The Truth MooN . บัง . คน . ตาย : ภาคการกลับมาและการเริ่มต้น

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 : อิจิโร่ คุไร

 
“คุไร นี่ฉันซื้อขนมปังไส้ครีมของโปรดนายมาให้ด้วยแหละนั่งกินด้วยกันนะ”

เสียงหวานของจิโระ เด็กสาวหน้าตาสะสวยและหุ่นดีบวกกับการที่เธอมีขาอันเรียวยาวราวนางแบบปกนิตยสารยิ่งทำให้เธอเป็นที่หมายปองของบรรดาเด็กหนุ่มภายในโรงเรียนมากมายเป็นอันดับต้นๆ แต่เธอกลับไม่เคยคิดจะสนใจ

เธอสนใจแต่เพียงนายอิจิโร่ คุไร เท่านั้น

เด็กสาวเลือกที่จะปลีกตัวออกมาจากนามิเพื่อนสนิทของเธอในตอนพักเที่ยงโดยมีเป้าหมายอยู่ในใจนั่นก็คือการทานมื้อเที่ยงเพียงลำพังกับนายอิจิโร่ คุไร

โดยจากการที่จิโระแอบติดตามเขามาโดยตลอดทำให้เธอรู้ว่าอาหารของคนที่เธอชอบเป็นขนมปังและจะต้องสอดไส้ครีม ที่เขาจะต้องมาซื้อทุกพักและทุกทุกวันไม่เว้นแม้แต่พักกลางวัน

“เธอเป็นใคร?”

เสียงทุ้มห้าวเอ่ยอย่างเฉื่อยๆพร้อมกับนัยน์ตาสีดำสนิทของคุไรซึ่งทอแววหงุดหงิดออกมาไม่น้อย

“ฉันชื่อจิโระไง จิโระนี่ฉันว่าฉันบอกคุไรไปหลายรอบแล้วนะ”

จิโระตอบอย่างมั่นใจอีกครั้งถึงแม้เธอจะแอบหน้าเสียเล็กน้อยก็ตาม

“อือ ขอบใจสำหรับขนมปัง”

คุไรพูดอย่างไม่ใส่ใจ มือรับขนมปังมาถือและกัดเข้าปากก่อนจะก้าวเดินต่อไป มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในขากางเกง  อิริยาบถและท่าทางที่แสดงออกถึงความมีโลกส่วนตัวสูงและไม่คิดที่จะสนใจแม้แต่มองหน้าของจิโระด้วยซ้ำ

 “...อ้าว..แล้วไม่กินด้วยกันหรอ.”

จิโระพึมพำพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆอย่างระบายความรู้สึกเสียใจ เพราะตอนนี้จิโระชักจะเซ็งเสียแล้วกับท่าทางแบบนั้นของอิจิโร่ คุไร เด็กหนุ่มที่เธอแอบปลื้มไม่ใช่สิเธอคิดว่าตอนนี้เธอกำลังหลงรักเขาจนแทบคลั่ง

“อืม...ว่าแต่ตอนนี้ไปไหนแล้วนะ”

พูดพร้อมกับนัยน์ตาทอดมองไปยังร่างสูงของอิจิโร่ คุไร ที่เดินหายไปยังทางขึ้นบันไดซึ่งเธอมักเห็นเขาเดินขึ้นไปเป็นประจำตอนพักเที่ยง แต่ก็ไม่เคยคิดจะตามขึ้นไป...

แต่คงจะไม่ใช่วันนี้

แอบขึ้นไปหลับกลางวันอีกแน่เลย น่ารักจริงๆลองตามขึ้นไปดูบ้างดีกว่า

จิโระคิดพร้อมกับพุ่งตัวไปที่ทางขึ้นบันได้ทันที

---------------------------------------------------------------

เต๊าะ แต๊ะ เต๊าะ แต๊ะ ..

