คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : FSK : 14 [100%]
14
BB
Kung : นายกำลังเหงาอยู่รึเปล่า นกน้อย? :D
…น่ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย?...
แบมแบมมองข้อความแชทที่ส่งเข้ามาอยู่นาน
ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพิมพ์ตอบกลับไป
BB Bird : คุณเป็นใครเหรอครับ?
BB
Kung : เรียกฉันว่าบีบีคุงนั่นแหละ นายอายุเท่าไหร่ล่ะ?
BB
Bird : ผมกำลังจะ 18
BB Kung : งั้นฉันก็อายุมากกว่านายสินะ
BB Bird : คุณอายุเท่าไหร่เหรอครับ?
BB
Kung : อ่า นั่นสิ จำไม่ได้เหมือนกัน
...ก็ไหนบอกว่าอายุมากกว่าไง
- -...
แบมแบมพิมพ์ส่งคำถามหลายๆ
คำถามที่ BB Kung ส่งเข้ามา ตลอดทางที่เดินกลับที่พัก เขารู้สึกเหมือนกับมีเพื่อนพาเดินกลับไปด้วยทั้งๆ
ที่ก็แค่คุยกันผ่านแอพลิเคชั่นเท่านั้น คนตัวเล็กเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงที่พัก
ช่างใจอยู่นานว่าจะเข้าไปดีมั้ย
...มาร์คฮยองกับฮันบินฮยองจะบ่นมั้ยนะ...
“ช่างสิ พวกเขาเคยแคร์ด้วยเหรอ” แบมแบมเย้ยยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่ร่างบางจะเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พัก
มือเรียวถอดรองเท้าออกแล้ววางมันไว้ในลิ้นชัก ก่อนที่จะเดินเข้าสู่โถงใหญ่
นัยน์ตากลมสบเข้ากับสายตาที่มองเข้าอยู่บนโซฟา
มาร์ครีบลุกขึ้นเมื่อเห็นแบมแบมกลับมาถึงที่พัก ร่างโปร่งรีบเดินเข้ามาหาแบมแบมก่อนที่จะเอ่ยปากพูดอย่างร้อนรน
“ผมหาคุณอยู่นาน นี่มันทุ่มหนึ่งแล้วนะครับ คุณแบมแบม”
“…”
“คุณวิ่งออกไปแบบนั้น รู้มั้ยครับว่าผม คุณชายจอนและทุกคนเป็นห่วงแค่ไหน” ถึงประโยคที่พูดออกมาจะดูเหมือนนุ่มนวลแต่แบมแบมรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงตะคอกและพยายามจะต่อว่าเขา
ร่างบางมองอีกคนนิ่งเช่นเดียวกับมาร์คที่มองแบมแบมและขมวดคิ้วจนเป็นปม
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง” แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ไม่ได้ประชดประชันแต่อย่างใด ก่อนที่ร่างบางจะเดินออกมาจากตรงนั้น
และขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
ผู้พันมองคนตัวเล็กที่เดินเลี้ยวขึ้นบันไดไปจนลับสายตา
ร่างโปร่งได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ
“ขอบใจ...ที่อย่างน้อยนายก็กลับมา”
แบมแบมขยี้ผมตัวเองที่เปียกน้ำอยู่พลางเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง
กดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียวที่มีข้อความแจ้งเตือนขึ้นมา 3 ข้อความ
นัยน์ตากลมร่ายอ่านข้อความทั้งหมดก่อนจะยิ้ม
BB Kung : เฮ้ นกน้อย อยู่เปล่าเอ่ยยย
BB
Kung : ทำไมอยู่ๆ เงียบไปล่ะ -3-
BB
Kung : คุยกับแฟนอยู่เหรอ?
BB
Bird : แฟนอะไรกันพี่ ผมไม่มีแฟน’ ...ก็มีแต่คู่หมั้นนี่เนอะ
( ^= =)...
BB Kung : เรียกฮยองดีกว่า อย่าเรียกพี่เลย
BB Bird : โอเคครับ บีบีคุงฮยอง แล้วทำไมเรียกผมว่านกน้อยล่ะ ผมไม่ได้ชื่อนกน้อยนะ
BB Kung : แล้วจะให้ฉันเรียกว่าอะไรล่ะ ฉันก็เรียกตามชื่อไลน์นายไง BB Bird ก็ Baby Bird ไง
BB Bird : งั้น BB Kung ล่ะฮะ Baby Kung?
BB
Kung : ตลกละ ไอ้หนู
แบมแบมหัวเราะคิกคักให้กับบทสนทนา ก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง
“ไม่ได้ล็อกฮะ เข้ามาเลย” ร่างบางตอบส่งๆ
โดยที่สายตายังคงจ้องอยู่กับโทรศัพท์
คนตัวเล็กไม่ได้รับรู้ถึงการมาของอีกคนเลยด้วยซ้ำ ฮันบินเดินเข้ามาใกล้เตียงก่อนที่จะกระชากโทรศัพท์ออกจากมือของอีกคน
แบมแบมขมวดคิ้วมองผู้มาเยือนอย่างหัวเสีย ร่างบางตะคอกใส่ฮันบินอย่างลืมตัว
“ฮยองทำอะไร! เอาคืนมานะ!”
“ฉันได้รับคำสั่งจากเจ้าชายจอนให้มาเก็บโทรศัพท์ของนายไปในช่วงหนึ่งทุ่มครึ่งจนถึงหกโมงเช้า”
“โรคเก่าหายไปโรคใหม่กำเริบรึไง ฮยองไม่ต้องเรียกแบมว่า ‘คุณ’ น่ะ ดีแล้ว
แต่ก็ไม่ควรจะมากระชากโทรศัพท์จากมือแบมแบบนี้”
“นายไม่รู้เหรอ ว่าฉันตามหานายซะทั่ว แถมยังโดนอะไรมาบ้าง
ในขณะที่นายก็งี่เง่าวิ่งออกไปแบบนั้น นายรู้สึกอะไรบ้างมั้ย?!”
