คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : FSK : 12
12
“นายรู้ใช่มั้ย”
คิมฮันบินเอ่ยถามมาร์คหลังจากที่ประชุมเสร็จ
ทั้งสองคนต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน ทั้งนึกเป็นห่วงแบมแบม
ทั้งงงกับทุกอย่างที่ได้ยิน พวกเขาไม่ได้ฟังหัวข้อและการประชุมครั้งนี้เลย
มาร์คและฮันบินต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“ถ้าเรื่องที่แบมแบมเป็นสมบัติของราชวงศ์เขต 7 น่ะฉันรู้
แต่ฉันไม่รู้ว่าเด็กนั่นเป็นคู่หมั้นกับเจ้าชายจอน”
“นายไปรู้มาจากไหน”
“คุณมิโนบอกฉันว่าราชวงศ์เขต 7 ชื่อกันต์พิมุกต์
แล้วก็ให้ฉันดูรูปเมื่อหลายวันก่อน ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นแบมแบม” มาร์คขยี้ผมสีบอล์นของตัวเองจนมันยุ่งไปหมด
ร่างโปร่งสบตากับคิมฮันบินที่มองเขาเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน
คิมฮันบินเข้าใจดี
แต่เขาไม่อยากจะเข้าใจมันมากกว่า
“ฉันขอพูดอีกแค่ครั้งเดียวนะ นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่
แต่ขอบอกว่ามันเป็นเรื่องจริง” มาร์คถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
เหลือบตามองอดีตเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนกำลังสับสนไปหมด “ไอ้คิมจินฮวานนั่นน่ะเป็นน้องชายของฮวงจื่อเทา
และก็เป็นรองหัวหน้าของกองกำลังทิฟ
ก่อนหน้าที่มันจะมาคบกับฉันหมอนั่นเคยติดต่อกับเจ้าชายจอนมาก่อนสมัยที่ยังไม่ได้ขึ้นครองราช
และก็หลอกใช้ฉันเพื่อให้กองกำลังทิฟเข้ามาขโมยของมีค่าในแต่ละกระท่อมได้ง่ายๆ”
“…”
“ถ้าให้ฉันเดา
จินฮวานต้องรู้จักแบมแบมมาก่อนในฐานะของคู่หมั้นของเจ้าชายจอนและเป็นสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ของหมอนั่นกับเจ้าชายจอนจบ
ที่สำคัญคือตอนนี้กองกำลังทิฟต้องการตัวแบมแบมเพราะสามารถนำมาเป็นตัวประกันเพื่อใช้ต่อรองกับเขต
1 และเขต 7 ได้ แน่นอนว่าจินฮวานต้องรู้ดีว่าใครคือสมบัติของราชวงศ์เขต 7”
“…”
“นายคิดเอาเองแล้วกันนะบีไอ ในเมื่อตอนนี้นายก็รู้แล้ว ฉันรู้ว่านายฉลาดพอ”
คิมฮันบินก้มหน้าลงกับพื้น
ก่อนจะมองผู้พันมาร์คที่มองมาที่เขาเหมือนมีความหวัง
อดีตเพื่อนที่เคยสนิทมองเขาด้วยแววตาที่จริงใจและพร้อมให้อภัยมาเสมอ
แต่คิมฮันบินเลือกที่จะเมินมันมาตลอด
“ฉัน...เข้าใจแล้ว”
แบมแบมค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่สลบไปนานพอควร สมบัติราชวงศ์เขต 7
เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะมองสถานที่ไม่คุ้นตารอบๆ ตัว
ห้องใต้หลังคาที่มีฝุ่นฟุ้งกระจายทำให้แบมแบมกระแอมไอออกมา ร่างบางรู้สึกปวดตามเนื้อตามตัวไปหมด
ถึงแม้จะไม่ได้ถูกพันธนาการเอาไว้แต่เขากลับขยับตัวไม่ได้เหมือนที่ใจคิด
แกรก
ร่างบางเหลือบมองไปที่ประตูก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อพบคนรู้จัก
คนตัวเล็กพยายามขยับตัวแต่ก็รู้สึกว่ามันช่างหนักอึ้งเหลือเกิน
ริมฝีปากบางจึงทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากอีกคน
“คุณหมอดงฮยอก ที่นี่ที่ไหนฮะ? ทำไมผมถึงขยับตัวไม่ได้?
