ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 30
ปรอยฝนนั่อ่านนิยสารอยู่ที่โฟาในห้อนั่เล่น เธอเปิหนัสือรหน้าไปมาหลายรอบแล้ว แ่็ูเหมือนเธอเอะไม่ไ้มีสมาธิิใ่อับนิยสารรหน้าเลย เธอเปิแ่ละหน้าไปมา หาแ่สายาลับับ้ออยู่ที่บริเวประูหน้าบ้านลอเวลา
ปรอยฝนวามือานิยสารแล้วยโทรศัพท์มือถือึ้นมาโทรหาเบาภัทร หาแ่เธอลับไ้ยินเพียเสียแ้ว่าไม่สามาริ่อหมายเลที่ท่านเรียไ้ ึ่เธอไ้พยายามโทรออมาเป็นเวลาร่วมั่วโมแล้ว แ่ทุรั้็ไม่สามารถิ่อเบาภัทรไ้เลย
" ทำไมถึปิมือถือนะุ้อยเนี่ย หรือว่าแบหม นยิ่เป็นห่วอยู่้วย "
ปรอยฝนวามือถือล้า ๆ ลำัว พร้อมับบ่นพึมพำ้วยวามเป็นห่วเบาภัทร เพราะเมื่อเธอลับมาาื้ออที่ห้าแล้ว เธอ็มาที่บ้านอเบาภัทรแ่ลับไม่พบัวเ้าอบ้าน เธอนั่รอเบาภัทรมาร่วมสอั่วโมแู่เหมือนะไร้วี่แววอนัวสูที่เธอเฝ้าะเ้ออย
ปรอยฝนวามือถือล้า ๆ ลำัว พร้อมับบ่นพึมพำ้วยวามเป็นห่วเบาภัทร เพราะเมื่อเธอลับมาาื้ออที่ห้าแล้ว เธอ็มาที่บ้านอเบาภัทรแ่ลับไม่พบัวเ้าอบ้าน เธอนั่รอเบาภัทรมาร่วมสอั่วโมแู่เหมือนะไร้วี่แววอนัวสูที่เธอเฝ้าะเ้ออย
ปรอยฝน้มลเปินิยสารเล่มเิมึ้นอีรั้ เพราะเธอไม่รู้ะทำอะไรีระหว่ารอเบาภัทร เสียรถแล่นเ้ามาบริเวหน้าบ้าน ปรอยฝนรีบปินิยสารรหน้าทันทีพร้อมับรีบเินไปที่ประู
" ุ้อย ไปไหนมา ฝนรอนานแล้วนะเนี่ย โทรไป็ไม่ิ เป็นห่วรู้ไหม "
ปรอยฝนเอ่ยทัพร้อมับรอยยิ้มที่แฝไป้วยวามเป็นห่วและโล่ใที่เห็นนที่เธอเป็นห่วลับมาถึบ้านโยสวัสิภาพ แ่ปรอยฝน็้อหุบรอยยิ้มบนใบหน้าลเมื่อเห็นว่าเบาภัทรไม่มีทีท่าะยิ้มลับหรืออบอะไรลับมา ปรอยฝนลับพบับวามเยาบนใบหน้าอนัวสูที่ปิประูรถ่อนะเินผ่านเธอไปเหมือนเธอไม่มีัวน
" ุ้อย ไม่สบายรึเปล่า ทำไมูหน้าาไม่่อยโอเเลย ินอะไรมายั ินยาไหมฝนะเอาให้ "
ปรอยฝนเินไปึายแนเสื้ออเบาภัทรเพื่อให้นัวสูหยุฟัำที่เธอพู แ่เบาภัทร็แสอาารเพียแ่หยุเินแ่ไม่ยอมหันใบหน้ามามอปรอยฝนแ่อย่าใ อาารที่เบาภัทรมีทำให้ปรอยฝนสสัยเพราะเธอไม่เยเห็นเบาภัทรเป็นอย่านี้เลย
" เป็นอะไร บอฝนมาสิ ฝนทำัวไม่ถูนะุ้อย "
ปรอยฝนเินไปหยุยืนอยู่้านหน้าอเบาภัทร พร้อมับ้อหน้าเบาภัทรเพื่อรอฟัำอบ
" ...... เปล่า เราไม่ไ้เป็นไร " เบาภัทรถอนหายใหนึ่รั้ ่อนะเอ่ยอบมา
" ไม่ริอ่ะ ุ้อย้อเป็นอะไรัอย่า บอมาสิ ฝนาในะ เป็นห่ว "
" ็บอว่าไม่ไ้เป็นไร " เบาภัทรอบสั้น ๆ
" ็ไ้ ไม่เป็น็ไม่เป็น แล้วินอะไรมารึยั หิวไหม " ปรอยฝนพยายามถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อ ทั้ ๆที่ในในั้นเธอยัมั่นใว่า้อเิอะไรึ้น เบาภัทรถึไ้เยาับเธอแบบนี้