“งั้นฮยองจะตามหาคนงี่เง่าแบบแบมทำไม?!
ก็ปล่อยแบมไว้งั้นแหละ!”
“เออ! ฉันจะปล่อยไว้แน่ ถ้านี่ไม่ใช่หน้าที่!”
แบมแบมเบิกตากว้างมองอีกคนที่จ้องเขาเขม็ง
คิมฮันบินพูดออกไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น
ความรู้สึกของเขาตีกันมั่วไปหมดจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ร่างบางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
พยายามกัดฟันแน่นเพื่อระงับอาการสั่นจนปวดกราม ก่อนที่คนตัวเล็กจะยิ้มมุมปากให้อีกคน
“ออ...โอเค...หน้าที่สินะ?”
“…”
“ถ้าทำไปเพราะหน้าที่...ไม่ใช่ความรู้สึก...ก็ไม่ควรดันทุรันมาตามคุ้มกันผมถึงที่นี่ป้ะ
กลับไปรักษาแผลของฮยองสิ ถ้าสิ่งที่ฮยองทำมันไม่ได้ออกมาจากใจแล้วจะทำไปทำไมวะ?!!” ร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาที่คลอบดบังทิศทางการมองเห็นของเขา ทั้งเจ็บใจ
เสียใจ และโกรธยามที่มองไปที่คนตรงหน้าที่ได้แต่นิ่งเงียบ
“จริงอย่างที่พี่บีบอก โลกภายนอกมันโหดร้าย แต่ก็ไม่ได้โหดร้ายทั้งหมดหรอก”
“…”
“มันโหดร้ายเพราะฮยองคนเดียวนั่นแหละ” แบมแบมเดินเข้าไปใกล้คิมฮันบิน
ผลักอีกคนด้วยแรงทั้งหมดที่มี
ก่อนจะพูดคำพูดที่บีบหัวใจของฮันบินจนร่างสูงแทบทรงตัวไม่อยู่
“ถ้าฮยองจะเอาโทรศัพท์แบมไปให้จองกุกที่ชั้นล่าง ระวังตกบันไดล่ะ”
“…”
“แบมกลัวโทรศัพท์พัง คนในโทรศัพท์สำคัญกับแบมมาก ต่อให้ฮยองคอหักตาย
ฮยองก็ต้องชดใช้”
แบมแบมปิดประตูกระแทกหน้าร่างสูงก่อนที่จะล้มตัวลงบนที่นอน ร่างบางฟุบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ก่อนที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาช้าๆ
เขาไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้น...ไม่อยากพูดแบบนั้นเลย
คิมฮันบินจะเจ็บปวดเหมือนที่เขาเจ็บปวดบ้างมั้ยนะ...
ทันทีที่ตอนเช้ามาถึง
ร่างบางก็รีบไปขอโทรศัพท์คืนจากจองกุก เจ้าชายประจำเขต 1 มองเขาด้วยท่าทางงงๆ
แต่ก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้ในขณะที่กำลังรับประทานอาหารเช้ากับทหารสิบกว่าคนที่ก็มาประชุมด้วย
“ช่วงนี้นายดูติดโทรศัพท์นะ เล่นเกมเหรอ?”
“เปล่าเล่นสักหน่อย ฉันโหลดไม่เป็นด้วยซ้ำ”
“แอบคุยกับนยองฮยองเหรอ? รึว่าเฮียบี?”
“เรียกพี่บีแบบนี้นี่อยากโดนปาดคอตายรึไง”
“ครับๆ ขอโทษครับ...ว่าแต่ บอกฉันได้รึยังว่าทำไมนายถึงติดโทรศัพท์”
จองกุกมองแบมแบมที่ไม่ยอมตอบเขา
คนตัวเล็กเอาแต่กดโทรศัพท์จนจองกุกหมั่นไส้ ร่างสูงกระชากโทรศัพท์ออกจากมือแบมแบมจนคนตัวเล็กกระชากคืนแทบไม่ทัน
แต่ก็ใช่ว่าจองกุกจะไม่เห็น
“นายคุยไลน์กับใครอ่ะ?!!” เพราะความตกใจทำให้จองกุกเผลอตะโกนเสียงดังจนคนทั้งโต๊ะหันมามอง
แบมแบมทั้งอายและโมโหที่จองกุกกระชากโทรศัพท์เขาไปแถมยังพูดเสียงดังจนกลายเป็นจุดสนใจ
“นายขอกันดีดีก็ได้นี่! ทำไมต้องกระชากด้วย!”
“ก็ฉันถามแต่นายไม่ตอบ”
“แต่ฉันไม่ชอบที่นายมายุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของฉัน”
“ฉันเป็นคู่หมั้นนายนะแบมแบม”
“แล้วนายต้องรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับฉันรึไง
นายรักฉันแต่ไม่ใช่ว่านายจะมาลามปามฉันแบบนี้นะ”
“…”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าที่นายมาหมั้นกับฉันมันเป็นเพราะอะไร” แบมแบมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร ก่อนที่จะสลัดมือจองกุกที่รั้งข้อมือของเขาไว้ออก
ร่างบางไม่ได้สนใจเสียงเรียกของจองกุกเลยแม้แต่น้อย
คนทั้งโต๊ะได้แต่เงียบและมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
จองกุกลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารก่อนที่จะเดินตามแบมแบมไปชั้นบน
“เฮ้ย ไอ้มาร์ค น้องแบมเป็นไรวะ? โกรธเจ้าชายจอนที่ให้พวกเราเรียกน้องเขาว่า
‘คุณแบมแบม’ เหรอวะ? แต่เมื่อวานตอนเย็นเจ้าชายจอนก็ให้เรียกได้ตามปกติแล้วนี่หว่า” แจ๊คสันหันไปกระซิบกระซาบกับมาร์ค
ก่อนที่จะหันไปมองฮันบินเหมือนถามความเห็น แต่ก็ไม่มีใครตอบ
ทุกคนเมื่อเห็นว่าจองกุกยังไม่กลับมา
ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้วเก็บจานชามกันไปให้คนรับใช้ล้าง
ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อน
12.30
น.
แบมแบมแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเอาแต่กดโทรศัพท์มาเป็นชั่วโมงตั้งแต่แปดโมงกว่าจนตอนนี้ปาไปเที่ยงครึ่ง
คนตัวบางเมินจองกุกที่เอาแต่เคาะประตูเป็นสัมภเวสีอยู่หน้าห้องจนตอนนี้กลับห้องไปแล้ว
เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องโมโหนักเวลาที่คนอื่นมายุ่งกับโทรศัพท์ของเขา
รึว่านี่คือโรคติดโทรศัพท์งั้นเหรอ?
…ช่างเถอะ...
“BB Bird : บีบีคุงฮยองผมอยากเห็นหน้าฮยองจัง ^^ อยากฟังเสียงด้วย ฮยองอยู่เขตไหนเหรอ เราเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยฮะ? คือว่าผมเรียกตัวเองว่าแบมได้มั้ย >O<” หลังจากที่คุยกันมาเป็นชั่วโมง
แบมแบมก็เริ่มสนิทกับอีกคนมากขึ้น แถมบีบีคุงก็ตอบเขาเร็วมากเหมือนเปิดแชทเขาค้างไว้ตลอดเวลา
BB Kung : ใจเย็นๆ นะ นกน้อย = =^ เดี๋ยวฉันจะส่งรูปฉันไปให้ รอแปปนะ
BB Bird : โอเคครับ
BB Kung ส่งรูปภาพถึงคุณ
พรึ่บ!
ทันทีที่รอรูปโหลดได้ไม่นานแบมแบมก็สตั้นไป
2-3 วิ ร่างบางเผลอยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
ริมฝีปากเล็กขบกันแน่นแล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง
“อ๊ากกกกกก!!!!!
หล่อมากกกกกก!!!!” แบมแบมมองรูปนั้นอีกครั้งเหมือนพยายามสำรวจใบหน้าอีกคนอย่างถี่ถ้วน
ร่างบางพยายามซูมแล้วซูมอีกแล้วก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองในใจ
...ถึงตาจะตี่
ถึงคิ้วไม่มี แต่ทำไมเขาถึงหัวใจเต้นแรงขนาดนี้นะ...
BB Kung : อย่าเงียบสินกน้อย รูปฉันมันแย่เหรอ?
BB
Bird : ไม่แย่เลยฮะ ไม่แย่เลยจริงๆ ดูดีกว่าที่แบมคิดไว้ซะอีก
ดูดีกว่าแบมด้วยซ้ำ
BB Kung : เหรอ 555
BB Bird คุณส่งสติ๊กเกอร์
BB Kung : เอ้อ นกน้อย เตรียมรับสายนะ
แบมแบมมองตัวอักษรชัดๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะมีสายโทรเข้ามา
เป็นสายจากไลน์ของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ก่อนที่จะค่อยๆ
เลื่อนมือไปรับสาย แบมแบมแนบโทรศัพท์กับหู
แล้วพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นอย่างคุมไม่อยู่
“ฮะ...ฮะ...ฮัล...ฮัลโหล...ฮะ”
[ฮ่าๆ ทำไมเสียงสั่นแบบนั้นล่ะนกน้อย? คุยกับฉันไม่เห็นมีอะไรน่าเกร็งเลย]
แบมแบมเผลอยิ้มให้กับน้ำเสียงทุ้มๆ นั่นอย่างห้ามไม่ได้ [เสียงนายน่ารักดีนะ]
ร่างบางได้แต่ยิ้มจนฟันไม่หุบพลางทุบหมอนเพื่อระบายความเขิน
“น่ะ...น่ารักอะไรฮะ เสียงแบมออกจะหล่อ”
[เสียงฉันหล่อกว่านายอีก รึไม่จริง?]
“จะ...จริง จริงก็ได้”
[ทำอะไรอยู่เหรอ?]
“ก็นั่งเล่นอยู่บนเตียงอ่ะครับ บีบีคุงฮยองล่ะทำอะไรอยู่?”
[คุยกับนกน้อยอยู่ไง] แบมแบมแทบจะกรี๊ดลั่นเคหาสน์หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงทุ้มพูดผ่านโทรศัพท์
ร่างบางทุบหมอนแล้วทุบหมอนอีกเพราะอาการเขิน [นกน้อย?
ยังอยู่รึเปล่า?]
“อยู่ครับ ยะ...อยู่”
[นายอยู่เขตไหนเหรอ?]
“ตอนนี้แบมอยู่เขต 9 ครับ ไม่รู้ว่าจะได้กลับเขตตัวเองเมื่อไหร่
แต่น่าจะเร็วๆ นี้น่ะฮะ” ...ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าถ้ากลับไปแล้วจะไปอยู่ที่ไหน...
[นายอยู่เขต 9 เหรอ? พอดีเลย ฉันเพิ่งบินมาเขต 9
เมื่อเช้า]
“จะ...จริงเหรอฮะ?!”
แบมแบมเผลอตะโกนเสียงดังจนต้องเอามืออุดปากตัวเอง
[พรุ่งนี้ว่างรึเปล่านกน้อย?]
“หือ? พรุ่งนี้? พรุ่งนี้น่าจะว่างนะฮะ”
[งั้นพรุ่งนี้เราไปเจอกันมั้ย?] แบมแบมเงียบไป 3
วิ คนตัวเล็กกัดปากตัวเองกลั้นเสียงกรี๊ด พลางกำเสื้อตัวเองแน่น
...ตายละไอ้แบม
ณ จุดๆ นี้ ไม่สามารถรักษาใบหน้าที่แดงเถือกได้แล้วครับ...
