Good morning sunshine รักวุ่นวายนายแสงตะวัน

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ทำไมถึงทำกับฉันได้...

 บทที่ 1

ทำไมถึงทำกับฉันได้...

 

              จริงๆแล้วตั้งแต่เริ่มมาเช้าวันนี้ก็ยังไม่ได้แนะนำตัวเองเยย ฉันมีนามว่า 'มิโสะ' ผู้แสนน่ารักนั่นเอง ที่ได้ชื่อ(พร้อมฉายาสุดไฮโซ)นี้มาเพราะ แม่เป็นญี่ปุ่นอะนะ แต่พ่อเป็นไทย แต่ดูเหมือนว่า DNA คนญี่ปุ่นมันจะรุนแรงน่าดูเลย เพราะว่าฉันได้หน้าของแม่มาเต็มๆ แถมยังชอบพูดภาษาญี่ปุ่นกับแม่อีก สมมั้ยล่ะเนี่ยที่ได้ภาษาญี่ปุ่นเต็มร้อย - - ตัวฉันมีเพื่อนอยู่ 2 คน (ไม่รวมฉันนะ--^) คนแรกมันชื่อมิ้น มันเป็นลูกครึ่งไทย ครึ่ง อังกฤษ แต่หน้าตามันนี่ช่างสวยเกินใจหลายๆเลยอะ ผมมันสีทอง ตาสีดำ แถมปากก็สีแดงสวยงามตระการดีจิงๆ ต่างกับฉันอย่างสิ้นเชิงเลยอ่าT^T ส่วยอีกคนมันชื่อโรล แต่ฉันชอบเรียกมันว่า โรลรี่ ยัยนี่เป็นพวกประเภทหมอเดาล่ะมั้ง มันเป็ฯลูกไทยท้ๆ แถมยังมาจากเชียงใหม่อีก สวยเช่นเดียวกัน ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำมั้ย ทำไม พวกที่เป็นลูกครึ่งมันสวยกันจัง ยิ่งพวกไทยแท้ๆนี่ยิ่งงดงามจิงๆ ส่วนวันนี้มันช่างเกิดเหตุการณ์อันวิปริตจิงๆ ฉันต้องกลายเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนบ้าบออะไรนั่นน่ะ 0-o ไม่รู้ว่า พระเจ้าท่านสนุกสนานอะไรกันก็ไม่รู้อะ ส่งเราไปที่ๆเราม่ายรู้จักแบบนั้นเนี่ย
              "ไอ้มิโสะ เปนไรวะ เห็นแกเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วนะ"
              "แกอย่ามายุ่งกับคนอื่นเขาจะได้มั้ยเล่า - - "
              "เรื่องเดิมอะดิ - - "
              เชอะก็จะให้เป็นเรื่องไรเล่า ก็พวกแกมันโชคดี ไม่ต้องมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน เหมือนกับฉัน T^T
              "เออๆฉันพอจะเข้าใจแกนะ ยังไงนะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน มันก็ต้องทำใจว่ะ มิโสะ”
              “ถ้าแกอยากพูดแบบนี้ คราวหน้าไม่ต้องมาพูดก็ได้นะ เปลืองน้ำลายเปล่าๆว่ะ มิ้น”

              “โทษทีว่ะ --^”

              ชีวิตนี้ฉันคิดว่าเหตุการณ์ที่ได้เจอวันนี้นับว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่น่าอนาถาที่สุดในชีวิตฉันแล้วนะเนี่ย เซ็งกะชีวิตจริงๆ..หรือว่า เขาอาจจะตรวจผิดก็ได้นี่นา  * v * ใช่แล้วมันต้องเป็ฯแบบนั้นแน่นอนที่สุดเลย!!!
              "นักเรียนเตรียม"
             และแล้วเสียงหัวหน้าห้องก็ดังมากลบฟองสบู่ของฉันให้มันแตกจนได้สินะ  - -^   

             “ทำความเคารพ”

             “สวัสดีค่ะ”

             แล้วฉันก็เจอเรื่องอนาถาเข้าให้อีกแล้วสิเนี่ย วันนี้วิชาแรกที่ต้องเรียนดันเป็นภาษาญี่ปุ่นซะอีกนะเนี่ย แม่เจ้า วันนี้มันวันอะไรของมันว้าเนี่ย (ก็วันจันทร์ไง)

