ประธานนักเรียนสุดหล่อ กะ รองประธานสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3

บทที่3

“แฮ่ก แฮ่กๆๆๆ” โอ๊ย อะไรจะเหนื่อยแบบนี้มีอีกมั้ยเนี่ย โธ่เอ้ย กะว่าจะควงโกปันเดินมาอย่างกะคุณหนูสักหน่อย แต่กลับเป็นว่า พอลงจากเครื่องปุ๊บ โกปันก็รีบวิ่งอย่างเร็วมากๆๆ ประมาณ 4 คูณ100ยังเรียกพี่ แล้วยังปล่อยให้ฉันวิ่งตามอีก เฮ้ออะไรจะเหนื่อยแบบนี้มีอีกมั้ยเนี่ย

“แฮ่ก แฮ่ก ๆ”

“เอ้ย เอิน วิ่งแค่นี้เหนื่อยเหรอ นี่แค่ จิ๊บ  จิ๊บ นะสำหรับโกเนี่ย” โกปันพูดด้วยท่าทางมาดมั่นกับกำลังของตัวเอง เชอะ ให้เป็นทีเอินบ้างแล้วจะรู้สึก
เมื่อได้ยินเสียงของโก จากที่ท่ายืนนั้นโก่งโค้ง ตั้งมุม 90 องศา ในลักษณะมือจับชายโครงไว้ แล้วศรีษะก็หันมาทางที่โกยืนอยู่แล้วพูดว่า
“ก็เหนื่อยนะสิ ถามได้ ก็โก พาวิ่งตั้งไกลก็ต้องเหนื่อยกันบ้างสิ ใครจะไปถึกได้เหมือนโกล่ะ”
“อ้าวเหรอ โกเพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่าถึก โกนึกว่าเอินซะอีก”
“โกปัน”ฉันพูดด้วยเสียงแหลมสูง นระยะที่อยู่ไกล 5 เมตร ก็สามารถได้ยินได้
“นี่ พอกันได้แล้วทั้งสองคนนั้นแหละ เถียงกันอยู่ได้ เงียบๆกันหน่อยซิ”ม๊าพูดขึ้นอย่างทนไม่ได้หลังจากที่ฟังฉันเถียงกะโกมานานแล้ว
“ค๊า/ครับม๊า”ฉันพูดพร้อกับโกแต่สายตากลับตวัดมองโกอย่างหาเรื่องแต่โกก็ยังทำหน้าไม่รู้เรื่องฉันจึงจำต้องยอมไปตามเรื่อง เฮ้อ วันนี้เป็นวันซวยของฉันรึยังไงกันนะ โดนโกแกล้งตั้งแต่เช้าเลย โอ๊ย เซ็ง
“เอา ไปขึ้นรถกันได้แล้ว”ม๊าบอก
“แล้วเราจะไปไหนกันค่ะ”
“กลับบ้านเราไง”
“อ่อ เหรอค่ะ” เอ้ กลับบ้านแล้วอยู่ที่ไหนล่ะ ทำไมจำไม่ได้เลยล่ะเนี่ย
“แล้วเรามีบ้านอยู่ที่นี่ด้วยรึค่ะ”
“ต้องมีอยู่แล้วแหละ ยัยเอิน ถ้าไม่มีจะให้ไปอยู่ไหนล่ะ หรือเอินจะไปอยู่ใต้สะพานลอย เอามั้ย”
“เชิญโกเหอะ เอินไม่เอาหรอก”
“อ่อ เหร....”
“นี่ เอาอีกแล้วนะ” ม๊าพูดขึ้นอย่างเซ็งในอารมณ์เต็มที่ พร้อมกับที่ท่าทางนั้น กอดเอวแล้วหน้าตาดุมาก ม๊าหนูขอโทษน่ะค่ะ ถ้าจะเรียกแม่ว่ายากูซ่าน่ะค่ะ เพราะแม่ดุเหมือนยากูซ่าเลย
“เถียงกันอยู่ได้ เดี่ยวม๊าบิดหูทั้งสองคนเลย เอามั้ย”
“ไม่เอาค่ะ/ครับ ม๊า”ฉันกับโกพูดพร้อมกัน เหตุที่ไม่เอาเนี่ย เพราะโดนม๊าบิดหูเมื่อไรเนี่ย จะต้องเจ็บจนจับหูไม่ได้เลยทีเดียว
“งั้นดีแล้วไปขึ้นรถได้แล้ว”แล้วม๊าก็นำไปขึ้นรถแท็กซี่

