คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [ตอนที่5]บุคคลปริศนา และอดีตแห่งปริศนาของชินเอและซาโอริ
[ตอนที่5]บุคคลปริศนา และอดีตแห่งปริศนาของชินเอและซาโอริ
เช้าที่แสนสดใสได้เริ่มต้นขึ้น พวกสาวๆหลังจากที่ตื่นนอนเป็นอันเรียบร้อยแล้วก็มารวมกันอยู่ที่ห้องโถงเล็กภายในห้องนอน
“เซ็งอ๊ะ...”ยาริพูด
“ทำไมหรอยาริ”เคียวเนะถาม
“ก็ที่นี่มันไม่มีทั้งไฟฟ้า แอร์ พัดลม ทีวี คอมพิวเตอร์ ฯลฯ น่าเบื่อจะตายไป”ยาริบ่น
“อะไรกันยาริจัง...ปรับตัวหน่อยสิ ไม่มีแค่นี้มันไม่ตายหรอกน่า”เซโตะพูด
ทันใดนั้นเอง...ประตูห้องบานที่จะออกไปข้างนอกก็ได้เปิดขึ้นพร้อมกับเสียงของมาเรีย(แม่บ้านประจำห้อง)
“อาหารเช้าเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”
“อ๋อ...ขอบคุณค่ะ”ชินเอบอก
หลังจากนั้นมาเรียก็เดินออกไป
“ไปกินข้าวกันเถอะ”คาวะพูด
“หวังว่าคงไม่มีผักหรอกนะ”คิมิโกะพูด
“กินๆเข้าไปเถอะ มันไม่ตายหรอกน่า”เคียวเนะพูด
“อ...อึ๋ย ค...ค่ะๆ”คิมิโกะพูดแบบกลัวๆ
หลังจากที่คุยกันซักพัก ทุกๆคนก็เดินไปที่ห้องอาหารท่ามกลางสายตาของเด็กผู้หญิงปริศนาทั้ง3คน
“ยัยพวกนั้นมันไปแล้วอ๊ะ”มาเรีย(คนที่เจอในตลาด)พูดขึ้น
“ก็ตามไปสิยัยโง่”เอเลียพูด
“เออๆๆ รู้แล้วๆ ใช่มั๊ยแมรี่...เอ๊ะ”มาเรียพูดขึ้น
แต่ว่าแมรี่นั้นได้เดินล่วงหน้าไปไกลแล้ว
“ยัยแมรี่...รอชั้นด้วยเซ่!!!!”เอเลียพูด
“รอชั้นด้วย แว๊ก!!!!”มาเรียเดินสะดุดก้อนหิน
“สมน้ำหน้ายัยซุ่มซ่าม”เอเลียพูด
แต่ทั้ง3คนไม่รู้เลยว่า...ชินเอนั้นได้แอบจ้องมองพฤติกรรมของพวกเธออยู่ห่างๆโดยการปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนโดยบอกซาโอริเอาไว้ว่าถ้าใครถามว่าเธอหายไปไหนให้ช่วยบอกว่าลืมของ แต่ว่าเธอคิดว่าคงไม่มีใครถามเพราะว่าปกติเธอมักจะโดนเมินอยู่บ่อยๆ
‘พวกนั้นเป็นใครน่ะ...แล้วทำไมต้องมาสอดแนมพวกเราด้วย’ชินเอพูดพร้อมกับคลายพลังไฟแห่งจินตนาการที่เธอใช้สร้างพุ่มไม้เพื่อบังสายตาของทั้ง3คนออก พุ่มไม้พุ่มนั้นจึงได้หายไป
และหลังจากนั้น...เธอก็ได้เดินไปที่ห้องอาหารตามเดิม
ห้องอาหาร
“ขอโทษที่มาสายค่ะ”ชินเอพูด
“ไม่เป็นไรๆ มานั่งสิ”จีอ๊อตโต้พูด
“อ่า...ค่ะ”ชินเอขานรับ
“อี๋~ ผักอีกแล้วอ่ะ นัคเคิล...ช่วยกินให้หน่อยได้มั๊ย”คิมิโกะพูด
“เอามาสิ ข้าจะกินแบบสุดขีดเลย”นัคเคิลตอบ
“นุฟุฟุ...อาหารอร่อยมั๊ยซาโอริ”เดม่อนถาม
“อร่อยดีค่ะคุณเดม่อน”ซาโอริตอบ
‘อะไรกันเนี่ยยัยนี่...เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย’เดม่อนคิดในใจ
“อ๊ะ...มีไก่ด้วย”เคียวเนะพูดพร้อมกับเหลือบมองไปที่อลาวดี้
“มีอะไร...”อลาวดี้ถาม
“ป๊าว~”เคียวเนะตอบ
“อาหารอร่อยไหมขอรับ”อาซาริถามคาวะ
“...”คาวะไม่ตอบแต่ทำมือแปลกๆขึ้นมา
“???”
