ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 13
" เป็นยัไมั่พาย เห็นไปุยับ้อยเป็นไบ้า "เปิ้ลเพื่อนสนิทอพายเอ่ยถามทันทีที่เห็นพายเินเ้าห้อเรียนมา
" แหม นัเปิ้ล แ็ไม่น่าถามเลย แ็รู้ว่ายัยพายน่ะว่าอะไรนะ ้อยมัน็้อว่าามนั้น ไม่เห็นเยัใพายมันเลย วันนี้็ไม่แล้วเื่อำแ้ัว เอ๊ย.. ! เื่อเหุผลที่พายบอแน่ ๆ เลย ใ่ไหมพาย ันพูถูใ่ไหม " โรสรีบพูเพื่อเอาใพาย
" นี่ พวแ 2 น เียบไปเลยไป " พายวาลับใส่เปิ้ลและโรส้วยวามโมโห เพราะสิ่ที่สอนนั้นพู ็เป็นสิ่ที่เธอเอ็ิว่ามันวระเป็นเมื่อเธอุยับ้อย แ่ทำไม้อยถึไ้เปลี่ยนไป พายรู้สึโมโหและเสียหน้าึ้นมาทันที
" แ ๆ มันเป็นอะไรอมันวะ ินรัแนมาาไหน " เปิ้ลแอบระิบถามโรส
" ไม่รู้ิ สสัยที่เราพูไปมันะไม่ใ่ว่ะ " โรสระิบอบ
" หรือว่า้อยมันไม่ยอมเื่อพาย เฮ้ย ! มันเป็นไปไ้เหรอวะ " เปิ้ลยัระิบุย่อ
" ็ะเป็นอย่านั้นแหละแ " โรสระิบอบ
" นี่พวหล่อนสอน ไม่้อระิบันหรอ ระิบันยัไ ันไ้ยินนะ "พายทำท่าหุหิใส่เพื่อนทั้สอนที่ำลัระิบันเพราะอยารู้เรื่ออเธอ
" อ้าวเหรอ ไ้ยิน็ไม่บอ ปล่อยให้ระิบ ว่าแ่ไหน ๆ แล้วน่ะพาย แ็บอมาสิว่าลเรื่อมันเป็นยัไ เผื่อเราสอนะ่วยไ้นะ " เปิ้ลเสนอวาม่วยเหลือเพื่ออยาะรู้ว่าเรื่อราวมันเป็นยัไ
พายนิ่เียบอยู่นาน เธอึัสินใยอมเล่าเรื่อที่เิึ้น ทั้ที่เธอเอ็ไม่อยาเล่าเพราะเธอรู้สึเสียหน้า แ่เธออา้อให้สอนนี้่วยเหลือ เพื่อให้เธอสามารถทำให้้อยลับมารัเธอเหมือนเิม ....................
" อ้าวเหรอ ..... อืม ้อยมันเปลี่ยนไปริ ๆ ปิไม่เห็น้อยเยพูอะไร พายว่าอะไร้อย็เออออามทุอย่า มี่าวว่าพายไปมีิ๊ับใรี่ที พอพูไป้อย็เื่อมาลอ ไม่มีทีท่าะมาอถอยวามสัมพันธ์แบบนี้ ะว่าไปไม่บอเลิแ่มัน็เ้า่ายอเลิน่ะแหละนะ " โรสออวามิเห็น โยไม่ทันสัเว่าพายมอหน้าาเียวที่โรสพูรเินไป
" อุ๊ย .. เออันอโทษ " โรสรู้สึัวว่าพูมาไป เมื่อมีรัสีวามโรธพุ่ออมาาใบหน้าพาย
" หรือว่า้อยมีนใหม่ " เปิ้ลออวามเห็น
" นั่นสิ ัน็สสัยเหมือนัน เออใ่ ืน่อนแสอนโทรมาหาันเรื่อ้อยับใรนะ ไหนเล่ามาให้ฟัใหม่ิ " พายเริ่มนึอยารู้เรื่อนี้ ทั้ ๆ ที่ืนนั้นเธอไม่เยสนใเรื่อนี้เลย แู่เหมือนเรื่อนี้อาะเี่ยวับสาเหุที่ทำให้้อยเปลี่ยนไป
" อ้าวทีวันนั้น ันอุส่าห์โทรไปเล่า แ่แ็ทำท่ารำาไม่สนใอยาฟั มาวันนี้ะอยารู้ไปทำไม " เปิ้ลแล้เล่นัว แล้วทำหน้าทำาพยัเพยิใส่โรส้วยวามหมั่นไส้พาย
" เออ น่าอโทษเล่ามาะทีสิ " พายเริ่มหุหิ
" เออมัน็้อมี่าระลึวามำ้วยนา " โรสแล้เล่นัวไม่ยอมเล่า
" อือ ๆโอเ ไปเที่ยวราวหน้าันเลี้ยเอ ไม่อั้น " พายยื่นสินบนเพื่อเป็นาร้าปาอเพื่อนสนิทัวแสบ
" อือ โอเ วามทรำเริ่มลับมาแล้ว ือี้นะ ็วันนั้นพวันสอนไปเินเล่นที่พาราอน ็ให้บัเอิสายาเราร์อพวเรา็สแนไปเอ้อยสุเท่ห์นรัอแหรือเปล่าไม่รู้น่ะนะ เินอยู่ อนแรไอ้เรา็นึว่ามานเียว ไป ๆ มา ๆ เห็นไปหยอล้อ ระหนุระหนิ เินูมือับรุ่นน้อหน้าาน่ารันนึะั้น " เปิ้ลเริ่มเล่าเรื่อที่เธอเห็นืนนั้น
" ูมือ แว่าเห็น้อยูมือยัยเ็นั่นเหรอ " พายเริ่มอารม์ึ้น เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เยถู้อยเป็นฝ่ายูมือ่อนเลย มีแ่เธอเอที่้อเป็นฝ่ายูมือ ล้อแน้อยมาลอ แล้วนี่เ็นนั้นทำไมถึทำให้้อยมีอาารแบบนี้ไ้
" อืม นอานั้นนะแ ็มียี้ผมันเล่น้วยนะ ันรู้สึว่าูเหมือนเวลา้อยอยู่ใล้ ๆเ็นนั้นแล้ว้อยมันูร่าเริมีวามสุว่า.......... เอ่อ " โรสเริ่มรู้สึว่าัวเอเริ่มพูไม่เ้าท่า ึหยุพู
" ทำไม มีวามสุว่าอะไร บอมานะโรส " พายเริ่มเรี้ยวรา
" ็ แอย่าโรธันนะ ็แ็สัเิ เวลา้อยมันอยู่ับแน่ะ มันมัะหอ ๆเินามแ แล้ว็ูเ๊ ๆ รึม ๆ ไม่่อยพูอะไร ไม่่อยหัวเราะ แ่ว่าอาารอ้อยอนอยู่ับน้อนนั้นนะ ูเป็นนละนเลยน่ะสิ " โรสพูามที่เธอิ
" แสอนะบอว่า้อยอยู่ับันแล้วูไม่มีวามสุใ่ไหม " พายเริ่มวีน
" ็ ็ไม่เิ หรอพาย " เปิ้ลรีบแ้ัว
" เออในเมื่อแสอนไม่เ้า้าัน ็่าแ " พายเินหนีไป้วยท่าทาระฟัระเฟีย ปล่อยให้เปิ้ลและโรสมอามา้า
" เห็นไหม๊ นัโรส แพูะเสียหม วยแล้ว แล้วนี่มันะยอมเลี้ยเราไหมเนี่ย " เปิ้ลรีบโวยว่าโรสผิ
" นี่ ๆ แ ไม่้อมาโบ้ยให้ันนเียวเลย มัน็ปาเสีย้วยันทัู้่น่ะแหละ " โรสเริ่มไม่ยอมรับว่าผินเียว
" ็แหมลืมไปน่ะสิ ันเอาวามิที่ิริ ๆ พูไป ไอ้พายเลยไม่พอใ "
" เออแ่็แปลนะแว่าไหม พายมันรั้อยริเหรอวะ ทำไมมันไม่่อยแร์เลย เห็นมัน็ยับนอื่น ไปเรื่อย ๆ ทำไมมันไม่ยอมปล่อย้อยไปวะ มันะหวไว้ทำไม ทั้ ๆ ที่มัน็บ่นเอว่า้อยน่ะน่าเบื่อ ทำัวื่อบื้อ ันล่ะ " โรสถาม้วยวามสสัย
" โรสแ่นี้แ็ูไม่ออเหรอ พายน่ะ ไม่ว่ามันะบผู้ายหล่อโร ๆ ทอมเท่ห์สุ ๆ นาไหน ี่น ๆ ที่ผ่านเ้ามา ็ไม่มีใรรัมันริเลย มีแ่สนใเพราะหุ่นเอ๊์เ็ส์แ อมันทั้นั้น มีแ่้อยนี่แหละ ที่อยูแลมัน ไม่เยทอทิ้มันเลย เพราะี้ไ พายมันถึไม่ยอมเลิับ้อย เพราะัวมันเอ็รู้ว่าไม่มีใรีับมันเท่า้อย พอ้อยเปลี่ยนไป ็เป็นธรรมาที่มันะไม่ยอม แเ้าใยั " เปิ้ลเริ่มวิเราะห์สาเหุให้โรสฟั
" อืม ๆ ริ ๆ " โรสพยัหน้าอย่าเ้าใ
.............................................................................................
