ประธานนักเรียนสุดหล่อ กะ รองประธานสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4

บทที่4

“ไม่ใช่ นี่น่ะมันเสื้อของฉัน นี่ นายเอามาเลยน่ะ”ว่าแล้วก็เดินไปแย่งเสื้อจากนายสีคราม แต่ก็แย่งไม่ได้ จนต้องวิ่งไล่กันจนออกมานอกห้องแล้วยื้อแย่งฉุดกระชากกันไปมา จนมาเห็นโกเพิ่งวิ่งลงมาจากบันไดวน อุ้ย ตายล่ะ ถ้าโกจับได้จะทำไงดีเนี่ย “อ้าว แย่งอะไรกันเหรอ”
“อ่อ ปล่าวโก”
“เอ่อ นี่เสื้อของพี่ปันรึปล่าว”
“อ่อ ใช่ นั้นมันเสื้อฉันจริงๆด้วย เจอที่ไหนเหรอ”
“อ่อ คือเจอที่...”นายสีครามหันมามองฉันแต่ฉันหันไปจ้องตานายสีครามแบบเอาเรื่อง
“คือเจอในห้องของเอินน่ะ”
“อ่อ งั้นเหรอ”โกหันไปทางฉันแล้วฉันก็ส่งยิ้มแห้งๆให้โกแล้วหันไปส่งสายตาอาฆาตให้กับอีตาสีครามแต่อีตานั่นทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วยังยักคิ้วให้อีก ฮึ นายมันบ้าที่สุดเลย ฮึ
“เอิน เอาเสื้อผ้าโกไปซ่อนไว้ที่ไหน เอามาให้โกให้หมดเลยน่ะ ยังไงโกก็เจอมา 2 อย่างแล้วคือ เสื้อกะกกน. ที่เหลือนอกจากนี่ เอินไปเอามาให้หมดน่ะ”โกพูดพร้อมกับยกเสื้อผ้าที่ได้ไปด้วย
“เอ่อ โก เอินไม่ได้ตั้งใจน่ะ”ฉันพูดเมื่อเห็นว่าโกเริ่มโกรธ นี่ฉันแกล้งแรงไปรึปล่าวเนี่ย
“จะตั้งใจรึไม่ตั้งใจก็ไปเอามาให้โกเลยน่ะ เดี่ยวนี้เลย”
“แต่โก....”
“ไปเอามาเลยน่ะ” แล้วโกก็เดินกลับห้องไป

“นี่ ทำไมนายต้องบอกโกด้วย”
“ก็ ใครทำผิดก็ต้องรับผิดชอบสิ”
“แต่ฉันไม่ได้ทำผิดนะ”
“แล้วที่เอาของเค้าไปซ่อนเนี่ย เค้าเรียกว่าผิดมั้ยล่ะคร้าบ”
“นายนี่มัน... ฮึ้ย”ฉันพูดแล้วจ้องหน้านายสีครามอย่างไม่พอใจ
“มันทำไมเหรอครับ ฮึ”นายสีครามพูด
“มันจะทำไมก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกะนาย”
“อ่อ เหรอ ไม่เกี่ยวแน่น่ะ”
“นายนี่มัน”ฉันพูดแล้วชี้หน้านายสีครามเล็กน้อยอย่างขัดใจ
“ฮึ นายนี่…..”ฉันตั้งท่าจะพูดต่อแต่เสียงของโกก็ขัดขึ้นก่อน
“นี่ เอิน ไปเอารึยังผ้าน่ะ โก ไม่อยากโป๊หรอก น่ะ”โกตะโกนออกมา
“ค๊า เอินจะไปเอาแล้ว”ฉันขานรับแล้วหันไปเหยียบเท้านายสีครามที่ไม่ทันระวังตัว
“โอ้ย นี่ เธอเหยียบเท้าฉันทำไ...” นายสีครามพูดไม่ทันจบฉันก็กระโดดเอาหัวโหม่งเข้าที่ปลายคางของนายสีคราม ฮึ จะได้จำไว้ แต่ฉันก็คงได้จำไว้เหมือนกันเพราะ โหม่งคางอีตานี่แล้วเจ็บหัวชะมัด
“นี่เธอ มา...” นายสีครามพูดพลางชี้หน้าฉันแล้วยืนกุมเท้าป็นกระต่ายขาเดียวพร้อมกับลูบคางป้อยๆ
“จะได้จำไว้ไงล่ะ ฉันไปล่ะ หึ หึ หึ” แล้วฉันก็เดินหันหลังไป ฮึ สมน้ำหน้า ใครบอกให้มาแกล้งฉันก่อน เฮ้อ ขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย และฉันก็ไปเอาเสื้อผ้าที่ไปซ่อนเอาไว้แล้วไปยืนที่หน้าห้องโก
“ยังไงก็ขอทำใจก่อนน่ะ”ฉันพึมพำอยู่กับตัวเองแล้วก็ถอนหายใจมาเฮือกใหญ่แล้วพูดว่า
“โก ขอเอินเข้าไปน่ะ”
“ก็เข้ามาซิ ฉันจะได้ใส่ซะที”

