คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [3p] ร้ายกาจ!! (โคโค่ Xโคมัตสึ X โทริโกะ)
กลางงานแต่งที่มีแขกเหรื่อมากมาย ตรงกลางงานมีคู่บ่าว สาว ยืมยิ้มรับแขกอยู่ ผมเอง...ก็เป็นหนึ่งในแขกนั่น. คุณโทริโกะ กับคุณรินกำลังจะแต่งงานกัน ทำไมกันนะผมถึงจะร้องไห้ทุกทีที่คิดถึงเรื่องนี้ จริงๆแล้วผมเองก็ไม่อยากมาเท่าไรหรอก แค่คิดว่าอยากจะมาแสดงความยินดีกับคนที่ผมรักแค่นั้น......ก็พอแล้ว
ในงาน
"โคมัตสึคุง ไม่เป้นอะไรแน่นะ "เสียงอันแสนอ่อนโยนของคุณโคโค่ที่ถามผมอย่างห่วงใย
"มะ..ไม่เป้นอะไรครับ คุณโคโค่ "ผมตอบเขากลับไปเบาๆ
"แน่ใจนะ..โคมัตสึ ผมว่าออกไปพักนอกงานกันดีไหม"
"เอ่อ..คือว่า.."ผมยังพูดไม่จบประโยคดี อยู่ดีๆคุณโคโค่ก็ฉุดมือผมให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะพาผมเดินออกมานอกงาน
"โคมัตสึ ไม่เป็นไรนะ ฉันรู้ความรู้สึกของนายที่มีกับโทริโกะ"
โคโค่มองเข้าไปในดวงตาโคมัตสึที่ยากจะอธิบาย "แต่นายยังมีฉัน ที่จะอยู่กับนายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น........ตลอดชีวิต" โคโค่พูดออกมาก่อนเบือนหน้า ปล่อยให้คนตัวเล็กครุ่นคิดกับคำพูดแล้วสะกิดใจ
"นี่คุณจะบอกว่า.....คุณรักผม"
"บ้าจริง!!อย่าร้องไห้สิตัวฉัน ฉันรู้นายรักมันแต่เป็นฉันไม่ได้เหรอ?"
"ผม...ไม่แน่ใจ" โคมัตสึตอบไปด้วยความสับสน ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้เกลียดโคโค่แต่่กลับกับ เขารู้สึกดีต่างหาก ทุกครั้งที่โคโค่มาเยี่ยมเขามักมีของฝากเล็กน้อยๆมาให้เอาใจใส่เขาตลอด ต่างจากโทริโกะที่ทำตามใจตัวเองจนผมเหนื่อยแต่เขาก็จะดูแลผมทุกเวลา
"หมายความว่ายังไงที่นายบอกว่าไม่แน่ใจ?" โคโค่ถาม
"นายจะบอกว่านายก็ชอบฉัน?"
"ผมไม่แน่ใจ..ความรู้สึกที่ผมมีให้กับคุณมันเป็นความรู้สึกดีๆที่ผมอธิบายไม่ได้ แต่ผมไม่กล้าพูดคำว่าชอบ..." โคมัตสึหลุบตาลง
"ถ้าผมชอบคุณพร้อมกับโทริโกะคุณจะหาว่าผมหลายใจมั้ย?" สิ้นคำพูดที่แฝงด้วยความละอาย ร่างหน้าเชิดคางร่างเล็กขึ้นมาสบตา
"ไม่เลยมไม่ว่านายจะเป็นยังไงฉันก็รักนายแต่ตอนนี้..หัวใจนายเป็นของฉันได้มั้ย?" ใจที่เต้นเป็นจังหวะกลองเอ่ยด้วยความตื่นเต้น โคมัตสึมีใจให้เรา ? ตั้งแต่เมื่อไรกันแน่ หรือแค่ไม่มีใครเลยมาหาเรา ไม่ว่ายังไงก็เถอะยังไงผมก็รักนาย ทันทีที่ได้ยินคำถามโคมัตสึหน้าแดงเป็นมะเขือเทศร้อนจนแทนระเบิด ฉันนี่มันน่าด้านที่สุดรักผู้ชายสองคนในเวลาเดียวแย่ที่สุด "คุณจะไหมาว่าผมเห็นแก่ตัวใช่ไหมถ้าผมจะตอบ...ว่า...ได้ครับ"