              “สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน ก็..คงจะได้รับประกาศจากหน้าเสาธงกันแล้วว่ามีการประกาศผลนักเรียนแลกเปลี่ยนมาแล้วนะคะ ทุกคนอาจจะทราบกันดีแล้วนะคะว่า ใครที่ได้รับเลือกน่ะค่ะ”

              ‘ยังค่ะ อาจารย์’ แต่คำพูดนี้มันดังอยู่แค่ในความคิดของฉันนะ

              จริงๆต้องขอแนะนำตัวอาจารย์คนนี้ก่อน คุณเธอมีนามว่า มัตสึโอะ อายูมิ เป็นครูจากญี่ปุ่นมาแบบ 100% แน่นอน (แต่รู้สึกว่าหลังๆมานี่จะพูดไทยคล่องๆยังไงชอบกลก็ไม่รู้นะ) แต่ทางนห้องของฉันชอบเรียกแกว่า อาจารย์อาซึโม่ เพราะว่าแกมีท่าทางที่ค่อนข้างจะเหมือน อาซึโม่ มากมาย ไม่ว่าจะเป็น การพูด การสอน การเต้น หรือว่าอะไร พี่แกก็ทำท่าเลียนแบบเขามาเกือบหมดน่ะล่ะ - -^ แต่จริงๆแล้ว อาจารย์คนนี้ท่านใจดี มีเมตตากับลูกศิษย์ทุกคนเลย ทุกคนเลยยังรู้สึกดีๆหน่อย (แต่ว่าทำไมอาจารย์ไม่ยอมใจดีเรื่องงานที่อาจารย์สั่งมาบ้างก็ไม่รู้อะ T^T)

              “รู้สึกว่าห้องนี้จะมีติดมา คนนึงด้วยใช่มั้ยคะ ขอให้ยืนด้วยค่ะ อาจารย์อยากเห็น”

หลังจากนั้นฉันก็ถูกไอ้พวกเพื่อนๆทั้งหลายฉุดกระชากลากถูให้ยืนขึ้นนี่ฉันได้เป็นอยู่คนเดียวในห้องหรอกเหรอเนี่ย นึกว่าจะมีมากกว่านี้ซะอีกง่า

               “หนูเองค่ะ อาจารย์ T^T”

               “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะค่ะ คุณน่ะคือตัวแทนของระดับชั้นม.4 ที่ได้ไปเรียนศึกษาที่ญี่ปุ่นเชียวนะคะเนี่ย”

               อาจารย์ท่านหันมายิ้มน้อยๆให้ฉัน เชอะ! จริงๆถ้าอาจารย์โดนเองก็คงจะสลดเหมือนกันอะดิ

               “นี่ มิโสะเป็นตัวแทนน่ะ ดีจะตายนะ เธอน่ะโชคดีสุดๆเลยนะ” เออสิ ก็ไอ้คนที่เป็นตัวแทนมันไม่ใช่พวกเธอๆทั้งหลายนี่ เชอะๆๆๆๆๆ ใครๆเขาก็ไม่อยากจะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่แล้วนี่นา

               “งั้นเดี๋ยวคุณนารดามาหาอาจารย์ที่ห้องพักครูเย็นนี้ด้วยนะคะ อาจารย์จะบอกกำหนดการให้นะคะ^^”

              “ค่า T^T”

              โธ่...ใครก็ได้บอกฉันทีว่านี่คือความฝัน ไม่ใช่ความจริงใช่ม้าย!!!