" ไอ้ฝน ฝน แะหนีไปไหน " ผึ้ะโนเรียปรอยฝน ทันทีที่เห็นว่าปรอยฝนทำท่าะแอบหนีไป ไม่ยอมรอเบาภัทรมารับ
" แ แ็ไปิ๊ ันะไปธุระ " ปรอยฝนอบลบเลื่อน
" ไม่้อมาลีลา ไปเร็ว พี่้อยเ้ามาอรอรที่อหน้าะแล้ว เร็ว ๆ " ผึ้ไม่พูเปล่ายัลาายแนเสื้อปรอยฝนให้เินามมา
" เออ ๆ ไม่้อึ ไปเอไ้ " ปรอยฝนสะบัออ พร้อมับเินามผึ้มา้วยหน้าาบอบุไม่รับ
" หวัี่ะ พี่้อย พี่เหมียว " ผึ้ล่าวสวัสี
" หวัี่ะ พี่เหมียว " ปรอยฝนล่าวสวัสีเพาะเมียววีเท่านั้น ่อนะ้อำใเปิประู้านับึ้นไปนั่ เนื่อาผึ้และเมียววี แย่ที่นั่เบาะ้านหลัไปแล้ว
" อ้าว นี่เราเป็นหัวหลัหัวอเหรอ ไม่เห็นหวัีเลย " เบาภัทรหาเรื่อเมื่อเห็นหน้าอ ๆ อปรอยฝน
" ไม่ " ปรอยฝนอบพลาหันหน้าหนี
" ผึ้ ๆ เ้ายัไม่หายอนเหรอเนี่ย " เบาภัทรหันไปถามผึ้
" อ๋อ ่ะ " ผึ้หัวเราะเพื่อน
" ทำหน้าอๆ ระวัะหน้าอลอไปนะ หน้าแ่ไม่รู้้วย " เบาภัทรแล้แหย่
" เออไปไหนันี " เมียววีถาม
" ไปหาไรินเหอะ หิวว่ะ " เบาภัทรอบ
" เอาี้ีว่า วันนี้ินไรีล่ะ ามใุปรอยฝนีว่านะ " เบาภัทรพยายามเอาใปรอยฝน
" ะมาเลี้ยเราทำไมัน ถูหวยรึไ " ปรอยฝนหันไปถาม
" เปล่าหรอ ็อยาอบใน่ะ ที่่วยเราไว้ " เบาภัทรอบอย่าอารม์ี
" ่วย เราไป่วยอะไรไม่ทราบ " ปรอยฝนเริ่ม่อล้อ่อเถีย เมียววีเห็นท่าไม่ีึเ้าไปแทรลา
" เออ ือี้ วันนี้ที่เห็นไอ้้อยไปับพายน่ะนะ……….. " เมียววีเริ่มเล่าเรื่อให้ฟัร่าว ๆ ามวามเป็นริให้ปรอยฝน และผึ้ฟั
" อ๋อ อย่านี้นี่เอเหรอะ ผึ้็ิว่าพี่้อยืนีับพี่พายแล้ว อย่านี้โทษนะะ เ้าเรียว่าเลิันไหมะ " ผึ้ถาม้วยวามสสัย
" ็ไม่เินัหรอนะ พี่ิว่านะ แ่พี่็อถอยออมาเป็นเพื่อนับพายแทน แ่พี่้อูแล เทแร์พายน่ะนะ ถ้าเ้าไม่มีใร หรืออวาม่วยเหลือมา " เบาภัทรอบ
" ประมานั้นล่ะผึ้ ริอยู่ไอ้้อยอพี่น่ะ มันยััไม่าเท่าไร แ่มัน็เหลือแ่ใยบา ๆ น่ะนะ ไม่ใ่เือเส้นให่แล้วริไหม ึ่ที่ทำให้้อยมันล้าพูับพายแบบนี้็้ออบุน้อฝนเ้าที่่วยให้้อิับ้อยมัน ริไหม้อย " เมียววีหันไปอวามเห็นเบาภัทร
" อื้ม ริ อบในะฝน " เบาภัทรหันไปอบุปรอยฝน ปรอยฝนรู้สึีึ้นเมื่อไ้ยินเหุาร์ทั้หม ไม่รู้ว่าเธอีใเพราะเธอมีส่วน่วยให้เบาภัทรล้าพูมาึ้น หรือเพราะเธอีใที่เบาภัทรล้าที่ะอถอยวามสัมพันธ์ออมาาพายันแน่
" อืม ไม่เท่าไหร่หรอ ฝนแ่ให้้อิ ามที่ฝนิ แ่หานฟัเ้าไม่เอาไปใ้มัน็ไม่มี่าหรอนะ " ปรอยฝนให้เหุผล
" นั่นไ ให้เราเลี้ยอบแทนีไหม ฝนอยาินอะไรีล่ะ อาหารอิาเลียน ยุโรป ี่ปุ่น เาหลี บอมาเลย " เบาภัทรหันไปถาม
" ไม่ล่ะ อิาเลียน็เลี่ยนฝนไม่อบ ยุโรป็เรื่อมาว่าะไ้ินมีอาหารหลายอย่าว่าะถึ เมนอร์ส ี่ปุ่นเาหลี็เบื่อ ๆ " ปรอยฝนอบ
" เฮ้ยฝน เอาร้านนี้ิ ที่เราเพิ่บ่นอยาินันเมื่อเที่ยไ " ผึ้สะิไหล่ปรอยฝนยิ ๆ
" อืม ็ไ้ ฝนอยาิน อาหารพื้นบ้านน่ะ ไม่รู้พี่สอนะินไ้ไหม " ปรอยฝนหันไปบอเบาภัทร
" ไ้ ๆ พี่สอนินไ้หม " เมียววีอบ
" ว่าแ่อาหารอะไรล่ะ " เบาภัทรถาม
" อยาินอาหารอีสานน่ะ " ปรอยฝนอบ
" หา ! ..........ว่าไนะ อาหารอีสาน ถามริ หน้าาไม่ให้เลยนะ " เบาภัทรใที่เมื่อไ้รู้ั็ยิ่แปลใที่นัวเล็นนี้ ทำไมิิน เป็นน่าย ๆ ไม่ิหรูไม่เหมือนบุลิเลย
" มันแปลมาหรือไ ทำไมินไม่เป็นเหรอ " ปรอยฝนทำท่าไม่พอใ และิว่าเบาภัทรูถูที่เธออบินอาหารประเภทนี้
" ไม่ ๆ ไม่แปลหรอแ่แปลใ ีออนะไอ้้อย เราสอนไม่ไ้ินมานานแล้ว " เมียววีเห็นีเห็นาม้วย
" ไปร้านไหนี เอาร้านในห้าไหม บรรยาาศี ๆ ็มีนะอาหารอีสานึ้นห้าเนี่ย " เบาภัทรออวามเห็น
" โห ินอาหารแบบนี้ในห้า อย่าินีว่า ไม่อร่อยน่ะ มันไม่แ่บถึใ ใ่ไหมผึ้มัน้อร้านานทำท้อที่แถวอีสานเลย ถึะอร่อย " ปรอยฝนให้เหุผล
" ร้านไหนว่ามา บอทามา " เบาภัทรนึสนุ อยารู้ว่าร้านที่ปรอยฝนอบินะเป็นร้านแบบไหนันนะ
ปรอยฝนบอทาให้เบาภัทรับมา นในที่สุ็ถึร้านอาหารอีสานรสแ่บ ึ่ั้ร้านอยู่้าถนน แ่มีนเ้ามาทานในร้านเยอะมา
" นี่ร้านนี่ไ ไปเหอะฝนหิวแล้ว เนอะผึ้ " ปรอยฝนพูพลาเินนำหน้าไปพร้อมับผึ้
" เป็นไ้อย น้อฝน แปลีนะันว่า นิสัยี ร่าเริ มีวามิ ไม่เรื่อมา ิิน ไม่เน้นหรู แไม่ิะบน้อเ้าเหรอ ันว่าเหมาะับแนะ้อย " เมียววีเริ่มยุให้เบาภัทรัสินใบปรอยฝน
" อืม ็ี เฮ้ย ! ไอ้เหมียวบ้า ันยัไม่ไ้ิอะไรับฝนเ้าหรอน่า ัันะาย ะมาบันไ้ไ ไปเหอะ ไปินีว่า ัน็อยาินไอ้ร้านแนวนี้มานานแล้วอยู่ับพายินแ่ในห้าเบื่อ ๆ แล้วล่ะ " เบาภัทรล็อรถแล้วเินเ้าร้านไป้วยวามหิว
" เออให้มันแน่ะเถอะไอ้้อย " เมียววี ิในใ ่อนะเินามหลัไป
หลัาทานอาหารอีสานรสแ่บแล้ว ทุนโยเพาะเบาภัทรและเมียววี่าลวามเห็นว่าอาหารมื้อนี้อร่อยมา านั้นเบาภัทรึับรถไปส่ผึ้และเมียววีที่บ้าน ่อนะับรถลับบ้านอทัู้่
..................................................................................................
