คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ตอนที่1]หา!!! นี่คือ400ปีก่อนหรอ
[ตอนที่1]หา!!! นี่คือ400ปีก่อนหรอ
หน้าปราสาทวองโกเล่
ร่างของเด็กปริศนา7คนได้ลงมานอนเรียงกันอย่างไม่รู้ที่มาที่ไป ทั้ง7นั้นกำลังนอนสลบไสลไม่ได้สติ ซึ่งในขณะนั้นเอง ก็มีชายหนุ่มทั้งหมด7คนเดินออกมาจากประตูปราสาท
“จีอ๊อตโต้...ผู้หญิงพวกนี้เป็นใครน่ะ”ชายหนุ่มผมแดงที่หน้ามีรอยสักพูดขึ้น
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ...จี”ชายหนุ่มผมสีทองบลอนด์ น่าตาดูเป็นมิตรที่ชื่อจีอ๊อตโต้พูดตอบ
“นุฟุฟุ หรือว่าจะเป็นสายลับล่ะครับ”ชายหนุ่มผมทรงสัปปะรดสีฟ้าพูดขึ้น
“กระผมว่าไม่ใช่หรอกนะขอรับเดม่อน เพราะเธอก็อายุแค่ราวๆพวกเราเอง แถมยังแต่งตัวประหลาดๆไม่เหมือนพวกเราอีกต่างหาก”ชายหนุ่มผมดำใส่หมวกทรงสูงพูดขึ้น
“หึ...ข้าไม่มีเวลามาใส่ใจเจ้าพวกนี้หรอกนะอาซาริ ถ้าสงสัยก็ฆ่าไปเลยสิ จะได้จบๆเรื่องไป”ชายหนุ่มผมสีทองหน้าตาดูไม่เป็นมิตรแต่ว่าแฝงไปด้วยสเน่ห์พูดขึ้น
“นี่ๆ...อลาวดี้ ทำแบบนี้มันไม่เป็นสุภาพบุรุษนะ”ชายหนุ่มผมสีเขียว มีรอยสักรูปสายฟ้าอยู่ใต้ตาพูดขึ้น
“นั่นสิ...ข้าเห็นด้วยกับแรมโพ การข้าคนมันเป็นบาป ขัดต่อพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าแบบสุดขีดเลยนะ”ชายหนุ่มผมดำที่แต่งตัวเหมือนบาทหลวงในศาสนาคริสต์พูดขึ้น
“เอาเถอะๆ ข้าเห็นด้วยกับนัคเคิล พาพวกผู้หญิงพวกนี้เข้าไปข้างในก่อนน่าจะดีกว่า”จีอ๊อตโต้พูดขึ้น
พวกหนุ่มๆแห่งวองโกเล่ทั้ง7ได้ช้อนเหล่าผู้หญิงปริศนาขึ้นมาอุ้มโดยอลาวดี้ช้อนผู้หญิงผมสีม่วง เดม่อนช้อนผู้หญิงผมสีน้ำเงิน อาซาริช้อนเด็กสาวผมสีเทา แรมโพช้อนผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อน นัคเคิลช้อนผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้ม จีช้อนผู้หญิงผมสีฟ้าเข้ม และสุดท้าย...จีอ๊อตโต้ช้อนผู้หญิงผมสีฟ้าที่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจขึ้น
‘เป็นเพราะอะไรกันนะ ทำไมเหมือนเด็กคนนี้จะไม่มีใครสนใจ ทั้งๆที่ข้าว่าเด็กคนนี้มีความสามารถซ่อนอยู่มากมาย’จีอ๊อตโต้คิดในใจแต่ว่าไม่ได้พูดออกมา
พวกหนุ่มๆทั้ง7คนนั้นได้อุ้มพวกสาวๆทั้ง7คนเข้าปราสาท แต่ว่าด้วยความฉุกละหุกที่พาพวกเธอเข้ามา พวกแม่บ้านก็เลยจัดเตรียมห้องไม่ทัน พวกเขาจึงมีความจำเป็นที่จะต้องพาพวกเธอทั้ง7ไปที่ห้องของพวกเขาเอง
ห้องของจีอ๊อตโต้
เด็กสาวผมสีฟ้าอ่อนค่อยๆลืมตาขึ้นมาท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มผมสีทองบลอนด์ที่กำลังดูอาการของเธอ
“อ่า...เอ๋ ที่นี่...ที่ไหน”เด็กสาวตื่นขึ้นมาท่ามกลางความสับสน
“ห้องของข้าเองแหละ แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร มาจากไหน”ชายหนุ่มถาม
“อ...เอ๋ ชั้นหรอคะ ชั้นชื่อคุโด้ ชินเอ แล้ว...เอ่อ”