              เย็นวั้นนี้ฉันเลยต้องไปที่ห้องพักครูตามบัญชาของอาจารย์อาซึโม่จนได้ –

              “คุณนารดามาแล้วหรอคะ ทำไมมาช้าจังคะเนี่ย ครูนัดตอน 4.00 ไม่ใช่หรอคะ”

              “คือ...หนูเป็นเวรวันนี้น่ะค่ะ”

              “งั้นหรอคะ งั้นก็แล้วไป ^^”

              ใครว่าล่ะ ฉันยังทำใจไม่ได้ตะหากล่ะ TT โธ่~~ ก็ดันคิดว่าพี่แกจะกลับไปก่อน เหตุไฉนพี่แกถึงได้นั่งรออยู่ก็ไม่รุอ่า TT
              "ไหนๆก็มาถึงแล้วอาจารย์จะนัดเวลาของวันที่ต้องออกเดินทางนะคะ ^^ "
             "ค่า - - "
              "ก่อนอื่นก็ออกเดินทางมะรืนนี้ ต้องมาถึงสนามบินเวลา 7.30 น.นะคะ เราจะนั่งเครื่องที่สนามบินสุวรรณภูมิ ^^ "
              "ค่ะ - - "
              "การไปเรียนแลกเปลี่ยนคราวนี้จะเรียนตั้งแต่ ม.4-ม.6 แล้วก็จะมีการสอบชิงทุนเข้ามหาลัยด้วย ฉะนั้นก็พยายามเข้าแล้วกันนะคะ ^^ "
              " ค่า~ "
              โธ่นอกจากที่จะให้เวลาทำใจอยู่วันนึงแล้วยังต้องไปอยู่ที่นู่นตั้งหลายปีคงคิดถึงเมืองไทยหลายๆแน่เลยอ่า TT
              "งั้นอาจารย์ไม่รบกวนเวลาของคุณแล้วค่ะ  ก็ที่อาจารย์เรียกมาก็มีเพียงเท่านี้ เชิญกลับบ้านได้ค่ะ ^^"
              "สวัสดีค่ะ อาจารย์"
              โธ่ เลวร้าย เลวร้ายที่สุดเลย ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับสาวน้อยผู้บริสุทธิ์คนนี้ด้วยล่ะคะ ฮือ ฮือ TT
          ทำไมถึงทำกับฉันได้....โว้ โว่ กริ๊ก! บ้าจริง เสียงโทรศัพท์ใครฟะ โบราณหูซะไม่มี -3-
              "ฮ...ฮัลโหล... เดี๋ยวก่อนสิ วนิลา ฉันรอเพื่อนอยู่ เดี๋ยวฉันโทรกลับไปนะ หวัดดีจ้ะ" แล้วไหงเสียงคนคุยมันถึงได้คุ้นหูอิฉันอย่างนี้ได้ล่ะเนี่ย --^  
              "อ้าว มิโสะ ไปเจอ 'จารย์อาซึโม่แล้วหรอ"
              "ก็เออสิ ไม่งั้นฉันจะโผล่มาให้เธอเห็นรึไงกันล่ะยะ ยัยมิ้น" ใช่แล้ว คนที่มาคอยดูฉันก็คือ มิ้น เพื่อนของฉันนั่นเอง --
              "เออนี่ ตกลงไปวันไหนน่ะ"
              "มะรืนนี้ย่ะ"
              "หา! มะรืนนี้แล้วหรอ"
              "ก็เออสิ ไม่งั้นฉันจะเดินหงอยมารึไงกันยะ"
              "งั้นฉันก็ไปส่งแกไม่ได้อะจิ ก็ฉันนัดกับวนิลาว่าจะไปสวนสนุกกันมะรืนนี้นี่นา"
              "เออๆ แกไปเที่ยวกับแฟนเถอะ ไม่ต้องมาง้อคนอย่างฉันอยู่แล้วนี่ T^T"
              "โอ๋ๆ เดี๋ยวฉันไปส่งแกก่อนแล้วค่อยไปกับวนิลาก็ได้"
              "จิงดิ o0o"
              "อ้าว ก็จิงสิวะ ใครมันจะไปทำเป็นไม่เห็นหัวเพื่อนกันล่ะ"
              "ฉันไปด้วยนะ" และจู่ๆ ยัยโรลรี่มันก็โผล่มาจากแห่งหนใดก็ไม่รู้" --^
              "ข..ขอบใจนะ พวกแก TvT"
              "อย่าทำหน้างั้นดิวะ หยองนะเฟ้ย --^"
              "โทดๆจ้า"
              ยังไงๆเพื่อนของฉันมันก็มีส่วนดีกันมั่งล่ะว้า ^^

