คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ข้าเป็นมนุษย์กระนั้นหรือ..?..ไม่..ข้า..ไม่ใช่มนุษย์..
แล้วหากเป็นเช่นนั้น..ตัวข้าเป็นอะไร..?
แฮ่ก แฮ่ก
เขี้ยวอันแหลมยาวจากปากข้ากับกรงเล็บแหลมคม กำลังฉีกทึ้งกระชากร่างของมนุษย์คนหนึ่งซึ่งยังคงมีชีวิต
ข้าเห็นเบ้าตามนุษย์กำลังเบิ่งโพลงพร้อมหยาดน้ำตาอันไหลริน ริมฝีปากซึ่งเผยอออกพร้อมกับคำพูดร้องขอชีวิต..
คำร้องขอที่ดูเหมือนจะทำให้ยิ่งทำให้ข้านึกสงสัยขึ้นในจิตใจ..ว่าตัวข้าเป็นมนุษย์ใช่หรือไม่..ทำไมรูปร่างของข้าถึงได้ดูเหมือนกับมมุษย์นัก..
แต่หากข้าเป็นมนุษย์..เหตุใดเล่า.ข้าถึงต้องมาทำร้ายมนุษย์ด้วยกันเอง..?..
“อ๊า..อ๊า...ชะ.ช่วย..ด้ว..”
เสียงร้องอันสั่นสะท้านซึ่งขาดหายไปพร้อมศรีษะที่กระเด็นหลุดออกจากลำคอ เลือดสีแดงฉานพุ่งกระฉูดลงบนพื้นถนนอันเย็นเฉียบในยามค่ำคืนของพระจันทร์ดวงกลมโตสีแดงสด..
สภาพอันสุดแสนน่าสงสารและเวทนาแต่..ตัวของข้ากลับไม่มีความรู้สึกถึงสิ่งใด
ลิ้นอันยาวจรดพื้นของข้ากำลังตักตวงไส้ในซึ่งไหลทะลักจากร่างกายของมนุษย์
ร่างมนุษย์ผู้ถูกคัดสรรให้เป็นราชาของเหล่าสรรพสัตว์ด้วยสติปัญญาแต่บัดนี้กลับถูกเล็บอันแหลมคมของข้าแหวกออกจนหมดสิ้น
ข้าคิดแต่เพียงว่าข้าจะต้องตักตวงอาหารของข้าให้ได้มากที่สุด เพราะสิ่งเหล่านี้เป็นของของข้า...ข้าจะไม่ยอมมอบเหยื่อของข้าให้กับผู้ใดเป็นอันขาด
“อิ่มไหม?”
เจ้านายข้าที่ดูเหมือนจะเป็นมนุษย์เช่นกัน ริมฝีปากบางแย้มยิ้มให้กับข้าอย่างอ่อนโยน
ฝ่ามือบางลูบไล้ศรีษะข้าด้วยรอยยิ้มกว้างกับเสียงหวานที่กระซิบกับข้าอย่างแผ่วเบา
“..เจ้าเป็นมนุษย์..”
คำกระซิบกับเสียงหัวเราะของเจ้านายข้า เด็กสาวซึ่งมีใบหน้าอันแสนอ่อนหวาน ริมฝีปากอิ่มสวยได้รูปที่จนถึงตอนนี้ก็ยังคงแย้มยิ้ม
“มนุษย์ที่ถูกข้าหลอกใช้.. แล้วกำลังจะตายยังไงล่ะ..”
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
นัยน์ตาข้ากำลังเป็นสีแดงสด กับร่างกายซึ่งตอนนี้กำลังร้อนระอุ ผิวหนังของข้ากำลังโป่งพอง
ร่างของข้าตอนนี้ล้มฟาดลงไปกับพื้น ผิวหนังโป่งพองเหมือนถูกต้มสดๆด้วยน้ำร้อนกำลังปริแตกออก
เลือดสีแดงสดของตัวข้าเองพุ่งทะลุเสียดสีกับผิวเนื้อจนสัมผัสได้ถึงเส้นเอ็นที่ฉีกกระชาก..
ตัวของข้ากำลังเต็มไปด้วยเลือดซึ่งคราวนี้เป็นของตัวข้าเอง เล็บอันแหลมคมของตัวข้ากำลังฉีกทึ้งร่างกายของตนเอง นัยน์ตาทั้งสองข้างของข้าถูกควักออกมาให้กระเด็นตกลงไปกลิ้งอยู่กับพื้น ลิ้นยาวซึ่งถูกกระชากออก
ข้าได้ยินเสียงร้องของตัวข้าเองที่กำลังทุกข์ทรมานและเจ็บปวด..
