ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 23
" โห ้าริเลยเนี่ย ไอ้้อยแมัวแ่ทำอะไรอยู่วะเนี่ย "
เหมียวเินมาี้หน้าเบาภัทรทันทีที่เห็นเบาภัทรเินามหลัปรอยฝนมาถึท่าเรืออรีสอร์ท ึ่นที่เป็น้นเหุให้ทุน้อรอนสายโ่ใล้เที่ยนานี้็ทำหน้าาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย แถมยัเินลาามาอย่า้า ๆ อี้วย
" ็เนี่ยไม่รู้เป็นอะไรนะพี่เหมียว ฝน็ปลุแ่เ้าแล้ว ็ไม่ยอมื่น แล้วพออาบน้ำ็บ่นว่าท้อเสียท้อไส้ไม่ี ปวท้อ สารพั ะไม่ยอมมา บอแ่ว่าให้พวเราไปำน้ำันเลยไม่้อรอ เี๋ยวะพายเรือามไปเอ บ้าไหมล่ะ "
ปรอยฝนรีบฟ้อให้ทุนรู้ว่าเพราะอะไรเธอึไม่สามารถลาเบาภัทรให้มาถึท่าเรือรามเวลาที่นัันไ้
" ็บอแล้วว่าไม่่อยสบาย ยัะลามาทำไมไม่รู้ เี๋ยวเราพายเรือามไป็ไ้ " เบาภัทรบ่นพึมพำอยู่้านหลัปรอยฝน ่อนะยับหมวและแว่นาเพื่อหลบแสแยามใล้เที่ย
" เออนะฝน เราน่าะปล่อยให้มันพายเรือามเราไปนะ มันไปทันอยู่หรอีะอีมันะไ้หลทะเลลายเป็นผีทะเลสมใ ีไหมไอ้้อย "
เหมียวเินมาลาแนเบาภัทรที่ยืนหลบอยู่้าหลัปรอยฝนให้ออมา่อนะเินูแนนำไปที่รทีุ่ึ้นเรือ ึ่นที่ถููแน็ทำท่าัวแ็ไม่่อยยอมเิน นทุนแปลใว่าเบาภัทรเป็นอะไรไป
" เอ้า ุ้อยทำัวเหมือนเ็น้อยไม่อยาไปโรเรียนอย่านั้นแหละ " ปรอยฝนที่เินามหลัถึับอมยิ้มส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นอาารอแอนัวสูที่ำลัเินอยู่้าหน้าเธอ
" อาารแบบนี้ ลัวะเมาเรือนไม่อยาึ้นเรือใ่ไหมล่ะ " เสียใรบานเอ่ยมาา้านหลัอลุ่มอปรอยฝนและทุน ทุนหันไปหา้นเสียแล้ว็พบว่าเป็นฟิวส์นั่นเอ
" ใรบอุ " เบาภัทรหันมาเถียลับพร้อมับ้อหน้าอฟิวส์อย่าหาเรื่อ ฟิวส์เอ็้อหน้าเบาภัทรลับืนเ่นัน
" เอ่อ พี่ฟิวส์มีอะไระ " ปรอยฝนพูึ้นมา เมื่อเห็นว่าบรรยาาศเริ่มไม่ีึ้นมา
" ทำไมะามนรัเ่ามาทำไม ไม่รู้เหรอว่าเราเป็นอะไรับฝน " เบาภัทรพูใส่ฟิวส์ พร้อมับับมือ้าหนึ่อปรอยฝนเอาไว้ โยที่สายายั้อหน้าฟิวส์อยู่ ฟิวส์เหลือบมอมืออเบาภัทรทีุ่มมืออปรอยฝนเอาไว้แล้ว็เิวามรู้สึเ็บี๊ๆ ทันที
" พี่เอาอุปร์ำน้ำมาให้น่ะฝน พอีพนัานเ้าแ้ว่ารุ๊ปอฝนะไปำน้ำ พี่็เลยรับเรื่อูแลเอ " ฟิวส์หันไปพยัหน้าบอพนัานที่ยืนอยู่้านหลัให้เอาอุปร์ำน้ำึ้นไปบนเรือ ่อนะหันลับมามอหน้าปรอยฝนโยไม่มอเบาภัทรเลย
" อบุ่ะ แหมไม่น่ารบวนผู้บริหารอย่าพี่ฟิวส์เลยนะะ เรื่อเล็ ๆ แ่นี้เอ " ปรอยฝนล่าวอบุ้วยสีหน้าลืนไม่เ้าายไม่ออ
