คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 เพื่อนใหม่
บทที่ 3
เพื่อนใหม่
หลังจากการวิ่งมาราธอนหลบหนีไอ้แก๊งอันธพาลอันดับสี่บ้าอะไรนั่นได้ เราก็ต้องวุ่นกับการหาห้องเรียนกันอีก เป็นผลให้..
เรามาโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกของเทอม --^^
เริ่มชั่วโมงแรกมาเป็นวิชาภูมิศาสตร์ที่สอนโดยอาจารย์โฮมรูมเราเอง เป็นผลให้อาจารย์ไม่ค่อยโมโหกับการมาสายของเราเท่าไหร่ และทำการให้ฉันออกไปแนะนำตัวหน้าชั้นต่อหน้าทุกคนก่อนที่จะได้เข้าเรียน เมื่อเสร็จสิ้นก็เริ่มการเรียน
ความจริงฉันน่าจะแนะนำตัวเองให้มันยืดยาวกว่านี้นะเนี่ย 0o0 อาจารย์แกสอนอย่างกะมังกือพ่นไฟแน่ะ ไม่ให้นักเรียนพักกันบ้างเลยหรอ คนอื่นเค้าทรมานมือนะเนี่ย มือฉันระบมไปหมดแล้ว TT
“อะไรๆทีตอนหาเรื่องนักเลงยังไม่เหนื่อยเลย มาจดแค่นี้ทำเป็นบ่นไปได้” นายแย้หันมากระซิบด่าฉันแล้วทำหน้าเหมือนหยอกล้อหน้าตาฉันในตอนนี้ -^-
“อะไรเล่า ก็คนมันไม่เคยเจออะไรแบบนี้นี่ รู้อย่างนี้เก็บแรงไว้จดงานซะตั้งแต่แรกดีกว่า TT”
แต่ถึงจะขออะไรไปก็ทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่ภาวนาให้วิชานี้จบลงไปโดยไวที่เถิด..
กริ๊ง!!
ในที่สุดเสียงสวรรค์มันก็มาถึง
จบสิ้นกันซะที ^T0T^
“เอาล่ะ เนื่องจากพอดีว่าอาจารย์สอนเลขท่านขอลาหยุดนะ ฉะนั้นเพราะว่าอาจารย์ว่างในคาบนี้ด้วย จึงขอสอนพวกเธอต่ออีกคาบนึงแล้วปล่อยพักนะจ้ะ ^^”
ว..ว่าไงน้า!!!
ตามด้วยเสียงโห่ร้องจากนักเรียนอีกเป็นส่วนใหญ่ แต่เพราะทำอะไรไม่ได้ จึงต้องจำใจนั่งทรมานมือตัวเองต่ออีก 1 ชั่วโมงไปโดยปริยาย T^T
หลังจากเสียงสวรรค์(เสียงกริ่งเลิกวิชา)นั้นดังขึ้นอีกรอบฉันก็ทำการวางปากกาลงแล้วสะบัดมือตัวเองอย่างแรงเป็นการคลายมือ อา..ปวดเหลือเกิน TT
“ฮะๆ เธอนี่ตลกดีจัง ^^” เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงที่นั่งเยื้องฉัน เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนึงนั่นเอง น่ารักชะมัดเลย เค้าทักเราซะด้วย อ๊าย..(บ้า)
“เธอชื่อมิโสะสินะ เป็นชื่อที่แปลกดีจังเลย ใครตั้งให้หรอ” เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ของนายแย้ที่อยู่ด้านหน้าฉัน
“อ๋อ แม่ตั้งให้น่ะ เพราะว่าอาหารเช้าที่แม่เค้าได้กินก่อนจะคลอดคือ ซุปมิโสะน่ะ”
“อ่อ อย่างนี้นี่เอง เธอเกิดตอนกลางคืนหรอ”
“ก็ ทำนองนั้นล่ะ ฉันเกิดตอน 18.27 น่ะ”
“อ๋อ ฉันเกิดตอน 18.18ล่ะ ใกล้ๆกับเธอเลยนี่นา” เขาทำท่าดีใจแล้วยิ้มออกมา กรี๊ด ยิ้มได้น่ารักดีชะมัดเลยอ้ะ >w<
“เออใช่ เรายังไม่ได้บอกชื่อเราเลย เราชื่อไคโตะนะ เธอนี่รู้สึกว่าจะได้โยไปเป็นโฮสต์แฟมิลี่สินะ”
“อืม..” ฉันพูดแล้วก้มหน้าลง ให้ตายสิ นึกถึงหมอนี่ทีไร เป็นต้องโมโหทุกทีเลย
“แล้ว..อยู่กับมันทะเลาะกันบ่อยมั้ยเนี่ย”
“บ่อยสิ บ่อยมาก ตั้งแต่ที่สนามบินเลยล่ะ” ฉันตอบออกมาอย่างเคียดแค้น เพราะตอนนั้นแท้ๆเลย..
