พินัยกรรมสานรัก

ลำดับตอนที่ #9 : ตอน ๘ ๑๐๐%

� � � �ณัฏฐนิชพากรวีร์มานั่งที่โซฟา แล้วเธอเดินไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้กรวีร์ "เบาๆ หน่อยซิ แน่ใจนะว่าใช้มือทา" กรวีร์พูดกับณัฏฐนิช ทำให้เธอหมันไส้เจ็บยังไม่รู้จักสงบปากสงบคำอีก เธอเลยค้อนเขาไปหนึ่งทีพร้อมกับเพิ่มน้ำหนักมือลงไปอีก "โอ้ย" กรวีร์ร้องลั่นพร้อมกับมองหน้าณัฏฐนิชอย่างเคืองๆเหมือนเด็กๆ�
� � � �"สมน้ำหน้า ปากก็เจ็บยังปากไม่ดีอีก" เธอพูดพร้อมกับเก็บกล่องยา แล้วลุกไปเก็บไว้ที่เดิม พงษ์พิชญ์และขนิษฐาไม่สบายใจเลยที่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น�
� � � �"นัท ม๊าว่าเราไปคุยกับดลให้รู้เรื่องเถอะ ม๊าไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก" ขนิษฐามารดาของณัฏฐนิชกล่าวเตือน
� � � �"พรุ่งนีนัทจะคุยกับดลเอง นัทคิดว่าคุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่องแน่นอน" ณัฏฐนิชตอบ แล้วคิดภาพเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นเธอยังคงกลัวไม่หาย
� � � �"วีร์ เจ็บมั้ยลูก" ขนิษฐาถามด้วยความเป็นห่วง
� � � �"นิดหน่อยครับ แต่เพื่อว่าที่คู่หมั้นผมทนได้ครับ" กรวีร์ยิ้มแล้วมองหน้าณัฏฐนิช ทำให้ณัฏฐนิชต้องแกล้งมองไปทางอื่น�
� � � �"งั้นอยากเจ็บมากๆมั้ย" พงษ์พิชญ์กล่าวพร้อมส่งสายตาเตือนไปให้กรวีร์ จนทำให้กรวีร์ต้องหุบยิ้มทันที�
� � � �"ไม่เป็นไรครับ" ปฏิเสธทันที แค่โดนธนดลต่อยก็เจ็บอยู่แล้ว ยังมาเจอว่าที่พ่อตาสุดหวงอีกงานนี้คงต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นแน่
� � � �"ถ้าทำแผลเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้วมั้ง" พงษ์พิชญ์ไล่แขกไปอย่างโจ่งแจ้ง จนขนิษฐาส่งสายตาตำหนิ
� � � �"คระ ครับ อ้อ ผมลาหล่ะครับ" กรวีร์เมื่อเจอพ่อเสือที่หวงลูกเข้าให้ กรวีร์เองจำเป็นต้องถอย เอาไว้วันหลังค่อยเข้าถ้ำเสือใหม่ก็ได้
เมื่อกรวีร์กลับไปแล้วทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้งหนึ่ง ณัฏฐนิชขอตัวขึ้นห้องเพราะเธอรู้สึกปวดหัสและอยากไปนอนพัก เธอไม่คิดว่าธนดลจะมาหาเธอถึงบ้าน

