คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : FSK : 1
1
แบมแบมเดินออกมาไกลจากปราสาทมากพอควร เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน ทุกทางมันมืดไปหมด รู้แค่เพียงว่าเขาต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น ตอนนี้ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แบมแบมตกใจเหมือนกันที่เขาเดินออกมาได้ไกลขนาดนี้โดยไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรเลย...ความจริงก็รู้สึกเหนื่อยอ่ะนะ ทำไงได้ ก็ไม่อยากให้พี่บีกับเนียร์ฮยองรู้เรื่องนี้นี่นา
ร่างบางเดินตามแนวป่ามาเรื่อยๆ จนเจอกระท่อมเรียงกันไป เขายิ้มเล็กน้อยเหมือนเจอทางออก...รู้สึกว่าที่นี่น่าจะเป็นหมู่บ้านนะ
“จะว่าไปพักหน่อยก็ดีนะ” แบมแบมพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่กระท่อมหลังใกล้ๆ แล้วกำลังจะเคาะประตู แต่มือบางก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นป้ายหน้าประตูที่มีตัวหนังสือสลักเอาไว้
‘38/5 Wolves Path’
ดะ...เดี๋ยวนะ
ถึงแบมแบมจะไม่เคยออกมาด้านนอกแต่แบมแบมก็เคยอ่านหนังสือในห้องสมุดที่ปราสาทเกี่ยวกับตัวเมืองของแต่ละเขตนะ แถมตอนนั้นพี่บีก็ยังมาบอกเกี่ยวกับทะเบียนบ้านและกระท่อมแต่ละหลังด้วย คำพูดของพี่บียังติดอยู่ในหัวอยู่เลย
‘เลขข้างหน้าคือเลขที่บ้าน เลขหลังทับคือเลขของเขต ส่วนภาษาอังกฤษข้างหลังคือชื่อหมู่บ้าน’
งั้นก็แสดงว่า...นี่คือกระท่อมหลังที่ 38 เขต 5 หมู่บ้าน Wolves Path
เอาจริงดิ!! นี่เขาเดินข้ามเขตมาถึงเขต 5 เลยเหรอ?! งั้นก็แสดงว่าไอ้ประตูใหญ่ๆ นั่นคือประตูแบ่งเขตสินะ
“โธ่ ไอ้แบมเอ๊ย! นี่เรากลัวพี่บีตามจับได้จนเดินมาถึงเขต 5 เลยเหรอเนี่ย? ไม่ได้การละ ต้องกลับๆๆๆ!” แบมแบมบ่นกับตัวเองอย่างร้อนรน เขารีบวิ่งกลับไปทางเดิมแต่ก็ต้องชะงักเพราะเจอกับป่า แบมแบมไม่ปฏิเสธเลยว่าเขาติดอยู่ในป่านานมาก และในนั้นก็น่ากลัวมากด้วย
ถ้าหลงขึ้นมาทำไงดีล่ะ
ช่างเถอะน่า!...ก็ดีกว่าติดอยู่ในเขต 5 นั่นแหละ
ร่างบางพยายามปีนรั้วเพื่อข้ามเข้าไปในป่า แต่ขาทั้งสองข้างก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงทุ้มและเสียงก้าวเท้าเข้ามาใกล้
“เดี๋ยว! นั่นนายจะทำอะไร?! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”
ซะ...ซวยแล้วแบมแบม เขาก้าวเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว
“ไม่เห็นรึไงว่านั่นมันป่าต้องห้าม! นายอยากเข้าคุกงั้นเหรอ?!”
คะ...คุกเหรอ! แบมไม่ได้ใสซื่อขนาดที่ไม่รู้ว่า ‘คุก’ คืออะไรนะ!
งั้นทำไงดีเนี่ย?! หนีดีมั้ย? หรือว่าแบมควรจะอยู่ตรงนี้แล้วให้เขาลากเข้าคุกไปอ่ะ...กรี๊ดดดด! บ้าเหรอ! ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็ต้องเข้าคุกจริงๆ อ่ะดิ ฮือ~ ไม่นะ! ไม่ได้ๆ ต้องหนีสินะ ต้องหนี...โอเค ใจร่มๆ นะแบม หนี!