“จะ...เจอเหรอฮะ ได้สิฮะ”
[โอเค งั้นพรุ่งนี้ฉันจะรอนายตอนสิบโมงที่สวนสาธารณะกลางเขตนะ
อย่าตื่นสายล่ะนกน้อย]
แบมแบมกดปิดหน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่สายตัดไป
ร่างบางกดหน้าลงกับหมอนแล้วปล่อยเสียงกรี๊ดออกมาดังลั่น แบมแบมเดินไปเช็คหน้าตัวเองในกระจกก่อนที่จะยิ้มเขินๆ
ร่างบางเดินไปค้นชุดตัวเองในตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะหยิบนู่นหยิบนี่มาทาบ
...ต้องหาเสื้อที่ดีที่สุดสำหรับวันพรุ่งนี้!...
19.30
น.
แบมแบมนั่งมองรูปของบีบีคุงในโทรศัพท์อยู่บนเตียงพลางเงยหน้ามองดูนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง
ร่างบางจิ๊ปากเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าเดี๋ยวคิมฮันบินก็เข้ามายึดโทรศัพท์
คนตัวเล็กรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำปิดประตูล็อกกลอน แล้วยืนพิงกำแพงข้างๆ ฝักบัว
ก๊อก
ก๊อก
“แบมแบม ฉันมาเอาโทรศัพท์” เสียงทุ้มจากประตูลอดผ่านเข้ามา
แต่ก็ไม่ได้ทำให้แบมแบมรู้สึกหวาดหวั่นแต่อย่างใด
ร่างบางยังคงเคืองไม่หายกับเรื่องเมื่อวาน
“แบมอาบน้ำอยู่”
“นายควรจะรักษาเวลานะแบมแบม”
“แบมอาบน้ำมาตั้งนานแล้ว ก็แค่เอาโทรศัพท์เข้ามาฟังเพลง
ถ้าอาบเสร็จเดี๋ยวเอาไปให้”
“ไม่ เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้” ร่างบางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
แต่ก็ยกมุมปากขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนทำอะไรไม่ได้นอกจากสั่งเขา
“แบมอาบน้ำอยู่ ถ้าอยากได้นักก็พังประตูเข้ามาสิ”
“อย่าท้าฉันน่ะแบมแบม”
“ฮันบินฮยองทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วแหละ”
แบมแบมหัวเราะในลำคอก่อนที่จะได้ยินเสียงบิดลูกบิดประตูอยู่หลายครั้ง นานหลายนาที
ก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบไป ร่างมองไปที่ประตูพลางคิดว่าอีกคนคงจะออกไปแล้ว
ปัง!
!!!
“ไหนบอกว่าอาบน้ำอยู่ไง กันต์พิมุกต์”
แบมแบมมองคิมฮันบินที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้วจ้องเขม็งมาที่เขา
นัยน์ตากลมมองลูกบิดประตูที่หักกองอยู่ที่พื้น
แล้วมองฮันบินที่โยนไม้เบสบอลไปอีกทาง
“ฮะ...ฮยองเข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ!”
“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”
“ไม่! ออกไปซะ ไม่งั้นผมจะบอกจองกุกว่าฮันบินฮยองเข้ามายุ่งวุ่นวายและบุกรุกห้องผม” ฮันบินเดินเข้าไปใกล้แบมแบมก่อนจะแย่งโทรศัพท์ออกมาจากมือร่างบาง
คนตัวเล็กพยายามคว้าโทรศัพท์คืนแต่ก็ไม่เป็นผล
“หึ ตั้งแต่ที่มีไอ้โทรศัพท์นี่
โลกส่วนตัวของนายดูจะสูงขึ้นจนไม่เห็นหัวใครเลยสินะ
นายรู้รึเปล่าว่าคนที่นายตะคอกใส่เมื่อเช้านี้เป็นถึงเจ้าชายและผู้รักษาดินแดนของเขต
1 เลยนะ แล้วนายล่ะเป็นใคร สมบัติของราชวงศ์เขต 7 ที่วันๆ ก็เอาแต่นั่งๆ นอนๆ
เคยช่วยเหลืออะไรเขตตัวเองบ้าง?”
“หุบปากไปเลยนะ! เอาโทรศัพท์มาให้ผม!”
“หุบปากงั้นเหรอ? ไอ้คนในโทรศัพท์นี่มันสำคัญกับนายมากเลยสินะ
ขอฉันดูหน่อยสิว่าคุยอะไรกันไปบ้าง” คิมฮันบินรวบมือทั้งสองข้างของแบมแบมไว้ด้วยมือเดียว
ก่อนที่จะกดเข้าไปดูแชทที่เปิดค้างไว้ในขณะที่แบมแบมก็พยายามสะบัดมือให้หลุดจากพันธนาการของอีกคน
คุณได้รับการแจ้งเตือน
BB
Kung : พรุ่งนี้เจอกันนะนกน้อย
BB Kung :
Good night :)
“อะไร...นี่มันอะไร? พรุ่งนี้นายจะออกไปไหน?”
“นั่นก็เรื่องของแบม! เลิกยุ่งกับแบมสักที
ไม่ต้องใช้คำว่า ‘หน้าที่’ มาอ้างด้วย!”
“ตอบฉันมาแบมแบม! ไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร?! มันเป็นอะไรกับนาย!?”
“ก็คนสำคัญของแบมไง! พอใจยัง?!”
ฮันบินผลักแบมแบมจนร่างบางกระแทกเข้ากับกำแพง
ก่อนจะเปิดน้ำบนฝักบัวจนร่างบางเปียกไปหมด
คนตัวเล็กหลับตาและไอออกมายกใหญ่ทันทีที่น้ำเข้าจมูกและดวงตาของเขา
“แค่ก...แค่ก...ฮะ...ฮยองเป็นบ้าอะไรเนี่ย?!”
