คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : FSK : 15
15
“นั่งตรงนี้นิ่งๆ
เป็นเด็กดีแล้วทำตามคำสั่งนะโอเค?”
“นี่จองกุก...ฉันไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนนะ
เห็นแบบนี้ฉันก็มีมารยาทนะ ยูโนว?” แบมแบมบอกปัดจองกุกที่เดินมาส่งถึงที่นั่ง
ก่อนที่เจ้าชายประจำเขต 1 จะส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไป
ร่างบางเมื่อเห็นว่าไม่มีธุระอะไรแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านนิตยสารในมือ
ก่อนจะรู้สึกได้ถึงเสียงรบกวนจากผู้พันมาร์คทางด้านซ้ายมือที่นั่งติดทางเดิน
แบมแบมเหลือบตามองโพสอิทสีชมพูที่แปะอยู่บนขาของเขา
ก่อนที่จะไล่สายตาอ่านมัน
‘โกรธอะไรฉัน
ทำไมถึงต้องพูดแบบนั้นด้วย ฉันก็เจ็บนะ’
ร่างบางหยิบโพสอิทนั่นขึ้นมาก่อนที่จะหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋ากางเกงและเขียนตอบกลับไป
‘เปล่า ผมเปล่าโกรธ’
‘จริงเหรอที่ว่าให้เริ่มจากศูนย์ใหม่’
‘อืม’
‘ตลกละเด็กบ๊อง
ปากนายน่ะโกหกได้แต่สายตาไม่มีวันโกหก’
แบมแบมเงยหน้ามองมาร์คที่มองเขาอยู่ก่อน
คนตัวเล็กถึงกับหลบสายตาอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าโดนจับได้
มาร์คเมื่อเห็นว่าอีกคนแกล้งหลบก็หัวเราะในลำคอเบาๆ
ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แบมแบม
“หลบตาฉันทำไมแบมแบม”
“หลบอะไร
แบมจะอ่านหนังสือ”
“โกหก นายโกหกไม่เก่งหรอกนะแบมแบม”
มาร์คหัวเราะก่อนที่จะเอาหัวซบไหล่อีกคน ผู้พันรู้สึกได้ถึงฝ่ามือของใครบางคนที่ตบหัวเขาดังผัวะ
ร่างโปร่งเด้งตัวขึ้นมาก่อนจะหันไปมองฮันบินที่นั่งอยู่ข้างๆ แบมแบม ในขณะที่ผู้หมวดก็ทำเป็นยืดเส้นยืดสายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...แหม่ ไอ้บีไอ
ไอ้ชั่ว...
มาร์คยื่นมือออกไปผลักหัวของฮันบินจนกระแทกกับหน้าต่างเครื่องบินดังปังก่อนจะทำเป็นยืดเส้นยืดสายเหมือนที่อีกคนทำ
คิมฮันบินจ้องมาร์คเขม็งเช่นเดียวกับมาร์คที่ก็ตีหน้านิ่งใส่
แบมแบมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นในกระเป๋ากางเกง
คนตัวเล็กมองชื่อของคนที่โทรเข้ามาแล้วก็ตกใจ
...เฮ้ย
เดี๋ยวๆ ในโทรศัพท์ของแบมไม่มีชื่อนี้นี่!...
“บ๊อบบี้ฮยอง! ใครใช้ให้มาเมมชื่อตัวเองในโทรศัพท์แบมว่า
‘แฟน’ กันห๊ะ?!”
[เอ๋?
ผิดตรงไหน? ก็แฟนมั้ยล่ะ]
“อะ...อืม”
[ถึงไหนแล้ว]
“ก็เพิ่งขึ้นมาเมื่อกี้เอง
คงอีกนานอ่ะครับ”
[เอ้อจริงด้วย
แล้วนี่กลับไปกับใครล่ะ?]
“ก็...เอ่อ...” แบมแบมหันไปมองฮันบินกับมาร์คที่ก็จ้องเขาแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ก็กลับกับพี่ๆ อ่ะฮะ”
“ใครพี่นาย”
คิมฮันบินพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่จะหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง
ในขณะที่มาร์คก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะจงใจกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
“นายคุยกับใครอยู่เหรอ?