- Toriko part –
คำกล่าวสาบานในโบสถ์.....เสียงระฆังที่ลั่นกังวาน......ชุดกระโปรงขาวที่โบกสะบัด....ผู้คนที่ร่วมยินดี ไม่มีนายอยู่ในั้น ใบหน้าที่แดงช้ำด้วยน้ำตา ดีใจขนาดนั้น? มีอะไรกับหมอนั่น? กลิ่นการได้รับเยียวยาและความสุขที่ลอยเข้ามาหลังจากนายไปกับเขาคืออะไร...ฉันกำลังมีความสุข..........เหรอ? นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการสินะ แต่ทำไมตัวฉัน "รู้สึกเจ็บปวดแบบที่ไม่เคย" กันนะ
"โทริโกะเป็นอะไรไปน่ะ เห็นทำหน้าแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" รินภรรยาสาวมือใหม่ถาม เธอเป็นคนที่ไม่สวยมากแต่เธอมีความสามารถผมชอบเธอเธอจะต้องเข้ากับผมได้แน่ๆ ที่จริงซานี่ไม่เห็นด้วยแถมยังโกรธหูดับตับไหม้แต่ช่างเถอะ ก็ผมชอบของผม แต่ยิ่งพูดชอบยิ่งรู้สึกฝืดๆชอบกล "เปล่าหรอก แค่นึกถึงความหลังน่ะ" ผมปล่อยความคิดนั้นผ่านไป ----- เมื่อพิธีเริ่มขึ้น พ่อครัวแม่ครัวต่างนั่งดูด้วยความซึ้งใจ ย่าเซ็ตที่นั่งติดแท่นพิธี และซานี่ที่ยืนเป็นเพื่อนเจ้าสาว ซีบร้า ยืนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว และคนที่อยู่ร่วมผจญศึกกับเขามานานนั่งอยู่ในแถวท้ายสุด.....โคมัตสึ
"ข้าพเจ้าโทริโกะ ขอสัญญา และปฏิญาณต่อพระผู้เป็นเจ้าและต่อสุภาพชนในที่นี้ว่า ข้าพเจ้ายินดีและเต็มใจรับ ริน เป็นภรรยาของข้าพเจ้า ไม่ว่าจะมั่งมี หรือยากจน ไม่ว่าทุกข์หรือสุข เจ็บป่วยหรือสุขสบาย ข้าพเจ้าจะเป็นสามีที่รักใคร่ และสัตย์ซื่อต่อผู้เป็นภรรยาตลอดไป" หลังพูดจบ ผมมีความสุขที่ได้พูด แต่กลับพะอืดพะอมอย่างประหลาด สัตย์ซื่อต่อภรรยา? นั่นผมไม่แน่ใจ ไม่แน่ใจว่าผมรักรินจริงๆหรือแค่หลงไปเพราะเห็นกันมานาน โทริโกะครุ่นคิดขณะปล่อยให้รินกล่าวคำสาบาน สายตาพลันหันไปเห็นชายเจ้าน้ำตาแถวหลังสุด หลั่งรินน้ำตาออกมาช้าๆ -เจ็บปวดเหลือเกิน- โคมัตสึที่เห็นโทริโกะหันมา รีบผลุนผลันออกไป
"ด..เดี๊ยว.!"
"นี่โทริโกะเมื่อไรจะสวมแหวนให้ฉันสักที!!" สาวเจ้าเรียกร้องอย่างกระฟัดกระเฟียดที่เห็นเจ้าบ่าวใส่ใจอย่างอื่นที่ไม่ใช่ตนเอง
"อ่ะ...ฮ่ะๆๆๆโทษทีนะอ่ะ." สวมแหวนลอดผ่านนิ้วเรียวช้าๆ ทั้งที่สายตากลับมองแต่คนคนนั้น ที่มีโคโค่ตามหลังออกไป....หมอนั่น...ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย! หลังพิธีแต่งงาน "ซีบร้า!โคโค่ออกไปพูดอะไรกับโคมัตสึน่ะ" ผมถามซีบร้า หนึ่งในจตุรเทพนักล่าอาหารผู้ที่ได้ยินเสียงทุกอย่างไม่ว่าจะไกลแค่ไหนก็ตามแม้แต่เสียงในใจ...