“นายนั่นแหละเป็นบ้าอะไร ทำอะไรอยู่รู้ตัวรึเปล่า?! มีคู่หมั้นอยู่แล้วยังจะไปมีคนอื่นอีกเหรอ”
“ก็แบมไม่ได้รักจองกุก! แบมรู้ว่าเขารักแบมมากแต่เราก็เป็นได้แค่เพื่อน
แบมให้เวลาจองกุกได้พยายามเกือบสิบปีแต่มันก็เหมือนเดิม
และเขาก็เข้าใจหากแบมไม่ได้รักเขาจริงๆ เขาพร้อมจะเลิกเสมอ
หากแบมไม่อยากเป็นคู่หมั้นกับเขาแล้ว!”
“แล้วนายจะหมั้นกับเจ้าชายจอนแต่แรกทำไม”
“ฮยองไม่รู้จักการคุมถุงชนรึไง?
เพราะพ่อของแบมตายในสนามรบ เขต 7 เลยต้องเสียเกือบทุกอย่างให้เขต 1
ทั้งความดีความเด่น ทั้งธุรกิจ ทั้งความสุขของบ้านเมืองจนถูกเรียกว่า Forsaken
area นี่ไง...ฮะ...ฮึก...แล้วอะไรอีกงั้นเหรอ? ก็แบมนี่ไง!...ฮึก...กษัตริย์เขต 1
ต้องการอะไรเราก็ต้องให้หมดเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นเมืองขึ้นของใคร...ฮือ...เขาอยากให้แบมหมั้นกับลูกชายของเขาแบมก็ต้องหมั้น...ฮึก...ตะ...แต่พอพี่คริสตาย
แบมก็ต้องไปหมั้นกับจองกุกแทน...ฮึก...ฮือ...แบมเคยฝันว่าจะได้เจอกับคนที่แบมชอบจริงๆ
แต่มันกลับกลายเป็นแบบนี้...โคตรดูไร้ค่าเลยฮยองไม่เห็นเหรอ?!” ร่างบางเอามือปิดหน้าตัวเองและร้องไห้ในขณะที่น้ำจากฝักบัวก็ไหลผ่านร่างกายและเสื้อสเว็ตเตอร์สีดำจนรู้สึกหนาวไปหมด
คิมฮันบินยืนเงียบมองอีกคนนิ่ง
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้แบมแบมจนตัวเองเปียก มือหนาประคองหน้าของอีกคนขึ้นแล้วกดริมฝีปากทับริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง
ร่างบางทุบอกอีกคนด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนที่จะเปลี่ยนมาจับเสื้อของฮันบินเมื่อเขาทรงตัวไม่อยู่
มือหนารั้งเอวบางเข้ามาใกล้ก่อนที่จะผลักแบมแบมจนชิดกับกำแพง
ฮับบินละออกมาจากริมฝีปากก่อนที่จะจูบเบาๆ
ที่ต้นคออีกคน แล้วผละออกมามองหน้าแบมแบมที่กำลังสับสนในสิ่งที่เขาทำอยู่
ฮันบินมองนัยน์ตากลมโตนั่นก่อนที่เขาจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น
“ทะ...ทำไม”
“วันหลังถ้าจะโกหกว่าอาบน้ำอยู่ ก็หัดเปิดฝักบัวให้ได้ยินเสียงน้ำด้วยนะ
จะได้เข้าใจผิดว่าไม่ได้โกหก”
“ทำไม...ทำไมฮยองถึง...ทำไม...แบม...คือ...”
“…”
“ทำไมฮันบินฮยอง...ถึงทำแบบนี้”
“…”
“เมื่อกี้ที่ฮยองจูบแบม ฮยองรู้สึกยังไงเหรอ…” แบมแบมถามอีกคนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แต่คิมฮันบินกลับไม่ตอบ นัยน์ตากลมมองเข้าไปในดวงตาของอีกคนที่มองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเบือนหนีไปทางอื่น
ทั้งสองคนปล่อยให้เสียงน้ำจากฝักบัวทำลายความเงียบ
เนิ่นนานกว่าที่ฮันบินจะพูดออกมา
“ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย” ร่างสูงค่อยๆ
เดินออกห่างจากแบมแบม ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วปิดประตูที่ลูกบิดพังไปแล้ว
ด้วยความรู้สึกที่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้
------ ฉับๆๆ 60 เปอร์เซ็น เชิบๆ ------
9.30 น.
แบมแบมยืนเหม่ออยู่หน้ากระจกมาได้สักระยะก่อนที่เขาจะรีบสะบัดศีรษะไล่ความคิดที่กำลังโจมตีเซลล์ประสาทมั่วตั้วจนมึนไปหมด
ร่างบางมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มบางๆ ออกมา
เมื่อนึกไปถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นในเช้านี้
...วันนี้แบมจะได้เจอบีบีคุงตัวเป็นๆ
แล้ว!...
คนตัวเล็กรีบกระโดดออกจากห้องของตัวเองก่อนที่จะลงไปทานอาหารเช้า
ร่างบางเหลือบมองจองกุกที่มองมาทางเขาเหมือนไม่กล้าเข้ามาคุยด้วย
แต่ทันทีที่แบมแบมนั่งลงบนเก้าอี้ เจ้าชายประจำเขตหนึ่งก็พูดขึ้นมาทันที
“นี่แบมแบม”
“…”
“อย่าโกรธฉันเลยนะ
เมื่อวานอ่ะฉันอุตส่าห์ไปซื้อขนมมาเพื่อไถ่โทษเลยนะ ช็อคโกแลตของเขต 9
อร่อยมากเลยรู้เปล่า ยากิโซบะของที่นี่ก็ไม่ใช่เล่นๆ นะ นายจะลองกินดูมั้ยล่ะ
อยากได้เป็นอาหารประจำบนเครื่องบินก่อนบินกลับรึเปล่า?”
“...”