แกร็ก

“เอ่อ โก เค้าเอาผ้ามาให้แล้ว เค้าขอโทษน่ะ”
“อืม แล้วที่หน้าที่หลังอย่าเล่นแบบนี้อีกล่ะ นี่แนะๆๆๆๆๆๆๆ” พอโกพูดจบก็หันมาเขกหัวฉันหลายทีจนฉันต้องวิ่งหลบ
“โอ๊ย โก เค้าเจ็บนะ”
“เจ็บซิดี จะได้จำไว้ เอานี่แนะ อีกทีนึง”
“โธ่ โก เค้าแกล้งนิดหน่อยเอง ทีโกก็แกล้งเค้าเหมือนกันอ๊ะที่บนเครื่องบินไง อย่าบอกนะ ว่าจำไม่ได้”
“อ่อ ที่แท้ ก็แกล้งกลับ ใช่ป่ะ”
“ก็ ก็ ก็ใช่อ๊ะ”
“งั้นโกไม่เลี้ยงไอติมดีกว่า”
“อ้าว โก โกอย่าเบี้ยวซิ สัญญาไม่เป็นสัญญา แบบนี่ใช่ได้ที่ไหนกัน”
“แต่โกบอกเอินแล้วนี่ว่า ถ้าเล่นแผลงๆอีก โกจะไม่เลี้ยงไอติม”
“โธ่ โกอ๊ะ ใจร้ายที่สุดเลย”
“แหนะ ไปเลยไป โกจะเปลี่ยนผ้า”
“แต่ โก เค้าว่าไปกินไอติมเถอะนะ เพราะว่าเราจะได้ไปเที่ยวด้วยไง นะ นะ”ฉันพูดแล้วทำหน้ากระตือรือร้นจนจะเรียกว่าเกินไปรึปล่าวเนี่ยแต่จะเกินไม่เกินไม่สนแล้ว เรื่องกินเรื่องใหญ่ โดยเฉพาะของฟรี เรื่องอื่นคือรอง คือคติฉัน หากไม่ได้กิน ฉันต้องช็อกตายแน่ๆ
“อย่าเลย บังเอิญโกมีธุระซะด้วยน่ะ ไหนบอกว่า เห็นแก่โกถึงไป แต่นี่โกไม่ไปแล้วนี่นา ไหนบอกว่าไม่เห็นแก่กินไง”โกพูดแล้วใช้นิ้วผลักหน้าผากฉันเบาๆ
“แต่ โก”
“ออกไปได้แล้ว โกจะเปลี่ยนผ้า”
“ก็ได้ แล้วอย่ามาง้อเค้าให้ไปล่ะ”แล้วฉันก็เดินลงไปที่ในครัวอีกครั้ง

ในครัว

“ไหนปันล่ะลูก”
“กำลังเปลี่ยนผ้าค่ะ”
“เออ นี่เอินรู้จักกันไว้ซิ นี่ สีคราม หรือครามลูกรู้จักกันรึยังล่ะ”
“รู้แล้วค่ะ โกเพิ่งบอกเมื่อกี้ค่ะ”ฉันพูดอย่างไม่สนใจผู้ที่ถูกแนะนำเลยแม้แต่น้อยแต่ผู้ที่ถูกแนะนำกลับทำเหมือนกับฉันอยากรู้จักกับนายซะเต็มประดา
“หวัดดี ฉันชื่อสีคราม หรือจะเรียกว่าครามก็ได้น่ะ”

แนะนำทำไมไม่ได้ถามสักหน่อย แล้วฉันก็ทำท่าไม่สนใจ

 “เอิน ลุกขึ้นแนะนำตัวซิลูก”ม๊าพูดแล้วจ้องฉันตาเขียว ฉันจึงจำต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“เอ่อ ค๊า ม๊า”
“หวัดดี ฉันชื่อ บุศกร หรือเอิน”
“อืม ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ”สีครามพูดแล้วทำท่าลูบคางที่ฉันเพิ่งโหม่งหัวไป
“อืม เอ่อ ม๊าค่ะ มีอะไรกินบ้างค่ะ”
“อ่อ มีข้าวต้มกุ๊งจ๊ะ อ๊ะนี่ของเอิน แล้วก็นี่ของครามจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ที่จริง เค้ามาเยี่ยมก็ให้กลับไปได้แล้วนะค่ะ”ฉันพูดแล้วมองชามข้าวต้มกุ้งของนายสีครามที่มีกุ้งมากกว่าตั้งหนึ่งตัว
“เค้าอุตสาห์มาเยี่ยมจะไล่ให้เค้ากลับก็เสียมารยาทซิเอิน เอ้าทานเลยนะครามเดี่ยวไม่พอก็มาตักได้เลยนะ”
“แล้วน้าต้องขอบคุณสำหรับของฝากนะจ๊ะ ฝากคำขอบคุณไปให้คุณพ่อกับคุณแม่ด้วยนะ”
“ครับ”
แล้วฉันกับนายสีครามก็กินข้าวต้มตรงหน้าจนเสร็จเรียบร้อย
“งั้น ผมกลับก่อนนะครับ”

น่าจะกลับซะตั้งนานแล้ว

“อ่อ จ๊ะ กลับดีๆน่ะจ๊ะ”
“ครับ ไปล่ะ”นายสีครามหันมาบอกฉันแล้วยักคิ้วใส่ ทำไมอีตานี่ชอบยักคิ้วนักก็ไม่รู้ ทำแล้วก็ไม่เห็นว่าจะหล่อตรงไหน แต่จริงๆก็หล่ออ๊ะนะ เฮ้ย ไม่ๆๆๆๆ จำชมว่านายนั้นหล่อไม่ได้ นายนั้นทำให้เธออดกินไอติมน่ะจะชมอะไรไม่ได้ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ ฉันพึมพำกับตัวเองอยู่หลายครั้งจนเหมือนกับคนบ้า
“เอิน เป็นอะไรไปรึปล่าว หึ”
“ไม่ๆๆๆๆๆ เข้าใจน่ะยัยเอินว่าไม่ๆๆๆ”ฉันก็ยังพึมพำไม่หยุด
“เอิน เอิน เป็นอะไรไป”
“ไม่ๆๆๆๆ ต้องไม่เด็ดขาด”
“เอิน ยัยเอิน”
“อ๊ะ ค่ะม๊า ทำไมต้องตะโกนด้วยค่ะ เบาๆก็ได้ค่ะ หนูได้ยิน”
“แต่ม๊าเรียกเอินตั้งหลายรอบแล้ว ก็ไม่ได้ยินนี่ ม๊าเลยตะโกนซะเลยไง ว่าไง เป็นอะไรไปเห็นพึมพำอยู่คนเดียวเหมือนกับเจ้าเข้ายังงั้นแหละ ฮึ”
“ไมได้เป็นอะไรค่ะ”
“แน่นะ”
“ค่ะ”
“แล้ววันนี้ จะไปไหนกันรึปล่าว”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
“เออ นี่ พรุ่งนี้ โรงเรียนเปิดแล้ว ไปได้เลยนะจ๊ะ”
“หะ เปิดแล้วทำไมเร็วจังค่ะ ยังเที่ยวไม่ถึงไหนเลย เพิ่งมาถึงเมื่อวานด้วยซ้ำอ๊ะ”
“เอาเถอะน่า ไปเถอะ ส่วนชุดนักเรียน ม๊าจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ก็เอาไปใส่ได้เลย”
“ค่ะ แล้วโรงเรียนที่ไปเรียนเนี่ย อยู่ที่ไหนเหรอค่ะ”
“พรุ่งนี้ไปก็รู้เองแหละ ไปกะโกน่ะ ไปกะมอ’ใซค์”
“อ่อ ค่ะ”
แล้วโกรู้ยังเนี่ยไปบอกโกดีกว่า แล้วฉันก็วิ่งขึ้นบันไดไป ไปเคาะประตูห้องโก

