คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 9.1
‘กล้า’ เป็นแค่คนธรรมดาๆที่กำลังอยู่ในวัยทำงาน ชีวิตเรียบง่าย แต่ก็สนุก เพื่อนๆพี่ๆและน้องๆที่รู้จักส่วนใหญ่ก็เป็นคนน่ารัก เติบโตมาอย่างดีจนต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่พยายามเลี้ยงดูเขามาขนาดนี้
แต่วันหนึ่งอยู่ๆก็มีรุ่นพี่คนนึงในสายงานเข้ามาตีสนิท ด้วยความที่เป็นคนเฟรนด์ลี่เขาก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร และสนิทด้วยอย่างง่ายดาย
สุดท้ายทรมานอยู่เป็นวัน ร่างกายก็เปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่ร่างของตัวเอง...ไม่ว่าจะการมองเห็นหรือว่าการได้ยินก็ชัดเจนเหมือนกับมีใครมาพูดข้างๆ ทุบตีตัวเองอยู่นานและไม่สามารถบอกใครได้ด้วยซ้ำ
“ของขวัญที่เรามารู้จักกันไงล่ะ” ไม่มีความรับผิดชอบใดๆจากคนๆนี้เลยแม้แต่น้อย เขาโกรธจนแทบจะฆ่าคนได้ แต่ก็ใจไม่แข็งพอ หงุดหงิดวุ่นวายที่ตัวเองอ่อนแอเกินไป และท้ายที่สุดก็ต้องมาวิ่งหนีตาย…
เฮือก!!
กล้าสะดุ้งตื่นขึ้น เหงื่อเต็มตัวอย่างกับว่าเขาไปอาบน้ำมาก็ไม่ปาน ส่วนดวงตาก็มีน้ำใสๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...ทรมาน
“กล้า!! ตื่นๆๆๆ พี่เอกทำกับข้าวเสร็จแล้ว รีบมาเลยไม่งั้นหมดก่อนนะ!” เสียงร่าเริงคุ้นเคยทำให้สติกลับมาได้ เขาเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะตะโกนออกไป ว่าให้รอเขาด้วยจะรีบอาบน้ำ
กล้าออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินตรงไปยังห้องอาหาร พวกพี่ๆนั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มก็มีมาให้อย่างเต็มเปี่ยม...จะว่าโชคร้าย มันก็เหมือนเป็นโชคดีเสียมากกว่า ถึงคนๆนั้นจะให้พลังในแบบที่เขาไม่ต้องการมา แต่ก็ได้มอบความเป็นไปได้...ในการได้อยู่ร่วมกันกับคนพวกนี้มาให้
ไม่คิดเสียดายชีวิตปกติเลยแม้แต่น้อย เพราะเวลาอยู่ด้วยกันกับพวกพี่ๆก็สนุกมาก ได้เรียนรู้พลังอันน่าทึ่งนี่ไปด้วยอีก เป็นฝันที่ไม่กล้าฝันเลยล่ะ มันดีจริงๆ
ได้แย่งอาหารบนโต๊ะกับพวกพี่ๆ ได้เล่นเกมด้วยกัน ได้เรียนรู้พลังไปด้วยกัน ได้แข็งแกร่งไปกับทุกคน แม้จะยังต้องพึ่งพลังของพี่ๆช่วย...แต่สัญญาเลย ว่าในอนาคตข้างหน้าจะเป็นเขาเองที่ปกป้องทุกคน
“พี่เอก~”
“อะไรกล้า” กล้าชอบเวลาพี่เอกตอบรับด้วยการเรียกชื่อเล่นเขาจริงๆ มันเป็นน่ารักนักหนาล่ะ
“พี่เบสพี่ซีคไปไหนอะ?”
“กลับไปบ้าน เดี๋ยวก็มา” เอกเหลือบสายตาจากโทรศัพท์มองเจ้าเด็กที่ดูดี๊ด๊ากว่าปกติ เป็นอะไรของมัน?
งั้นแปลว่าเขาจะอยู่กับพี่เอกนานเท่าไหร่ก็ได้!!