“โธ่ แบมแบม
ฉันสิ้นคิดมากเลยนะ หัวสมองนี่โล่งโจ้งจนเอาแมมมอสยัดเข้าไปได้อยู่แล้วนะ
ขอร้องล่ะ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าโกรธนี่
มีแต่นายนั่นแหละที่มโนไปเอง”
“ก็นายไม่พูดกับฉันนี่”
“พูดอยู่นี่ไง
นายไม่เห็นเหรอ?” แบมแบมยิ้มให้กับท่าทีสิ้นหวังของจองกุก
ก่อนที่คนตัวเล็กจะดึงมืออีกคนขึ้นจูบตามทำเนียบของเขต 1
ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเหน่อๆ “ผมขอโทษที่ทำให้นายท่านคิดมากนะ
ฮ่าๆๆ”
“พอเลยๆ
คนอื่นมองหมดแล้วเนี่ยแบมแบม - -” แบมแบมหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองรอบๆ
โต๊ะ ปรากฎให้เห็นเก้าอี้ที่ว่าง 2 ตัว
...มาร์คฮยองกับฮันบินฮยองหายไปไหนนะ?...
“จองกุก
ฉันว่าฉันอิ่มแล้ว”
“อิ่มบ้าอะไร
นายยังไม่แตะมีดกับส้อมด้วยซ้ำ”
“เออน่า
ฉันจะไปเจอเพื่อนข้างนอกอ่ะ กะว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อน”
“อะไรนะ? เพื่อน?
นายมีเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ช่างฉันเถอะน่า
โอเคนะ บ๊ายบาย” แบมแบมรีบลุกพรวดออกไปโดยปฏิเสธที่จะตอบคำถามจองกุก
เจ้าชายประจำเขต 1 นั่งเหวอไปสักพัก ก่อนที่จะรีบกระชับบลูทูธที่หูข้างซ้ายของเขา
“คุณมาร์ค
คุณฮันบิน…แบมแบมออกจากที่พักไปแล้ว”
ร่างบางเดินออกมาได้สักพักก็เริ่มรู้สึกว่าอีกไม่นานเขาก็คงหลง
ถึงแม้จะถามคนท้องถิ่นของที่นี่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ช่วยอะไรเขาสักเท่าไหร่
สมบัติราชวงศ์เขต 7 ยังคงเดินวนไปวนมาก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียว
คนตัวบางรอสายอยู่สักพักจนกระทั่งอีกฝ่ายรับ
[ยอโบเซโยนกน้อย]
“บีบีคุงฮยอง
ตอนนี้ฮยองอยู่ไหนเหรอ”
[หือ?
นายถึงแล้วเหรอ ฉันใกล้ถึงสวนสาธารณะแล้ว อีกไม่กี่เมตรนี่เอง]
“เปล่าหรอกฮะฮยอง คือเหมือนแบมจะหลงๆ
นิดหน่อย แต่ก็คิดว่าใกล้ถึงแล้วเหมือนกัน แต่ว่าแค่รู้สึกเหงาๆ แปลกๆ น่ะฮะ
ปกติแบมไม่ค่อยได้เดินคนเดียว”
[งั้นเดี๋ยวฉันคุยเล่นเป็นเพื่อนนะ
นายจะได้ไม่เหงา] แบมแบมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นี่ล่ะคำพูดที่เขาอยากได้ยิน
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอ้อนอีกฝ่ายให้เอาใจยังไงไม่รู้
แต่แบมแบมกลับรู้สึกว่าคำพูดดีดีที่ได้รับมานั้นมันช่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน
ฉับพลันความรู้สึกอบอุ่นกลับหายไปทันทีที่โทรศัพท์ถูกกระชากไปโดยฝ่ามือหนาของคนตรงหน้า
แบมแบมเงยหน้าขึ้นมองร่างโปร่งแล้วขมวดคิ้วจนกลายเป็นปมเมื่อเจอกับบุคคลที่เขาไม่ยินดีที่จะพบ
...มาร์คฮยอง...
“เอาโทรศัพท์คืนมา
รู้รึเปล่าว่านี่มันเสียมารยาท” แบมแบมคว้าโทรศัพท์คืนมาก่อนที่จะเดินหันหลังให้มาร์ค
“นั่นจะไปไหน?!”
“ขึ้นเสียงใส่ผมทำไม?
คุณต้องพูดดีๆ ตามที่จองกุกสั่งไม่ใช่เหรอ?”
“แบมแบม!”
“เรียกผมว่า ‘คุณ’ สิครับ
คุณต้วนอี้เอิน” มาร์คกัดฟันแน่นเมื่ออีกคนมองเขาด้วยแววตาเฉยเมย
ร่างโปร่งได้แต่มองหน้าแบมแบมที่ก็มองตอบเขาแต่ก็ยังไม่เดินหนีไปไหน
“นายรู้ตัวรึเปล่าว่านายเปลี่ยนไปน่ะแบมแบม”
“…”
“ไอ้คนในโทรศัพท์นั่นมันมีอิทธิพลมากขนาดนี้เลยสินะ”
“บีบีคุงฮยองไม่ผิดหรอก
และผมก็ไม่เคยเปลี่ยนด้วย”
“…”
“มีแต่ฮยองเท่านั้นแหละ...ที่เปลี่ยน”
แบมแบมหันหลังให้อีกคนก่อนที่มาร์คจะรั้งข้อมือเขาเอาไว้
ร่างบางไม่ได้หันไปมองเพราะกลัวผู้พันจะเห็นว่านัยน์ตาของเขาในตอนนี้มันเอ่อไปด้วยน้ำตา
“ฉันไม่สำคัญเลยใช่มั้ยแบมแบม?”
“แบมก็ไม่รู้สินะ”
“...”
