ะ ฉันหนีไปจริงๆ ไม่ได้หรอก”
“ทำไมอ่ะ?” แบมแบมเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะเหลือบหันไปมองแบมแบม นัยน์ตาของคนตัวสูงฉายแววความเศร้าออกมาเล็กน้อย
“ถึงหนีไป เทาฮยองก็ต้องตามหาฉันจนเจออยู่ดี แถมยังต้องถูกสั่งห้ามได้โทษอีก นั่นมันก็ฆ่าตัวตายชัดๆ ไม่ใช่เหรอ”
“เขาจะทำอะไรกับนายเหรอ?”
“ก็...คงลงโทษฉันตามความต้องการของเขา เขาเป็นหัวหน้าของทิฟนะ เพราะงั้นฉันก็ต้องยอมรับตัวเองที่เกิดมาในครอบครัวนี้ ต้องทำตัวให้สมกับเป็นน้องชายคนสุดท้องของหัวหน้าโจร ถึงแม้ว่าฉันอยากจะเป็นทหารก็ตาม” แบมแบมมองจุนฮเวที่ยิ้มให้เขาเหมือนน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง
...ชีวิตของนายก็ไม่ต่างอะไรจากฉันหรอก...
...อย่างน้อยก็ยังมีคนที่เข้าใจเราอยู่นะแบม...
“ใกล้จะทุ่มแล้วนะ กลับกันเลยมั้ย?”
“อ่า ก็ดี” แบมแบมยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน จังหวะเดียวกับที่จุนฮเวถามเขากลับ
“แล้วทำไมนายถึงถามฉันเรื่องนี้ล่ะ?”
“เปล่าหรอก...ฉันก็แค่คิดว่า...ถ้าเลือกที่จะหนีออกมา ฉันจะเสียใจในภายหลังรึเปล่าถ้ารู้ว่ายังไงก็ต้องกลับไป...และอาจจะไม่ได้ออกมาอีก”
“…”
“แต่นายก็ทำให้ฉันเข้าใจแล้วว่า ฉันเลือกถูกทางแล้ว”
“…”
“ไม่รู้สึกเสียใจเลยจริงๆ ที่ได้มายืนอยู่ตรงนี้น่ะ ได้มาเจอคนแบบยูค แบบนาย ถึงต้องกลับไป ฉันก็ไม่เสียใจเลยจริงๆ”
...ไม่เสียใจงั้นเหรอแบมแบม?! T^T…
บัดนี้บานประตูตรงหน้าช่างน่ากลัวรึเกิน ถ้าเปิดเข้าไปจะเจอฮันบินฮยองนั่งหน้าบูดหน้าเบี้ยวเตรียมฆ่าเขาที่กลับมาถึงบ้านดึกดื่นแบบนี้รึเปล่านะ
...โด่ๆ ดึกอะไร ทุ่มสองเอ๊งงง...
“จะ...จุน นายอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนดิ”
“อยู่บ้าอะไรล่ะ = = นายอยากเห็นฉันโดนจับเข้าคุกรึไง ฉันเป็นโจรนะ โจรที่มายืนอยู่หน้าบ้านผู้หมวดนะเว้ย” จุนฮเวแกะมือแบมแบมที่เกาะแขนเขาออก ก่อนที่คนตัวสูงจะหันซ้ายหันขวาดูลาดเลาแล้วดึงฮู้ดขึ้นคลุมศรีษะ
“ยังไงก็เดินเข้าไปในบ้านนั่นแหละ ผู้หมวดนั่นไม่ว่าอะไรหรอก”
“อ่าห๊ะ ขอบใจที่เดินมาส่งนะ”
“อืม ฉันไปนะ” หลังจากที่จุนฮเวเดินจากไป แบมแบมก็ผ่อนหายใจเข้าๆ ออกๆ จนแทบจะยืนสมาธิหน้าบ้านได้ ก่อนจะกลั้นใจเดินเข้าไปในตัวกระท่อม 7/5 Wolves Path แบมหลับตาเดินเลยนะขรั่บ แหม่...ยืนกลางบ้านรอฟังคำบ่นของเจ้าของบ้านอยู่นานพอควรแต่เขากลับได้ยินแต่เสียงลมแผ่วๆ ผลัดเข้ามา
นัยน์ตากลมค่อยๆ เปิดขึ้นทีละข้างช้าๆ O_< O_O กลับพบเพียงแค่ความมืดของตัวบ้านที่ต้อนรับการกลับมาของเขา
...โง้ยยย! แล้วที่ยืนซื่อบื้อกลัวจนตัวสั่นนั่น แบมกลัวกับผีรึไงเนี่ย?! TOT...
