คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความจำเจ
บทที่1
จำเจ
วันนี้เป็นอีกวันที่น่าเบื่อของ อัลดริช ผู้ซึ่งไม่ชอบความจำเจของชีวิตและที่ซึ่งนั่งเอามือเท้าคางแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหมดอาลัยในคาบเรียนของวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งเป็นหนึ่งในวิขาเขาเบื่อที่สุดไม่รู้มันจะยากไปถึงไหนเดี๋ยวนักเรือนก็อกแตกตายกันพอดี“เฮอ…น่าเบื่อจัง”เสียงถอนหายใจของอัลดริชดังขึ้นแผ่วเบาระหว่างที่อาจารย์กำลังพล่ามในเรื่องการแก้โจทย์สมการของนักเรียนปี3 ห้อง5 อย่างไม่สนว่านักเรียนจะเข้าใจหรือไม่ สิ่งที่อัลดริชต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือเมื่อไหร่ระฆังหมดคาบเรียนจะดังสักทีซักพักหลังจากที่อาจารย์สาวแก่แต่ยังมั่นชื่ออาจารย์จีไรย์แจกใบงานให้แก้โจทย์สมการ5ข้อซึ่งมันแทบจะทำให้อัลดริชและเพื่อนที่นั่งข้างๆเป็นบ้าและยังได้เห็นอากัปปฏิกิริยาที่พวกเพื่อนๆสร้างขึ้นมาเพื่อนที่จะดูใบงานที่เพื่อนข้างๆทำ(ลอกนั่นละ)หลังจากนั้นอาจารย์ก็เก็บชีตซึ่งมีคำตอบและวิธีทำอยู่ครบถ้วนแต่อย่างที่บอกมีในวิชานี้มีการลอกกันอย่างกว้างขวางซึ่งไม่รู้ว่าฉบับจริงอยู่ที่ใคร ระหว่างที่อัลดริชนั่งเอาปากกาวาดรูปเสียงแห่งสวรรณมันคือเสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้นนักเรียนทุกคนแทบอยากจะลุกขึ้นมาโห่ร้องถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ยังอยู่อะนะอัลดริชรีบเก็บของใส่กระเป่าบิดขี้เกียดสักสองสามทีแล้วเดินไปหาเพื่อนทั้งสองคนวันนี้นาสไม่มา
“อัลดริชเป็นไงบ้าง”เสียงนายพายถามขึ้นหมอนี่ค่อนข้างจะดูสบายที่สุดในกลุ่มเขาแล้วถ้าเรียนในคาบนี้
“ก็สบาย” อัลดริชตอบสั้นๆพร้อมกับยักไหล่เพื่อสนับสนุนคำพูด
“สบาย!โห…ชั้นเห็นแกนั่งเล่นกับเลสทั้งคาบทั้งคาบเนี่ยนะ”พาย(แกล้ง)ทำเสียงไม่เชื่อ
“คุณพายครับกระผมไม่ได้เล่นทั้งคาบสักหน่อย”อัลดริชตอบกลับยักคิ้วกวนๆ
“นั่นสิไม่ได้เล่นสักหน่อยนี่พาย”เสียงดัดจริตดังขึ้น
พายและอัลดริชหันกลับไปมองผู้ที่เสนอเสียงขึ้นมาแทรกการสนทนา
“เลส!”สองเสียงประสานกันอย่างตกใจ
“แหมๆทำเสียงตกใจไปได้นะพวกแกสองคน”เลสแกล้งดัดเสียงให้เล็กลง
“โหอยู่ๆแกก็โผล่ขึ้นมานะเลสใครจะไม่ตกใจแล้วเลิกทำเสียงดัดจริตสักทีฉันขนลุกเข้าใจไหม”อัลดริชตอบกลับ
“เออ รู้แล้วน่านี่ นาส แกรู้จักการ์ตูนเรื่องการ์ดสุดกวนกับสาวใสช่างเย็นชารึเปล่า”จากนั้นทั้งสองคนก็หลุดเข้าไปในโลกการ์ตูนและพากันเดินออกไปจากห้อง
“อ้าว สองคนนั้นลืมเราไปแล้วละ”อัลดริชพูดขึ้นหลังจากหายจากอาการช็อกกับการเปลี่ยนเรื่องที่รวดเร็วของเลสเมื่อกี้นี้
“ฉันก็ว่างั่นและเราก็สมควรออกไปจากห้องได้แล้วนะอัช”พายพูดพร้อมกับสาวเท้าออกจากห้อง
“อือ…ไปกัน”อัลดริชตอบพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปกับพาย
คุยกับกลอน๘
บนทางนั้นในความมืดมนแสนเศร้า
คนหนึ่งเล่ายังทุกข์และท้อถอย
ใครคนหนึ่งเข้ามาตบท้ายทอย
พร้อมกับคำพูดที่อบอุ่นจริงใจ
ระคนกับเสียงหัวเราะที่ประโลม
ดังสะท้อนกับอาคารอันสั่นไหว
วิหกร้องระงมรับวันใหม่
พร้อมหัวใจที่เปิดกว้างรับรู้
ความคิดเห็น