หัวใจน้ำแข็ง

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3>> วันเกิด

    แสงจากพระอาทิตย์เริ่มสดน้อยสงไปทันที นี่ใกล้จะถึงแล้วหรือ แสงอาทิตย์ค่อยๆดับสองไปเรื่อยๆและดูเหมือนจะไม่มีใครสามารถหยุดยังมันได้  บ้านสีขาวสองชั้นทำด้วยไม้  มีรั้วหน้าบ้านเป็นสีขาวอีกเช่นกัน ประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากหลายพรรณที่ไม่เคยรู้จัก แต่ละดอกมีกลิ่นที่ต่างกัน แต่เมื่อมารวมกันก็หอมอีกแบบหนึ่ง   มีเก้าอี้สำหรับรับแขกที่มาเยี่ยมเยือนบ้านเป็นสีแสดเพื่อตัดกับบริเวณบ้านที่สวนใหญ่เป็นสีขาว และสีชมพู   เมื่อพระอาทิตย์เริ่มดับก็ส่องแสงสะท้อนกับสีแสดของเก้าอี้รับแขกที่ทางบ้านได้จัดไว้ และเมื่อพระจันทร์ขึ้นก็มีแสงสะท้อนจากพระจันทร์อีก ทำให้บ้านหลังนี้มีความสวยที่แตกต่างกัน แล้วแต่ละเวลาที่จะเกิดขึ้น เป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นที่ผู้สร้าง จัดทำบ้านหลังนี้จงใจให้มันเกิดขึ้น และแสงของพระอาทิตย์และพระจันทร์สามารถส่องเข้าไปถึงห้องนอนของกัส และ ห้องรับแขกที่ทางบ้านได้จัดเตรียมไว้อีกเช่นกัน

Happy     BirthDay     To     you
Happy     BirthDay     To     you
Happy     BirthDay     Happy      BirthDay
Happy     BirthDay     To      youuuuuuuuuuuuuuuuuu     เย้

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่อายุ 18 ปีน่ะ กัส หลานป้า   มีความสุขมากๆน่ะลูก”
“แก่ขึ้นอีกปีแล้วน่ะเพื่อน”
โอ๊ย!!!!! ปวดตาจัง  โอ๊ย!!!!!!!!!!!!