" อบุนะที่มาส่ " ปรอยฝนล่าวอบุ พร้อมับเปิประูลารถ
" ส่อะไร เราพาฝนมาเอาเสื้อผ้า "
" เสื้อผ้าอะไร " ปรอยฝนทำหน้า
" ็เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยน ลืมหรือไ วันนี้นอนบ้านเราอย่าลืม อร้อ ๆ "
" ไม่อ่ะ เราะนอนนี่ " ปรอยฝนเริ่มหาทาหนี
" ั้นเราะโทรไปฟ้อแม่นะฝน ว่าไมู่แลเรา อีอย่าไหนว่านอย่าปรอยฝนพูริทำริ ไม่เยโหใรไ " เบาภัทรัไม้ายมาู่
" เอะ มามุนี้ เบื่อริ ็ไ้ ๆ รอแป๊ปนะ " ปรอยฝนพู ่อนะเินเ้าไปในบ้านแล้วึ้นไปัเสื้อผ้าและอใ้ ึ่เบาภัทร็นั่รอที่ห้อรับแ
" เสร็แล้ว ุผู้ปรอ เออ.. พี่อระ วันนี้ฝนนอนบ้านพี่้อยนะะ แม่รู้แล้ว่ะ ไพี่อรปิบ้านี ๆ นะะ บอพี่ศัิ์้วยนะ ฝนไปละนะ " ปรอยฝนหันไปบอนรับใ้่อนะถือระเป๋าเินไปึ้นรถเบาภัทรไปยับ้านอเบาภัทร
" ะให้เรานอนห้อไหนล่ะ ุ้อย " ปรอยฝนถามะเินเ้าบ้านเบาภัทร หลัาัารให้อาหารแ่มะหมาเรียบร้อยแล้ว
" นอนไหน ็นอนห้อเราิ ห้ออื่น ๆ น่ะ มีแ่ี้ฝุ่น นอนไม่ไ้หรอ " เบาภัทรอบะเินนำึ้นไปบนห้อนอน
" อ้าว็แม่บ้านเ้ามาทำวามสะอาให้ไม่ใ่เหรอ มันะมีฝุ่นไ้ไัน "
" เออน่า ็เราให้ป้าแทำวามสะอาแ่ห้อที่เราใ้านน่ะแหละ อย่าถามมาน่า ถามเป็นนแ่ไปไ้ เอ้า.. เ้าไปในห้อิ " เบาภัทรอบพลาันหลัปรอยฝนให้เินเ้าห้อไป
" เออฝน อใ้พวนี้ฝนทิ้ไว้นี่เลยนะ " เบาภัทรบอะที่ปรอยฝนัวาอใ้ออาระเป๋า
" ทำไมล่ะ " ปรอยฝนหันมาทำหน้าสสัย
" อ้าว ็ฝน้อมานอนบ่อย ๆ ไ เรา็เลยให้ฝนเอาอใุ้นอน เสื้อผ้าแบ่มาไว้ที่นี่้วยเลย ะไ้ไม่้อัระเป๋าบ่อย ๆ ไ "
" อะไรัน ใรบอะมานอนบ่อย ๆ ฝันไปเหอะย่ะ "
" น่านะ เราลัวผี ฝน็รู้ ทำบุับเราไ้บุเยอะนะ าิหน้าะไ้สวย ๆ ไ นะ ๆ " เบาภัทรทำเสียอ้อน
" เบื่อริ นแ่ี้เหาเนี่ย ทำไมไม่หาแฟนเป็นัวเป็นนแล้ววนมานอนล่ะ ะเอาัวสำรออย่าฝนมาทำไมัน "
" ็แหม มันยัหาไม่ไ้นี่ ฝน็เป็นแทนไป่อนแล้วัน่วนี้ ูแลเราหน่อยแล้วัน เราอาบน้ำ่อนนะฝน ึแล้ว" เบาภัทรพูแล้ว็เินเ้าห้อน้ำไป
ปรอยฝนสะุับำพูที่เบาภัทรพู เธอไม่แน่ใว่าเบาภัทรพูริหรือว่าเป็นารพูแหย่ไปามประสา แ่มัน็ทำให้เธออหวั่นไหวับำพูนี้ไม่ไ้
ไม่นานนั เบาภัทร็เินออมาาห้อน้ำ ปรอยฝนรู้สึเินอายเมื่อเห็นว่าเบาภัทรอยู่ในุนอนลายาราสีอ่อนาสะอาา แบบที่ายหนุ่มอบใส่ เส้นผมอยสั้นที่เพิ่สระผมมามีลิ่นหอมอแมพูโยมาา ๆ ปรอยฝนรู้สึไมุ่้นับารที่้อมาอยู่ในห้อนอนับนอื่น เธอึแล้เินไปหยิบเสื้อผ้าออมาาู้เสื้อผ้า
" ฝนไปอาบน้ำสิ เี๋ยวไม่สบายนะนี่็ึแล้ว้วย เออเี๋ยวเราเอาผ้าเ็ัวให้ "
เบาภัทรเินมา้านหลัปรอยฝน พร้อมับเอื่อมมือึ้นไปเอาผ้าเ็ัวมาาั้น้านบนอู้เสื้อผ้า ปรอยฝนใเ้นโรมราม เพราะท่าทาอนนี้เหมือนับเบาภัทรโอบอเธอา้านหลั ปรอยฝนไ้ลิ่นแมพูและสบู่โยมาาัวอเบาภัทร เธอึรีบรับผ้าเ็ัวมาามือเบาภัทร่อนะรีบเินเ้าห้อน้ำไป ่อนที่เบาภัทระสัเเห็น
ะรอปรอยฝนอาบน้ำ เบาภัทร็นัู่ทีวีที่โฟาในห้อนอนรอ เมื่อไ้ยินเสียเปิประูห้อน้ำออ เบาภัทรึหันไปมอ ็เห็นปรอยฝนในุนอนเสื้อสายเี่ยวับาเาสั้นลายาร์ูนน่ารั เส้นผมยาวลาหลัเปียน้ำ ใบหน้าที่ไม่มีเรื่อสำอา์อปรอยฝนทำให้เห็นว่าปรอยฝนมีใบหน้าที่สใส แม้ไม่แ่หน้า็ูน่ารั สใส ลิ่นแมพูและรีมอาบน้ำอปรอยฝนโยหอมมาา ๆ ทำให้เบาภัทรเอ็ใเ้นโรมราม เพราะเธอเอ็ไม่เย้อมาใ้ีวิร่วมับใรเ่นนี้เหมือนัน แ่มัน็มีวามสุอย่าประหลาที่ไ้ใ้ีวิับใรแบบนี้
" เราเ็ผมให้ไหม ผมยาว ว่าะแห้ เี๋ยวะ่วนะ " เบาภัทรเสนอัวเ็ผมให้ โยที่ไม่รอให้ปรอยฝนอบ เบาภัทรถือผ้านหนูเินไปเ็ผมให้ปรอยฝนึ่ำลันั่อยู่ที่โ๊ะเรื่อแป้
" เอ่อ.. อบุ่ะ " ปรอยฝน้มหน้าอบ เธอไม่ล้าสบาเบาภัทรที่ยืนอยู่้านหลัเธอ เพราะหาเธอเยหน้า็ะสบาับสายาอเบาภัทรที่มอมาในระ
เวลาผ่านไประยะหนึ่ที่เบาภัทรเ็ผมให้ปรอยฝน ทัู้่่ารู้สึี่อันและันโยไม่รู้ัว
" เอ่อ ุ้อยพอแล้วล่ะ แห้แล้ว ฝนะนอนแล้วนะ ่วน่ะ " ปรอยฝนบอ
" อ๋อ อืมนั่นสินะเรา็่วนี่็ะีหนึ่แล้ว้วย " เบาภัทรเินไปาผ้านหนูที่ราว่อนะเินมาที่เียนอน
" ฝนะนอนฝั่ไหนล่ะ เลือเอา "
" เรานอนโฟา็ไ้ " ปรอยฝนอบ้วยวามเินอาย เธอไม่เยนอนร่วมเียับใรนอาแม่และผึ้