หมับ!
“อ๊ากกกกกก!! บีช่วยเค้าด้วยยย!!”
“บี? นี่อย่าบอกนะว่านายกับบีอะไรนั่นเป็นโจร พวกนายสองคนมาชิงทรัพย์ใช่มั้ย?!”
ทรัพย์บ้าทรัพย์บออะไรกัน...แบมเปล่าซะหน่อย ปล่อยแบมนะ T^T
“ผมไม่ได้เป็นขโมยนะ ไม่ได้จะชิงอะไรทั้งนั้นแหละ! ปล่อยผมเถอะ”...ฮือ แบมจะกลับบ้าน Y^Y
“แต่เมื่อกี้ฉันเห็นนายกำลังจะเข้าป่า ซึ่งมันผิดกฎหมาย!”
“แค่เข้าป่าก็ผิดกฎหมายด้วย?”แบมแบมถามอีกคนที่รั้งแขนเขาเอาไว้ โดยที่ตัวเขาเองก็ยังคงไม่หันหน้าไปมอง
“ผิดสิ ในนั้นมีสัตว์ป่าอันตรายอยู่นะ นายทหารของเราก็เคยเข้าไปในนั้นแล้วหายสาบสูญ”
เหอะๆ เหรอครับ...ยุงสักตัวยังไม่มีบินมากัดแบมเลย
“นี่นายเป็นคนเขต 5 รึเปล่าเนี่ย คนที่นี่เขารู้กันทั้งนั้น รึว่านายเป็นคนเขตอื่น?”
“เปล่า ผมอยู่เขต 5” ก็ลองตอบอยู่เขตอื่นดิ อาจจะโดนฆ่าทิ้งก็ได้
“นายช่วยหันหน้ามาหน่อย”
“ทะ...ทำไมล่ะ”
“ฉันเห็นหน้านายไม่ชัด” เสียงทุ้มนั่นพร้อมกับแรงรั้งที่ต้นแขนทำให้แบมแบมแทบร้องไห้ แล้วถ้าอีกฝ่ายเห็นหน้าเขาแล้วจะรู้มั้ยนะ ว่าเขามาจากเขตอื่น
แต่เขาไม่เคยออกจากปราสาทเลยนี่นา ขนาดคนในเมืองยังไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
แบมแบมหันหน้าไปเผชิญกับเจ้าของเสียงทุ้มนั่น กลับเป็นร่างบางที่ต้องมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจเสียเอง ใบหน้าหล่อนั่นติดเย็นชาเล็กน้อย เส้นผมสีน้ำตาลถูกเซตให้ตั้งขึ้น นัยน์ตาคมสวยนั่นจ้องสบตากับเขา
โอ้วพี่บี! แบมใจเต้น T^T
ตลอดเวลาที่อยู่ในปราสาทนอกจากพี่บีและเนียร์ฮยองเขาก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะมีคนที่หล่อขนาดนี้อยู่ ตอนเด็กๆ เขาคิดว่าพี่ชายใหญ่และพี่ชายรองของเขานั้นหล่อที่สุดในโลกแล้ว
พาแบมแบมบินไปฟินแลนด์ที คนในโลกภายนอกหล่อแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ?
“ฉันไม่เคยเห็นหน้านายนี่ แน่ใจนะว่านายอยู่เขตนี้”
“คะ...ครับ”
“งั้นบอกเลขที่บ้านกับชื่อหมู่บ้านนายมา”
“ห๊ะ?!...อะไรนะ?!!”
“ตกใจอะไร? แค่บอกเลขที่บ้านกับชื่อหมู่บ้านนายมา ถ้านายเป็นคนเขตนี้ก็ไม่เห็นจะยากอะไร”
ก็ผมไม่ใช่คนเขตนี้ไงครับเพ่! TOT ทำไมหล่อแล้วใจร้าย ถึงพี่บีจะหล่อน้อยกว่าแต่พี่บีก็ใจดีนะ!
