คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 มิโสะมาเยือนญี่ปุ่นแล้วค่ะ ^^
บทที่ 2
มิโสะมาเยือนญี่ปุ่นแล้วคร่า~~
หลังจากที่อิฉันนั่งมึนตึ้บอยู่บนเครื่องบินนานกว่า 4 ชั่วโมง มิโสะก็มาถึงญี่ปุ่นเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ไม่เสียทีที่คอยทน สนามบินนาริตะนี่คนเยอะจริงๆเลยแฮะ --^ ก็แหม ญี่ปุ่นนี่มีคนอาศัยอยู่ตั้งเยอะนี่เนาะ ว่าแต่ว่า.....
Host family ของฉันไปอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย!!!!! =0=
จะว่าไปแล้วตอนนี้ปวดฉี่ชะมัดเลยแฮะ ไอ้โรลรี่ก็ดันมาบอกว่าจะมีเคราะห์เกี่ยวกับห้องน้ำซะด้วยสิ(ก็ดันไปเชื่อด้วยซะงั้นล่ะ --^)แต่ว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ระหว่างที่ฉันคิดอยู่สายตามันก็เหลือบไปเห็นป้ายห้องน้ำเข้า ฉํนจึงไม่รีรอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที โดยที่ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
ซึ่งมันทำให้ฉันไม่ได้สังเกตว่า ตอนที่ปิดประตูห้องน้ำ ป้ายห้องน้ำหญิงได้ร่วงลงจากบานประตูแล้วกลายเป็นรูปป้ายห้องน้ำชายแทนซะนั่น!!!!!!
ว้าว~~~ห้องน้ำที่ญี่ปุ่นนี่ใหญ่ชะมัดยากเลยแฮะ แต่ว่านะ รู้สึกว่าห้องมันแปลกนะเนี่ย
ก็ห้องน้ำหญิงที่ไหนมีสีฟ้ากันล่ะเนี่ย --^
แต่ว่านะ เราก็เห็นว่าป้ายห้องน้ำมันเป็นห้องน้ำหญิงนี่นา ช่างเหอะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ^^ (แอบตกนิดๆนะเรา --^ )
ฉันเดินไปมองดูห้องน้ำในทุกประตูเพื่อลองสำรวจห้องน้ำในสนามบิน(ด้วยความบ้าเห่อของตัวเอง อะโฮ่ๆๆๆๆ -o-^^) แต่พอฉันหันมามองอีกด้านก็เจอว่า.....
แล้วไอ้โถของผู้ชายมาอยู่ในห้องน้ำหญิงได้ยังง้าย!!!!!!! =o=
ทีนี้ฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้ว....เรามาผิดห้องแน่นอน
และตอนนี้เราก็ต้องรีบออกจากห้องน้ำอย่างเร่งด่วนที่สุดเลยล่ะ
แต่ระหว่างที่ฉันกำลังย่องออกจากห้องน้ำก็.....
ไอ้โรลรี่นี่เดาถูกจริงๆ...