อยู่กับฉันแล้วต้องคุยกับใครด้วยเหรอ?”
[เสียงใครน่ะแบม?]
“ม่ะ...ไม่มีไรฮะ!
บ๊อบบี้ฮยอง คือ...ผมขอวางสายก่อนนะ ยังไงก็อีกสองวันเจอกันนะครับ”
[เดี๋ยวสิแบมแบม]
“ครับ?”
[เดินทางปลอดภัยนะ]
“ฮะ
ฮยองก็เหมือนกันนะ”
[รักนะ] แบมแบมขบฟันตัวเองแน่นกันการระเบิดของใบหน้า
ร่างบางพยายามก้มหน้าเมื่อเห็นมาร์คและฮันบินมองเขาเหมือนตัวประหลาด [ฉันบอกไปแล้วนายก็บอกกลับบ้างสิ]
“ไม่ได้หรอกฮยอง
แบมอาย”
[ฮ่าๆ
อายอะไรของนาย แฟนกันไม่เห็นต้องอายเลย]
“ไม่ใช่แบบนั้นฮะฮยอง
คือ...” ...คือแบมอายไอ้สองคนข้างๆ เนี่ย!...
[เร็วๆ ที่รัก
ผมรอฟังคุณอยู่นะ] แบมแบมเริ่มใจอ่อนเมื่ออีกคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนใส่
คนตัวเล็กพยายามขยับริมฝีปากที่สั่นเทาก่อนจะเอ่ยคำพูดในคอออกมา
“ระ…ระ...รั”
หมับ!
ปิ๊บ!
แบมแบมยังไม่ทันที่จะพูดจบ
มาร์คก็คว้าโทรศัพท์ไปกดตัดสาย ก่อนที่จะส่งคืนให้เขา เรียกว่าโยนเลยจะดีกว่า
“มะ…มาร์คฮยอง! มาร์คฮยองทำอะไรเนี่ย?”
“ที่เมินฉัน
ตะเพิดฉันก็เพราะไอ้หมอนี่งั้นเหรอ?...เหอะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น
ก็...ก็บ๊อบบี้ฮยองเขา...”
“เป็นแฟนนาย? ใช่
ฉันรู้ดี รู้ด้วยว่ามันคือ ‘คนสำคัญ’ ที่นายตอกย้ำให้ฉันฟังจนฉันรู้สึกไร้ค่าไปแล้ว”
แบมแบมเหลือบมองมาร์คที่แสดงสีหน้าจริงจังจนเขาก็โกรธมาร์คไม่ลง ที่มาร์คพูดน่ะจริงหมดทุกอย่าง
ทั้งๆ
ที่อีกคนอยู่กับเขามาตั้งนานแต่เขากับให้ค่าคนที่เพิ่งพบกันไม่ถึงอาทิตย์มากกว่า
เป็นใครก็ต้องน้อยใจนั่นแหละ
แบมแบมยังไม่ทันจะได้ง้อมาร์คคืน
ร่างบางก็รู้สึกได้ถึงหูสมอล์ทอล์กด้านหนึ่งที่ถูกยัดใส่รูหูเขาเหมือนอีกฝ่ายบังคับให้ใส่
แบมแบมหันไปมองฮันบินอย่างงงๆ
แต่ร่างสูงก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะกดเล่นเพลงและปล่อยให้ท่วงทำนองไหลไปเรื่อยๆ
“ทำไมฮยองต้องฟังเพลงเศร้าด้วยเนี่ย?”
“นายฟังเพลงจีนออกด้วยรึไง”
“ฟังไม่ออกหรอก
แต่แบมรู้แล้วกันว่ามันเศร้า” แบมแบมพูดก่อนที่จะหยิบช็อคโกแลตในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
คนตัวเล็กยื่นมันให้กับมาร์คที่นั่งกอดอกอยู่
ร่างโปร่งไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำก่อนที่จะหยิบนิยายที่วางอยู่บนตักแบมแบมขึ้นมาอ่าน
แบมแบมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะนั่งกินช็อคโกแลตอย่างสบายอารมณ์
ตุ้บ
ฮันบินรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดทับช่วงไหล่ข้างซ้าย
ร่างสูงเหลือบตามองคนตัวเล็กที่หลับไปแล้วก่อนจะกดปิดเพลง Can’t arrive ของ Lin
Yi Jie&Cheng Qihao แล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
...พออยู่นิ่งๆ
แล้วนายก็น่ารักเหมือนกันนี่...