แล้วทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่? จุนฮเวล่ะ...ก่อนหน้านั้นผมอยู่กับจุนฮเว”
“ใจเย็นๆ สิแบมแบม ฉันฟังที่นายพูดไม่ทันนะ” แบมแบมมองดงฮยอกที่เดินยิ้มมาหาเขา
ในมือของอีกคนกำขวดยาสีชาแน่น แต่แบมแบมกลับรู้สึกว่ายานั่นดูน่ากลัวเหลือเกิน
“สิ่งที่ทำให้นายขยับร่างกายไม่ได้ก็คือสิ่งที่อยู่ในมือฉัน”
“หมายความว่ายังไงฮะ?”
“เป็นตัวยาที่จะทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรง ถ้าได้รับตัวยามากก็จะทำให้เป็นอำมพาด
แต่ฉันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกนะ ฤทธิยาจะอยู่แค่ 10-15 นาทีเท่านั้นแหละ”
“คุณหมอใช้ยานั่นกับผมเหรอ?!”
“อย่าเสียงดังสินกน้อย นายโง่เองนะที่ไม่รู้ตั้งแต่แรก” ดงฮยอกยกแขนแบมแบมขึ้นก่อนจะฉีดตัวยาที่ว่าเข้ากระแสเลือดของร่างบาง
คนตัวเล็กพยายามขัดขืนแต่เขากลับขยับร่างกายไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว นัยน์ตากลมมองอีกคนน้ำตาคลอทั้งเสียใจทั้งผิดหวังและโกรธแค้นที่ทำอะไรไม่ได้
“ร้องไห้ทำไมล่ะแบมแบม นายหนีออกมาจากปราสาทเองไม่ใช่เหรอ?”
“คุณมันเลว”
“หึ ก็คงงั้นมั้ง”
“ผมไม่น่าหลงเชื่อเลยว่าคุณเป็นคนดี”
“ฉันเป็นคนดี แต่แค่ดีไม่พอ” ดงฮยอกล้วงหาบางสิ่งในกระเป๋าเสื้อกราวก่อนจะโยนมันลงตรงหน้าแบมแบม
นาฬิกาพกสีทองประจำตระกูลในสภาพยับเยิน กระจกแตกร้าว หน้าปัดหยุดเดิน
และเลือดของใครบางคนบนเรือนนาฬิกา
“คุณไปเอามันมาจากไหน”
“จากจุนฮเว...หมอนั่นรู้ทุกอย่างก่อนฉันอีกนะ
ต่อให้รู้ว่านายเป็นสมบัติของราชวงศ์เขต 7 และตัวเองเป็นศัตรูกับนาย
เขายังเลือกที่จะอยู่ข้างนายเลย มิตรภาพนี่มันน่าสมเพชจริงๆ”
“จุนฮเวอยู่ที่ไหน?! คุณทำอะไรจุนฮเว?!!”
“มันตายแล้ว ด้วยน้ำมือพี่ชายของมันเอง”
“…”
“ถ้ารู้ก็หุบปากได้แล้ว นอนเงียบๆ สบายๆ ไปนั่นแหละ
อีกสักพักคิมจินฮวานก็จะมา”
“หมายความว่าไง...”