� � � �"ฮัลโหล นัท" ณัฏฐนิชตื่นมารับโทรศัพท์กลางดึกหลังจากเหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำทำให้สมองเธอเหนื่อยล้าเลยหลับไปอย่างรวดเร็ว�
� � � �"ฮัลโหลคะ" ณัฏฐนิชรับสายทั้งที่ยังคงงัวเงียอยู่
� � � �"นัท หลับแล้วเหรอ" เสียงดังจากปลายสาย
� � � �"อือ ใครอะ" ณัฏฐนิชถามกลับ ตอนเธอรับโทรศัพท์เธอไม่ดูชื่อว่าเป็นใคร
� � � �"ดลไง นัท" ธนดลพูดด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบ ณัฏฐนิชใช้เวลาคิดเมื่อได้ยินชื่อธนดลทำให้เธอตาโตแล้วตื่นอย่างเต็มที่
� � � �"มีอะไรดล" ณัฏฐนิชถามกลับ ความรู้สึกตอนนี้มันอึดอัด หายใจไม่ทั่วท้องเพราะเธอกลัวนั่นเอง
� � � �"เราโทรมาต้องมีเรื่องอะไรด้วยเหรอ เราคิดถึงนัทนะ" ธนดลหยอดคำหวานใส่รัฏฐนิช แต่เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ณัฏฐนิชเองไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเขาทั้งสิ้น�
� � � �"ดล เราจบกันไปแล้วนะ" ณัฏฐนิชแข็งใจพูดเพื่อให้เข้าเรื่องสักที
� � � �"นัทเราขอโทษ เรามาคืนดีกันนะ" ธนดลพยายามง้อณัฏฐนิช
� � � �"ดลรู้มั้ย ดลทำอย่างนี้ทำให้เราอึดอัด" ณัฏฐนิชตอบกลับไป
� � � �"นัท แต่เรารักนัทนะ" ธนดลยังคงหยอดคำหวานต่อไป
� � � �"ดล เรื่องเราควรจบไปได้แล้ว เราไม่มีความรู้สึกอะไรกับดลแล้ว" ในที่สุดณัฏฐนิชก็พูดออกไป
� � � �"แต่เรายังรักนัทอยู่นะ" เสียงธนดลดูอบอุ่น แต่มันทำให้ณัฏฐนิชกำลังจะขาดอากาศหายใจ
� � � �"ดล เราพูดจริงๆนะ เราไม่ได้รักดลแล้ว" ณัฏฐนิชพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตร
� � � �"นัท...." ธนดลกำลังจะพูดต่อ แต่มันทำให้ณักฐนิชสุดจะทน
� � � �"ดลแค่นี้นะ พรุ่งเราต้องไปทำงาน" เมื่อพูดจบณัฏฐนิชก็วางสายลงไปในทันที จากนั้นเธอก็ปิดเสียงแล้วเข้านอนด้วยความกังวลใจ เธอนอนไม่ค่อยหลับนักเนื่องจากการพูดกลับไปกลับมาของธนดลและสิ่งที่ธนดลได้กระทำเมื่อตอนหัวค่ำ�เมื่อเธอตื่นเช้ามา โทรศัพท์มีเลขหมายที่ไม่ได้รับอยู่เกือบสามสิบสาย ตอนนี้แทนที่เธอกังวลใจกลายเป็นหวาดระแวงกับโทรศัพท์ของตัวเอง เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ ตอนนี้เธอกลัวธนดล กลัวกับการกลับไปกลับมาของธนดล

ณัฏฐนิชนั่งเหม่อลอยและเอามือเท้าคางอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเอง พอมีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์เธอจะมองอย่างหวาดๆตลอดเวลา
� � � �"นัทเป็นอะไรหรือเปล่า" จันทนาถามขึ้นเมื่อเห็นณัฏฐนิชเหม่อลอยแปลกๆ และสะดุ้งทุกครั้งเมื่อมีสายเรียกเข้า�
� � � �"คุณวีร์ทำอะไรให้โกรธหรือเปล่า" จารุณีถามต่อทันที หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ทุกคนต่างรุมถามณัฏฐนิชเป็นการใหญ่ว่าเธอกับกรวีร์เป็นอะไรกัน เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดยกเว้นเรื่องที่เธอกับเขาเป็นคู่หมั้นกัน เพราะพินัยกรรมของเจ้าสัวที่เป็นปู่ของกรวีร์�
� � � �"เปล่านี่คะ นัทแค่ง่วงนอนเฉยๆคะ" ณัฏฐนิชพูดปด
� � � �"แน่นะ ถ้าคุณวีร์ทำให้โกรธบอกพี่จันเลยนะ" จันทนาเอ่ยขึ้นพร้อมทำสีหน้าจริงจัง
� � � �"ทำไม แกจะไปทำอะไรคุณวีร์" จารุณีเอ่ยขึ้น
� � � �"ฉันจะเข้าไปโผกอด แล้วทุบหน้าอก แล้วบอกว่า นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ ทำอะไรเด็กฝึกงานของฉัน" จันทนายิ้มอย่างเคลิ้มฝันแล้วทำท่าทางประกอบ มันทำให้ณัฏฐนิชหลุดหัวเราะออกมา
� � � �"เพื่อนฉัน คงทำงานจนเพี้ยนไปแล้ว" จารุณียกมือกลุมหน้าตัวเองเอาไว้พร้อมส่ายหัวไปมา
� � � �"แต่ ฉันว่าตอนนี้แกควรเก็บของแล้วไปประชุมดีกว่านะ" เสียงนัทนันท์กระซิบมาจากข้างหลังอย่างเคร่งเครียด
� � � �"เออ จริงด้วย" จันทนากระวีกระวาดรีบเก็บของบนโต๊ะ
� � � �"วันนี้คุณริทอารมณ์ไม่ดีเหรอ" จารุณีถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของนัทนันท์
� � � �"เออดิ เร็วๆเลยแก พี่ยศด้วย ลุกให้ไวเลยนะ" นัทนันท์พูดแล้วหันไปเร่งชัยยศที่เพิ่งวางสายจากลูกค้าเสร็จ
� � � �"รู้แล้วๆ ห้องไหนเดี๋ยวรีบบึ่งตามไป" ชัยยศถามพร้อมเก็บของ
� � � �"ห้องประชุมสามพี่ เร็วเลย" นัทนันท์ พูดพร้อมรีบเดินตามบุริศร์ไป เมื่อเห็นบุริศร์เดินจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
� � � �"ถ้ามีโทรศัพท์มา บอกพี่ประชุมอยู่นะจ๊ะ" จันทนาหันมาบอกณัฏฐนิชแล้วรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องประชุมไป ณัฏฐนิชมองดูความวุ่นวายก่อนเข้าห้องประชุมไปมาอย่างปวดหัว เธอฝึกงานมาร่วมเดือนเธอเรียนรู้ว่ายามใดที่บุริศร์อารมณ์ไม่ดีให้อยู่ห่างๆไว้เป็นเรื่องที่ดีที่สุด แม้ภายนอกเขาจะดูสุภาพ แต่ภายในเต็มไปด้วยความเฉียบขาดที่น่ากลัว