“มาร์คฮยอง วันนี้แบมย้ายไปนอนกับฮันบินฮยองนะ”
แบมแบมพูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านของมาร์ค ทีแรกผู้พันก็ดูจะไม่สนใจกับประโยคบอกเล่าของร่างบาง
แต่อยู่ดีๆ มาร์คกลับจ้องเขม็งใส่แบมแบมที่กำลังเดินขึ้นไปบนบ้าน
“นี่ นายพูดว่าไงนะ”
“อ้าว
นี่ได้ยินที่แบมพูดด้วยเหรอเนี่ย นึกว่าจะหูหนวกไปจนตายแล้วซะอีก” แบมแบมเหล่ตามองมาร์คก่อนจะเดินขึ้นบันไดต่อไปโดยที่ไม่หยุดฟังเสียงของเจ้าของบ้านจนกระทั่งขึ้นมาถึงห้องนอนของเขา
“นี่แบมแบม!
ฉันถามนายอยู่ไม่ได้ยินรึไง”
“อะไร ฮยองถามอะไร?”
“ฉันถามว่าทำไมนายถึงย้ายไป?”
“ก็ไม่มีอะไรมาก
คิดถึงฮันบินฮยองนิดหน่อย”
“แบมแบม!”
“ก็วันนี้ยูคยอมกลับมานอนที่
7/5 Wolves Path แล้ว ก็เลยมีฉลอง เพื่อนยูคยอมก็มา เห็นบอกว่าชื่อยองแจ เอ้อ พี่แจ็คสันก็มานี่นา! ยูคยอมไม่ได้ชวนมาร์คฮยองหรอกเหรอ?”
“แค่นี้เนี่ยนะ?
นี่อ่ะเหรอข้ออ้างการไปนอนบ้านไอ้บีไอ?”
“อืม
ก็ประมาณนั้นแหละ” แบมแบมพูดก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าใบใหญ่ที่จองกุกให้มาเมื่อเช้าเพราะเขาเป็นคนขอเผื่อในสถานการณ์ย้ายข้าวย้ายของ
จะได้สะดวกขึ้น
“ให้ฉันพูดตรงๆ นะ...หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามผู้ชายเหรอแบมแบม?” แบมแบมมองหน้ามาร์คที่ยืนกอดอกถมึง
ทึงอยู่หน้าห้องแล้วแอบเสียวสันหลังวาบเล็กน้อย
...อะไรกัน
รัศมีดำๆ ที่แผ่ออกมานี่...
“ฮยองจะสื่ออะไร?
ยังโกรธแบมอยู่อีกเหรอ? จะให้แบมทำยังไงฮยองถึงจะหายสักที?” มาร์คต้วนยิ้มน้อยๆ
ทันทีที่แบมแบมเก็บของเสร็จแล้วลากกระเป๋าเข้ามาใกล้ประตูที่เขายืนอยู่
“จูบฉันสิ
แล้วฉันจะหายโกรธ”
“โรคจิต!!”