"ไม่รู้ฉันไม่ได้ยินแกก็มีเมียแล้วนี่ห่วงเมียแกเหอะ ซานี่ให้แกแต่งก็บุญแล้ว" ซีบร้าตอบแบบไม่ใส่ใจ
"ซีบร้า...ฉันรู้นายได้ยินบอกฉันมา!!"
"ไม่ใช่เรื่องของนาย คนอย่างนายไม่เหมาะกับพ่อครัวอย่างโคมัตสึหรอก"
"หมายความว่ายังไง!!" ผมตะคอกใส่ด้วยความหงุดหงิด โคมัตสึเป็นพ่อครัวคูกายผมมานานทำไมจะไม่เหมาะ ซีบร้าตอบ
"ระหว่างที่นายไปฮันนีมูนที่โลกกรูเมต์แล้วก็รู้เอง" ซีบร้าตอบด้วยเสียงดุ ที่โทริโกะไม่เข้าใจ เกี่ยวอะไรด้วย แล้วโคมัตสึก็เดินเข้ามาในงาน สีหน้าต่างจากตอนที่เขากล่าวคำสาบานในโบสถ์ โศกเศร้า เจ็บปวด เต็มไปด้วยน้ำตาและกลิ่นแห่งความผิดหวัง แต่ด้วยเวลาไม่นานที่กลับมาพร้อมกับเขา 'โคโค่' คนตัวเล็กกลับมีใบหน้าเขินอายเจือด้วยความสุข แม้ไม่พูดอะไรแต่กลิ่นหวานๆและมือที่ประสานกันเข้ามาในโบสถ์นั่นทำให้เขารู้สึโมโห 'ไม่ได้นะ!!ทำไมยอมให้คนอื่นแตะตัวง่ายๆ' โมโหอย่างไม่รู้สาเหตุ......ผมไม่ควรหึงคนที่ไม่ใช่ภรรยาผมนี่? โคมัตสึเป็นแค่พ่อครัวแต่..
"ไงโคโค่" ซีบร้ามองไปที่โคมัตสึ
"เฮ้ย!ไอ้หนูถ้าโคโค่ทำให้ร้องไห้ฉันจะฆ่ามันเอง"
"ไม่มีทางน่า" โคโค่สวนทันควัน ทางโทริโกะที่มองอยู่ตลอดไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งแต่สงสัยว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกันแน่
"นี่ๆโทริโก๊ะไปโลกกรูเมต์ต้องดูแลชั้นดีๆน๊า!" รินเดินเข้ามาแล้วอ้อนอย่างน่ารักจนทำให้พี่ชายแท้ๆหมั่นไส้จนต้องเดินออกไปรวมกลุ่มกับพวกโคโค่และซีบร้าแทน
-หนึ่งเดือนผ่านไป ในช่วงฮันนีมูนของโทริโกะและริน-
"ริน!!นี่เธอทำอาหารหรือเถ้าถ่านเนี๊ย " เสียงตะคอกของโทริโกะดังมาจากห้องอาหาร ด้วยความไม่พอใจอย่างสุดซึ้ง หลังจากงานแต่งงานทั้งคู่ได้เดินทางไปโลกกรูเมต์เพื่อฮันนีมูนกันอย่างมีความสุข มันคงจะเป็นอย่างนั้นถ้าหากรินทำตัวเป็นปกติ หลังแต่งงานโทริโกะพบความจริงหลายอย่างเกี่ยวกับริน ข้อแรก เธอทำอาหารไม่เป็นทำให้ทุกอย่างที่โทริโกะหามากลายเป็นของเสียอย่างเหลือเชื่อ
"ก็ชั้นทำไม่เป็นนี่นายก็น่าจะมาทำแทนนะ!!" สองเธอไม่สามารถทำงานบ้านใดๆได้เลย เนื่องจากทั้งชีวิตอย่างเดียวที่เธอทำคือวางยาสัตว์ร้าย
