คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 7
“...ผมขอถามหน่อยได้ไหม ถ้าหากว่าฝ่ายตรงข้ามยอมแพ้แทนล่ะ?” เอกถามกติกาให้มันแน่นอนก่อนที่จะเริ่มอะไรบ้าๆนี่จริงๆ
“หือ...สำหรับผมไม่ว่ายังไงแพ้ก็เท่ากับ‘ตาย’ เพราะงั้นถ้าอยากมีชีวิตก็ต้อง‘ชนะ’เท่านั้น” ประโยคนั้นอีกฝ่ายเหมือนจะพูดกับฝั่งของตัวเองเสียมากกว่า เขาเข้าใจทันที ไม่ว่าจะแพ้แบบไหนยังไงก็ตาย...น่าสงสารเด็กๆพวกนั้นจริงๆ ไม่ว่าจะได้พลังมาเพราะต้องการหรือไม่ แต่จ่าฝูงของพวกเขากลับพาแต่ความตายมาให้แทนที่จะเป็นความสุข
แต่ก็นะ เหล่าแม่มดก็ตั้งใจให้กำเนิดพวกเรามาเพราะความตายของมนุษย์อยู่แล้ว ความโกรธแค้นชิงชังมันคงส่งผ่านมาบ้างไม่มากก็น้อย… เขาเองก็ยังรู้สึก...
“งั้นมาอธิบายอีกครั้ง สู้กันหนึ่งต่อหนึ่ง ส่งเด็กของตัวเองที่แข็งแกร่งออกมาเจอกัน สู้ครั้งเดียว...ใครแพ้...ตาย” ทางฝั่งนั้นเอ่ยเสียงดังฟังชัดให้ได้ยินกันอย่างชัดเจน ถึงเอกจะไม่อยากทำอะไรบ้าๆแบบนี้ก็ตาม แต่กล้าอยู่ในมือของพวกมัน บางที...เราคงต้องดึงความสนใจ
“ผมจะส่งแทนไปแล้วกัน” พูดจบเจ้าของชื่อก็ก้าวออกมาจากในหมู่ชน ฝั่งตรงข้ามเปิดตัวซะเหมือนมั่นใจเต็มที่...มันแปลกจริงๆ
“ผมขอไปเองพี่เอก” พีเป็นคนเสนอ ถึงแม้ว่าเขาจะมีพลังสู้คนอื่นๆในบ้านไม่ได้ แต่เขาก็มีไม้เด็ดของตัวเองเหมือนกัน
เอกพยักหน้าอนุญาตและพีก็เดินออกไปประจันหน้ากับอีกฝั่ง เพียงอึดใจไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงนกหวีดสัตว์เป็นสัญญาณเริ่มต่อสู้
‘แทน’เป็นคนเริ่มเปิดก่อน เขาเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าอย่างรวดเร็ว แต่ก็ทำอะไรพีไม่ได้...นั่นเพราะเขาเร็วกว่า และคนเข้ามาก็โดนขาหน้าของพีตะปบข่วนอย่างแรงจนเกิดรอยแผลรูปกรงเล็บ เลือดไหลซึมหยดลงไปบนพื้นดิน
“หลบได้ด้วยแฮะ” เสียงครางของสุนัขพึมพำออกมา เพราะที่จริงอีกฝ่ายต้องเสียตาไปข้างหนึ่งแล้วด้วยซ้ำ
พีเริ่มเข้าไปโจมตีบ้าง แต่เขายังไม่เข้าไปสุดตัวเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมีความสามารถในการสู้แบบไหน ทำได้เพียงโจมตีเล็กๆน้อยๆแล้วถอยห่างเท่านั้น
ผลัดกันรุกผลัดกันรับจนทั้งสองฝั่งต่างลุ้นกันไปหมด
ฝั่งเอกแม้จะรู้ดีว่าพีแข็งแกร่งพอตัว แต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ และทั้งเจมส์ โปเต้ กล้า ทั้งสามก็ทำหน้ากังวลอยู่อย่างไม่อาจห้ามได้
ทั้งสองคนที่สู้กันอยู่คิดเหมือนกันว่าต้องเริ่มเอาจริงสักที
แทนคำรามออกมาเสียงดังลั่นทำให้ฝั่งของพีมึนเล็กน้อย เขาเสียการทรงตัวไปแวบหนึ่งจนโดนอีกฝ่ายเข้าถึงตัว
เฮือก!