              วันมะรืน
              "ว้าว! แอร์เย็นดีจัง โอ้ว ช้อบ ชอบ ^^"
              "เอาอีกแล้ว อาการบ้าความเย็นของยัยมิโสะ" --^
              แล้วตอนนี้ดิฉันก็มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิจนได้ล่ะครับพี่น้อง จริงๆแล้ว ต้องบอกว่า อิฉันรักความเย็นที่สุดในโลกอีกด้วยล่ะนะ แต่ว่าเดี๋ยวนี้โลกมันร้อนขึ้น เราก็ต้องมาช่วยกันให้มันเย็นต่อไปกันนะคะ (แอบมีบังคับกันนิดหน่อย)
              "ว่าแต่ แกเตรียมทุกอย่างพร้อมหมดแล้วใช่ปะ"
              "อือ ของทุกอย่าง มิโสะไม่มีพลาดแน่นอน"
              "เอาล่ะค่ะ คุณนารดา รีบไปจัดการเรื่องที่นั่งเถอะค่ะ"
              "ค่ะ ^^"
              ตอนนี้ฉันรู้สึกดีมากๆเลยล่ะ ก็วันนี้น่ะ มีคนมาส่งฉันกันตั้งเยอะนี่นา มีทั้งอาจารย์อาซึโม่ มิ้น แล้วก็โรลรี่ด้วยนา (เยอะตรงไหน --^)
              "คุณผู้โดยสาร จะไปที่เที่ยวบินที่ญี่ปุ่นนะคะ งั้นเราจะทำการย้ายสัมภาระทั้งหมด ขึ้นไปในเครื่องบินให้นะคะ ส่วนคุณผู้โดยสารก็ไปรอขึ้นเครื่องที่ประตู ขาออกระหว่างประเทศ D17 ได้เลยนะคะ ^^" พนักงานสุดแสนจะน่ารักยิ้มให้แล้วยื่นตั๋วเครื่องบินให้ฉัน (แต่จริงๆแล้วอะนะ ฉันยังน่ารักกว่าเขาเยอะเลยล่ะ --)
              "มิโสะจ๋า ฉันไปก่อนนะจ๊ะ ^^"
              "อ้าว มิ้น ไปแล้วหรอ ไม่รอกันจนถึงเวลาหรอ" ฉันแอบทำตาวิ้งๆใส่มัน
              "ไม่ได้หรอก ก็ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าฉันมีนัดกะวนิลา ไปนะ เดี๋ยวโดนเขาโกรธเอา ไปล่ะจ้ะ" แล้วมิ้นก็วิ่งออกไปโดยที่ไม่ได้สนใจใบหน้าของเพื่อนกันเลยแม้แต่น้อย TT