แบมแบมพยายามรวบรวมความคิดและการสุ่มมั่วเพียงน้อยนิดเพื่อให้เขารอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้ เอาไงดีล่ะแบม เรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขต 5 มีหมู่บ้านอะไรบ้าง งั้นก็เอาเป็นว่าอยู่หมู่บ้านนี้แล้วกัน แล้วเลขที่บ้านล่ะ? เลข 7 ดีมั้ยนะ? ก็แบมชอบเลข 7 นี่นา
หวังว่ามันจะได้ผลนะ...ขอแค่รอดพ้นจากคนๆ นี้ก็พอแล้ว
“7...7/5 Wolves Path”
“งั้นเหรอ...งั้นเดี๋ยวฉันพาเดินไปส่ง”
โหย~ TT คุณพี่...ปล่อยเด็กโกหกจากเขต 7 คนนี้ไปเถิด
แบมแบมไม่สามารถปฏิเสธความหวังดี(?) จากบุคคลที่เดินอยู่ข้างๆ ไปได้ เขาเดินไปพร้อมกับอีกคนอย่างช่วยไม่ได้ ยอมรับเลยว่าแบมแบมตัวสั่นมาตลอดทาง เขากลัวว่าอีกคนจะรู้ความจริงเข้าถ้าเดินไปถึงกระท่อม 7/5 Wolves Path แล้วคนในกระท่อมหลังนั้นบอกว่าไม่รู้จักเขา ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วเขาคงจะโดนโทษสองกระทง ทั้งโทษต่างด้าวแล้วก็โทษโป้ปด
แต่ถ้าพูดความจริงตอนนี้ออกไปเลย...แบมอาจจะตายในทันทีเลยก็ได้นะ T^T
คนข้างๆ เดินพาแบมแบมมาถึงกระท่อม 7/5 ก่อนที่บุคคลหล่อแต่ทำตัวดุจะเคาะประตูกระท่อม แบมแบมหัวใจสั่นระรัวเมื่อได้ยินเสียงเท้าจากหลังประตูบานนี้กำลังก้าวเข้ามาใกล้ๆ...เอาไงดีๆๆ! ถ้าเขาปฏิเสธ เราก็รีบวิ่งกลับทางเดิมเลยดีมั้ยนะ
เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน!
แกรก
“สวัสดีครับ...อ้าว ผู้พันมาร์ค”
คนตัวสูงจากในกระท่อมเดินมาเปิดประตูก่อนที่จะทักคนที่อยู่ข้างๆ เขา ผู้พันเหรอ? ใช่บุคคลที่คุมพวกนายทหารรึเปล่านะ บรึ๋ย! งั้นไอ้คุณพี่หน้าหล่อนี่ก็เป็นถึงหัวหน้าทหารเลยดิ! แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นนะแบม ประเด็นก็คือ...เตรียมการหนีต่างหาก!
“ไง คิมยูคยอม ฉันมีอะไรจะถามน่ะ”
“อะไรเหรอครับ?” คนที่ชื่อคิมยูคยอมเหล่มองมาทางร่างบางเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองมาร์คงงๆ
“เด็กคนนี้ใช่คนในบ้านนายรึเปล่า?”
เอาล่ะแบมแบม...มันมาแล้ว
ร่างบางหันปลายเท้าออกไปด้านซ้ายเล็กน้อยเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขาเตรียมโกยเต็มที่ ใบหน้าหวานทำหน้าออดอ้อนเว้าวอนให้คนตัวสูงเจ้าของกระท่อมเห็นใจ แต่อีกคนกลับมองมาที่เขาอย่างลังเลทำให้ร่างบางแทบน้ำตาตกใน เพราะเขาคิดว่าไม่น่าจะพาขาสั่นๆ นี่หนีไปได้ถึงทางเข้าป่าแน่ๆ
ขอร้องล่ะ อย่าใจร้ายกับเค้าเลยนะ~
“ใช่คนของนายรึเปล่าคิมยูคยอม”
“ผมคิดว่ามะ...”