เสียงรองเท้าของจิโระดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ พร้อมกับเหงื่อเริ่มไหลซึมลงมาตามไรผม

เธอเคยรู้ว่าชั้นดาดฟ้าเป็นชั้นที่สูงที่สุดของโรงเรียน โดยตึกโรงเรียนมัธยมปลายคันโตมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดแปดชั้น ปกติเธอรวมถึงเด็กนักเรียนคนอื่นๆต่างก็เลือกที่จะขึ้นลิฟต์มากกว่าจะเดินขึ้นบันได

แต่ถ้าหากต้องการจะขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าจะต้องใช้บันไดทางขึ้นเท่านั้นเพราะไม่มีลิฟต์ตัวใดที่ทำจนถึงชั้นดาดฟ้า ฉะนั้นจึงไม่ค่อยมีใครคิดที่จะขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้ามากนักเพราะต้องใช้กำลังกายและกำลังขามากมายทีเดียว

สองขาของจิโระเริ่มสั่นพร้อมกับครุ่นคิดในใจอย่างสงสัยว่านายอิจิโร่ คุไร เดินขึ้นมาที่ชั้นดาดฟ้าทุกวันได้ยังไงกัน

ไม่นานก็เกิดอาการหอบของเจ้าของใบหน้าสะสวยกับรอยยิ้มอันลิงโลดเพราะตอนนี้เธอเดินขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าแล้ว

แต่พลันรอยยิ้มกว้างของจิโระก็พลันหายวับพร้อมกับริมฝีปากซึ่งเม้นแน่นแทนที่ขึ้นมาทันทีกับภาพที่เห็น

มือสองข้างกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่โปนขึ้นมากับเล็บซึ่งจิกเข้าไปยังเนื้อเพื่อตอกย้ำถึงความเจ็บปวดของเธอในตอนนี้

...ฉันรู้แล้วว่าทำไมนายไม่สนใจฉันอิจิโร่ คุไร...!!!

เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีดำขลับใบหน้าคมผิวขาวที่ตอนนี้กำลังยืนพิงกับผนังของดาดฟ้าโรงเรียนพร้อมกับร่างของรุ่นพี่ปีสอง คุวามิ เรนะ ที่กำลังเอามือไล้เรียวหน้าของอิจิโร่ คุไรอย่างแผ่วเบา

ลำตัวของทั้งสองคนใกล้กันมากจนแทบจะแนบสนิทกันด้วยซ้ำ..

...ให้ตายสิคุยอะไรกันนะ..

จิโระถึงแม้จะเต็มไปด้วยความโกรธแต่ด้วยความอยากรู้ที่มีมากกว่าทำให้ร่างบางรีบแนบติดกับผนังอีกฝั่งเพื่อพรางตัวและพยายามเงี่ยหูฟังสิ่งที่สองคนนี้พูดกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“นายทำให้ฉันแทบคลั่ง..คุไร..”

ริมฝีปากอิ่มสวยของเด็กสาวปีสอง คุวามิ เรนะยังคงแย้มเยื้อนพร้อมกับมือเรียวเริ่มไล้ผ่านจากใบหน้าคมลงมายังลำคอและลามไปถึงหน้าอกและต่ำกว่านั้น..

“วิธีการของพี่ใช้กับฉันไม่ได้ อย่าพยายามเลย”

คำพูดซึ่งทำให้คุวามิ เรนะชะงัก

เสียงทุ้มทอดต่ำซึ่งควรจะเฉื่อยชาดังเคยกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบพร้อมกับนัยน์ตาสีเข้มที่จ้องตรึงนัยน์ตาคู่งามของคุวามิ เรนะ ใบหน้าเข้มของคุไรเริ่มเข้าใกล้ใบหน้าของคุวามิ เรนะ ใกล้ขึ้น..ใกล้ขึ้น....ใกล้ขึ้น..

แควก

เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาทันทีจากปลายหูของคุวามิ เรนะ ที่รีบถอยตัวออกห่าง

มือข้างหนึ่งกุมใบหูของตัวเองไว้พร้อมกับมองอิจิโร่คุไรซึ่งถุยติ่งหูของตนลงพื้นและเหยียบขย้ำด้วยแววตาสมเพชก่อนจะยิ้มเยาะ

“วิธีการของนายมากกว่า ทำอะไรไม่รู้จักคิด”

“....ฮึ...”

อิจิโร่ คุไร แลบลิ้นเลียคราบเลือดบนริมฝีปากของตัวเองอย่างใจเย็นนัยน์ตาสีดำเข้มเริ่มพราวระยับอย่างเริ่มรู้สึกมีอารมณ์ร่วมขึ้นมานิดหน่อย

“อย่างน้อยการทำอะไรไม่รู้จักคิดของฉันก็ทำให้พวกเราได้เหยื่อ..”

“ฉันไม่นิยมพวกผู้หญิงเท่าไหร่...”

การกระทำและคำพูดของทั้งสองคนที่ทำให้ตอนนี้จิโระตัวแข็งทื่อ ขาทั้งสองข้างค่อยๆถอยหลังออกไปอย่างหวาดกลัว

...ไม่...ไม่จริง..เป็นไปไม่ได้.....

