[SF]/////รักแรก..และรักสุดท้าย..ของคิมแจจุง/////

ข้อมูลเบื้องต้น

เธอ...ผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของ คิม แจจุง

เธอ...ผู้ที่รัก คิม แจจุง ยิ่งกว่าใครๆ

จากเด็ก อายุยังน้อย กลายเป็น เด็กโต2คนที่มีความรักอันยิ่งใหญ่

ทั้งชีวิตเราจะมีความรักแบบนี้หรือไม่...




คิม แจจุง...

เนื้อเรื่อง

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ก็คงจะดี...ผมจะดูแลเธอให้ดี.......
ผมไม่เคยลืม...เสียงของเธอ...คำพูดของเธอ ดวงตาของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่าง

....ผมยังจำได้ดี...





ชิงช้าสีชมพู ที่แกว่งไปมาตามสายลม สนามเด็กเล่น อดีตที่ผมเจอใครบางคน เ
ธอน่ารัก ทั้งหน้าตา และนิสัย ผมยังจำได้ เด็กผุ้หญิงคนนึงเธอ ผูกแกะ2ข้าง ใส่ชุดกระโปรงสีชมพู
ดูเหมาะกับเธอ ดวงตาของเธอในตอนนั้นประกาย...นั่นซินะ ตอนนั้นทั้งผมและเธอ ก็ต่างเด็กทั้งคู่....

“วะ...หวัดดี ฉันเล่นด้วยคนนะ” เด็กผู้ชายร่างเล็ก
วิ่งเข้ามาแตะหลังของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในสนามเด็กเล่น

“ได้ซิ...ฉันไม่มีเพื่อนเล่นอยู่แล้ว แต่เธอจะเล่นได้เหรอ ฉันมีแต่ตุ๊กตานะ”
เสียงเล็กๆของเด็กที่มีอายุเพียงแค่5-6ขวบ มันฟังแล้วนั่รักเสียจริงๆ

“ได้...ฉันเล่นได้ทุกอย่าง อ่อ ฉันชื่อ คิม แจ จุง นะแล้วเธอชื่ออะไร”

“ฉันชื่อมิน แช อึน” เด็กน้อยทั้ง2เล่นด้วยกันอย่างมีความสุข ราวกับว่า
ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน...และที่นี่ คือจุดเริ่มต้นของพรหมลิขิต...
และทำให้ผมรู้จักคำว่า รักแรกพบ...


“เธอคือรักแรกของฉัน...รู้ตัวรึเปล่า แชอึน..”ผมเข้าไปกอด ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
ตอนนี้...เธอเป็นสาวแล้ว เปลี่ยนไปมาก เธอดูน่ารักขึ้น การแต่งตัวแบบเด็กๆก็เปลี่ยนไป

“จริงหรอ...ว้าววว คิม แจจุง นายตกหลุมรักสาวน้อยกระโปรงบานคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...”
แชอึนได้แต่แน่นิ่ง และแอบหัวเราะเบาๆที่ไหล่ของผม

“ตั้งแต่เห็นเด็กผู้หญิงกระโปรงบาน เล่นตุ๊กตาอยู่ในสนามเด็กเล่นเนี่ยแหละ...
แล้วเธอรักฉันบ้างไหม...”ผมผละตัวออกจากหญิงสาวเบาๆ พร้อมจ้องจับสายตา

“อืม...ฉันรักเธอ...แจจุง”

ผมจำคำที่เธอบอกรักผมได้ดี....น้ำเสียงของเธอเหมือนเต็มไปด้วยความสุข



“ฉันอยากเป็นนักร้อง...แจจุง..”วันหนึ่งเธอ บอกกับผมแบบนี้
ผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่ชอบฝัน และอยากจะทำ...