"แล้วบ้านนี่ทำไมไม่ทำให้มันดีๆบ้างห๊ะ!! นี่รกจนจะเป็นกองขยะแล้วนะ " ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดทั้งๆที่เมื่อก่อน ตอนอยู่กับโคมัตสึไม่ได้เป็นแบบนี้แท้ๆ
'คุณโทริโกะครับ มีอะไรมาให้ผมทำเหรอครับวันนี้' ใบหน้ายิ้มแย้มวิ่งออกมาเปิดประตูด้วยความตื่นเต้น ทุกวันโทริโกะจะหาของแปลกๆมาให้ได้ทำอาหารเมนูใหม่ๆเสมอ
'วันนี้เป็น----น่ะ' โทริโกะชูวัตถุดิบที่ได้มาอย่างยิ้มแย้มมีความสุข
'โอ้โห!ไปเอามายังไงล่ะครับเนี่ย' พูดไปพลางหยิบวัตถุดิบเข้าครัว บ้านช่องที่ดูสะอาดทำให้โทริโกะสงสัยจนอดเอ่ยปากไม่ได้
'นายทำความสะอาดที่นี่ด้วยเหรอ'
'ครับ!ผมอยู่ว่างๆก็เลยทำน่ะครับ ทำไมเหรอ?'
'เปล่าหรอกฮ่ะๆๆๆๆ'
อดีตอันแสนสุขโผล่ขึ้นมาในความคิดชั่ววูบ ความสุข? ทุกครั้งที่อยู่กับโทริโกะคือความสุข อิ่มเอม ใช่เหรอ? แต่รินก็เป็นภรรยาของเขาที่เค้ารัก..........จริงๆงั้นเหรอ? หลังแต่งงานมาความสุขที่เขาได้มีแต่ความสุขจากการล่าอาหารและกินของอร่อยๆที่ตนเอง'ทำเอง' เท่านั้น แต่รินไม่เคยทำให้เขามีความสุขเลยหลังแต่งงาน..............นั่นแสดงว่าฉันไม่ได้รักรินจริง!! แล้วคนที่ทำให้ฉันรักเป็นใครกันแน่ ร่างกายเล็กกว่าผู้ชายทั่วไป ใบหน้ายิ้มแย้มที่เปี่ยมสุขตลอดเวลา จิตใจที่ใสซื่อและเป็นมิตร คนที่อยู่กับเขามาตลอดตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะยามทุข์หรือยามสุข โทริโกะรู้สึกสับสนตัวเองเป็นอย่างมาก เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ สับสนและงุนงง ถ้าคนที่เขารักคือคนที่ให้ความสุขได้คือโคมัตสึ แล้วรินล่ะ แสดงว่าเขารักรินแบบน้องสาวมาตลอดเลยสินะ!!แย่ล่ะ
ตึง!!โทริโกะรีบพลักประตูเข้าไปหารินทันใด
"ริน....ฉันมีอะไรจะบอก"
รินที่เห็นโทริโกะพูดด้วยเสียงที่สงบกว่าปกติรู้สึกแปลกใจ บอกได้เลยว่าระหว่างหนึ่งเดือนมานี้เรากับโทริโกะไม่มีอะไรลึกซึ้งไปกว่านี้เลย ทั้งที่ชั้นอุตส่าห์อ่อยขนาดนั้นแท้ๆ ไม่ว่าจะแกล้งเปลือยให้ดูหรือละเมอไปกอด แต่ครั้งนี่ทั้งๆที่มันคือสิ่งที่ฉันต้องการแต่กลับรู้สึกหวั่นใจ
"ม..มีอะไรเหรอโทริโกะ"
"เธอรักฉันมั้ย?" เอ๋?