คะ..คุ..ไร..กะ กัด..หูของคุวามิ เรนะ ...เลือด...

ไม่..ไม่จริง!!!!!!!!

สองเท้าค่อยๆก้าวถอยหลังก่อนจะสะดุ้งเฮือกและหายใจติดขัดทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดลงบนต้นคอ

“ชื่อจิโระสินะ ที่เธอบอกฉันเมื่อกี้ หืม?”

รอยยิ้มซึ่งกำลังปรากฏอยู่บนหน้าของอิจิโร่ คุไร โดยถือเป็นครั้งแรกสำหรับจิโระเลยทีเดียว เพราะเธอไม่เคยได้เห็นเขายิ้มให้เธอมาก่อน

เป็นรอยยิ้มเดียวก่อนที่หัวใจของเธอจะหยุดเต้น..

เธอสัมผัสได้ถึงมืออันเย็นเฉียบซึ่งเข้ามาจับตัวของเธอ..

ก่อนที่จะได้กรีดเสียง...

ก่อนที่จะได้เอื้อนเอ่ยถึงความหวาดกลัว..ความคิด..

ก่อนที่จะได้ทำอะไรอีก...เธอพูดไม่ได้...ร่างกายของจิโระไม่ใช่ของเธออีกต่อไป..

เธอไม่สามารถควบคุมมันได้เหมือนเช่นที่เคยทำ

ทำไม?...ฉันเป็นใครกันนะ...ทำไมฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันกำลังหายไป...

ผู้ชายและผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้เป็นใครกันนะ..???...

“มันจะลบล้างความผิดของนายที่ทำให้ความลับของพวกเรารั่วซักแค่ไหนกันเชียว ฮึ”

“ก็แค่บางส่วนเองน่า ยังไงฉันก็ไม่เลือกเหยื่อละนะ..พี่...”

-----------------------------------------------------------------------------------

 กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

จิโระหายไปไหน??


เสียงออดเลิกเรียนที่ดังขึ้นแต่จิโระเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของนามิก็ยังไม่โผล่มา

..แปลก...กระเป๋าก็ยังอยู่นี่นา...

ใบหน้าหวานและนัยน์ตาคู่คมของนามิเริ่มวิตกกังวลและรู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย เธอสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์อันผิดปกติซึ่งดังขึ้นลึกๆในใจ..

พลั่ก

 “ขะ ขอโทษค่ะ”

การชนที่นามิรีบโค้งตัวก้มหัวขอโทษทันที เป็นเพราะว่าเธอมัวแต่ใจลอยแท้ๆ

“....”

คำขอโทษซึ่งไร้ซึ่งคำขานจนนามิต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

อ๋อ นายอิจิโร่ คุไรนี่เอง

เด็กสาวเปลี่ยนท่าทีทันที เธอยักไหล่อย่างก็ไม่ใส่ใจเช่นกันและเริ่มคิดว่านั่นไม่ใช่ความผิดของเธอ

ก่อนนัยน์ตาจะสะดุดเข้ากับคราบเลือดซึ่งเปื้อนชายเสื้ออยู่เพียงน้อยนิดและคงจะไม่มีใครสังเกตเห็นหรือสนใจคิดว่านั่นคือเลือด แต่คงไม่ใช่เธอที่มีความสนใจทางด้านการพยาบาลมาตั้งแต่เด็ก

โดยเฉพาะครอบครัวของเธอซึ่งเปิดกิจการโรงพยาบาลมากมายหลายแห่งทำให้เธอต้องคลุกคลีอยู่กับวงการนี้มาตั้งแต่เด็กจนช่ำชองกับเลือดเป็นอย่างดี

เลือดกำเดาละมั้ง...ว่าแต่..จิโระอยู่ไหนกันนะ?

นามิยังคงคิดไม่ตกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของจิโระมาถือไว้อีกใบและเดินออกจากห้องเรียนไป

.คงไม่สบายละมั้งเลยกลับไปก่อนค่อยถามพรุ่งนี้เอาก็ได้..

*ตอนนี้อาจจะน่าเบื่อไปซักนิดคงจะไม่สะใจใครหลายๆคนยังไงก็ต้องขอประทานอภัยด้วยนะค่ะเป็นการเกริ่นนำเรื่องราวน่ะค่ะ ถ้าไม่ดียังไงก็วิจารณ์มากันได้เลยนะค่ะเราจะได้นำไปปปรับปรุงถูก ขอบคุณจ้า  ^^