“แต่แบมเบื่อหน้ามาร์คฮยองมากเลยล่ะ”
“แต่ฉันชอบนายนะแบมแบม”
ร่างบางกัดฟันแน่นก่อนที่จะพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไม่ให้มันไหลออกมา
เขาเกลียดมาร์คที่เปลี่ยนไปเพราะเพียงแค่คำสั่งของจองกุก
ก็มาร์คไม่ใช่เหรอ...ที่ไม่นึกถึงคำพูดของเขาเมื่อตอนที่เขาบอกว่าจะไม่พูดถึงฮันบินเวลาอยู่ต่อหน้ามาร์ค?
มาร์คไม่ใช่เหรอ...ที่ชอบตวาดใส่เขาโดยที่ไม่ฟังเหตุผลก่อน? มาร์คไม่ใช่เหรอ...ที่ชอบใช้ความรู้สึกของตัวเองขึ้นมาอ้างแบบไม่มีเหตุผล?
แล้วทำไมเขาถึงยอมกันนะ? ทำไมถึงยังยืนยันที่จะทำตามที่มาร์คสั่ง
นั่นไม่ใช่เพราะว่าเขารักมาร์คหรอกเหรอ?...
“ฉันชอบนายมาก...นายกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ?”
“นี่ฮยองไม่ได้ฟังที่แบมพูดเลยเหรอ”
“…”
“...ว่าแบมไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”
“งั้นนายก็มองหน้าฉันสิ
อย่าทำเย็นชาใส่ฉันแบบนี้สิแบมแบม”
“...”
“นายอย่าไปหาหมอนั่นเลยนะ”
“ขอโทษนะมาร์คฮยอง
แต่แบมทำไม่ได้หรอก”
“...”
“การที่จะห้ามให้แบมไม่ไปหาคนที่แบมรักน่ะ
มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“…”
“ฮยองเคยรู้อะไรมั้ย
เคยฟังแบมบ้างรึเปล่า ทำไมมาร์คฮยองถึงเอาแต่พล่ามอยู่คนเดียว
จนไม่ฟังในสิ่งที่แบมต้องการเลย”
“แบมแบม...มันไม่ใช่แบบนั้น”
“พอแล้ว...ไม่เอาแล้วล่ะ
มาร์คฮยอง”
“…”
“ฮยองเคยเป็นคนที่แบมรักที่สุดนะ
รู้รึเปล่าว่าแบมเคยนับถือฮยองยิ่งกว่าพี่บีอีก”
“…”
“แต่แบมว่าตอนนี้...ฮยองควรเริ่มต้นจากศูนย์ใหม่...ดีกว่ามั้ย?”
แบมแบมแกะมือมาร์คออกก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น
ไม่มีเสียงฝีเท้าก้าวตามมา มีเพียงเสียงทรุดเข่าลงกับพื้นของคนที่เขาทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง
มาร์คไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาทำไปเพราะอะไร...ไม่มีทางรู้ด้วยเพราะเขาจะไม่มีวันบอก
และก็จะไม่มีวันรู้...ว่าที่เขาพูดออกไปนั่นมันโกหกทั้งหมด
...เริ่มต้นจากศูนย์ใหม่งั้นเหรอ?...
…แบมให้มาร์คฮยองเต็มร้อยได้อยู่แล้ว
ถ้าฮยองต้องการ...
ร่างบางเดินมาถึงสวนสาธารณะได้สำเร็จ
คนตัวเล็กชะเง้อคอมองหาบุคคลที่หน้าตาใกล้เคียงกับคนในโทรศัพท์
ก็ไหนบอกว่าจะมาถึงแล้วนี่ แต่ทำไมถึงยังไม่มีคนเลยล่ะ? เขามาเลทตั้ง 10
นาทีด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายกลับไม่โทรเข้ามาเลย
...ลองโทรไปดีมั้ยนะ?...
แบมแบมกดโทรกับแอพลิเคชั่นสีเขียว
แต่คนที่เขากำลังรอกลับไม่รับสาย เขากดโทรเข้าอยู่หลายต่อหลายครั้ง
แต่ปลายทางกลับเป็นเหมือนเดิม
ร่างบางเริ่มขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อนี่มันเลทมาจนจะชั่วโมงได้อยู่แล้ว
เขากำลังชั่งใจว่ากำลังจะกลับดีรึเปล่า
ก่อนที่คนตัวเล็กจะตัดสินใจกดเข้าไลน์อีกครั้ง แต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า
BB Kung ออกจากการสนทนา
...ทำไมถึงกลายเป็นห้องว่าง?...
แบมแบมเริ่มใจคอไม่ดี
ร่างบางกดโทรออกไม่ได้เหมือนอย่างเคย
คนตัวเล็กรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเมื่อรู้สึกได้ถึงอาการเสียวสันหลังวาบ
นัยน์ตากลมหันมองไปรอบๆ สวนสาธารณะที่ไม่มีผู้คนอยู่เลย
ก่อนที่แบมแบมจะรีบลุกออกจากม้านั่ง
หมับ!
มือปริศนายื่นมาล็อคคอเขาจากทางด้านหลัง
คนตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธการ จนหัวของเขายุ่งเหยิงไปหมด
คนข้างหลังก้มลงมากระซิบที่ข้างกกหูเขาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“นกน้อย…นายนี่ไว้ใจคนง่ายจังนะ”
“บะ...บีบีคุงฮยอง...ทะ...ทำไมถึง”
“ทำไมน่ะเหรอ?”
“…”
“Happy Anniversary 1 day นกน้อย!” แบมแบมขมวดคิ้วอย่างงงๆ
ร่างบางรู้สึกได้ถึงแรงที่ถูกคลายออกจากด้านหลัง คนตัวเล็กหันไปหาคนข้างหลังช้าๆ แต่ที่เขาคิดมันกลับไม่ใช่แบบนั้น
บีบีคุงฮยองในโทรศัพท์ที่ยืนถือลูกโป่งลูกใหญ่ลูกหนึ่ง
แล้วยิ้มให้เขาจนตาหยีและเห็นฟันกระต่าย
...เดี๋ยวๆๆ
นี่มันอะไร?...
“อะ…อะไรของฮยองเนี่ย?!
