คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 - เป็นเรื่องราวที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าที่เคย
เจมส์มองการแจ้งเตือนในโทรศัพท์…
วันสำคัญ ‘วันเกิดพี่เอก’
เขาถอนหายใจแรงๆ...วันสำคัญที่สุดวันเดียวในปฏิทินของตัวเอง สำคัญยิ่งกว่าวันเกิดคุณเท็นซะอีก
แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นไง อยู่ตรงที่มันกระอักกระอ่วนใจ จะให้ของขวัญอะไร แล้วจะคุยอะไร ถึงล่าสุดจะไปนอนบ้านพี่เขาแล้วมีบรรยากาศดีๆ แต่หลังจากนั้นก็กลับสู่สภาวะคนเลิกกันแล้วปกติ...พี่น้องโซนเช่นเดิม
“อีกไม่กี่วันก็วันเกิดพี่เอกแล้วนี่” เพื่อนร่วมงานอยู่ๆก็ทัก พูดขึ้นมาทำเชี่ยอะไรวะเนี่ย อย่างกับรู้ทันว่าเขาคิดอะไรอยู่งั้นแหละ แอบมองตอนส่องโทรศัพท์รึไง!
“ให้อะไรพี่เอกดี” ไม่พูดเปล่าคนยังหันมามองเจมส์อีกต่างหาก มองทำไม๊ ไม่ต้องมามอง
“มองไร” หันหนีกันขวับ ไม่แน่กันสักคน ...หรือเขาเองวะที่ไม่แน่ ดันไม่กล้าพูดถึงมันเนี่ย
แล้วจะให้ของขวัญอะไรดี….
“วันนี้คนเยอะน่าดูเลย สู้ๆทุกคน!” เสียงคุ้นเคยดังขึ้น เจมส์เหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดคุยกับลูกค้าต่อ
“ไม่เท่าไหร่เลยครับ ส่วนใหญ่ก็สั่งแต่กับเจมส์นั่นแหละ” เพื่อนร่วมงานแอบกระซิบนินทา ส่วนคนที่เดินมาให้กำลังใจก็ไม่ใช่ใครนอกเสียจากเจ้าของร้านนั่นแหละ ช่วงนี้เห็นไม่ค่อยมานึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก แต่ก็ทำเอาทุกคนอดเหลือบมองคนที่ลูกค้าเยอะไม่ได้
“อืม...” เอกไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มก่อนจะขอตัว มาไวไปไวซะจริงคนนี้
.
.
.
ไม่กี่วันต่อมาก็ถึงวันเกิดของเอกและในวันนี้เขาปิดร้านเป็นพิเศษเพื่อเป็นการให้ทั้งตัวเองทั้งพนังงานได้พักผ่อน แต่ยังไม่วายพวกนั้นโทรชวนออกมาสังสรรค์โดยบอกว่าจะเลี้ยงอีก หาญกล้าจริงๆเจ้าพวกนี้
“พี่เอกมาแล้ว!” หนึ่งในพวกเขาร้องขึ้น เรียกความสนใจจากทุกคนให้หันไปมองยังทางเข้าร้าน และก็เห็นร่างสูงสมส่วนแต่งตัวอย่างเท่เดินเข้ามา
ออกจะหมั่นไส้กันหน่อยๆ แต่ทำไงได้ เขาเป็นเจ้าของวันเกิดนี่หว่า จะให้ดักตีก็ยังไงๆอยู่
“เจมส์อะ” ทุกคนเบะปากพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย อะไรวะ วันเกิดไม่ถามถึง มาถึงถามหาคนเฉยเลย อะไรกันครับเนี่ย ๆๆๆ
“พี่เจมส์บอกว่าไม่มา” พอมีคนตอบ ตัวคนถามก็หน้าหงอยทันที… ทำไมรู้สึกผิดเลยวะ ทำเอาทุกคนเลิ่กลั่กกันหมด แต่พี่เอกก็ทำเหมือนไม่มีอะไร ก่อนเดินไปนั่งที่ว่างแล้วยกแก้วเหล้าดื่มเอาๆ
คนนู้นก็สะกิดคนนี้ที คนนั้นก็สะกิดคนโน้นที มึงห้ามพี่เอกดิ้ มึงนั่นแหละ ไม่ใช่กู… จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงคนเริ่มเมามาย และสุดท้ายในขณะที่ทุกคนกำลังเถียงกันอยู่
“ใจเย็นพี่” อยู่ๆคนที่บอกจะไม่มา ก็ดันเอื้อมมือมาจับมือคนที่กำลังดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายไว้ และมืออีกข้างก็จับแก้วแล้ววางไว้บนโต๊ะ
“ผมบอกตั้งแต่คราวก่อนแล้วไง ว่าไม่ให้ดื่มขนาดนี้” คนอายุน้อยดุเสียงเข้ม
“ขอโทษ…” กระต่ายหูตกเลยเว้ย กลายเป็นกระต่ายน้อยไปแล้ว! ทุกคนตกใจกันแทบตาย ไม่เคยมีใครพูดแล้วพี่เอกเชื่องขนาดนี้มาก่อน ยิ่งตอนเมานี่ โหย ไม่มีใครอยากเข้าใกล้
“ดื่มนานยัง” เจมส์หันไปถามคนรอบๆข้างแทน ซึ่งทุกคนก็พยักหน้ากันพันวัน เขาถอนหายใจเหนื่อยกับคนอายุมากกว่า ดื่มไปทำไมเยอะแยะเนี่ย ?