“อ้าว นี่นายไม่รู้เหรอ?” ดงฮยอกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแบมแบมกำลังสับสนไปหมด
“คิมจินฮวานเป็นรองหัวหน้าของกองกำลังทิฟ
เป็นคนที่ฆ่าไอ้ทรยศจุนฮเว และกำลังหลอกใช้ไอ้ผู้หมวดฮันบินอยู่นั่นไง”
“…”
“เป้าหมายของหมอนั่นไม่ใช่เพื่อทำให้กองกำลังทิฟแข็งแกร่ง”
“…”
“แต่เพื่อบดขยี้สมบัติของราชวงศ์เขต 7 ให้แหลกและตายคามือ” ดงฮยอกเดินออกไปด้วยท่าทีเรียบเฉยโดยทิ้งเสียงสะอื้นของแบมแบมและคำสบถด้วยความผิดหวังไว้ด้านหลัง
“น้องแบม”
“…”
“แบมแบม น้องแบม” เจ้าของชื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้น
แบมแบมค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ ร่างเล็กร้องโอดโอยเบาๆ เนื่องจากไม่ได้ขยับร่างกายมาเป็นเวลานาน
นัยน์ตากลมพยายามปรับโฟกัสแล้วหันหน้าไปตามเสียง
“พะ...พี่เเจ๊คสัน?”
“นายขยับตัวได้รึเปล่า?” แจ๊คสันกระโดดลงมาจากหน้าต่างของห้องใต้หลังตา
ก่อนจะช่วยเข้ามาพยุงคนตัวเล็ก
“พี่ขึ้นมาได้ยังไงอ่ะครับ?”
“ฉันเป็นทหารนะ ยศฉันก็ไล่เลี่ยกับไอ้มาร์คนั่นแหละ แถมแถวนี้ก็มีบันได”
แจ๊คสันพูดเสียงค่อยตรงประโยคสุดท้าย แล้วค่อยพาแบมแบมไปที่หน้าต่าง
“นายเอื้อมถึงรึเปล่า? ลองกระโดดดูนะ”
แบมแบมทำตามที่เจ็คสันบอก
ร่างบางขึ้นไปนั่งบนขอบหน้าต่างก่อนจะกุมท้องน้อยเบาๆ ด้วยความจุก
คนตัวเล็กเลิกเสื้อตัวบางของตัวเองขึ้นก่อนที่จะพบกับรอยช้ำจ้ำใหญ่
...ไปโดนมาตอนไหนเนี่ย?...
“นายค่อยๆ ลงบันไดไปนะ ระวังตกล่ะ ถ้าตกไปแล้วหัวฟาดพื้นฉันไม่เผาศพให้นะ” แจ๊คสันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แบมแบมกลับไม่รู้สึกแบบนั้น
...แหม่ นี่มันเป็นเวลาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายนะครับ...
คนตัวบางลงจากบันไดมาได้อย่างปลอดภัยเช่นเดียวกับแจ๊คสัน
คนอายุมากกว่าค่อยๆ พยุงแบมแบมออกจากตัวบ้านร้าง ร่างบางจำได้ว่าเป็นหมู่บ้านร้างเดียวกับที่เขาเคยถูกจับมาก่อนหน้านี้
“น่าตกใจเหมือนกันนะเนี่ยที่รู้ว่านายคือสมบัติของราชวงศ์เขต 7” อยู่ๆ แจ๊คสันก็พูดขึ้นทำให้แบมแบมชะงักไปนานพอควร
“ทำไมพี่ถึงรู้ล่ะครับ?!”
“ทหารยศสูงๆ เขารู้กันหมดนั่นแหละ ไอ้มาร์คก็รู้มาได้สักพักแล้ว”
“มาร์คฮยองเหรอฮะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ เขาถูกท่านประธานฯ สั่งว่าให้ตามหานาย
แต่ก็ไม่ยอมส่งตัวนายให้ท่านประธานฯ ฉันก็ไม่เข้าใจว่ามันคิดอะไรอยู่” แจ๊คสันและแบมแบมต่างเงียบ จนกระทั่งคนตัวเล็กพูดขึ้น
“พี่แจ๊คสันรู้มั้ยครับว่าทำไมเขาถึงจับผมมา”
“ถามอะไรแปลกๆ ก็เพราะพวกนั้นจะได้ใช้นายเพื่อต่อรองกับเขต 1 และเขต 7
ด้านธุรกิจไง เจ้าชายจอนจะได้ถอนเขต 5 ออกจากการเป็นเมืองขึ้น
และที่สำคัญกองกำลังทิฟน่ะกลัวกษัตริย์อิมมากๆ”
“ทำไมถึงกลัวพี่ของผมล่ะ?”