“ฉันอยากร้องเพลงให้นาย และคนอื่น มีความสุข ฉันจะทำให้ฝันเป็นจริง
เชื่อฉันไหม...”ดวงตาของเธอมันประกายไปด้วยความหวัง ผมเข้าใจดี แล้วผมก็ชอบเวลาเธอร้องเพลง มันทำให้ผมมีความสุขจริงๆ

“อื้ม...ผมเชื่อ แชอึนต้องทำได้...”ผมชอบสร้างกำลังใจให้เธอ มันทำให้แชอึน
ดูสดใสขึ้นทุกวัน ผมชอบรอยยิ้มของเธอ...

.
.
.
.
.
แต่...ยิ่งนานวัน เธอยิ่งเปลี่ยนไป...จากเป็นผู้หญิงที่ช่างยิ้ม ช่างเจรจา...
เธอกลับกลาย ยิ้มให้ผมน้อยลง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...จากเสียงร้องเพลงที่ไพเราะ
กลับกลายเป็นเสียงที่เย็นชา และไร้สติ ไร้ชีวิตชีวา....เธอไม่ค่อยพูดกับผม..แต่ผมพยายามพูดกับเธอ ทำให้เธอยิ้ม พาเธอไปเที่ยว...แต่มันยังคงเหมือนเดิม เธอชอบนั่งคนเดียวที่มุมของห้อง...
และเสียงของเธอก็เล็ดออกมาบ่อยๆ....ใช่เธอร้องเพลง...แต่เธอ............ร้องไห้ไปด้วย..
.ผมเจ็บเหลือเกิน......


“แชอึน...อยู่กับผม ไม่มีความสุขเลย...ใช่ไหม...”ผมถามเธอไป เธอจ้องตาผม...
..ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของเธอช่างเศร้า และหม่นหมอง...

“มี...ความสุข....มากเลยล่ะ.....แต่ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกว่า....ฉันอยู่คนเดียว.....
ฉันอยู่คนเดียว...ฮือๆๆ...จริงๆ..ฮือ...”เธอพูดด้วยสายตาที่เลื่อนลอย เธอร้องไห้โฮออกมา.
...ทั้งๆที่ผม อยู่ใกล้เธอตลอดเวลา ทำไมเธอคิดแบบนั้น...


ตอนกลางคืน......เธอไม่ค่อยหลับ ไม่ค่อยนอน เธอกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา.
..แต่ก่อน มันไม่ใช่อย่างนี้ เธอจะยอมอยู่ในอ้อมอก ของผมอย่างง่ายดาย...
ตอนกลางคืน ผมสังเกต เธอชอบเขียนอะไรก็ไม่รู้ใน สมุดเล่มหนาเล่มหนึ่ง....
เท่าที่ผมจำความได้....เธอชอบถือมาตั้งแต่ เจอะกับผมตั้งแต่เด็กแล้ว......
.....เธออาจจะแต่งเพลงล่ะมั้ง....

.
.
.
.
.
.
.
“แจจุง....รักฉันไหม...” วันนึงเธอถามผม เธอชอบถามอย่างนี้ คำตอบ
ของผม มันก็คือคำตอบเดิมๆ

“รักซิ....รักมาก....มากเท่าที่ฉันตายแทนเธอได้...แชอึน...ผมว่าคุณ”

“ฉัน อยาก ตาย”มันทำให้ผมชาไปทั้งตัว...มันอยากจะเป็นเรื่องล้อเล่น....
แต่สายตาของเธอมันไม่ใช่

“ทะ...ทำไม พูดแบบนั้นล่ะ..แชอึน มันไม่ดีนะ”

“ฉัน มัน คน ไร้ ค่า....แจจุงอยู่กับฉัน แล้วมีความสุขหรอ...ฉัน...มันเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้
ทำอะไรก็ไม่ค่อยได้...มีนายที่ทำให้ฉันตลอด” น้ำตาของเธอไหลลงมาอาบแก้มของเธออีกครั้ง....ผมเกลียดน้ำตาของเธอเหลือเกิน...แชอึน

“แค่เธอรักฉัน....เธอไม่ต้องทำอะไร...ฉันก็มีความสุข มีความสุขตลอดมา....”
ผมเช็ดน้ำตาของเธอ...ทำไมนะ...ตัวของเรา2คน ใกล้กัน...แต่ใจของเธอ...
มันห่างไกลจากผมเหลือเกิน....