“แค่กๆๆ!!”
“เป็นอะไรของนาย” ผู้พันมาร์คขมวดคิ้วถามคนตัวเล็กข้างๆ แบมแบมเลยต้องแกล้งดัดเสียงเล็กน้อย
“ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับ พอดีอากาศข้างนอกมันหนาว”
“อากาศของเขต 5 ก็เป็นแบบนี้ทุกคืนอยู่แล้ว...นายนี่แปลกคน” อ้าว! T^T ผมหนาวก็แปลกด้วย!
“ตกลงใช่คนของนายรึเปล่าคิมยูคยอม? เพราะถ้าไม่ใช่ฉันจะได้ส่งตัวไปศาลทหาร”
โห~ เกี่ยวไรกับศาลวะครับ ทำไมที่นี่ถึงโหดเยี่ยงนี้ ส่งผมไปศาลทำไมกัน พี่บีช่วยเค้าด้วย! T[]T
แบมแบมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนออกมา เขาสบตากับคิมยูคยอมเป็นนัยน์ว่าขอร้อง ร่างสูงผมสีเทาเงินทำท่าเหมือนหนักใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบผู้พันหน้าหล่อ
“ครับ เขาเป็นพี่ชายญาติห่างๆ ของผม เพิ่งบินกลับจากอิตาลีเมื่อเย็นวันนี้”
“เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะ ฮันบินไม่เคยแนะนำให้ฉันรู้จักเลยนี่”
“เพราะเราเป็นญาติห่างๆ กันเลยไม่ค่อยสนิทกันน่ะครับ บีไอฮยองก็คงคิดว่าไม่จำเป็น”
“อ้อ งั้นเหรอ...งั้นดูแลพี่ชายห่างๆ ของนายให้ดีๆ หน่อยนะ ฉันไปเจอตัวมาตอนกำลังจะเข้าป่าต้องห้าม” มาร์คผลักหลังแบมแบมให้เข้าไปหายูคยอมก่อนผู้พันหน้าหล่อจะเดินออกไปจนลับตา แบมแบมเลยได้หายใจจนทั่วท้อง
“เข้ามาข้างในก่อนสิ”
แบมแบมเดินเข้ามาในกระท่อม ภายในนั้นอบอุ่นกว่าข้างนอกเยอะ ความจริงถ้าจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ผิดนะ แบมแบมอดที่จะยิ้มไม่ได้ เขาอยู่ในปราสาทมาตั้งแต่เกิดพอได้เข้ามาในบ้านแบบนี้รู้สึกว่ามันเล็กลงมากเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดูอบอุ่นกว่าปราสาทของเขาเยอะ เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้าน 7/5 ปิดประตูแล้ว ร่างบางเลยเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณนะ...ถ้าเกิดว่าผมไม่ได้นายช่วยไว้ก็คงแย่”
“อย่าแทนตัวว่า ‘ผม’ เลย มันทะแม่งๆ เรียกตามสบายเถอะ” ยูคยอมหันมาตอบร่างเล็กแล้วพิงประตูบ้าน ก่อนที่จะถามต่อ “แล้วนายมาจากไหน? ทำไมถึงบอกว่าอยู่บ้านฉันล่ะ...หรือว่านายหลงทางในนี้เหรอ”
แบมแบมทำท่าลังเลเล็กน้อย แววตาสวยสอดส่องไปทั่วเหมือนว่าจะพูดออกมาดีมั้ย
“คือ...ถ้าฉันบอกไปแล้วนายอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกผู้พันมาร์คนะ ฉันไม่อยากโดนขึ้นศาล”
ยูคยอมพยักหน้าแล้วมองแบมแบมนิ่งเหมือนตั้งใจฟังที่อีกคนกำลังจะพูด
“ฉันมาจากเขตอื่นอ่ะ”
“อะไรนะ?!!”