“ยูค! ยูคยอมมม ฮัลโล่วววว!” คนตัวเล็กลองตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเผื่อว่ายูคยอมจะนอนอยู่ในบ้าน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงคนตอบกลับมา ยูคยอมก็แล้ว ฮันบินก็แล้ว
ไปไหนกันหมดเนี่ย...
แบมแบมเดินไปถอดเสื้อคลุมที่ราวแขวนตรงประตู ก่อนจะยกมือขึ้นถูแขนเมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นของตัวบ้าน นัยน์ตากลมเหลือบมองกองไฟในเตาผิงที่ไม่ได้ถูกจุดไว้
...โอ๊ยยย T_T แบมจุดเตาไฟไม่เป็น…
“ยูคนะยูค TT ทิ้งแบมไปไหนอีกแล้วเนี่ย ฮันบินฮยองด้วย...กลับมาจะไม่พูดด้วยเลยคอยดู” แบมแบมบ่นไปพลางเดินวนไปวนมาในกระท่อม น่าเบื่อ! น่าเบื่อที่สูดดดดดด สวิตช์ไฟอยู่ไหนเนี่ย? แบมมองไรไม่เห็นเลยนะรู้มั้ย T_T ทำไมมันน่ากลัวแบบนี้ล่ะ
เคร้ง!
แบมแบมสะดุ้งตัวโยน รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ทำให้ขนลุกและเสียวสันหลังวาบ นัยน์ตากลมเหลือบเข้าไปมองในห้องครัวที่เป็นที่มาของเสียง ขาเรียวบางสั่นเทากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
เขาไม่รู้ว่าควรจะก้าวถอยหลังดีมั้ย แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้อยากก้าวเข้าไปด้านหน้า ร่างบางกำเสื้อเชิ้ตตัวบางสีขาวของตัวเอง มือบางสั่นอย่างห้ามไม่ได้
...ใจเย็นๆ สิแบม! มีสติ! ใช่…มีสติ!...
ร่างบางแทบไม่กล้าหายใจ เขาค่อยๆ หมุนตัวกลับหลัง แต่สิ่งที่เข้าเห็นกลับไม่ใช่แค่ประตูไม้บานเดิมอีกต่อไป มันคือผู้ชายคนหนึ่งที่มายืนประชิดเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“กะ…!”
“อย่าร้องออกมาเชียวนะ” ชายคนนั้นเอามือปิดปากเขาไว้ แบมแบมรู้สึกได้ถึงของมีคมเย็นๆ ที่ถูกวางแนบกับลำคอของเขา ทั้งที่อากาศข้างนอกหนาวแต่แบมแบมกลับเหงื่อออกเต็มไปหมด
ผลัก!
แบมแบมผลักอีกคนออกเต็มแรงก่อนที่จะวิ่งไปเปิดประตูบ้าน แต่ไม่ทันที่อีกคนวิ่งมากระชากผมสีดำปนม่วงของเขาจนหน้าหงาย
ตุ้บ!
แบมแบมรู้สึกได้ถึงของแข็งที่ฟาดลงมาบนศีรษะของเขา ความปวดแล่นเข้ามาแทนที่ความตกใจ ก่อนที่คนตัวบางจะหมดสติไปโดยไม่ได้รับรู้ถึงอะไรอีก
ซ่า!!
“แค่กๆๆ” แบมแบมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา หูสองข้างอื้ออึงไปหมด สายตาพยายามปรับโฟกัสข้างหน้า กระพริบตาอยู่หลายทีเพื่อกันน้ำที่เข้าตา มือบางพยายามสะบัดให้หลุดออกจากพันธนาการเชือกที่มัดข้อมือเขาไว้ติดกับเก้าอี้ แต่มันกลับไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ขมับและคราบของเหลวสีแดงที่ไหลจากศีรษะเปรอะเปื้อนเสื้อของเขา
“ไง กันต์พิมุก” แบมแบมลืมตามองคนตรงหน้าที่เดินเข้ามาหาเขา เงาเลือนลางนั่นค่อยๆ ชัดขึ้นเรื่อยๆ จนแบมแบมเบิกตามองกว้าง
“คุณจื่อเทา!!”
