ประธานนักเรียนสุดหล่อ กะ รองประธานสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8

บทที่8

"อิ อิๆๆๆๆๆๆ"ฉันขำแล้วนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่ฉันนั่งก่อนออกจากหลังเวทีไปปราศรัย

"ขำอะไรของเธอ"

"ปล่าว ก็แค่นึกในใจอ่ะ"

"นึกในใจเหรอ"

"ใช่"

"อ่อ เธอต้องนึกว่าทำไมวันนี้สีครามถึงได้หล่อบาดใจขนาดนี้ โอ๊ย ใจฉัน ใจฉันจะละลายอยู่แล้ว ใช่มั้ยล่ะ"นายสีครามดัดเสียงให้เหมือนผู้หญิงแล้วพูดพร้อมกับประกอบท่าทาง ดูแล้วเหมือนกับกะเทยไม่มีผิด

"ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ5555555555 เอื้อก ๆๆๆๆๆๆ นิ นิ นาย ทะ ทำอะไรเอื้อก ของนายอ่ะ พูดอะไรอ่ะ ตลกเป็นบ้าเลย 5555"

"นี่ หัวเราะเหรอ หยุดเลยน่ะ"นายสีครามพูด แต่สีหน้าไม่ค่อยจริงจัง ดูเหมือนตานี้จะยิ้มๆมากกว่า ตานี่เป็นไรไป นับวันจะยิ่งเพี้ยนไปทุกวัน สงสัยต้องส่งโรงพยาบาลบ้าแล้ว

"ก็นายทำอะไรก็ไม่รู้ ตลกเป็นบ้าเลยอ่ะ"

"ตลกเหรอ"นายสีครามถาม

"ใช่ ตลกอ่ะดิ เอ้ หรือว่า..."ฉันพูดแล้วมองสีครามด้วยสีหน้าจับผิดแล้วฉันก็ยืนขึ้น เดินมาที่สีครามที่นั่งอยู่ จากนั้นฉันก็เดินไปรอบๆเก้าอี้สีครามพร้อมกับเอามือกอดอกพลางชี้นิ้วไปด้วย

 "ว่าอะไร นี่เธอเป็นอะไรของเธอ มาเดินรอบฉันทำไม"นายสีครามพูดพลางหันคอไปมาตามที่ฉันเดิน โอ๊ย ตานี้ ไม่เมื่อยคอบ้างรึไงเนี่ย

"ก็..."ฉันพูดช้าๆ ทำเสียงลึกลับ

"อะไรล่ะ พูดมาซักทีสิ"นายสีครามพูดแบบอยากรู้ผสมกับความรำคาญเต็มที

"ก็ นาย เป็น กะเทยไง ใช่รึปล่าว"ฉันยังคงพูดด้วยเสียงช้าๆลึกลับเหมือนเดิม

"อะไรน่ะ กะเทยเหรอ"

"ใช่ นี่ ดูซิเมื่อกี้อ่ะ นายทำเหมือนกะเทยมากเลย เออ ไม่ใช่ทำสิ นายเนี่ยเป็นกะเทยได้เนียนจริง ทำอะไรก็เหมือนกะเทยไปหมด อุ๊ยตายแล้ว เป็นไม้ป่าเดียวกันก็ไม่บอกกันเลยน่ะตัวเอง"ฉันพูดด้วยเสียงที่ทำให้เหมือนกระเทยแล้วหันไปตบบ่าอีตาสีคราม

"นี่เธอเข้าใจผิดน่ะ เธอเอาส่วนไหนมาคิดเนี่ย ฮิ ฮิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ก็ตลกดีน่ะเนี่ย เธอทำท่าอะไรของเธอก็ไม่รู้ เมื่อตะกี้น่ะฮ่า ๆๆ"

"นี่ คราม ไม่ต้องปกปิดเอินหรอกน่ะ เอินเข้าใจ"ฉันพูดแล้วไปตบบ่าอีตาสีครามด้วยสีหน้าเห็นใจ

"หะ... อะไรของเธออีก เข้าใจเหรอ"นายสีครามพูดด้วยความงุนงง

"ใช่ ฉันเข้าใจน่ะจ๊ะ คราม เอินนะ ไม่รังเกียจหรอกน่ะ"

"นี่เธอจะบ้าเหรอ"นายสีครามพูดแล้วพยายามปะติปะต่อเรื่องแล้วก็พูด

"ฉันเนี่ยน่ะเป็นกะเทย ฉันว่า คนที่คิดได้ว่าฉันเป็นกะเทยน่ะ ต้องบ้าหรือเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ คิดได้ไงเนี่ย"