ก๊อก ๆๆๆๆ

“โก นี่เค้าเอง เปิดประตูให้หน่อย”

แกร็ก

“มีอะไรรึปล่าว เดี่ยวโกจะออกไปข้างนอกสักหน่อย จะไปเดทกะสาวอ๊ะวันนี้กะน้องโมโม่ พรุ่งนี้กะน้องริชชี่แล้วมะรืนนี้ก็น้องฮันนี่แล้วก็...”
“โกหยุดพล่ามได้แล้ว พรุ่งนี้โรงเรียนเปิด”
“หะ เปิดแล้วเหรอ” โกทำหน้าแบบตกใจมาก ฮะ ฮ่า ดีจังโกได้รู้เป็นคนสุดท้ายของบ้าน
“ก็ใช่นะสิ เพิ่งรู้หรือเนี่ย ไปอยู่ที่หลุมไหนมาเหรอโก แล้วที่นัดไว้กะน้องๆต่างๆของโกล่ะ ทำไงละที่นี่ ต้องยกเลิก ฮ่าๆๆๆๆา”
“อ่อ เหรอที่โกพูดอ๊ะ โกนัดไว้วันนี้ตั้งหาก โกรู้ว่าโรงเรียนเปิดตั้งแต่ปีมะโว้แล้วล่ะจ๊ะ น้องเอินจ้า อีกอย่างนะ เอินหนะ รู้เป็นคนสุดท้ายของบ้าน เมื่อวานอยากหลับให้น้ำลายไหลย้อยเอง เลยไม่รู้อะไรเลย ฮ่าๆๆๆ”
“หะ อะไรนะ นี่เอินรู้เป็นคนสุดท้ายเหรอ”
“ใช่แล้ว ไปอยู่ที่หลุมไหนมาเนี่ย โกไปก่อนล่ะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่ มันแฝงอะไรบ้างอย่างที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย โกไปล่ะน่ะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยเอินนี่”
รู้กันหมดแล้วเหรอ งั้น ฉันก็รู้เป็นคนสุดท้ายนะสิ โธ่เอ้ย ช่างไม่รู้อะไรเลย

เช้าวันต่อมา

“เอิน ตื่นได้แล้วลูก”
“เช้าแล้วเหรอค่ะ”
“อืม ตื่นได้แล้ว”
แล้วฉันก็เหลือบไปดูนาฬิกา หะ นี่ยังตี 5  อยู่เลยนี่
“ม๊านี่ยังตี 5 อยู่เลยนี่ค่ะ”
“ก็ตี5 ไงเช้าแล้วเดี่ยวไปสาย เอ้าตื่นๆ”
“โธ่ ม๊าขอตี 6 ได้มั้ยอ๊ะ”ฉันต่อรอง
“ไม่ได้ ต้องตื่นเดี่ยวนี่ เร็ว”
“แต่ ม...”
“ลุกขึ้น”
“โอ้ยๆเจ็บๆๆโอ้ยม๊าปล่อยนะค๊า หนูตื่นแล้ว”
“ฮึ ชอบให้ม๊าบิดหูเรื่อยเลย เอินนี่ ไปอาบน้ำแต่งตัวเลยไป ชุดนักเรียนนะ ม๊าเอามาให้แล้ว”
“ค๊า”แล้วม๊าก็เดินออกจากห้องไป เฮ้อ ตื่นก็ได้ แล้วฉันก็ไปอาบน้ำแต่งตัว

ซู่ ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แล้วฉันก็ออกจากห้องน้ำไปที่ชุดนักเรียน
“ชุดนักเรียนจะเป็นไงบ้างเนี่ย อึ้ม ก็สวยดีแฮะ สงสัยสีประจำโรงเรียนเป็นสี ฟ้า กับครามแหงๆเห็นเฉดสีของชุดนักเรียนเป็นสีฟ้ากับคราม”ฉันพูดเมื่อยกชุดนักเรียนขึ้นมาดูและทาบกับตัว ใส่ดีกว่า