" เรื่อเล็ ๆ แ่ไหนถ้าเป็นเรื่ออฝน พี่็ถือว่าเป็นเรื่อสำัเสมอ " ฟิวส์พูพร้อมับส่ยิ้มให้ปรอยฝน ฟิวส์มอปรอยฝน้วยสายาที่ยัรัอยู่เสมอ ยิ่วันนี้ปรอยฝนอยู่ในุแส็สายเี่ยวัวสั้นลายอไม้สีหวาน ึ่สวมทับุว่ายน้ำบิินีที่อยู่้านใน สวมหมวสานยิ่ทำให้ปรอยฝนูี น่ารัมาๆ ในสายาอฟิวส์ ฟิวส์ิในใว่าทำไมเธอถึไ้ินอในี ๆน่ารัแบบปรอยฝนไปเสียไ้ แ่ะที่ำลั้อมอปรอยฝนเพลิน ๆอยู่นั้น เบาภัทรที่เหมือนะรู้ทัน็้าวมายืนบัปรอยฝนเอาไว้ ฟิวส์รู้สึเสียอารม์ทันทีที่เห็นหน้าาวน ๆ อเบาภัทร
" ลุะไปำน้ำับฝนไหม ถ้าลัวเมาเรือ็ไม่้อไปหรอนะ เี๋ยวเราะไปำน้ำเป็นเพื่อนฝนเอ " ฟิวส์พูับเบาภัทร้วยสีหน้าเย้ยหยัน
" ใรบอุว่าเราเมาเรือ เรา็แ่นอนึมา ....... เลยหมแร เพราะเมื่อืนมัวแ่ทำอะไร ๆ อยู่แ่นั้นเอ เ้าในะว่าเราทำอะไรึ ๆ ื่น ๆ แล้วอีอย่าฝนเ้า็ไม่ไ้เิใหุ้ไปำน้ำเป็นเพื่อน้วยะหน่อย เป็นผู้บริหาร็ลับไปบริหารรีสอร์ทสิ "
เบาภัทรพูใส่หน้าฟิวส์ ่อนะทำหน้าาวนประสาทใส่
ฟิวส์พยายามทำหน้าาไม่รู้สึอะไร ทั้ๆที่ในในั้นฟิวส์ำลัร้อนใเมื่อไ้ยินว่าเมื่อืนไอ้นวนประสาทัวสูนี้ทำอะไร ๆับปรอยฝน แ่ิแ่นี้ฟิวส์็อารม์ระเิแล้ว เมื่อ้อิว่าปรอยฝนนที่เธอรัถูสัมผัสเรือนร่าอย่าไรบ้า แ่ฟิวส์็พยายามปรับอารม์ไม่แสออให้เบาภัทรรู้
" ั้น็ีแล้ว หวัว่าะไม่เมาเรืออย่าที่บอนะ ไม่ั้นแทนที่ะอยูแลฝนะลายเป็น้อให้ฝนูแลแทน ไม่ีเลยนะ หึ ๆ "
ฟิวส์พูพร้อมับส่ยิ้มเยือเย็นใส่หน้าเบาภัทร
" ฝนำน้ำให้สนุนะะ อาหารเที่ย อาหารว่าพี่ให้นเรียมไว้ให้แล้วบนเรือ าเหลืออะไร็บอพนัานบนเรือนะะ พี่ไป่อนนะะ "
ฟิวส์เินระแทไหล่เบาภัทรแล้วเินมาบอปรอยฝน ่อนะเหลือบามอเบาภัทรที่ำลัยืนทำหน้าเป็นยัษ์วัแ้อยู่
" ะอบุ่ะ " ปรอยฝนล่าวอบุฟิวส์ แ่ในใเธอรู้สึว่าพี่ฟิวส์ำลัะท้าทายเบาภัทรอยู่อย่าแน่นอน ามนิสัยลูุหนูที่เยไ้อะไร็ะ้อไ้ และไม่ยอมแพ้ใร่าย ๆ ปรอยฝนรู้สึหนัใเหลือเิน แม้เธอะปิเสธพี่ฟิวส์ไปแล้วแู่เหมือนพี่ฟิวส์ะไม่ยอมรับรู้อะไรเลย
" ไปนะะ " ฟิวส์หันมาโบมือลาปรอยฝน ่อนะเินลับไป เบาภัทรโมโหนทำอะไรถูไ้แ่มอามหลัไปอย่าอาาแ้น
" ิ ฝาไว้่อนเหอะ ไอ้หัวทอปาแเอ๊ย " เบาภัทระโน่าามหลัไป ่อนะหันลับมาับมือปรอยฝนเอาไว้
" ไป ฝนไปำน้ำ เราะูแลฝนเอ ไม่ให้ไอ้บ้านั่นมันว่าเราไ้ " เบาภัทรพูพร้อมับส่สายามุ่มั่นนปรอยฝนเอ็อำไม่ไ้ที่เห็นท่าทีเอาริเอาัอเบาภัทร
" ไม่้อทำหน้าริัอย่านั้น็ไ้ ูิ น่ารัั " ปรอยฝนส่ยิ้มให้เบาภัทร พร้อมับใ้มือหยิแ้มเบาภัทรเบา ๆ ่อนะเินึ้นเรือไปับผึ้
" ไอ้้อย " เหมียวเินมาออเบาภัทรไว้
" อะไร " เบาภัทรหันไปมอหน้าเหมียว ที่ำลัทำหน้าแบบนอยารู้อะไร
" ็ที่แบอไอ้ฟิวส์หัวทอไปน่ะ ว่าเมื่อืนแหมแรเพราะนอนึมัวแ่ทำอะไร ๆ น่ะแหมายวามว่าไ แับน้อฝนเ้าแบบว่า อืม อย่าว่า แล้วเหรอวะ "