“งั้นฉันก็จะโกรธนายต่อไปแบบนี้นี่แหละ
ฉันจะขังนายไว้ในห้องไม่ให้เป็นไหนเลยด้วย เอาให้คนอื่นๆ ลืมนายกันไปเลยดีมั้ย” มาร์คยืนขวางประตูก่อนจะจ้องแบมแบมเหมือนอยากจะแกล้งเล่น
คนตัวเล็กทำหน้าบึ้งแล้วจ้องมาร์คเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“แต่อยู่ๆ ก็มาบอกว่าจะให้แบมจูบเนี่ยนะ สมองฮยองทำจากก้อนขี้เลื่อยรึไง”
“สมบัติราชวงศ์เขต
7 หายสาปสูญโดยที่ไม่มีใครพบเห็น” แบมแบมยิ่งกัดฟันแน่นเมื่ออีกคนพูดทะเล้น
ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ตอนแรกมาร์คก็กะจะปล่อยอีกคนไป
แต่แบมแบมกลับยกนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองแล้วยื่นมาแตะริมฝีปากเขา
“พะ…พะ...พอใจยัง
ถอยไปได้แล้วแบมจะออก”
“เฮ้ยๆ
นี่มันจูบตรงไหนไม่ทราบคุณหนูเขต 7”
“จะเอาอะไรกับแบมอีกล่ะ
ถ้าบ๊อบบี้ฮยองรู้เข้าก็โกรธแย่เลยอ่ะดิ”
แบมแบมลากกระเป๋าออกมาจากห้องจนเดินไปถึงหน้าประตูบ้านโดยที่มีมาร์คเดินตามมาด้วย
“แล้วนายจูบทางอ้อมกับฉันทำไมถ้านายกลัวแฟนนายหึง
ทำแบบนี้มันไม่แฟร์กับไอ้บ๊อบบี้ของนายเลยนะ”
“ไม่รู้
ก็ฮยองขอเองไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าแบมไม่ทำจะได้ออกจากห้องมั้ยล่ะ
ที่สำคัญ...แบมยังไม่รู้เลยว่ากับบ๊อบบี้ฮยองนี่รู้สึกยังไงกันแน่
แบมรู้สึกว่าแค่ปลื้มๆ มากกว่า แต่ก็คงดูๆ ไปก่อน”
“พูดแบบนี้ทั้งที่คบไปแล้วเนี่ยนะ
ฉันเสียใจตายเลยถ้าฉันเป็นบ๊อบบี้”
“บ๊อบบี้ฮยองพูดเองเออเองหมดเลย
แบมยังไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำว่าจะคบกับบ๊อบบี้ฮยองอ่ะ
ยังไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำว่าชอบเขารึเปล่า”
“แล้วนายชอบฉันรึเปล่า?”
“กะ...ก็” แบมแบมเงียบไปสักพัก
ร่างบางกำที่จับกระเป๋าแน่นในขณะที่ยืนหันหลังให้มาร์คอยู่
“ก็ไม่ได้เกลียดไม่ใช่รึไง”
“…”
“ไม่งั้นก็ไม่ให้จูบง่ายๆ หรอก” มาร์คมองอีกคนที่เดินลากกระเป๋าห่างออกไป
ร่างโปร่งยืนยิ้มให้กับตัวเองเงียบๆ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
“กำลังจะบอกว่าชอบมากกว่าแฟนตัวเองสินะ”
แบมแบมเดินมาหยุดอยู่หน้า
7/5 Wolves Path ร่างบางมองเข้าไปในตัวบ้านผ่านกระจกที่ขึ้นฝ้า ภายในตัวบ้านกลับมืดสนิทดูเหมือนไม่มีคนอยู่
คนตัวเล็กลังเลอยู่นานว่าจะตะโกนเรียกคนข้างในดีมั้ย แต่ก็ไม่ทำ
...ฮันบินฮยองต้องอยู่ในบ้านแน่ๆ
เรียกดีมั้ยนะ อ่า..ไม่ดีกว่า...