ในครัว

“อ้าวเอิน มาพอดีเลย นี่ โกปันเสร็จแล้วนะลูก ไปโรงเรียนกันได้เลย”
“หะ อะไรนะม๊า หนุ หนูยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะค่ะ”
“เอ่อ พอดีว่า ข้าวเนี่ย โกปันกินจนหมดเลยหนะ หนูไปทานที่โรงเรียนก็ได้จ๊ะลูก” อะไรกันเนี่ยข้าวหมดเหรอ ไม่เหลือไว้ให้ฉันเลยเหรอฉันอยู่บ้านนี่รึปล่าวเนี่ย ฉันคิดแล้วทำหน้าเหลอหลาแบบไม่รู้ตัว
“ไปได้แล้วละเอิน มัวทำหน้าเหลอหลาอะไรอยู่อีกละ โกไปนะ”
“อ่อ ไปซิ”
แล้วฉันก็ออกไปใส่รองเท้าแล้วขึ้นรถ
“นี่ โกอย่าขับเร็วนะ”
“ไม่รู้สิ เด่วโกขับไม่ใช่เอินขับ จะมากำหนดไม่ได้นะ ขึ้นได้แล้ว”
“อืม จะขึ้นแล้ว”แล้วฉันก็ขึ้นรถ แต่ยังขึ้นได้ไม่สนิท โกก็ออกรถทันที เฮ้อ โล่งอกที่ไม่ล้ม ดีนะเนี่ยที่จับเอวโกได้ทันไม่งั้นได้ลงไปนอนที่ถนนแน่
“นี่ ขับช้าๆไม่ได้รึไง”
“ก็โกบอกว่าจะกำหนดความเร็วเองนี่”

แล้วเวลาแห่งหายนะก็ผ่านพ้นไปจนมาถึงโรงเรียน

“เฮ้อ ถึงซะที นึกว่าจะตายกลางทางซะอีก”
“เหอะน่าเข้าโรงเรียนได้แล้ว
“อืม”
แล้วโกก็ไปจอดรถแล้วเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับฉัน เอ้ ทำไมถึงมีแต่คนมองฉันล่ะ เอ้ย ไม่ใช่สิ มองโกต่างหาก แถมเป็นสาวๆซะด้วย โอ้ย หูจะแตกแล้ว กรี้ดกันอยู่ได้ แต่มีพี่ชายที่หล่อเนี่ยก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย ดูมีราศีขึ้นมาผิดหูผิดตา
“นี่ โก เค้าไปก่อนนะ อยู่กะโกแล้วหนวกหูนะ”
“เชิญเลย อย่างว่าแหละ คนหล่อเนี่ย อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนชอบอ่ะนะ”
“แหวะ”แล้วฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นไปดูที่บอร์ดว่าจะได้อยู่ห้องไหน
“ไหนน๊า บุศกร ไหนอ๊ะ หาไม่เจอ”แล้วฉันก็กวาดสายตาดูที่ละห้องจนมาเจอ
“อ๊ะ นี่ไง บุศกร ณภาพงศ์ เลขที่ 9 อยู่ 5/2 แหมเลขดีจัง เลขที่ 10 เนี่ยใครนะ ชื่อ สินิทรา เพราะจัง แล้วฉันจะมีเพื่อนรึปล่าวเนี่ย”ฉันพึมพำแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นชื่อที่คุ้นๆอยู่ชื่อนึง
“เอ๊ะ นายสีคราม   แสงประทีปโยธาทำไมนามสกุลเหมือนชื่อโรงเรียนละ เจ้าของโรงเรียนแน่เลย ชื่อสีครามเหรอ คุ้นๆแฮะ หรือว่า อีตานายสีครามนั้น เหอ คงไม่หรอกมั้ง ชาตินี่ขออย่าได้มาเจอะมาเจออีกเลย สาธุ”ฉันพูดแล้วทำท่ายกมือไหว้
 
“เอ่อ หวัดดีจ๊ะ ฉันเพิ่งเข้ามาใหม่ ได้ข่าวว่า เธอก็เข้ามาใหม่เหมือนกัน ฉันชื่อ สินิทรา ชื่อเล่นว่า นุ่น จ๊ะ”
อ่อ คนนี้นี่เอง  หน้าตา ก็น่ารักดีนะเนี่ย แต่ฉันน่ารักกว่า หุ หุ
”อืม หวัดดี ฉันชื่อ บุศกร หรือเอินแล้วนี้เธออยู่ ห้อง 5/2 ใช่มั้ย”

“อ่อ ใช่จ๊ะ อยู่ห้องเดียวกันเลย ดีใจจังมีเพื่อนแล้ว”
“อืม แล้วนี่ เธอรู้จักคนที่ ชื่อ นายสีคราม แสงประทีปโยธา รึปล่าว”ฉันถาม
“อ่อ คนนี้นะ เหรอเค้าเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้ไง”
“จริงเหรอ”
“อืม จริงๆ เดี่ยวเธอก็เห็น เพราะว่า เค้าจะให้ประธานนักเรียนมาพูดหน้าแถว แล้วเค้าก็เป็นประธานนักเรียนด้วย อ๊ะ ไปเข้าแถวกันเถอะ เค้าเรียกแล้ว”
“อืม ไปเถอะ”แล้วฉันกับนุ่นก็เดินกันไปเข้าแถว แต่ทำไม ตาขวาฉันจึงขยิบเอา ขยิบเอา หวังว่า วันนี้ คงไม่ได้โชคร้ายหรอกนะ

แล้วการเข้าแถวเคารพธงชาติก็ผ่านไป จนมาถึงการปราศรัย เอ้ยไม่ใช่ การพบปะของประธานนักเรียนในตอนเช้า

“เอ้ ทำไมหน้าตาประธานนักเรียนคุ้นๆๆแฮะ”ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วนึก
“อ่อ นี่มันอีตาสีครามเนี่ย วันนี่เป็นวันซวยของฉันรึไงเนี่ย ถึงได้มาพานพบกับ นายเนี่ย”
“เป็นอะไรไปรึปล่าวจ๊ะเอิน”
“เอาะ อ่อ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก นุ่น”แล้วนุ่นก็หันกลับไป แล้วฉันก็หันไปรอบๆ สงสัยอีตาสีครามคงป็อบปูล่าแน่ๆ สาวๆในโรงเรียนถึงปลื้มเอาปลื้มเอา เอ้า เอากันเข้าไป แต่ละคนทำหน้าเพ้อฝันกันทั้งนั้น แหมฉันอยากจะบอกจริงๆเลย ว่าอย่าดูแต่เปลือกนอก เปลือกในของอีตานี่เนี่ย ไม่ได้เหมือนกับเปลือกนอกหรอก แต่บอกไม่ได้ เดี่ยวแฟนคลับของนายสีครามจะมากระทืบเอา