บุริศร์เดินออกจากห้องประชุมแล้วเข้าไปในห้องทำงานของตนทันทีด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พนักงานที่เข้าห้องประชุมรวมถึง จันทนา จารุณี ชัยยศ นัทนันท์เดินออกมาด้วยสีหน้าบรรยายไม่ถูก
� � � �"ตายแล้ว แม่คุณริทมา" เสียงเอะอะดังขึ้นเมื่อหญิงวัยชราและหญิงสาวที่ดูเหมือนเป็นเลขานุการเดินเข้ามาในแผนกตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของ บุริศร์ทันที ปล่อยให้เลขานุการของเธอยืนอยู่ข้างหน้าห้อง จนนัทนันท์ต้องพาไปนั่งรอตรงเก้าอี้รับแขก
� � � �"คุณแม่ของคุณริทหรือคะ" ณัฏฐนิชถามอย่างสงสัย�
� � � �"ใช่แล้วจ๊ะ คุณหญิงพิมพ์ชนก" จันทนาตอบ
� � � �"คุณหญฺิงพิมพ์ชนก..หรือว่า...." ณัฏฐนิชตาโตเมื่อได้รับคำตอบจากจันทนา
� � � �"ใช่แล้ว เจ้าของหุ้นรายใหญ่ของธนาคารที่นี่" จันทนาตอบทันทีโดยณัฏฐนิชยังไม่ทันพูดจบ ณัฏฐนิชเคยเห็นคุณหญิงพิมพ์ชนกจากเอกสารที่จันทนาให้ไปถ่ายเอกสาร เธอไม่คิดว่าคุณหญิงจะเป็นมารดาของบุริศร์ เธอมองลอดเข้าไปในห้องทำงานของบุริศร์เห็นบุริศร์และคุณหญิงพิมพ์ชนกพูดคุยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
� � � � "นัทเอาน้ำไปเสริฟหน่อยไป" นัทนันท์เดินมาหาพร้อมยื่นถาดที่มีแก้วน้ำอยู่สองใบวางไว้อยู่
� � � � "ได้ค่ะ" ณัฏฐนิชรับถาดแล้วเดินตรงไปเคาะประตูห้อง ภายในห้องเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ณัฏฐนิชเปิดประตูห้องเมื่อได้สัญญาณให้เข้าไปได้ บรรยากาศภายในห้องดูอึดอัดพิกล เธออยากรีบวางแก้วน้ำแล้วออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด�
� � � � "นี่เหรอ คู่หมั้นของกรวีร์" คุณหญิงพิมพ์ชนกมองณัฏฐนิชตั้งแต่หัวจรดเท้า มันทำให้ณัฏฐนิชไม่พอใจ
� � � � "นัทออกไปได้แล้ว" บุริศร์สั่งโดยที่ไม่หันมามองณัฏฐนิชด้วยซ้ำ
� � � � "เดี๋ยว ฉันมีอะไรจะพูดฝากไปถึงกรวีร์ด้วย" คุณหญิงพิมพ์ชนกรั้งณัฏฐนิชด้วยคำพูด
� � � � "นัท พี่สั่งให้ออกไป" บุริศร์ยันตัวเองขึ้นจากเก้าอี้แล้วจับไหล่ณัฏฐนิชหมุนตัวแล้วผลักออกจากห้องทันทีพร้อมปิดประตูตามหลังอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนทำให้ณัฏฐนิชงวยงง พร้อมทั้งคนนอกห้องที่คอยสังเกตการณ์ภายในห้องก็งงไปตามๆกัน
� � � ��
� � � �
� � � ��
� �
� � � �