“ข้าชื่อจีอ๊อตโต้ เจ้านี่...พูดจาสำเนียงแปลกๆนะ”
“อ่า...เอ๋...”เด็กสาวมองออกไปรอบๆตัวเธอ ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังอยู่ในอดีตเมื่อ400ปีก่อน
“เจ้าน่ะ...ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ ถึงได้แต่งตัวแปลกๆ”
“อ่า...สงสัยคงจะอย่างงั้นล่ะค่ะ”เด็กสาวพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาแล้วก็ต้องพบกับสิ่งที่น่าตกใจก็คือ...สัญญาณโทรศัพท์ของเธอนั้นไม่มีเลยสักนิดเดียว
“อ่าว...เฮ้ๆ ทำไมไม่มีสัญญาณล่ะ”เด็กสาวพูดอย่างหัวเสีย
“เจ้านั่นมันคืออะไรหรอ”ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
‘สงสัยเราเจ้าพายุหมุนนั่นคงจะพาเรามาที่400ปีก่อนแน่ๆเลย’เด็กสาวคิด ซึ่งท่าทางเธอเหมือนเริ่มตั้งสติได้แล้วว่าเธอทะลุมิติมาที่400ปีก่อน
“อ๋อ...นี่เค้าเรียกว่าโทรศัพท์มือถือค่ะ มีไว้สำหรับใช้ติดต่อสื่อสาร แต่ว่าตอนนี้มันยังใช้ไม่ได้ค่ะ”
“ที่ดินแดนของเจ้ามีของน่าสนใจแบบนี้ด้วยรึ?”ชายหนุ่มจ้องมองโทรศัพท์มือถือของชินเออย่างสนใจ
“อ่า...ค่ะ คุณ...เอ่อ จีอ๊อตโต้ ”
“อ้อ...ใช่ เจ้าตามข้ามาก่อนสิ”
“เอ๋...จะไปไหนหรอคะ”
“ห้องโถงน่ะ ข้านัดกับทุกๆคนว่าถ้าเพื่อนๆของเจ้าฟื้นให้พามาที่ห้องโถง”
“อ่า...ค่ะ”
ห้องของเดม่อน
เด็กสาวผมสีน้ำเงินลืมตาขึ้นด้วยความงวยงงท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มหัวสัปปะรด
“เอ๋...ที่นี่ที่ไหนน่ะ”
“นุฟุฟุ ฟื้นแล้วหรอ นี่ห้องข้าเองแหละ”
“กรี๊ด!!! ไอ้หัวสัปปะรดโรคจิตลักพาตัวผู้หญิง!!!”เด็กสาวพูดพร้อมปาหมอนใส่หนุ่มหัวสัปปะรด
“ด...เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆก่อนสิ ข้านี่แหละเป็นคนช่วยเจ้าไว้”ชายหนุ่มพูดให้หญิงสาวหยุดโวยวาย
“แล้วนายเป็นใคร”
“นุฟุฟุ ข้าชื่อเดม่อน สเปด แล้วเจ้าล่ะ”
“มินามิเนะ ซาโอริ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับซาโอริจัง”
“ชั้นไม่ยินดีกับนาย...แล้วเพื่อนชั้นล่ะ!!! เด็กผู้หญิงผมสีฟ้าอ่อนล่ะ!!!”ซาโอริพูดอย่างลนลาน
“พรีโม่ดูแลอยู่ เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”
“ถ้าเพื่อนชั้นเป็นอะไรไปชั้นเอาเรื่องนายแน่”
“นี่...ใจเย็นก่อน ตามข้ามาก่อนสิ ข้าจะพาไปหาเพื่อนเจ้า”
“อ...อืม”ซาโอริพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินตามเดม่อนไปที่ห้องโถง
ห้องของอลาวดี้
สาวห้าวผมสีม่วงค่อยๆลืมตาขึ้นบนเตียงของชายหนุ่มผมสีทองหน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรแต่แฝงด้วยสเน่ห์ของความน่าเกรงขาม
“นายเป็นใคร”เด็กสาวถาม
“ข้าต่างห่ากที่จะต้องถามว่าเจ้าเป็นใครและมาจากไหน”ชายหนุ่มสวนกลับด้วยคำถาม
“เอโดงาวะ เคียวเนะ”
“อลาวดี้”
“แล้วนี่ที่ไหน”
“ห้องของข้า”
“ไอ้โรคจิต”
“ข้าช่วยเจ้าไว้”
“แล้วจะไว้ใจนายได้ไง”
“ข้าก็ไม่ไว้ใจเจ้าเหมือนกัน”
“หึ...”