“พี่กัสเป็นอะไร อ่ะป่าวพี่ ไม่สบายหรอ!!!!”
โอ๊ย!!!!!! ปวดตาจังเลย อะไรเข้าตาฉันเนี่ย โอ๊ย!!!!    ไม่ได้  ฉันจะทำให้ทุกคนมีความสุขในวันเกิดฉัน มันต้องเป็นอย่างนั้น อย่าเจ็บสิไอ้ตาบ้า  ถ้าเป็นไปได้ต่อนนี้ฉันต้องการให้พวกแกไอ้ลูกกะตาบ้า ออกจากเบ้าตาฉันก่อน และเดะเสร็จแล้วเราค่อยเคลียร์กันทีหลังได้ม่ะเนี่ยยยยยย
“เปล่าๆ  ไม่เป็นอะไรหรอก แค่มีอะไรเข้าตาน่ะ ไอ้เพอร์ อยู่ไหนว่ะ แล้วไหนของขอวัญฉัน”
เก่งเนอะขนาดปวดตาแล้วยังแสร้งโกหกบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก แถไปเรื่อยแล้วยังอยากรู้อีกว่าไอ้เพอร์ เพื่อซี้ฉันจะหาซื้ออะไรมาเป็นของขวัญวันเกิดฉัน อิอิ
“เปิดตาสิ”
เอะ สีเขียว  หันไปทางไหนก็มีแต่สีเขียว หน้าป้า หน้าจัส หน้าไอ้เพอร์ ก็เขียว ตาฉันเป็นอะไรเนี่ย!!!  โอ๊ยปวดตามากขึ้นกว่าเดิมอีก โอ๊ยๆๆปวดดดดดด  เอะ หายไปแล้วสีเขียว หายปวดตาแล้วด้วย แต่ก็ดีฉันได้ไม่ต้องเอาไอ้ลูกกะตาบ้านี้ออก อิอิ
“ไอ้เพอร์ แล้วไหนล่ะของขวัญฉัน” อิอิ ของขวัญจ้า ของขวัญ มาม่ะ มาหาแม่ซะดีๆลูก
“เอานี้ ของขวัญแก   รับรองไม่มีใครเหมือนหาซื้อไม่ได้ด้วยน่ะเว้ย เพื่อน”
  ว่าแล้วฉันก็เปิดกล่องของขวัญของไอ้เพื่อนซี้ทันที แล้วก็เจอกับ หนังสือรูปร่างแปลกๆ สี้น้ำตาล 1 เล่ม และ สีขาวอีก 2 เล่ม สีน้ำตาลมีรูปร่างเป็นรูป 5 เหลี่ยม ปกหนาถึงหนามากหุ้มด้วยหนังสัตว์ชนิดหนึ่งที่คิดว่าคงไม่มีจริงในโลดใบนี้แน่ มีตัวอีกษรแปลกๆบนปก ส่วนเล่มสีขาวเล่มแรก เป็นสีขาวเกือบใสเหมือนแก้ว แต่มันไม่ใช่แก้ว  หากเป็นเพียงแค่กระดาษชนิดหนึ่งที่คงหาไม่ได้ในโลกอีกเช่นกันพร้อมกับมีตัวอักษรแปลกๆอยู่ที่ปกหลังสีทองตัดกับสีขาวของสมุด   ส่วนหนังสีอีกเล่มเป็นหนังสือหุ้มด้วยขนสัตว์สีขาวอีกเช่นกันแต่คล้ายกับขนหมีขั้วโลกเหนือก็ว่าได้และมีอักษรแลกๆสีดำอยู่บนปกที่หนามาก   และตัวอักษรที่กัสเห็นน่าจะเป็นตัวอักษรโบราณที่หาคนแปลกยากมาก เพราะมันเกือบจะหากไปหมดแล้วเหลือเพื่อตัวอักษรบ้างตัวเท่านั้น
“ไอ้เพอร์ แกเอาอะไรมาให้ฉันไอ้บ้า” ก็มันบ้าจริงๆนิ เซอร์ไพร์มากด้วยไอ้เพื่อนบ้า
“ก็หนังสือไง  โด๋ ก็ฉันเห็นมันสวยดีน่ะ อีกอย่างท่าจะหายากด้วยฉันก็เลย ซื้อมาให้แกสะสมเนี่ย อีกอย่างน่ะแกได้ลองแกะตัวอักษรโบราณนี้ด้วย  ดีกว่าอ่านนิยายน้ำเน่าหลงเงาจันทร์อะไรไม่รู้ของแกด้วย  จริงม่ะจัส”
 เออไอ้นี่พูดมีสาระน่ะ เอะ มันว่าเราไม่มีสาระหรือว่ะ ไอ้เพอร์ แกตายยยยยยยยยยยย
 กัส จัส เพอร์ และ คุณป้าสุดที่รักและขนมเค้กกันอย่างสนุกสนามจนไม่มีขนมเค้กเหลือให้กิน
“เอ้า เอา เด็กๆ  สนุกกันมามากแล้ว ป้าว่า พวกเธอแยกย้ายกันกลับบ้านเถอะ”
“ป้าขา กัสไม่อยากนอนขออยู่จนกว่าจะเกินเที่ยวงคืนได้ม่ะอ่ะป้า  ถือว่าส่ง17 ย่าง เริ่ม 18 ไง น่ะ”
เจ๋ง ความคิด เยี่ยมมาก 
    ป้ามองหน้าจัส และเพอร์ซี่เชิงจะขอความคิดเห็นจาก 2 คนนั้น หากแต่ 2 คนนั้นก็เห็นดีเห็นงามด้วยกลับกัสก่อนหน้านี้แล้ว
“ก็ได้  แต่เพอร์ซี่เราจะอยู่เป็นเพื่อนกับกัสเค้าด้วยหรือป่าวล่ะ เดี๋ยวป้าได้เอาขนมขึ้นไปไว้ให้บนห้องกัสเค้า”
“ครับ ผมคงอยู่ด้วยครับ เพราะผมคิดว่า กัสเค้าน่าจะมีอะไรหลายอย่างอยากจะถามผม”
แม่งรู้ได้ไงว่ะ  หมอดูหรือป่าวว่ะไอ้เพอร์  เยี่ยมๆเพื่อนฉัน
ฉัน จัส เพอร์ รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องที่ดูสะอาดบนกับสกปรกแต่สำหรับฉันและจัสแล้วห้องนี้เป็นห้องที่สะอาดที่สุดแล้ว ส่วนสำหรับไอ้เพอร์เนื่องด้วยขึ้นมาบนห้องฉันเป็นประจำจนคล้ายกับว่าเป็นห้องของมันเอง เชอะไอ้นี่
“นี่พี่กัสฉันนอนก่อนน่ะ ง่วงอ่ะ”
“เชิญเลย แล้วแกล่ะ ไอ้เพอร์ แกจะนอนก่อนม่ะ”
ฉันหันหน้าไปถามเพื่อนซี้ของฉันก่อนที่จะหันไปดูของขวัญของมัน ไอ้บ้า ให้หนังสือ แทนที่จะเป็นนิยาย กลับเป็นหนังสือสังกะบ๋วยรัยว่ะ
“ไง ฉันนอนกับแกน่ะวันนี้ขี้เกียจกลับบ้านว่ะ”
“เชิญ  งั้นพวกแกสองคนนอนก่อนเลยน่ะ เดี๋ยวฉันขอนั่งข้ามวันเกิดก่อนละกัน   ฝันดี”

