พินัยกรรมสานรัก

ลำดับตอนที่ #2 : หัวใจที่เริ่มเปลี่ยน ๑๐๐ %

       "มันก็เป็นอย่างที่ฉันเล่าเนี่ยแหล่ะ" ณัฏฐนิชเอามือเท้าคางอย่างเบื่อหน่ายในขณะที่เล่าให้เพื่อนทั้งสองคนฟังในช่วงพักกลางวัน ตอนนี้ยูกิเด็กน้อยดูท่าทางเพลียจัด กรวีร์ได้ให้คนขับรถไปส่งเด็กน้อยที่บ้านเรียบร้อยแล้ว และเขาเองได้ทานอาหารกลางวันที่ทางมหาวิทยาลัยได้จัดไว้ให้ ทำให้ณัฏฐนิชได้มีเวลาผ่อนคลายจากการที่ต้องประทะสายตาและคารมกับกรวีร์
       "แล้วงี้แฟนแกหล่ะ มันรู้เรื่องยังวะ" ปทิตตาถามด้วยความอยากรู้ เมื่อพูดถึงธนดลเป็นหนุ่มของณัฏฐนิช เธอทำได้เพียงยิ้มและไม่ตอบอะไร นอกจากแววตาที่บ่งบอกถึงความเศร้าหมอง
       "แกยังไม่เจอดลใช่มั้ย" นภัสสรถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมองหน้าณัฏฐนิชพวกเธอทำได้เพียงคอยปลอบใจอย่างเงียบๆ
       "แกว่า ฉันจะเลิกกับดลดีมั้ย ไม่มีการติดต่อ เหมือนดลหายไปจากชีวิตฉันเลยหว่ะ" จู่ๆณัฏฐนิชก็พูดขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง
       "เฮ้ย แกคบกับมันมาตั้งนาน แกจะยอมแพ้แล้วเหรอวะ" ปทิตตาเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เพื่อนสาวทั้งสองคนรู้ดีว่า เพื่อนของเธอรักธนดลมากแค่ไหน ถึงจะทะเลาะกันบ่อบแค่ไหน แต่ไม่มีทางที่ณัฏฐนิขกับธนดลจะเลิกกันเด็ดขาด
       "นั่นซิ ที่มันคงไม่ว่างอะ งานคงเยอะ เรียนด้วยทำงานพิเศษไปด้วย คงยุ่งๆแหล่ะแก อย่าคิดมากเลย" นภัสสรช่วยเสริมอีกแรง เพื่อไม่ให้เพื่อนเศร้าเกินไป เธอทำได้เพียงแค่เปลี่ยนเรื่องคุย เม้าท์เรื่องดารานักร้องที่ตัวเองชื่นชอบ และสรรหาเรื่องคุยต่างๆนาๆ ทำให้ณัฏฐนิชหายเศร้าไปเพียงชั่วครู่

        "มีนักศึกษาท่านใดจะถามอีกหรือป่าวครับ ถ้าไม่มีก็ขอจบเพียงเท่านี้นะครับ ขอบคุณครับ" กรวีร์กล่าวลาเมื่อการบรรยายจบลง เสียงปรบมือและเสียงขอบคุณจากนักศึกษาก็ดังขึ้น
        "อยากรู้ว่า วิทยากรมีแฟนแล้วหรือยังคะ" นักสึกษาสาวประเภทสองได้ถามขึ้นมา
        "ยังไม่มีครับ" ขณะที่กรวีร์พูด ก็ตวัดสายตาไปยังณัฏฐนิช จากนั้นเสียงกรี๊ดชอบอกชอบใจของนักศึกษาสาวก็ดังขึ้น
        "ผมมีแต่คู่หมั้นครับ วางแผนไว้จะแต่งงานในอีก ๓เดือนข้างหน้า" ตึง เสียงของหล่นกระจายดังขึ้นแถวๆด้านบนของห้องเรียน จะเป็นใครไม่ได้นอกจากณัฏฐนิช เมื่อรู้ตัวว่าทำขอหล่น เธอก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไป ในใจก็ภาวนาให้ออกจากห้องนี้เร็วๆ จากนั้นก็มีเสียงบ่นระงมจากบรรดาสาวแท้ และสาวเทียม
