คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
วันนี้เป็นวันที่ต่างไปจากทุกวัน นั่นเพราะกล้าจะได้ออกไปข้างนอก! หลังจากที่ไม่ได้ออกจากบ้านหลังใหญ่มาหลายวัน ถึงที่นั่นจะมีอะไรให้เล่นและคนคอยเล่นด้วยทำให้ไม่เบื่อ แต่ได้ออกมาข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศก็ดีเหมือนกัน
‘แต่ว่า…ตอนนี้’
เขาเหลือบมองพี่ใหญ่ที่กำลังเดินนำอยู่ นี่ขนาดใส่แมสแถมชุดก็ธรรมดามาก สาวๆยังมองกันเหลียวหลังคอแทบหัก ลูกพี่เขาเท่จริงๆออร่าความหล่อทะลุแมสเลยเชียว
หวงนะคร้าบบ นี่ลูกพี่โผมม
“กล้า”
“ครับพี่เอก?” อยู่ๆก็เรียกเฉย ร้อยวันพันปีนะครับเนี่ย
“...น้องพีหายไปไหน” ….อ้าว พี่พีหาย!
.
.
.
พีมองไปรอบๆอย่างงงงวย...กล้ากับพี่เอกหายลับไปกับฝูงชน พอนึกจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา
เวรกรรมจริงๆ ลืมหยิบมา!
ซ่า!!
ฝนดันตกลงมาอีก! แค่คนเยอะก็ดมกลิ่นหาอยากอยู่แล้ว ทีนี้กลิ่นก็หายไปหมด...คนจะซวยมันก็ซวยซ้ำซวยซ้อน งั้นรีบซื้อของแล้วกลับไปรอที่รถก็ได้วะ
.
.
.
ตัดภาพมาที่บ้าน
ในขณะที่โปเต้กำลังคุยกับแมว เจมส์ก็นั่งดูเพื่อนคุยกับแมวต่ออีกทีพร้อมกับลูบหัวเจ้ามิ้งที่มานอนเล่นอยู่บนตักเขา
“องค์หญิงคร้าบบ กินนี่นะๆ”
“ร้อนไหม วันนี้ก็น่ารักจังเลยคร้าบบ” ขำดีว่ะ เจมส์แอบขำไม่ให้เพื่อนรู้ตัว ตลกจัดๆ
“แมวเอ็งมีขาปะวะเต้”
“ทำอย่างลูกหมูเอ็งเป็นแมวอะ”
“เฮ้ย แมวดิวะ”
“องค์หญิงตรูก็มีขาเว้ย!”
“จะเอาอ่อวะ”
“ก็มาดิค้าบ”
แต่ก่อนจะได้ทะเลาะจนตีกันไปมากกว่านี้ก็ได้ยินเสียงเหมือนโทรศัพท์ใครดัง
“สงสัยน้องพีลืมไว้ พี่เอกโทรมา” เจมส์เป็นคนสังเกตเห็นโทรศัพท์ที่โซฟาก่อน หยิบขึ้นมาเช็คว่าใครก็บอกเพื่อนให้ช่วยรับรู้ กดรับเลยละกัน
“ว่าไงครับ”
“เจมส์?” เสียงเหมือนคำถาม แต่ก็แทบไม่ได้ยินเพราะเสียงฝน
“ผมเอง สงสัยน้องพีลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน”
“อ้อ งั้นไม่มีอะไร” พูดจบก็ตัดสายทิ้งแทบจะทันที….อะไรหว่า เจมส์เกาหัวงงๆก่อนจะวางโทรศัพท์น้องไว้บนโต๊ะดีๆเพื่อไม่ให้เผลอนั่งทับ
“มีอะไรอะ?”
“ไม่รู้ดิ สงสัยหลงกันมั้ง”
.
.
.
“พีคงลืมเอาโทรศัพท์มา สงสัยคงต้องไปเจอกันที่รถหลังฝนหยุดตก” ซึ่งอีกไม่นานคงจะหยุด
“พี่พีโคตรซวยเลยพี่” กล้าว่า ซึ่งเอกก็พยักหน้าเห็นด้วย เหมือนพระเจ้าไม่รักมันอะ ทำให้ต้องพากันรีบเลือกซื้อของจำเป็นหรืออะไรที่อยากได้ให้ไวเพื่อจะไปเจอกันที่รถ
เฮือก!
อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนสะดุ้งอะไรสักอย่าง จนคนพี่พูดออกมาให้คลายสงสัย
“คงเป็นเชื้อสายแม่มดเก่า เดินผ่านกันเลยสะดุ้งน่ะ” เพราะทุกคนก็ดูปกติ และมีหลายคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองมีบรรพบุรุษเป็นพ่อมดแม่มดด้วยเช่นกัน มันก็น่าเหลือเชื่อจริงๆ...ขนาดตัวกล้าเองที่ได้เป็นมนุษย์หมาป่าแล้วยังแทบไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ
บรรยากาศรอบตัวดูเย็นลงถนัดตา...ทำให้รู้สึกแปลกประหลาด แต่พอพี่เอกเหมือนจะขยับตัวนิดหน่อยบรรยากาศก็กลับเป็นปกติ...แปลก แปลกจริงๆนั่นแหละ
“รีบกลับกันเถอะ...พวกน่ารำคาญมันเริ่มจะเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้ว” แม้ประโยคหลังจะเบามากแต่กล้าก็ยังแอบได้ยินเพราะหูหมาป่า
“พี่เอก!” กล้ารีบดึงคนพี่เข้าหาตัวเพราะแกเกือบจะชนคนข้างหน้าแล้ว และตอนนี้ตัวพวกเขาก็ติดกันสุดๆ
“จับอะไรอยู่วะน่ะ” ฮึ่ยย พี่เอกอย่างน่ากลัวเลยฮับ! กล้ารีบปล่อยมือจากตูดพี่เขาทันที...โทษเขาไม่ได้นะ ก็พี่เอกสูงอะ มือมันเลยพอดี! จริงๆนะเนี่ย จริงๆ
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีก ได้แต่เร่งเดินกลับไปยังรถ ซึ่งก็มีคนหลงรออยู่จริงๆ.. ทั้งที่กะจะแซวในตอนแรก แต่บรรยากาศมันกลับตรึงเครียดเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง
พีกับเอกสบตากันอย่างรู้ความหมายก่อนจะรีบขึ้นรถแล้วขับออกไป
.
.
.
“พลังร้ายกาจสมกับเป็นอัลฟ่าแท้จริงๆ” กลุ่มปริศนาเปรยออกมาก่อนที่จะสลายตัวไป
.
.
.
ทั้งสามขับรถกลับบ้านมาอย่างปลอดภัยแม้บรรยากาศจะหนักอึ้งก็ตาม กล้าไม่พูดอะไรเลยตลอดการเดินทางเพราะพี่ๆดูจริงจังจนน่ากลัว แถมยังกลิ่นประหลาดๆที่ฉุนกึกนี่อีก
“ทุกคน” เจมส์กับโปเต้ออกมารับทั้งสามอย่างรวดเร็ว แต่พอมาถึงพวกเขาก็ต้องยกมือขึ้นปิดจมูก
“กลิ่นสาปหมาเต็มเลย ไปอาบน้ำกันไป ไป๊” เจมส์เข้าไปรับเอาของมาถือไว้เองหลังจากพูดจบ ขนาดเอกเองยังรู้สึกเหมือนโดนไล่ แต่กลิ่นมันก็แรงจริงๆพอออกมาจากจุดนั้นมันก็ยิ่งชัดขึ้น กลิ่นสาปที่น่ารำคาญ
พออาบน้ำอะไรกันเสร็จแล้วทุกคนก็มานั่งรวมกันที่ห้องนั่งเล่น หน้าตาดูเคร่งเครียดกันเหลือเกิน
“กล้าคงต้องเก็บตัวเงียบไปสักพัก มันผิดวิสัยของพวกนั้นมากที่มาตามตอแยขนาดนี้” คนถูกกล่าวในบทสนทนาไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะเขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
“แปลกมากจริงๆ” เอกพึมพำเบาๆก่อนจะสังเกตเห็นสีตาของน้องคนเล็กที่ตอนนี้มันมีสีบางอย่างแปลกไป
“หึ” สีเขียวที่เริ่มมีสีส้มแซม มิน่าพวกมันถึงได้ร้อนใจกันนักหนา น่าสนุกจริงๆ
พอทุกคนเห็นพี่เอกหัวเราะหึเบาๆก็ทำหน้ากันไม่ถูก มีอะไรน่าสนุกที่ไม่บอกพวกเขาเหรอเนี่ย… แต่ถ้าเจ้าตัวไม่บอกก็คงทำอะไรไม่ได้นั่นแหละ
โครกคราก…
กล้ายิ้มเขิน… ทำให้เอกและคนอื่นๆหลุดออกจากภวังค์ แล้วพี่ใหญ่สุดก็กลับไปทำหน้าเก๊กขรึมอีกครั้ง ก่อนจะลุกไปทำกับข้าวให้เด็กหิวมันกิน
“ยังไงช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งออกจากบ้านไปไหนนะกล้า มันอันตราย” พีเป็นคนกล่าวเตือนน้องคนแรก และพี่อีกสองคนก็พูดขึ้นตาม ทำให้กล้าพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น...ไม่ว่าอะไรที่ทำเพื่อช่วยลดภาระพวกพี่ๆได้เขาก็จะทำ
ก่อนจะกลับเข้าห้องนอนกล้าก็เดินผ่านลูกพี่เขาพอดี
“ฝันดีนะครับพี่เอก”
“ฝันดีนะครับ”
“....”
“....”
อยู่ๆก็เขินกันเองซะงั้น
เกือบไม่ทันวันนี้ พยายามอย่างที่สุด มึนมาก หากมีคำหรือประโยคแปลกๆก็ขออภัยด้วยนะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจ
ความคิดเห็น