"นี่ ไม่ต้องมาเก๊กแมนหรอกน่ะ ฉันรู้และเข้าใจดี"ฉันพูด ตานี่เป็นกะเทยแน่รึปล่าวเนี่ย เอ๊ะ แต่ว่าท่าทางมันฟ้องนี้ อูย หนุ่มหล่อบาดใจสาวมาเป็นกะเทย ตายแล้ว สาวๆจะรับได้รึปล่าวเนี่ย

"นี่ เอิน ยัยเต้าหู้บูด ฉันบอกให้น่ะ ฟังให้ชัดๆเลย ฉ้านไม่ได้เป็นกะเทย"นายสีครามพูดออกมาด้วยเสียงอันดัง แล้วหันไปหยิบขวดน้ำข้างตัวมาดื่มจนหมดแล้วจากนั้นก็ขว้างไปที่ถังขยะ อุ๊ย ดูไปก็เทห์เป็นบ้าเลยอ่ะ เอ้ย อย่าลืมซิ นายนี่เป็นกะเทยน่ะ ชมว่าเทห์แล้วกะหล่อไม่ได้ ต้องชมว่า สวย เออ ดี นายนี่ทำไปก็ดูสวยเทห์ดีอ่ะ อึ้ย!!!ฉันนึกในใจ

"นี่ นายขว้างขวดน้ำเมื่อตะกี้น่ะ อูย ดูเทห์...เอ้ย ไม่ใช่ ดูสวยมากเลยค๊า นี่ ฉันตั้งชื่อให้เอาม่ะ เอาม่ะ นายคนฉวย ฮึ เอามั้ยค๊า"

"นี่ ฉันไม่ได้เป็นกะเทยน่ะ ยัยเต้าหู้"นายสีครามคำรามออกมา เมื่อเห็นท่าว่าเอินคิดว่าสีครามเป็นกะเทย

"นายสีคราม แสงประทีปโยธา ออกมาปราศรัยได้แล้วค่ะ"เสียงครูเบียบบอกมา ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดจากสาวๆมากมาย อุ๊ย ตาย ถ้ารู้ว่าตานี้เป็นกะเทย จะอึ้งกันมากมั้ยเนี่ย

"นี่ ตัวเอง โชคดีน่ะ"

"ฮึ้ย นี่เธอเลิกคิดว่าฉันเป็นกะเทยได้แล้วน่ะ"

"นี่ ออกไปเถอะ ครูเบียบตามแล้วน่ะจ๊ะตัวเอง"

"ฮึ้ย..."นายสีครามพึมพำแล้วเดินออกไป สวนทางกับปั้นที่เดินเข้ามา แล้วทำหน้างงกับสีหน้าของเพื่อนรัก เฮ้ย หรือว่า 2 คนนี้เป็นคู่รักกัน อึ้ย ฉันนึกแล้วทำหน้าหยองๆ

"ไอ้ครามเป็นไรไปเหรอเอิน"

"อ่อ อ่อ ก็ ก็ นายสีครามถูกจับได้น่ะสิ"

"จับได้ จับอะไรได้เหรอ"ปั้นพูดด้วยเสียง งงๆ

"ก็ที่นายสีครามเป็น เอ่อ เป็น เอ่อ..."

"เป็นอะไรอ่ะ อย่าอ้ำอึ้งดิ จะได้รู้มั้ยเนี่ย"

"ได้รู้แหละน่า เอ้า บอกก็ได้ ฉันว่านายก็น่าจะรู้ดีน่ะ"

"รู้ดี อ่อ เรื่องที่..."

อ้า ความลับกำลังจะเปิดเผยมาแล้ว  ว้าวๆ ในที่สุดก็ยอมเปิดเผยตัวเองออกมาแล้ว

"เรื่องที่ตอนครามอายุได้ 7ขวบแล้วมีจิ้งจกเข้ามาอยู่ในกางเกงในน่ะเหรอ"

"เอ้ย ไม่ใช่"ฉันพูดแล้วนึกตามกับคำพูดของปั้น

"เออะ จิ้งจกอยู่ในกางเกงใน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คงจั้กจี้น่าดูเลยอ่ะ555+"