        "พอแล้วๆ เงียบๆหน่อย ก่อนที่คุณกรวีร์จะกลับไปพักผ่อน ผมมีของที่ระลึกมอบให้แก่คุณกรวีร์ด้วยครับ" เมื่ออาจารย์จะพูดจบ ตัวแทรนักศึกษาคนหนึ่งกำลังจะก้วเดินออกมา แต่กรวีร์ได้กล่าวขัดขึ้นก่อนที่นักศึกษาคนนั้นจะเดินออกมา
        "ผมขอนักศึกษาที่ชื่อณัฏฐนิชมามอบของที่ระลึกให้กับผมได้ไหมครับ" เมื่อพูดจบนักศึกษาทุกคนหันมามองณัฏฐนิชเป็นตาเดียว ณัฏฐนิชเองตัวแข็งทื่อและทำได้แต่อ้าปากค้าง แต่เมื่อมองไปทางด้านกรวีร์ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา ทำให้ณัฏฐนิชอยากจะกระโดดไปบีบคอแล้วจับโยนลงจากหน้าต่างเดี๋ยวนั้นเลย
        "ทำไมยังไม่มาอีกหล่ะครับ น้องนัท" กรวีร์เอ่ยเตือนอีกครั้ง ทำให้ณัฏฐนิชจำใจต้องลุกเดินออกไป พร้อมในใจยังคงต่อว่าไม่หยุด เหอะ ทีงี้มาเรียกน้องนำหน้าปกติแทบไม่หางเสียงด้วยซ้ำ ตาบ้านี่หนิ อย่าให้ถึงทีฉันนะ จะแฉให้อายเลยทีเดียว คอยดูเหอะ เมื่อมาถึงเธอส่งยิ้มหวานให้ แล้วรับของที่ระลึกให้แก่กรวีร์ ในช่วงที่ส่งมอบ ณัฏฐนิชเองก็ไม่ลืมที่จะหยิกหลังมือของกรวีร์เป็นของแถม ในขณะที่ณัฏฐนิชกำลังจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง มีมือใหญ่กุมไว้ไม่ยอมปล่อยไม่ให้เธอไป เหตุการณ์นนี้สร้างความตกตะลึงให้แก่ณัฏฐนิช นักศึกษาและอาจารย์ทุกคน
        "นี่คุณ ทำอะไรหน่ะ ปล่อยนะ" ณัฏฐนิชพยายามสบัดมือให้หลุดจากมือใหญ่ เธอทั้งแกะ ทั้งตี แต่มือใหญ่ก็ไม่ยอมปล่อย กลับกลายเป็นว่ามือใหญ่ได้ดึงเธอมาในอ้อมกอดแล้วโอบไหล่เธอไว้แน่น มันทำให้ณัฏฐนิชตัวแข็งทื่อ และสติหลุดลอยไปชั่วขณะ ในเมื่อคนในวงแขนเงียบสงบด้วยความตกใจแล้ว กรวีร์ยิ้มแล้วกล่าวว่า
        "คนนี้แหล่ะครับคู่หมั้นผมที่บอก ยังไงอีก ๓เดือนข้างหน้า พวกเราจะมาแจกการ์ดแต่งงานให้ทุกคนนะครับ" หะอะไรนะ อะไรนะ เขาพูดอะไรของเขา ตอนนี้ในหัวของณัฏฐนิชขาวโพน ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น 
        "จริงมั้ย ที่รัก" กรวีร์เขย่าตัวณัฏฐนิชเบาๆให้เธอพอรู้สึกตัว เมื่อเธอได้สติ เธอพยายามจะสะบัดตัวนี้แต่ไม่ได้ผล 
        "จริงบ้าจริงบออะไร ปล่อยฉันนะ บอกแล้วไงว่าไม่แต่ง" เธอตะโกนออกมาเสียงดัง ทำให้กรวีร์ผงะไปเล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาที่เปียกชื้นของณัฏฐนิช เธอทั้งโกรธ ทั้งอาย เขาพูดต่อหน้าคนทั้งหมดนี้ได้ยังไง แล้วอีกอย่างเธอเป็นห่วงความรู้สึกของธดลแฟนของเธอด้วย เมื่อเธอรู้สึกว่ามือของกรวีร์ได้คลายลง เธอรีบสะบัดตัวแล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋า แล้ววิ่งออกจากห้องไป ทำให้เพื่อนสาวทั้งสองคนต้องรีบวิ่งตามไป
 
