คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [ตอนที่ 2] มณีแห่งกาลเวลา ชิ้นส่วนที่หายสาบสูญ
[ตอนที่ 2] มณีแห่งกาลเวลา ชิ้นส่วนที่หายสาบสูญ
“นี่ห้องสมุดกว้างมากเลยมาดูสิ”ซาโอริเรียกทุกคน
“อ่าๆๆ”
‘หรือว่าจะใจดีเฉพาะเพื่อนๆ?’เดม่อนคิด
“ทำไมมันกว้างจังเลย”เซโตะพูด
“กว้างกว่าบ้านของฉันอีก”คิมิโกะพูด
“อ่า...”คาวะทำท่าอึ้ง
“เป็นอะไรหรือขอรับ”
“เปล่า ยามา...อ่าไม่ใช่สิคุณอาซาริ”
“ว้าว”เคียวเนะพูดเบาๆ
“อึ้งกับเขาเป็นด้วยรึไงยัยโรคจิต”
“หึ อึ้งน้อยกว่าหน้านายเยอะละกัน”
“เจ้า...”
“อ๋า อย่าทะเลาะกันสิคะคุณรุ่นพี่ที่เคารพรัก!”ยาริรีบเข้าไปห้าม
“ชิ”
“หึ”
“ห้องสมุดเขาห้ามเสียงดัง...”ยาริบ่น
“เจ้ารู้ระเบียบห้องสมุดด้วยรึ?”
“รู้สิก็ฉันสืบประวัติ...อุ๊บ!”ยาริเอามือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน
“กว้างจัง..”ชินเอพึมพำ
“สวยล่ะสิ”
“คุณจิอ๊อตโต้?”
“อะแฮ่ม!”เสียงกระแอมทำให้ทุกคนหันไปมองทันที
“ทุกคนเรามาที่ห้องสมุดนี้ทำไมจำได้ไหม?”เคียวเนะพูด
“อ่า...”
“ใครจำไม่ได้แม่จะฟันมันให้เละ!”
“จะ...จำได้!”ทุกคนตอบพร้อมเพรียง(ยกเว้นพวกรุ่นที่ 1)
‘เจ้านี่มัน...โรคจิตจริงๆสินะ’อเลาดี้คิด(นินทา)ในใจ
“เราจะต้องหาว่าทำไมเราถึงมาที่นี่ได้”
“ค่ะ”
“รับทราบ?!”
“ทราบ!”
“ปฎิบัติ!”
“ค่ะ!”(รู้สึกเหมือนฝึกทหาร)
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปหาเป็นคู่ๆตามที่เคียวเนะพูด
ด้านคิมิโกะ
“หาแบบสุดขีด!”
“อ่าคือว่า”
“สุดขีด! เฮ้!”
“นัคเคิล!”
“หา?”
“ห้องสมุดเขาห้ามเสียงดัง”คิมิโกะทำมือจุ๊ปาก
“อือ เงียบแบบสุดขีด!”
“เฮ้อ...”
“ขอพระเจ้าจงดลบัลดาลให้ข้าได้หาหนังสือที่ต้องการด้วยเทอญ อาแมน”
“ขะ...ขอพระเจ้าเลยหรอ?”
ด้านเซโตะ
“นี่”
“...”
“นี่มาช่วยกันหน่อยสิ”
“ฮ้าว...งืมๆ เจ้าเมืองต้องทำด้วยหรอ”แรมโพนั่งบนเก้าอี้อย่างสบายแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆ
“เฮ้ ตอนนี้จะเป็นใครก็ช่าง ฉันไม่ใช่ทาสของนายนะ”
“เจ้าเป็นคนแรกที่พูดกับข้าอย่างไร้มารยาทแบบนั้น...”แรมโพค่อยๆมองหน้าเซโตะอย่างมึนๆ
“มาช่วยกันหน่อย”
“ครับๆๆ น่ารำคาญจริงๆ”
ด้านเคียวเนะ
“...”
“นี่ไก่เล้าไม่ใช่ตรงนั้น”
“...”
“ก็บอกว่าตรงนี้! ไก่เล้า! ไม่มาเดี๋ยวปั๊ด!”
“ข้าชื่ออเลาดี้”
“ก็บอกว่าชื่อไก่เล้าหรืออเลาดี้ก็เหมือนกันไปหาตรงนั้นสิ!”
“เออ ก็ได้เจ้า...”
“พอไม่ต้องคิดชื่อไม่ให้ฉันชื่อฉันมันดีอยู่แล้ว ไปหาต่อซะไก่เล้า!”
ด้านซาโอริ
‘ทำไมเราต้องมาหากับ...’เดม่อนคิด
“อืม...ไม่ใช่นี่นา...”ซาโอริพึมพำขณะค้นกองหนังสือตรงหน้า
“...”