บ้าน

“โห นี่บ้านเราเหรอค่ะ” ฉันอุทานขึ้นเมื่อเห็นบ้านลักษณะเป็นบ้าน2 ชั้น สีขาว ดูเรียบๆแต่เก๋ มีบริเวณบ้านกว้างขวางพอสมควร
“ก็ใช่น่ะซิ เป็นบ้านของป๋า เมื่อครั้งอยู่เมืองไทย เอาละที่นี่ ไปเข้าห้องแล้วอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยกันดีกว่านะ”
“แล้วจะอยู่ห้องไหนล่ะครับ”
“บ้านนี้มีทั้งหมด 4 ห้องม๊าเลือกเอาไว้แล้ว ตามมาซิ”
แล้วฉันกับโกก็หิ้วสัมภาระตามม๊าขึ้นไปยังชั้นบน
“เอา นี่ห้องปันน่ะ” ม๊าบอกเมื่อมาถึงห้องที่อยู่ติดกับระเบียงทางขวามือ โห วิวดีชะมัด ทำไมโกต้องได้ด้วย ทำไมไม่เป็นฉันน่ะ
“ส่วนนี้ก็ห้องเอินน่ะ”ม๊าพูดขึ้น เมื่อเดินมาที่ห้องที่อยู่ใกล้กับห้องโกแล้วฉันก็เหลือบไปเห็นบันไดวนเล็กดูแปลกตาที่อยู่ใกล้ๆกับประตูทางเข้าระเบียงชั้นนี้
“ค่ะ แล้วม๊า นั่น บันไดวนไปที่ไหนเหรอค่ะ”
“อ่อ ขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของบ้าน ไม่มีห้องอะไรหรอก มีสวนเล็กๆอยู่ กับสระว่ายน้ำน่ะจ๊ะ ส่วนมาก จะไว้จัดงานเลี้ยงเล็กๆในบางโอกาสนะ”
“อ่อ ค่ะ”
“งั้นม๊าไปล่ะ เอินไปจัดห้องเถอะ”
“คะ” แล้วฉันก็ลากตัวเองมามาเข้าห้อง

“เอ้อ ในที่สุด ฉันก็ได้มาถึงเมืองไทยสักที” แล้วฉันก็สูดอากาศเข้าไปเต็มปอด จากนั้น ก็ล้มลงบนเตียงนอน ฮ้า นุ่มจังเลย แล้วฉันก็ พล่อยหลับไป

“ ฮะ ฮาว เช้าแล้วเหรอเนี่ย”ฉันพูดเมื่อแสงเข้ามาทิ่มแทงนัยน์ตา ไปอาบน้ำดีกว่า
“ซู่ ซ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
เมื่ออาบน้ำเสร็จ ฉันก็จัดแจงลงไปข้างล่างตามคำเรียกร้องของกระเพาะอาหารและท้องที่ร้องออกมาด้วยความหิว เพราะฉันยังไม่กินข้าวเที่ยงกับข้าวเย็นมาตั้งแต่เมื่อวาน

ในครัว

“อ้าว เอิน แล้วโกปันล่ะลูก”
“อ้าว โกยังไม่ตื่นอีกเหรอม๊า”
“ก็ใช่น่ะสิ สายป่านนี้แล้ว”
“เดี่ยวเอินไปปลุกเองค่ะ” แล้วฉันก็วิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องของโก โกจะล็อกประตูรึปล่าวเนี่ย

แกร็ก  ไม่ล็อกเหรอเนี่ย  ฮะ แกล้งโกดีกว่า เมื่อวานแกล้งเค้าดีนัก วันนี้แหละจะได้เอาคืนฮึ ฉันพูดพร้อมกับที่มองไปยังร่างที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นโทรโข่งที่วางอยู่โต๊ะเขียนหนังสือ
“โกปันตื่นได้แล้วววววว” ฉันพูดกรอกเสียงใส่โทรโข่งจนโกสะดุ้งตื่นแล้วตะโกนกลับมาว่า
“นี่ แกทำอะไรของแกเนี่ย เอิน หูฉันจะแตกแล้วน่ะโว้ย”
“เหรอค่ะ เอินเพิ่งรู้น่ะเนี่ยอืม เอินว่า โกไปอาบน้ำดีกว่าน่ะ ม๊าเรียกแล้ว”
“เออ แล้วอย่าเล่นอะไรแผลงอีก ไม่งั้น ฮะ ฮ่า โกจะไม่เลี้ยงไอติม”
“จ้า” แล้วโกก็เดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนฉันก็รีบนั่งบนเตียงดก กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แล้วก้เห้นกระเป๋าเสื้อผ้าโกที่วางอยู่
"รี่ โก ยังไม่จัดเสื้อผ้าอีกเหรอเนี่ย ดีล่ะ"