“ทุกเขตรู้ว่าพี่ของนายเก่งด้านการรบ เขต 7 ที่ได้รับฉายาว่า Forsaken
world
กำลังจะถูกเปลี่ยนชื่อใหม่ไปในทางที่ดีขึ้นนั่นก็เพราะพี่ชายของนายไง
ได้ข่าวมาลางๆ ด้วยว่าเจ้าชายจอนจะให้คนมาแก้คุณไสยฯ ให้ ทีนี้ละ เขต 7
กลับมาปังเหมือนเดิมแน่นอน”
แจ๊คสันส่งยิ้มให้แบมแบมที่ยิ้มตอบกลับเบาๆ ก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างวูบวาบในลำคอ
...มันมาอีกแล้ว...
“พี่แจ๊คสัน!...ผม...ขอเวลาแปปนึง” แบมแบมวิ่งไปที่หลังพุ่มไม้ข้างทาง ก่อนจะไอและสำลักเลือดออกมาเหมือนเคย
แจ๊คสันวิ่งมาดูร่างบางพลางลูบหลังให้อย่างแผ่วเบา จนกระทั่งแบมแบมสำรอกออกมาหมด
คนเป็นพี่ดึงแขนเล็กเข้าหาตัวเอง ก่อนจะฉีดอะไรบางอย่างเข้าที่แขนแบมแบม
“พี่ทำอะไรน่ะครับ?!”
“ยาตัวนี้จะช่วยไปทำลายสารบางอย่างที่ทำให้นายอ่อนเพลียเพราะยาพิษของไอ้ดงฮยอก”
“อะไรนะ? ยาพิษ?”
“ที่นายสำลักเลือดออกมาแบบนั้นก็เพราะฤทธิยาของไอ้ดงฮยอกที่มันทำขึ้นมาเอง มันจะทำให้นายสำรอกเลือดเสียออกมาและจะทำให้นายอ่อนเพลียจนสลบ
ส่วนยาที่ฉันฉีดให้นายไปเมื่อกี้เป็นยาพิเศษของกองกำลังทหาร มันจะทำให้ adrenaline
นายหลั่ง นายจะได้ไม่เป็นลมสลบเหมือดแล้วให้ฉันแบกกลับ
หรือพูดประโยคซึ้งๆ อย่างเช่น ‘พี่แจ๊คฮะ...ทิ้งผมไว้ตรงนี้เถอะ
ผมคงไปต่อไม่ไหวแล้ว’”
“ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณดงฮยอกจะทำอะไรแบบนี้”
“หมอนั่นถูกปลูกฝังให้เป็นโจรตั้งแต่เด็กๆ อดีตของมันเลวร้ายมากนะ
โตมาก็เลยเป็นคนไม่แคร์คนอื่นแบบนี้แหละ”
“ทำไมพี่ถึงรู้ล่ะ?”
“ฉันเคยเรียนห้องเดียวกับมัน”
“ที่นี่มีโรงเรียนด้วยเหรอ?”
“เอ้า ถ้าไม่มี
คนเมืองนี้ก็ไถหน้าแทนควายกันทั้งบ้านทั้งเมืองสิครับน้องแบม” แจ๊คสันพูดไปยิ้มไปเพื่อทำให้แบมแบมอารมณ์ดี
ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงหน้าทางเข้าป่า
แบมแบมทำท่าจะเดินเข้าไปแต่ก็ถูกแจ๊คสันรั้งไว้ก่อน
“อะไรเหรอฮะพี่แจ๊ค?”