“สวัสดีครับ เพื่อนๆนักเรียนที่รักทุกคน ปีนี้ก็เปิดการศึกษากันใหม่แล้ว ก็ขอให้เพื่อนๆตั้งใจเรียนกันเยอะๆนะครับ แล้วก็เหมือนกับทุกปีที่จะมีการเลือกตั้งประธานนักเรียนสำหรับใครที่สนใจก็มาสมัครได้ที่ห้องของประธานักเรียนนะครับ...”
แล้วนายสีครามก็พูดแล้วก็พูดๆๆๆๆๆๆๆจนจบแล้วก็ได้เข้าห้อง

“เฮ้อ ได้เข้าห้องซะที”แล้วฉันก็หาที่นั่งกับนุ่นจนได้มานั่งที่ตรงกลางห้อง ก็ดีกว่านั่งหน้าก็แล้วกัน
“ฮ้า ได้นั่งซะที”
“อืม ใช่ แต่ว่า ประธานนักเรียนนี่ก็หล่อดีเนอะ”นุ่นพูดขึ้น
“หล่อเหรอนุ่น ก็ใช้ได้นะ แต่นิสัยเสียชะมัดเลย ฮึ นึกแล้วยังเจ็บใจไม่หาย”ฉันนึกเมื่อตอนที่ซ่อนเสื้อผ้าโกแล้วทำหน้าเจ็บใจอย่างแรง
“เอินรู้จักกับเค้าด้วยเหรอ”
“เอาะ อ่อ ปล่าวหรอก เออ แล้ววันนี้เราจะเรียนกันรึปล่าว”ฉันเปลี่ยนเรื่อง
“อ่อ ปล่าว วันนี้เค้าจะให้พบกับครูที่ปรึกษาแล้วก็ให้นักเรียนไปเข้าชมรมหนะ”
“ชมรมเหรอ”
“อืม ใช่”แล้วฉันกับนุ่นก็ไม่ได้คุยกันอีกเพราะครูที่ปรึกษานั้นเข้ามาแล้ว โห หน้าตาดุชะมัดเลย

“เอาละ หวัดดีทุกๆคน ฉันชื่อ นางสาวระเบียบ”

ยังนางสาวอีกเหรอเนี่ย คุณครูแกน่าจะอายุรวมๆแล้วเอาอายุฉันมาบวกกันสักสามรอบเลยนะเนี่ย

“เป็นที่ปรึกษาห้อง 5/2 ปีการศึกษานี้ก็เป็นปีการศึกษาใหม่แล้ว ก็ขอให้ตั้งใจเรียนกันทุกๆคนนะ ที่นี่ วันนี้ เรามีเพื่อนใหม่มา 2 คน เอาออกมาแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักซิ”

แล้วฉันกับนุ่นก็ออกไปหน้าห้อง เฮ้อ ไม่เห็นจะอยากออกมาซักหน่อย แล้วนุ่นก็เริ่มพูดก่อน

“หวัดดีค่ะฉันชื่อ สินิทราหรือนุ่นค่ะ”นุ่นพูดจบแล้วฉันก็พูดต่อแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นนายสีครามนั่งอยู่ และอีตานั้นก็ยักคิ้วใส่อีก ฮึ ทำอย่างกะฉันอยากเห็นนายนักนี่

“หวัดดี ฉันชื่อบุศกร หรือจะเรียกว่าเอินก็ได้”
“เอาละ ที่นี่ แนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว เพื่อนๆในห้องก็ช่วยกันแนะนำอะไรต่างๆให้เพื่อนได้รู้ไว้ด้วยละ เอาที่นี่ ครูจะแจกใบชมรม ไปเลือกกันเอาเองแล้วตอนบ่ายก็ไปเข้าชมรมด้วยละ ไหน หัวหน้า มาแจกหน่อย”
“ครับ” นายสีครามเป็นหัวหน้าเหรอเนี่ย เลือกกันได้ไงเนี่ย
“อ้าว คุณครามเป็นหัวหน้าเหรอค่ะ เอานี่ไปแจกนะ”
“ครับ”นายสีครามรับ รู้สึกว่าครูที่นี่จะเกรงใจนายนี่มากเลยนะเนี่ย เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนก็เงี่ย มีแต่คนเกรงใจ แล้วนายสีครามก็เดินแจกไปจนมาถึงโต๊ะฉัน

“อ้าว สงสัยฉันจะโชคร้ายนะ ได้เจอเธออีกแล้ว”
“เหรอ ฉันว่าน่าจะเป็นฉันมากกว่านะ มาเจอนายแล้วรู้สึกพะอืดพะอมมากเลย”ฉันพูดแล้วหันไปมองนุ่นที่ทำหน้างง
“งั้นเหรอ”
“ก็ใช่นะสิย่ะ แล้วเมื่อไรฉันจะได้ใบชมรมสักทีละ”
“ก็เอาไปซิ”นายสีครามพูดแล้วให้ใบชมรมแบบกระแทกๆ
แล้วนายสีครามก็เดินไปแจกให้คนอื่น
“รู้จักกับสีครามด้วยเหรอ”
“อ่อ ก็นิดหน่อยนะ แหะ แหะ”
“อ่อ จ๊ะ แล้วเอินจะเรียนชมรมไหนล่ะจ๊ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันนุ่นล่ะ”
“เย็บปักถักร้อยหนะ เอินว่าไงละ”
“เย็บปักเหรอ อืม ก็ได้”
“งั้นลงชื่อแล้วตอนบ่ายจะได้ไปเข้าชมรมกัน”
“อืม”

แล้วตอนบ่ายก็มาถึงซักที ตอนนี้ฉันอยู่กับนุ่นที่ชมรมเย็บปักถักร้อยแล้วก็มีพี่คนหนึ่งหน้าตาน่ารักแต่ก็ดูน่าเกรงขามเหมือนกันเดินออกมาจากในห้อง