“หึ...”
“แล้วนี่ที่ไหน”
“ปราสาทวองโกเล่”(ไรเตอร์:อย่าเล่นต่อคำกันสิ นี่มันฟิกนะ ไม่ใช่การบ้านวิชาภาษาไทย= =;)
‘วองโกเล่!!! แล้วทำไมมันโบราณอย่างกับ400ปีก่อนอย่างงี้ล่ะเนี่ย?’เคียวเนะคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา
“เจ้า...ตามข้ามาสิ”ชายหนุ่มพูดขึ้น
“แล้วทำไมต้องตามนายไปด้วย”
“เจ้ารู้จักหนทางในปราสาทนี้แล้วรึ?”
“...ชิ ตามก็ได้”
หลังจากนั้น...เคียวเนะก็เดินตามอลาวดี้ไปที่ห้องโถง
ห้องของจี
สาวน้อยผมฟ้าเข้มลืมตาขึ้นมาท่ามกลางสายตาของหนุ่มผมแดงที่มีรอยสักที่หน้า
“ตื่นแล้วรึ”ชายหนุ่มผมแดงพูด
“น...นาย คือ...ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่รุ่นที่1 จี!!!”
“รู้จักข้าด้วยรึ?”
‘อะไรกันเนี่ย...เขาควรจะตายไปตั้งนานแล้วนี่...แล้วทำไม...เขาถึงมาอยู่ตรงหน้าเรา แล้วของใช้ต่างๆก็เหมือนกับ400ปีก่อนอีก’เด็กสาวมองออกไปรอบๆห้องของจีด้วยความลนลาน
“อะไรกัน...เจ้ารู้จักข้า แต่ข้ายังไม่รู้จักเจ้า...เจ้าไม่คิดจะแนะนำตัวซักหน่อยเลยรึ?”
‘ทำไมพวกวองโกเล่รุ่นที่1ถึงได้มาอยู่ตรงนี้...หรือว่าไอ้พายุนั่นมันพาเรามาที่400ปีก่อน!!!’ยาริกะคิด
“ยาหิวาระ ยาริกะ”
“อืม...ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ เจ้าตามข้ามาก่อน...”ชายหนุ่มพูดขึ้น
“ทำไมชั้นต้องตามนายไปด้วย”
“ก็ข้าจะพาเจ้าไปหาเพื่อนๆของเจ้าไงล่ะ”
“เพื่อน...เอ๋?”
“อ้าว...เจ้าไม่รู้จักพวกนั้นหรอ ที่เป็นผู้หญิงผมสีฟ้าอ่อน สีน้ำเงิน สีม่วง สีน้ำตาลอ่อน...”