“คือฉันหนีออกมา...แล้วเดินเพลินไปหน่อยเลยหลงเข้ามาอ่ะ”
“แล้วนายมาจากเขตไหนล่ะ?” ยูคยอมถามเพราะเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่พอควรเลย แบมแบมที่กำลังจะตอบอีกคนก็ถึงกับชะงักเพราะประโยคถัดมาที่ยูคยอมพูด “คงไม่ได้มาจาก Forsaken Area เขต 7 ใช่มั้ย? เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงได้เกิดสงครามระหว่างเขตแน่ เราต่างก็รู้ว่ากษัตริย์ของเขต 7 นับจำนวนประชากรทุกวัน ถ้าคนหายเขาจะตระเวนหารอบ Area ทุกเขตเลย ต่อให้ไม่ใช่คนสำคัญก็เถอะ...แถมกษัตริย์องค์ใหม่ยังโหดสุดๆ อีกต่างหาก”
“พี่บีเนี่ยนะโหด...มุ้งมิ้งแมนจะตายไป” ซุบซิบๆ
“อะไรนะ?”
“อ๋อคือ...โหดจริงๆ ด้วยแหละเนอะ”
“แล้วตกลงนายมาจากเขตไหนล่ะ?”
“ฉันมาจากเขต...6 อ่ะ”
“เขต 6 เหรอ ถึงจะอยู่ใกล้ก็เถอะ แต่ก็ต้องผ่านป่าต้องห้ามอยู่ดีนั่นแหละ”
“ใช่มั้ยล่ะ! ฉันขออยู่กับนายกก่อนเถอะนะได้โปรด จนกว่าจะเช้าก็ได้...เดี๋ยวพอเช้าแล้วฉันจะกลับไปเขตฉันเอง”
“แต่ทางนั้นมันอันตรายนะ”
“แต่ฉันก็เดินเข้ามาถึงนี่ได้นะ”
“เฮ้อ~ เอางั้นก็ได้ ความจริงนายจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะพร้อมแล้วค่อยไปก็ได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” คิมยูคยอมยิ้ม
“ฉันว่าไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากรบกวนนาย”
“งั้นก็ไม่เป็นไร...ว่าแต่ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย นายชื่ออะไรล่ะ?”
“ฉันชื่อแบมแบม เรียกแบมเฉยๆ ก็ได้”
“ฉันคิมยูคยอม เรียกว่ายูคดีกว่านะ ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกฉันเตรียมยศ แบบผู้พันมาร์คต้วนนั่นน่ะ” ยูคยอมยิ้มแหยๆ พลางนึกถึงหน้าผู้พันหน้าหล่อนั่นที่เอาแต่เรียกเขาว่า ‘คิมยูคยอมๆ’ อยู่นั่นแหละ
“ดูท่าผู้พันมาร์คจะสนิทกับนายเหมือนกันนะ ถึงจะเรียกด้วยชื่อเต็มยศก็เถอะ” แบมแบมถอดเสื้อคลุมออกก่อนที่ยูคยอมจะนำมันไปแขวนที่ราวหน้าประตูให้
“เขาไม่ได้สนิทกับฉันหรอก เขาสนิทกับพี่ของฉันมากกว่า...ไม่สิ ‘เคย’ สนิทน่ะ”
“พี่ของนาย?” แบมแบมถามงงๆ ก่อนจะถูกยูคยอมลากไปนั่งที่โซฟาหนังหน้าเตาผิง แล้วร่างสูงก็เดินไปทางห้องครัวก่อนจะตะโกนถาม
“กาแฟหรือชาดี”
“อ่า เอาชาดีกว่า” แบมแบมจำได้ว่าพี่บีบอกว่ากินกาแฟแล้วมันไม่ดีนี่นา “ว่าแต่พี่ของนาย ใครเหรอ? ฉันนึกว่านายอยู่คนเดียวซะอีก”
“ ‘คิมฮันบิน’ ” ยูคยอมวางแก้วชาให้แบมแบม ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งโซฟาหนังอีกตัว “พี่ชายของฉันชื่อ ‘คิมฮันบิน’ เป็นผู้หมวดของเขต 5”
...ฮันบินเหรอ? ใช่คนที่ผู้พันพี่มาร์คหน้าหล่อนั่นพูดถึงตอนคุยกับยูคยอมหน้าประตูรึเปล่านะ?