แบมแบมหันหลังให้บานประตูแต่อยู่ๆ
ประตูไม้ก็เปิดออก
นัยน์ตากลมหันไปมองผู้พักอาศัยที่เปิดประตูออกมาแล้วก้มหน้ามองเขา
“เอ่อ…ฮันบินฮยอง...อรุณสวัสดิ์ฮะ”
“นี่มันจะเที่ยงแล้ว”
“อ่า จริงด้วยสิ
คือแบมมาเดินเล่นน่ะครับ ไปล่ะ”
“นายหอบกระเป๋ามาด้วย
แน่ใจนะว่าเดินเล่นไม่ใช่ย้ายบ้าน”
“ก็...แฟชั่นน่ะครับ
เดี๋ยวนี้คนเขาพกกระเป๋าใหญ่ๆ เดินเล่นกัน ฮ่าๆ”
“…”
“แบม...ไปก่อนนะ” แบมแบมกำลังจะก้าวออกมาจากหน้าบ้าน
แต่มือหนาของคนข้างหลังกำลังยื้อกระเป๋าลากของเขาอยู่
คนตัวเล็กหันไปหาอีกคนที่ยังคงทำหน้าเรียบเฉยสมกับเป็นคิมฮันบิน
“ยูคยอมบอกฉันแล้วว่านายจะมาค้างที่นี่ จะเข้ามาก็เข้ามาสิ”
ฮันบินดึงกระเป๋าแบมแบมจนหลุดออกจากมือบาง
ก่อนจะหันหลังเดินลากสัมภาระอีกคนเข้าไปในตัวบ้าน
“นายนอนเตียงฉัน
ส่วนฉันจะไปนอนโซฟาที่ห้องรับแขก”
“ม่ะ…ไม่ต้องหรอกฮยอง
ผมนอนโซฟาได้”
“ไม่ต้องมาพูดมาก
มีหน้าที่นอนก็นอนไป” ฮันบินพูดเสร็จก่อนจะเดินออกจากห้องของตัวเอง
แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีโดยที่แบมแบมยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไปเลยสักคำ
ร่างบางรู้สึกได้ถึงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง
คนตัวเล็กล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล ว่าไงฮะบ๊อบบี้ฮยอง?”
[ไง
มาหาฉันหน้าธรรมเนียบหน่อยสิ]
“ห๊ะ?
หน้าธรรมเนียบ?”
[ใช่
อย่าลืมใส่โค้ทมานะ ข้างนอกหิมะตก] ปลายสายกดวางทันทีที่พูดจบ
แบมแบมมองเบอร์โทรศัพท์ของบ๊อบบี้อีกครั้งก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดกับตัวเอง
“ก็ไหนบอกว่าจะมาพรุ่งนี้ไง” ร่างบางเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปหน้าห้อง มือบางเคาะประตูเรียกคนข้างใน
“ฮันบินฮยอง”
“...”
“ฮันบินฮยอง”
“อะไร”
“แบมออกไปข้างนอกแปปนึงนะ”
“ไปไหน”
“ไปข้างนอก”
“แล้วไปไหน”
“ไป...หาเพื่อน”
“…”
“เดี๋ยวมานะฮยอง”
แบมแบมรีบเดินไปที่หน้าประตูก่อนที่จะวิ่งเหยียบหิมะออกไป
ร่างบางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีแดง
คนตัวเล็กมองหาคนที่โทรตามเขามาหน้าธรรมเนียบ
ก่อนที่จะมีฝ่ามือหนามาปิดตาทั้งสองข้างของเขาไว้
แบมแบมถอนหายใจก่อนจะพูดออกแนวหัวเสียเล็กน้อยแล้วแกะมืออีกคนออก
“บ๊อบบี้ฮยอง เล่นบ้าอะไรเนี่ย”
“โหย อะไรกัน แฟนกันเล่นแค่นี้ไม่ได้เหรอ?”
บ๊อบบี้เอามือล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมทั้งสองข้างก่อนจะยิ้มให้แบมแบม
...เป็นคนที่ดูดีทุกอริยาบทจริงๆ...
“ไหนฮยองบอกจะมาพรุ่งนี้”
“เซอร์ไพร์สไง”
“แบมตกใจหมดเลย…แล้วมาถึงนานยัง?”
“เพิ่งถึงเมื่อกี้
แล้วก็ออกมาหานายเลย” บ๊อบบี้ยื่นมือไปให้แบมแบม
ร่างบางจับมืออีกคนแล้วยิ้มบางๆ
“มือฮยองอุ่นจังเลย”
“ชอบเหรอ?”
“อืม”
“งั้นคืนนี้มานอนบ้านฉันสิ
ฉันจะกอดนายจนอุ่นตายไปเลย” แบมแบมกลั้นยิ้มจนหน้าแดง
ต่างจากร่างสูงที่ยิ้มบางๆ ให้อีกคน บ๊อบบี้ดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดจนแบมแบมรู้สึกอุ่นใจ
ร่างบางอยากจะหลับลงตรงนี้เหลือเกิน
“อะไรเนี่ย หลับไปแล้วเหรอ?”