เหมียวถาม้วยวามอยารู้ เพราะเธอสสัยไม่หายว่าเพื่อนัวีอเธอ ที่แม้ภายนอะูเ่เหมือนเนัเรื่อแบบนั้นทั้ที่วามริยัเป็นเ็อ่อนหัอยู่ ะทำอะไรลไปริ ๆ เมื่อืนนี้เหมือนที่บอู่อริไว้ริหรือ
" หูย แนี่ัน็บอไปั้นแหละหมั่นไส้มัน ันยัไม่ล้าทำอะไรฝนเ้ามาหรอ " เบาภัทรแอบสารภาพเบา ๆ ับเหมียว
" อ้าวแล้วแหายหัวอยู่ับฝนหมืนมันไม่มีสปาร์อะไรมั่เหรอ แบอมา แไม่้อมาทำหน้าอิออไอ้้อย " เหมียวพูพร้อมับทำท่าะบีบอเบาภัทร
" เออ ๆ ็มัน็ปาร์ ๆ เปริ์ ๆมั่แหละนะ แ่ันไม่ล้าน่ะไ้แ่ป้วนเปี้ยน ๆ แถว ๆ เนี่ย็ใฝ่อแล้ว แ่แหมแันไม่ไ้หื่นเหมือนแนะ ันว่าันไ้ยินเสียแับผึ้ัทั้ืนเลยนะ "
เบาภัทรบอเหมียวแบบเสียไม่ไ้ พร้อมับทำท่าทาี้แถว ๆหน้าอเป็นนัย ๆ ให้เหมียวรู้ว่าถึั้นไหน หาเป็นนอื่นเธอไม่ล้าบอวามริับใรหรอเพราะว่าฟอร์มและภาพพน์อเธอในสายานอื่น่าิว่าเธอะ้อเี่ยวาเรื่อแบบนี้ แ่ที่เธอบอเหมียวเพราะเหมียวเป็นเพื่อนนเียวที่รัและหวัีอย่าริใับเธอมาั้แ่เ็ อีทั้เธอมั่นใว่าเหมียวะไม่ไปบอใรและไม่ิะพูออไปเพราะเบาภัทรอยาะให้เียริปรอยฝน
" เออ ็ยัี ิว่าะนอนอน้อเ้าัวแ็เป็นท่อนไม้ แ่นี่แไม่นอนรึไถึมาแอบไ้ยินเสียันับผึ้ เวอร์แล้วแ เวอร์แล้ว ันไม่ไ้ร้อันานั้นหรอน่า 555 " เหมียวพูบ็ผลัหัวเบาภัทรเบา ๆ ้วยวามหมั่นไส้เพื่อน
" อ้าวสอนนั้น ะไปไหมะ รึว่าะพายเรือามไป " เสียปรอยฝนะโนเรียมาาบนเรือ ทำเอาสอสาวเท่ห์หันมามอหน้าัน่อนะหัวเราะใส่ันแล้วรีบวิ่แ่ันึ้นเรือไป เพราะลัวว่าะ้อพายเรือแวามไปนั่นเอ
.................................................................................................
เบาภัทรแอบมานั่พิหลัอยู่ที่้านหลัอเรือ เธอรู้สึมึนหัว าลาย มอไปทาไหนอะไร ๆ ็ูโลเลไปหม เธอิในใว่าทำไมนะ ทำไมทะเล้อมีลื่น เวลานั่เรือเนี่ยะให้มันวิ่ราบเรียบเหมือนารับรถบนท้อถนนไม่ไ้หรือไันนะ ใ่แล้วเบาภัทรำลัมีอาารเมาเรืออยู่นั่นเอ วามริเธอ็เรียมยาสำหรับเมาเรือเอาไว้แล้วแ่ว่าเธอันลืมหยิบใส่ระเป๋ามานั่นเอ ทำให้เธอ้อแล้ฟอร์มว่าะมานั่รับลมเล่นอยู่นี่เอเพื่อ่อนอาารเมาเรือที่มี ะให้ปรอยฝนรู้ไ้ยัไันว่าเธอเมาเรือในเมื่อไอ้ฟิวส์หัวแมันูถูเธอเอาไว้แบบนั้น ิแล้วเบาภัทร็ปวหัว พะอืพะอมไม่รู้ะทำยัไี เธอึนั่หลับาอยู่อย่านั้นโยหวัว่ามันะทำให้เธอีึ้น
ปรอยฝนแปลใที่เห็นเบาภัทรปลีัวไปนเียวแล้วยัหายไปนานอี้วย เธอึลุึ้นมาาวสนทนาโยบอผึ้ับเหมียวว่าะมาูเบาภัทรัหน่อยว่าเป็นยัไบ้า
ปรอยฝนเินมายั้านหลัอเรือ เธอเห็นนัวสูนั่พิหลัเหยียาอยู่้านหลัสุอเรือ ปรอยฝนเินไปเบา ๆ่อนะ่อย ๆ ย่อัวลนั่้าหน้าเบาภัทร ปรอยฝนไม่แน่ใว่าเบาภัทรหลับาหรือลืมาเพราะแว่นันแอันให่ ๆ แบบที่ำลัฮิที่เบาภัทรใส่นั้นปิบัสายาอนรหน้าไว้นหม ปรอยฝนลอโบมือไปมาผ่านใบหน้าอเบาภัทร แ่็ไม่มีอาารอบสนอานรหน้า ปรอยฝนสัเเห็นเบาภัทรหน้าีเผือ ็รู้สึผิสัเ
