ปีศาจสาวเจ้าเสน่ห์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๑

หนุ่มหล่อร่างสูงเดินลงมาจากรถบีเอ็มคันหรูพร้อมกระเป๋าเป้ใบเก่งสีน้ำเงิน แว่นกันแดดราคาแพงถูกถอดออกมาจากดวงตาคม สายตาแหลมมองไปรอบข้างก่อนจะแบะปากออกมา

“ เป็นโรงเรียนที่สกปรกที่สุดเท่าที่เคยเรียนมา ทำไมมาม๊าทำกับฉันอย่างนี้เนี้ย ฉันเป็นซุปเปอร์สตาร์น่ะ ” หนุ่มรูปหล่อนามว่าอเล็กซ์เอ่ยอย่างฉุนเฉียวก่อนใช้มือปิดจมูกอย่างรังเกียจเมื่อเดินผ่านถังขยะขนาดใหญ่ที่วางอยู่

“ นั้นอเล็กซ์นี้นา กรี๊ดดด !!!! อเล็กซ์ อเล็กซ์ ขอลายเซ็นหน่อยค่า !!! ”

“ อเล็กซ์น่ารักจังเลย !!!!”

“ ขอถ่ายรูปหน่อย อเล็กซ์ !!!! ”

“ โอ๊ยย ดันมาเจอพวกเก้งกวางค้างชะนีอะไรตอนนี้ว่ะเนี้ย คนยิ่งอารมเสียอยู่ด้วย ” ชายหนุ่มโบกมือก่อนจะรีบวิ่งไปตามทางเดินลาดยาวไปจนถึงอาคารเรียน

“ สวัสดีค่ะ ฉันราเชล เป็นคณะกรรมการนักเรียน อาจารณ์ให้ฉันมาดูแลคุณน่ะ เราเรียนห้องเดียวกันค่ะ ”  อเล็กซ์ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสาวสวยผมขาวยาวปากอวบแดงมายืนขวางไว้ข้างหน้าระหว่างที่กำลังเดินไปในอาคาร

“ โอเค ผมอเล็กซ์ นำไปห้องเรียนเลย ” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะผายมือไปด้านหน้าเพื่อให้หญิงสาวสุดสวยเดินนำเขาไป

“ นี้เวลาพักเที่ยงอเล็กซ์ คุณไม่ดูนาฬิกาบ้างเลยเหรอ ฉันจะพาคุณไปหาอะไรทานน่ะ ตามมาสิ ” ดวงตาสีฟ้าเข้มมองสาวตรงหน้าอย่างตะลึงที่เธอกล้ามาพูดพร้อมกับทำท่าไม่แยแสในความดังของเขาเลย

สาวร่างสูงผิวขาวเนียนตาสีน้ำตาลเดินจับมือหนุ่มหล่อเข้ามาในโรงอาหารถัดจากอาคารเรียนประมาณหนึ่งช่วงตึก ด้วยท่าทางสง่าผาเผย เสื้อกันหนาวสีชมพูถูกถอดออกวางไว้บนพนักเก้าอี้ก่อนจะนั่งลงข้างหนุ่มหน้าหล่อที่นั่งลงก่อนแล้ว

“ จะทานอะไรเหรอ เดี๋ยวฉันเดินไปหยิบมาให้ ” หญิงสาวหน้าหวานถามก่อนจะลุกขึ้นยืนตัวตรงเพื่อจะเดินไปหยิบถาดอาหาร

“ สลัดผักล่ะกันครับ ” อเล็กซ์ส่งยิ้มละลายใจไปให้ก่อนที่สาวร่างสูงจะเดินจากไป

สายตาคมกวาดไปรอบโรงอาหารเพื่อสังเกตุการตกแต่งภายในที่ค่อนข้างจะดูดีกว่าภายนอกนัก โรงอาหารจะเน้นสีสดใสเป็นหลัก สีเขียว เหลือง ส้ม หรือชมพู แต่สายตาคมดันไปสะดุดเข้ากับมุมที่ไม่เหมือนใครเพราะโซนนั้นเน้นสีโทนดำโต๊ะสีดำ เก้าอี้ดำ กำแพงสีขาวเหมือนมันถูกทำมาเพื่อคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นโดยเฉพาะ