" ไม่ีหรอ มันเล็ เี๋ยวะนอนไม่สบายนอนบนเียแหละ เียให่ออ " เบาภัทรล้มัวลนอนที่เีย้านหนึ่ เมื่อเห็นว่าปรอยฝนไม่ยอมนอนลที่เียัที ึแล้ึแนปรอยฝนลมาทำให้ปรอยฝนล้มลบนเียนอน
" อุ๊ย " ปรอยฝนล้มัวลไปบนเียนอนแ่ร่าอเธอลับอยู่ในอ้อมแนอเบาภัทร ทัู้่รู้สึใเ้นแร แ่็เหมือนะไม่มีใรผละออาันและันเลย
" เอ่อ ุ้อย ปล่อยฝนเหอะ ะไ้นอน " ปรอยฝนบอเบาภัทร เธอไม่อยารู้สึลึึ้ ับเบาภัทรมาไปว่านี้ โยที่เธอ็ไม่รู้ว่าเบาภัทริอะไรับเธอไหม
" อ๋อ เออ ั้นูไนท์นะฝน " เบาภัทรเอ็รู้สึเินไม่แพ้ันึรีบปิไฟนอน โยที่ปรอยฝน็นอนหันหลัให้เธอไม่ห่าัน่อนที่ทัู้่ะผลอยหลับไป้วยวามเพลีย
เบาภัทรรู้สึัวึ้นมาลาึ เธอรู้สึเหมือนมีใรมานอนอเธอ เธอรู้สึใึหันไปมอ ็พบว่าปรอยฝนนี่เอที่ำลันอนอเธออยู่
" เฮ้อ ลืมไป ว่าฝนมานอน้วย ใหม " เบาภัทรบ่นในใ้วยวามำัวเอที่ใิว่าใรมานอน้า ๆ ่อนะหันไป้อปรอยฝนที่นอนหลับสนิท
" แล้วูิ เห็นเราเป็นหมอน้าหรือไ นอนอเียว อืม หน้าาอนหลับนี่น่ารัีนะ " เบาภัทริในใ เมื่อเห็นใบหน้าอปรอยฝนที่ำลัหลับสนิท
ปรอยฝนยับัวเบียแนอเบาภัทรเล็น้อย ทำให้หน้าออปรอยฝนเบียเ้าับ้นแนอเบาภัทร ึ่เบาภัทร็รู้สึไ้ว่าหน้าอนิ่ม ๆ อปรอยฝนำลัเบียแนอเธออยู่ แ่เธอ็ไม่ล้าสะิหรือยับหนี เพราะลัวว่านัวเล็ะื่น ึไ้แ่นอนัวแ็อปรอยฝน พร้อมับนอนมอหน้าปรอยฝนอยู่อย่านี้
ู่ๆ เบาภัทร็เิวามรู้สึที่ไม่เยเิึ้นมา่อนเลย เบาภัทรรู้สึอยาหอมแ้มปรอยฝน นัวเล็เวลาหลับูเหมือนะไม่ใ่เ็ื้อที่อยิัเธอเหมือนทุที
" ะีไหมนะ แ่ฝนหลับสนิทนะ "เบาภัทรเ้า้าัวเอ ในที่สุ็ัสินใโมยหอมแ้มปรอยฝน ึ่เธอไม่เยทำับใรมา่อนเลย
" อืม แ้มหอมีนี่นา นุ่ม้วย เยโนใรหอมไหมนะ ยัยัวแสบ " เบาภัทริในใ เธอปิเสธัวเอไม่ไ้เลยว่าเธอรู้สึอยาหอมปรอยฝน และยินีที่ปรอยฝนอยู่ในอ้อมแนแบบนี้
ไม่นานนัปรอยฝน็นอนิ้น ผละออไปาอ้อมแนอเธอ เบาภัทรรู้สึเสียาย เธอเริ่มไม่เ้าใัวเอ ว่าทำไมเธอถึอยาอยู่ใล้ ๆปรอยฝน และเธอ็อยาะอปรอยฝน ไม่อยาให้หลุาอ้อมแนนี้ไปเลย
" ทำไมนะ เราถึ้อมานอน้อยัยัวแสบ ไม่หลับไม่นอนเนี่ย " เบาภัทรำัวเอ
เบาภัทรนอนะแมอปรอยฝน านั้นเธอ็ะโหน้าลไปมอหน้าปรอยฝนัๆ เป็นัหวะเียวันับที่ปรอยฝนหันไป้านเธอพร้อมับที่ปรอยฝนวาวแนอที่ลำัวอเบาภัทรท่าทาเหมือนำลัอหมอน้า ทำให้เบาภัทรที่ำลัะโหน้ามอ้อล้มลไปบนหมอน โยที่มีปรอยฝนอเธอเอาไว้
ใบหน้าอปรอยฝนเือบะิับหน้าอเบาภัทร เบาภัทรรู้สึว่าใอเธอเ้นรัวอย่ารุนแร นเธอเอ็ไ้ยินเสียเ้นนั้น เบาภัทรพยายามห้ามใัวเอ แ่ทุส่วนสัอร่าายอปรอยฝนที่แนบไปับร่าายอเธอ ทำให้เธอ้อนอนัวแ็ทำอะไรไม่ถู วามรู้สึประหลา ๆเิึ้นโยที่เธอเอ็ไม่เ้าใ ที่รู้็เพียว่าเธอไม่ไ้รู้สึอัอัหรือรัเียเลย ร้ามับรู้สึีมา ๆที่เป็นแบบนี้
" ูิ นอนิ้นเหมือนที่แม่บอริ ๆ ยัยื้อเอ๊ย แล้วูสิ ทำให้เราบะะแแล้วนะ ไม่รู้เรื่อเล๊ย " เบาภัทรเอาาอัวเอเหน้าผาอปรอยฝน้วยวามเอ็นู านั้นเธอ็มอหน้าปรอยฝนในระยะที่แทบะูบันอยู่แล้ว เบาภัทรพยายาม่มวามรู้สึไว้ แ่เธอ็ทนไม่ไหว เธอัสินใรริมฝีปาอเธอับริมฝีปาสีมพูอ่อนบา ๆอปรอยฝนอย่าแผ่วเบา ่อนะถอนูบออมาพร้อมับอมยิ้ม้วยวามเินอายับารระทำอัวเอ
" ทำไมนะทำไมเราถึอยาูบฝนนะ รู้ไหม เราใหู้บแรไปับฝนแล้วนะ " เบาภัทริในใ ่อนะอปรอยฝนไว้นผลอยหลับไป
" ไม่รู้ิ สสัยที่เราพูไปมันะไม่ใ่ว่ะ " โรสระิบอบ
" หรือว่า้อยมันไม่ยอมเื่อพาย เฮ้ย ! มันเป็นไปไ้เหรอวะ " เปิ้ลยัระิบุย่อ
" ็ะเป็นอย่านั้นแหละแ " โรสระิบอบ
" นี่พวหล่อนสอน ไม่้อระิบันหรอ ระิบันยัไ ันไ้ยินนะ "พายทำท่าหุหิใส่เพื่อนทั้สอนที่ำลัระิบันเพราะอยารู้เรื่ออเธอ
" อ้าวเหรอ ไ้ยิน็ไม่บอ ปล่อยให้ระิบ ว่าแ่ไหน ๆ แล้วน่ะพาย แ็บอมาสิว่าลเรื่อมันเป็นยัไ เผื่อเราสอนะ่วยไ้นะ " เปิ้ลเสนอวาม่วยเหลือเพื่ออยาะรู้ว่าเรื่อราวมันเป็นยัไ
พายนิ่เียบอยู่นาน เธอึัสินใยอมเล่าเรื่อที่เิึ้น ทั้ที่เธอเอ็ไม่อยาเล่าเพราะเธอรู้สึเสียหน้า แ่เธออา้อให้สอนนี้่วยเหลือ เพื่อให้เธอสามารถทำให้้อยลับมารัเธอเหมือนเิม ....................