"เหอๆ เธอเป็นไรไปเนี่ย ตอนแรกปฏิเสธ ตอนนี้ก็หัวเราะเป็นไรไปอ่ะ"

"ปละ ปล่าวไม่ได้เป็นไร"

"ตกลงว่าเธอจะบอกอะไรเนี่ย"ปั้นพูดแล้วไปนั่งไขว้ห้างที่เก้าอี้ อุ้ย ผู้ชายนั่งไขว้ห้างด้วยเหรอเนี่ย เอ๊ะ แต่ผู้ชายนั่งไขว้ห้างก็มีถมไป ช่างเถอะ วันนี้ต้องรู้ความลับให้ได้ ฮึ

"เอ่อ ก็นายกะอีตาน้ำครำปะ ปะ เป็น..."

"เป็น..."ปั้นพูดทวน

"เป็น เอ่อ เป็นกะเทย"

"อะไรน่ะ"ปั้นพูดขึ้นด้วยความตกใจ แฮ่ ตกใจซะด้วย กลัวความลับแตกอ่ะดิ

"เป็นกะเทยไง ได้ยินไม่ผิดหรอก"

"หะ... กะเทยเหรอ คิดได้ไงเนี่ย ก๊ากกกกกกกกก"ปั้นพูดแล้วหัวเราะออกมาด้วยความขำฉันสุดๆ นายนี่ทำอย่างกะว่าฉันพูดผิดงั้นแหละ

"หัวเราะอะไรของนาย"

"ก็ ก็ขำที่เธอเอาความคิดแบบนี้มาจากส่วนไหนเนี่ยของเธอเนี่ย คิดว่า ฉันกะครามเป็นกะเทยเหรอ คิดไงเนี่ย 555+ ฮ่าๆๆ แค่กๆ"ปั้นพูดแล้วไอออกมา สงสัยสำลักน้ำลายแหงๆ สม น้ำ หน้า อยากหัวเราะนัก

"นี่ คิดผิดคิดใหม่ได้น่ะ"

"ผิดเหรอ ฉันคิดว่าไม่ผิดหรอก ก็อีตาสีครามทำท่ายังกะเป็นกะเทยนี้ นี่เดี่ยวทำท่าที่ตานี่ทำให้ดู"

"อืม"

"เนี่ย ดูน่ะ ตานั้นพูดยังงี้ โอ๊ย ทำไมสีครามถึงได้หล่อบาดใจขนาดนี้ โอ๊ย ใจฉัน ใจฉันจะละลายอยู่แล้ว"ฉันพูดแล้วประกอบท่าทาง

"เป็นไง คิดว่าสีครามเป็นกะเทยใช่มั้ย คิดว่าไงล่ะ"

"ก็ ก็คิดว่าเธอน่ะสงสัยท่าจะเพี้ยน ทำท่าอะไรอ่ะ นี่ ฉันยืนยันได้ ไอ้ครามอ่ะไม่ได้เป็นกะเทย ชัวร์ ร้อย
เปอร์เซ็นต์"ปั้นยืนยัน

"จริงเหรอ"

"ใช่ นี่จะบอกให้น่ะ ครามอ่ะ แมนเต็มตัวเลย ฉันขอยืนยันอีกรอบ"

"เป็นไปได้ไง ฉันไม่เชื่ออ๊ะ จนกว่าจะได้พิสูจน์ หรือว่ามีใครมายืนยันที่น่าจะ เอ่อ เชื่อถือกว่านี้"

"นี่ ไม่เชื่อเหรอ"

"ใช่ ไม่เชื่ออ่ะ"

"งั้นถ้าพี่ฟ้ากะนุ่นยืนยัยจะเชื่อป่ะล่ะ"

"เอ่อ เชื่อมั้ง"

"หึ เดี่ยวไอ้ครามมาก็เคลียร์กันเองแล้วกันว่าจะพิสูจน์ยังไง"

"ได้ โธ่เอ้ย ถ้าบอกมาว่าเป็นกะเทยซะทั้งสองคนก็หมดเรื่องอ่ะ"

"นี่ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอเนี่ย"

"ทำไมต้องเลิกคิดอ่ะฉันคิดได้แล้ว เลิกคิดอ่ะค่อนข้างยากอ่ะ มันฝังไปในสมองแล้ว"

"งั้นเหรอ"

"ใช่"

"แล้วฉันจะลองดูน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ คิดมาได้ไงเนี่ย"