ฉันมีเคราะห์ตอนเข้าห้องน้ำจริงๆด้วย --^^
มีผู้ชายกำลังจ้องฉันด้วยความช๊อคสุดขีดเลย!!!!!!!! o0o
"เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!! 0o0"
"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 0o0" ฉันรีบถอยกรูดออกจากประตูห้องนั้นทันที ไอ้จะวิ่งหนีจากห้องน้ำมันก็
ทำไม่ได้
ก็ขาอิฉันมันก้าวไม่ออกแล้วนี่นา ก็เราดันไปเห็น...... ฮือๆๆๆๆ TT สาวน้อยผู้บริสุทธิ์ได้หมดความบริสุทธิ์ในชีวิตไปแล้ว ง่า TOT
"เธอ...เธอเข้ามาในห้องน้ำได้ไงเนี่ย รู้รึเปล่าว่ามันเป็นห้องน้ำชายน่ะ ไม่มีตาจะดูรึไงกัน !!! " เขาพูดเป็นภาษาญี่ปุ่น หวา~คล่องปรื๋อเลยแฮะ ดีนะที่เราฟังรู้เรื่องเนี่ย --^^
ฉันมองหน้าเขาด้วยท่าทีที่แอบแอ๊บนิดนึงแล้วแอบสำรวจหน้าตาของเขาซะก่อน
เขาเป็นหนุ่มที่หน้าตาดีสุดๆเลยล่ะรู้มะ หน้าเขาก็เรียวสวยเชียว แถมตาของเขาก็เป็นตาสีฟ้าด้วย ผมสีน้ำตาลสะท้อนกับแสงไฟในห้องน้ำดูสวยจังเลยอะ ว้าว อยากจีบจังเยยอะ -w-
"ยัยนี่ มองอะไรฉันฟระ อยากมีเรื่องมากกว่านี้รึไง"
อ้าว คนเขาอุตส่าห์เพิ่งจะชมกันไปหยกๆ ขอถอนคำพูดดีกว่านะเมื่อกี้นี้น่ะ --^
"นี่! ยืนนิ่งอยู่ทำไมล่ะ ตกลงจะเอายังไงฮะ คนเค้าเสียหายนะเฟ้ย"
ก็แหม คนเขาก็ตกใจนะเฟ้ยถึงได้ทำอะไรไม่ถูกน่ะ --
"ข..ขอโทษจริงๆนะคะ คือว่า ดิฉันเห็นป้ายห้องน้ำเป็นรูปห้องน้ำหญิงน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่าตรงนี้เป็นห้องน้ำหญิง ต้องขอโทษด้วยค่ะ ><"
"ห้องน้ำหญิง? บ้าเปล่า ป้ายข้างหน้าน่ะ มันเป็นป้ายห้องน้ำชายชัดๆนะ ยัยเซ่อ นี่เธอผิดปกติรึเปล่า ถึงได้เห็นว่าป้ายนั่นมันไม่ใช่ห้องน้ำชายน่ะฮะ หรือว่าสมองเธอมันกลับด้านกันถึงได้เห็นแบบนั้นฮะ!!!!" เขาตะคอกใส่ฉันอย่างท่าทางดูถูก ซึ่งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกฉุนขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
"ใครมันจะไปรู้เล่า!!! ก็ป้ายที่อยู่หน้าห้องน้ำมันเป็นรูปห้องน้ำหญิงนี่นา รูปคนใส่กระโปรงน่ะ มันไม่ใช่ห้องน้ำหญิงรึไงกันฮะ หรือว่าจะบอกว่าป้ายนั่นมันเป็นป้ายห้องน้ำชายอีกฮะ " ฉันตวาดใส่เขาบ้าง ซึ่งมันก็ทำให้เขาดูเงียบลงแล้วทำท่าเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันพูด
"ไม่เชื่อก็บอกมาเหอะ ไม่งั้นก็มานี่เลยนะ มาดูกับฉันเลยว่ามันเป็นป้ายห้องน้ำอะไรกันเลย ตกลงมั้ย"
"อ..เอางั้นก็ได้" เขาทำเสียงตะกุกตะกักก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วรีบลากฉันออกจากห้องน้ำราวกับกำลังหนีอะไรอยู่ แต่ว่า.....
"โอ๊ย!!!!! ไอ้บ้า เจ็บนะ ทำไมต้องลากฉันไปอย่างกะกำลังหนีตายอะไรซักอย่างด้วยเนี่ย "
“โธ่เอ๊ย ยัยโง่!!! ถ้าหากมีคนเข้ามาเห็นจะทำยังไงเล่า ไม่สวยแล้วยังไร้สมองอีก”
อ้าวไอ้หมอนี่นี่มันนอกจากจะแค่มีดีแค่ภายนอกแล้วยังจะมาปากปีจออีก ชาตินี้ขอให้อย่าเจอผู้ชายแบบนี้อีกเลยนะคะ พระเจ้าขา แค่ไอ้หมอนี่ก็รู้สึกเกลียดเต็มกลืนแล้วล่ะค่ะ =o=
“อ้าวยัยโง่!!! ถ่างตาซะ แล้วดูนี่ นี่มันป้ายห้องน้ำชายชัดๆเลยนะยัยโง่”
เฮ้ยเป็นไปได้ไงอะ ก่อนเข้าไปก็ยังเห็นเป็นห้องน้ำหญิงอยู่เลยนี่นา หรือว่ามีคนแกล้งเราก่อนหน้านี้ล่ะหว่า -o-^^
“ไง ไหงทำหน้านิ่งแบบนั้นล่ะ ตกลงยอมแล้วใช่มะว่าฉันไม่ได้พูดผิดน่ะ ฮะ!!!!!”
ฉันยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น ก็ทำไม..ป้ายมันถึงเป็นห้องน้ำชายกันล่ะ มันยังเป็นห้องน้ำหญิงอยู่เลยนะ
“เอาเป็นว่าฉันเห็นใจยัยเซ่ออย่างเธอไปก็แล้วกันนะ เอ้า!หายกันแล้วนะ ไปล่ะ ฉันยังมีธุระอีก อย่าได้เจอกันอีกเลยนะ คนอย่างเธอน่ะ” ว่าแล้วเขาก็เอานิ้วจิ้มหน้าจนฉันแทบหงายหลังแล้วมองเขาวิ่งจากไปด้วยความโกรธแค้น
หนอยแน่....ถ้าหากว่าฉันมีหลักฐานแล้วละก็นะ คงไม่ไว้แน่ๆเลย อีกอย่าง ไอ้คนที่อย่าได้เจอกันอีกน่ะ มันคำพูดของฉันชัดๆเลยนะ!!!!
หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไป ก็ราวๆครึ่งชั่วโมงแล้วล่ะนะ
แล้วทำไม....
ถึงยังไม่มีใครมารับฉันอีกล่ะเนี่ย!!!! YOY
ฉันหันซ้ายหันขวา หันมันอย่างนั้นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว
หรือว่าจะขึ้นเครื่องมาผิดวัน
หรือว่าคนที่จะมารับดันท้องเสียแล้วนั่งส้วมนานจนตกส้วมไปแล้ว!!!!!
แล้วถ้าเขาไม่มารับเราจะทำไงล่ะทีนี้ หรือว่าต้องนอนค้างคืนที่นี่
มันจะเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะว่า
คนอย่างฉันต้องมานอนค้างคืนที่สนามบินเนื่องจากว่าไม่มีใครมารับที่สนามบิน
มันช่างเป็นหัวข้อที่ดูรันทดชีวิตอะไรอย่างนี้ล่ะเนี่ย
เอาเป็นว่าถ้าหากเขาไม่มารับเราก็ไปหาโรงแรมรูหนูมานอนก็สิ้นเรื่อง
แต่ว่าเรื่องแบบนั้น อิฉันรับไม่ได้ง่า....
ใครก็ได้ช่วยมารับฉันที!!!!!! TOT
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณ นารดารึเปล่าครับ”
โอ้วในที่สุดก็มีคนมารับฉันซะที ไม่ต้องนอนในโรงแรมรูหนูหรือว่าที่สนามบินนี่แล้ว TOT
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ --^^”
ทีนี้ฉันก็จะได้เป็นคนที่มีหลักแหล่งในญี่ปุ่นซะที อะโลฮ่า!!!
“ขอโทษครับ ผมทักผิดคน”
“ว้าย!!!! ข..ขอโทษค่ะ เผอิญว่าดิฉันเหม่อไปหน่อย ดิฉันนารดาค่ะ ทักถูกคนแล้วล่ะ”
เฮ่อ...เกือบถูกทิ้งที่สนามบินซะแล้วสิเนี่ย --^^
“เอาเป็นว่าลุงจะแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะ ลุงชื่อคาสึซากินะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาพูดแล้วก็ก้มตัวลง ฉันจึงต้องก้มตัวลงตามด้วย
“ฝ..ฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วก้มตัวลงอีกรอบ
“อืม...งั้นเดี๋ยวถือของแล้วไปที่รถกันเลยก็แล้วกันนะ ^^” เขายิ้มให้แล้วเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ของฉันไปแล้วเริ่มเดินนำ
ช่างใจดีอะไรเช่นนี้นะ รู้สึกดีจังที่ได้ลุงคนนี้มาเป็น host family ของเรา
ผิดกับไอ้ตาบ้านั่นเยอะแยะเลย ถ้าหากว่าเราต้องไปจมปลักกับไอ้หมอนั่นตลอดทั้งสามปีนี่...