" อ้าวเหรอ ..... อืม ้อยมันเปลี่ยนไปริ ๆ ปิไม่เห็น้อยเยพูอะไร พายว่าอะไร้อย็เออออามทุอย่า มี่าวว่าพายไปมีิ๊ับใรี่ที พอพูไป้อย็เื่อมาลอ ไม่มีทีท่าะมาอถอยวามสัมพันธ์แบบนี้ ะว่าไปไม่บอเลิแ่มัน็เ้า่ายอเลิน่ะแหละนะ " โรสออวามิเห็น โยไม่ทันสัเว่าพายมอหน้าาเียวที่โรสพูรเินไป
" อุ๊ย .. เออันอโทษ " โรสรู้สึัวว่าพูมาไป เมื่อมีรัสีวามโรธพุ่ออมาาใบหน้าพาย
" หรือว่า้อยมีนใหม่ " เปิ้ลออวามเห็น
" นั่นสิ ัน็สสัยเหมือนัน เออใ่ ืน่อนแสอนโทรมาหาันเรื่อ้อยับใรนะ ไหนเล่ามาให้ฟัใหม่ิ " พายเริ่มนึอยารู้เรื่อนี้ ทั้ ๆ ที่ืนนั้นเธอไม่เยสนใเรื่อนี้เลย แู่เหมือนเรื่อนี้อาะเี่ยวับสาเหุที่ทำให้้อยเปลี่ยนไป
" อ้าวทีวันนั้น ันอุส่าห์โทรไปเล่า แ่แ็ทำท่ารำาไม่สนใอยาฟั มาวันนี้ะอยารู้ไปทำไม " เปิ้ลแล้เล่นัว แล้วทำหน้าทำาพยัเพยิใส่โรส้วยวามหมั่นไส้พาย
" เออ น่าอโทษเล่ามาะทีสิ " พายเริ่มหุหิ
" เออมัน็้อมี่าระลึวามำ้วยนา " โรสแล้เล่นัวไม่ยอมเล่า
" อือ ๆโอเ ไปเที่ยวราวหน้าันเลี้ยเอ ไม่อั้น " พายยื่นสินบนเพื่อเป็นาร้าปาอเพื่อนสนิทัวแสบ
" อือ โอเ วามทรำเริ่มลับมาแล้ว ือี้นะ ็วันนั้นพวันสอนไปเินเล่นที่พาราอน ็ให้บัเอิสายาเราร์อพวเรา็สแนไปเอ้อยสุเท่ห์นรัอแหรือเปล่าไม่รู้น่ะนะ เินอยู่ อนแรไอ้เรา็นึว่ามานเียว ไป ๆ มา ๆ เห็นไปหยอล้อ ระหนุระหนิ เินูมือับรุ่นน้อหน้าาน่ารันนึะั้น " เปิ้ลเริ่มเล่าเรื่อที่เธอเห็นืนนั้น
" ูมือ แว่าเห็น้อยูมือยัยเ็นั่นเหรอ " พายเริ่มอารม์ึ้น เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เยถู้อยเป็นฝ่ายูมือ่อนเลย มีแ่เธอเอที่้อเป็นฝ่ายูมือ ล้อแน้อยมาลอ แล้วนี่เ็นนั้นทำไมถึทำให้้อยมีอาารแบบนี้ไ้
" อืม นอานั้นนะแ ็มียี้ผมันเล่น้วยนะ ันรู้สึว่าูเหมือนเวลา้อยอยู่ใล้ ๆเ็นนั้นแล้ว้อยมันูร่าเริมีวามสุว่า.......... เอ่อ " โรสเริ่มรู้สึว่าัวเอเริ่มพูไม่เ้าท่า ึหยุพู
" ทำไม มีวามสุว่าอะไร บอมานะโรส " พายเริ่มเรี้ยวรา
" ็ แอย่าโรธันนะ ็แ็สัเิ เวลา้อยมันอยู่ับแน่ะ มันมัะหอ ๆเินามแ แล้ว็ูเ๊ ๆ รึม ๆ ไม่่อยพูอะไร ไม่่อยหัวเราะ แ่ว่าอาารอ้อยอนอยู่ับน้อนนั้นนะ ูเป็นนละนเลยน่ะสิ " โรสพูามที่เธอิ
" แสอนะบอว่า้อยอยู่ับันแล้วูไม่มีวามสุใ่ไหม " พายเริ่มวีน
" ็ ็ไม่เิ หรอพาย " เปิ้ลรีบแ้ัว
" เออในเมื่อแสอนไม่เ้า้าัน ็่าแ " พายเินหนีไป้วยท่าทาระฟัระเฟีย ปล่อยให้เปิ้ลและโรสมอามา้า
" เห็นไหม๊ นัโรส แพูะเสียหม วยแล้ว แล้วนี่มันะยอมเลี้ยเราไหมเนี่ย " เปิ้ลรีบโวยว่าโรสผิ
" นี่ ๆ แ ไม่้อมาโบ้ยให้ันนเียวเลย มัน็ปาเสีย้วยันทัู้่น่ะแหละ " โรสเริ่มไม่ยอมรับว่าผินเียว
" ็แหมลืมไปน่ะสิ ันเอาวามิที่ิริ ๆ พูไป ไอ้พายเลยไม่พอใ "
" เออแ่็แปลนะแว่าไหม พายมันรั้อยริเหรอวะ ทำไมมันไม่่อยแร์เลย เห็นมัน็ยับนอื่น ไปเรื่อย ๆ ทำไมมันไม่ยอมปล่อย้อยไปวะ มันะหวไว้ทำไม ทั้ ๆ ที่มัน็บ่นเอว่า้อยน่ะน่าเบื่อ ทำัวื่อบื้อ ันล่ะ " โรสถาม้วยวามสสัย
" โรสแ่นี้แ็ูไม่ออเหรอ พายน่ะ ไม่ว่ามันะบผู้ายหล่อโร ๆ ทอมเท่ห์สุ ๆ นาไหน ี่น ๆ ที่ผ่านเ้ามา ็ไม่มีใรรัมันริเลย มีแ่สนใเพราะหุ่นเอ๊์เ็ส์แ อมันทั้นั้น มีแ่้อยนี่แหละ ที่อยูแลมัน ไม่เยทอทิ้มันเลย เพราะี้ไ พายมันถึไม่ยอมเลิับ้อย เพราะัวมันเอ็รู้ว่าไม่มีใรีับมันเท่า้อย พอ้อยเปลี่ยนไป ็เป็นธรรมาที่มันะไม่ยอม แเ้าใยั " เปิ้ลเริ่มวิเราะห์สาเหุให้โรสฟั
" อืม ๆ ริ ๆ " โรสพยัหน้าอย่าเ้าใ
.............................................................................................