"ร..รักสิรักมากด้วย"
"งั้นชัวยบอกมาหน่อยเถอะว่าสิ่งที่เธอทำให้ชั้นมีความสุขระหว่างที่ผ่านมานี้มีอะไร" แย่ล่ะพูดเรื่องอะไรแบบนี้เนี๊ย
"ก..ก็ ทำอาหาร..เอ่อ....เช็ดถูบ้าน...อ่า..เป็นภรรยาที่ดี......ไม่มีเลย" เสียงนั้นแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่จางลงทุกที
"ฉันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว....แต่ขอโทษนะริน.....ฉันไม่มีความสุขเลยตลอดช่วงเวลาที่อยู่กับเธอนั่นทำให้ฉันเริ่มมั่นใจว่าฉันไม่ได้รักเธอจริง" เสียงเย็นกล่าวอย่างรู้สึกผิดแต่แน่วแน่มั่นคงราวกับไม่มีสิ่งใดทำให้เปลี่ยนแปลงได้
"แต่!!หมายความว่ายังไงกัน.....ให้โอกาสชั้นอีกเถอะนะ!!"
"พอเถอะรินเรา...อึก.....เลิกกันเถอะคำสาบานในโบสถ์น่ะลืมมันซะ!!ต่อให้ซานี่จะโกรธแค่ไหนก็ตาม" สิ้นเสียงประกาศิต น้ำตาหญิงแกร่งไหลออกมาจากตาไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่รู้จักจบ เสียงสะอื้นที่ถูกกลั้นไว้ ไม่อยากให้ใครได้ยิน แค่นี้ก็เจ็บพอแล้ว ....เจ็บมาตั้งนานแล้วทั้งที่ตัวเองเข้าหาก่อนทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่รักและไม่คิดจะหันมามอง แต่เป็นเพราะแค่โทริโกะพลั้งปาก กลับดีใจจนไม่เจียมตัว
"โทริโกะ......อึก"
"เราจะกลับไปที่โลกแล้วทุกอย่างจะจบลงพรุ่งนี้.......ฉันขอโทษ" หลังพูดจบโทริโกะเดินออกจากประตูไป ปล่อยให้รินร้องให้ได้เต็มที่ เขาไม่อยากรับรู้ถึงความโศกเศร้าทีเขาเป็นคนก่อ แต่นี่คือสิ่งที่เขาเลือก โคมัตสึรอฉันก่อนนะฉันจะไปหานนาย แล้วจะไม่ปล่อยให้นายอยู่ลำพังตลอดชีวิต
-ระหว่างหนึ่งเดือนของโคมัตสึกับโคโค่-
เนื่องจากเป็นเชฟผู้ทรงค่าของโลกและของโคโค่ โคมัตสึจึงได้ย้ายมาอยู่กับโคโค่อย่างเกือบถาวรเพราะบางที่ถ้ามีงานทำอาหารเขาจะไปอาศัยกับป้าเซต บ่อยๆ และนี่ก็เป็นชีวิตประจำวันของเขาทั้งคู่
"โคมัตสึวันนี้ชั้นจับไอ้นี่ได้ล่ะ" โคโค่ลากวัตถุดิบเข้ามา ใบหน้ายิ้มแย้มก็วิ่งเข้ามาต้อนรับแบบทุกวัน
"ว้าววววดีจังเลยนะครับแล้วเราจะทำอะไรกินกันดีล่ะ"
"อะไรก็ได้ถ้านายทำอร่อยทุกอย่างนั่นแหละ" ฉับพลันคำหวานออกจากปาก ใบหน้าคนตัวเล็กแดงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ ถึงจะเจอบ่อยๆก็เถอะแต่ผมก็อายเป็นนะครับ!!-////- โคโค่รู้ทันว่าร่างเล็กต้องเขินอายเป็นกิจวัตรแน่ๆ เขาชอบส่วนนี้ของโคมัตสึ อ่อนไหวและขี้อาย ภรรยาหนุ่มของเขา เป็นคนน่ารักเลยทีเดียวทำอาหารเก่ง การบ้านการเรือนดี รูปร่างน่ารักพกพาสะดวก อ่อนโยน ตอนนี้ทุกอย่างของโคมัตสึเป็นของโคโค่หมดแล้วแม้แต่ร่างกาย แน่นอนโคมัตสึเป็นภรรยาของโคโค่เต็มตัวเสร็จสรรพทุกกระบวนความรวมถึงเรื่องแบบนั้นแล้วด้วย
"คุณโคโค่ล่ะก็....ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกครับแต่ถ้าคุณบอกแบนั้นล่ะก็ผมคงอดใจให้ทำสุดฝีมือไม่ได้แล้ว”
อาาาาน่ารักจริงจริง
"นี่โคมัตสึ..."