คงจะนึกสภาพไม่ออกเลยแฮะเรา --^^
คุณลุงเดินนำหน้าฉันแล้วพามาที่ลานจอดรถขนาดใหญ่ที่มีรถจอดอยู่เต็มไปหมดเลยล่ะ แล้วเขาก็เดินไปที่รถตู้วากอนที่อยู่ด้านหน้าที่อยู่ไม่ไกลจากเท่าที่ฉันสังเกตนัก
“เนี่ยนะ ก่อนหน้านี้ลุงให้ลูกชายของลุงลงไปรับเธอ แต่พอกลับขึ้นมาก็บอกว่าหาตัวหนูไม่เจอ ทั้งๆที่ลุงไปหาแปปเดียวก็เจอ ลูกคนนี้นี่แย่จริงๆเลยนะเนี่ย ยังไงถ้ามาอยู่บ้านลุงก็ช่วยดัดนิสัยไอ้ลูกชายตัวดีคนนี้ด้วยก็แล้วกันนะ”
เอ่อลุงขา หนูมาเป็นคนในดูแลของครอบครัวลุงนะ ไม่ใช่ให้หนูมาดูแลลูกลุง
แต่ว่าถ้าหากว่าลูกลุงหล่อก็จะเก็บไว้เป็นกรณีพิเศษก็แล้วกันนะคะลุง หุหุ -,-
“อ้าวพ่อ หาตัวเจอแล้วหรอ แล้วยัยนั่นมันไปมุดหัวที่ไหนถึงได้หาเจอล่ะพ่อ”
หนอยไอ้หนุ่มปากเสีย --
“ไอ้บ้า แกนั่นล่ะไปมุดที่ไหน หนูคนนี้เค้าก็ยืนออกจะเด่นตระหง่านตาอยู่ออกจะชัดเจน”
“พอๆทั้งคู่นั่นล่ะค่ะ ให้หนูเขาขึ้นซะทีสิ ท่าทางเมื่อยแล้วนะนั่นน่ะ” แล้วก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นจากที่นั่งข้างคนขับ แต่เห็นหน้าไม่ชัดแฮะ --^^ ถ้าเห็นชัดจะได้ชวนคุยได้
“ก็ผมไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ดันเจอยัยโรคจิตที่ไหนก็ไม่รู้มาโผล่ที่หน้าผมนี่นา แล้วจะให้มีอารมณ์ไปหาผู้หญิงที่ไหนอีกล่ะพ่อ” เขาพูดแล้วก็ถอนหายใจดังเฮือกอยู่ที่เบาะด้านหลังฉัน
ไหงไอ้เรื่องแบบนี้มันถึงได้คุ้นๆแบบนี้ล่ะ --^^
แล้วเหงื่อก็เริ่มไหลลงมาจากใบหน้าทีละหยดๆ
หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะคะ พระเจ้าขา ขอให้อย่าเป็นอย่างที่ฉันคิดเลยน้า >/\<
ระยะทางจากสนามบินมาที่บ้านของลุงเค้านี่ก็ค่อนข้างจะไกลอยู่เหมือนกันนะเนี่ย แต่ว่าก็มาถึงได้อย่างปลอดภัย
ฉันค่อยๆยกกระเป๋าของตัวเองลงทีละใบๆโดยมีคุณลุงคอยช่วยอยู่ด้วย
พอย้ายของเสร็จทุกคนในครอบครัวของคุณลุงก็มายืนประจันหน้าฉัน
น่ากลัวแฮะ อย่างกะพวกที่จะมารุมต่อยฉันเลยอะ --^ คิดอะไรล่ะนั่น
“เอาล่ะต่อไปนี้ลุงจะแนะนำตัวสมาชิกในครอบครัวของลุงให้รู้ก็แล้วกันนะ”
ยังไม่ทันที่ลุงเค้าจะพูดต่อ คุณป้าที่อยู่ข้างๆก็เริ่มพูดทันที
“ฉันชื่อ อามิสะ นะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ^^” พูดจบเธอก็ยิ้มให้ ท่าทางอายุจะยังไม่ถึงหลักสี่สินะเนี่ย --^