“เล่นเกมกันไหม ผมอยากเล่นเกมกับพี่อะ”
“พี่ต้องทำงา…. เออ เล่นก็ได้” กำลังจะบอกว่าต้องทำงาน พอเห็นหน้าเหมือนหมาของน้องมันแล้วเอกก็ปฏิเสธไม่ลง
“เย้!!” กล้าแทบจะกระโดดไปมาด้วยความดีใจ ไม่รู้ว่าอะไรนักหนา แต่พอเห็นแบบนี้แล้วคนพี่ก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ เด็กนอนเด็ก…
.
.
.
แต่...ไอ้สถานการณ์ตอนนี้มันอะไรกัน…
กล้าขยับนั่งเบียดเอกมาได้สักพักแล้ว เบียดชนิดที่ว่าแทบจะสิงกันอยู่แล้วด้วย...แถมยังชอบยื่นหน้าเข้ามาดูว่าเขาทำอะไรกับเกมในมือถืออยู่ แล้วก็ถามนู้นถามนี่จนเขามึนไปหมด
‘มึนกลิ่น...แปลกมาก อะไรกัน’
“พี่เอก” กล้าโบกมือไปมาข้างหน้าคนอายุมากกว่า เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปแล้ว
“หน้าแดงมาก ไม่สบายรึเปล่าครับพี่” เขายื่นหน้าผากไปชนหน้าผากกับพี่เอก ที่จริงมันไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงอยากทำ
เอกสะดุ้งสุดตัว...‘ไอ้ ไอ้...ไอ้เด็กนี่’ ไม่รู้จะด่าอะไร
เขาหน้าร้อนเพราะความรู้สึกไม่ชินจากความใกล้ชิด หัวใจก็เต้นแรงเพราะอารามตกใจ ให้ตายเถอะ แก่แล้วนะเว้ย...เดี๋ยวหัวใจวายทำไง
“โทษๆ ผมแค่เป็นห่วงนึกว่าเป็นอะไรไป เห็นพี่นิ่งๆไม่ยอมรับเควสตีบอสสักทีอะ” กล้าตอบก่อนจะยอมขยับออกห่างเลิกแกล้งอีกฝ่าย ‘แต่ทำไมวันนี้พี่เอกน่ารักจังวะ...’
เอกส่ายหัวทำนองไม่เป็นอะไรและเรียกสติตัวเอง ...กลิ่น...แรงชะมัดเลยแฮะ ทำเอาเขาเกือบเมาด้วยซ้ำ นี่มันอันตรายชัดๆ ยังไม่เคยเจอใครที่กลิ่นอัลฟ่าแรงขนาดนี้ ต่อให้เป็นเขาก็คงเป็นช่วงที่กำลังโกรธมากๆหรือตอนเปลี่ยนช่วงวัยเท่านั้น
“ช่วงนี้พี่คงต้องให้กล้าอยู่แต่ในห้องห้ามออกไปไหนแล้ว”
“ทำไมอะ???” กล้าถามด้วยความงงสุดขีด อิหยังวะ
“เอาเถอะน่า”
.
.
.
“พี่มีเรื่องที่จะต้องบอกทุกคน” เอกพูดขึ้นเมื่อทุกคนมารวมตัวกันครบเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศดูเป็นทางการขึ้นมาจนรู้สึกเกร็งท้องน้อยกันเลยทีเดียว
“กล้า...กำลังค่อยๆเปลี่ยนเป็นอัลฟ่าแท้”
“....”
“....”
“....”
“....”