“นายได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ มั้ย”
“ห๊ะ?”
“ฉันว่าฉันได้ยินเสียงเหมือนเฮลิคอปเตอร์” ทั้งแจ๊คสันและแบมแบมเงี่ยหูฟังอีกครั้งก่อนจะพบเฮลิคอปเตอร์เหนือหัวพวกเขาทั้งสอง
แบมแบมมองฮอล์ลำใหญ่แล้วยิ้มออกมาเหมือนเด็กเห็นโลกกว้าง
ในขณะที่เจ๊คสันต้องลากคนตัวเล็กออกจากรัศมีที่เครื่องจะลงจอด
“โทษทีที่ทำให้รอนาน”
“ไอ้เหี้ยจียง แดซอง กูตกใจหมดเลย!”
แจ๊คสันสบถใส่คนขับที่ยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จียงจะหันไปพูดกับแบมแบม
“ขึ้นมาสิ” ร่างบางยิ้มจนปากแทบฉีกรีบพยักหน้าแล้วขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป
เขาได้ยินเสียงคนกราดลูกปืนมาทางนี้และเสียงตะโกนของคนกลุ่มใหญ่
“รีบไปสิว่ะ! พวกทิฟมันมาแล้วเนี่ย!”
“เออๆ รู้แล้วๆ!” จียงรับคำเพื่อนก่อนจะพาเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ออกไปจากบริเวณนั้นทันที
“น้องแบมเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
แจ๊คสันเอ่ยถามแบมแบมที่ทำหน้าแปลกๆ
“พี่แจ๊ค...แบมว่าแบมปวดๆ แถวๆ
ไหล่อะฮะ แต่แบมมองไม่เห็น พี่ช่วยดูให้หน่อยได้มั้ยฮะ?” ทันทีที่แจ๊คสันพยักหน้าแบมแบมก็หันหลังให้ดู
เมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไป ร่างบางก็เอ่ยถามอย่างใจร้อน “มีอะไรรึเปล่าฮะพี่แจ๊ค”
“มันไม่เป็นอะไรมากหรอก เอ่อ...ไอ้แดซองมึงได้ขนหน่วยแพทย์มาด้วยรึเปล่า?”
“ขนเหี้ยไรมาเยอะแยะ แค่พวกกู มึง แล้วก็ราชวงศ์เขต 7
แค่นี้ก็หนักจนฮอล์จะพังอยู่ละ”
“แล้วพวกมึงได้เตรียมกล่องพยาบาลมารึเปล่า?”
“เตรียมมาทำไม พวกกูรีบจะตายห่า ก็มึงบอกให้รีบไม่ใช่เหรอ?”
“พวกมึงมัน...! โง่!!”
“สรุปเป็นอะไรรึเปล่าครับพี่แจ๊ค?” แบมแบมถามแจ๊คสันเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ยอมตอบเขา
“ไม่มีอะไรมากหรอกน้องแบม แค่โดนลูกกระสุนน่ะ”
“ห๊ะ? ลูกกระสุน”
“ช่ายยย แค่ลูกกระสุนฝังเข้าไปนิดเดียวเอง น้องแบมยังไม่ตายตอนนี้หรอกครับ
น้องแบมอาจจะตายตอนหน้า เฮ้อ ค่อยยังชั่ว” รอยแผลที่ปวดตุ้บๆ
อยู่ก่อนแล้วยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกปวดและเจ็บเมื่อรู้ว่าไอ้สิ่งที่ฝังอยู่บนไหล่เขาคืออะไร
แบมแบมทำหน้าเบ้ก่อนจะสลบไปทันที
“อ้าวเห้ย! น้องแบม! น้องแบมสลบไปแล้ว!