“สวัสดี เพื่อนๆและน้องๆชาวชมรมเย็บปักถักร้อยทุกคน พี่ซึ่งเป็นประธานของชมรมนี่ พี่ชื่อ สิยากร หรือจะเรียกพี่ว่าฟ้าก็ได้ ชมรมของเราได้ก่อตั้งมามากกว่า 10 ปีแล้วจากรุ่นพี่คนก่อนๆ ฉะนั้นทุกคนที่เลือกเรียนชมรมนี่จะต้องตั้งใจในการทำ       และพวกเธอทุกคนก็จะต้องมาที่นี่ ในทุกวันพุธ มิฉะนั้นฉันอาจจะไล่ออกและให้ไม่ผ่านแก่”พี่ฟ้าหันมองทุกคนไปรอบๆแล้วพูดต่อ
“เอาละ ที่นี้เดี่ยวจะมีผู้ไปแจกกระดาษรายชื่อ ให้พวกเธอทุกคนเขียนชื่อลงไปที่ในกระดาษด้วย เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย”
“เข้าใจค่ะ”ทุกคนพูดพร้อมกัน

แล้วการเขียนชื่อก็ผ่านไป

“พี่ฟ้าดูน่ารักแต่ก็ดูเข้มงวดเนอะ”
“อืม น่ารักแต่น้อยกว่าฉันนิดนึง หุ หุหุ”
“จ้า”นุ่นพูดแล้วหันมามองเอิน อืม ดูไปเอินก็สวยนะเนี่ย และน่ารัก ใบหน้าขาวเนียนปากนิดๆสีชมพู ตาสีดำสนิท ผมก็ยาวสลวยที่ผูกกับยางมัดผม ผิวก็ขาวอมชมพู อุ้ย เพื่อนใครน้า น่ารักจัง อิ อิ

“มองไรเหรอ นุ่น”ฉันพูดเมื่อสังเกตเห็นว่านุ่นมองฉันมานานมากแล้ว
“อ่อ ไม่มีอะไรจ๊ะ”

“เอาละ เขียนกันเสร็จแล้วใช่มั้ย ที่นี่ ฉันจะเรียกที่ละคนนะ”แล้วพี่ฟ้าก็เรียกที่ละคนจนมาถึงฉัน
“บุศกร ณภาพงศ์”พี่ฟ้าเรียกแล้วมองฉันแบบเพ่งพินิจ
“ค่ะ”ฉันพูดแล้วมองตอบพี่ฟ้าจึงถอนสายตาแล้วเรียกต่อไป
“สินิทรา กิติเวช”
“ค่ะ”นุ่นขานรับ

“เย็บปักถักร้อย เป็นงานที่ไม่ยากแต่ไม่ง่ายนะ ขอให้ทุกคนตั้งใจทำ สำหรับงานชิ้นแรกนั้น พี่จะให้ทำการถักโครเชร์นะ จะถักเป็นอะไรก็ได้ แต่ต้องเป็นของใช้นะ พี่จะให้เวลาการทำ 1 เดือนครึ่ง ทุกคนต้องเสร็จนะ สำหรับอุปกรณ์การทำมีรายละเอียดอยู่แล้วนะในใบเอกสารที่กำลังแจกอยู่ แล้วที่นี่ทุกกลุ่มที่นั่งอยู่พี่จะให้มาทำเวรด้วย โดย กลุ่ม 1 ทำวันจันทร์ กลุ่ม 2 วันอังคาร กลุ่ม 3 ทำวันพุธ กลุ่ม 4 ทำวันพฤหัสบดี และกลุ่ม 5 ทำวันศุกร์นะ”
ฉันหันมองในกลุ่มทุกคนแล้วไม่คุ้นหน้าทั้งนั้น จะให้คุ้นหน้าได้ไงล่ะ  ก็เพิ่งเข้าโรงเรียนนี่นิ

“นี่ เธอ อยู่5/2 ใช่มั้ย ทั้ง 2 คน”
“ใช่จ๊ะ”นุ่นตอบ
“ฉันชื่อโบตั้น ส่วนอีกคนชื่อ โบติ่น และนี่ก็ โบแต๋น แก๊งค์ของฉันเอง ชื่อว่าแก๊งค์ สามซ่า อิน บิวตี้ฟูลนะ”

ใครถามเนี่ย สามซ่าอิน บิวตี้ฟูลเหรอ โห ตั้งกันมาได้นะ ไม่รู้ อิน บิวตี้ฟูลตรงไหน แต่ละคนหน้าเหมือนลาวกันทั้งน๊าน

“จ๊ะ”นุ่นนี่ ทำไมถึงได้แสนดีนักเค้าบอกแต่เราไม่ได้ถามนี่จะตอบทำไมก็ไม่รู้
“แล้วพวกเธอละ”
“นุ่นจ๊ะ”
“เอินนะ”

อยู่ห้องเดียวกันจะถามทำไมอีกละ

“เราอยู่เวรวันศุกร์นะ มาทำด้วยละ”

ฉันรู้แล้วว่าอยู่เวรวันศุกร์หูไม่ได้หนวก

“อืม ฉันมาทำแน่อยู่แล้ว แต่ พวกเธอละ”
“ก็ต้องมาทำซิ”ยัยโบติ่นพูด

เฮ้อ ไม่ค่อยจะถูกชะตากะยัยพวกนี้ซะแล้วซิ วางท่าชะมัด

“เอาละ ได้รับใบเอกสารครบแล้ว ก็ไปได้นะ สวัสดีทุกๆคน”
“ไปกันเถอะ เอิน”
“อืม ไปซิ”
แล้วฉันกับนุ่นก็เดินออกมาจากชมรม
“จะไปไหนกันดีละ”
“ไม่รู้สิ แล้ววันนี่เค้าไม่เรียนใช่มั้ยละ”
“ก็ใช่”
“ไปโรงอาหารซิ”
“อืม”