“น่าชื่นชมนะ ที่สมบัติของราชวงศ์เขต 7 จำชื่อฉันได้เนี่ย เป็นเกียรติมากจริงๆ” จื่อเทาเค่นหัวเราะเบาๆ เหลือบตามองแบมแบมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่
เพี้ยะ!!
“โอ๊ยยยย! ผมเจ็บนะ!”
“ฉันกำลังทำให้นายเจ็บไงกันต์พิมุก เจ็บเหมือนกับที่แกทำกับน้องชายของฉัน”
“ผมไปทำอะไรให้?!”
“แกไม่ได้ทำหรอก ที่ทำน่ะมันพี่ชายแกกับคู่หมั้นของแกต่างหากล่ะ!!” แบมแบมขบฟันแน่น พี่ของเขากับจองกุกงั้นเหรอ? เกี่ยวอะไรกับจื่อเทากัน พวกเขารู้จักกันเหรอ?
“ไม่เป็นไร ฉันได้ข่าวมาว่าแกไม่เคยออกมาจากปราสาทเลยนี่ ยินดีต้อนรับสู่เขต 5 นะ เขตที่มีประธานาธิบดีเน่าๆ ไม่ได้เรื่องกับ นายทหารอวดดีทั้งกองทัพโดยเฉพาะ ผู้พันมาร์คกับผู้หมวดฮันบิน”
“แต่มาร์คฮยองกับฮันบินฮยองก็ไม่ได้ทำตัวต่ำต้อยเลวทรามเหมือนคุณ!”
ผัวะ!
แบมแบมถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดลงพื้น หอบหายใจถี่ และรู้สึกได้ถึงความคาวทั่วโพรงปากหลังจากที่หมัดหนักๆ ชกเข้าเต็มแก้มซ้ายของเขา
“ต่ำต้อยงั้นเหรอ? เหอะ! ฉันอาจจะเป็นแบบนั้นก็จริง แต่ไอ้ที่ว่า ‘เลว’ น่ะ ฉันว่าจะโทษแค่ฉันอย่างเดียวก็ไม่ได้นะ”
“…”
“เพราะพวกนั้นก็เลวไม่ต่างจากฉันสักเท่าไหร่หรอก”
“ผมไม่เชื่อ พวกเขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ...มาร์คฮยองกับฮันบินฮยองน่ะใจดีจะตาย
“เหรอ? นายรู้จักพวกมันดีกว่าฉันรึไงถึงได้ตัดสินว่ามันดีนักดีหนา?”
“…”
“อาจจะดีกับแกก็จริง แต่อีกหน่อย…พอมันรู้ว่าแกเป็นใคร เรื่องนี้มันไม่จบง่ายๆ แน่ กันต์พิมุก” จื่อเทายิ้มมุมปากเมื่อเห็นแบมแบมขมวดคิ้วจนเป็นปม
“คุณจะบอกมาร์คฮยองกับฮันบินฮยองเหรอ?!”
“ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอก ทำไมล่ะ? แกกลัวเหรอถ้ารู้ว่าพวกมันรู้ว่าแกเป็นใคร”
“…”
“กลัวว่าพวกมันจะปฏิบัติกับแกต่างจากเดิมรึไง กันต์พิมุก”
“...”
“แกมันอ่อนต่อโลกจริงๆ ไม่เคยคิดเลยเหรอว่าถ้าออกมาข้างนอกแล้ว จะต้องเจอกับอะไรบ้าง?”
“…”
“ฉันจะทำให้แกเข้าใจเอง ว่าแกควรจะไปยืนอยู่ตรงไหน ในโลกนี้”
“…”
“ฉันขอบอกแกไว้เลยนะไอ้กันต์พิมุก”
“…”
“ว่าอย่ามายุ่งกับคนรักของน้องชายฉัน!!”
คิมฮันบินเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านด้วยสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น วันนี้เขาก็กลับมาถึงบ้านตอนเช้าอีกครั้ง สติสัมปชัญญะในตอนนี้ออบซอมากจริงๆ คนตัวสูงเดินไปจุดเตาผิงไฟก่อนจะถอดโค้ทตัวนอกออก เดินไปเปิดประตูห้องนอนของตัวเองแต่กลับต้องขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นร่างบางนอนอยู่บนเตียงเหมือนเช่นเคย
ขายาววิ่งไปเปิดดูในห้องน้ำ ห้องครัว หรือแม้กระทั่งห้องของยูคยอม เขาก็ไม่เห็นวี่แววของคนตัวเล็กอยู่เลยแม้แต่น้อย
...แบมแบมหายไปไหน...