“ฮะๆกะแล้ว หมอนั่นไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาอยู่ในบ้านโดยที่ไม่ได้เป็นสมาชิกของครอบครัวหรอก”
“งั้นหมอนั่นจะรับฉันไปทำไมกัน”
“คงเพราะน้องมันล่ะมั้ง เห็นว่าเธอเหงา ไม่มีเพื่อนผู้หญิงเล่นด้วยที่บ้าน เลยอยากรับเธอมาน่ะนะ”
อ๋อ ที่รับฉันไปนี่มีจุดประสงค์หลักคือไปเล่นกับน้องนายสินะ --^^
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอก โยมันไม่ทำร้ายผู้หญิง เพราะงั้นไม่ต้องกลัวโดนชกหรอกนะ”
นายพูดถูกเลย เพราะว่ามันทำร้ายฉันด้วยคำพูดไงล่ะ --
“งั้นหลังจากนี้ถ้าเธอมีปัญหาอะไรก็มาบอกฉันได้นะ เราเป็นเพื่อนกันแล้ว ^^”
“ขอบใจนะ ^^” นายเป็นคนดีจริงๆเลยไคโตะคุง TT
“แต่ถ้าเป็นปัญหาหัวใจล่ะก็ มาปรึกษากันไม่ได้นา ^^”
อ่า..ฉันขอถอนคำพูดที่พูดไปเมื่อกี้ดีกว่ามั้ง --^^
แต่ก็นะ อย่างน้อยฉันก็ได้เพื่อนใหม่มาคนนึงแล้วล่ะ ^^
อีกห้านาทีจะหมดเวลาพักงั้นหรอ ให้ตายสิ คนมันยังไม่หายเมื่อยมือเลยอ้ะ TT
“เธอ..เมื่อยมือหรอ” แล้วก็มีเสียงหนุ่มคนนึงดังขึ้นด้านหลังฉันเลย
“อ..อืม เมื่อยมากเลยล่ะ เล่นจดซะระบมเลย”
“หันมาสิ ฉันนวดมือให้”
ฉันก็หันหลังไปตามเสียงก็พบกับ
นายฝรั่งหน้าตาดีโครตเลยอ้ะ o//0//o ตาสีฟ้าสดใส ผมสีเทานั่นทำให้เขาดูเป็นคนขรึมๆหน่อย ท่าทางจะไม่ใช่เด็กญี่ปุ่นแฮะ
“นาย..ไม่ใช่คนญี่ปุ่นหรอ”
“อ๋อ อืม ฉันเองก็เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเหมือนกัน ฉันมาจากออสเตรเลียน่ะ มีคนมาถามฉันตอนย้ายมาใหม่ๆเหมือนกัน”
“นายเรียนอยู่ที่นี่กี่ปีแล้วหรอ”
“ก็..ซักประมาณสามปีได้แล้วมั้ง ตอนนี้เลยคุ้นเคยกับญี่ปุ่นแล้วล่ะ เธอล่ะ มาครั้งแรกหรอ”
“อืม..แต่ว่าแค่ครั้งแรกก็ทำให้ฉันไม่ค่อยประทับใจเกี่ยวกับคนญี่ปุ่นแล้วล่ะ --^^”
“อ้าว ทำไมอ้ะ ไปเจออะไรมาหรอ”
“ก็แฟมิลี่ของฉันนั่นแหละ ทำฉันเจอดีตั้งแต่มาเหยียบญีปุ่นเลย”
“เอ๋ ไอ้โยมันไปทำอะไรหรอ”
“อ่า..ไม่มีอะไรหรอก แต่มันไม่ค่อยดีน่ะ”
“งั้นหรอ..โชคร้ายหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก หมอนั่นน่ะ ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอก ไว้อยู่เดียวกันก็ดีขึ้นเอง ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ^^” ทำไมมีแต่คนบอกอย่างนี้นะ ไม่เห็นจะมองออกเลยว่าหมอนี่มันเป็นคนดี มันไม่ทำร้ายใครน่ะ
--^
“อ้อใช่ ฉันยังไม่บอกชื่อเธอเลย ฉันชื่อไอซ์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^” เขายิ้มแล้วยื่นมือออกมา ชื่อไอซ์หรอ โหลจังอ้ะ -*-
“ฉันชื่อมิโสะ คงจะรู้แล้วล่ะ แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^” ฉันยิ้มตอบแล้วจับมือตามมารยาท
“งั้นถ้ามีปัญหาอะไรเรียกฉันได้นะ ยกเว้นวิชาภูมิศาสตร์ อันนี้ฉันขอบายเลย ==”
“อ..อืม” ท่าทางจะเรียนวิชานั้นไม่เก่งล่ะมั้ง - -^^ ว่าแต่นี่มันก็จะเวลาเรียนแล้ว นายแย้นั่นหายไปไหนแล้วนะ แล้วจะไปห่วงมันทำไม เดี๋ยวคงกลับมาล่ะมั้ง นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำก็มาแล้ว ว่าแต่ยัยหน้าลิงนั่นเดินตามนายแย้มาทำไมน่ะ
“เดี๋ยวสิ โยคุง อธิบายมาเลยนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงรับยัยผู้หญิงสอพลอมาน่ะฮะ” เฮ้ยๆนังสอพลอหรอ ให้มันน้อยๆหน่อย ฉันยังไม่ทำอะไรเธอเลยนะเฮ้ย - -^