โรงอาหาร

“โห เอิน ทำไมซื้อมาเยอะจังละจะกินหมดเหรอ”นุ่นพูดเมื่อเห็นฉันหอบอาหารมามากไม่ว่าจะเป็นข้าวมันไก่ 1 จาน ขนมปัง 3 แผ่น ข้าวโพดอบเนย 2 ถ้วย ก๋วยเตี๋ยว 1ถ้วยแล้วปิดท้ายด้วยแตงโม 2 ถุง
“หมดอยู่แล้ว แต่ทำไมนุ่นกินน้อยจังละ”ฉันพูดแล้วมองนุ่นที่มีแค่ขนมปัง2 แผ่น
“ไม่ค่อยหิวหนะ”
แล้วหลังจากนั้นฉันก็รีบสวาปามอาหารตรงหน้าทันทีแค่เพียง 10 นาที อาหารก็เรียบเป็นหน้ากลองทันที
“โห กินเร็วจัง”
“ก็มันหิวนี่ว่าแต่ พวกเราไปกันเถอะ”
“ไปไหนละ”
“เดินสำรวจโรงเรียน”
“โห แต่โรงเรียนออกจะกว้างมากๆยังเงี่ย แถมอาคารก็ก็เยอะด้วย จะไหวเหรอ”
“เหอะน่า ไปเถอะ จะได้ออกกำลังกายและย่อยไปด้วยไง”
“ก็ได้จ๊ะ”
แล้วฉันกับนุ่นก็เดินไปสำรวจอาคารต่างๆในโรงเรียน
“นี่อาคารไรเนี่ย”ฉันพูดแล้วหันไปดูป้ายชื่อ
“อ่อ อาคารวิทย์ มีตั้ง 5 ชั้นแหนะ เนอะนุ่น”
“อืม ใช่”นุ่นพูดแล้วทำหน้าซีดๆ
“นุ่นเป็นอะไรรึปล่าว ทำไมหน้าซีดๆละ”
“อ่อ ปล่าวจ๊ะ เอ่อ เราไปกันเถอะนะ นะเอิน”
“เอ่อ ก็ได้ ไปกัน”

“เดี่ยวซิ จะไปไหน”เสียงๆหนึ่งพูดขึ้นทางด้านหลังของฉัน
“จะไปไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ”ฉันพูดแล้วหันหน้าไปปะทะกับคนพวกนั้น มีกันตั้ง 3 คนท่าทางจะเกเร เป็นผู้หญิงซะด้วยไม่เห็นจะรู้จักซักคน รึว่ารู้จักกับนุ่น
“พวกเขารู้จักกับเธอรึปล่าว นุ่น”ฉันหันไปถามนุ่นแล้วนุ่นก็พยักหน้า
“นี่ ยัยนุ่นนี่หนะ รู้จักกับฉันอยู่แล้ว ไม่ต้องไปถามให้เสียเวลาหรอก”
“แล้วไง รู้จักแล้วไง พวกเธอมีอะไรถึงได้เรียกเนี่ย”
“ไม่ได้มีกับเธอ แต่ฉันมีกับยัยนุ่นนุ่มนิ่มนี่ตั้งหาก ถ้าเธอไม่อยากมีเรื่องก็ถอยไป” พวกนั้นหันมาขู่ ฉัน ฮึฉันไม่กลัวหรอก
“ฉันเป็นเพื่อนนุ่น ฉันไม่ถอยหรอก”ฉันพูดแล้วหันไปทางนุ่นที่หน้าซีดๆแล้วส่ายหน้าให้ฉัน
“เหอะน่า ไม่มีไรหรอกนุ่น”ฉันหันไปปลอบ

“นี่ ระย้า อย่าทำอะไรเอินนะ ไม่งั้น ฉันจะ จะ จะบอกครูจริงๆด้วยนะ”

ชื่อระย้าเหรอเนี่ย

“โถๆๆๆนุ่นผู้น่าสงสาร เปิดเทอมวันแรกหนะไม่รู้เหรอว่าครูเค้าประชุมกันหนะ”
“งั้นก็ไม่มีครูอยู่เลยเหรอ”นุ่นถาม
“อ่อ ก็ใช่นะสิ”
นุ่นกับฉันมองหน้ากัน
“แล้วเธอมีอะไรรึปล่าวละ”
“ก็ฉันมีอะไรต้องสะสางกับยัยนุ่น แหม ย้ายมาโรงเรียนใหม่ไม่บอกกันเลยนะ นุ่น”
“ทำไมต้องบอกพวกเธอด้วยละ พวกเธอเป็นพ่อแม่เค้ารึไง”ฉันพูด
“พูดงี้ก็หาเรื่องกันนะสิ”
“ไม่ได้หาเรื่อง พวกเธอมีอะไรก็พูดมา”
“ก็ได้ นี่ ยัยนุ่น ทำไมเธอไม่ให้เงินฉันตั้ง 2 ครั้งละ”
“ก็... ฉัน... คือ…” นุ่นพูดตะกุกตะกัก
“เงินอะไร”งง??????????? ไม่ให้ 2 ครั้งอะไร   ฉันงงเพราะไม่เข้าใจ
“ว่าไงละ ถ้าไม่ให้ แกได้เจอดีแน่”ยัยระย้าพูดขู่นุ่นแล้วทำหน้ายิ้มเยาะ
“คือฉัน...”
“โธ่เอ้ย มีอะไรก็บอกฉันบ้างซิ ฉันจะได้รู้เรื่อง มัวแต่พูดอะไรกันก็ไม่รู้ ฉันจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย”ฉันพูดตะโกนจนคนแถวนั้นหันมาดูหมด ดูอะไรกันย่ะ ไม่เคยเห็นคนสวยรึไง