แบมตกใจหมด! นึกว่าจะหลอกแบมมาฆ่าซะอีก!”
“ฮ่าๆๆ จะบ้ารึไง ฉันดูเหมือนคนแบบนั้นเหรอนกน้อย”
บีบีคุงฮยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาก่อนที่จะวางมือหนาไว้บนหัวเขาและลูบผมอย่างอ่อนโยน
...อ่า ไม่นะ
นี่คงไม่ได้กำลังเขินอยู่ใช่มั้ยไอ้แบม...
“เวลานายเขินนี่น่ารักจังนะ
ฮ่าๆๆ”
“ขะ...เขินบ้าอะไรฮยอง
บะ...แบมแค่...เอ้อ! แล้วแฮปปี้อันนิเวอร์เซอร์รี่นี่มันหมายความว่ายังไง?”
“ก็วันแรกที่เราคบกันไงนกน้อย”
แบมแบมถลึงตาใส่อีกคนก่อนที่จะรีบตอบออกไปทันที
“หยุดมโนเลยฮยอง
แบมไปคบกับบีบีคุงฮยองตอนไหน?”
“นายเกลียดฉันเหรอ?”
“เปล่าเกลียด”
“งั้นก็แปลว่าชอบฉันใช่มั้ยล่ะ?
:’)” คนสูงกว่ายิ้มกว้างจนแบมแบมได้แต่ก้มหน้าพยายามระงับอาการเขินเอาไว้
“หยุดพูดเลยนะฮยอง
แบมไม่คบด้วยหรอก”
“งั้นนายมีคนที่ชอบอยู่แล้วเหรอ?
มีคนที่ชอบหลายคนมันไม่ดีหรอกนะนกน้อย”
“ก็ไม่ได้ชอบหลายคนซะหน่อย”
“แต่เมื่อกี้นายบอกว่าไม่ได้เกลียดฉัน
แถมยังบอกว่าไม่ได้ชอบหลายคน งั้นก็แสดงว่านายชอบฉันคนเดียวสินะ”
...โอ๊ยยย! นี่มันอะไรกันเนี่ย...
“จากนี้ไป
นายจะไม่ใช่นกน้อย แต่นายจะเป็น ‘แบมแบม’ โอเคนะ”
“ครับ...แล้วชื่อฮยองล่ะ
แบมอยากรู้มากเลยเนี่ย บอกมาๆ”
“ฉันชื่อ ‘บ๊อบบี้’
แล้วก็เลิกเรียกบีบีคุง ได้แล้วโอเคมั้ยแบมแบม?” แบมแบมพยักหน้าแล้วยิ้มกว้างให้บ๊อบบี้
“อ่ะ นี่ ฉันให้”
บ๊อบบี้ยื่นลูกโป่งสีชมพูมาให้แบมแบม
ร่างบางรับมันมาอย่างงงๆ จนมันลอยอยู่เหนือหัว
“นายรับมันไปแล้ว ห้ามคืนนะ”
“หือ? ลูกโป่งอ่ะเหรอ?”
“ของที่อยู่ในลูกโป่งต่างหาก”
ในระหว่างที่แบมแบมกำลังมึนกับคำพูดของอีกคน ลูกโป่งใบใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือหัวเขาก็แตกโพละ
ก่อนที่สายรุ้งและกลิตเตอร์กากเพชรทั้งหลายจนหล่นลงมาใส่ศีรษะเขา รวมถึงวัตถุแข็งๆ
เล็กๆ ที่กระแทกใส่หัวอย่างจัง แบมแบมรีบรับวัตถุกลมๆ
นั่นทันทีที่มันกระเด้งใส่หัวเขา
ร่างบางแบมือออก
ปรากฏให้เห็นแหวนเงินเรียบๆ หรูๆ ที่ไม่มีคำสลักใดๆ
“เป็นแฟนกับฉันนะ” แบมแบมเงยหน้ามองอีกคนเพราะรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่อยู่ใกล้ๆ
คนตัวบางเบิกตากว้างเมื่อบ๊อบบี้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนที่จะประครองหน้าเขาขึ้น
แล้วประกบจูบโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว
คิมฮันบินกำมือแน่นจนห่อเลือด
ร่างสูงอยากจะกระชากคอไอ้ผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้นให้ออกห่าง
และกระทืบอีกคนจนหายไปจากโลกนี้ แต่เขากลับทำได้แค่มองดูอยู่เฉยๆ เท่านั้น
แน่นอนว่าทุกคำพูด
ทุกประโยค เขาได้ยินมันในระยะที่ห่างออกมาไม่กี่เมตร...
...แฟนงั้นเหรอ?...
...ฝันไปเถอะ
ว่ามันจะจบแบบ Happy
Ending…
Spoil :: Chapter : 16
‘หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามผู้ชายเหรอแบมแบม?’
‘ฮยองจะสื่ออะไร?
ยังโกรธแบมอยู่อีกเหรอ? จะให้แบมทำยังไงฮยองถึงจะหายสักที?’
‘จูบฉันสิ
แล้วฉันจะหายโกรธ’
‘โรคจิต!!’
.
.
.
‘มือฮยองอุ่นมากเลย’
‘ชอบเหรอ?’
‘อืม’
‘งั้นคืนนี้มานอนบ้านฉันสิ
ฉันจะกอดนายจนอุ่นตายไปเลย’
.
.
.
‘ฮะ…ฮะ...ฮยองไปใส่เสื้อเลยนะ
ใครเขาเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวทั่วบ้านในช่วงฤดูหนาวกันห๊ะ!’
‘นายเป็นห่วงฉันเหรอ?’
‘ม่ะ...ไม่ช่ายยย!’
‘...’
‘กะ…ก็แค่ ก็แค่ๆๆๆ!’
‘…’
‘อ๊ากกกกกกกก!!
อย่ามายิ้มให้แบมนะ!!’
ความคิดเห็น