“ห้ะ!!?” ทุกคนร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน ตกใจแบบโอเวอร์สุดขีด แต่เอกก็เข้าใจดี เพราะเขาเองก็ไม่เคยบอกว่ากฎพิเศษนั้นคืออะไร
“กฎพิเศษในการเป็นอัลฟ่าแท้ของผู้ถูกกัดก็คือ ห้ามแตะต้องเลือดมนุษย์เป็นอันขาด เพราะงั้นเหล่าอัลฟ่าทั้งหลายจึงมีการรับเด็กใหม่โดยให้ดื่มเลือดของมนุษย์ เพื่อไม่ให้อำนาจถูกช่วงชิงไปได้โดยง่าย” อธิบายยาวเยียดอย่างใจเย็น ทุกคนพยายามจะทำความเข้าใจตามที่พี่ใหญ่ว่า แม้จะยังช็อคอยู่ก็ตาม
“แปลว่าผมเจ๋งมากเลยใช่เปล่า” แทบจะเห็นหูและหางพร้อมกับสายตาวิ้งๆของน้องเล็กสุดอยู่แล้ว ทุกคนกลั้นขำกันสุดความสามารถ ก่อนจะผลัดกันลูบหัวเจ้าหมาตัวใหญ่อย่างแสนจะเอ็นดู
“อืม ใช่ น้องเล็กของเราเจ๋งมากโคตรเลยล่ะ”
และกล้าก็ยิ้มกว้างกว่าเดิมจนพี่ๆรุมกอดกันไม่ไหว
.
.
.
กล้าเหมือนจะเขม่นใส่ทุกคนที่อยู่กับลูกพี่ของเขานานมากเกินไป ที่จริงเขารู้ว่าไม่ดีเพราะพี่ใหญ่เป็นของทุกคน แต่ว่าเขาติดคนๆนี้มากเกินไปจนแทบเฝ้า24ชม. ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่พักหลังๆมานี้เหมือนการดมกลิ่นของเขาจะแปลกไป
เหมือนได้กลิ่นที่ดึงดูดอะไรบางอย่างมาจากตัวของพี่เอก น่าสงสัยนัก…
เอกกำลังมีปัญหา...กลิ่นอัลฟ่าของกล้าดูจะแรงเกินไป จนแม้กระทั่งรอบๆบ้านในรัศมีนี้ไม่มีสัตว์สักตัวหลุดเข้ามาใกล้ อาหารส่วนใหญ่จึงต้องออกไปล่าไกลขึ้นหรือทำได้แค่ออกไปซื้อมาเท่านั้น คงต้องรอให้น้องเล็กของเขากลายเป็นอัลฟ่าเต็มตัว
ซึ่งมันใช้เวลาอีกประมาณเกือบเดือนได้ แต่มีปัญหาใหญ่อีกเรื่องหนึ่ง...นั่นคือระหว่างกำลังเปลี่ยนสภาพเจ้าตัวจะเกิดอาการฮีท แล้วดูเหมือนว่าไอ้คนที่ดันอยู่ในการได้กลิ่นของน้องเล็กยังเป็นเขาเสียนี่
อาการฮีทจะเป็นอาการที่หมาป่าเรียกหาหมาป่าอีกตัว จะเกิดในช่วงที่กำลังเติบโตสู่ช่วงวัยใหม่ พร้อมจะขย้ำทุกคนที่เข้าใกล้ ยิ่งใกล้จะยิ่งแย่ จึงต้องมีการแยกให้อยู่ในห้องที่หนาๆหรือในที่ๆมีกลิ่นของดอก‘แฮร์เบลล์’ เพื่อช่วยให้ความบ้าคลั่งลดทอนลง
“ดอกอะไรอะพี่เอก” กล้าทำหน้าสงสัย ก่อนจะขยับเข้าไปดูใกล้ๆ ‘ดอกไม้นี้กลิ่นหวานจัง’
“ดอกไม้ของแม่มดน่ะ”
“มีด้วยเหรอ???”