“อร่อยค่ะ”คาวะตอบ
“ภาษาใบ้อีกแล้วขอรับ”
“อ่า...นะ”
“จี...นายห้ามมาแย่งช้อนชั้นนะ คราวนี้ชั้นจะตักเอง”ยาริพูด
“วันนี้ข้าไม่แย่งก็ได้”จีตอบ
“แรมโพ...อย่ากินเหลือสิ รู้มั๊ยข้าวแต่ละเมล็ดน่ะ กว่าจะปลูกได้มันใช้เวลานานขนาดไหน บลาๆๆ”เซโตะพูด
“พอๆๆ ข้ารู้แล้ว แค่ข้ากินให้หมดก็พอใช่มั๊ยล่ะ”แรมโพตอบแบบหน่ายๆ
หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จก็ไปรวมกันที่ห้องโถงเพื่อประชุมเกี่ยวกับสถานที่ๆซ่อนมณีแห่งกาลเวลา
“เอาล่ะ ในเมื่อมาพร้อมกันหมดแล้วเราก็มาเริ่มประชุมกันเลยดีกว่า”เคียวเนะพูดขึ้น
“อ...อืม”ชินเอขานรับ
“เริ่มจากพวกนาย วองโกเล่...นายเคยเห็นป่าแบบนี้ที่ไหนบ้างรึป่าว”เคียวเนะพูด
“ไม่”อลาวดี้ตอบสั้นๆ
“นุฟุฟุ ไม่นะ”เดม่อนตอบ
“ข้าก็ไม่เคย”จีตอบ
“ข้าก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน”จีอ๊อตโต้ตอบ
“เจ้าเมืองไม่เคยไปที่แบบนั้นหรอก”แรมโพพูด
“ไม่นะขอรับ”อาซาริพูด
“แต่ข้าว่าสำหรับข้ามันคุ้นแบบสุดขีด”นัคเคิลพูด
“นัคเคิล นายเคยเห็นด้วยหรอ ที่ไหนล่ะ”คิมิโกะพูด
“ขอข้านึกแบบสุดขีดแปปนึง…”นัคเคิลตอบ
ตุ้บ!