" ินแล้ว เป็นห่วเรา้วยเหรอ "
เบาภัทรถามลับ พร้อมับ้อมอหน้าอนัวเล็้วยวามรู้สึเ็บปว
" อ้าว็้อห่วสิถามไ้ ็ที่ผ่านมาฝน็ูแลอาหารารินใหุ้้อยลอนี่นา "
" เหรอ ิว่าะไปเที่ยวเพลิน แล้วไม่ห่วเราะอี "
เบาภัทรถามลับ้วยสำเนียที่แฝไป้วยวามน้อยใ เธอ้มหน้าเินผ่านปรอยฝนไป ่อนะเินึ้นไปยัห้อนอนที่ั้นบน ทิ้ให้ปรอยฝนยืนมอ้วยวามสสัย
" ุ้อยพูาแปล ๆ มีอะไรพูมาเลยไ้ไหม ฝนไม่อบวามลุมเรือ "
" ุ้อย ไปไหนมา ฝนรอนานแล้วนะเนี่ย โทรไป็ไม่ิ เป็นห่วรู้ไหม "
ปรอยฝนเอ่ยทัพร้อมับรอยยิ้มที่แฝไป้วยวามเป็นห่วและโล่ใที่เห็นนที่เธอเป็นห่วลับมาถึบ้านโยสวัสิภาพ แ่ปรอยฝน็้อหุบรอยยิ้มบนใบหน้าลเมื่อเห็นว่าเบาภัทรไม่มีทีท่าะยิ้มลับหรืออบอะไรลับมา ปรอยฝนลับพบับวามเยาบนใบหน้าอนัวสูที่ปิประูรถ่อนะเินผ่านเธอไปเหมือนเธอไม่มีัวน
" ุ้อย ไม่สบายรึเปล่า ทำไมูหน้าาไม่่อยโอเเลย ินอะไรมายั ินยาไหมฝนะเอาให้ "
ปรอยฝนเินไปึายแนเสื้ออเบาภัทรเพื่อให้นัวสูหยุฟัำที่เธอพู แ่เบาภัทร็แสอาารเพียแ่หยุเินแ่ไม่ยอมหันใบหน้ามามอปรอยฝนแ่อย่าใ อาารที่เบาภัทรมีทำให้ปรอยฝนสสัยเพราะเธอไม่เยเห็นเบาภัทรเป็นอย่านี้เลย
" เป็นอะไร บอฝนมาสิ ฝนทำัวไม่ถูนะุ้อย "
ปรอยฝนเินไปหยุยืนอยู่้านหน้าอเบาภัทร พร้อมับ้อหน้าเบาภัทรเพื่อรอฟัำอบ
" ...... เปล่า เราไม่ไ้เป็นไร " เบาภัทรถอนหายใหนึ่รั้ ่อนะเอ่ยอบมา
" ไม่ริอ่ะ ุ้อย้อเป็นอะไรัอย่า บอมาสิ ฝนาในะ เป็นห่ว "
" ็บอว่าไม่ไ้เป็นไร " เบาภัทรอบสั้น ๆ
" ็ไ้ ไม่เป็น็ไม่เป็น แล้วินอะไรมารึยั หิวไหม " ปรอยฝนพยายามถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อ ทั้ ๆที่ในในั้นเธอยัมั่นใว่า้อเิอะไรึ้น เบาภัทรถึไ้เยาับเธอแบบนี้
" ินแล้ว เป็นห่วเรา้วยเหรอ "
เบาภัทรถามลับ พร้อมับ้อมอหน้าอนัวเล็้วยวามรู้สึเ็บปว
" อ้าว็้อห่วสิถามไ้ ็ที่ผ่านมาฝน็ูแลอาหารารินใหุ้้อยลอนี่นา "
" เหรอ ิว่าะไปเที่ยวเพลิน แล้วไม่ห่วเราะอี "
เบาภัทรถามลับ้วยสำเนียที่แฝไป้วยวามน้อยใ เธอ้มหน้าเินผ่านปรอยฝนไป ่อนะเินึ้นไปยัห้อนอนที่ั้นบน ทิ้ให้ปรอยฝนยืนมอ้วยวามสสัย
" ุ้อยพูาแปล ๆ มีอะไรพูมาเลยไ้ไหม ฝนไม่อบวามลุมเรือ "
" ไม่มีอะไร ็เห็นว่าวันนี้ฝนไปเที่ยวับผึ้ไ สนุไหมล่ะ "
เบาภัทรถอเสื้อแ๊เ็วาลบนเีย ่อนะแล้ถามปรอยฝนทาอ้อม เธอเอ็อยาะรู้ว่าปรอยฝนะบอเธอามรหรือไม่
" ฝนไม่ไ้ไปับผึ้หรอ ผึ้เ้าไม่ว่ามีธุระ ฝน็เลยไปับเพื่อนนอื่นน่ะ "
" เพื่อนนไหนล่ะ " เบาภัทรหันหน้ามาถามปรอยฝน