“มีสิ เอาเป็นว่าต่อไปนี้ พยายามอย่าออกจากบ้านแล้วอยู่เงียบๆไปก่อน รอจนกว่าร่างกายจะเปลี่ยนแปลงเสร็จ เข้าใจไหม?” กล้าหน้ารับอย่างว่าง่าย สายตาเขาเอาแต่วนอยู่กับเจ้าดอกไม้น่าสงสัยและกลิ่นหวานๆนี่
เอกมองเจ้าน้องเล็กที่คงเริ่มจะเมากลิ่นดอกไม้แล้วก็ถอนหายใจ เขาลงทุนไปเก็บมันมาไว้ตามมุมต่างๆของบ้านด้วยตัวเองเลย ไม่งั้นบางทีตื่นมาอาจจะไม่เห็นเจ้าเด็กนี่ในบ้านหรืออาจจะมาคร่อมอยู่บนตัวเขาก็ได้ใครจะรู้ ...อันตรายจริงๆ…
“ดอกแฮร์เบลล์นี่ พี่เอาเจ้าดอกไม้ไร้กลิ่นนี่เข้ามาทำไรอะ?” โปเต้ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นพี่ใหญ่กำลังจัดวางดอกไม้ใส่แจกันและวางไว้ตามมุมต่างๆ
“เห็นนั่นไหม” เอกชี้ไปถามน้องเล็กของบ้าน ที่กำลังพยายามจะกินเจ้าดอกไม้และเอาหน้าไปซุก มัน...สุดแสนจะบรรยาย จนโปเต้ไม่รู้จะทำหน้ายังไง
“พวกเราไม่ได้อยู่ในช่วงเปลี่ยนวัยเลยไม่ได้กลิ่น แต่สำหรับกล้าแล้วใช้ได้ผลดีเลยล่ะ” โปเต้แม้ไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็พยักหน้าหงึกๆ เหลือบสายตามองน้องเล็กซึ่ง… ออกจะพิลึกดี
และบ้านหลังนี้ก็มักจะเห็นคน(?)กินดอกไม้บ่อยๆ ไม่รู้ว่ามันรสชาติยังไง แต่คงจะอร่อยน่าดู…..แหะๆ
หากคำผิดคำตกมากเกินไปขออภัยด้วยนะครับ
สวัสดีครับทุกคน คิดถึงน้องกล้ากับพี่เอกกันไหม ห่างหายไปนานช่วงนี้เครียดๆครับเลยไม่ค่อยมีอารมณ์แต่งเลย ทั้งเรื่องงาน เรื่องรบ.ห่วยๆ แย่ๆ
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษก่อนเข้าสู่ช่วงเป็นอัลฟ่าเต็มตัว การเปลี่ยนช่วงวัยของมนุษย์หมาป่านี่มันลำบากจริงๆ~
เอาจริงๆทีแรกกะจะกักไม่บอกว่ากล้าจะเป็นอัลฟ่า แต่หลายๆคนคงจะสงสัยและพอเดาได้แล้ว จึงเฉลยเลยแล้วกัน ฮ่าาา
ว่าแต่...อยากเปิดโดเนทจังครับ รู้สึกไส้แห้ง...
.
.
.
.
แถมท้าย
“กลิ่นอัลฟ่าของกล้าแรงขนาดนั้นเชียว?” เอก(ซีค)ถามเพื่อนของเขาที่สีหน้าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ … ‘อืม...จะบอกมันดีไหม ว่าเขาแทบไม่ได้กลิ่นอะไรเลย’
“เอก” เบสตบลงบนไหล่เพื่อนเบาๆ
“คุณน่าจะอาการหนักแล้วล่ะ เพราะพวกผมแทบไม่ได้กลิ่นอะไรเลย” พอได้ยินแบบนั้นเอกก็ตัวแข็งขึ้นมาทันที…
“โดนเด็กมันใช้พลังใส่ง่ายๆแบบนี้ การ์ดตกแล้วนะครับ” น่าสงสารจริงๆเพื่อนเขา คงจะเป็นไปอีกนานเลยจนกว่าเด็กนั่นจะเปลี่ยนเป็นอัลฟ่าเต็มตัว
มันเป็นพลังในการเลือกคู่ของอัลฟ่าแท้ ถ้าเกิดว่าต้องการอีกฝ่ายมากๆก็อาจจะเกิดพลังในการเลือก คือทำให้อีกฝ่ายเมาในกลิ่นของตัวเอง คล้ายๆกับการมอมเหล้าแล้วจับกินนั่นแหละ
“สงสัยน้องมันจะไม่รู้ตัวนะ” เอก(ซีค)กับเบสหัวเราะกันอย่างชอบใจ ส่วนคนที่โดนก็หน้าแดงเถือก คงเพราะตอนนั้นไม่ทันระวังตัวแน่ๆ
‘การโดนต้องการมากๆ’เนี่ย มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยากจริงๆ
ความคิดเห็น