" หรือว่าะเมาเรือริ ๆ ปิ้อทำัววนประสาทนี่นา ไม่น่านั่เียบแบบนี้ " ปรอยฝนิในใ ่อนะ่อย ๆ ลุึ้นแล้วเินออมาอย่าเียบที่สุ
" เป็นไมั่เหรอฝน พี่้อยแอบโทรหาสาวหรือเปล่า " ผึ้หันมาถามปรอยฝนเมื่อเห็นปรอยฝนเินลับมานเียว
" เปล่าหรอนั่อยู่นั่นแหละ เออ พี่เหมียวะ ุ้อยเ้าเมาเรือใ่ไหมะ " ปรอยฝนเยหน้าึ้นถามเหมียว ะที่เธอำลัวานหายาแ้เมาเรือในระเป๋า
" เอ่อ " เหมียวอึอัไม่รู้ะอบยัไี
" บอมาเถอะ่ะ " ปรอยฝนทำาุใส่
" ้ะ ไอ้้อยมันเมาเรือ แ่มันไม่ให้พี่บอใร มันแบบว่ามันอายน่ะ มันไม่อยาูเป็นนอ่อนแอ " เหมียวสารภาพวามริเมื่อถูปรอยฝนและผึ้้อหน้าุใส่
" พี่เหมียวเนี่ยทำไมไม่บอแ่แร ะไ้ให้ินยา " ผึ้หันไปีไหล่อเหมียวเบา ๆ่อนะโนเหมียวหอมแ้มลับืน
" ็ไม่มียานี่นา ไอ้้อยมันลืมเอามา " เหมียวหันไปบอผึ้หลัาเอาืน้วยารหอมแ้มแล้ว
" ฝนมี่ะ ั้นเี๋ยวอไปูนี้เ๊หน่อยนะะ " ปรอยฝนเอยาแล้วเธอึเินลับไปหาเบาภัทรทันที
ปรอยฝนเอาผ้าเ็หน้าลายาร์ูนานริโอุบน้ำเย็น่อนะับไปที่ใบหน้าอเบาภัทร ทำให้เบาภัทรสะุ้ับวามเย็นน้อลืมาึ้นมา แล้วเธอ็พบว่าปรอยฝนำลัับหน้าอเธออยู่นั่นเอ
" อ้าว ฝน " เบาภัทรเรียปรอยฝนเบา ๆ ้วยอาารหมแร เพราะเธอเมาเรือนมอเห็นหน้าปรอยฝนโลเลไปมา
" ไม่้อพูหรอ่ะเี๋ยวะอาเียน " ปรอยฝนถอแว่นันแอเบาภัทรออ่อนะับใบหน้าและลำออเบาภัทร้วยวามเป็นห่ว
" เอ่อ " เบาภัทรรู้สึีใมาที่สุ ที่ปรอยฝนเอาใใส่เธอนานี้
" ไม่้อพูเลย นี้เ๊ เป็นไีึ้นไหม ว่าแ่เห็นฝนมีี่หน้าเนี่ยอนนี้ " ปรอยฝนหยุับหน้าอเบาภัทรแล้วเปลี่ยนมา้อหน้าแทน
" ไม่รู้ิเห็นหน้าฝนโลเลไปมา " เบาภัทรอบามวามริ
" อ่ะั้นทานสับปะร่อนนะ ะไ้ีึ้น ินอเปรี้ยวอมหวานแบบนี้แ้อาารเมาเรือไ้ แล้วเี๋ยวะไ้ทานยาแ้เมาเรือ้วย " ปรอยฝนใ้ส้อมิ้มิ้นสับปะรึ้นมาป้อนเบาภัทร เบาภัทรับสับปะรเ้าปาิน้วยวามอร่อย
" อืม ริ้วยเนอะินแล้วีึ้นเลยนะ แ่เฮ้ย ฝน ฝนรู้ไ้ไว่าเราเมาเรือ " เบาภัทรอบอย่าลืมัว ่อนะนึึ้นไ้ว่าปรอยฝนรู้สิ่ที่อุส่าห์ปปิไว้แล้ว
" นี่ปรอยฝนนนี้็ลาน่ะะ อาารแบบนีู้็รู้ ไม่รู้ะเ๊ทำไม "
" ็เราไม่อยาูเป็นนอ่อนแอนี่ " เบาภัทรอบเบา ๆ ่อนะ้มหน้าล
" ไม่เห็นเี่ยวเลย นเราแ่ละน สภาพร่าายไม่เหมือนัน ิมาเี๋ยวหัวเถินะไหนูิหัวเถิรึยั " ปรอยฝนแล้เอามือเสยผมที่ปิหน้าเบาภัทรึ้น เบาภัทรรีบเอามือันไว้อุลุ
" เห็นไหม เถินี่นา อ้าว ินะ ๆ ป้อน ๆ " ปรอยฝนหัวเราะอบใที่แล้นัวสูไ้ ่อนะป้อนสับปะรเ้าปาเบาภัทร
" อ่ะินยาะ " ปรอยฝนยื่นยาในอุ้มือให้เบาภัทร