ชิ ทำเป็นหัวเราะไป เดี่ยวเถอะ จับได้แล้วจะหัวเราะให้ความสวยเพิ่มขึ้น หัวเราะให้คนที่ฟันทูนนั้นฟันหดลงเลย
ฉันนึกในใจแล้วกลับไปนั่งที่ที่นั่งตัวเดิม จนกระทั่งนายสีครามมา

"เฮ้ยไอ้คราม เอินว่าแกเป็น..."ปั้นพูด

"รู้แล้วว่า คิดว่าฉันเป็นกระเทย"

"นั้นแหละ แกก็หาทางพิสูจน์มาสิ เนี่ยเอินคิดว่าฉันเป็นด้วยเนี่ย"

"ก็คิดว่าเป็นสิ เห็นเป็นเพื่อนกันนี่ ก็อาจจะเป็นคู่รักกันก็ได้ เป็นคู่ที่ดอกรักกำลังผลิบาน"ฉันพูดแทรกขึ้นมาแล้ทำท่าทางไปด้วย

"ว่าไงน่ะ คู่รักเหรอ"นายสีครามกับปั้นพูดพร้อมกัน

"ก็ใช่น่ะสิ"

"เฮ้อ เธอนี่จริงๆเลย เดี่ยวฉันจะพิสูจน์ให้เธอได้รู้เอง เอิน"

"งั้นเหรอ อืม งั้นฉันจะลองดูน่ะ จะได้รู้กันไปว่าใครเป็นกระเทย"

"ได้ จะได้รู้ว่าใครที่มั่วว่าคนอื่นว่าเป็นกระเทย"

"ฉันไม่ได้มั่วน่ะ"

"งั้นก็พิสูจน์สิ"

"ได้อยู่แล้ว"

"นายจะทำไง คราม"

"เหอะน่า"นายสีครามพูดจบ ครูเบียบก็เข้ามา

"เอาล่ะ ที่นี่ครูจะบอกอะไรสักเล็กน้อยน่ะ ว่า การหาเสียงเหลืออีกไม่กี่วัน เหลือแค่เพียง 13 วันเท่านั้น นั้นการหาเสียงก็สามารถหาเสียงได้ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันที่ 4 มิถุนายน แล้วพอถึงวันที่ 5 มิถุนายน ก็ต้องเลิกหาเสียงกันทั้งสามคน"ครูเบียบพูดแล้วมองไปรอบๆ

"การหาเสียง ห้ามมีการซื้อเสียง หรือกระทำใดๆที่ผิดหรือทุจริตในการเลือกตั้ง หากจับได้ว่ามีใครซื้อเสียง หรือทำทุจริต ครูจะตัดสิทธิ์ในการเป็นผู้สมัครเลือกตั้งและตัดสิทธิ์การลงคะแนนเสียงด้วย เข้าใจที่พูดมั้ย"

"เข้าใจค่ะ/ครับ"

"เอาล่ะที่นี่ก็แยกย้ายกันไปได้"ครูเบียบพูดแล้วเดินออกไป

"เฮ้อ"ฉันถอนหายใจออกมาแล้วจากนั้นก็เตรียมจะออกจากหลังเวที

"นี่ พิสูจน์กันวันนี้เป็นไงล่ะ"นายสีครามถามขึ้นมา ฉันชะงักแล้วหันไปมอง

"นายจะพิสูจน์ยังไง"

"ถ้าเธอไป ฉันก็จะบอกเธอเอง"

"แต่ ตอนนี้ โรงเรียนใกล้เลิกแล้วนิ"

"เหอะน่า งั้นฉันไปส่งที่บ้านเอง"

"เหรอ ไม่มีทาง ฉันไม่กลับกะนายหรอก เกิดนายทำมิดีมิร้ายกะฉัน ฉันจะทำยังไงล่ะ"

"ฉันเนี่ยน่ะ จะทำอะไรเธอ ฉันว่า เธอต่างหากที่จะทำอะไรฉันไม่ใช่ฉันจะทำอะไรเธอ"

"อะไรน่ะ ทำอะไรนายงั้นเหรอ โธ่เอ้ย ฉันจะบอกอะไรให้น่ะ ฉันเห็นหน้านายก็เอียนจะแย่แล้ว จะไปทำอะไรนายล่ะ"

"ฮึ แล้วจะพิสูจน์รึปล่าวล่ะ เอ้ รึว่า กล่าวหาคนอื่นแล้วรีบชิ่งหนี ไม่กล้าพิสูจน์"นายสีครามพูดแล้วมองฉัน