“พอๆๆ ชั้นจำได้แล้ว นั่นรุ่นพี่ของชั้นเอง”
“แล้วก็ยังมีคนอื่นอีกนะ”
“ยังมีคนอื่นอีกหรอ”
“เอาไว้ไปถึงก็รู้เองแหละ”
หลังจากนั้น...ยาริกะก็เดินตามหลังจีไปที่ห้องโถง
ห้องของอาซาริ
สาวน้อยผมสีเทาตื่นขึ้นมาท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มใส่หมวกทรงสูง สวมชุดทรงญี่ปุ่น น่าตายิ้มแย้ม
“ตื่นแล้วหรอขอรับ”
“ย...ยามาโมโตะ”
“ยามาโมโตะ? ใครกันหรอขอรับ”
“คุณ...ไม่ใช่ยามาโมโตะหรอ”
“กระผมชื่ออาซาริ อุเก็ตสึขอรับ ไม่ใช่ยามาโมโตะหรอกนะขอรับ ท่านคงจะจำคนผิด”
“ส่วนชั้นชื่อ...ทาคาฮาชิ คุโรคาวะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณอาซาริ”
“เช่นกันขอรับท่านทาคาฮาชิ”
“คุณพูดสำเนียงแปลกๆนะคะเนี่ย...”
“ที่จริงมันเป็นความเคยชินของกระผมน่ะขอรับ แต่ว่าสำเนียงของท่านก็แปลกเหมือนกันนะขอรับ คนแถวนี้ไม่มีใครพูดสำเนียงเดียวกับท่านเลย”
“จริงหรอคะ?”
“ขอรับ...จริงด้วย ตามกระผมมาก่อนสิขอรับ ผมจะพาไปหาเพื่อนๆของท่าน”
‘เพื่อนๆ...หมายถึงพวกรุ่นพี่รึป่าวนะ?’คุโรคาวะคิดอยู่ในใจ
“อ่า...ค่ะๆ”คุโรคาวะขานรับแล้วเดินตามอาซาริไป
ห้องของนัคเคิล
คิมิโกะตื่นขึ้นมาในห้องของบาทหลวงผมดำคนหนึ่ง สายตาของเขากำลังจ้องมองเธอด้วยความเป็นห่วง
“ที่นี่...ที่ไหน”
“ห้องอันสุดขีดของข้าเอง”
“คุณ...คือใครน่ะ”
“ข้ามีชื่อแสนสุดขีดว่านัคเคิล”
“ส่วนชั้น...ฟูจิวาระ คิมิโกะ”
“พระผู้เป็นเจ้าคงดลบันดาลให้เจ้ามาถึงดินแดนนี้สินะ สำเนียงภาษาของเจ้าไม่เหมือนข้า คงจะมาจากดินแดนอื่นล่ะสิ”
“อ่า...จะว่างั้นก็ได้มั๊ง”เด็กสาวพูดตอบหลังจากที่หันไปเห็นเครื่องมือเครื่องใช้โบราณซึ่งเหมือนเธอจะย้อนอดีตมาเมื่อ400ปีก่อน
“งั้น...ตามข้ามาแบบสุดขีด”
“หืม?”
“ข้าจะพาไปหาเพื่อนของเจ้า”
‘พวกรุ่นน้องกับรุ่นพี่น่ะหรอ’คิมิโกะคิดในใจ
หลังจากนั้นคิมิโกะก็เดินตามนัคเคิลไปที่ห้องโถง
ห้องของแรมโพ
เซโตะตื่นขึ้นมาที่ห้องของหนุ่มผมเขียวที่กำลังนั่งเซ็งอยู่บนเก้าอี้แบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เธอก็เลยเป็นฝ่ายตะโกนออกไปก่อน
“นี่...นายน่ะ”
“หืม...ฟื้นแล้วหรอ”หนุ่มผมเขียวพูดขึ้น
“นายชื่ออะไร”
“ข้าชื่อแรมโพ แล้วเจ้าล่ะ”
“เซโตะ ซัน”
“เอาล่ะ เซโตะ ซัน ตามข้ามา ข้าจะพาไปหาเพื่อนของเจ้า”
“พูดอย่างกับชั้นเป็นทาสนายอย่างงั้นแหละ”
“ก็ข้าเป็นเจ้าเมืองนี่นา”
‘อะไรของเค้าเนี่ย’เซโตะคิดอยู่ในใจ
สุดท้าย...เซโตะก็เดินตามแรมโพไปเพราะไม่มีทางเลือก
ห้องโถง
“ซาโอริ เคียวเนะ ยาริจัง แล้วก็ทุกคน??”ชินเอพูดออกไปด้วยความสงสัย
“เอจัง...แล้วก็ทุกคน ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”ซาโอริพูดขึ้น
“ไม่รู้ เดินตามไอ้หน้าเป็ดที่ชื่อไก่เล้ามา...”เคียวเนะพูด
“หึ...ข้าชื่ออลาวดี้ ยัยโรคจิต”
“ทุกคน...ทำไมมาอยู่ตรงนี้น่ะ”เซโตะพูด
“นั่นสิ”คุโรคาวะพูดต่อ
“อ...อ่าว ทุกคนควรจะอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรอ”คิมิโกะพูดขึ้น
“ยาริก็ไม่รู้เหมือนกัน”ยาริกะพูด
หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มคุยกันจอแจ...จนชินเอตกอยู่ในสภาวะถูกลืม
“เอ่อ...ทุกคน เรามีเรื่องจะบอก”ชินเอพูดขึ้น แต่เหมือนไม่มีใครฟัง
แต่ว่า...หลังจากที่ชินเอพูด จีอ๊อตโต้ก็เดินมาแตะบ่าของชินเอแล้วพยักหน้าเหมือนกับอ่านใจของเธอออก แล้วพูดทวนประโยคให้กับทุกๆคนอีกครั้งว่า...