" ไม่ินไม่ไ้เหรอ " เบาภัทรทำเสียอแ เธอ็เป็นแบบนี้ล่ะไม่อบินยาสัเท่าไหร่เลย
" ินะะไ้ไปำน้ำับฝนไ้ไ เอาี้ินยาแล้วเี๋ยวมีราวัลให้ " ปรอยฝนพูพร้อมับยื่นยาและวน้ำเย็นส่ให้เบาภัทร
" แน่นะ " เบาภัทรรับยามาินแล้วื่มน้ำามอย่าว่า่าย ่อนะทำหน้าเหมือนยาิอ
" ไหนล่ะ ราวัลเรา "เบาภัทรแบมืออราวัลาปรอยฝน
" หลับาสิ " ปรอยฝนพูพร้อมับอมยิ้มแล้วแล้ทำท่าล้วหาอาระเป๋า
เบาภัทรหลับาลอย่าว่า่าย เธอำลัรอลุ้นว่านัวเล็แสนีนนี้ะให้อะไรับเธอันนะ แล้วเธอ็้อใเมื่อปรอยฝนให้ราวัลเธอ้วยารหอมแ้มเธอ้า้าย้วยมูอปรอยฝน และูบที่แ้มวาอเธอ้วยริมฝีปาบา เบาภัทรรีบลืมาึ้นมาพร้อมับับ้นแนทั้สอ้าอปรอยฝนเอาไว้ ทำให้ใบหน้าอทั้สอนใล้ันมานแทบะิิัน
" ว่าไะ หายเมาเรือแล้วเหรอ " ปรอยฝนพูะที่าอเธอยั้อาอเบาภัทร้วยวามหมายลึึ้แทนำห่วใยที่มี
" หายแล้ว อยาทำอย่าอื่น " เบาภัทรทำาเ้าเล่ห์ใส่ปรอยฝน
" ไ้ทำแน่ ำน้ำไ เนี่ยะถึแล้วเห็นไหม รุำน้ำ เรืออเ็มเลย " ปรอยฝนหันหน้าไปี้ให้เบาภัทรู แู่เหมือนเบาภัทระไม่ยอมมอามมือที่ี้ไป เพราะเบาภัทรใ้โอาสอนนี้หอมแ้มอปรอยฝนพร้อมับสูวามหอมอแ้มะเ็มปอ
" เอ้า ุ้อยเนี่ย " ปรอยฝนหันมาทุบ้นแนเบาภัทรเบา ๆ
" อ้าว็ะเป็นลม ็้อมยามสิ " เบาภัทรอบพร้อมับลูบ้นแนัวเอไปมา
" เห็นแ้มเราเป็นยามะั้น "
" ฝน พี่้อย ถึแล้ว มาำน้ำันเร็ว " เสียผึ้ะโนเรียมาา้านหน้าเรือ
ปรอยฝนลุึ้นยืน ่อนะยื่นมือมาส่ให้เบาภัทรเพื่อรอให้เบาภัทรับมือเธอแล้วปรอยฝน็ใ้แรุเบาภัทรึ้นมา แ่้วยวามที่เรือโลเลไปมาทำให้ปรอยฝนเเ้าไปอยู่ในอ้อมแนอเบาภัทรที่โอบรอเธออย่าทันท่วที
" อบุนะ " ปรอยฝนล่าวอบุ้วยวามเินอาย ่อนะรีบเินนำไป้านหน้าเรือ เบาภัทรมอาม้วยวามรู้สึี ๆที่มีให้ปรอยฝนที่นับวันมีแ่ะเพิ่มมาึ้นเรื่อย ๆ ่อนะเินามนัวเล็ไป
" หายแล้วเหรอ นเท่ห์ นฟอร์มั "เหมียวแวเสียั ่อนะโนเบาภัทรเอามืออุปาไว้
" ปาีนะแ นี่แน่ะ " เบาภัทรระิบ้าหูเหมียว
" ไปันเถอะ่ะ " ปรอยฝนเอ่ยวน
เบาภัทรหันไป็้อะลึเมื่อพบว่าปรอยฝนไ้ถอุแส็ออแล้ว เหลือเพียแุ่ว่ายน้ำที่เป็นบิินีสอิ้น ลายอไม้สใสน่ารั เบาภัทรอมออย่าอุศลไม่ไ้ ไม่ว่าะมอยัไ ปรอยฝน็ูน่ารัและเ็ี่แบบสาวน้อยน่ารัสใสนทำให้เธอแทบลืมระพริบา เบาภัทรมัวแ่ิทะลึ่ในใ เรือนร่าที่สมส่วน มีหน้าอำลัี อืมหน้าอที่เมื่อืนมืออเธอไ้ลอสัมผัส ไหนะหน้าท้อแบนราบหุ่นเล็ ๆ น่าทะนุถนอม ผิวพรราวละเอีย เบาภัทรไม่เย้อมาสะุับเรือนร่าอหิสาวนไหนเลยนอานัวเล็รหน้าที่ำลัะระโลไปในทะเลนนี้
" ไอ้้อย เป็นไวะ ้อฝนา้าเป็นมันเียวนะแ " เหมียวใ้ศอระทุ้เบาภัทรอย่าแร ทำให้เบาภัทรรู้สึัว