“ไปกับฉันนะ.....”ผมพาเธอมา ที่ ที่แห่งหนึ่ง....มันคือ....ที่ๆเรา เคยเจอกัน ครั้งแรก....
ผมไม่รู้ว่าเธอจะจำได้รึเปล่า...แต่ผมจำได้ จำได้ขึ้นใจ....


“จำได้ไหม.......”ผมหันไปถามแชอึน...

“จำได้....เด็กหญิงกระโปรงบาน...เจอกับ เด็กชายหน้าขาว...”
ผมแทบจะร้องไห้ เพราะความดีใจ เธอยังจำได้ จำได้จริงๆ แชอึน....
วิ่งไปที่ชิงช้าตัวเดิม ที่เธอเคยนั่ง...และมีผมที่คอยแกว่งให้เธอเสมอ.....

เรา2คน...อยู่ที่นั่นจนค่ำ...นั่งที่ชิงช้ากับเธอ....ผมมองขึ้นไปบนฟ้า...
.ดาวระยิบระยับสวยมากมาย...แต่เธอ....ชอึน...เธอกลับมองลงมาที่พื้นทราย......
ผมคิดว่ามาที่นี่ เธอจะเป็นเหมือนเดิม.......แต่มันคือความหวัง ลมๆ...แล้งๆ...


กลับไปที่บ้าน...เธอก็เข้าห้องนอนไปเลย...ข้าวก็ไม่กิน...มันทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้
จึงเข้าไปในห้องนอน ภาพที่ผมเห็น....มันก็เหมือนทุกวัน เธอนั่งอยู่ในมุมห้อง
นั่งเขียนอะไรอย่างใจจดใจจ่อ เธอไม่ได้เขียน สิ่งที่มีความสุขในวันนี้แน่
เพราะเธอไม่ยิ้มเลย.........ผมจะทำยังไงดี....

“อยากได้แหวนไหม...แชอึน” ผมถามเธอ แชอึนจะรู้ไหมว่าผมจะสื่อถึงอะไร

“เอามาทำไม...จะเอาให้ฉันทำไม...”ผมหุบยิ้มลงทันที...เธอไม่รู้จริงๆหรือ...
...ผมรีบจูงมือเธออกมาจากบ้าน ทั้งๆที่เธอยังเขียนบันทึกนั่นอยู่...
.
.
.
.
.
“รีบพาฉันออกจากบ้านทำไม”เธอถามผม นี่เหมือนคำพูดแรก ที่เธอถามผมก่อน.
..เพราะทุกที ผมจะพูดกับเธอก่อนเสมอ...

“พาไปซื้อแหวน” ผมอยากให้เธอมีความสุขซักครั้งหนึ่ง ผมทำแบบนี้ อะไรๆมันน่า
จะดีขึ้น......แต่เธอไม่ตอบอะไร เธอนิ่งเงียบ ตลอด......


ผมเข้าไปในร้านแหวน ซื้อมีหลายหลากแบบมากมาย ตั้งโชว์อยู่...
แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆจังนะวันนี้....

“แชอึน...ชอบวงนี้ไหม...”ผมหยิบแหวนวงนึงขึ้นมา เป็นลายเรียบๆ
ไม่มีเพชร อะไรทั้งนั้น....แต่เธอหายไปแล้ว..!!