แล้วฉันก็ลงมือปฎิบัติการแกล้งโกต่อโดยการเทกระเป๋าเสื้อผ้าของโก แล้วนำมาแยก เป็นเสื้อกางเกง ของใช้และชุดชั้นใน เมื่อแยกแล้ว ก็นำทีละส่วนไปซ่อนตามจุดต่างๆของชั้นสองของบ้าน ฉันซ่อนของจนหมดจนเหลือแต่ชุดชั้นใน
"เอ้ จะ ซ่อนที่ไหนดีเนี่ย" ฉัยพึมพำแล้วทำสีหน้าครุ่นคิด
"เอาะ อ่อ ซ่อนที่ ชั้นบนสุดดีกว่า"เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงรีบวิ่งไปที่บันไดวน แล้วขึ้นไปที่ชั้นบนสุดทันที

"โอ้อ บันไดวน นี่ก็วนสมชื่อจริงๆ เฮ้ย เล่นเอามึนหัวเลย"แล้วฉันก็หันกลับไปที่ชั้นบนสุด เฮ้อ บนนี้ อากาศดีจัง หาที่ซ่อนดีกว่า

"อ่า รู้แล้ว ซ่อนที่ใต้โต๊ะดีกว่า ฮ่า ที่นี่โกต้องหาไม่เจอแน่ จนกว่าเราจะเปิดเผย อิ อิ"
แล้วฉันก็ลงไปข้าง พลันกับที่หูได้ยินเสียงโวยวายของโก

"เฮ้ย โก เป็นอะไรรึปล่าว" ฉันถามพร้อมกับทำสีหน้าเจี๋ยมเจี่ยมสุดฤทธิ์
"ก็พวกเสื้อผ้าของโกน่ะสิ ไม่รู้หายไปไหน ไม่รู้ว่าใครบ้าที่ไหนขโมยไปรึปล่าว เฮ้ย อยู่หนายเนี่ย"
"โอ้ย จริงเหรอโก โอ้ย ตายแล้ว แล้วโกจะเอาอะไรใส่ดีล่ะโก"
ฉันพูดแลวมองโกตั้งแต่เส้นผมจรดเล็บเท้าที่มีแต่ผ้าขนหนูผืนเดียว

เอ๊ะๆ เหมือนใครเดินขึ้นบันไดมา กลิ่นน้ำหอมของผู้ชาย กลิ่นอ่อนๆ จมูกฉันดีจริง นี่ถ้าใครรับสมัคร พนักงานดมกลิ่นหรือหายาบ้าเนี่ยฉันจะสมัครนะเนี่ย เผื่อรายได้ดี อิ อิ  แล้วฉันก็หันไปที่ต้นเสียง

"เอ๊ะ คุณเป็นใครค่ะ"ฉันถามเมื่อเห็นบุรุษแปลกหน้าอยู่ตรงหน้า แต่เสียงของโกก็ดังขึ้นก่อน

"อ้าว สีคราม มาแต่เช้ามีอะไรเหรอ"
"นี่ โก รู้จักกันด้วยเหรอ"ฉันพูด พร้อมกับชี้ไปที่คนที่เพิ่งรู้จัก แล้วคนที่เพิ่งรู้จักก็หันมายักคิ้วให้  ฮึ หล่อตายล่ะ  เอ้ แต่ความจริง อีตานี่ก็หล่อดีเหมือนกันแฮะ เชือดเฉือนความหล่อของโกก็น่าจะได้เลยน่ะเนี่ย
"ก็ใช่น่ะสิ เค้าเป็นลูกเพื่อนป๋า เค้ามาที่บ้านเราเมื่อวาน"
"อ้าว ทำไมเอินไม่เห็นล่ะ"
"ก็แกมัวแต่นอน ให้น้ำลายไหลยืด ก็เลยไม่เห็นน่ะสิ"
"อ้าว เหรอ"
"อืม แล้วสีครามมีอะไรรึปล่าว"
"อ่อ พอดีน้าศิให้มาตามลงไปข้างล่างน่ะ"
"อ่อ ขอบคุณน่ะ แต่ นายช่วยอะไรหน่อยสิช่วยหาเสื้อผ้าของฉันให้หน่อย"
"อืม ได้ แล้วหายไปไหนล่ะ"
"ก็ ไม่รู้ว่าหายไปไหนน่ะสิ ตอนไปอาบน้ำยังอยู่แต่พอออกมาก็ไม่เห็นแล้ว"
"แล้วใครอยู่ในห้องบ้าล่ะครับ"
"ก็มีแต่ยัยเอินนี่แหละ"
"เหรอครับ"แล้วอีตาสีครามก็หันมามองฉันด้วยสายตาสงสัยแล้วพูดว่า
"แล้วผมจะช่วยหาน่ะ"
"อืม ขอบใจ แล้วแกด้วยเอิน ต้องช่วยหาฉันด้วย"
"จ้า คุณพี่ชาย"

