พินัยกรรมสานรัก

ลำดับตอนที่ #7 : ๑๐๐% ตอนที่๖

       "นี่ ฉันเข้าไปได้มั้ย เฮ้ ได้ยินฉันมั้ยเนี่ย" เสียงเคาะประตูและเสียงเรียกของกรวีร์ดังขึ้น ทำให้ณัฏฐนิชตื่นจากพะวง เสียงเคาะประตูสลับกับเสียงเรียกยังคงดังต่อไป
       "รู้แล้วๆ เคาะอยู่ได้" ณัฏฐนิชเดินไปประตูแล้วโผล่หน้าออกไป
       "ฉันเคาะตั้งนาน นึกว่าคิดสั้นไปแล้วซะอีก" กรวีร์เอ่ยขึ้น ทำให้ณัฏฐนิชมองค้อนไปหนึ่งที
       "มีอะไร คนจะหลับจะนอน" ณัฏฐนิชถามกลับไป
       "ฉันเข้าไปข้างในได้มั้ย" อยู่กรวีร์ก็ถามขึ้น ณัฏฐนิชทำหน้างง พร้อมชี้ไปที่กรวีร์แล้วชี้ไปยังห้องของตัวเอง กรวีร์พยักหน้าทันที ณัฏฐนิชทำตาโตแล้วส่ายหัวทันทีจะบ้าเหรอไงให้ผู้ชายเข้าห้องส่วนตัวของผู้หญิง
       "งั้นไปเดินเล่นกับฉันหน่อย" กรวีร์ยังคงพูดต่อไป
       "เดินเล่น นายจะบ้าหรือไง ไปนอนไป๊" ณัฏฐนิชถามเสียงสูง ใครบ้าที่ไหนจะเดินเล่นตอนนี้แล้วเธอกำลังจะปิดประตูแต่กรวีร์ขวางไว้ก่อน
       "เธอจะไปเดินเล่นข้างล่างหรือจะให้ฉันเข้าไปในห้องของเธอ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"ณัฏฐนิชมองหน้ากรวีร์ ยังไม่ทันที่ณัฏฐนิชจะตอบกรวีร์ก็ผลักประตูเข้าไปแล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง
       "หยุดๆ โอเคไปเดินเล่น ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ" ณัฏฐนิชผลักกรวีร์ออกไปจากห้องแล้วก็เดินออกจากห้อง
       "ก็แค่นี้แหล่ะ ต้องให้ใช้กำลัง" พูดจบกรวีร์ก็จับมือณักฐนิชเดินนำไปยังสวนสวยที่จัดตกแต่งไว้เป็นอย่างดี กรวีร์จูงมือณัฏฐนิชมานั่งที่เก้าอี้ที่วางไว้ริมสวน ข้างๆมีแปลงกุหลาบที่ยูโกะเป็นคนปลุกไว้ ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีดำ ดวงจันทร์ส่องแสงนวลๆมองเห็นไกลๆ บรรยากาศดุผ่อนคลายและสดชื่นไปในตัว
       "คุณมีไรจะพูดกับฉัน" ณัฏฐนิชหันไปถามกรวีร์
       "ร้องไห้ออกมาบ้างก็ได้นะ" กรวีร์เอ่ยมือก็ยังคงกุมไว้ที่มือของณัฏฐนิช
       "ทำไมฉันต้องร้องเล่า" บ้าหรือเปล่ามาสั่งให้คนเขาร้องไห้เป็นผู้กำกับละครหรือยังไง
       "ฉันได้ยินที่เธอพูดกับเพื่อนเธอและเอ่อ... แฟนเก่าของเธอหมดแล้วหล่ะ" ณัฏฐนิชตาโตด้วยความตกใจหรือว่า...
       "คุณแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์เหรอ คุณจะลุกล้ำความเป็นส่วนตัวไปหน่อยนะ" ณัฏฐนิชมองหน้ากรวีร์แล้วก็ลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป
       "ไม่ใช่สักหน่อย ฉันขึ้นมาแล้วก็ได้ยินที่พวกเธอคุยกันพอดีต่างหาก" ก็จริงๆนี่เขาได้ยินที่พวกเธอคุยกัน ตอนแรกเขาจะไม่ฟังแล้ว แต่ธนดลโทรเข้ามาไม่รู้อะไรดลใจให้เขายืนฟังอยู่ตรงนั้น 
       "แต่คุณไม่มีหน้าที่ต้องฟังนี่" อยู่ๆน้ำตาเธอก็ไหล ไม่รู้เธอโกรธกรวีร์จนต้องร้องไห้หรือเธอเสียใจกับการเลิกลากับธนดลกันแน่ เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แต่กรวีร์ยังคงนั่งกุมมือณัฏฐนิชตลอดเวลา โดยไม่พูดอะไรเลย
       "โอ้โห ตาก็บวม ตัวก็บวมเชียว" กรวีร์ทักเมื่อเห็นณัฏฐนิชออกจากห้อง
       "โอ้โห ปากอย่างนี้รับน้ำยาบ้วนปากไปบ้วนดีมั้ยคะ" ณัฏฐนิชโต้กลับไป เธฺอนั่งร้องไห้ทั้งคืนเมื่อเธอรู้สึกดีขึ้น กรวีร์ก็พาเธอมาส่งยังห้องนอน โดยไม่พูดอะไรเลย 
       "โอ้โห ท่าทางดีขึ้นแล้วซินะ" กรวีร์มองใบหน้าหน้าของณัฏฐนิชที่ดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อวาน ไม่รู้ว่าทำไมเขาอยากเห็นเธอยิ้มมากกว่าเธอจมอยู่กับความเศร้า เมื่อเธอเศร้าทำให้เขาพลอยเจ็บปวดไปด้วย
       "โอ้โห จะโอ้โหอีกนานมั้ยคะ ขอบคุณนะ" เมื่อกรวีร์ได้ยินทำให้เขายืนอยู่ตรงไหนพลางยิ้มกับตัวเองแล้วมองณัฏฐนิชเข้าห้องนอนของยูกิไป

       รถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าบ้านเดี่ยวในหมู่บ้านจัดสรรใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มก้าวลงจากรถพร้อมถือถุงของเล่นในมือ ขณะนั้นมีเด็กน้อยคนนึงวิ่งเข้ามา
       "พ่อวีร์ พ่อวีร์" กรวีร์อ้าแขนรับเด็กชายตัวน้อยมาในอ้อมกอด
       "กรไม่เอาลูก ลงมา" ญาดาหญิงสาวสวยอายุพอๆกับกรวีร์เดินออกมาจากประตูบ้าน ดวงตากลมโตของเธอได้ถ่ายทอดให้กับเด็กชายรณกร
       "ไม่เป็นไรดา" กรวีร์อุ้มเด็กชายเข้ามาในบ้าน ญาดายิ้มอย่างอ่อนใจแล้วเดินตามกรวีร์และรณกรเข้าไป
       "วีร์ซื้อของเล่นมาอีกแล้วเหรอ ดาบอกไม่ต้องซื้อแล้วไง" ญาดาเห็นถุงของเล่นที่ตอนนี้ถูกวางบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย
       "โธ่ดา ก็วีร์อยากซื้อหนิเอาไว้เล่นกับตากร ใช่มั้ย" กรวีร์กล่าวพร้อมกับมองหน้ารณกร รณกรพยักหน้ารัวๆจนญาดากลัวว่าหัวของเด็กน้อยจะหลุดออกมา
       "วีร์ ของเล่นก็เยอะอยู่แล้วนะ" ญาดาตำหนิ
       "โอ้โห หอมจัง วีร์หิวแล้วไปกินข้าวกันเถอะ" กรวีร์รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วจูงเด็กชายเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร ญาดาได้แต่มองตามไปแล้วเดินไปร่วมโต๊อาหาร หลังทานอาหารเย็นเสร็จกรวีร์เล่นกับรณกร จนเด็กชายผลอยหลับไปตรงโซฟา
       "วีร์ ดาได้ยินว่าวีร์จะแต่งงานเหรอ" ญาดาถามกรวีร์ 
       "ใช่ดา ไอริทมันบอกดาใช่มั้ย" กรวีร์ตอบ ตอนนี้ทั้งคู่พากันเดินมาที่โต๊ะอาหาร
       "อือ ริทบอกดาเอง" ญาดาตอบ "แล้วเจ้าสาวของวีร์สวยมั้ย" เธอถามเธอพอรู้เรื่องจากบุริศร์บ้างแล้ว เมื่อญาดาถามถึงณัฏฐนิชกรวีร์ได้แต่ยิ้มเมื่อนึกถึงคำขอบคุณเมื่อเช้า เขาอยากจะไปส่งเธอที่บ้าน แต่เขาสัญญากับญาดาและรณกรไว้ว่าจะมาหาแล้วมาทานมื้อเย็นด้วย
       "เจ้าสาวของวีร์เหรอ วีร์ตอบไม่ได้หรอกแต่วีร์มีความสุขเมื่อเห็นเธอยิ้ม รอยยิ้มเธอสวยมากๆเลยหล่ะ" กรวีร์ตอบ
       "วีร์ แล้วเจ้าสาวของวีร์รู้เรื่องกรหรือยัง" ญาดาถามด้วยความเป็นห่วง 
       "พอวีร์แต่งงานแล้ว วีร์จะค่อยๆบอกเขาเอง" กรวีร์ตอบ ใบหน้าของญาดาเต็มไปด้วยความกังวล
       "ดาไม่อยากให้วีร์ต้องเดือดร้อนเพราะดา เพราะลูก วีร์เลิกมาหาดาเถอะ" ญาดาไม่อยากให้กรวีร์ต้องเดือดร้อนเหมือนคราวที่กรวีร์พาเธอเข้าบ้าน ครั้งนั้นเธอลูกสึกผิดมากเลยหนีไป แต่กรวีร์และบุริศร์ตามเธอจนเจอ
       "ไม่เป็นไรหรอกดา พากรไปนอนเถอะ" กรวีร์ตัดบทเขาไม่อยากให้ญาดาต้องเป็นกังวลอีก เขาเดินไปอุ้มรณกรไปวางไว้บนเตียงนอนของเด็กชาย พร้อมกล่าวฝีนดีแก่เด็กชายตัวน้อย จากนั้นเขาก็กล่าวลาญาดาและบอกไม่ให้เธอต้องเป็นกังวลอีก เขาจะจัดการทุกอย่างเอง แต่ญาดาก็อดเป็นกังวลไม่ได้