“แชอึน!!...”ผมรีบออกไปจากร้าแหวนซึ่งอยู่ติดกับถนน สายใหญ่
ผมเห็นเธอเดินอยู่ แต่มันไกลมากจากผม...เธอกำลังจะทำอะไร...ผมรีบวิ่ง...วิ่งไม่สนใจอะไรทั้งนั้น....ผมกลัวเธอ...หายไป..


“เอี๊ยดดดด....ใครม!!!!!!” เสียงรถชนกันดังลั่นสนั่น...รถไม่ได้ชนกัน...แต่ชน...แชอึน.....
ตัวเธอลอยขึ้นและ ตกลงมาบนพื้นถนน......มันทำให้ผม ยิ่งวิ่งให้เร็วที่สุด....แชอึน..ฉันรักเธอ

“แชอึน!!...แชอึน!”ผมเข้าไป ประคองเธอ...ทั้งตัวเธอมีแต่เลือด....
และสมุดบันทึก มันไม่ต่างอะไรไปจากสภาพของเธอเลย.....ทำไม....
ผู้หญิงที่ผมรักคนเดียว.....ผมถึงดูแลเธอไม่ได้...ผมอยากจะย้อนเวลากลับไป..
.กลับไปดูแลเธอให้ดีกว่านี้....กลับไปทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขมากกว่านี้
.......มันสายไปแล้ว....พระเจ้าเอาตัวเธอไปแล้ว......สิ่งที่ผมกลัวที่สุด
ก็มาถึง....ตอนนี้โลกของผมไม่มีเธอ....มีแต่ผมคนเดียว....ที่อยู่กับตัวเอง.................

.
.
.
.
.
สมุดบันทึก...ที่เธอชอบนั่งเขียน....มันอยู่ในมือผมแล้ว....
มันยังคงร่องรอยของเลือด ของแชอึน........

28 กันยายน 1994
วันนี้...ฉัน..เจอเด็ก..คนหนึ่ง ชื่อว่า คิม แจจุง
ทำไมเข้า ขาว จังเลย....

ผมคิดว่าเธอคงเขียนมาตั้งแต่เด็ก...ลายมือของเธอ มันยังบูดเบี้ยวๆอยู่ลย..

26 มกราคม 1995
วันนี้ วันเกิดของแจจุง... เค้าแก่กว่าฉันแล้ว...10ขวบแล้วนะ

.
.
.
4 ตุลาคม 2006
ว้าวๆๆๆ วันนี้ฉันเจออะไรบางอย่างแหละ มันคือสิ่งที่ฉันเขียนอยู่นี่ไง...
ฉันเจออีกแล้วนะ..อิอิ หายไปตั้งนาน กว่าจะหาเจอ เจ้าบันทึกเล่มน้อย...
.อ่อ วันนี้แจจุง บอกรักฉันด้วยนะ(>_____<)
ทำไงได้ ฉันก็รักเขาเหมือนกัน รักมานานแล้วด้วย....
แจจุงบอกว่าฉันคือรักแรกของเขา ฮ่าๆๆ
ดีจังเลย เพราะแจจุงก็คือรักแรกของฉันเหมือนกัน......

23 ธันวาคม2006
วันนี้แจจุงรู้ความฝันอันสูงสุดของฉันแล้ว...ฮ่าๆ ใช่ซิ ฉันอยากเป็นนักร้อง
ฉันอยากร้องเพลงให้แจจุง ฟังตลอดไปเลยล่ะ...
แจจุงก็น่ารักเหมือน ให้กำลังฉันตลอดมา...ฉันรักนาย....นักนาย..รักนาย

2มกราคม2007
เฮ้อ....ความคิดนี้เข้าสมองฉันมาอีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจว่า ตอนนี้ฉันมีแจจุง แต่ฉันเหมือนอยู่คนเดียว...
ฉันเริ่มเหมือคนเป็นบ้า...ฉันไม่เข้าใจทำไม ฉันชอบร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ
....ฉันรู้สึกเหงาจัง....เหงามาก...แจจุงพยายามถามฉัน ฉันฉันก็ยังรู้สึกว่า
อยู่คนเดียวจริงๆ โลกของฉัน มันมีแต่ฉันคนเดียว....
ความสุขของฉันหายไปไหนหมด...หายไปแล้ว.......หายไป...