" เ็บนะแ ็มีแฟนน่ารั ัวเล็ ๆ แ่หุ่นีนานี้ ใระไม่มอล่ะ " เบาภัทรเอ่ยมปรอยฝนับเหมียว โยที่สายายัมอปรอยฝนที่แม้ะลทะเลไปแล้วอย่าไม่วาา
" ไปนะเหมียว " เบาภัทรถอเสื้อเิ้แนสั้นลายฮาวายสีอ่อนออ เหลือเพียเสื้อล้าม่อนะระโลทะเลว่ายน้ำามปรอยฝนไป
" เฮ้อ ็เพราะน่ารันานี้ ถึมีนะแย่แไไอ้้อย " เหมียวบ่นพึมพำ้วยวามเหนื่อยใับเพื่อนัวี ที่ไม่รู้เมื่อไระลเอยี ๆับปรอยฝนะที
เหมียวถอเสื้อออเพื่อเรียมัวลทะเลไปเ่นัน เธอ้มลเ็บหมวและแว่นันแในระเป๋า แล้วเธอ็ไ้ยินเสียมือถืออใรันัมาาอระเป๋า เหมียวหา้นเสียนพบว่าเป็นมือถืออเบาภัทรนั่นเอที่ำลัร้อเบา ๆแ่สั่นไปมาอยู่ในระเป๋าีฬาใบเล็อเพื่อนเธอ
" ใรโทรมานะ นาอยู่ลาทะเลยัมีนโทรมา สสัยแถวนี้ลื่นทะเละเยอะ " เหมียวบ่นับัวเอ่อนะเอามือล้วหามือถือึ้นมา แล้วเหมียว็้อิหนัเมื่อเห็นว่านที่โทรเ้ามาเป็นนที่เธออยาให้เลิยุ่ับเพื่อนอเธอัที ใ่ พายโทรมา เหมียวเริ่มประมวลวามิในหัวสมอ ่อนะัสินใรับสาย
" ฮัลโหล "
" ้อยเหรอะ นี่พายนะะ ทำไมเสียลมแถวนั้นมันััะ " พายเอ่ยทัอย่าีใ พร้อมับถามเมื่อเธอรู้สึว่าเสียรอบ้านทาฝั่อเบาภัทรูะมีลมพัแร
" ็้อมีลมสิ๊ะพาย ลมรั้วยนะ พัอยู่แถวเนี่ยวนไปวนมา " เหมียวเริ่มพูาแหย่อารม์อพายทันที ่อนะยิ้มมุมปา้วยวามนึสนุ
" เอ๊ะ ใรน่ะ ไม่ใ่เสีย้อยนี่นา " พายเอ่ยถามเมื่อับเสียไ้ว่านที่อบลับมาไม่ใ่้อย
" ็เราเอเหมียวไ "
" เหมียว ้อยอยู่ไหน ไปเรีย้อยมาุยับพายหน่อย " พายพยายามทำน้ำเสียให้เป็นปิ ทั้ ๆที่เธอ็ไม่่อยอยาะเสวนาับเหมียวสัเท่าไหร่
" ้อยเหรอมันลอยออยู่ในทะเล อ้อ ะ้อบรรยายให้ฟั้วยสินะว่ามันทำอะไร มันำลัลอยอเ้าไปแล้ว็อน้อฝนา้านหลั หยอล้อันวนันำน้ำูปลาใ้ท้อทะเล โอ๊ะ นั่นมันหอมแ้มน้อฝน้วย ร้ายไม่เบาไอ้เพื่อนรั " เหมียวบรรยายภาพรหน้าที่ออะเวอร์ไปหน่อย เพราะวามริเบาภัทร็แ่อปรอยฝนเย ๆ เพื่อพาไปำน้ำ แ่ไม่ไ้หอมแ้ม แ่เหมียว็พูไปเพื่อให้พายโมโหและรู้ะทีว่าเบาภัทรำลัมีวามสุับปรอยฝนแ่ไหน เหมียวยิ้มมุมปา้วยวามสะใ
" ไม่ริ " พายะโนลับมา เหมือนนุมสิไม่อยู่
" อ้าว ไม่เื่อ็ามใ เนี่ยเรามาเที่ยวทะเลัน แล้วมัน็นอนห้อเียวันับน้อฝนเมื่อืนแล้ว้วย เธอน่ะเมื่อไระเลิโทรมาสัที ผู้ายับทอมในส๊อเธอมีั้เยอะแยะยัไม่พอเหรอพาย " เหมียวพูเสียแ็ใส่พาย เธอไม่อบที่พายทำัวไม่ีับเพื่อนเธอ แ่็ยัไม่ยอมเลิยุ่ับเบาภัทรสัที
" มันเรื่ออเรานะเหมียว เอาเป็นว่าบอ้อย้วยว่าให้โทรลับหาพาย้วย อบุ " พายพูบ็ัสายทิ้ ่อนะว้ามือถือลไปบนพรม้วยวามโมโห