"ฉันไม่ได้กล่าวหา"

"แล้วกล้าพิสูจน์รึปล่าว"

"เป็นตอนอื่นได้ป่าวล่ะ"

"นี่ เอิน ฉันว่า เธอไปพิสูจน์ซะเถอะ ฉันน่ะอยากให้เธอรู้ไปน่ะ ว่าเป็นหรือไม่เป็นกันแน่ ฉันไปล่ะ"ปั้นพูดแล้วเดินออกไป เจอกับนุ่นที่เดินมา ปั้นซุบซิบกับนุ่น แล้วทำไมนุ่นต้องหัวเราะด้วยล่ะ จากนั้นนุ่นก็เดินกลับไป สงสัย ปั้นต้องบอกว่าฉันจะพิสูจน์กะตานี่แน่ นุ่นถึงได้ออกไป

"ไม่พิสูจน์ตอนอื่น ฉันว่าพิสูจน์วันนี้ดีกว่า"

"นี่ แต่โรงเรียนจะเลิกแล้ว แล้วฉันก็ต้องกลับไปกะโกด้วย เดี่ยวโกจะรอนาน"ฉันพูดแล้วโกก็มาหาฉันพอดี มาพร้อมกันพี่ฟ้าพี่อีตาสีคราม

"อ้าวเอินยังไม่ออกมาอีกเหรอ เนี่ยโกมีไรจะบอก"

"อะไรเหรอ"

"ก็ครูเบียบน่ะสิ บอกให้โกกะฟ้าจัดการเรื่องบอร์ดในโรงเรียน แกให้จัดบอร์ดเรื่องการเลือกตั้งอ่ะ แล้วดูน่ะ บอร์ดในโรงเรียนมีตั้งหลายบอร์ด อาคารก็มีหลายอาคาร ก็เลยต้องเริ่มหาอุปกรณ์กันแล้วน่ะ"

"นี่ โกอย่าบอกน่ะว่า"

"โกจะไปซื้ออุปกรณ์กะพี่ฟ้าวันนี้"นายสีครามแย่งฉันพูด หนอยตานี้ แย่งฉันทำไมเนี่ย

"ใช่จ๊ะ ครามพูดถูกแล้ว พี่กะปันจะไปซื้อกันวันนี้ เพราะถ้าไม่เริ่มตอนนี้ ก็คงไม่ทัน"

"ฉะนั้นเอินก็กลับกับครามน่ะ โกโทรไปบอกม๊าแล้ว แล้วม๊าก็โอเคแล้วด้วย"

"อะไรน่ะ กลับกับนายเนี่ยน่ะ"ฉันพูดแล้วหันไปมองนายสีคราม

"ใช่จ๊ะ ทำไมเหรอ เนี่ย ถ้าครามทำอะไรเอินบอกพี่ได้เลยน่ะเอิน เดี่ยวพี่จัดการเอง"พี่ฟ้าพูด

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ กลับก็กลับ"

"งั้นโกไปก่อนน่ะ"โกบอกแล้วเดินออกไปพร้อมกับพี่ฟ้า

"เฮ้อ"ฉันถอนหายใจกับชะตากรรมตัวเอง ทำไมต้องกลับบ้านกับตานี่ด้วย กลับไปฝันร้ายแน่ๆ

"ในที่สุดเธอก็ได้กลับกะฉันจนได้น่ะ"

"แล้วไงล่ะกลับกะนาย โธ่เอ้ย ไม่เห็นจะอยากกลับเลย"

"เหอะน่า วันนี้ก็ต้องกลับอยู่ดี งั้นไปพิสูจน์กันก่อนดิ"

"พิสูจน์เหรอ"

"ใช่ เธอจะได้รู้ซะที ว่าฉันเป็นกระเทย รึไม่เป็นกันแน่"

"เฮ้อ งั้นก็ได้"ฉันรับคำแล้วเดินออกไปพร้อมกับสีครามผ่านกลุ่มของยัยโบตั่น ยัยโบตั่นหันมามองฉันกะครามที่เดินออกมาพร้อมกันด้วยสายตาอิจฉาปนโกรธ ฮึ แกล้งยัยนี้สักหน่อยดีกว่า ฉันมองไปที่สีครามแล้วหันไปเดินควงแขนอีตาสีคราม ตานี่ตกใจหันมากระซิบกับฉัน

"นี่เธอจะทำอะไรของเธอเนี่ย"