“นี่ มาร์ติน เธอยังไม่ทันเจอเธอเลย อย่ามาว่าคนในครอบครัวฉันสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้นะ” นายแย้เริ่มทำหน้ารำคาญยัยหน้าลิงแล้วทำท่าจะหันกลับไป แต่ดันถูกเธอดึงกลับไปก่อน
“บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะโย นังสอพลอนั่นเป็นใคร!” เฮ้ๆ บอกว่าฉันไม่ใช่นังสอพลอ =_=^
ว่าไม่ทันขาดคำยัยนั่นก็หันมาทางฉันแล้วเดินดุ่มๆเข้ามาอย่างไม่เกรงใจใคร ทำหน้าซะน่ากลัวเชียวแม่คุณ - -
“ยัยนี่เองหรอ คนที่อยู่กับโย นังสอพลอ!!” เธอเข้ามาแล้วตะโกนใส่อย่างดังจนทุกคนในห้องหันมามองแล้วทำหน้าเหมือนกับสงสารฉัน สงสารก็มาช่วยฉันสิพวกเธอ --
“นี่..ฉันไม่ใช่คนสอพลอนะ ฉันยังไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำไป อย่ามาว่าคนอื่นเค้าอย่างนั้นสิ”
“หึ! กล้าเถียงงั้นหรอยัยสอพลอ แย่งผู้ชายคนอื่นแล้วยังจะมีหน้ามาว่าฉันด่าคนไม่ดูหน้าอีก!”
“แล้วเธอเห็นรึไงว่าฉันไปทำอะไรกับผู้ชายเธอน่ะฮะ พยานอะไรก็ไม่มี ยังจะมาว่าคนอื่นอีก อย่างนี้แหละที่เรียกว่าด่าคนไม่ดูหน้าน่ะ!” ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วจ้องหน้ายัยหน้าลิงอย่างไม่ยอมแพ้ ดีนะที่ฉันเกิดมาตัวสูงกว่ายัยนั่น ไม่งั้นคงโดนล้อว่าเตี้ยซะแล้ว --^ ดูท่าเธอจะดูผงะไปกับความสูงของฉันไม่น้อยเลยนะเนี่ย แหงล่ะ ฉันสูงตั้ง 175 เซนติเมตรเลยนี่นา
“หนอย..ยัย..ยัย..”
กริ๊ง!!
ยังไม่ทันที่ยัยหน้าลิงจะทำอะไรฉันเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นอีก ทำให้ยัยนั่นทำได้แค่แยกเขี้ยวใส่แล้วเชิดหน้ากลับไปที่ห้องของเธอโดยปริยาย ดีนะที่เธอไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ไม่งั้นเรื่องได้ยาวแน่ๆ --^^
“เธอ..กล้าดีอ้ะ” ไคโตะพูดแล้วตบไหล่ฉัน
“ถูก ไม่มีสาวคนไหนกล้าหือยัยนี่นอกจากเธอเลยนะเนี่ย”ว่าแล้วไอซ์ก็มาเกาะไหล่อีกข้าง
“ว่าแต่เธอคนนั้นเป็น..”
“ยัยน่ารำคาญที่เอาเกาะฉันไงล่ะ” เสียงนายแย้ดังขึ้นพร้อมกับแกะแขนของเพื่อนเขาแล้วดันฉันไปนั่งกับที่
“ต่อจากนี้ก็ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน พวกนั้นอาจจะกลับมาหาเธอก็ได้” เขาแอบกระซิบข้างหูฉันเบาๆ
“งั้นที่นายบังคับเรื่องนั้นก็เพราะอย่างนี้น่ะหรอ”
“ก็..ทำนองนั้น”เขาพูดด้วยเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจ แต่เพราะฉันไม่ได้คิดอะไรมากเลยเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
แล้วทำไมฉันต้องไปกังวลกับเสียงของหมอนั่นด้วยล่ะ มันก็แค่ตอบด้วยเสียงที่ไม่มั่นใจเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะมีอะไรซักหน่อย คิดมากไปแล้วมั้งเราเนี่ย --^
หลังจากที่เราสลัดความคิดนั้นทิ้งไป ก็ทำการหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา วิชาภาษาอังกฤษหรอ..รู้สึกไม่ดีกับวิชานี้เลยซักนิดอ้ะ == เพราะฉันฟังภาษาอังกฤษไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ถ้าเป็นภาษาญี่ปุ่นล่ะพอว่า
“Ok, Who can answer this question?”
ทุกคนเงียบสงัดกันอย่างที่ฉันไม่อยากให้เป็น เพราะถ้าเป็นอย่างนี้ทีไร ฉันเป็นต้อง..
“Nobody can do it? So, I will call..Miss Miso?”
นั่นปะไร..เป็นฉันจริงๆด้วย TT
“Miss Miso..Are you alright?”
ความคิดเห็น