อดแปลกใจไม่ได้ทั้งๆ ที่ก็เห็นเสื้อโค้ทตัวสีแดงของแบมแบมแขวนอยู่ แต่กลับไม่มีวี่แววของเจ้าของมันเลย
...รึว่าออกไปตลาด? แต่ว่าก็ไม่ได้เอาโค้ทไปด้วย และก็ไม่ได้เขียนโพสอิทบอกเขาเลย...
บางทียูคยอมอาจจะรู้อะไรก็ได้ แต่หมอนั่นไปนอนอยู่บ้านยองแจที่ Deer Path หลายวันแล้วนะ ไม่น่าจะรู้อะไรหรอกมั้งทางนั้น
...ไอ้มาร์คเหรอ รึว่าไอ้มาร์คจะมาเอาไป...
แกรก
ฮันบินหันไปมองทางประตูที่เปิดออก เผยเงาของคนตัวเล็กๆ ที่กำลังถอดรองเท้าอยู่หน้าบ้าน เสียงย่อมไวกว่าความรู้สึก ผู้หมวดรีบเอ่ยเรียกคนที่อยู่หน้าประตู
“แบมแบม ไปไหน…” ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบคนตัวสูงก็ต้องเบิกตาขึ้นเล็กน้อย
ไม่...นั่นไม่ใช่แบมแบม
“สวัสดีบีไอ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงฉันมั้ย?” คิมฮันบินจำรอยยิ้มนั่นได้ เขาจำเสียงเล็กๆ ที่พูดผ่านริมฝีปากบางนั่นได้ จำดวงตาที่เขาชอบมองเมื่อก่อนได้ จำคนตัวบางๆ ที่เขาเคยกอดแล้วให้ความรู้สึกอุ่นได้
และจำใบหน้าที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้ทุกวินาทีที่ได้เห็น
“คิมจินฮวาน…”
---------------------------------------------------------
[Spoil] Chapter 7
“ได้...ถ้านายไม่แคร์ก็ไม่เป็นไรคิมฮันบิน”
“…”
“แต่ฉันขอเตือนนายไว้ว่า ถ้าไม่อยากโง่เพราะหมอนี่เหมือนฉัน ก็อย่าให้ความรักความชอบของนายมันขึ้นสมองไปมากกว่านี้”
.
.
.
[วีดิโอนี้ฉันถ่ายตอนสามทุ่มสามสิบแปดนาที หลังจากที่เพิ่งเจอตัวลูกหมาน้อยไร้เดียงสาที่หลุดออกมาจากบ้าน]
[To be continued อิมแจบอม]
ปิ๊ป!
ปึง!!
“ไอ้บ้าเอ๊ยยย!!!”
-----------------------------------------------------------------
(ตราสัญลักษณ์ของเขต 5 กับเขต 7 ค่ะ ใช้เวลาคิดนานพอควร สุดท้ายก็ออกแบบออกมาได้ 5555)
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นแล้วใช่มั้ย 5555 สปอยไว้ก่อนเดี๋ยวเรามาแต่งต่อ 55555!
-------------------------------------------------------------
ชี้แจงที่หายไปนานนะคะ >_< อย่างแรกเลยที่ไรท์หายไปนานโดยไม่บอกกล่าวคือไปสอบ O-NET จ้าาา
5555 หยุดอ่านหนังสือไปยาวเลยทีเดียว กุมภาก็มีสอบปิดเทอมวันที่ 16-17 อีกแน่ค่ะ (ไม่รู้ว่าจะยัดสอบทำไมเยอะแยะ)
คือพยายามหาเวลามาลงมากนะ แต่ขอสารภาพเลยว่าไรท์เตอร์เรื่องนี้เป็นคนทำอะไรชักช้ามากค่ะ แถมยังเป็นคนขี้เกียจ 55555
แต่จะพยายามหาเวลามาลงให้นะ
อันนี้หมอด้ง (คิมดงฮยอก) บางคนไม่รู้จักจะได้ไม่ต้องไปหารูปในเน็ตเองค่ะ 5555
SEE YA ฉบับเต็มๆ นะ >3<
ความคิดเห็น