ดวงตาเขียวมรกตหันมามองตามสายตาที่จ้องมายังตนและพี่น้องอย่างสงสัยก่อนจะสบเข้ากับดวงตาคมของหนุ่มหน้าไม่คุ้นที่นั่งมองอย่างพินิจที่ใบหน้าของพี่น้องหล่อนทีล่ะคนก่อนจะหันมาสบตาเธออย่างจัง ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาเฉียบสวยที่มองมาอย่างมุ่งร้ายก่อนจะหันกลับไปเมื่อสาวผมสั้นบ๊อบดำสนิทเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

“ มาแล้วจ้า สลัดผักราดซอสแล้วก็สเต๊กซ์ไก่งวง ” ชายหนุ่มละสายตาจากสามสาวสองชายที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องนั้นก่อนจะหันมาทางด้านสาวร่างสูงเพรียวด้านข้างที่มาพร้อมอาหารสองจานใหญ่

“ ขอถามอะไรหน่อยสิราเชล กลุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้นใครเหรอ ” อเล็กซ์ตั้งคำถามทันทีที่หญิงสาวนั่งลงข้างๆ

“ พวกตัวประหลาดน่ะ ครอบครัวเมสัน ตระกูลเก่าแก่ พวกเขาชอบอยู่เป็นกลุ่มจนทางโรงเรียนต้องสร้างที่ให้พวกเขา เพราะพวกเขาเข้ากับใครไม่ได้เลย ” อเล็กซ์นั่งฟังพร้อมกับทานสลัดที่ราเชลนำมาให้ก่อนจะหันไปมองครอบครัวตัวประหลาดที่สวยหล่อกันเหลือร้ายอย่างสงสัยที่สวยหล่อขนาดนี้ทำไมไม่มีใครคิดจะเข้าใกล้ด้วยเลย

“ เสร็จแล้วไปกันเถอะ ” ชายหนุ่มยืนขึ้นก่อนจะชักชวนสาวสวยด้านข้างให้ไปห้องเรียนกัน

“ แน่ใจน่ะว่าจะไม่มีใครมายุ่งกับผม แบบขอลายเซ็นตอนผมเรียนอยู่น่ะ ” อเล็กซ์เริ่มคำถามอย่างหวาดระแวงกับการต้องมาเจอแบบเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา  ราเชลหยุดเดินก่อนจะเอียงหน้ามาด้านข้างขณะที่ลำตัวยังตรงอยู่ด้านหน้า

“ ไม่มีแน่นอกจากว่าคุณจะไปหาเรื่องพวกเมสันเข้าน่ะ ”  ราเชลพูดติดตลกแต่อเล็กซ์ดันไม่ขำเขาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ อย่างเหม่อลอย สีหน้าว่างเปล่าไม่มีใครมองออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งราเชลลากเขาเข้าห้องเรียน

“ หวัดดีหนุ่มหล่อ นายไปนั่งด้านหลังเชิญเลย ” อาจารณ์ประจำชั้นเรียนเอ่ยออกมาอย่างขี้เล่นก่อนจะชี้ไปหลังสุดอย่างไม่สนใจ

ร่างสูงยาวเดินตรงไปยังหลังสุดข้างผู้หญิงผมน้ำตาลที่นอนก้มหน้าอยู่กับโต๊ะเหมือนจะหลับแต่ในใจเขาว่าไม่ใช่ อเล็กซ์สะกิดแขนสาวปริศนาเบา ๆ