“ทุกคนเงียบก่อน...ชินเอจังมีเรื่องจะพูด”
“อ...เอ่อ...ขอบคุณค่ะ คือว่า....พวกเราทุกคนได้สังเกตกันบ้างมั๊ย ว่าสภาพแวดล้อมรอบๆตัวเราน่ะ...แตกต่างจากทุกที”
“ใช่ๆ”เซโตะพูดขึ้น
“แล้วทุกคนดูสิ สัญญานโทรศัพท์ของพวกเราน่ะ ไม่มีกันเลยใช่มั๊ย”ชินเอพูดพร้อมกับโชว์โทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาให้ทุกคนดู
ทันใดนั้นเอง ทุกคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...พอหลังจากดูขีดสัญญาณแล้ว ทุกคนก็พูดออกมาพร้อมกันทันทีว่า
“จริงด้วย!!! ไม่มีซักขีดนึงเลย”
“แล้วบวกกับสภาพแวดล้อมที่เหมือนว่าเราจะหลงมาในอดีตเมื่อ400ปีก่อน แล้วก็เรื่องพายุอันนั้นอีก ชั้นว่าพวกเราคงจะทะลุมิติมาที่400ปีก่อนจริงๆแล้วแหละ”
“หา!!! ว่าไงนะ 400ปีก่อนจริงๆเหรอเนี่ย”ทุกคนประสานเสียงพร้อมกัน
“อืม”ชินเอพูดแบบมั่นใจ
“นี่ๆ เดี๋ยวก่อนๆ ชินเอจัง เจ้าว่าไงนะ...ที่ว่าเจ้าน่ะทะลุมิติมาจาก400ปีข้างหน้าน่ะ”จีอ๊อตโต้พูดขึ้น
“ค่ะ...ไม่เชื่อยังไงก็ต้องเชื่อแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วเจ้าจะกลับบ้านยังไงล่ะ”
“นั่นแหละค่ะที่เป็นปัญหา”เอจังพูดเสียงอ่อยลง
“พี่เอคะ ยาริว่าลองไปหาข้อมูลตามห้องสมุดดูดีมั๊ยคะ สมัยนี้หนูว่าน่าจะมีแล้วนี่นา~”ยาริกะพูด
“จริงด้วย!!! ห้องสมุด”ชินเอตะโกนออกมา
“แล้วแถวนี้มีมั๊ยล่ะ”เคียวเนะพูด
“มีสิๆ ตอนที่ชั้นเดินตามคุณเดม่อนมาน่ะ ชั้นเดินผ่านด้วยนะ”ซาโอริพูด
‘อะไรของเขาเนี่ย เดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี’เดม่อนคิดอยู่ในใจ
“งั้น...ไอ้ไก่เล้า นำทางไปซิ”เคียวเนะพูด
“ข้า...ชื่อ...อลาวดี้...”
“เออๆ ชื่อไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”เคียวเนะพูดตัดบท
TBC.
**********************************
ความคิดเห็น