ทันใดนั้นเอง เสียงปริศนาก็ดังมาจากทางประตู เหมือนว่ามีอะไรตกอยู่ที่แถวๆนั้น
“โอ๊ย! เจ็บ”เสียงปริศนาดังขึ้น
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ”ยาริพูด
“สงสัยจะเป็นพวกที่ตามสะกดรอยพวกเรามาตั้งแต่เมื่อวานล่ะมั๊ง”ชินเอพูด
“รู้ด้วยหรอยัยเอ๋อ”เสียงปริศนาอีกเสียงดังขึ้นมาจากทางหน้าต่าง
“...”ชินเอไม่พูดอะไรแต่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“แกเป็นใคร ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”ซาโอริพูด
“ไม่รู้รึไงว่าพวกเราเป็นใคร ข้าออกจะมีชื่อเสียงอยู่ในแถบนี้ โฮะๆๆ”เสียงปริศนาเสียงแรกดังขึ้น
“อย่าโม้มากเลยมาเรีย ชั้นว่าเธอน่ะมีชื่อเสียงด้านลบมากกว่านะ”เสียงปริศนาอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ยัยพวกนี้พูดมากชะมัด”เสียงปริศนาเสียงที่2ดังขึ้น
“...”ชินเอน้ำตาคลอเบ้า เหมือนว่ากำลังจะร้องไห้ แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็น
“ชั้นไม่รู้จักพวกแกหรอก ถ้าไม่อยากตายก็ออกมาซะ”เคียวเนะพูดพร้อมหยิบมีดสั้น3เล่มออกมา
“โฮะๆๆ ออกก็ได้”เสียงปริศนาเสียงแรกดังขึ้น
หลังจากนั้น...ผู้หญิง3คนก็เดินออกมา
“ชั้น...ดานิเอล่า มาเรีย โฮะๆๆ”
“ส่วนชั้นเอมิเลีย เนดิลล่า คอลเซ่”
“เมอริเอน่า แอน เดอฟอนเซนัส”
“ยัยพวกนี้น่ารำคาญชะมัด”เคียวเนะพูดพร้อมกับปามีดสั้น3เล่มไปที่ทั้ง3คน
ปัก! ปัก! ปัก!
เสียงมีดสั้นปักกำแพงดังขึ้น พร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากแขนของทั้ง3คน
“กรี๊ด!!!! ยัยบ้า แกทำอะไร หา!!!”ทั้ง3คนพูดพร้อมกัน
“น่ารำคาญชะมัด”เคียวเนะตอบสั้นๆ
ทันใดนั้นเอง...ชินเอก็พยายามเดินหลบทุกคนไปที่มุมห้องเพื่อที่จะไม่ได้เป็นจุดสนใจใครพร้อมกับแอบร้องไห้เบาๆ
ฮือๆ
เสียงร้องไห้ของชินเอนั้นแทบจะไม่มีใครได้ยิน แต่ว่า...ทันใดนั้นเอง จีอ๊อตโต้ก็ได้เดินไปหาชินเอแบบไม่บอกไม่กล่าว
“เป็นอะไรน่ะชินเอจัง ทำไมต้องร้องไห้ด้วย”จีอ๊อตโต้ถามพร้อมกับลูบหัวชินเอ
“อ๊ะ...คุณจีอ๊อตโต้ ม...ไม่มีอะไรค่ะ”ชินเอพูดขึ้นพร้อมกับเอามือปาดน้ำตา
“ข้าบอกแล้วไงว่าถ้ามีอะไรก็ให้มาปรึกษาน่ะ”
“ม...ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ”
“หน้าเจ้ามันฟ้องนะ”
“อ่า...”
“ยังจะมาปากแข็งอีก บอกข้ามาเถอะ”
“คือว่า...เมื่อกี๊คนที่ชื่อแมรี่เค้ามาว่าชั้นว่ายัยเอ๋อน่ะค่ะ แต่ก็...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”ชินเอฝืนยิ้มทั้งๆที่ยังร้องไห้
“แต่ข้าดูออกนะ...ว่าเจ้าน่ะเป็นคนที่โดนว่าอะไรมักจะเก็บไปคิดมาก ไม่เป็นไรหรอก...อย่าไปคิดมากเลยนะ ลุกขึ้นไปหาเพื่อนๆเจ้าเถอะ”จีอ๊อตโต้พูดปลอบชินเอ
ทันใดนั้นเอง ชินเอก็ยิ้มขึ้นมาแล้วเดินไปหาทุกๆคนพร้อมกับคิดในใจว่า...