“พี่ฉันค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ บางทีก็ออกจะดุๆ ดุกว่าผู้พันมาร์คอีกนะ เขามีอีกชื่อหนึ่งก็คือ ‘B.I’ แต่พี่เขาให้แค่คนสนิทเรียกเท่านั้น อย่างน้องแท้ๆ แบบฉัน แล้วก็เพื่อนสนิทของเขา”
แบมแบมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะยกชาขึ้นแล้วถาม
“แล้วตอนนี้พี่นายอยู่ไหนล่ะ?”
“พี่ฉันมีประชุมวันนี้น่ะเลยกลับเช้ามืด ถ้าเลิกปกติก็จะกลับค่ำ ประมาณสี่ทุ่ม”
“แล้วทำไม เอ่อ...ผู้พันมาร์คไม่มีประชุมเหรอ?”
“หมอนั่นสามารถโดดประชุมได้ เพราะท่านนายพลอนุญาติให้เขาเป็นพิเศษ” ยูคยอมวางแก้วกาแฟกระแทกโต๊ะเสียงดังจนแบมแบมสะดุ้ง ร่างบางมองอีกคนที่ทำหน้าเครียดแค้น
เดี๋ยวๆๆ...อะไรๆ มีซัมติงอะไรทำไมต้องเครียด?
“ช่างเหอะ เอาเป็นว่าประมาณตีห้าเดี๋ยวบีไอฮยองก็กลับ” ยูคยอมพูดก่อนจะเดินเข้าไปทางด้านหลังบ้านซึ่งเป็นห้องครัว แบมแบมเลยลุกตามไปโดยไม่ลืมที่จะเหลือบมองนาฬิกา
04.30 a.m.
โห...นี่เวลาเลยมาขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย
คนตัวเล็กวางถ้วยชาลงบนซิงค์แล้วบอกยูคยอมว่าเขาขอล้างมันด้วยตัวเอง แต่ร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อนึกถึงความจริงบางประการ...
มันล้างยังไงนะ?
“เอ่อ...ยูคยอม”
“ห๊ะ?”
“คือ...ฉัน...เอ่อ...มันๆๆๆ” แบมแบมไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไงดี เขาเหลือบมองถ้วยกาแฟและถ้วยชาในมือสลับกับสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่า ‘สก๊อตไบท์’ ก่อนจะเงยหน้ามองยูคยอมที่ถึงกับบางอ้อ
“นี่อย่าบอกนะว่านายล้างจานชามถ้วยไม่เป็น?!!”