" ไอ้ฝน ฝน แะหนีไปไหน " ผึ้ะโนเรียปรอยฝน ทันทีที่เห็นว่าปรอยฝนทำท่าะแอบหนีไป ไม่ยอมรอเบาภัทรมารับ
" แ แ็ไปิ๊ ันะไปธุระ " ปรอยฝนอบลบเลื่อน
" ไม่้อมาลีลา ไปเร็ว พี่้อยเ้ามาอรอรที่อหน้าะแล้ว เร็ว ๆ " ผึ้ไม่พูเปล่ายัลาายแนเสื้อปรอยฝนให้เินามมา
" เออ ๆ ไม่้อึ ไปเอไ้ " ปรอยฝนสะบัออ พร้อมับเินามผึ้มา้วยหน้าาบอบุไม่รับ
" หวัี่ะ พี่้อย พี่เหมียว " ผึ้ล่าวสวัสี
" หวัี่ะ พี่เหมียว " ปรอยฝนล่าวสวัสีเพาะเมียววีเท่านั้น ่อนะ้อำใเปิประู้านับึ้นไปนั่ เนื่อาผึ้และเมียววี แย่ที่นั่เบาะ้านหลัไปแล้ว
" อ้าว นี่เราเป็นหัวหลัหัวอเหรอ ไม่เห็นหวัีเลย " เบาภัทรหาเรื่อเมื่อเห็นหน้าอ ๆ อปรอยฝน
" ไม่ " ปรอยฝนอบพลาหันหน้าหนี
" ผึ้ ๆ เ้ายัไม่หายอนเหรอเนี่ย " เบาภัทรหันไปถามผึ้
" อ๋อ ่ะ " ผึ้หัวเราะเพื่อน
" ทำหน้าอๆ ระวัะหน้าอลอไปนะ หน้าแ่ไม่รู้้วย " เบาภัทรแล้แหย่
" เออไปไหนันี " เมียววีถาม
" ไปหาไรินเหอะ หิวว่ะ " เบาภัทรอบ
" เอาี้ีว่า วันนี้ินไรีล่ะ ามใุปรอยฝนีว่านะ " เบาภัทรพยายามเอาใปรอยฝน
" ะมาเลี้ยเราทำไมัน ถูหวยรึไ " ปรอยฝนหันไปถาม
" เปล่าหรอ ็อยาอบใน่ะ ที่่วยเราไว้ " เบาภัทรอบอย่าอารม์ี
" ่วย เราไป่วยอะไรไม่ทราบ " ปรอยฝนเริ่ม่อล้อ่อเถีย เมียววีเห็นท่าไม่ีึเ้าไปแทรลา
" เออ ือี้ วันนี้ที่เห็นไอ้้อยไปับพายน่ะนะ……….. " เมียววีเริ่มเล่าเรื่อให้ฟัร่าว ๆ ามวามเป็นริให้ปรอยฝน และผึ้ฟั
" อ๋อ อย่านี้นี่เอเหรอะ ผึ้็ิว่าพี่้อยืนีับพี่พายแล้ว อย่านี้โทษนะะ เ้าเรียว่าเลิันไหมะ " ผึ้ถาม้วยวามสสัย
" ็ไม่เินัหรอนะ พี่ิว่านะ แ่พี่็อถอยออมาเป็นเพื่อนับพายแทน แ่พี่้อูแล เทแร์พายน่ะนะ ถ้าเ้าไม่มีใร หรืออวาม่วยเหลือมา " เบาภัทรอบ
" ประมานั้นล่ะผึ้ ริอยู่ไอ้้อยอพี่น่ะ มันยััไม่าเท่าไร แ่มัน็เหลือแ่ใยบา ๆ น่ะนะ ไม่ใ่เือเส้นให่แล้วริไหม ึ่ที่ทำให้้อยมันล้าพูับพายแบบนี้็้ออบุน้อฝนเ้าที่่วยให้้อิับ้อยมัน ริไหม้อย " เมียววีหันไปอวามเห็นเบาภัทร
" อื้ม ริ อบในะฝน " เบาภัทรหันไปอบุปรอยฝน ปรอยฝนรู้สึีึ้นเมื่อไ้ยินเหุาร์ทั้หม ไม่รู้ว่าเธอีใเพราะเธอมีส่วน่วยให้เบาภัทรล้าพูมาึ้น หรือเพราะเธอีใที่เบาภัทรล้าที่ะอถอยวามสัมพันธ์ออมาาพายันแน่
" อืม ไม่เท่าไหร่หรอ ฝนแ่ให้้อิ ามที่ฝนิ แ่หานฟัเ้าไม่เอาไปใ้มัน็ไม่มี่าหรอนะ " ปรอยฝนให้เหุผล
" นั่นไ ให้เราเลี้ยอบแทนีไหม ฝนอยาินอะไรีล่ะ อาหารอิาเลียน ยุโรป ี่ปุ่น เาหลี บอมาเลย " เบาภัทรหันไปถาม
" ไม่ล่ะ อิาเลียน็เลี่ยนฝนไม่อบ ยุโรป็เรื่อมาว่าะไ้ินมีอาหารหลายอย่าว่าะถึ เมนอร์ส ี่ปุ่นเาหลี็เบื่อ ๆ " ปรอยฝนอบ
" เฮ้ยฝน เอาร้านนี้ิ ที่เราเพิ่บ่นอยาินันเมื่อเที่ยไ " ผึ้สะิไหล่ปรอยฝนยิ ๆ
" อืม ็ไ้ ฝนอยาิน อาหารพื้นบ้านน่ะ ไม่รู้พี่สอนะินไ้ไหม " ปรอยฝนหันไปบอเบาภัทร
" ไ้ ๆ พี่สอนินไ้หม " เมียววีอบ
" ว่าแ่อาหารอะไรล่ะ " เบาภัทรถาม
" อยาินอาหารอีสานน่ะ " ปรอยฝนอบ
" หา ! ..........ว่าไนะ อาหารอีสาน ถามริ หน้าาไม่ให้เลยนะ " เบาภัทรใที่เมื่อไ้รู้ั็ยิ่แปลใที่นัวเล็นนี้ ทำไมิิน เป็นน่าย ๆ ไม่ิหรูไม่เหมือนบุลิเลย
" มันแปลมาหรือไ ทำไมินไม่เป็นเหรอ " ปรอยฝนทำท่าไม่พอใ และิว่าเบาภัทรูถูที่เธออบินอาหารประเภทนี้
" ไม่ ๆ ไม่แปลหรอแ่แปลใ ีออนะไอ้้อย เราสอนไม่ไ้ินมานานแล้ว " เมียววีเห็นีเห็นาม้วย
" ไปร้านไหนี เอาร้านในห้าไหม บรรยาาศี ๆ ็มีนะอาหารอีสานึ้นห้าเนี่ย " เบาภัทรออวามเห็น
" โห ินอาหารแบบนี้ในห้า อย่าินีว่า ไม่อร่อยน่ะ มันไม่แ่บถึใ ใ่ไหมผึ้มัน้อร้านานทำท้อที่แถวอีสานเลย ถึะอร่อย " ปรอยฝนให้เหุผล
" ร้านไหนว่ามา บอทามา " เบาภัทรนึสนุ อยารู้ว่าร้านที่ปรอยฝนอบินะเป็นร้านแบบไหนันนะ
ปรอยฝนบอทาให้เบาภัทรับมา นในที่สุ็ถึร้านอาหารอีสานรสแ่บ ึ่ั้ร้านอยู่้าถนน แ่มีนเ้ามาทานในร้านเยอะมา
" นี่ร้านนี่ไ ไปเหอะฝนหิวแล้ว เนอะผึ้ " ปรอยฝนพูพลาเินนำหน้าไปพร้อมับผึ้
" เป็นไ้อย น้อฝน แปลีนะันว่า นิสัยี ร่าเริ มีวามิ ไม่เรื่อมา ิิน ไม่เน้นหรู แไม่ิะบน้อเ้าเหรอ ันว่าเหมาะับแนะ้อย " เมียววีเริ่มยุให้เบาภัทรัสินใบปรอยฝน
" อืม ็ี เฮ้ย ! ไอ้เหมียวบ้า ันยัไม่ไ้ิอะไรับฝนเ้าหรอน่า ัันะาย ะมาบันไ้ไ ไปเหอะ ไปินีว่า ัน็อยาินไอ้ร้านแนวนี้มานานแล้วอยู่ับพายินแ่ในห้าเบื่อ ๆ แล้วล่ะ " เบาภัทรล็อรถแล้วเินเ้าร้านไป้วยวามหิว
" เออให้มันแน่ะเถอะไอ้้อย " เมียววี ิในใ ่อนะเินามหลัไป
หลัาทานอาหารอีสานรสแ่บแล้ว ทุนโยเพาะเบาภัทรและเมียววี่าลวามเห็นว่าอาหารมื้อนี้อร่อยมา านั้นเบาภัทรึับรถไปส่ผึ้และเมียววีที่บ้าน ่อนะับรถลับบ้านอทัู้่
..................................................................................................