มึงรีบขับเร็วๆ เลยนะ!” แจ๊คสันหันไปบอกกับสองคนที่ขับเฮลิคอปเตอร์
ทั้งจียงและแดซองรีบขับตามที่เพื่อนบอกทันที
ศูนย์ลับของเขต
5 แทบแตกเมื่อแจ๊คสันโทรไปรายงานข่าวให้กับประธานาธิบดีมิโนในขณะที่กำลังประชุมรอบสองว่าเจอตัวของสมบัติราชวงศ์เขต
7 แล้ว
พร้อมทั้งเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นพวกกองกำลังทิฟพาแบมแบมที่สลบไม่ได้สติเข้าไปในป่าแล้วเขาก็เข้าไปพาแบมแบมออกมาแล้วพาเข้าหลบในศูนย์ลับที่พวกทิฟไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน
ความจริง...ศูนย์ลับที่ว่ามันก็คือชั้นใต้ดินของธรรมเนียบแหละนะ
“ขอโทษนะครับ ช่วยหลบไปหน่อยครับ”
เจ้าชายจอนรีบวิ่งไปตามทางเดินโดยที่มีคิมแทฮยองคอยแหวกทางให้
ร่างสูงเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไป ก่อนจะถลาเข้าหาแบมแบมที่นั่งอยู่บนเตียงในชุดของผู้ป่วย
“จองกุก! นายมาได้ยังไงน่ะ แล้ว...”
หมับ!
“ฉันตกใจแทบแย่ตอนที่คุณแจ๊คสันบอกว่านายโดนยิงน่ะ” จองกุกโผเข้ากอดแบมแบม
คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักก่อนจะกอดตอบอีกคน
“ฮ่าๆ ฉันก็ตกใจเหมือนกัน ไม่เคยคิดเลยว่าลูกกระสุนมันจะเจ็บขนาดนี้”
“ตอนนี้ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?”
“สบายมาก”
“อย่ามาโกหกฉันนะ”
“อ่า ก็เจ็บอยู่นิดหน่อย แต่ว่าพี่พยาบาลเข้ามาทำแผลให้แล้วล่ะ” แบมแบมค่อยๆ ดันจองกุกออกเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายกอดเขาแน่นจนแทบจะรัดกันตาย
ร่างบางหัวเราะออกมายกใหญ่เมื่อเห็นว่าเจ้าชายเขต 1 กำลังร้องไห้
“ฮ่าๆๆ นายร้องไห้เหรอเนี่ย?!”
“เงียบไปเลยนะ นี่ก็เพราะฉันเป็นห่วงนายหรอกนะ”
“ฉันไม่ตายง่ายแบบนั้นหรอกน่า” แบมแบมส่ายหัวเล็กน้อย
ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “นายเห็นมาร์คฮยองกับฮันบินฮยองรึเปล่า?”
“ห๊ะ? ใครนะ? ฉันจำไม่ได้อ่ะ”
“อ่อ งั้นก็ไม่เป็นไร” …นี่เขาไม่คิดจะห่วงเราบ้างเหมือนที่จองกุกเป็นห่วงเลยเหรอ...
“แล้วนายอยากกินอะไรรึเปล่า? หิวมั้ย?”
“อ่า ไม่ล่ะ...”
“เออ! ฉันยังไม่ได้ติดต่อนยองฮยองเลย! เขาต้องดีใจมากแน่ๆ ที่รู้ว่าพบตัวน้องสุดรักแล้ว”
จองกุกขอตัวไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก เดาได้ว่าคงจะไปติดต่อกับจูเนียร์ว่าพบเขาแล้ว
รายนั้นเลือกที่จะตีสนิทกับจูเนียร์มากกว่าเจบีที่หวงก้างน้องชายยิ่งกว่าแมกม่าในดาวโลก
แบมแบมส่ายหัวอย่างช่างใจ
ทั้งๆ ที่เขาและจองกุกต่างก็โตๆ กันแล้ว
แต่พอได้มาอยู่ด้วยกันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง
ถึงแม้ว่าจองกุกจะไม่ได้มองเขาเป็นแค่เพื่อนเหมือนอย่างก่อนก็ตามที
แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินหรือฝืนใจแบมแบมให้ทำตามที่ตัวเองต้องการ
...ว่าแต่พี่บีจะโกรธมั้ยนะที่จับได้ว่าเราหนีมา...