“เค้กก็ไม่ได้กิน มัวแต่ดื่ม” พีรีบฟ้องทันที ทำให้เจมส์ยิ่งสีหน้ามืดครึ้มเข้าไปใหญ่ รีบดึงตัวคนอายุมากกว่าขึ้นมาจากเก้าอี้ร้าน
“กลับนะ” ทุกคนพยักหน้า มาเร็วไปเร็วจริงๆ ยังไม่ทันได้เซอร์ไพรส์อะไรกันเลย สรุปคงต้องยกยอดไปพรุ่งนี้แทน เอาเถอะ… คนมีความรักมักจะทำตัวบ้าๆแบบนี้เสมอนั่นแหละ
แต่วันพรุ่งนี้อาจจะมีคนไม่เข้าร้านกับลางานก็ได้ ใครจะไปรู้ ทุกคนยิ้มกริ่มกันอย่างห้ามไม่อยู่
เจมส์พยุงคนเดินมาที่รถอย่างทุลักทุเล คงต้องฝากรถของอีกฝ่ายไว้ที่นี่แทน… เฮ้อ… ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะคนๆนี้
เขามองถุงของขวัญที่อยู่ในมือ โอส่าห์หาทันแล้วรีบเอามาให้แท้ๆ พี่เอกนะพี่เอก เกิดอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย ช่วงนี้เครียดอะไรโดยที่เขาไม่รู้สินะ...แย่ชะมัด เป็นแฟนอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยรู้อะไรเลยสักอย่าง จนเลิกกันแล้วก็ยังไม่รู้ โคตรแย่
ขับรถเครียดๆมาจนถึงบ้านคนพี่ เจมส์ยังคงทำหน้าที่เป็นคนคอยดูแลอย่างดี แต่วันนี้คิดว่าคงจะกลับบ้านดีกว่าค้างที่นี่ให้จิตใจมันไม่สงบ...ถ้าหงุดหงิดขนาดนี้ก็เอาหัวจุ่มน้ำดีกว่า
“อือ...เจมส์ ไปไหน?”
“กลับบ้านไงครับ” ตอบกลับคนเมาที่อยู่ๆก็ลุกมาดึงชายเสื้อเขาไว้ขณะกำลังจะกลับซะงั้น ทั้งที่เมื่อกี้ยังดูเหมือนคนหลับแล้วอยู่เลย
“บ้านเราก็อยู่นี่ไม่ใช่เหรอ ไปไหนอะ งื้อ” ทำเสียงอะไรแปลกๆวะ! ฟหไหฟห เดี๋ยวๆๆๆ อะไรวะเนี่ย???? หยุดๆ ไม่ต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น หยุดดด!
สุดท้ายทนไม่ไหวเขาก็ยอมจำนน เดินไปนอนบนเตียงอีกฝั่งข้างๆอีกฝ่าย...ไม่รู้เว้ย มองหน้าคนพี่ที่ยิ้มมาให้แล้วก็ถอนหายใจ ริมฝีปากเจ้ากรรมไปไวกว่าความคิด.. มันกอบโกยเอาอากาศของคนดื้อมาอย่างหงุดหงิด
“อย่าดื่มเหล้าอีกได้ไหมครับ”
“อือ.. ทำไมอะ”
“มันน่ารัก น่ารักกับผมแค่คนเดียวก็พอแล้ว”
“อือ ได้ น่ารักกับเจมส์คนเดียวนะ” ว้อทเดอะฟ้าดดดด!! ฟืดดด! เจมส์ฟัดแก้มคนพี่อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ แล้วกอดคนไว้ในอ้อมแขน ช่างแม่งแล้ว ไม่ว่าพรุ่งนี้จะจำได้หรือไม่ จะโกรธหรือไม่โกรธก็ช่าง ขออยู่แบบนี้ไปยันเช้าเถอะวะ!
.
.
.
ยามเช้าสู่วันใหม่แสงแดดสาดส่องรอดผ่านผืนผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท แม้ความอบอุ่นสบายจะทำให้ไม่อยากตื่นเลยก็ตาม แต่เปลือกตาของคนผมสีแดงเข้มจากการย้อมก็ค่อยๆลืมตื่นขึ้น
สิ่งที่ปรากฏขึ้นเป็นอย่างแรกตรงหน้ากลับไม่ใช่ผ้าห่มหนา หากแต่เป็นใครบางคนที่เคยเป็นเรื่องปกติเมื่อสองสามเดือนก่อนยามตื่นนอน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะมันตื่นเต้นและร้อนรนในที ความรู้สึกยามที่เคยมีรวมกันมันไม่เคยน้อยลงกลับมีแต่เพิ่มขึ้น
เอกซุกลงกับอกอีกฝ่าย...ขอเวลาอีกสักหน่อยเถอะ ถ้าเป็นแค่ฝันก็ขอฝันต่ออีกนิดเถอะ
“อือ.. ตื่นแล้วเหรอครับ อรุณสวัสดิ์นะ” รอยยิ้มบางๆในยามเช้าที่แสงสลัว กลับตราตรึงจน...น้ำตาไหล
“เฮ้ย!? พี่เอกเป็นอะไร!!!?”
นั่นสิ เป็นอะไรวะ เขาน่ะ เป็นบ้าอะไรกันแน่ ?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มันเป็นหวานๆหน่วงๆ เฮ้อTT
แหะๆ ที่จริงแต่งไว้ตั้งแต่วันเกิดพี่เอกปีที่แล้ว จนเลยมาวันเกิดปีนี้แล้ว ขออภัยจริงๆครับ มันเพิ่งจะมีฟีลกลับมาแต่งจริงๆ
สุขสันต์วันเกิดตาพี่ล่วงหน้าเลยแล้วกันครับ!
ความคิดเห็น