"เหอะน่า เดี่ยวรู้เอง นายก็เล่นละครตามฉันไปหน่อยล่ะกัน"

"เอ่อ ครามค่ะ วันนี้เราจะกลับพร้อมกัน ใช่มั้ยค่ะ"ฉันพูดเสียงหวาน ทำท่าสนิทสนมกะอีตาสีครามพลางเดินกันออกจากหอประชุมช้าๆเพื่อให้ยัยโบตั่นได้เห็นชัดๆฉันพูดเสียงหวานใส่สีครามแล้วเหลือบไปมองยัยโบตั่นที่หน้าตาโกรธจนลมออกจากหู ส่วนอีตาสีครามทำหน้างงแต่ก็ยอมเล่นตามฉัน

"เอ่อ ใช่ จะกลับพร้อมกัน"

"แล้ววันนี้ เราไปกินไอติมกันก่อนนะค่ะ น่ะแล้วค่อยกลับบ้าน"

"ได้ ไปกินไอติมกันจ๊ะ จะกินรสอะไรอีกล่ะจ๊ะ"สีครามพูดเสียงหวานแล้วมามองฉันจนยัยโบตั่นที่มองดูอยู่แทบจะกรี๊ดออกมา

"เอ่อ รสอะไรก็ได้ค่ะ รสสตรอเบอร์รี่ก็ดีน่ะค่ะ จะได้เข้ากับบรรยากาศ หวานๆดี เหมือนเราสองคนไงค่ะ"ฉันพูดแล้วหันไปมองยัยโบตั่นอีกครั้งด้วยสีหน้าสะใจ โอ๊ย สะใจจริงๆ มาตบฉันก่อนทำไมล่ะ เนี่ย แค่นี้เนี่ยมันน้อยไป ฉันจะทำเธอมากกว่านี้ด้วยซ้ำ คอยไปเถอะ ยัยโบตั่น ฉันนึกในใจแล้วมองยัยโบตั่นด้วยสีหน้าสะใจอีกครั้ง แล้วก็เดินออกจากหอประชุมไป

"นี่ นายปล่อยฉันได้แล้ว"

"อะไรเหรอ"

"ก็นายปล่อยแขนฉันได้แล้ว ฉันเลิกเล่นแล้ว"

"อ่ะ ปล่อยก็ได้ เธอนี่เล่นละครเก่งจริงๆเลย"

"ขอบคุณที่ชม ฉันเล่นเฉพาะกับคนที่ฉันอยากแกล้งหรือเอาคืนเท่านั้น"ฉันพูดเสียงหนักแน่น

"อืม งั้นเราไปกันเถอะ"

"อืม ใช่ไปกัน"ฉันพูดแล้วทำท่าเดินออกไปหน้าโรงเรียนแต่อีตาสีครามกลับดึงเอาไว้

"ไม่ใช่ทางนั้น"

"อ้าว แล้วไม่ไปหน้าโรงเรียนเหรอ"

"ไม่ใช่ ไม่ไป ฉันจะไปพิสูจน์"

"แล้วจะไปพิสูจน์ที่ไหนเล่า นายก็บอกมาสักทีสิ"

"เธอตามมาเถอะ"

"ไม่ตาม นายบอกมาก่อนว่าจะไปที่ไหน ถ้าเกิดนายจะพาฉันไปขาย จะทำไงล่ะ"

"หะ...พาเธอไปขายเนี่ยน่ะ อย่างเธอได้ไม่กี่ตังค์หรอก"

"อะไรน่ะ"

"ฉันล้อเล่น"

"งั้นเหรอแล้วไปไหนล่ะ"

"เหอะน่า ตามฉันมาเถอะ"

"ก็ได้"ฉันรับคำแล้วเดินตามสีครามไป

***************************************************************

ในหอประชุม

"นี่ ตั่น เมื่อกี้ มันหมายความว่าไงอ่ะ"โบติ่นถาม

"นั้นสิ หมายความว่าไงอ่ะ"โบแต๋นถามอีก

"ไม่รู้ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันรู้แต่ฉันเกลียดยัยเอิน คอยดูน่ะ ฉันจะแกล้งยัยเอิน ไม่ใช่สิ ฉันจะทำจริงๆกะยัยเอินให้เข็ดเลย ฮึ"โบตั่นพูดแล้วกระกระฟัดฟระเฟียดออกไปจนโบติ่นกะโบแต๋นมองหน้ากันงงๆแล้วก็เดินตามโบตั่นไป