ปรอยฝนอึอัใที่ะ้ออบำถามอเบาภัทร วามริเธอไม่ไ้ิอะไรับเบสท์เินำว่าพี่น้อ แ่เธอำลัิั่ใว่าเธอวระบอวามริับเบาภัทรีหรือไม่ เพราะเธอรู้ีว่าทั้เบสท์และเบาภัทรนั้นไม่ถูันเลย ปรอยฝนึไ้แ่นิ่อึ้
" ทำไมล่ะ เราไม่รู้ัเหรอเพื่อนนนี้อฝนน่ะ "
เบาภัทรถอเสื้อแ๊เ็วาลบนเีย ่อนะแล้ถามปรอยฝนทาอ้อม เธอเอ็อยาะรู้ว่าปรอยฝนะบอเธอามรหรือไม่
" ฝนไม่ไ้ไปับผึ้หรอ ผึ้เ้าไม่ว่ามีธุระ ฝน็เลยไปับเพื่อนนอื่นน่ะ "
" เพื่อนนไหนล่ะ " เบาภัทรหันหน้ามาถามปรอยฝน
ปรอยฝนอึอัใที่ะ้ออบำถามอเบาภัทร วามริเธอไม่ไ้ิอะไรับเบสท์เินำว่าพี่น้อ แ่เธอำลัิั่ใว่าเธอวระบอวามริับเบาภัทรีหรือไม่ เพราะเธอรู้ีว่าทั้เบสท์และเบาภัทรนั้นไม่ถูันเลย ปรอยฝนึไ้แ่นิ่อึ้
" ทำไมล่ะ เราไม่รู้ัเหรอเพื่อนนนี้อฝนน่ะ "
เบาภัทรเอ่ยถาม ะที่ในในั้นเธอรู้สึว่าปรอยฝนปิบัเธอเรื่ออเบสท์ นั่นหมายวามว่าปรอยฝนไม่อยาให้เธอรู้ริ ๆว่าปรอยฝนับเบสท์แอบนัพบัน
" เอ่อ ือว่า " ปรอยฝนอบสั้น ๆ
" ่าเหอะ "
" เอ่อ ือว่า " ปรอยฝนอบสั้น ๆ
" ่าเหอะ "
เบาภัทรัสินใหยุารถามปรอยฝนไว้เพียแ่นี้ เพราะารที่ปรอยฝนไม่ยอมอบวามริับเธอนั้น ็น่าะทำให้เธอเ้าใอะไร ๆไ้ไม่ยา เบาภัทรถือผ้านหนูเรียมัวะเินหนีเ้าห้อน้ำไป แ่ถูปรอยฝนึแนไว้
" ุ้อยเป็นอะไร ทำไมถามเหมือนฝนทำอะไรผิ ฝนทำอะไรผิ็บอมาสิ "
ปรอยฝนถามเบาภัทร้วยวามว้าวุ่นใ เธอไม่อบารที่เบาภัทรแสท่าทีเยาับเธอแบบนี้เลย
" ไม่ผิหรอฝน "
" ไม่ผิแล้วมาโรธฝนแบบนี้ทำไม "
" เราไม่ไ้โรธแ่เราเสียใ ที่ฝนโหเรา ่ามันเถอะ พอีว่านะฝน เราอยาอยู่นเียว "
" ฝนโหอะไร "
" โหอะไร ฝนยัไม่รู้เหรอ็วันนี้ฝนไปเินเล่นับใรล่ะ ไอ้เบสท์มันเป็นเพื่อนฝ่ายไหนอฝนล่ะทำไมนัมันไปเที่ยวะ้อโหเราว่าไปับผึ้้วย ทำไมล่ะฝน "
เบาภัทระโนใส่หน้าปรอยฝน้วยวามรู้สึอัอั้นที่เธอเ็บไว้ในใทั้วัน เธอเย่าไหล่ปรอยฝน้วยอารม์โรธและน้อยใ ทำให้ปรอยฝนยืนนิ่้วยวามใ
" ฝน ฝนไม่ไ้โหุ้อยนะ ฝนนัับผึ้ริ ๆ แ่ผึ้ไม่ว่า "
" อ๋อ ็เลยนัไอ้เบสท์มาหาแทนล่ะสิ มิน่าไม่ยอมให้เราไป้วย ฝน็รู้ว่าเราเลียเบสท์ "
" เปล่านะฝนไม่ไ้โทรนั ฝนบัเอิไปเอพี่เบสท์ที่นั่นริ ๆ เื่อฝนสิ "
ปรอยฝนพยายามอธิบายให้เบาภัทรฟั
" แล้วมันไปทำไมล่ะไอ้เบสท์น่ะ "
" ็พี่เบสท์เ้านัเอพี่พายแล้ว็เลยเินมาเอฝน "
" เบสท์ับพายเอันทำไมันสอนนั่นมีอะไร้อเอัน "
" ็็พี่พายเ้าอยาให้พี่เบสท์ร่วมมือับพี่พาย เพื่อที่ะทำให้เราสอนเลิันน่ะสิ แ่พี่เบสท์เ้าไม่ยอมล้วย ็เลยแยันแล้วเินมาเอฝนพอี "
" แล้วฝนเื่อไอ้เบสท์เหรอ เราไม่เื่อมันหรอนะ พายไม่เห็นะ้อทำแบบนั้นเลย ในเมื่อพายเ้า็ยัเป็นห่วฝน้วย้ำที่ไปับไอ้เบสท์ "