"ครับ?"
"คืนนี้ขอสามดอก" ไม่ว่าเปล่าแถมยังยกนิ้วขึ้นมากำกับ
"บ้า!!!" แล้วกระทะก็ลอยมาใส่หน้าอย่างจัง แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความสุขล่ะครับ
"นี่มันก็เดือนนึงแล้วเนอะโทริโกะจะเป็นไงบ้างนะ" โคโค่ถามโคมัตสึ ตอนนี้เขาออกมานั่งเล่นอยู่หน้าบ้านกับคนที่เค้ารักอย่างมีความสุข
"ไม่รู้หรอกครับแต่เค้าก็คงมีความสุขของเขานั่นแหละครับ"
"นายนี่เป็นคนดีจริงๆนะเพราะงี้แหละฉันถึงได้รักนายถึงขนาดนี้ ไม่พูดเปล่ายื่นหน้าไปหอมแก้มอย่างมีความสุขจนคนตัวเล็กหน้าแดงจนกลายเป็นมะเขือเทศ
"คุณโคโค่นี่ก็อย่าทำอย่างนี้บ่อยสิครับ...ผมอายเป็นนะ" โคโค่หัวเราเเบาๆก่อนเอ่ย
"อายเอยอะไรกันยิ่งกว่านี้ก็เคยทำมาแล้วไม่ใช่รึไงทั้งกอด จูบ ไหนจะเรื่องนั้นอีกหึหึหึ" คนตัวโตพูดไปไม่สนใจร่างเล็กที่ได้แต่ลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ได้จนงอนกลับไปห้องครัวของตัวเอง
"ใช่ซี้ผมมันตัวเล็กนี่ คอยดูเถอะผมจะไม่ทำอะไรให้กินแล้วแบร่!!"
"ในที่สุดก็ถึงบ้านโคมัตสึซะที" โทริโกะว่าขณะที่ยืนอยู่หน้าบ้านโคมัตสึ
"เฮ้!โคมัตสึ!!นายอยู่นี่รึเปล่า" ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับออกมา นั่นเริ่มทำให้โทริโกะโมโหจนต้องพังประตูเข้าไป ไม่มใครอยู่ในบ้านหลังนี้.............
"นี่พ่อหนุ่มมาบ้านหลังนี้ทำไมรึเค้าขายไปนานแล้วนะ " เสียงยายแก่ๆคนหนึ่งดังมาจากประตูหน้า
"ยายเป็นใครแล้วคนนี้เค้าไปไหน"
"โฮะๆเค้าก็ไปอยู่กับคนรักของเค้านะสิเห็นว่าชื่อ........โคโค่นะ" พรึ่บ ทันใดนั้นโทริโกะรีบพุ่งตรงไปที่บ้านของโคโค่อย่างรู้หน้าที่ ของของใครใครก็หวง!!
"คุณโคโค่ครับ เย็นนี้กินอะไรดีครับ"
"อะไรก็ได้ฝีมือนายชั้นกินได้หมดแหละ" ตึงๆๆ!!