พีขยับถอยออกมาได้ทัน...ไม่งั้นเขาคงหัวหลุดไปแล้ว ต้องเอาจริง…จริงๆ
พรึ่บ
พีหายไปจากสายตาทุกคนก่อนจะเกิดเสียงเหมือนอากาศเสียดสีกัน มันเหมือนจะเกิดพายุเมื่อลมรอบๆเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
เป็นคนหายไปที่กระโดดไปข้ามไปมารอบๆระหว่างต้นไม้ ทำให้เกิดแรงลมขึ้นมหาศาลเหมือนกับว่าเขาทำเพื่ออะไรบางอย่าง...และไม่ทันได้คิดนาน พีพุ่งตัวด้วยความเร็วเข้าปะทะกับร่างของแทน รู้ได้ทันทีว่าที่ทำทั้งหมดนั่นคงเพราะเพิ่มแรงให้ตัวเอง ในการโจมตีแต่ละครั้งถึงได้รุนแรงและรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน
รู้ผลแล้ว...อย่างง่ายดายจนไม่คาดคิด
แทนแพ้อย่างหมดสภาพ
อีกฝ่ายแพ้แล้ว
หากแต่ฝั่งตรงข้ามจ่าฝูงของพวกนั้นกลับยังยิ้มอยู่ได้
“ผมขอคืนให้แล้วกัน” กล้าถูกปล่อยและพวกนั้นก็ทำท่าจะหนีไป
“หยุดนะ!” ใครจะปล่อยให้พวกมันหนีไปกัน!
ปัง! ปัง! ปัง!
แต่เสียงดังของอาวุธที่น่าจะเป็นปืนก็ดังสวนขึ้นมา วิถีกระสุนตรงมายังเอกและแม้เขาจะหลบได้หนึ่งนัด แต่อีกสองนัดก็เข้ามาเต็มๆร่างเขา
“พี่เอก!!” ทุกคนร้องลั่น แต่ไม่มีเวลาให้ตกใจ
“ฮันเตอร์! รีบหนีไป!!” เจมส์ตะโกนขึ้น ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก พีกระโจนเข้ารีบพากล้าหลบหนีออกมา พร้อมๆกับเจมส์และโปเต้ที่ช่วยกันพยุงแบกคนพี่ออกไปให้ไวที่สุด
มีเสียงปืนและคล้ายกับเสียงหน้าไม้ดังไล่หลังมา พวกเขาต้องหนีสุดชีวิต ถ้าในเวลาปกติคงไม่ต้องมาวิ่งหนีอย่างนี้ แต่เพราะพวกมัน...พวกมัน!!
จนสุดท้ายหนีมาไกลแล้วพวกเขาก็รู้สึกถึงกำลังเสริมสักที...ไม่แปลกใจที่พวกนั้นจะมาช้าเพราะจากเมืองข้ามเมืองมันไกลจากบ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่มาก รู้สึกแย่ชะมัด
พวกเขาหยุดพักเพื่อดูอาการของพี่เอก เจมส์ทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้กลิ่นเลือดแรงๆของอัลฟ่าแท้
“กระสุนเงิน...” คนพูดกัดฟันแน่น
“เวรเอ๊ย! แผลพี่เอกหายช้ามาก ไม่คิดว่าพวกมันจะเล่นสกปรกขนาดนี้!” พีสถบอย่างหัวเสีย ร่วมมือกับพวกฮันเตอร์เพื่อมาฆ่าพวกเรา คิดอยู่แล้วเชียวว่ามันแปลกๆ เวรเอ๊ย เวร เวร เวร! เลือดไม่ยอมหยุดไหล!!
ตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเป็นกระสุนเงินนั่นแหละ แต่ไม่คิดว่ามันจะแรงขนาดนี้ จากที่ตอนแรกคิดว่าแค่เสียแขนสักข้างให้พี่เอกมันคงทำให้ดีขึ้นได้...
“ต้องมีคนตายให้พี่เอกกิน” เจมส์พูดขึ้นท่ามกลางสถานการณ์ที่เลวร้าย และทุกคนก็ทำหน้าเครียดขึ้นไปอีก...ใช่ นี่เป็นทางเดียว
“ผมเองพี่ ยังไงเรื่องมันก็เกิดเพราะผม...” กล้าเอ่ยขึ้นทำหน้ามุ่นมั่นพร้อมเสียสละ
เอกมองเห็นทุกคนอย่างเลือนลาง...แค่จะพูดยังรู้สึกเหนื่อยเลย
ทุกคนเถียงกันไปกันมา แต่สุดท้ายแล้วยังไงกล้าก็ไม่ยอม เขาฝากฝั่งเรื่องครอบครัวพ่อแม่เขาอย่างเสร็จสับ
และในขณะที่กล้ากำลังขยับแขนเข้าไปใกล้ให้พี่เอกได้กัดถนัดๆก็มีคนกระโดดเข้ามาขวางเสียก่อน มันไวจนรู้สึกมึนงง ถุงที่ใส่เนื้อไว้มากมายถูกวางลงตรงหน้า และมีคนเข้าไปฉีดคล้ายเซรุ่มบางอย่างให้พี่เอก
“พี่เบส...พี่ซีค” เสียงพึมพำเบาๆ กล้าขมวดคิ้วแต่คิดว่าคงเป็นคนรู้จักแน่ๆ
“สร้างเรื่องสร้างราวไม่หยุดหย่อนเลยนะเนี่ย เฮ้อ” เสียงนุ่มๆเอ่ยมาจากคนที่หน้าออกหวานหน่อยๆแถมดูเป็นคนจริงจัง และอีกคนก็ออกแนวโหดๆมาเลยแต่ดูเข้ากับผมสีชมพูนั่นซะเฉยๆ
“ตัวแสบของเราไง” ดวงตาสีแดงทั้งสองมองผสานกันอย่างเบื่อหน่าย...เกิดเรื่องบ่อยขนาดนั้นเชียว?
“ไงเด็กๆ ตกใจมากเลยสิ กลับบ้านกันไปก่อน เดี๋ยวพวกพี่พาเอกไปรักษาเอง ปล่อยไว้นานๆจะแย่เอา” ที่จริงเขาชื่อเอกแต่เพราะชื่อเหมือนกับเจ้าคนที่กำลังแย่ ทุกคนเลยเรียกเขาว่าซีคแทน
“ครับพี่ซีค” ทุกคนตอบรับอย่างว่าง่าย ส่วนกล้าได้แต่ยืนเอ๋อๆ
“เด็กใหม่สินะ” ซีคดีดหน้าผากเบาๆอย่างเอ็นดูไปที
“กลับไปนอนก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง” พูดจบก็แบกคนบาดเจ็บแล้วหายไปทันที...มาไวไปไว
“ไม่ต้องห่วงหรอกกล้า พี่เอกจะไม่เป็นไร” มองหน้าทุกคนที่ผ่อนคลายลงแล้วกล้าก็วางใจได้นิดหน่อย ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี…
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับบ้าน...และหวังว่าจะกลับมาหัวเราะด้วยกันอีกครั้ง
หากคำผิดคำตกมากไปขออภัยด้วยนะครับ และรอต่อไป ยันสัปดาห์หน้า—
เปิดตัวตัวละครใหม่แล้ว!!
พี่เอกและพี่เบส
รูปทำจากเว็บ picrew.me
ความคิดเห็น