              แล้วตอนนี้ฉันกะคนมาส่งก็เดินมาจนถึงประตูขาออกระหว่างประเทศซักกะที ดีใจจัง จะได้นั่งเครื่องบินแว้ว ^^
              "เอาล่ะค่ะ อาจารย์คงมาส่งคุณนารดาได้แค่นี้นะคะ ที่เหลือก็แค่รอเวลาแล้วล่ะค่ะ"
              "ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ ขอบใจนะ โรลรี่ที่มาส่ง.....เฮ้ย! แกร้องไห้หรอ o0o "
              "เออสิ...คนนะเฟ้ย ไม่ร้องไม่ได้รึไงฟะ T^T"
              "โอ๋จ้าๆๆ ขอโทษ รู้ว่าต้องคิดถึง ถ้าค่าโทรศัพท์มันไม่แพง ฉันจะโทรไปหาแกนะจ้ะ ^^ "
              "อย่าลืมกันนะเฟ้ย TT๐TT "
              "อะจ้า ไม่ลืมจ้ะไม่ลืม"
              และหลังจากนั้นฉันก็ต้องใช้เวลาไปกว่า 3 นาทีกว่าจะปลอบใจไอ้โรลรี่ได้ (แต่ว่าพอปลอบมันได้เสร็จ 'จารย์อาซึโม่แกก็ร้องไห้ตาม ซวย --^) ทำไมต้องขี้แงกันอย่างนี้ด้วยก็ไม่รู้ ไอ้คนที่จะไปน่ะ ฉันนะเฟ้ย แต่ว่าช่างเหอะ ก็ฉันมันพวกไม่มีที่ให้ซบอกกันนี่นา ก็....พ่อแม่ฉันท่านตายไปหมดแล้วล่ะ มันมาจากตอนที่ครอบครัวของฉัน ไปเที่ยวนั่งเรือที่ภูเก็ต แล้วจู่ๆมันก็เกิดพายึแรงมากทำให้ทุกคนไม่ได้ตั้งตัวเลยตายกันไปหมด เหลือรอดกันแค่ไม่กี่คนเอง แน่นอนว่าหนึ่งในนั้น ก็ต้องเป็นฉันด้วย แรกๆตอนที่ฉันรู้ว่าคนในครอบครัวฉันตายไปหมดแล้วก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องไห้ไม่รู้จักจบ แล้วก็กลายเป็นคนที่กลัวการเดินทางทางเรือเลยด้วย ถึงตอนนี้ฉันจะอยู่ ม.4 แล้วก็เถอะ แต่ฉันก็ยังกลัวอยู่เลยล่ะ ^^ (พูดแบบนี้แล้วเราก็ยังยิ้มได้นะคนเรา --^)
              "จะว่าไปแล้ว เราก็เล่นอุตส่าห์มารอซะล่วงหน้าขนาดนี้เนี่ย รู้สึกเบื่อตายเลยแฮะ"
              เพราะว่าเบื่อ ฉันเลยต้องหยิบใบรูปของ host family ขึ้นมาดู ครอบครัวที่ฉันกำลังจะไปต่อไปนี้ คือ ครอบครัวซึบุงาชิ มีทั้งหมด 4 คน แต่ไม่อยากจะบอกนะว่าคนพี่ชายนี่หล่อเป็นบ้าเลยล่ะ ท่าทางจะอายุเท่าฉันนั่นล่ะ ฮิฮิ (แอบอิจฉานิดๆไม่ได้เลยนะเนี่ย --^ )
            เป็นบุคคลที่สาม~~~มือที่สาม ผู้หญิงที่คอยแย่งใคร เรื่องไม่จริง~~~ ....ปิ๊บ
             "ฮัลโหล" เมื่อกี้นี่น่ะ เป็นเสียงเรียกเข้าของเราเองค่ะ ^^
              <ฮัลโหล ไงจ๊ะยัยมิโสะ รู้มะ ว่าเรากะวนิลาน่ะ ได้เป็นแฟนกันเต็มตัวแล้วนา ^^>
              "อะจ้ะๆ ยินดีด้วยแล้วกันนะที่ได้เป็นแฟนกันอย่างเต็มตัวน่ะ"
              <แล้วตกลงนี่แกจะขึ้นเครื่องยังเนี่ย ไม่ใช่ว่ามัวแต่เดินทั่วสุวรรณภูมิจนตกเครื่องแล้วน่ะ>
              "นี่ จะพูดอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อยนะยัยนี่นิ เดี๋ยวแม่มีแช่งให้บอกเลิกกันเร็วๆเลยนี่ -3- "
              <อ๊ะ!!! อย่าน้า~~~~อย่าพูดเชียวน้า เขาอุตส่าห์คบกันตั้งนานนะ ถ้าแกพูดขึ้นมาล่ะก็ฉันมีตัดเพื่อนเลยนะเว้ย -^->
              "โอ๊ะ โอ๋ๆๆๆล้อเล่นน่า อย่าคิดมากสิ อย่างอนน้า"
              <เออก็ได้ เห็นว่าเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉันนะเนี่ย ไม่งั้นก็โดนตัดเพื่อนกันไปแล้ว>