"เฮ้ย นี่นายจะทำอะไรน่ะ"
"อ้าว ก็ไปหาของไง"
"แล้วทำไมต้องหาในห้องฉันด้วยล่ะ"
"ก็ห้องเธอมันน่าสงสัยที่สุดนี่ "
"นี่ นายจะหาว่าฉันซ่อนเหรอ"
"ปล่าวนี่ ฉันยังไม่พูดเลย อย่าร้อนตัวสิ"สีครามพูดจบก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หันไปเปิดห้องฉันเฉยเลย ฮึ อีตานี่นิ ที่ว่านายหล่อเมื่อกี่ ขอคืนคำทั้งหมด แล้วฉันจะทำไงดีล่ะ เสื้อโก ฉันซ่อนไว้ในลิ้นชักซะด้วย เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอกยัยเอิน ทำใจดีๆไว้เถอะ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดี่ยวอีตานั้นคงหายสงสัยไปเอง
"นี่ ฉันขอค้นล่ะกันน่ะ"
"กอ ก้อ เชิญสิ ตามสบาย"

แล้วนายสีครามก็ปฎิบัติการค้นทันที ตั้งแต่ เตียงฉัน ไปที่โต๊ะ อ๊ะ ตู้เสื้อผ้า เฮ้ย อย่ามาที่ลิ้นชักน่ะแต่ แล้วก็มา โอ้ย ชั้น 1 เฮ้ย2 กรุณาอย่าเปิดชั้น4 ฉันไม่อยากถูกโกเบี้ยว เรื่องไอติมน่ะ แต่แล้วก็มาที่ชั้น3 แล้วก้ค้น ค้น ค้น ก็ไม่เจอจน

"สงสัยห้องเธอคงไม่มีน่ะ" สีครามพูด
"เอ่อ เออ ใช่ ไม่มี นายไปหาที่อื่นดีกว่าน่ะ ฉะนว่า"ฉันพูดแล้วปาดเหงื่อเล็กน้อยนายสีครามมองด้วยความงุนงง สงสัย แล้วพูดว่า
"ฉันตัดสินใจคนที่ชั้น 4 ดีกว่า เก้บอะไรไว้รึปล่าวล่ะ"
"ก้อ เก็บพวกของใช้เล็กๆแล้วก็ของลับมาก ลับมากๆด้วยสำหรับผู้หญิง นายอย่าเปิดเลย ฉันว่า"
"จริงเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ นายจะหาว่าฉันโกหกรึไง"
"ปล๊าว" นายสีครามพูดเสียงสูงแล้วยักไหล่แบบถือดี นายนี่ พูดกวนชะมัดเลย เดี่ยวเหอะ
"นี่ ฉันค้นแล้วน่ะ"
"อืม ก็เอาสิ"ฉันตอบแล้วแล้วสมองก็คิดแผนการด่วนจี๋ หากอีตานั่นพบเจอ
"เอ๊ะ นี่เสื้อใครเหรอ เหมือนเสื้อผู้ชายมากกว่าน่ะ"นายสีครามพูดแล้วนำเสื้อมาโชว์ให้ฉันดู
"เอาะ อ่อ นั่นน่ะเสื้อฉันเอง "
"เสื้อเธอเหรอ ทำไมใหญ่จังล่ะ ฉันว่านี่มันไซค์ของผู้ชายมากกว่า"
"ไม่ใช่ นั้นนะมันเสื้อฉันต่างหากล่ะ"
"ฉันว่า อย่าดีกว่า ไปถามพี่เธอให้รู้จะดีกว่าน่ะ