ร่างบางจะเงยหน้าขึ้นมองมายังใบหน้าคมคาย เธอไม่เคยรู้สึกรุนแรงกับใครขนาดนี้มาก่อนแต่เธอก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าทางบวกหรือลบ สาวสวยหลบสายตาคมที่มองมาก่อนจะก้มลงเขียนบางอย่างในสมุดแล้วส่งมาให้ชายหนุ่ม

‘ รู้มั้ยว่าการที่คุณมองหน้าฉัน มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไร ’

สายตาคมกระตุกเล็กน้อยเมื่ออ่านข้อความจบก่อนจะหันหน้าไปมองสาวสวยที่ก้มลงไปนอนฟุบต่อ

“ คุณชื่ออะไรครับ ” ชายหนุ่มถามก่อนจะค่อย ๆ กดมือลงบนแขนเรียวยาวก่อนจะชักมือหนีเมื่อสัมผัสเข้ากับความร้อนของผิวดังลาวาภูเขาไฟ

ร่างบางสะดุ้งตื่นก่อนจะบีบข้อมือหนาไว้แน่นดวงตาข้างซ้ายเริ่มกลายเป็นสีแดงฉานก่อนที่มันจะกลับมาเป็นสีน้ำตาลเหมือนเดิมเมื่อสติกลับคืน อลิซเบธปล่อยมืออกช้า ๆ ก่อนจะใช้มือร้อนระอุลูบไปรอบ ๆ รอยแดงตามข้อมือของชายหนุ่ม รอยแดงข้มเริ่มจางลงเรื่อยจนหายไปในพริบตา

“ อลิซเบธ ขอโทษทีน่ะ ฉันแค่ตกใจไปหน่อย แล้วเจอกันอเล็กซ์ ” ชายหนุ่มยังคงจ้องมองแผลบนข้อมือของตนที่บัดนี้ได้จางหายไปจนหมดแล้ว หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งห้องและอาจารณ์ที่ยืนอยู่หน้ากระดานที่มองการจากไปของหญิงราวเป็นเรื่องปกติ

“ อลิซพูดอะไรกับคุณเหรอ ” ร่างสูงรีบเดินมาทันทีหลังจากที่เห็นอลิซเบธเดินออกไปก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ อเล็กซ์ที่ยังนั่งอึ้งมองข้อมือ ราเชลมองตามสายตาของชายหนุ่มไปยังข้อมือซ้ายของเขาเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรจึงหันมาเขย่าตัวชายหนุ่มแทน

“ หะ ห่ะ มีอะไรเหรอราเชล ” ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีมือบางมาเขย่าไหล่ตนอย่างแรง

“ จะเลิกเรียนแล้ว พวกอาจารณ์ให้เวลาเราไปซื้อเสื้อผ้าน่ะ ” ชายหนุ่มมองสาวสวยอย่างงุนงง ราเชลดูเหมือนจะเข้าใจในความงงนั้นเธอจึงรีบไขข้อข้องใจทันที

“ เราจะจัดงานเต้นรำต้อนรับภาคเรียนใหม่น่ะ ทุกคนต้องแต่งชุดที่สวยที่สุดมาประชันกัน ฉันรักงานนี้ที่สุดและเชื่อเถอะ ฉันต้องชนะแน่ คุณต้องไปงานกับฉันน่ะ ” อเล็กซ์ยิ้มเล็กน้อยเมื่อฟังเธอบรรยายความงามของตัวเองระหว่างที่กำลังเก็บกระเป๋าไปซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน

“ ได้อยู่แล้ว ใครจะไม่อยากไปงานกับคนสวย ๆ ล่ะ จริงมั้ย ” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นส่งไปให้สาวสวยที่เดินอยู่เคียงข้างกัน

“ ใช่ คุณพูดถูก เพราะงั้นเราก็ไปซื้อเสื้อกันเถอะ ก่อนที่ลูกค้าจะเต็มร้าน ” ร่างสูงสง่าวิ่งนำไปยังรถบีเอ็มคันหรูของชายหนุ่ม