" ้อยทำยัี้ไ้ยัไ อยูนะ ยัยฝนเธอะเสียใ " พายพูับัวเอ้วยสายามุ่มั่น เธอ้อัารเรื่อ่าๆ โยเร็ว ่อนที่เธอะเสีย้อยไป แ่ิว่าเบาภัทรนอนับปรอยฝนอย่าที่เหมียวบอ็ทำให้เธอร้อนใแทบะนั่ไม่ิเ้าอี้แล้ว ในเมื่อเธอปรารถนาให้เบาภัทรรอบรอร่าายเธอ สัมผัสร่าายเธอ แ่ทำไมเบาภัทรลับเลือทำสิ่เหล่านี้ับยัยเ็ัวเล็นั่น พายหุหิ เธอเินไปหยิบโทรศัพท์มาสายออทันที
" อล์ฟเหรอะ ว่าไหมะพายิถึนะ่ะ มาหาพายที่อนโหน่อยสิะ พายะนวน้ำมันให้ีไหมะ ่ะแล้วะอาบน้ำรอนะะ " พายสายทิ้ เธออยาไ้ใรสันมาลายอารม์โรธให้เธออนนี้ พายถอเสื้อผ้าแล้วเินเ้าห้อน้ำไป
ส่วนเหมียวหลัาพายวาสายไป็ยืนหัวเราะอยู่นเียว้วยวามสะใยัยพาย
" เอะมีสิทธิอะไรมาสั่ให้เราไปบอให้ไอ้้อยโทรหา ฝันไปเหอะ ั้นไม่ใ่นีแบบไอ้้อยหรอนะยัยพายเน่า " เหมียวปุ่มปิเรื่อที่มือถืออเบาภัทร ่อนะเ็บมือถืออเบาภัทร่อนไว้ในระเป๋าอเธอเอ
" มือถือเนี่ยเราเ็บไว้่อนนะ้อย แอยู่นี่ไม่้อโทรหาใรแล้ว ุยับฝน็พอแล้วนะเพื่อน " เหมียวพูเหมือนับว่าเป็นารแ้ให้เ้าอมือถือ ที่อนนี้มัวแ่ำน้ำนลืมเมาเรืออยู่ในทะเลรับรู้ ่อนะวิ่ระโลน้ำลอยอไปหาผึ้
" พี่เหมียวทำอะไรน่ะ ลมา้าั เห็นไหม ฝนับพี่้อยสวีทันให่เลย อิา นี่แน่ะปล่อยให้ผึ้รอนาน " ผึ้บ่นเหมียวพร้อมับวิน้ำใส่หน้าเหมียวไปมา
" พี่มัวแ่ทำภาริสำัอยู่โทษที ไปไหนเราะำน้ำันรไหนี " เหมียวหันไปบอผึ้อย่าอารม์ี
" ไอ้้อย เป็นไวะ ้อฝนา้าเป็นมันเียวนะแ " เหมียวใ้ศอระทุ้เบาภัทรอย่าแร ทำให้เบาภัทรรู้สึัว
" เ็บนะแ ็มีแฟนน่ารั ัวเล็ ๆ แ่หุ่นีนานี้ ใระไม่มอล่ะ " เบาภัทรเอ่ยมปรอยฝนับเหมียว โยที่สายายัมอปรอยฝนที่แม้ะลทะเลไปแล้วอย่าไม่วาา
" ไปนะเหมียว " เบาภัทรถอเสื้อเิ้แนสั้นลายฮาวายสีอ่อนออ เหลือเพียเสื้อล้าม่อนะระโลทะเลว่ายน้ำามปรอยฝนไป
" เฮ้อ ็เพราะน่ารันานี้ ถึมีนะแย่แไไอ้้อย " เหมียวบ่นพึมพำ้วยวามเหนื่อยใับเพื่อนัวี ที่ไม่รู้เมื่อไระลเอยี ๆับปรอยฝนะที
เหมียวถอเสื้อออเพื่อเรียมัวลทะเลไปเ่นัน เธอ้มลเ็บหมวและแว่นันแในระเป๋า แล้วเธอ็ไ้ยินเสียมือถืออใรันัมาาอระเป๋า เหมียวหา้นเสียนพบว่าเป็นมือถืออเบาภัทรนั่นเอที่ำลัร้อเบา ๆแ่สั่นไปมาอยู่ในระเป๋าีฬาใบเล็อเพื่อนเธอ
" ใรโทรมานะ นาอยู่ลาทะเลยัมีนโทรมา สสัยแถวนี้ลื่นทะเละเยอะ " เหมียวบ่นับัวเอ่อนะเอามือล้วหามือถือึ้นมา แล้วเหมียว็้อิหนัเมื่อเห็นว่านที่โทรเ้ามาเป็นนที่เธออยาให้เลิยุ่ับเพื่อนอเธอัที ใ่ พายโทรมา เหมียวเริ่มประมวลวามิในหัวสมอ ่อนะัสินใรับสาย
" ฮัลโหล "
" ้อยเหรอะ นี่พายนะะ ทำไมเสียลมแถวนั้นมันััะ " พายเอ่ยทัอย่าีใ พร้อมับถามเมื่อเธอรู้สึว่าเสียรอบ้านทาฝั่อเบาภัทรูะมีลมพัแร
" ็้อมีลมสิ๊ะพาย ลมรั้วยนะ พัอยู่แถวเนี่ยวนไปวนมา " เหมียวเริ่มพูาแหย่อารม์อพายทันที ่อนะยิ้มมุมปา้วยวามนึสนุ