" แล้วุ้อยเื่อพี่พายเหรอ ทำไมุ้อยถึเื่อพี่พายแล้วทำไมะห้ามให้ฝนไม่เื่อพี่เบสท์ไ้ ุ้อยไม่รู้หรอว่าพี่พายน่ะร้ายนาไหน แล้วว่าแุ่้อยรู้ไ้ยัไว่าฝนไปับใร "
" เรารู้สิ็เราวนเ้าไปในห้าแล้ว็ไปเอฝนับเบสท์ "
" แล้วุ้อยรู้ไ้ยัไว่าพี่พายเป็นห่วฝนที่เห็นฝนไปับพี่เบสท์ ุ้อย็นัเอพี่พายใ่ไหมล่ะ "
" เปล่า เราบัเอิเอพาย "
" เห็นไหม ทีุ้อยยับัเอิไ้เลย แล้วทีฝนบัเอิเอพี่เบสท์ุ้อยลับไม่เื่อ "
" เอ่อ เรา ........... " เบาภัทรอบไม่ถูเมื่อถูปรอยฝนถามย้อนลับเ่นนี้
"" โอเเราอโทษที่ว่าฝนไป แ่ฝน็ไม่น่าะเื่อเบสท์เลยนะเรื่อที่ใส่ร้ายพายแบบนั้นน่ะ ไอ้เบสท์มันเ้าู้นิสัยไม่ี พูอะไรไปเื่อไม่ไ้หรอ "
" ุ้อยไม่เื่อฝน ไม่เื่อพี่เบสท์ แุ่้อยเื่อพี่พายทุเรื่อเลย ทำไมเหรอ ฝนมันไม่ีพอทีุ่้อยะเื่ออย่านั้นเหรอ พี่พายเ้าีทุอย่าเลยใ่ไหมในสายาุ้อย "
ปรอยฝนถามเบาภัทร้วยวามน้อยใที่เิึ้นทันที เมื่อเห็นว่าเบาภัทรเื่อใพายและปป้อพายเสมอ ปรอยฝน้อใบหน้าอนรหน้าพร้อม ๆ ับที่น้ำาเริ่มลอที่เบ้าาอเธอ
" ไม่ใ่ แบบนั้น แ่เบสท์มันใส่ร้ายพาย "
" พอเหอะ ุ้อย ในสายาุ้อยพี่พายถูเสมอ ีเสมอ ุ้อยลอิลับันนะ ุ้อยไม่เื่อใฝนที่เห็นฝนไปับพี่เบสท์ ในะที่ฝนไม่เยว่าุ้อยเลยที่เห็นและรู้ว่าุ้อยไปับพี่พาย "
ปรอยฝนพูทิ้ท้าย ่อนะหันหลัวิ่ออาบ้านเบาภัทรไป้วยน้ำานอหน้า พร้อม ๆับวามเสียใและน้อยใที่มีในใ
เบาภัทรหย่อนัวลนั่บนเียอย่าหมแร เธอล้มัวลนอนบนเียพร้อมับำพูประโยสุท้ายที่ปรอยฝนล่าวไว้ึ่ำพูนั้นยัั้อในหัวเธอลอเวลา
" ุ้อยเป็นอะไร ทำไมถามเหมือนฝนทำอะไรผิ ฝนทำอะไรผิ็บอมาสิ "
ปรอยฝนถามเบาภัทร้วยวามว้าวุ่นใ เธอไม่อบารที่เบาภัทรแสท่าทีเยาับเธอแบบนี้เลย
" ไม่ผิหรอฝน "
" ไม่ผิแล้วมาโรธฝนแบบนี้ทำไม "
" เราไม่ไ้โรธแ่เราเสียใ ที่ฝนโหเรา ่ามันเถอะ พอีว่านะฝน เราอยาอยู่นเียว "
" ฝนโหอะไร "
" โหอะไร ฝนยัไม่รู้เหรอ็วันนี้ฝนไปเินเล่นับใรล่ะ ไอ้เบสท์มันเป็นเพื่อนฝ่ายไหนอฝนล่ะทำไมนัมันไปเที่ยวะ้อโหเราว่าไปับผึ้้วย ทำไมล่ะฝน "
เบาภัทระโนใส่หน้าปรอยฝน้วยวามรู้สึอัอั้นที่เธอเ็บไว้ในใทั้วัน เธอเย่าไหล่ปรอยฝน้วยอารม์โรธและน้อยใ ทำให้ปรอยฝนยืนนิ่้วยวามใ
" ฝน ฝนไม่ไ้โหุ้อยนะ ฝนนัับผึ้ริ ๆ แ่ผึ้ไม่ว่า "
" อ๋อ ็เลยนัไอ้เบสท์มาหาแทนล่ะสิ มิน่าไม่ยอมให้เราไป้วย ฝน็รู้ว่าเราเลียเบสท์ "
" เปล่านะฝนไม่ไ้โทรนั ฝนบัเอิไปเอพี่เบสท์ที่นั่นริ ๆ เื่อฝนสิ "
ปรอยฝนพยายามอธิบายให้เบาภัทรฟั
" แล้วมันไปทำไมล่ะไอ้เบสท์น่ะ "