              โห..เอาซะเว่อร์เลยนะยัยนี่นิ --
              อีกสิบนาทีเครื่องบินไปญี่ปุ่นกำลังจะออกนะคะ ขอให้ท่านผู้โดยสารไปประจำที่นั่งของตนได้แล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ
              ตายล่ะ อีกแค่สิบนาทีเองต้องรีบแล้ว
              "เออมิ้น แค่นี้ก่อนนะ เค้าเรียกขึ้นเครื่องแล้วอะ แค่นี้นะ"
              <เออ ถ้าถึงญี่ปุ่นแล้วโทรมาบอกด้วยละกันนะ>
              "ก็ได้ แค่นี้นะ" ปิ๊บ
              ท่าหากว่าค่าโทรมันถูกนะยะหล่อน --^
              พอเขาประกาศเสร็จ ฉันจึงเดินเข้าตัวเครื่องบินไป เพื่อไปหาที่นั่งของตนเอง
              "ที่นั่งที่ B12 ตรงนี้สินะ ว้า ถ้ามันอยู่ติดปีกเลยก็ดีสิ อยากเห็นวิวอะ" ฉันบ่นไปบ่นมาทำเอาคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหันมามองฉันอย่างไม่ไว้วางใจ
              หนอย ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกย่ะ หล่อก็ไม่หล่อ --^
              'เป็นบุคคลที่สาม~~มือที่สาม ผู้หญิงที่คอยแย่งใคร' ปิ๊บ
              "สวัสดีค่ะ อ้าว!ยัยโรลรี่มีอะไรหรอ"
              <ก็บอกแล้วไงว่าฉันชื่อโรลย่ะ พูดไม่เคยรู้เรื่องเลยนะเธอเนี่ย ว่าแต่ว่าตอนนี้เครื่องจะออกรึยังเนี่ย>
             "อ๋อ ก็เกือบออกแล้วล่ะนะ กำลังจะปิดมือถือพอดีเลยเนี่ย ว่าแต่โทรมามีอะไรอีกมั้ย อีกไม่ถึง5นาทีเครื่องก็จะออกแล้วอะ"
              <ก็....ขอให้โชคดีในการเดินทางแล้วกัน....อ้อใช่!ระวังด้วยนะ ฉันรู้สึกว่าเธอน่ะ จะมีดวงซวยตอนที่เธออยู่ในห้องน้ำน่ะ>
              "เอ่อ คุณนายนี่จะทำนายอะไรก็ให้มันเหมาะหน่อยจะได้มั้ยยะ"
              <ก็...ฉันรู้สึกแบบนั้นนี่นา งั้นไม่รบกวนแล้ว....แค่นี้นะ หวัดดีจ้ะ>
              "จ้าๆหวัดดีจ้ะ" พอวางสายเสร็จ ฉันก็เก็บมือถือลงไปในกระเป๋าสะพายสุดที่รักของฉันแล้วก้มหน้าลงอย่างเหม่อลอย
            'หม่าม้า หนูอยากเห็นประเทศญี่ปุ่นของหม่าม้าจังเลยอะ หม่าม้าพาไปหน่อยสิ นะนะ'
              'ไม่ได้หรอก ตอนนี้ยังไม่ได้ ถ้าอยากไปก็ขยันแล้วไปสอบชิงทุนสิ'
             'ถ้าหนูสอบติดก็จะได้ไปใช่มั้ยอะหม่าม้า'
          'สอบติดแล้วค่อยมาคุยเถอะน่า มิโสะ'
         'แล้วแม่จะรอถึงวันนั้นนะจ๊ะ'
         'ค่ะ ^^'

              หม่าม้า ตอนนี้ความฝันที่หนูเคยคิดไว้มันเป็นจริงแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้มิโสะได้อยู่ในเครื่องบินที่จะไปญี่ปุ่นแล้วล่ะค่ะ เสียดายจังที่ไม่ได้มาเห็นแต่ว่า หนูก็จะเที่ยวมาเผื่อแล้วก็จะตั้งใจเรียนด้วยค่ะ ด้วยสายเลือดของแม่มาเป็นเดิมพัน คอยดูให้ดีนะคะ...หม่าม้า ^^

 
__________________________________________________
จบไปอีกตอนนึงแล้วนะคะ
มาอิหาเวลามานั่งเจียดกับไอ้ตอนนี้ได้ซักพักนึงก็เรียบร้อย
ต้องขอโทษกับคนที่คอยติดตามเรื่องกันบางคนด้วยที่ไม่ค่อยมาอัพเท่าไหร่ แต่ว่าช่วงปิดเทอมนี่มาอิก็จะพยายามมานั่งอัพเรื่อยๆแล้วกันนะคะ แล้วคอยมาติดตามเรื่องนี้ด้วยแล้วกันค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^