“ส..สวัสดีค่ะ หนูชื่อมิโสะค่ะ จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ ( -- )( _ _ )” ฉันพยักหน้าเป็นมารยาทอยู่สองสามที แล้วก็เหลือบไปเห็นลูกชายของคุณลุงที่ยืนเกาหัวออกมาจากห้องน้ำ แล้วพอมองดีๆฉันก็เห็นว่ามือของเขาไม่ได้เปียกเลย แสดงว่าออกจากห้องน้ำมาไม่มีล้างมือเลยอะสิเนี่ย แหวะ~ =o=^^
“อ้าว ไทจัง มาพอดีเลย แนะนำตัวให้เพื่อนเขารู้จักหน่อยสิจ้ะ ^^”
“ง่ะ..ม้า ทำไมต้องทำอะ -3-“
“น่า..นะจ้ะไทจัง ไม่งั้นเดี๋ยวมีตัวต่อตัวนะจ้ะ ^^++”
“ก..ก็ได้ --^^”
“ดีมากจ้ะ ทักทายเพื่อนเขาดีๆนะ ^^++”
เธอยิ้มให้ลูกของเธอ แต่ดูๆแล้วมันไม่ค่อยเหมือนยิ้มเท่าไหร่หรอก มันเหมือนทำหน้าเหมือนจะกินลูกตัวเองให้ได้เลยซะมากกว่า --^^
“เฮ่อ..” เขาถอนหายใจเบาๆแล้วค่อยๆหันหน้ามาหาฉันช้าๆ..
“ฉันชื่อไทโย ยินดีที่..” ทันทีที่เขาหันหน้ามาเจอกับฉัน
“ o0o” นั่นคือหน้าของเขา
“<’0o0’>” และนี่คือหน้าของฉัน
นี่มันไอ้ผู้ชายที่ดันไปเจอเราที่ห้องน้ำชายนี่หว่า!!!
จะกรีดร้องก็ดันทำไม่ได้อีก
ก็ทั้งลุงคาสึซากิกับน้ามิสะดันยืนอยู่ตรงนี้ซะด้วย
แล้วฉันจะทำยังไงเล่า!!
“มีอะไรหรอจ้ะ มิโสะจัง” น้ามิสะหันมาหาฉันแล้วทำหน้าเหมือนจับผิด
ทำยังไงดี!!!
“เอ่อ..แม่ฮะ ไม่มีอะไรหรอกฮะ คือว่า..แค่ตกใจที่เห็นเธอหน้าตาจืดชืดกว่าที่คิดนิดหน่อยน่ะฮะ แหะๆ =w=; ”
“หรอ..งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว ไทโยช่วยมิโสะจังยกกระเป๋าไปที่ห้องทีนะจ้ะ”
“ด..ได้ฮะ” เขาพยักหน้ารับและหันหน้ามาหาฉันแล้วยกกระเป๋าขึ้นแล้วกระซิบที่ข้างหูฉัน
“เราต้องคุยกัน แม่สาวน้อยในห้องน้ำ”
คราวนี้ฉันคงอยู่ไม่สุขซะแล้วสิเนี่ย --^^
หลังจากที่นายแย้ (ได้ชื่อใหม่แล้ว) แบกกระเป๋าขึ้นไปที่ชั้นสองพร้อมกับแอบบ่นอะไรอุบอิบๆก็ไม่รู้ พวกเราก็มาถึงห้องของฉันซะที เขาวางกระเป๋าลงแล้วถอนหายใจยาว
“เฮ่อ..ถามหน่อยเถอะ นี่เธอกะแบกของมาอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตเธอเลยรึไงฮะ! หนักดีชะมัดเลย”
“แหะๆ..ก็ของมันจำเป็นต้องใช้นี่นา..”ฉันแก้ต่างแล้วก็เกาหัว
“ให้ตายดิ ผู้หญิงนี่เรื่องมากชะมัดเลย” เขาสบถเบาๆ(แต่ฉันได้ยินนะ --^^)
“เอ้า! เข้าเรื่องเหอะ ตกลงเธอจะทำยังไงกับไอ้เรื่องห้องน้ำนั่นน่ะ”
“ก..ก็ปล่อยไว้สิ ถ้านายไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอก จริงมั้ย” ฉันเลี่ยงหน้าไปทางอื่น
“ไม่เอาหรอก! เรื่องนี้ฉันต้องการคนรับผิดชอบ ไม่ปล่อยให้มันผ่านไปเด็ดขาดเลยนะ!!”