“ยัง...แบมรู้สึกเพลียๆ
อ่ะ สงสัยเพราะนั่งเครื่องเสร็จสดๆ ร้อนๆ”
“งั้นตื่นก่อน
นั่งอยู่ตรงนี้แปปนึงเดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำผลไม้มาให้ เผื่อนายจะรู้สึกดีขึ้น”
บ๊อบบี้ดันแบมแบมให้นั่งลงกับม้านั่งก่อนจะเดินเข้าไปทางตลาด
ร่างบางนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นรออีกคนกลับมาจนเขาเผลอหลับไป
“แบมแบม”
“…”
“แบมแบม ได้ยินมั้ยเนี่ย?” แบมแบมขยี้ตาเบาๆ คนตัวเล็กรอให้สายตาปรับโฟกัสกับภาพตรงหน้าก่อนจะมองว่าใครที่ปลุกเขาให้ตื่น
“จุน…จุนฮเว?”
“ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ
เดี๋ยวก็แข็งตายหรอก” จุนฮเวช่วยดันแบมแบมขึ้น ก่อนจะดึงอีกคนให้ลุกออกจากม้านั่ง
“นี่ฉันหลับไปเหรอ?”
“นายนั่งรอใครอยู่อ่ะ?
โดนผู้พันไล่ออกจากบ้านเหรอ?”
“เปล่า…ฉันรอ...”
“…?”
“อ่า ช่างมันเถอะ” แบมแบมบอกปัดๆ
ไปเพราะรู้ว่ายังไงจุนฮเวก็ไม่รู้จักบ๊อบบี้อยู่ดี แล้วยิ่งถ้าพูดว่าบ๊อบบี้เป็นแฟนเขาอีกล่ะก็
อีกคนได้ซักถามยาวเป็นพรืดแน่ๆ
“งั้นฉันกลับก่อนนะ”
“นายโอเคมั้ยเนี่ย?
เหมือนนายอยากจะหลับอยู่ตลอดเวลาเลย”
“ฉันไปเขต 9 มาอ่ะ
เพลียจากการเดินทางเล็กน้อย
เดี๋ยวก็โอเคขึ้นละ...ป่านนี้ฮันบินฮยองอาละวาดบ้านแตกแล้วมั้งเนี่ย เลยมาเกือบชั่วโมงแล้วแน่ๆ”
“ให้ฉันไปส่งมั้ย?”
“ไม่เป็นไรๆ
นายไม่ถูกกับยูคยอมไม่ใช่เหรอ ฉันไม่รู้ว่ายูคกลับมารึยัง แต่ถ้าเจอกัน...ฉันว่าได้ตายกันไปข้าง” แบมแบมโบกมือลาจุนฮเวที่ยังคงมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วงกึ่งงงๆ
จุนฮเวมองอีกคนที่เดินโซซัดโซเซเหมือนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่แล้วก็อดนินทาอยู่ในใจไม่ได้
...จะรอดมั้ยเนี่ยเดินแบบนี้?...
จุนฮเวส่ายหัวเล็กน้อยให้คนที่เดินจากไป
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังจะทำอะไร
“อ่า...ฉันต้องไป
‘ที่นั่น’ นี่นา”
แบมแบมรีบผลักประตูเข้าไปในกระท่อม
ร่างบางรีบมองหาคิมฮันบิน ในใจก็อดกลัวไม่ได้ที่จะถูกอีกคนต่อว่า
เพราะเขาออกไปนานจนหิมะเกาะเต็มตัวไปหมด แถมยังไปหลับอยู่หน้าธรรมเนียบไม่รู้ตั้งกี่นาที
“ฮันบินฮยอง! แบมขอโทษนะที่ออกไปนา...เฮ้ย!” แบมแบมรีบหันหลังให้คนที่ยืนเป่าผมอยู่หน้ากระจก
ฮันบินหันมองร่างเล็กที่อยู่ๆ ก็เงียบไปซะอย่างนั้น
“อะไรของนาย”
“ฮะ…ฮะ...ฮยองไปใส่เสื้อเลยนะ
ใครเขาเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวทั่วบ้านในช่วงฤดูหนาวกันห๊ะ!” ฮันบินมองร่างกายของตัวเองในกระจก
ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วพูดแกล้งอีกคนเล่น
“นายเป็นห่วงฉันเหรอ?”