" ็พี่เบสท์เ้านัเอพี่พายแล้ว็เลยเินมาเอฝน "
" เบสท์ับพายเอันทำไมันสอนนั่นมีอะไร้อเอัน "
" ็็พี่พายเ้าอยาให้พี่เบสท์ร่วมมือับพี่พาย เพื่อที่ะทำให้เราสอนเลิันน่ะสิ แ่พี่เบสท์เ้าไม่ยอมล้วย ็เลยแยันแล้วเินมาเอฝนพอี "
" แล้วฝนเื่อไอ้เบสท์เหรอ เราไม่เื่อมันหรอนะ พายไม่เห็นะ้อทำแบบนั้นเลย ในเมื่อพายเ้า็ยัเป็นห่วฝน้วย้ำที่ไปับไอ้เบสท์ "
" แล้วุ้อยเื่อพี่พายเหรอ ทำไมุ้อยถึเื่อพี่พายแล้วทำไมะห้ามให้ฝนไม่เื่อพี่เบสท์ไ้ ุ้อยไม่รู้หรอว่าพี่พายน่ะร้ายนาไหน แล้วว่าแุ่้อยรู้ไ้ยัไว่าฝนไปับใร "
" เรารู้สิ็เราวนเ้าไปในห้าแล้ว็ไปเอฝนับเบสท์ "
" แล้วุ้อยรู้ไ้ยัไว่าพี่พายเป็นห่วฝนที่เห็นฝนไปับพี่เบสท์ ุ้อย็นัเอพี่พายใ่ไหมล่ะ "
" เปล่า เราบัเอิเอพาย "
" เห็นไหม ทีุ้อยยับัเอิไ้เลย แล้วทีฝนบัเอิเอพี่เบสท์ุ้อยลับไม่เื่อ "
" เอ่อ เรา ........... " เบาภัทรอบไม่ถูเมื่อถูปรอยฝนถามย้อนลับเ่นนี้
"" โอเเราอโทษที่ว่าฝนไป แ่ฝน็ไม่น่าะเื่อเบสท์เลยนะเรื่อที่ใส่ร้ายพายแบบนั้นน่ะ ไอ้เบสท์มันเ้าู้นิสัยไม่ี พูอะไรไปเื่อไม่ไ้หรอ "
" ุ้อยไม่เื่อฝน ไม่เื่อพี่เบสท์ แุ่้อยเื่อพี่พายทุเรื่อเลย ทำไมเหรอ ฝนมันไม่ีพอทีุ่้อยะเื่ออย่านั้นเหรอ พี่พายเ้าีทุอย่าเลยใ่ไหมในสายาุ้อย "
ปรอยฝนถามเบาภัทร้วยวามน้อยใที่เิึ้นทันที เมื่อเห็นว่าเบาภัทรเื่อใพายและปป้อพายเสมอ ปรอยฝน้อใบหน้าอนรหน้าพร้อม ๆ ับที่น้ำาเริ่มลอที่เบ้าาอเธอ
" ไม่ใ่ แบบนั้น แ่เบสท์มันใส่ร้ายพาย "
" พอเหอะ ุ้อย ในสายาุ้อยพี่พายถูเสมอ ีเสมอ ุ้อยลอิลับันนะ ุ้อยไม่เื่อใฝนที่เห็นฝนไปับพี่เบสท์ ในะที่ฝนไม่เยว่าุ้อยเลยที่เห็นและรู้ว่าุ้อยไปับพี่พาย "
ปรอยฝนพูทิ้ท้าย ่อนะหันหลัวิ่ออาบ้านเบาภัทรไป้วยน้ำานอหน้า พร้อม ๆับวามเสียใและน้อยใที่มีในใ
เบาภัทรหย่อนัวลนั่บนเียอย่าหมแร เธอล้มัวลนอนบนเียพร้อมับำพูประโยสุท้ายที่ปรอยฝนล่าวไว้ึ่ำพูนั้นยัั้อในหัวเธอลอเวลา
.....................................................................................
" อ้าว ไอ้้อย เป็นอะไรอีล่ะเนี่ย มานั่หน้าเศร้าหน้าึมแบบนี้อยู่ไ้ "
เหมียวเอ่ยทัเบาภัทรเมื่อเห็นว่าเบาภัทรมีอาารแบบนี้มาลอหลายวันที่ผ่านมา
" อ้าว ถามไม่อบ ะั้น ะั้น แล้วนี่ทำไมพันี้ันไม่่อยเห็นหน้าน้อฝนเ้าเลยวะเนี่ย "
" ........................ " ไม่มีเสียอบลับาเบาภัทร
" ไอ้้อยถ้าแไม่อบ ันะเินหนีไปนะเว้ย "
เหมียวเริ่มมีทีท่าหมั่นไส้เพื่อนนนี้ ที่ถามแล้วไม่ยอมอบอะไรลับมาัที
