คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6
สถานการณ์เรียกได้ว่าเคร่งเครียดที่สุดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ บรรยากาศที่กดดันจากการหายไปของกล้าว่าเยอะแล้ว แต่แรงกดดันจากอัลฟ่าแท้ของเอกกลับรุนแรงยิ่งกว่า
พวกเราวิ่งได้เร็วกว่าครั้งไหนๆอาจจะเป็นเพราะได้รับความกดดันมาด้วย แต่ก็ดีที่ยิ่งอัลฟ่าของพวกเขาแกร่งมากเท่าไหร่...พวกเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น
ใช้เวลาไม่นานก็หลุดเข้ามาในเขตของพวกมันจนได้ในที่สุด แต่ก็แน่ล่ะยังไม่ทันได้ออกวิ่งต่อก็มีกลุ่มหนึ่งมาดักเอาไว้ตามคาด
แต่แค่เพียงโดนเอกปรายตามองผ่านก็ทำเอาพวกนั้นตัวสั่นงันงก พวกลูกแหง่ที่ไม่มีค่าแม้แต้ให้สู้ด้วยทำให้เราผ่านไปง่ายๆ
ซึ่งความง่ายไม่เคยมีอยู่จริง ก่อนหน้านี้คงแค่น้ำจิ้มหวาน คราวนี้ก็กลายมาเป็นน้ำจิ้มเผ็ดและดูเหมือนจะเยอะด้วย
“เดี๋ยวตรงนี้ผมกับเจมส์อยู่เอง พี่เอกกับน้องพีไปก่อนเลย” เอกพยักหน้า เพราะเขาเชื่อในพลังของสองคนนั้น
“เอาล่ะ พวกแก กล้าทำน้องเล็กเราเหรอ เจอแน่!!” พวกมันเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าร้องคำรามเสียงดังก่อนจะกรูกันเข้ามารุมพวกเขา แต่แน่ล่ะถ้าเข้ามาโง่ๆแค่นี้นั่นไม่ทำให้พวกเขารู้สึกคันได้หรอกนะ
เมื่อโปเต้กับเจมส์อยู่ด้วยกัน พวกเขาก็เป็นคู่หูที่ไร้เทียมทาน ไม่ว่าไอ้ตัวไหนมันเข้ามาก็โดนพวกเขาถีบออกไปโดยแทบไม่ต้องเสียแรงสู้ด้วยมากด้วยซ้ำ แต่ด้วยจำนวนเกินสิบมันก็น่ารำคาญไม่น้อยเลยจริงๆ
คงต้องเลิกเล่นแล้วสินะ…
โปเต้กับเจมส์หายไปจากกลางวงล้อมตามหมู่ต้นไม้ใหญ่ ทำให้พวกมันสับสนและมองไปรอบๆอย่างรนราน
พรึบ!
แม้จะได้ยินเสียงแต่พวกมันแต่ละคนก็ล้มลงไปนอนอย่างไม่อาจตั้งตัวได้ เกิดเสียงวิ่งและกระโดดไปมารอบด้านทำให้พวกมันสับสน และการเกิดเสียงแต่ละครั้งพวกมันก็ค่อยๆล้มลงไปนอนทีละคน...บางตัวหัวหายไปก็มี และมีแต่แผลเหวอะหวะสยดสยอง
เมื่อมีตัวที่เริ่มไม่ไหวอยากจะหนีไปขึ้นมา...แน่นอนว่าสงครามไม่ฆ่า...ย่อมถูกฆ่า พวกเด็กๆที่หลงระเริงในพลังมักจะมีจุดจบที่ไม่สวยอย่างนี้นั่นแหละ
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปหมด แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อสงครามเริ่มแล้ว และพวกเขาก็ต้องไปต่อ
.
.
.
ในขณะนั้นอีกด้านหนึ่ง เอกกับพีออกวิ่งไปอย่างเร็วที่สุดจนใกล้จะถึงยังตำแหน่งเขตล่าแล้ว แต่ถ้าอะไรมันง่ายๆก็คงจะแปลกเกินไป ทำให้ตอนนี้ตรงหน้าพวกเขามีหมาป่ามากมายล้อมอยู่...มันพากันมาทั้งฝูงเลยเหรอไง
ถึงจะจัดการง่ายแต่การที่เยอะขนาดนี้ก็ทำให้เสียเวลาไปจริงๆ เอกรู้สึกหงุดหงิดจนปล่อยแรงกดดันออกมาไม่หยุด
“พี่เอก มันแรงมากเลย ผมเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” พีเอ่ยเตือนเมื่อมันทำให้เขาแทบจะคลุ้มคลั่งและกลายเป็นหมาป่าที่ต่อสู้อย่างไร้สติ
แรงกดดันของอัลฟ่าแท้นั้นอันตรายกว่าที่คิดมาก มันสามารถทำให้มนุษย์หมาป่าทั่วๆไปที่มีความนึกคิดอยู่สามารถกลายเป็นเพียงแค่‘หมาป่า’ที่ไร้สติ และเข้าต่อสู้จนกว่ามันจะตายได้
เอกได้ยินเสียงเตือนก็พยายามใจเย็นลง...รีบไปก็คงไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้น
“ปิดหูไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่ทำได้นะน้องพี” เอกเอ่ยจบพีเองก็ไม่รอช้า เขานี่เอาหัวหมาจุ่มลงไปในดินเลยทีเดียว
“โฮกกกกก!!!!!” เสียงคำรามดังลั่นไปทั่วบริเวณ พวกที่ต้านไม่ไหวก็สลบไปเลย ส่วนพวกที่พอต้านไหวก็อยู่ในสภาพมึนและหูดับไปแทบไม่อยู่ในสภาพสู้ได้
เอกดึงเจ้าตัวที่มุดดินขึ้นมาก่อนจะเป็นคนออกแรงเปิดทางไปก่อน
“พี่เอกรอด้วย!” พีรีบสะบัดหน้าแรงๆไล่อาการมึนก่อนออกวิ่งเข้าไปขย้ำคอศัตรูตรงหน้า จัดการพวกมันไปเรื่อยๆแล้วตามคนพี่ไปให้ไวที่สุด
.