“เฮ้อ...นี่ก็...อ๊ะ?”
“...”
“คุณเดม่อน...ช่วยหยิบเล่มนั้นให้หน่อยสิคะ”
“หา?”
“มันสูงน่ะค่ะหยิบไม่ถึง”
“เอ่อ ได้”
‘อะไรเนี่ย อยู่ๆก็ดีซะจน’
ด้านชินเอ
“อืม...”
“เจ้าหาเจอไหม?”
“มะ...ไม่เจอค่ะคุณจีอ๊อตโต้”
“งั้นหรอ...?”
“...”
“งั้นเล่มนี้ใช่ไหม?”จีอ๊อตโต้ยื่นหนังสือเล่มสีเทาๆให้
“อ๊ะ ว่าด้วยเรื่องมิติต่างๆ ขอบคุณนะคะ”
“อืม”จีอ็อตโต้ยิ้มพลางหยิบเล่มอื่นหาต่อไป
ด้านยาริ
“ว้าว”
“เจ้าเจอแล้วรึ”จีตะโกนถาม
“ปละ...เปล่า”
“แล้วร้องทำไม เจ้านี่บ้ารึเปล่า?”
“ฮะๆ ไม่ได้บ้าซักหน่อย”
“...”
“ข้อมูลลับของวองโกเล่หรอ? ต้องอ่านเผื่อจะได้แก้แค้น...”ยาริพึมพำ
ด้านคาวะ
“...”
“หาเจอไหมขอรับ?”
“ไม่”
“ฮะๆ กระผมก็หาไม่เจอเหมือนกันขอรับ”
“เหมือน...”
“???”
“เปล่า”
‘เหมือนกับยามาโมโตะมากเลย...ทำไมถึงเหมือนได้ขนาดนี้นะ?’คาวะคิดในใจ
“อ๊ะ?”
“เจอแล้วรึขอรับ?”
“มณีแห่งกาลเวลา?”
“เจอแล้วหรอ?!”ทุกคนพูดหลังจากที่คาวะเอาหนังสือเล่มหนามาให้ดู
“มะ...มันเป็นเรื่องแปลกๆ เปิดดูแล้ว...เกี่ยวกับมิติเวลา...”
“ไหน”เคียวเนะหยิบหนังสือขึ้นมาพร้อมอ่านเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน
“ในอดีตกาล...มณีแห่งกาลเวลาได้ควบคุมพลัง ห้วงแห่งเวลา มิติเวลา รวมถึงพายุแห่งกาลเวลา...”
“พะ...พายุแห่งกาลเวลา?!”ชินเอตะโกนขึ้นมา
“มีอะไรหรอเอจัง?”ซาโอริถาม
“คะ...คิดว่าที่เราโดนพามาโลกนี้หรือว่าจะเป็น...”
“นั่นแน่เจอตัวการแล้วไปสับมันให้แหลกเลย!”ซาโอริตะโกน
“ใจเย็นๆสิเราสับพายุนั่นได้ยังไง”เซโตะพูด
“ชิ มันก็สับได้หมดแหละ สับๆๆ แล้วก็ปั่นๆๆ เป็นขนมพายุ”ซาโอริทำหน้ามุ่ย
“ฮะๆๆ”
“แล้วก็ใช้เชือกรัดแบบนิยาย ตอนที่แจ็กเดอะริปเปอร์...”
“พะ...พอเถอะ”ยาริห้ามเพราะรุ่นพี่ของตัวเองเริ่มจะหลุดไปในเรื่องสยองขวัญเข้าแล้ว
“ชิ”
“เอาล่ะเราจะพูดกันต่อเลยนะ”เคียวเนะพูด
“มณี แห่งกาลเวลานั้นจะซุกซ่อนอยุ่ในห้วงเวลาที่หายไป...ชิ้นส่วนนั้นจะกระจายกัน ไป หากต้องการเปิดประตูเวลาเพื่อจะข้ามมิติเวลาจำเป็นต้องรวบรวมชิ้นส่วนทั้ง หมดให้กลับมาจากเสี้ยวให้เป็นมณี”
“หมายความว่ายังไง?”คิมิโกะถาม
“ก็...”เซโตะทำท่าคิด
“หมายความว่าถ้าเจ้าอยากกลับช่วงยุคของพวกเจ้าก็ต้องหามณีนั่นให้พบสินะ”
“ว้าว ไก่เล้านายฉลาด”เคียวเนะตบมือ
“...”
“อ่า...แล้วเราจะหา...อ๊ะ?!”
“???!!!”อยู่ๆในมือของคาวะก็เรืองแสงขึ้นมา...
TBC.
************************************************
ความคิดเห็น