" เราเอ็ไม่ไ้เอฝนมาหลายวันแล้วเหมือนัน "
เบาภัทรอบแบบไร้อารม์ในะที่สายา้อไปที่สระน้ำพร้อมับมือที่ว้า้อนหินลไปในสระน้ำเป็นระยะ ๆ
" อ้าว ทะเลาะันเหรอวะ มีอะไรให้เรา่วยไหม "
เหมียวรีบเอ่ยถาม้วยวามใ ที่รู้ว่าสอนนี้ไม่ไ้เอันเลย
" ไม่้อหรอ " เบาภัทรอบลับ
" ทะเลาะันเรื่ออะไรวะ เล่ามาเหอะเผื่อันะ่วยแไ้ "
" ็ไ้ "
เบาภัทรถอนหายใ พร้อมับเลิว้าหินลไปในสระน้ำ เธอหันมาเล่าเรื่อทั้หมให้ับเหมียวฟั ลอเวลาที่นั่ฟัเหมียวรับฟัเรื่อทั้หมและพยัหน้าลอเวลา
" ็เนี่ย เรื่อ็มีแบบนี้ เรา็เลยไม่ไ้ไปหาฝน ฝน็ไม่ไ้มาหาเรา "
เบาภัทรเอ่ยึ้นเมื่อเล่าเรื่อทั้หมให้เหมียวฟันบ
" ันะบอแว่า ันอบอแบบเป็นลานะ้อย ว่าแน่ะไม่มีเหุผล ที่ฝนพูมามันถูนะ "
" ถูยัไ "
" ็ารที่ฝนบัเอิไปเอเบสท์มัน็เป็นไปไ้ อีอย่าฝนไม่ใ่นอบโหใรหรอนะ เท่าที่ันฟัมาาผึ้ั้แ่ไ้รู้ัผึ้ับฝน แล้วที่ฝนบอว่าแเื่อใพายเสมอทุเรื่อ มัน็เป็นวามรินะ้อย แน่าะิในแ่อฝนบ้าสิ ว่าแบับฝนเ้า แ่พอพายมีเรื่อ แ็วิ่แ้นไปหาพาย แล้วฝนเยโรธแไหม ไม่เลย แถมยัเ้าใแเสมอ ส่วนแแ่เห็นฝนเินับเบสท์ทีเียว แล้วโนยายพายยุ็เื่อว่าเ้าหลอแ แล้วันถามหน่อย พายมันหลอแมาี่ทีแล้วล่ะ้อย แิเอแล้วัน "
เหมียวลุึ้นทันทีที่พูบ เบาภัทรนั่นิ่ฟัำพูอเพื่อน วามริในใเธอเอ็เริ่มะเ้าใว่าเธอเออาะไม่มีเหุผลที่ไปโรธปรอยฝนแบบนั้น แ่้วยวามที่เบาภัทรเป็นนที่ปาแ็ และไม่่อยล้า้อใร ทำให้เธอยััสินใไม่ไ้ว่าะัารแ้ไปัหานี้อย่าไรี อีทั้ในใเธอยัไม่สามารถะเื่อไ้ว่าารที่พายอให้เบสท์ร่วมมือเพื่อให้เธอับปรอยฝนเลิันนั้นะเป็นวามริ หลายสิ่หลายอย่าทำให้เบาภัทรยัสับสนในใ
" ันไปนะ้อยแิเอแล้วัน "
เหมียวเอ่ยึ้นพร้อมับบไหล่เพื่อนเบาๆ เหมียวเ้าใเบาภัทรีว่าเบาภัทรเป็นนที่อารม์อ่อนไหว และเป็นนใอ่อนเสมอสำหรับพาย และารที่ยััพายไม่าแบบนี้็เป็นสิ่ที่ทำให้เรื่อทั้หมมันยัไม่เลียร์
" ะไปไหนล่ะ " เบาภัทรถามเหมียว
" ะไปหาผึ้ วันนี้ห้ออผึ้ับฝนเ้ามีนัเลี้ยสอบเสร็ันที่ผับแถวอาร์ีเอน่ะ แไม่รู้สินะ "
" อืม ไม่รู้หรอ เพราะไม่ไุ้ยับฝนเลย "
" ถ้าแเลียร์ไอ้เรื่อในใแไ้ ันว่าแวระไปเทแร์ฝนเ้านะืนนี้ ไปล่ะเพื่อน "
เหมียวบไหล่เพื่อนเบา ๆ ่อนะเินาไป เธอ้อารให้เบาภัทรไ้ทบทวนเรื่อทั้หม้วยัวอเบาภัทรเอ
" อ้าว ไอ้้อย เป็นอะไรอีล่ะเนี่ย มานั่หน้าเศร้าหน้าึมแบบนี้อยู่ไ้ "
เหมียวเอ่ยทัเบาภัทรเมื่อเห็นว่าเบาภัทรมีอาารแบบนี้มาลอหลายวันที่ผ่านมา
" อ้าว ถามไม่อบ ะั้น ะั้น แล้วนี่ทำไมพันี้ันไม่่อยเห็นหน้าน้อฝนเ้าเลยวะเนี่ย "
" ........................ " ไม่มีเสียอบลับาเบาภัทร