" เอ๊ะ ใรน่ะ ไม่ใ่เสีย้อยนี่นา " พายเอ่ยถามเมื่อับเสียไ้ว่านที่อบลับมาไม่ใ่้อย
" ็เราเอเหมียวไ "
" เหมียว ้อยอยู่ไหน ไปเรีย้อยมาุยับพายหน่อย " พายพยายามทำน้ำเสียให้เป็นปิ ทั้ ๆที่เธอ็ไม่่อยอยาะเสวนาับเหมียวสัเท่าไหร่
" ้อยเหรอมันลอยออยู่ในทะเล อ้อ ะ้อบรรยายให้ฟั้วยสินะว่ามันทำอะไร มันำลัลอยอเ้าไปแล้ว็อน้อฝนา้านหลั หยอล้อันวนันำน้ำูปลาใ้ท้อทะเล โอ๊ะ นั่นมันหอมแ้มน้อฝน้วย ร้ายไม่เบาไอ้เพื่อนรั " เหมียวบรรยายภาพรหน้าที่ออะเวอร์ไปหน่อย เพราะวามริเบาภัทร็แ่อปรอยฝนเย ๆ เพื่อพาไปำน้ำ แ่ไม่ไ้หอมแ้ม แ่เหมียว็พูไปเพื่อให้พายโมโหและรู้ะทีว่าเบาภัทรำลัมีวามสุับปรอยฝนแ่ไหน เหมียวยิ้มมุมปา้วยวามสะใ
" ไม่ริ " พายะโนลับมา เหมือนนุมสิไม่อยู่
" อ้าว ไม่เื่อ็ามใ เนี่ยเรามาเที่ยวทะเลัน แล้วมัน็นอนห้อเียวันับน้อฝนเมื่อืนแล้ว้วย เธอน่ะเมื่อไระเลิโทรมาสัที ผู้ายับทอมในส๊อเธอมีั้เยอะแยะยัไม่พอเหรอพาย " เหมียวพูเสียแ็ใส่พาย เธอไม่อบที่พายทำัวไม่ีับเพื่อนเธอ แ่็ยัไม่ยอมเลิยุ่ับเบาภัทรสัที
" มันเรื่ออเรานะเหมียว เอาเป็นว่าบอ้อย้วยว่าให้โทรลับหาพาย้วย อบุ " พายพูบ็ัสายทิ้ ่อนะว้ามือถือลไปบนพรม้วยวามโมโห
" ้อยทำยัี้ไ้ยัไ อยูนะ ยัยฝนเธอะเสียใ " พายพูับัวเอ้วยสายามุ่มั่น เธอ้อัารเรื่อ่าๆ โยเร็ว ่อนที่เธอะเสีย้อยไป แ่ิว่าเบาภัทรนอนับปรอยฝนอย่าที่เหมียวบอ็ทำให้เธอร้อนใแทบะนั่ไม่ิเ้าอี้แล้ว ในเมื่อเธอปรารถนาให้เบาภัทรรอบรอร่าายเธอ สัมผัสร่าายเธอ แ่ทำไมเบาภัทรลับเลือทำสิ่เหล่านี้ับยัยเ็ัวเล็นั่น พายหุหิ เธอเินไปหยิบโทรศัพท์มาสายออทันที
" อล์ฟเหรอะ ว่าไหมะพายิถึนะ่ะ มาหาพายที่อนโหน่อยสิะ พายะนวน้ำมันให้ีไหมะ ่ะแล้วะอาบน้ำรอนะะ " พายสายทิ้ เธออยาไ้ใรสันมาลายอารม์โรธให้เธออนนี้ พายถอเสื้อผ้าแล้วเินเ้าห้อน้ำไป
ส่วนเหมียวหลัาพายวาสายไป็ยืนหัวเราะอยู่นเียว้วยวามสะใยัยพาย
" เอะมีสิทธิอะไรมาสั่ให้เราไปบอให้ไอ้้อยโทรหา ฝันไปเหอะ ั้นไม่ใ่นีแบบไอ้้อยหรอนะยัยพายเน่า " เหมียวปุ่มปิเรื่อที่มือถืออเบาภัทร ่อนะเ็บมือถืออเบาภัทร่อนไว้ในระเป๋าอเธอเอ
" มือถือเนี่ยเราเ็บไว้่อนนะ้อย แอยู่นี่ไม่้อโทรหาใรแล้ว ุยับฝน็พอแล้วนะเพื่อน " เหมียวพูเหมือนับว่าเป็นารแ้ให้เ้าอมือถือ ที่อนนี้มัวแ่ำน้ำนลืมเมาเรืออยู่ในทะเลรับรู้ ่อนะวิ่ระโลน้ำลอยอไปหาผึ้
" พี่เหมียวทำอะไรน่ะ ลมา้าั เห็นไหม ฝนับพี่้อยสวีทันให่เลย อิา นี่แน่ะปล่อยให้ผึ้รอนาน " ผึ้บ่นเหมียวพร้อมับวิน้ำใส่หน้าเหมียวไปมา
" พี่มัวแ่ทำภาริสำัอยู่โทษที ไปไหนเราะำน้ำันรไหนี " เหมียวหันไปบอผึ้อย่าอารม์ี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น