อาเชียร์น่า เปิดมัน อาเชียร์น่าเปิดมันซะ  ได้โปรดเปิดมันแล้วมาหาข้า

เสียง เสียงนั้นอีกแล้ว เสียงอะไรกัน ใครชื่ออาเชียร์น่า   แล้วเค้าต้องการอะไร   เค้าเป็นใครทำไมเรียกแต่ชื่ออาเชียร์น่าละ    แล้วเค้าคนนั้นให้เปิดอะไร

อาเชียร์น่าเจ้าจงเปิดหนังสือเล่มนั้น เล่มแก้วน่ะ เปิดมัน แล้วมาหาข้า

เล่มแก้ว แล้วมันเล่มไหนล่ะ แล้วคุณเป็นใคร ใครชื่ออาเชียร์น่า แล้วคุณต้องการอะไร

หนังสีที่มีลักษณะเหมือนแก้ว ปกใส เล่มที่สองตรงหน้าเธอไง เปิดมันแล้วเจ้าจะรู้ว่าเจ้าเป็นใคร

เปิดมัน เปิดมันหรอ ฉันควรต้องเชื่อคำๆนั้นจากใครก็ไม่รู้หรือป่าวล่ะ   หรือจะเปิดมัน ฉันๆด้รู้ไงว่าเค้าต้องการอะไรกันแน่

“กรี๊ดดดดดดดดดด”
“กัสสสสส”
อยู่ๆก็เกิดแสงสว่างขึ้นภายในห้องฉัน แล้วคนที่เรียกชื่อฉันเมื่อกี้คือใคร  แล้วฉันจะเปิดหนังสือเล่มนี้ทำไม เปิดแล้วมันจะได้อะไรล่ะ

__________________________________________________________________________________
อาจจะไม่สนุกแต่ก็ช่วยกันอ่านๆหน่อยน่ะ