"โคโค่!!ออกมาเดี๊ยวนี้เลยนะ!!" เสียงนั้นดังขึ้นจากหน้าบ้าน เสียงที่ทั้งคู่รู้ว่าใคร โทริโกะ!! ฉับพลันโคโค่รีบวิ่งออกมาหาอย่างทันท่วงที
"นายมาทำไม"
"มาเอาของๆฉันคืนนายน่าจะรู้ว่าของๆใครก็ไม่ควรขโมยไป" โคโค่แผ่รุงสีอำมหิตใส่จนบรรยากาศไม่ปลอดภัย
"ขโมยเรอะ.....นายน่าจะรู้นี่ว่าฉันไม่เคยเอาของใครว่าถ้าเขาไม่สมัครใจ" โทริโกะสงสัย
"แกจะบอกว่าโคมัตสึสมัครใจ?" ทั้งคู่หันมามองร่างเล็กที่หลบอยู่ข้างหลังโคโค่ ด้วยความหวั่นใจ
"โคมัตสึนายจะบอกว่านายมากับหมอนี่ด้วยความสมัครใจงั้นเรอะ!!" โทริโกะที่คงบคุมตัวเองไม่ได้จนปล่อยตัวตนออกมา ทำให้โคมัตสึกลัวจนแทบเข่าอ่อน
"ครับ.....ผมรักเค้า" พูดไปอย่างนั้นแล้วก็หลบหน้า
"นายรักฉันไม่ใช่เหรอ!!แล้วนี่มันอะไร!!"
"คุณแต่งงานไปแล้วแล้วยังจะมาเอาอะไรอีก!!" ตัวเล็กตะโกนออกมาทั้งน้ำตาด้วยความกลัว แค้น และเศร้าอย่างสุดหัวใจ
"คุณดูแลผมมาตั้งแต่แรก ทำดีกับผม ทำให้ผมไว้วางใจ และตกหลุมรักคุณ!!.........แต่จู่ๆคุณก็มาแต่งงานแล้วขอให้ผมอวยพรให้มีความสุขคุณมันไอ้คนเห็นแก่ตัว!!" หยาดน้ำตาพร่างพรายราวกับจะไม่มีวันหมดสิ้น ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความเศร้าอีกคราหลังจากคนคนนั้นหายไปจากชีวิตหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนที่ไม่มีเขาช่างเศร้าใจแม้กายจะเป็นของคนอื่น............คนอื่นที่เค้าก็รักไม่แพ้กัน คุณโคโค่
"นายเห็นแล้วนะโทริโกะ" โคโค่เหยียดสายตาไปหาบัดนี้ความเป็นเพื่อนไม่มีค่าอีกต่อไป
"เค้ารักฉัน!!" โทริโกะไม่ยอม เขายังไม่ยอมแค่นี้แน่ "ฉันเดินทางมาจากโลกกรูเมต์ฝ่าฟันอะไรมาหลายอย่างเพื่อมาหาคนที่ฉันรักจริงๆ!ฉันไมยอมปล่อยไปง่ายๆหรอกนะ" ทันใดนั้นโทริโกะปล่อยหมัดขวามาอัดหน้าโคโค่เข้าไปเต็มๆจนกระเด็นไปไกล
"คุณโคโค่!!"
เสียงที่โคมัตสึเรียกโคโค่ทำให้โทริโกะโกรธยิ่งกว่าเดิม โคโค่สาดพิษใส่อย่างไม่ปรานี จนทำให้โทริโกะถึงกับเมาไปกับพิษนั่น ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างรุนแรง แม้จะมีเสียงเล็กๆที่ตะโกนเท่าไรก็ไม่หยุดซะที
ทำไม...ทำไมพวกคุณไม่ฟังผมเลย
หยาดเพรชใสๆกลิ้งลงไปสู่ผืนดิน จนชุ่ม
ผมขอโทษ ผมขอโทษ!!!