“อ่า...ก็ใช่”
“เฮ้อ~ นี่...ฉันจะทำให้ดู”
ยูคยอมสอนแบมแบมล้างถ้วยรวมถึงจานชามทั้งหมดของเมื่อวานที่เขายังไม่ได้ล้าง ตอนแรกคนตัวเล็กมือใหม่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจ แต่พอรู้วิธีแล้วทำเป็นก็ดันบอกว่าสนุก แล้วก็ขอทำหน้าที่ล้างจานทั้งหมดของเมื่อวานไปด้วย เอาเป็นว่ายูคยอมสบายล้วนๆ
“เอ้อยูค ว่าแต่...ถ้าพี่ชายนายมาเห็นฉัน เขาจะไม่ว่าอะไรเหรอ?” เพราะยูคยอมบอกกับตนเองว่าพี่ชายของเขาออกจะเงียบๆ ดุๆ แบมแบมเลยกลัวเป็นธรรมดา
“เดี๋ยวฉันอธิบายให้เขาเข้าใจเอง”
“นายคงจะไม่พูดว่าฉันมาจากเขต 6 อย่างที่ฉันอธิบายให้นายฟังใช่มั้ย?” เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาอาจจะโดนจับขึ้นศาลก็ได้ เนื่องจากพี่ของยูคยอมเป็นถึงผู้หมวดด้วย
“ไม่หรอก ฉันจะบอกว่านายเป็นเพื่อนฉันทางโทรศัพท์ นายก็เลยบินข้ามประเทศมาหาฉันแล้วก็มาขออยู่ด้วย แล้วค่อยกลับ”
“อย่างนั้นก็ได้ ฉันขอบใจนายมากจริงๆ นะ”
“อืม ไม่เป็นไร ขอบใจที่นายล้างจานแทนฉันแล้วกัน”
“ถ้าเป็นไปได้ฉันขอเรียกตัวเองว่า ‘แบม’ แล้วเรียกนายว่า ‘ยูค’ ได้มั้ย”
“ได้สิ เอาที่นายสบายใจนั่นแหละ”
“ขอบใจนะยูค” แบมแบมเอ่ยขอบใจยูคยอม ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินออกจากห้องครัวไป คนตัวเล็กมองไปทางจานชามที่ล้างเสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว อย่างสบายอารมณ์...พี่บีคงจะภูมิใจน่าดูที่เห็นน้องเล็กทำประโยคให้สังคมแบบนี้
พี่บีงั้นเหรอ? นั่นสินะ
“ป่านนี้พี่บีจะรู้รึยังนะว่าเราหายไป เขาคงจะหาเราทั่วเมืองแล้วล่ะมั้ง”
จะว่าไป...เขาก็เริ่มคิดถึงพี่บีกับเนียร์ฮยองแล้วนะเนี่ย
แบมแบมเช็ดมือกับผ้าขนหนูหลังจากล้างจานและชามเสร็จแล้ว เขาค่อยๆ ยกจานและชามเก็บลงในตะกร้าตามที่ยูคยอมกำกับเอาไว้ คนตัวเล็กค่อยๆ วางจานและชามลงในตะกร้าจนครบหมดทุกใบ แบมแบมปาดเหงื่อแล้วยิ้มอย่างดีใจ ถ้ามีใครมาเห็นล่ะก็คงมองเขาเป็นเด็กชายไร้เดียงสาที่ภูมิใจกับผลงานครั้งแรกของตัวเองแน่ๆ
ร่างบางพับเสื้อแขนยาวจนถึงข้อก่อนจะบิดลำตัวเล็กน้อย แล้วจึงเดินไปทางประตูครัว ยังไม่ทันที่เขาจะผลักประตูออก ใครอีกคนจากข้างนอกก็ดึงประตูออกไปก่อน
ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดลุ่ยกับเนกไทและกางเกงสแล็คปรากฎอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่เขาไม่เคยเห็นทำให้ร่างเล็กเผลอพงะถอยหลังอย่างไม่ระวังตัวจนเกือบล้มถ้าอีกคนไม่จับแขนเขาแล้วดึงเข้าหาตัวซะก่อน แบมแบมเบิกตากว้างเมื่อใบหน้านั่นอยู่ใกล้ไม่ถึง 5 เซน ลมหายใจของอีกคนเป่ารดหน้าเขาจนรู้สึกร้อนไปหมด ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มจะพูดขึ้น
“เธอเป็นใคร”
--------------------TBC----------------------
แผนที่มัน...เละนิดนึงนะ 55555! เผื่อบางคนงง
สีดำเข้ม : ประตูกั้นเขต
ขีดอ่อนๆ : กำแพงกั้นเขต
มงกุฎ : ปราสาท ; King เป็นประมุข
จั่ว : ธรรมเนียบ ; ประธานาธิบดี เป็นประมุข
ความคิดเห็น