ณ  ใต้ต้นบีชริมสนาม

“เฮ้ย ไอ้คราม มันเกิดอะไรที่หน้าตึกวิทย์วะ ฉันเห็นเด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นยืนกันอยู่ตั้งนานแล้ว”
“ไหนวะ”
“ก็นั้นไง นั้นหนะ”นี่คือเสียงของกำปั้นเพื่อนของครามที่ชี้ชวนให้ดูอะไรอย่างหนึ่ง
“อ่อ สงสัยมีเรื่องมั้ง ไปดูดีกว่าวะ”
“อืม”

“งั้น เธอจ่ายเงินแทนยัยนี้ได้รึปล่าวละ”ระย้าพูดแล้วชี้ไปที่นุ่น
“ว่าไงละ”

“นุ่น เธอไปติดเงินเค้าเหรอ”
“ปละ ปล่าวนะ”
“ก็นุ่นเค้าไม่ได้ติดเงินพวกเธอแล้วพวกเธอจะเอาอะไรจากเค้าละ”

“นี่ มีอะไรกัน ฉันเป็นประธานนักเรียนมีอะไรก็มาบอกฉันได้”นายสีครามพูดขึ้นมากลางวง

อ้าวนายสีครามมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย  มากับเพื่อนตั้งหลายคน ก็หน้าตาดีใช้ได้แฮะ แต่มาก็ดีแฮะ จะได้จัดการยัยระย้าซะที

“ก็ คือ ไม่มีอะไรหรอกเพ่ ไปเหอะ”ระย้าพูดแล้วกันไปบอกเพื่อน
“อ้าว แล้วตกลงพวกเธอมีอะไรรึปล่าว”นายสีครามพูดเมื่อเห็นว่าระย้าไปแล้ว
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณที่มาช่วยนะค่ะ”
“อ้าว ก็”
“ไปเหอะเอิน นะจ๊ะ”
“อืม”

“เฮ้ย พวกเค้ามีอะไรกันรึปล่าววะ  แล้วก้นั่นก็...”
“ไม่รู้ว่ะ เฮ้ย ปังปอนด์ แกไปสืบหน่อยดิ”
“อืม ได้”แล้วปังปอนด์ก็เดินไป
“ไปเหอะ เดี่ยวก็รู้”ครามพูดแล้วหันหน้าไปทางที่เอินเดินไป
“เฮ้ย ไอ้ปั้น กรูว่าตามยัยเอินไป จะดีมั้ยว่ะ”
“เอินไหนของแกอีกละ”
“ก็นักเรียนใหม่ไง”
“อ่อ ก็ดีแฮะ เออ แล้วพวกนายหนะ ไม่ต้องตามมาหรอก ฉันว่าไปช่วยปังปอนด์ดีกว่าน่ะ”กำปั้นหันไปบอกแม็กกี่ กับซาลาเปาแล้วก็เดินไปทางที่เอินเดินไปกับนุ่น
 
“ตกลงนุ่นมีอะไรกับยัยพวกนั้นรึปล่าว”ฉันพูดกับนุ่นที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไทรโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบฟังที่หลังต้นไทร
“ก็คือว่า เอ่อ ที่โรงเรียนเก่าของเราเป็นโรงเรียนสตรีล้วน เราเคยเป็นเพื่อนกับเค้าแต่เค้านิสัยไม่ดี ชอบรีดไถเงินคนอื่นทุกวันจนกระทั่ง เค้ามาข่มขู่ทุกคนที่เป็นผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าและเท่ากันกับเค้าว่าจะต้องให้เงินเค้าทุกวัน วันละร้อยหนะ ถ้าไม่ให้เค้าก็จะ...”
“ทำไมเหรอ”
“จะพาไปขังในห้องน้ำ”
“ขังในห้องน้ำแล้วน่ากลัวตรงไหนเหรอ”
“ก็ในห้องน้ำนั้นนะ ระย้าเค้าจะเอาพวกจิ้งเหลน ตุ๊กแก พวกสัตว์เลื้อยคลานมาปล่อยไว้เต็มนะสิ แล้วก็เอาไปขังน่ากลัวออก แถมขังไว้ตั้งนานกว่าจะปล่อยก็รุ่งเช้าแล้วนะจ๊ะ ใครออกมาก็เลยขวัญเสียและออกจากโรงเรียนทันทีเลยแล้วโรงเรียนเป็นโรงเรียนหอ ก็เลยไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องซักเท่าไร”
“อ่อ อย่างนี้นี่เอง เธอไม่ต้องกลัวหรอก ย้ายโรงเรียนแล้วนี่ พวกนั้นทำอะไรไม่ได้หรอก”
“อ้าว เกือบได้เวลาโรงเรียนเลิกแล้วเดี่ยวเธอจะไปที่ไหนรึปล่าวล่ะนุ่น”
“อ่อ เรามีคนมารับนะจ๊ะ อ้าว นั่นไง มาแล้ว เราไปก่อนนะแล้วค่อยเจอกันพรุ่งนี้น่ะจ๊ะ บ๊ายบาย”
“อืม บาย”แล้วเมื่อไรโกปันจะมาล่ะเนี่ย
“อ้าว หวัดดี เอิน”
ใครละเนี่ย อ้าว อีตานี่อีกแล้วเหรอเนี่ย
“อืม ดี มีอะไรรึปล่าว”
“ก็ไม่มีอะไร เห็นเธอไปมีเรื่องอยู่ก็เลยกะว่าจะมาถาม”
“อ่อ เหรอ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว”
“แต่ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว”
“เรื่องอะไร ยังไง ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”ฉันพูดแล้วทำหน้าไม่รู้เรื่อง”
“ก็เรื่องที่เพื่อนเธอถูกรีดไถไงละ”กำปั้นพูดขึ้น
“นี่ พวกนายรู้ได้ไงเนี่ย แอบฟังเหรอ”
“ใครบอกว่าแอบฟังฉันบังเอิญผ่านมาแล้วได้ยินต่างหาก”