********************************************************************

สนามบาส

"นี่ นายพาฉันมาที่สนามบาสทำไมเนี่ย"

"ฉันจะมาเล่นบาส"

"แล้วนายจะให้ฉันนั่งดูนายเล่นเนี่ยน่ะ แถมที่นี่ ไม่เห็นจะมีใครเลย นายจะเล่นไปทำไม"ฉันพูดขัดแย้งกะสีคราม

"เล่นคนเดียวสิดี สนามจะได้เป็นของเราหมด หนุกดีออก ส่วนเธอก็นั่งดูฉันไปเถอะ"

"นั่งดูนาย"ฉันทวนกับคำพูดของนายสีคราม

"ไม่เอาอ่ะ กลับเหอะ นะ"

"ไม่ จนกว่าจะพิสูจน์เสร็จ"

"แล้วทำไมไม่เริ่มสักทีล่ะ"

"ก็นี่ไง เธอไปนั่งเถอะ นั่งดูฉัน อย่าหนีล่ะ"นายสีครามบอกฉันแล้วถอดสูท ซึ่งนักเรียนชายม.ปลายที่นี่จะใส่สูท มาไว้ที่ฉัน ฉันจึงรับไว้แล้วไปนั่งที่ม้าหินอ่อน

"เฮ้อ ทำไมต้องมานั่งดูด้วยเนี่ย โทรหาม๊าก่อนดีกว่า"

"ฮัลโหล"

"ม๊าเหรอค่ะ นี่เอินน่ะ"

"อ่อ จะกลับกับครามใช่มั้ย จะกลับช้าหน่อยก็ได้ ม๊าไม่ว่าหรอก เพราะเห็นว่าเอินสมัครเป็นประธาน อาจจะต้องเตรียมอะไรสักหน่อย"

"เออะ เหรอค่ะ งั้นก็ได้ค่ะ"ฉันตอบอย่างเซ็งๆ

"งั้นแค่นี้น่ะ"

"ค่ะ"

ตูด

"เฮ้ออะไรกันก็ไม่รู้ การมาเมืองไทย เป็นสิ่งที่ฉันชอบ และอยากมาแต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่า จะมีเรื่องวุ่นวายมากขนาดนี่"ฉันพึมพำออกมาแล้วมองอีตาสีครามที่เล่นบาสอยู่

"ดูไปก็รู้ว่าแมนเต็มตัว แต่ อาจจะสร้างภาพมาก็ได้เพื่อจะไม่ให้ใครรู้อ่ะฉันไม่เชื่อง่ายหรอก ชิ เฮ้อ" ฉันพึมพำแล้วเหลือบมองดูสูทอาสีคราม

"ดูสูทตานี่ดีกว่า จะใส่อะไรไว้บ้างเนี่ย หวังว่าตานั้นคงจะไม่รู้น่ะ อิ อิ"ฉันพูดแล้วล้วงประเป๋าที่สูททั้งสองข้างของอีตาสีคราม

"เอ๊ะ ตานี่ ไม่ใส่อะไรไว้เลยเหรอนี่"ฉันพูดเมื่อล้วงกระเป๋าข้างที่หนึ่ง แล้วหันมาล้วงข้างที่สอง แล้วจับได้ถึงวัตถุแข็งๆจึงหยิบออกมาดู

"นี่มัน ล็อกเก็ตนี่"ฉันพึมพำแล้วเปิดดูล็อกเก็ตด้านในที่มีรูปของอีตาสีครามกับผู้หญิงคนนึง

"เอ้ นี่ใครกันนะ"ฉันพึมพำแล้วมองดูรูปอยู่นานจนกระทั้งสีครามตะโกนมา

"เฮ้ ยัยเต้าหู้ มานี่"

"อ่ะ อืมจะไปแล้ว"ฉันตะโกนบอกแล้วรีบยัดล็อกเก็ตใส่กระเป๋าที่สูทของสีครามแล้วจึงรีบเดินไป

"เล่นเสร็จแล้วเหรอ"

"ใช่ นี่เธอไม่ได้ดูเลยเหรอ"

"เอ่อ ก็ ไม่ค่อยได้ดูอ่ะน่ะ แหะๆ"

"ไม่ค่อยได้ดูทำไรอยู่อ่ะ"

"อ่ะ ปล่าว ไม่ได้ทำไร นี่ ไป ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

"เดี่ยว ยังกลับไม่ได้"