‘ในโลกนี้มีคนที่มองเห็นตัวตนของเราอยู่อีกหรอเนี่ย’
ตัดมาทางฝั่งเคียวเนะ
“พวกแกมาทำไม มีธุระอะไรมิทราบ”เคียวเนะถาม
“มาหาเบาะแสของมณี...อุ๊บ”มาเรียพูด
ทันใดนั้นเอง ซาโอริก็เดินมาที่ข้างๆเคียวเนะที่กำลังคุยกับทั้ง3คนอยู่แล้วพูดว่า...
“แก...มาว่าเพื่อนชั้นได้ยังไง!!!!!!!!!”
“อะไร”แมรี่พูด
“ยังจะมีหน้ามาถามอีก นั่นไง”ซาโอริพูดพร้อมกับชี้ไปที่ชินเอที่กำลังตาบวมเพราะพึ่งร้องไห้มา
“ก็ยัยนั่นมันเอ๋อเองนี่”แมรี่พูด
ทันใดนั้นเอง น้ำตาของชินเอก็คลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้งซึ่งซาโอริก็เหลือบไปเห็นพอดี
“แก..ไม่สำนึกสินะ ตายซะ!!!!”
หลังจากนั้น...ซาโอรินั้นก็หยิบเคนดามะขึ้นมาฟาดทั้ง3คนแบบไม่ยั้งพร้อมกับเคียวเนะที่นำทอนฟาขึ้นผสมโรงกับซาโอริ
อ๊าก! โอ๊ย! แอ๊ก! โอ๊ย!
หลังจากนั้น5นาที ทั้ง3คนก็เดี้ยงและได้วิ่งหนีออกไปจากปราสาทวองโกเล่ทันที
“ฝากไว้ก่อนเถอะ แล้วชั้นจะมาเอาคืน และจะมาเอาหัวใจของพ่อหนุ่มรูปหล่อผมทองบลอนด์หน้าตาใจดีคนนั้นด้วย โฮะๆๆ”มาเรียพูดขึ้น
“พร้อมเสมอ จะมาเมื่อไหร่ก็เชิญ”เคียวเนะพูด
หลังจากที่ทั้ง3คนวิ่งออกไปจากปราสาทวองโกเล่ ซาโอริก็รีบวิ่งเข้าไปหาเอที่กำลังร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ได้จีอ๊อตโต้ช่วยปลอบไว้เรื่อยๆ ป่านนี้ชินเอคงร้องไห้หนักกว่านี้มาก
“เอ...เป็นไงมั่ง ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”ซาโอริพูดปลอบ
“ฮือๆ ซาโอริ”ชินเอรีบเข้าไปกอดซาโอริทันที
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ เข้มแข็งเข้าไว้สิ”ซาโอริพูดปลอบอีกครั้ง
“ฮือๆ”
ตัดมาทางพวกที่เหลือ
“นี่...พี่เคียวเนะ พ่อหนุ่มรูปหล่อผมทองบลอนด์หน้าตาใจดีที่ยัยมาเรียติงต๊องคนนั้นพูดไว้คือใครอ่ะ”ยาริพูด
“เอ่อ...ผมทองบลอนด์ ในนี้มีอยู่2คนคือไก่เล้ากับจีอ๊อตโต้ แล้วถ้ารวมกับคำว่าหน้าตาใจดีนี่ก็เด๊ะเลยล่ะ”เคียวเนะพูด
“แสดงว่าเป็นนายอ่ะดิ จีอ๊อตโต้”ยาริพูดขึ้น
“อ...เอ๋ ข้าหรอ”จีอ๊อตโต้พูดขึ้น
“เอ้อ ยัยโรคจิต ข้าถามอะไรหน่อยเหอะ”ไก่เล้า เอ้ย! อลาวดี้พูดขึ้น(อลาวดี้/เอาอีกแล้วนะไรเตอร์ คิดจะเป็นยัยโรคจิต2รึไง)(ไรเตอร์/มั๊ง)
“ว่ามาเลยไก่เล้า”เคียวเนะพูดขึ้น
“ทำไมซาโอริถึงได้รู้ใจชินเอมากขนาดนั้นล่ะ”ไก่...เอ้ย อลาวดี้ถาม