“ก็..จะให้ทำไงเล่า นอกจากจะเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่พูดอะไรน่ะ..”
“ฉันมีวิธี..เพื่อที่จะแลกเปลี่ยนกับการให้ฉันเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”
“ย..ยังไง” ฉันเริ่มไม่แน่ใจซะแล้วสิ ที่มาถามเขาอย่างนี้
“เธอจะต้อง..”
“เข้ามาอยู่ในกลุ่มฉัน..”
“และทำตัวเป็นผู้หญิงของฉัน”
“O0O”
“ว่าไงนะ..”
“เธอ..ต้องทำตัวเป็นผู้หญิงของฉัน”
“ท..ทำม้ายอ้ะ O_o”
“เธอไม่รู้หรอก ว่ากลุ่มฉันน่ะมันมีแฟนกันไปหมดแล้วเหลือแต่ฉันที่ไม่มี และไม่อยากด้วย แต่ว่ามันดันเป็นกฎนี่สิ..”
“แล้ว..ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ”
“เธอ..มีข้อแลกเปลี่ยนกับฉันอยู่ เพราะงั้นฉันเลือกเธอจะเป็นการปลอดภัยที่สุด ฉันจะได้ไม่ทำอะไรเกินเลยกับผู้หญิงคนอื่น”
“แต่นายจะทำกับฉันงั้นหรอ!?”
“บ้าหรอ เธอใช้สมองส่วนไหนคิด ฉันไม่ทำอะไรบ้าๆกับเธอหรอกน่า..”
“เฮ่อ..” ฉันถอนหายใจเป็นเชิงว่าโล่งอกแบบสุดยอด
“ถ้าฉันห้ามอยู่ล่ะก็นะ”
“0_0”
ฮือๆ ใครก็ได้พาฉันออกไปจากบ้านของไอ้แย้หื่นนี่ที TOT
บ้าจริง ให้ตายเหอะ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องซวยๆมันตั้งแต่ลงจากสนามบินเลยล่ะเนี่ย !! หวังว่าฉันคงไม่ต้องไปเจอเรื่องมหาซวยที่โรงเรียนหรอกนะ --^^
เช้าวันนี้ฉันต้องเดินไปกับไอ้แย้ที่โรงเรียนเพราะว่าโรงเรียนกับบ้านนายแย้มันใกล้กันจนไม่รู้ว่าจะใกล้ไปไหนแล้ว เป็นเหตุให้ฉันต้องเดินกับหมอนั่นโดยปริยาย
“นี่..แล้วไปถึงโรงเรียน..ฉันต้องทำยังไงบ้างอ้ะ” ฉันเริ่มถามคำถามก่อน ไปถึงจะได้ทำตัวให้ถูกหน่อย
“ให้ทำอะไรเล่า ก็ทำตัวปกติ อยู่เฉยๆอย่าไปหาเรื่องตบกับใคร แค่นั้นก็พอ เข้าใจป้ะ” นี่นายคิดว่าฉันเป็นคนป่าเถื่อนขนาดหาเรื่องกับชาวบ้านเลยรึไงกัน ฉันไม่ใช่พวกชะนีร้องหาผัวซะหน่อยนะ -*-
“เอาล่ะ คอยอยู่หน้าโรงเรียนนะ เดี๋ยวฉันกลับมา ไปส่งน้องก่อน”
“(--)(_ _)(--)” ฉันพยักหน้ารับแล้วมองนายแย้จูงมือเด็กสาวตัวน้อยๆเข้าโรงเรียนฝั่งประถมต้อยๆ