" ไอ้้อยถ้าแไม่อบ ันะเินหนีไปนะเว้ย "
เหมียวเริ่มมีทีท่าหมั่นไส้เพื่อนนนี้ ที่ถามแล้วไม่ยอมอบอะไรลับมาัที
" เราเอ็ไม่ไ้เอฝนมาหลายวันแล้วเหมือนัน "
เบาภัทรอบแบบไร้อารม์ในะที่สายา้อไปที่สระน้ำพร้อมับมือที่ว้า้อนหินลไปในสระน้ำเป็นระยะ ๆ
" อ้าว ทะเลาะันเหรอวะ มีอะไรให้เรา่วยไหม "
เหมียวรีบเอ่ยถาม้วยวามใ ที่รู้ว่าสอนนี้ไม่ไ้เอันเลย
" ไม่้อหรอ " เบาภัทรอบลับ
" ทะเลาะันเรื่ออะไรวะ เล่ามาเหอะเผื่อันะ่วยแไ้ "
" ็ไ้ "
เบาภัทรถอนหายใ พร้อมับเลิว้าหินลไปในสระน้ำ เธอหันมาเล่าเรื่อทั้หมให้ับเหมียวฟั ลอเวลาที่นั่ฟัเหมียวรับฟัเรื่อทั้หมและพยัหน้าลอเวลา
" ็เนี่ย เรื่อ็มีแบบนี้ เรา็เลยไม่ไ้ไปหาฝน ฝน็ไม่ไ้มาหาเรา "
เบาภัทรเอ่ยึ้นเมื่อเล่าเรื่อทั้หมให้เหมียวฟันบ
" ันะบอแว่า ันอบอแบบเป็นลานะ้อย ว่าแน่ะไม่มีเหุผล ที่ฝนพูมามันถูนะ "
" ถูยัไ "
" ็ารที่ฝนบัเอิไปเอเบสท์มัน็เป็นไปไ้ อีอย่าฝนไม่ใ่นอบโหใรหรอนะ เท่าที่ันฟัมาาผึ้ั้แ่ไ้รู้ัผึ้ับฝน แล้วที่ฝนบอว่าแเื่อใพายเสมอทุเรื่อ มัน็เป็นวามรินะ้อย แน่าะิในแ่อฝนบ้าสิ ว่าแบับฝนเ้า แ่พอพายมีเรื่อ แ็วิ่แ้นไปหาพาย แล้วฝนเยโรธแไหม ไม่เลย แถมยัเ้าใแเสมอ ส่วนแแ่เห็นฝนเินับเบสท์ทีเียว แล้วโนยายพายยุ็เื่อว่าเ้าหลอแ แล้วันถามหน่อย พายมันหลอแมาี่ทีแล้วล่ะ้อย แิเอแล้วัน "
เหมียวลุึ้นทันทีที่พูบ เบาภัทรนั่นิ่ฟัำพูอเพื่อน วามริในใเธอเอ็เริ่มะเ้าใว่าเธอเออาะไม่มีเหุผลที่ไปโรธปรอยฝนแบบนั้น แ่้วยวามที่เบาภัทรเป็นนที่ปาแ็ และไม่่อยล้า้อใร ทำให้เธอยััสินใไม่ไ้ว่าะัารแ้ไปัหานี้อย่าไรี อีทั้ในใเธอยัไม่สามารถะเื่อไ้ว่าารที่พายอให้เบสท์ร่วมมือเพื่อให้เธอับปรอยฝนเลิันนั้นะเป็นวามริ หลายสิ่หลายอย่าทำให้เบาภัทรยัสับสนในใ
" ันไปนะ้อยแิเอแล้วัน "
เหมียวเอ่ยึ้นพร้อมับบไหล่เพื่อนเบาๆ เหมียวเ้าใเบาภัทรีว่าเบาภัทรเป็นนที่อารม์อ่อนไหว และเป็นนใอ่อนเสมอสำหรับพาย และารที่ยััพายไม่าแบบนี้็เป็นสิ่ที่ทำให้เรื่อทั้หมมันยัไม่เลียร์
" ะไปไหนล่ะ " เบาภัทรถามเหมียว
" ะไปหาผึ้ วันนี้ห้ออผึ้ับฝนเ้ามีนัเลี้ยสอบเสร็ันที่ผับแถวอาร์ีเอน่ะ แไม่รู้สินะ "
" อืม ไม่รู้หรอ เพราะไม่ไุ้ยับฝนเลย "
" ถ้าแเลียร์ไอ้เรื่อในใแไ้ ันว่าแวระไปเทแร์ฝนเ้านะืนนี้ ไปล่ะเพื่อน "
เหมียวบไหล่เพื่อนเบา ๆ ่อนะเินาไป เธอ้อารให้เบาภัทรไ้ทบทวนเรื่อทั้หม้วยัวอเบาภัทรเอ
.......................................................................................................