แบมแบมรีบหันไปมองคิมฮันบินที่ยืนหันหน้าให้กระจก นัยน์ตาคมสบตากับเขาในกระจกบานใหญ่
“ม่ะ...ไม่ช่ายยย!”
“...”
“กะ…ก็แค่ ก็แค่ๆๆๆ!”
“…”
“อ๊ากกกกกกกก!!
อย่ามายิ้มให้แบมนะ!!”
แบมแบมตะโกนลั่นบ้านทันทีที่ฮันบินยิ้มบางๆ ใส่ ร่างบางทึ้งหัวตัวเอง
ก่อนจะหันหลังให้คิมฮันบินที่กำลังหยิบเสื้อที่แขวนอยู่ขึ้นมาสวม
“ยิ้มให้นายอะไรกัน
ฉันยิ้มให้กระจก”
“แต่ฮันบินฮยองมองแบมในกระจก”
“ใครบอก
ฉันมองตัวเองในกระจก”
“อะ...เออๆๆ
แบมไปอาบน้ำนะ!” แบมแบมเดินเข้าไปในห้องของฮันบินเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินออกมาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“หึ เขินก็พูดว่าเขินสิ”
“ฮันบินฮยอง ราตรีสวัสดิ์”
ทันทีที่อาบน้ำเป่าผมเสร็จร่างบางก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงในขณะที่คิมฮันบินกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
“วันนี้มีปาร์ตี้นะ หกโมงยูคยอมก็กลับมาแล้ว”
“โอ๊ยย
อีกตั้งหลายชั่วโมง เราต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าสิฮยอง”
“นายใช้เวลากับการนอนคุ้มค่าเกินไปรึเปล่า”
“แบมไม่รู้ว่าทำไมวันนี้แบมง่วงแปลกๆ…ยูคมาแล้วปลุกด้วยนะครับ” ฮันบินถอดแว่นสายตาออก ก่อนจะวางหนังสือและแว่นตาไว้บนโต๊ะตัวเล็กข้างโซฟา
ผู้หมวดเดินเข้าไปประชิดเตียงที่แบมแบมนอนอยู่
“นายจะหลับแบบนี้ไม่ได้
ตื่นเดี๋ยวนี้กันต์พิมุกต์”
“กันต์พิมง
กันต์พิมุกต์อะไร แบมบอกอยู่ว่าแบมง่วง...”
ฮันบินมองแบมแบมที่พลิกตัวไปมาใต้ผ้าห่ม
ร่างสูงยื่นมือไปอิงหน้าผากของอีกคนก่อนจะรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากหน้าผาก
“แบมแบม นายไม่สบายเหรอ?”
“เปล่า แบมแค่ง่วง”
“ง่วงแล้วทำไมตัวร้อนแบบนี้
ตื่นขึ้นมาแล้วกินยาซะ”
“คิดว่าฮยองเป็นใครกันถึงมาปลุกแบมเนี่ย”
“ฉันเป็นเจ้าของเตียงที่นายนอนอยู่
เป็นคนที่จะถีบนายตกเตียงเมื่อไหร่ก็ได้ถ้าฉันต้องการ”
“ใจร้าย
ฮันบินฮยองไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า เนอะ”
“ฉันทำแน่แบมแบมถ้านายยังไม่ลุกไปกินยา”
“ฮยองน่ะรักแบมจะตาย
ไม่งั้นไม่จูบแบมหรอกใช่มั้ย”
“…”
“ตอนนั้นแบมใจเต้นไปหมดเลยนะรู้เปล่า
ทั้งมึนทั้งงงทั้งเขิน ทำอะไรไม่ถูกเลย”
“แบมแบม
นั่นนายละเมอเหรอ?”
“อ่า
พี่บี...แบมอยากกินข้าวผัดไหม้ๆ ฝีมือพี่บีจังเลย”
ฮันบินเดินเข้าไปจับหน้าแบมแบมให้หันมามองเขาปรากฎว่าคนตัวเล็กหลับไปก่อนแล้วอย่างไม่น่าให้อภัย
คิมฮันบินตบหน้าอีกคนสองสามทีแต่แบมแบมกลับยิ้มแต่ไม่ตื่น
“ฉันบอกว่าให้ลุกขึ้นมากินยาไม่ใช่รึไง?”