" อบุนะที่มาส่ " ปรอยฝนล่าวอบุ พร้อมับเปิประูลารถ
" ส่อะไร เราพาฝนมาเอาเสื้อผ้า "
" เสื้อผ้าอะไร " ปรอยฝนทำหน้า
" ็เอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยน ลืมหรือไ วันนี้นอนบ้านเราอย่าลืม อร้อ ๆ "
" ไม่อ่ะ เราะนอนนี่ " ปรอยฝนเริ่มหาทาหนี
" ั้นเราะโทรไปฟ้อแม่นะฝน ว่าไมู่แลเรา อีอย่าไหนว่านอย่าปรอยฝนพูริทำริ ไม่เยโหใรไ " เบาภัทรัไม้ายมาู่
" เอะ มามุนี้ เบื่อริ ็ไ้ ๆ รอแป๊ปนะ " ปรอยฝนพู ่อนะเินเ้าไปในบ้านแล้วึ้นไปัเสื้อผ้าและอใ้ ึ่เบาภัทร็นั่รอที่ห้อรับแ
" เสร็แล้ว ุผู้ปรอ เออ.. พี่อระ วันนี้ฝนนอนบ้านพี่้อยนะะ แม่รู้แล้ว่ะ ไพี่อรปิบ้านี ๆ นะะ บอพี่ศัิ์้วยนะ ฝนไปละนะ " ปรอยฝนหันไปบอนรับใ้่อนะถือระเป๋าเินไปึ้นรถเบาภัทรไปยับ้านอเบาภัทร
" ะให้เรานอนห้อไหนล่ะ ุ้อย " ปรอยฝนถามะเินเ้าบ้านเบาภัทร หลัาัารให้อาหารแ่มะหมาเรียบร้อยแล้ว
" นอนไหน ็นอนห้อเราิ ห้ออื่น ๆ น่ะ มีแ่ี้ฝุ่น นอนไม่ไ้หรอ " เบาภัทรอบะเินนำึ้นไปบนห้อนอน
" อ้าว็แม่บ้านเ้ามาทำวามสะอาให้ไม่ใ่เหรอ มันะมีฝุ่นไ้ไัน "
" เออน่า ็เราให้ป้าแทำวามสะอาแ่ห้อที่เราใ้านน่ะแหละ อย่าถามมาน่า ถามเป็นนแ่ไปไ้ เอ้า.. เ้าไปในห้อิ " เบาภัทรอบพลาันหลัปรอยฝนให้เินเ้าห้อไป
" เออฝน อใ้พวนี้ฝนทิ้ไว้นี่เลยนะ " เบาภัทรบอะที่ปรอยฝนัวาอใ้ออาระเป๋า
" ทำไมล่ะ " ปรอยฝนหันมาทำหน้าสสัย
" อ้าว ็ฝน้อมานอนบ่อย ๆ ไ เรา็เลยให้ฝนเอาอใุ้นอน เสื้อผ้าแบ่มาไว้ที่นี่้วยเลย ะไ้ไม่้อัระเป๋าบ่อย ๆ ไ "
" อะไรัน ใรบอะมานอนบ่อย ๆ ฝันไปเหอะย่ะ "
" น่านะ เราลัวผี ฝน็รู้ ทำบุับเราไ้บุเยอะนะ าิหน้าะไ้สวย ๆ ไ นะ ๆ " เบาภัทรทำเสียอ้อน
" เบื่อริ นแ่ี้เหาเนี่ย ทำไมไม่หาแฟนเป็นัวเป็นนแล้ววนมานอนล่ะ ะเอาัวสำรออย่าฝนมาทำไมัน "
" ็แหม มันยัหาไม่ไ้นี่ ฝน็เป็นแทนไป่อนแล้วัน่วนี้ ูแลเราหน่อยแล้วัน เราอาบน้ำ่อนนะฝน ึแล้ว" เบาภัทรพูแล้ว็เินเ้าห้อน้ำไป
ปรอยฝนสะุับำพูที่เบาภัทรพู เธอไม่แน่ใว่าเบาภัทรพูริหรือว่าเป็นารพูแหย่ไปามประสา แ่มัน็ทำให้เธออหวั่นไหวับำพูนี้ไม่ไ้
ไม่นานนั เบาภัทร็เินออมาาห้อน้ำ ปรอยฝนรู้สึเินอายเมื่อเห็นว่าเบาภัทรอยู่ในุนอนลายาราสีอ่อนาสะอาา แบบที่ายหนุ่มอบใส่ เส้นผมอยสั้นที่เพิ่สระผมมามีลิ่นหอมอแมพูโยมาา ๆ ปรอยฝนรู้สึไมุ่้นับารที่้อมาอยู่ในห้อนอนับนอื่น เธอึแล้เินไปหยิบเสื้อผ้าออมาาู้เสื้อผ้า
" ฝนไปอาบน้ำสิ เี๋ยวไม่สบายนะนี่็ึแล้ว้วย เออเี๋ยวเราเอาผ้าเ็ัวให้ "
เบาภัทรเินมา้านหลัปรอยฝน พร้อมับเอื่อมมือึ้นไปเอาผ้าเ็ัวมาาั้น้านบนอู้เสื้อผ้า ปรอยฝนใเ้นโรมราม เพราะท่าทาอนนี้เหมือนับเบาภัทรโอบอเธอา้านหลั ปรอยฝนไ้ลิ่นแมพูและสบู่โยมาาัวอเบาภัทร เธอึรีบรับผ้าเ็ัวมาามือเบาภัทร่อนะรีบเินเ้าห้อน้ำไป ่อนที่เบาภัทระสัเเห็น
ะรอปรอยฝนอาบน้ำ เบาภัทร็นัู่ทีวีที่โฟาในห้อนอนรอ เมื่อไ้ยินเสียเปิประูห้อน้ำออ เบาภัทรึหันไปมอ ็เห็นปรอยฝนในุนอนเสื้อสายเี่ยวับาเาสั้นลายาร์ูนน่ารั เส้นผมยาวลาหลัเปียน้ำ ใบหน้าที่ไม่มีเรื่อสำอา์อปรอยฝนทำให้เห็นว่าปรอยฝนมีใบหน้าที่สใส แม้ไม่แ่หน้า็ูน่ารั สใส ลิ่นแมพูและรีมอาบน้ำอปรอยฝนโยหอมมาา ๆ ทำให้เบาภัทรเอ็ใเ้นโรมราม เพราะเธอเอ็ไม่เย้อมาใ้ีวิร่วมับใรเ่นนี้เหมือนัน แ่มัน็มีวามสุอย่าประหลาที่ไ้ใ้ีวิับใรแบบนี้
" เราเ็ผมให้ไหม ผมยาว ว่าะแห้ เี๋ยวะ่วนะ " เบาภัทรเสนอัวเ็ผมให้ โยที่ไม่รอให้ปรอยฝนอบ เบาภัทรถือผ้านหนูเินไปเ็ผมให้ปรอยฝนึ่ำลันั่อยู่ที่โ๊ะเรื่อแป้
" เอ่อ.. อบุ่ะ " ปรอยฝน้มหน้าอบ เธอไม่ล้าสบาเบาภัทรที่ยืนอยู่้านหลัเธอ เพราะหาเธอเยหน้า็ะสบาับสายาอเบาภัทรที่มอมาในระ