ปรอยฝนหยิบล่อเล็ๆ สีเิน ึ้นมา เธอ่อย ๆ เปิฝาล่อึ้นมา ่อนะ่อย ๆหยิบแหวนทอำาวประับเพรึ้นมา
" ทำไม ไม่เื่อฝนบ้า "
ปรอยฝนเอ่ยเบา ๆ ับแหวนรหน้า เสมือนว่าเธอำลัพูับนที่เธอะมอบแหวนวนี้ให้
" ุ้อยไม่รู้เหรอว่าฝนรัใร ฝนเลือใร แล้วที่ฝนยอม พยายามเ้าใุ้อยทุอย่ามันเป็นเพราะอะไร "
ปรอยฝนหลับาล เธอสูหายใลึ ๆ ้า ๆ่อนะลืมาึ้นมา ้อแหวนที่ถืออยู่รหน้า
" เพราะรัไล่ะ "
ปรอยฝนบอับแหวนรหน้า ่อนะเ็บแหวนลับเ้าใส่ล่อแล้ววาลบนโ๊ะเรื่อแป้
ปรอยฝนหยิบล่อเล็ๆ สีเิน ึ้นมา เธอ่อย ๆ เปิฝาล่อึ้นมา ่อนะ่อย ๆหยิบแหวนทอำาวประับเพรึ้นมา
" ทำไม ไม่เื่อฝนบ้า "
ปรอยฝนเอ่ยเบา ๆ ับแหวนรหน้า เสมือนว่าเธอำลัพูับนที่เธอะมอบแหวนวนี้ให้
" ุ้อยไม่รู้เหรอว่าฝนรัใร ฝนเลือใร แล้วที่ฝนยอม พยายามเ้าใุ้อยทุอย่ามันเป็นเพราะอะไร "
ปรอยฝนหลับาล เธอสูหายใลึ ๆ ้า ๆ่อนะลืมาึ้นมา ้อแหวนที่ถืออยู่รหน้า
" เพราะรัไล่ะ "
ปรอยฝนบอับแหวนรหน้า ่อนะเ็บแหวนลับเ้าใส่ล่อแล้ววาลบนโ๊ะเรื่อแป้
" ฝนเสร็ยั๊ะ " ผึ้เปิประูห้อนอนอปรอยฝนพร้อมับเอ่ยทั
ปรอยฝนปาน้ำาที่รื้นอยู่ที่อบา ่อนะหันไปส่ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นให้ับผึ้
" อื้อ เสร็แล้ว "
ปรอยฝนอบผึ้ ่อนะลุึ้นไปนั่บนเีย
" สวยนะวันนี้ ว่าแ่หน้าายัเศร้า ๆ อยู่เลยนะเพื่อน "
ผึ้เอ่ยถาม้วยวามเป็นห่ว เธอวามือบนไหล่อปรอยฝนแทนารให้ำลัใ วามริผึ้เอ็เพิ่ะรู้เรื่อระหว่าปรอยฝนับเบาภัทรเมื่อวานนี้เอ เนื่อาเธอเอไม่อยู่รุเทพหลายวัน ึทำให้ไม่ไุ้ยับปรอยฝนเลย และเมื่อปรอยฝนเล่าเรื่อทั้หมให้ฟัแลับารที่ผึ้ะไม่บอเหมียว ผึ้ึำ้อรับปาทำามสัาที่ให้ไว้ับเพื่อน
" ฝน ถามอะไรหน่อยไ้ไหม "
" หือ ถามอะไรเหรอ อย่ายานะ สมอเรา่วนี้ยิ่ัน ๆ อยู่้วย "
ปรอยฝนอบผึ้
" ็ ทำไมฝนถึ เ้าใุ้อยทุเรื่อเลย ไม่ว่าะเป็นเรื่อที่พี่้อยยั้อเอาใใสู่แลพี่พาย หรือแม้แ่เรื่อที่พี่้อยไม่ยอมบอว่ารู้สึยัไับฝนเลย ทำไมฝนทำใไ้ ถ้าเป็นเรา เราทำไม่ไ้ "
ผึ้ัสินใถามปรอยฝน เพราะเธอไม่เ้าใว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนรัอเธอ ้ออยู่ในสภาพที่ยอมเ้าใทุอย่าแบบนี้ ทั้ ๆ ที่ผ่านมา ปรอยฝนไม่เยะยอมอะไรแบบนี้เลย
" เฮ้อ ผึ้ไม่เ้าใหรอนะ วามรัอแ่ละนมันไม่เหมือนันเลย แ่ับฝน ฝนเอ็ไม่เ้าใัวเอเหมือนันว่าทำไมถึยอม ถึพยายามะเ้าใุ้อยเสมอ ึ่มัน็ยานะเพราะบาทีเรา็ไม่เ้าใหรอ แ่เรา็พยายามะเ้าใ เพราะว่าฝนิแ่ว่าฝนรับไ้ ฝนเ้าใในัวุ้อยไ้ ฝนบับุ้อยในะที่เ้า็ยััพี่พายไม่า ันั้นฝนเอ็รู้สภาพัวเอีว่าุ้อยบฝนในะที่ใเ้า็ยััทานั้นไม่า แ่ฝน็ลบเ้า เพราะแบบนี้ไ ฝนถึไ้เ้าใุ้อย เพราะ....ฝนรัุ้อยที่เป็นแบบนี้ "
" ยัไ เราไม่่อยเ้าใ " ผึ้เอ่ยถาม
" ถ้าเรารัใรสัน แล้วเรารัที่ัวนอเ้าเรา็วระเ้าใในวามเป็นัวอเ้า แล้วเรา็ะพยายามปรับัวเอ เพื่อเ้าไผึ้ นสอนลบัน นิสัยใอ่าัน แ่เรา็้อปรับัวเ้าหาัน พยายามเ้าใันเพื่อให้วามรัอนสอนเินไป้วยันไ้ ฝนิแบบนี้นะ "
" แล้วฝนไม่เหนื่อยเหรอ "
" ไม่เหนื่อยหรอ เพราะเราทำไปเพราะรั มันไม่ไ้ฝืนอะไรนี่ เรารู้แ่ว่าเรารัเ้า เราอยามีเ้าอยู่้า ๆ ็แ่นั้น แุ่้อย เ้าไม่เื่อใเรา ทั้ ๆ ที่เราเื่อใุ้อยมาลอ "
ปรอยฝนอบ้วยน้ำเสียเื่อมั่นในวามรัอเธอ ่อนะส่ยิ้มา ๆให้ับผึ้ ปรอยฝนหยิบล่อแหวนึ้นมา้อมันเอีรั้ ่อนะเปิลิ้นัโ๊ะเรื่อแป้ พร้อมับวาล่อใส่แหวนไว้ในลิ้นัรส่วนที่ลึที่สุอลิ้นั
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น