“…”
“เหอะ” ผู้หมวดเดินออกไปจากห้องก่อนจะกลับมาพร้อมกับยาหนึ่งเม็ดและน้ำหนึ่งแก้ว
ฮันบินกระดกแก้วน้ำขึ้นตามด้วยยาก่อนจะจับท้ายทอยอีกคนที่หลับอยู่ให้เงยขึ้นแล้วส่งเม็ดยาและน้ำให้อีกคนผ่านริมฝีปาก
ฮันบินถอยหน้าออกมาเล็กน้อยแล้วมองคนตัวเล็กที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
มือหนาเกลี่ยแก้มขาวเบาๆ แล้วกดจูบลงบนแก้มนิ่มก่อนจะค้างไว้แบบนั้น
...บ้าจริง
นี่ฉันทำอะไรอยู่เนี่ย?...
“บีไอฮยอง! แอมคัมมิ่งแบ๊ค…อะจะอะ!!” ฮันบินเหลือบตามองยูคยอมที่ชูถุงพลาสติกพร้อมกับขวดแอลกอฮอล์มากมายแล้วมองมาที่เขาตาโต
“น่ะ…นี่ฮยอง บีไอฮยองกับแบมแบม?”
“ไหนบอกว่าจะมาหกโมงไม่ใช่เหรอ”
“นี่ผมฝันรึฝันกันแน่เนี่ย?”
“ใจเย็นๆ ไอ้ยูค
คือฉัน...”
“อธิบายมาซะผู้หมวด ทำไมถึงมาลักหลับเพื่อนผม”
“ฉันชอบเพื่อนนาย”
“ห้ะ?!!”
“พอใจยัง?”
Spoil :: Chapter : 16
“แบมแบมฉันมีเรื่องให้ช่วย...ขอวันนึงได้ป่ะ”
“อืม
อะไรเหรอยูค?”
“ช่วยแต่งหญิงแล้วมาเป็นแฟนหลอกๆ
ให้ฉันหน่อย”
“เฮ้ย!! ว่าไงนะ?!”
.
.
.
“แกทำอะไรวะ?!”
“เลิกยุ่งกับคนของฉันซะ”
“…”
“รึต้องให้ฉันซัดนายให้หมอบ
แล้วอัดนายให้น่วม ให้ลืมตามามองแฟนฉันไม่ได้เลยดีมั้ยล่ะ คิมฮันบิน?!”
.
.
.
“นี่มันอะไรแบมแบม?”
“ก็แค่ไม่สบายเองฮันบินฮยอง...”
“ไม่สบายแล้วทำไมเป็นแบบนี้
ทำไมมีอะไรถึงไม่บอกฉัน?! ทำไมเป็นไอ้จุนฮเวที่รู้เรื่องทุกอย่าง
เป็นไอ้มาร์คที่เข้าใจทั้งหมด?!”
“…”
“ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน...ทำไมกัน แบมแบม”
ขอโทษนาจา มาลงให้ช้ามากเลยย \(- -)/(_ _)
ช่วงนี้ความขี้เกียจมาเยือนทุกวัน บวกกับลมหนาวที่ทำให้เป็นหวัดอีก
รักษาสุขภาพกันด้วยนะรีดเดอร์!
---
ป.ล. ตอนนี้ตัดจบสั้นมาก เป็นอะไรที่สั้นมาก และก็โคตรจะสั้นมาก สั้นมากกว่าที่เคยเป็นมา
ป.ล. 2 ตอนหน้าบินแบมมากจ้า มาร์คต้วนยังสำคัญอยู่มั้ย? แล้วจุนฮเวล่ะ?
ดงฮยอกหายสาปสูญ? ยูคยอมมาหน่อยเดียว? บ๊อบบี้พีคไปมั้ย? (เดี๋ยวสิๆ พระเอกเรื่องนี้มันมีกี่คนกันแน่)
ความคิดเห็น