24มกราคม2007
แจจุงบอกว่า ฉันอยู่กับเค้าไม่มีความสุขใช่ไหม....แสดงว่าแจจุงอยู่กับฉันคงไม่มีความสุข
เหมือนกันซินะ....ฉันมันตัวถ่วง อยู่ไปก็รกโลก ทำอะไรก็ไม่ได้....ซักอย่าง
ฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไร.....อยู่ทำไม...ฉันควรตายได้แล้ว...จริงไหม?
ถ้าฉันตายไป อะไรๆคงดีกว่านี้เยอะ...แจจุงจะมีความสุขกว่านี้
แจจุงจะไม่ต้องมาทนทุกข์อยู่กับฉันอีก...ต่อไป.........พระเจ้า เอาตัวฉันไปที

26 มกราคม 2007
ทำไมฉันยังมีลมหายใจอยู่ พระเจ้า ยังพาพาฉันไปซักทีล่ะ ....ฉัน....


-- - -- - - - - - - - - - - - - - - -
นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่...วันที่26 มกราคม วันเกิดของผม....และวันที่พระเจ้า
เอาตัวเธอไปจากผม เธอยังเขียนวันนี้ไม่จบดี...แต่เธอต้องจากผมไปแล้ว......จากไปตลอดกาล




-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

เอาล่ะ บางคนงงเนาะ วันนี้ฝนตก นังแฟงลงฟิค

เรื่องนี้ ทุกคนก็คง งง ว่าแชอึนเป็นอะไร....รู้จักไหม....โรคซึมเศร้า

มันร้ายแรงมากเลยนะค่ะ อ่านตามนี้เลยค่ะ.........

โรคซึมเศร้าคืออะไร
โรคซึมเศร้าเป็นการป่วยทั้งร่างกาย จิตใจและความคิด ซึ่งผลของโรคกระทบต่อชีวิตประจำวันเช่นการรับประทานอาหาร การหลับนอน ความรับรู้ตัวเอง ผู้ป่วยไม่สามารถประสานความคิด ความรู้สึกของตัวเพื่อแก้ปัญหา หากไม่รักษาอาการอาจจะอยู่เป็นเดือน


อาการ Mania

มีอาการร่าเริงเกินเหตุ
หงุดหงิดง่าย
นอนน้อยลง
หลงผิดคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองใหญ่
พูดมาก
มีความคิดชอบแข่งขัน
ความต้องการทางเพศเพิ่ม
มีพลังงานมาก
ตัดสินใจไม่ดี
มีพฤติกรรมเปลี่ยนไป

ส่วนอันนี้ เป็นอาการ ใครมีการการอย่างนี้ เริ่มเข้าขั้นแล้วนะค่ะ

เบื่ออาหาร ผอมลง
นอนไม่หลับ
กระวนกระวาย หรือซึมๆ เนือยๆ
อ่อนเพลียง่าย
รู้สึกผิด ไร้ค่า
ขาดสมาธิ
คิดอยากตาย

แฟงยอมรับว่า แฟงเป็นมาแล้ว แต่ตอนนี้ก้คงดีขึ้น55555
พี่จริงฟิคเรื่องนี้ คิดพล็อตไว้ตอนที่มีอาการอย่างนี้แหละ

ตอนนี้เอามาแต่งจริงๆวักที แต่อยากจะร้องไห้ ไม่ใช่ว่าเรื่องเศร้า

ไอ้คอมบ้าต่างหาก มันดังทุก5นาทีเลย แฟงต้องนั่งเขียนใหม่ กูเคืนใหม่

คิดดู เขียนทีนึง ดับเป็น20รอบ โฮ............