เวลาผ่านไประยะหนึ่ที่เบาภัทรเ็ผมให้ปรอยฝน ทัู้่่ารู้สึี่อันและันโยไม่รู้ัว
" เอ่อ ุ้อยพอแล้วล่ะ แห้แล้ว ฝนะนอนแล้วนะ ่วน่ะ " ปรอยฝนบอ
" อ๋อ อืมนั่นสินะเรา็่วนี่็ะีหนึ่แล้ว้วย " เบาภัทรเินไปาผ้านหนูที่ราว่อนะเินมาที่เียนอน
" ฝนะนอนฝั่ไหนล่ะ เลือเอา "
" เรานอนโฟา็ไ้ " ปรอยฝนอบ้วยวามเินอาย เธอไม่เยนอนร่วมเียับใรนอาแม่และผึ้
" ไม่ีหรอ มันเล็ เี๋ยวะนอนไม่สบายนอนบนเียแหละ เียให่ออ " เบาภัทรล้มัวลนอนที่เีย้านหนึ่ เมื่อเห็นว่าปรอยฝนไม่ยอมนอนลที่เียัที ึแล้ึแนปรอยฝนลมาทำให้ปรอยฝนล้มลบนเียนอน
" อุ๊ย " ปรอยฝนล้มัวลไปบนเียนอนแ่ร่าอเธอลับอยู่ในอ้อมแนอเบาภัทร ทัู้่รู้สึใเ้นแร แ่็เหมือนะไม่มีใรผละออาันและันเลย
" เอ่อ ุ้อย ปล่อยฝนเหอะ ะไ้นอน " ปรอยฝนบอเบาภัทร เธอไม่อยารู้สึลึึ้ ับเบาภัทรมาไปว่านี้ โยที่เธอ็ไม่รู้ว่าเบาภัทริอะไรับเธอไหม
" อ๋อ เออ ั้นูไนท์นะฝน " เบาภัทรเอ็รู้สึเินไม่แพ้ันึรีบปิไฟนอน โยที่ปรอยฝน็นอนหันหลัให้เธอไม่ห่าัน่อนที่ทัู้่ะผลอยหลับไป้วยวามเพลีย
เบาภัทรรู้สึัวึ้นมาลาึ เธอรู้สึเหมือนมีใรมานอนอเธอ เธอรู้สึใึหันไปมอ ็พบว่าปรอยฝนนี่เอที่ำลันอนอเธออยู่
" เฮ้อ ลืมไป ว่าฝนมานอน้วย ใหม " เบาภัทรบ่นในใ้วยวามำัวเอที่ใิว่าใรมานอน้า ๆ ่อนะหันไป้อปรอยฝนที่นอนหลับสนิท
" แล้วูิ เห็นเราเป็นหมอน้าหรือไ นอนอเียว อืม หน้าาอนหลับนี่น่ารัีนะ " เบาภัทริในใ เมื่อเห็นใบหน้าอปรอยฝนที่ำลัหลับสนิท
ปรอยฝนยับัวเบียแนอเบาภัทรเล็น้อย ทำให้หน้าออปรอยฝนเบียเ้าับ้นแนอเบาภัทร ึ่เบาภัทร็รู้สึไ้ว่าหน้าอนิ่ม ๆ อปรอยฝนำลัเบียแนอเธออยู่ แ่เธอ็ไม่ล้าสะิหรือยับหนี เพราะลัวว่านัวเล็ะื่น ึไ้แ่นอนัวแ็อปรอยฝน พร้อมับนอนมอหน้าปรอยฝนอยู่อย่านี้
ู่ๆ เบาภัทร็เิวามรู้สึที่ไม่เยเิึ้นมา่อนเลย เบาภัทรรู้สึอยาหอมแ้มปรอยฝน นัวเล็เวลาหลับูเหมือนะไม่ใ่เ็ื้อที่อยิัเธอเหมือนทุที
" ะีไหมนะ แ่ฝนหลับสนิทนะ "เบาภัทรเ้า้าัวเอ ในที่สุ็ัสินใโมยหอมแ้มปรอยฝน ึ่เธอไม่เยทำับใรมา่อนเลย
" อืม แ้มหอมีนี่นา นุ่ม้วย เยโนใรหอมไหมนะ ยัยัวแสบ " เบาภัทริในใ เธอปิเสธัวเอไม่ไ้เลยว่าเธอรู้สึอยาหอมปรอยฝน และยินีที่ปรอยฝนอยู่ในอ้อมแนแบบนี้
ไม่นานนัปรอยฝน็นอนิ้น ผละออไปาอ้อมแนอเธอ เบาภัทรรู้สึเสียาย เธอเริ่มไม่เ้าใัวเอ ว่าทำไมเธอถึอยาอยู่ใล้ ๆปรอยฝน และเธอ็อยาะอปรอยฝน ไม่อยาให้หลุาอ้อมแนนี้ไปเลย
" ทำไมนะ เราถึ้อมานอน้อยัยัวแสบ ไม่หลับไม่นอนเนี่ย " เบาภัทรำัวเอ
เบาภัทรนอนะแมอปรอยฝน านั้นเธอ็ะโหน้าลไปมอหน้าปรอยฝนัๆ เป็นัหวะเียวันับที่ปรอยฝนหันไป้านเธอพร้อมับที่ปรอยฝนวาวแนอที่ลำัวอเบาภัทรท่าทาเหมือนำลัอหมอน้า ทำให้เบาภัทรที่ำลัะโหน้ามอ้อล้มลไปบนหมอน โยที่มีปรอยฝนอเธอเอาไว้
ใบหน้าอปรอยฝนเือบะิับหน้าอเบาภัทร เบาภัทรรู้สึว่าใอเธอเ้นรัวอย่ารุนแร นเธอเอ็ไ้ยินเสียเ้นนั้น เบาภัทรพยายามห้ามใัวเอ แ่ทุส่วนสัอร่าายอปรอยฝนที่แนบไปับร่าายอเธอ ทำให้เธอ้อนอนัวแ็ทำอะไรไม่ถู วามรู้สึประหลา ๆเิึ้นโยที่เธอเอ็ไม่เ้าใ ที่รู้็เพียว่าเธอไม่ไ้รู้สึอัอัหรือรัเียเลย ร้ามับรู้สึีมา ๆที่เป็นแบบนี้
" ูิ นอนิ้นเหมือนที่แม่บอริ ๆ ยัยื้อเอ๊ย แล้วูสิ ทำให้เราบะะแแล้วนะ ไม่รู้เรื่อเล๊ย " เบาภัทรเอาาอัวเอเหน้าผาอปรอยฝน้วยวามเอ็นู านั้นเธอ็มอหน้าปรอยฝนในระยะที่แทบะูบันอยู่แล้ว เบาภัทรพยายาม่มวามรู้สึไว้ แ่เธอ็ทนไม่ไหว เธอัสินใรริมฝีปาอเธอับริมฝีปาสีมพูอ่อนบา ๆอปรอยฝนอย่าแผ่วเบา ่อนะถอนูบออมาพร้อมับอมยิ้ม้วยวามเินอายับารระทำอัวเอ
" ทำไมนะทำไมเราถึอยาูบฝนนะ รู้ไหม เราใหู้บแรไปับฝนแล้วนะ " เบาภัทริในใ ่อนะอปรอยฝนไว้นผลอยหลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น