แต่..เสียงนั้นอาจจะไม่ใช่ตัวข้า..เพราะตัวข้าในตอนนี้กลับไม่มีความรู้สึกอันใด
ร่างข้าไม่หลงเหลือสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างกระจัดกระจายเกลื่อนบนพื้นถนนกับสัตว์หลากหลายพันธุ์ที่กำลังรุมทึ้งร่างกายของข้า...
ที่เป็นมนุษย์...?
The Truth MooN
. บัง . คน . ตาย
ภาคการกลับมาและการเริ่มต้น
ณ โรงเรียนมัธยมปลายคันโต
“เค้าว่ามันเป็นองค์กรของพระเจ้าล่ะ”
จบคำพูดพร้อมกับหนังสือพิมพ์รายวันที่ถูกปิดลงกับรอยยิ้มกริ่ม
“อี๋ แค่ฉันได้ยินชื่อฉันก็รู้สึกสยองแล้ว”
“ฮ่าๆนี่เธอกลัวหรอกหรอเนี่ย ฉันว่ามันแปลกๆทะแม่งๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ถ้ามันมีองค์กรอย่างนี้ขึ้นจริงๆฉันว่าก็ออกจะวิเศษไม่ใช่รึไง เธอคิดดูสิ นามิ คนชั่วๆหรือใครก็ตามที่เราเกลียดขี้หน้าจะหายไปนะ หึหึ..อย่างซัตซึมิห้องสองที่บังอาจสวยกว่าฉัน แล้วก็อากิโตะห้องเจ็ดที่วันกีฬาสีแอบดูกางเกงในฉันตอนยืนเชียร์..แล้วก็..”
“จะบ้าไปกันใหญ่แล้วจิโระ ไม่เห็นรึไงว่าคนที่ตายๆกันอย่างสยองๆทุกวันนี้น่ะมันไม่ใช่มีแต่คนชั่วนะ มันสามารถเป็นใครก็ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเพื่อนๆเราในโรงเรียนจะตายกันไปแล้วตั้งหลายคนอย่างนั้นหรอ ให้ตายสินี่ฉันได้ข่าวมาว่าคิสะที่อยู่ห้องหกจะหายตัวไปด้วยนะเนี่ย บางที...โอย..ฉันไม่อยากจะนึกถึงเลย..”
นามิ เด็กสาวผิวขาวอมชมพูที่รับกับนัยน์ตาคมโตและชาญฉลาดกับผมม้าซึ่งเกล้ารวบตึงที่ตอนนี้ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทางปลงตก คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะคลายออก และเริ่มกลับมาขมวดใหม่อีกครั้ง นิ้วมือเรียวสวยเริ่มโคะโต๊ะเรียนเป็นจังหวะอย่างครุ่นคิด
“ฉันว่าเธอก็อย่าไปสนใจเรื่องนี้มากจะดีกว่านะจิโระ ลางสังหรณ์ฉันมันแปลกๆฉันว่าเรื่องพวกนี้มันน่ากลัวเกินไปน่ะ อ้าว นี่เธอฟังฉันพูดอยู่มั้ยเนี่ย”
ปากบางทำท่าจะขยับบ่นต่อไปแต่ไม่นานเธอก็ได้ข้อสรุป เหตุการณ์เดิมๆที่นามิส่ายหัวอีกครั้งก่อนจะอมยิ้มอย่างขำๆ ก็จิโระน่ะถ้าเห็นเขา...อิจิโร่ คุไร...แล้วล่ะก็จะเลิกสนใจเธอและหันไปพูดคุยหรือพยายามทำตัวสนิทสนมกับนายนั่นทันที
แต่จะว่าก็ว่าเถอะ นายอิจิโร่ คุไร ที่วันๆเธอไม่เห็นทำอะไรนอกจากเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสภาพเหมือนคนเพิ่งตื่นและฟุบหลับลงบนโต๊ะทุกคาบ
จะเงยหน้าขึ้นมาก็ตอนที่หมดคาบเรียนในวันนั้นหรือเป็นช่วงพักเท่านั้นที่เขาจะต้องลงไปซื้อขนมปังมากิน
แต่ให้ตายสิ ทำไมตานี่ถึงเรียนได้แต่ที่1ของสายชั้นนะ แถมยังหน้าตาดูดีผมก็ถึงแม้จะดูยุ่งไม่ค่อยเป็นทรงกับแว่นตาเหลี่ยมๆอันสุดจะติดเชยๆแต่มันกลับยิ่งทำให้ อิจิโร่ คุไร เป็นที่คลั่งไคล้ของสาวๆทั่วทั้งโรงเรียนไปได้ซะนี่ !
เฮ้ออออออออ
นามิถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะเลิกสนใจกับจิโระที่ยังคงมีความพยายามพูดกับอิจิโร่ คุไรเหมือนเดิมหากแต่ที่ได้กลับมายังคงเป็นเพียงเสียงกรนอย่างแผ่วเบาตอบกลับเท่านั้น
ความคิดเห็น