ฉันเพิ่งจะรู้ว่านายแย้ก็มีน้องด้วยแฮะ เห็นว่าชื่อสึกิ ที่แปลว่าพระจันทร์นะ(ส่วนนายแย้ชื่อมันแปลว่าดวงอาทิตย์) หน้าตานี่ดูน่ารักกว่านายแย้หลายสิบเท่า แถมนิสัยก็น่ารักมากเลย แต่เป็นเพราะตลอดเช้า หมอนี่มันเดินคั่นไม่ให้ฉันคุยกับเธอเลยไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเธอเท่าไหร่ รู้สึกเกลียดอีตานั่นจริงๆเลย -_-
“ไงน้องสาว ยืนไม่มองเลยนะ”
“อยากโดนตบนักรึไง มายืนขวางประตูโรงเรียนแบบนี้เนี่ย”
ฉันหันหน้าไปมองก็เจอกับชายนักเลงเป็นกลุ่มเดินเข้ามาทางฉันอยู่แล้วทำหน้าอย่างกะอยากโดนชกมากเลย แล้วพวกเขาก็ทำการยืนล้อมฉันในที่สุด
“แน่ะ! ยังไม่หลบอีก เดี๋ยวมีตบซะเลยนิ” นายตัวสูงว่าแล้วทำหน้าเงื้อมือจะตบฉัน แล้ว..
หมับ! ฉันจับหมัดเขาได้ ฉันบิดข้อแขนเขาลง จนเขาร้องเสียงดัง แล้วนายตัวสูงอีกคน(สูงกันหมดนั่นแหละ --^^) ก็พูดขึ้นมา
“นี่ นางหนู ไม่ขอโทษแล้วยังมาหาเรื่องอีก รนหาที่ตายรึไง” เขาพูดแล้วก็หักนิ้วตัวเองเสียงดังกรอบ
แกรบ รวมทั้งลูกน้องคนอื่นๆก็พากันทำตาม ฉันเริ่มตั้งท่าเตรียมรบ แต่แล้วฉันกลับถูกใครบางคนฉุดออกไปจากวงแล้ววิ่งออกมา นายแย้นี่เอง
“นายลากฉันออกมาทำไมเนี่ย”
“เธออยากตายรึไง นั่นมันพวกแก๊งนักเลงอันดับสี่ของโรงเรียนเลยนะ เดี๋ยวเธอก็ได้เข้าโรงบาลก่อนเริ่มเรียนหรอก”
“ไม่ยักรู้ว่าโรงเรียนนายเค้ามีจัดอันดับของแบบนี้ด้วยนะ” ฉันยังวิ่งตามแล้วพูดด้วยเสียงที่เรียบเฉย
“เธอกำลังจะทำให้ฉันได้เรื่องนะ เพราะงั้นช่วยเห็นแก่ฉันทีเหอะ อย่าไปหาเรื่องมันอีกนะ”
“ฉันไม่ได้หาเรื่องซักหน่อย พวกนั้นเข้ามาหาเรื่องฉันตะหาก” ฉันเถียงแล้ววิ่งตามนายแย้ไป แล้วนายแย้ก็หันมาค้อนใส่แต่ไม่ได้พูดอะไร
ดูท่าชีวิตในโรงเรียนของฉันก็คงจะไม่เป็นสุขอย่างทิ่คิดจริงๆซะด้วยสิ --^
จบไปอีกตอนซะที
ไม่ค่อยได้มาอัพเลย ว่าจะอัพก็ไม่มีกะใจ จบกันด้วยหยาดเหงื่อ เฮ่อ..
ยังไงก็ตามกันต่อไปด้วยนะคะ จะพยายามมาอัพต่อค่ะ ^^
ความคิดเห็น