“ก็เค้าอยู่บ้านเดียวกันนี่นา”เซโตะพูดแทรกขึ้นมา
“ใช่”คาวะพูดสั้นๆ
“หึ...งั้นหรอ”ไ... เอ้ย อลาวดี้พูด
“แล้วทำไมถึงอยู่บ้านเดียวกันล่ะขอรับ”อาซาริถาม
“ม...ไม่รู้สิ”คิมิโกะตอบ
“พวกเจ้าเนี่ย...น่าสงสัยนะ”จีถามขึ้น
“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า!!!”ยาริตวาดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเจ้าไม่อยากบอกข้าก็จะไม่ถามก็ได้”จีอ๊อตโต้พูดขึ้น
“หึ...”เคียวเนะพูดขึ้น
“เป็นเพราะพลังไฟ ชั้นถึงได้สูญเสียความทรงจำ
พลังไฟที่มี1เดียวในโลก
มันเลือกเจ้าของโดยตัวมันเอง
ความทรงจำที่หายไป...หายไปแบบไม่มีทางได้กลับคืน
มันเป็นโชคชะตาของชั้นสินะ...
สับสนเหลือเกิน
แล้วชั้นจะทำยังไงต่อไปดี...”
เสียงจากใจของชินเอ
“คุณพ่อ คุณแม่ ซาโอกิ...
ได้โปรด กลับมาหาหนูเถอะนะ
แต่ว่า...จะพูดกี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์สินะ
ชีวิตไม่มีทางที่จะเรียกคืนมาได้
ไหนจะต้องนำตระกูลที่มีแต่คนแก่งแย่งสมบัติ
ไหนจะต้องระแวงญาติของตัวเองที่จ้องจะเอาสมบัติอีก
ชั้นจะไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น!!!”
เสียงจากใจของซาโอริ
“ในที่สุด เรา2คนก็ได้มาพบกัน
เพื่อนแท้ ที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต
เพื่อนที่คอยเป็นที่ปรึกษา
เพื่อนที่คอยให้กำลังใจ
เพื่อนที่คอยปลอบโยน
สัญญานะ...ว่าเราจะไม่ทิ้งกัน...”
เสียงจากใจของทั้ง2คน
ตัดกลับมาที่เนื้อเรื่อง
ก่อนนอน ณ ห้องโถงเล็กของพวกสาวๆซึ่งมีเซโตะกับเคียวเนะนั่งอยู่
“นี่...เคียวเนะ”เซโตะพูดขึ้น
“มีอะไร”เคียวเนะพูด
“จำชื่อยัยโรคจิตเมื่อตอนนั้นได้มั๊ย”
“จำได้สิ มีมาเรีย เอเลีย แล้วก็แมรี่”
“แล้วคนที่ชื่อมาเรียอ่ะ ดูเหมือนจะเป็นไฮโซนะ ว่ามั๊ย”
“อืม”
“แต่ว่า...ยัยนั่นน่ะ ชื่อเหมือนแม่บ้านของห้องเราเลยอ่ะ ฮิๆๆ”
“อ๊ะ...จริงด้วย หึหึหึ คราวนี้ล่ะ ถ้ามันมาอีกชั้นจะล้อให้เต็มที่เลย”เคียวเนะพูดพร้อมกับทำสีหน้าแสดงว่ามีแผนเล่นสนุกกับ3คนนั้นแล้ว
ฝ่าย3สาวตัวป่วน
“ฮัดชิ้ว!!!”
“เป็นไรอ่ะมาเรีย”อาเรียพูดขึ้น
“ไม่รู้สิ สงสัยจะเป็นหวัดล่ะมั๊ง”
“ก็กินยาสิ”แมรี่พูด
TBC.
**********************************************
ความคิดเห็น