...สรุปว่ามันดีหรือไม่ดีนะที่พี่บีกับเนียร์ฮยองรู้ว่าเราอยู่ที่นี่...
ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังคิดอะไรเพลินๆ
นัยน์ตากลมก็เหลือบไปเห็นคนที่คุ้นเคยเดินผ่านหน้าห้อง
ผู้หมวดเหลือบมองเขาเล็กน้อยก่อนจะหยุดเดิน แบมแบมส่งยิ้มแล้วโบกมือให้คิมฮันบินที่มองเขาด้วยใบหน้าตายด้านเหมือนอย่างเคย
แบมแบมกวักมือเรียกคิมฮันบินให้เข้ามาในห้อง
แต่ร่างสูงกลับทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วเดินผ่านหน้าห้องไป
ไม่มีคำทักทายหรืออะไรใดๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสองฝ่าย
แบมแบมรู้สึกหน้าชาที่ถูกอีกคนเมินใส่และไม่ยอมพูดด้วย
ไม่สิ...มันก็ไม่เรียกว่าเมินหรอก
คิมฮันบินทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักเขามาก่อนมากกว่า
...ทำไมล่ะ...
ตึก
ตึก
“อ๊ะ! มาร์คฮยอง!” มาร์คชะงักฝีเท้าก่อนจะมองไปทางเสียงเรียก
แบมแบมยิ้มแล้วกวักมือให้เหมือนเดิม แต่ร่างโปร่งกลับไม่มีท่าทีอะไรตอบกลับมาเลย
“มาร์คฮยอง แบม...”
“ไอ้มาร์คไปเร็ว” เสียงคิมฮันบินเรียกมาจากอีกทางทำให้มาร์คต้องเดินตามอีกคนไป
ทิ้งให้แบมแบมงงอยู่กับคำถามซึ่งไร้คนตอบ
...ทำไมพวกเขาถึงต้องหลบหน้าแบมกัน?...
Spoil :: Chapter : 13
‘พรุ่งนี้เราจะไปเขต 9 กันครับทุกคน ผมมีเรื่องจะต้องคุยกับคุณคิมจงอินสักหน่อย’
‘แล้วคุณแบมแบมล่ะครับ?’
‘ก็เอาไปด้วยแหละครับ ผมเกรงว่ากองกำลังทิฟจะหาแบมแบมเจอ เดี๋ยวให้คุณมาร์คกับคุณฮันบินดูแลแทนผมตอนที่ผมประชุมก็ได้
ดูเหมือนเขาจะสนิทกับคุณทหารทั้งสอง’
.
.
.
‘ฉันคิดว่าบางที...เขาก็ไม่ได้ต้องการให้ฉันตาย
ถ้าไม่ใช่เพราะนึกถึงความเป็นพี่น้อง งั้นก็แสดงว่าฉันอาจจะมีประโยชน์อะไรสักอย่าง’
‘…’
‘ฉันจำได้ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฮวงจื่อเทาเปลี่ยนไป
เขาทำเลวๆ กับฉันมาตลอด แต่อยู่ดีๆ เขากลับดีกับฉันจนมันผิดปกติ แต่ฉันจำไม่ได้ว่าตัวเองไปทำอะไรมา’
.
.
.
‘คุณแบมแบมอยากทานอะไรอีกรึเปล่า เดี๋ยวผมจะไปหามาให้’
‘…’
‘รึว่าอยากกลับที่พักแล้ว’
‘ไปให้พ้นๆ เลย’
‘…’
‘แบมโคตรเกลียดพวกพี่สองคนเลยว่ะ!! ออกไปให้พ้น!!’
ความคิดเห็น