        "กลับบ้าน กันเถอะ" กรวีร์คว้าแขนของณัฏฐนิชไว้ได้ทันก่อนที่เธอกับเพื่อนทั้งสองจะเดินออกจากตึกเรียน เธอหยุดชะงักตามแรงดึงของกรวีร์ เธอหันกลับมาพร้อมมองหน้ากรวีร์
        "ปล่อย ฉันจะกลับเองได้ แล้วฉันก็จะกลับบ้านฉัน" เธอกล่าวพร้อมเน้นย้ำไปที่คำว่า 'บ้านของฉัน' แล้วสะบัดแขนที่กรวีร์จับไว้ทิ้ง 
        "แล้วเธอไม่ไปดูแลหนูยูกิเหรอ หรือว่าเธอโกรธฉัน" กรวีร์ถาม ในขณะที่นภัสสรกำลังจะเอ่ยปากตอบโต้กรวีร์แทนณัฏฐนิชแต่ปทิตตาจับแขนจับแขนนภัสสรไว้ไม่ให้พูดออกมา ตั้งแต่ธนดลขาดการติดต่อกับณัฏฐนิช เธอไม่เคยเห็นเพื่อนสาวเอาแต่ใจกับใครที่ไม่ใช่ธนดลมาก่อน เหมือนเช่นตอนนี้ ดังนั้นพวกเธอทั้งสองคนเลยได้แต่มองกรวีร์และณัฏฐนิชโต้เถียงกันไปมา
        "ฉันต้องฝึกงานนะยะ อีกอย่างฉันบอกคุณยูโกะแล้วว่าจะไปเสาร์ อาทิตย์หน้า แล้วก็นะฉันโกรธคุณโกรธมากด้วย" ณัฏฐนิชพูดจบอย่างรวดเร็วชัดถ้อยชัดคำ จากนั้นเธอก็สะบัดหน้ากำลังจะหันกลับเดินหนีไป คุณยูโกะที่เธอว่าเป็นแม่แท้ๆของยูกิ เธอเป็นคนญี่ปุ่นที่มาท่องเที่ยวที่เมืองไทยจนเจอกรวิชญ์ทั้งคุ่ตกหลุมรักกันแล้วแต่งงานกันในที่สุด
        "งั้นฉันไปส่ง" กรวีร์จับมือณัฏฐนิชแล้วลากออกไป ณัฏฐนิชไม่ทันระวังเสียหลักการทรงตัว ล้มไปอยู่ในอ้อมกอดของกรวีร์ทันทีเธอชะงักไปเล็กน้อย พร้อมยันตัวเองออกมา
        "ไม่ฉันกลับเองได้" เธอยังคงไม่วายที่จะพูดเสียงดังใส่ ทำท่าจะวิ่งหนี
        "มาเหอะหน่า น้องทั้งสองคนด้วยนะครับเดี๋ยวผมไปส่ง" กรวีร์จับแขนณัฏฐนิชไว้ได้ทันก่อนที่ณัฏฐนิชกำลังออกตัววิ่ง พร้อมทั้งชักชวนนภัสสรและปทิตตา
        "พวกเราอยู่หอคะ เดินไปก็ถึงไม่ต้องลำบากหรอกคะ" ปทิตตากล่าว
        "ใช่คะพวกเราอยู่หอพัก ขอบคุณคะที่ชวน" นภัสสรกล่าวขอบคุณ แล้วปทิตตาก็เดินเข้าไปหาณัฏฐนิชแล้วกระซิบข้างๆหูณัฏฐนิช
        "แกควรเปิดใจบ้างนะ ลืมไอดลมันไปเถอะ ตอนนี้ไม่เลิกกันก็เหมือนเลิกกันไปแล้ว" เมื่อณัฏฐนิชได้ฟัง เธอหันไปมองหน้าปทิตตา
        "แต่...." เหมือนณัฏฐนิชจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ปทิตตาก็ขัดขึ้นมาก่อน
        "โชคดีนะ กลับบ้านดีๆหล่ะ คุณกรวีร์ขับรถดีๆนะคะ" จากนั้นปทิตตาและนภัสสรเธอก็เดินออกไปจากอาคารเรียน
        "ปล่อยฉันได้แล้วหน่า ฉันเดินเองได้" เธอกล่าวขึ้นพร้อมพยายามสะบัดแขนออก
        "ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเธอวิ่งหนีไปอีก"  ณัฏฐนิชเองได้แต่จนใจ และยอมให้กรวีร์กุมมือเดินไปถึงที่รถ ในหัวของเธอมีแต่คำพูดของปทิตตาวนเวียนอยู่ตลอดเวลา