.
.
เจมส์กับโปเต้ตามกลิ่นมาเรื่อยๆแม้ที่แรงจะกลายเป็นกลิ่นเลือดแทนแล้วก็ตาม ...พอมาถึงจุดหนึ่งก็เหมือนเกิดทะเลเลือดขึ้น คงเพราะพวกนี้ตั้งใจจะหยุดพี่เอกไว้ ถ้าเป็นคนธรรมดาเห็นคงรู้สึกสยองน่าดู
“หนักอยู่เหมือนกันนะ” โปเต้พูดลอยๆก่อนจะวิ่งผ่านมันไปต่อ…
แต่เจมส์กลับรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ กลิ่นเลือดมันดูเยอะมากเกินไปราวกับจงใจ
ในที่สุดพวกเขาก็กลับมารวมตัวกัน
“เริ่มเงียบแล้วนะ” ผิดปกติจากก่อนหน้านี้ที่มีคนวิ่งเข้ามาตายเรื่อยๆราวกับไม่รักชีวิต และพอมาถึงจุดที่อยู่ในกระดาษก็ต่างออกไป...คราวนี้พวกมันแม้จะมีน้อยแค่ประมาณสามสิบนิดๆ แต่ก็ต่างออกไปจากพวกกระจอกๆก่อนหน้า แถม...ตัวหัวหน้ามันก็อยู่ด้วย
“ว่าไงคุณเอก ไม่ได้เจอกันซะนาน” ไม่ได้เจอนานแต่ยังคงน่ารำคาญเหมือนเดิม เอกไม่ได้สนใจคนพูด แต่มองไปยังคนที่โดนล็อคตัวไว้ข้างๆ ...กล้า…
“คุณต้องการอะไรจากผมนักหนา?” มันหลายครั้งแล้วนะ แต่ครั้งนี้ดูจะเอิกเกริกมากกว่าที่เคย...แถมยังใช้ชีวิตคนอื่นราวกับไม่มีค่าอะไร
“ไม่รู้สิ” สิ้นคำพูดก็เหมือนจะสั่งคนที่ล็อคตัวกล้าไว้ให้ปลดที่ปิดปากออก
“พี่เอก! ผมขอโทษพี่...ผมแค่อยากมาปกป้องครอบครัวของผมเฉยๆ ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย ผมขอโทษ...” กล้าตะโกนบอกแก่พวกเขาว่ารู้สึกผิดแค่ไหนที่ทำแบบนี้
“ช่วยคนก็ต้องช่วยอย่างมีสมองนะคุณเอก เด็กๆพวกนี้บางคนก็ไม่ได้ตัวคนเดียว” เอกกัดฟันแน่น...เขาคงคิดตื้นไปจริงๆ ยังไงครอบครัวก็คงสำคัญไม่ต่างกัน...ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงคิดไม่ได้ ทั้งที่เขาในอดีตเองก็ยังเคยทำอะไรโง่ๆเพราะต้องการปกป้องคนในครอบครัว
...เอฟ…
อยู่ๆก็ทำให้นึกถึงเรื่องที่ไม่อยากนึก แย่ชะมัด
“เอาอย่างงี้ไหมคุณเอก”
“....”
“พวกเราส่งเด็กมาอย่างละคน ให้พวกเขาสู้กัน กติกา ใครตาย...ก็แพ้ ถ้าหากผมแพ้ผมจะเลิกยุ่งกับคุณไปเลย แต่ถ้าคุณแพ้...ผมขอหัวของคุณก็แล้วกัน” โปเต้เกือบจะพุ่งไปกระแทกหน้ามันแล้วถ้าเกิดว่าเจมส์ห้ามตัวไว้ไม่ทัน
“ผมต้องได้หัวคุณด้วยถึงจะเท่ากัน เพราะถ้าคุณไม่มีหัวก็มายุ่งกับผมไม่ได้แล้ว” เอกตอบกลับไป...ดูเขาใจเย็นขึ้นมากแล้ว
“ก็ได้... งั้นคุณจะส่งใครมากันล่ะ…?”
TBC.
พบกันใหม่ในสัปดาห์หน้า!
ขออภัยหากคำผิดหรือคำตกมากเกินไปด้วยนะครับ
ความคิดเห็น