ในที่สุดเสียงเล็กก็ส่งไปถึงคนทั้งสอง ทั้งคุ่หันมาด้วยความตกใจ สภาพของทั้งคู่เรียกว่าคนไม่ได้เลย เรียกได้ว่า มีสภาพเป็นปีศาจได้อย่างสมบูรณ์ เลือดที่เปียกชุ่มไปทั้งร่างสายตาแบบที่ปีศาจร้ายจ้องมอง แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กกลัวแต่กลับรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม
"ผมขอโทษ...ผมขอโทษ!! ฮือๆๆ....ผม..ขอโทษฮึกๆ"
เสียงเล็กๆกล่าวจนทั้งคู่หยุดการต่อสู้แล้วรีบวิ่งเข้ามาหา
"นายยเป็นอะไรไปโคมัตสึ" โทริโกะกล่าว
"ผมขอโทษที่ผมหลายใจเกินไป ผมมันเลวที่สุด ทั้งๆที่คุณทั้งคู่ดูแลผมดีขนาดนั้น แต่ผมกลับทำกับพวกคุณอย่างนี้ พวกคุณต้องเจ็บตัว เจ็บปวดใจก็เพราะผมผมขอโทษ ที่ผมรักพวกคุณทั้งคู่ผมเสียวใจ ผมมันชั่ว! เลว! ผมขอโทษแต่ถ้าเป็นไปได้ผมอยากได้พวกคุณทั้งคู่อยากรักทั้งสองคน แต่พวกคุณจะต้องรังเกียจผมแน่ๆ ผมเสียใจเหลือเกิน....."
น้ำตาคนตัวเล็ก กล่าวด้วยเสียงเล็กๆ จากหัวใจดวงเล็กๆ แม้ความต้องการของเขาจะมากเกินตัว แต่นั่นเป็นหนทางเดียวที่เขาทำได้ กล่าวความจริงที่น่าอับอายแล้วเดินจากพวกเขา
"นี่นายรักพวกฉันขนาดนั้นงั้นเหรอ" โทริโกะกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือด้วยความสงสาร เค้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่านี้ สิ่งที่ต้องการคือรอยยิ้มของคนตัวเล็กและความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันกับคนที่เขารัก
"โคมัตสึคุณไม่ผิดหรอกถ้าคุณต้องการอย่างนั้นผมก็ยอมรับ" โคโค่กล่าวด้วยความเข้าใจถึงเขาจะรู้สึกขัดใจนิดหน่อยแต่นี่ก็เป็นหนทางนึงที่ทำให้เขาได้อยู่กับคนที่รัก แม้จะมีมารก็เถอะ
"พวกคุณหมายความว่ายังไง?" โคมัตสึถามด้วยความสงสัย
"โทริโกะเรามีเรื่องต้องตกลงกัน "
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปคุยกันในที่ๆโคมัตสึไม่ได้ยิน
"เราอยู่ด้วยกันได้ตกลงมั้ย"
"ถ้านายว่าอย่างนั้นก็เอาแต่อย่ามายุ่มยามให้มากนักล่ะ"
"ใครกันแน่โทริโกะเป็นอันว่าตกลง" จากนั้นทั้งคู่ก็เดิน ก็กลับมาหาโคมัตสึ
"พวกเราทั้งคู่จะอยู่กับนาย" ทังคู่พูดด้วยเสียงจริงจังหนักแน่นพร้อมกัน
"พวกคุณไม่รังเกียจผมเหรอที่มักมาก"
"ไม่มีทางเราทั้งคู่จะรักนายไม่ว่าเมื่อไร"โคโค่พูด ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ฉันด้วย" โทริโกะเสริม ทั้งสามกอดกันอยู่ตรงนั้นปล่อยให้คนตัวเล็กน้ำตาไหลด้วยความซึ้งใจในความรักที่ทุกคนมีให้เขา
"ผมขอบคุณทุกคนที่รักผม......ขอบคุณมากๆนะครับ"
แล้วทั้งสามก็กอดกันด้วยความอิ่มเอมและความเข้าใจที่มีแต่พวกเขาที่รู้ดี....................
ทันทีที่ทั้งคู่กอดโคมัตสึไว้ ในอ้อมอก คนตัวเล็กแสยะยิ้มอย่างผู้กุมชัยชนะ ผิดกันใบหน้าเปื้อนน้ำตาเมื่อกี้ที่แสดงออกมา 'พวกคุณต้องเป็นของผมทั้งคู่นั่นแหละหึ' ไม่มีใครเห็นและได้ยินประโยคนี้ ความลับจะยังเป็นความลับต่อไป ไม่มีใครล่วงรู้แผนการของเชฟตัวน้อยที่ร้ายกกาจ.......จบฮิ!
ความคิดเห็น