"อ้าว แล้วนี่นายจะพิสูจน์อะไรของนายอีกล่ะ นี่มันนานแล้วน่ะ นายจะพิสูจน์อะไรกันนักกันหนา"

"เหอะน่า นี่ ดูฉันก่อนซิ เหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัวเนี่ย ฉันจะไปที่อื่นก่อน เธอตามมาเถอะ"

"เฮ้อ สำอางชะมัด เหงื่อแค่นี้ทนไม่ได้ ชิ"ฉันบ่นเบา

"เธอว่าอะไรนะ"

"ไม่ได้ยินก็แล้วไปซิ นี่จะพาไปไหนก็รีบๆหน่อยดิ"ฉันบอกอีตาสีคราม

"ก็ตามมาซิ"นายสีครามพูดแล้วรีบเดินเร็ว กึ่งวิ่ง กึ่งเดินจนห่างจากฉันไปหลายเมตร

"นี่ เดินช้าๆหน่อยดิ"ฉันตะโกนบอกสีคราม เพราะฉันตามไม่ทัน

"อะไรกัน ก็เธอบอกให้รีบ ฉันก็รีบไงล่ะ"

"แต่ฉันเดินไม่ทันนี่"

"ขาสั้นก็เงี่ย"

"ว่าไงน่ะ"

"ไม่ได้ยินก็แล้วไปซิ"นายสีครามบอกย้อนฉัน หนอย ตานี่ ได้ทีย้อนเหรอ

"ฮึ นี่ ก็ไปได้แล้วสิ"

"ก็ไปสิ"นายสีครามบอกแล้วเดินต่อ และเหมือนเดิม ฉันต้องวิ่งตามตานี่ไปตลอดจนมาถึงห้องที่ใช้สำหรับแต่งตัวของผู้ชาย ห้องนี้มีไว้เพื่อให้นักเรียนชายที่เรียนพละ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่

"นายมาห้องแต่งตัวทำไมเนี่ย"

"ก็ฉันจะมาแต่งตัว"
"หะ มาแต่งตัว แล้วลากฉันมาทำไม"

"ก็มาพิสูจน์อ่ะดิ"

"เหรอ แต่นายก็เปลี่ยนผ้าไม่ได้หรอกเพราะนายไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา"

"ความคิดช้าไปแล้วล่ะ นี่ เธอไม่เห็นเหรอ ให้องนี่น่ะมีล็อกเกอร์ เธอไม่คิดว่าฉันจะยัดเสื้อผ้าฉันไว้ในนี้บ้างเหรอ"

เออ ก็จริงแฮะ

"เห็นสิ แล้วความคิดฉันก็ไม่ได้ช้าด้วย นายก็รีบๆเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันจะรอข้างนอก"

"ไม่เธอต้องอยู่ในที่นี่ ในนี่และ นั่งอยู่ที่ตรงนั้นแหละ ห้ามไปไหนทั้งนั้น"

"นายมาสั่งฉันไม่ได้น่ะ"

"ได้ไม่ได้เนี่ย ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือ วันนี้เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉันที่นี่ตอนนี้ด้วย เพื่อพิสูจน์ไง เธอเป็นคนบอกว่าฉันเป็นกระเทย ทั้งที่ฉันไม่ได้เป็น ฉะนั้น ฉันต้องพิสูจน์ให้เธอรู้ไง เธอจะได้ไม่ต้องกล่าวหาฉัน"

"ฉันไม่ได้กล่าวหานาย"

"งั้นก็พิสูจน์สิ ตอนนี้เลย เธอนั่งอยู่ตรงนั้นแหละ"
"เผด็จการ ชอบบงการ เอาแต่ใจที่สุด ชิ"

"เธอว่าไงน่ะ"

"ก็นายไม่ได้ยิน อยากหูตึงเอง ฉันก็ช่วยไม่ได้"

"ฮึ"นายสีครามพูดเบาๆแล้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นเอินนั่งหน้าบูดอยู่ที่เก้าอี้ด้วยความชอบใจ

***********************************************

คุยกันหน่อยค่ะ

หวัดดีค่ะ เพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายค่ะ ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่คอมเม้นให้และขอบคุณ ที่โหวตให้ด้วยค่ะ

ตอนที่8 เป็นยังไงบ้างค่ะ มีความคิดเห็นยังไงบ้างค่ะ มาคอมเม้นกํนบ้างน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