คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 8
“ผมบอกนายแล้ว ว่าไม่ต้องพยายามแข็งแกร่งกว่าใครหรอก...แต่นายก็ไม่เคยจะฟังผมเลยนะ” เขาย่อตัวลงหยิบศีรษะที่สภาพดูไม่ได้ของใครบางคนขึ้นมา ก่อนจะจูบลงไปเบาๆบนริมฝีปากที่ซีดและเย็นยะเยือกนั่น
“เจอเจแล้วเหรอมาร์ตี้?” เสียงโทนเข้มๆของคนคุ้นเคยดังมาไม่ไกล แต่‘กอล์ฟ’หรือ‘มาร์ตี้’ยังคงยืนนิ่งไม่ได้ตอบกลับไปในทันที
มีชีวิตหรือไม่มี ความหนาวเย็นนี้ดูเป็นคำตอบได้อย่างดี
“กลับกันเถอะ” ในมือเขาถือศีรษะนั้นไว้อย่างทะนุถนอม ทุกคนเห็นแต่ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบได้เยียวยาทุกสิ่ง
.
.
.
ผ่านไปร่วมอาทิตย์กับความตึงเครียดภายในบ้าน พี่ใหญ่คนสำคัญยังคงไม่กลับมา และไม่มีข้อความสัญญาณใดๆบอกให้รู้ความเป็นไปเลยสักอย่าง ปล่อยให้เด็กๆที่อยู่บ้านพากันเครียดไปหมด
“กินข้าวกันได้แล้ว ทุกคน!!” พีเคาะหม้อเรียกสติพวกที่เอาแต่นั่งเหม่อ ตอนนี้เขากลายเป็นพ่อครัวจำเป็นไปแล้ว ถึงส่วนใหญ่จะเป็นอาหารแนวทอดๆก็เถอะ
ทุกคนออกจากภวังค์ ก่อนจะลุกไปพยายามยัดข้าวเข้าปากเคี้ยวๆกลืน ถึงจะคิดมากแต่ก็อย่าให้ร่างกายต้องแย่ กิน! กินเข้าไป!
.
.
.
เอกฝัน...ฝันถึงบ้านของเขาในยุคที่เก่าแก่กว่าตอนนี้มากนัก
“ท่านพี่...ตื่นแล้วหรือคะ? ท่าทางดูเหนื่อยๆนะ ไม่สบายหรือ?” เกิดอะไรขึ้น...หรือทุกอย่างคือความฝัน เรื่องไหนคือเรื่องจริงกันแน่
“เอฟานี่...”
“เรียกข้าเสียแปลกเชียว เป็นอะไรรึเปล่าคะ” น้ำเสียงหวานใสหัวเราะขบขัน เอกผ่อนลมหายใจ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาอย่างประหลาด
“โอ้ ท่านพี่เอการ์ตื่นแล้วรึเนี่ย วันนี้...” ...ใคร? แม้ปากอีกฝ่ายจะขยับพูดไม่หยุด แต่ภาพตรงหน้าของเขามันช่างเลือนลาง เสียงรอบด้านเองก็คล้ายคลื่นวิทยุที่จับสัญญาณไม่ได้
ซ่า…
เฮือก!!
เอกสะดุ้งตื่นขึ้น เหงื่อออกเยอะจนเหมือนไปอาบน้ำมายังไงยังงั้น
อดีตอันเลือนลาง บางทีก็รู้สึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลานั้นกันแน่ แต่ความทรงจำกลับติดๆดับๆเหมือนกับเครื่องวิทยุที่เสียแล้วอย่างนั้น
“ตื่นแล้วเหรอเอก เป็นไงบ้าง?” เสียงคุ้นหูฟังขึ้นหน้าประตูห้อง เรียกเจ้าของชื่อที่กำลังเหม่อคิดอะไรเพลินๆออกจากภวังค์ เอกค่อยๆเหลือบสายตาไปมองคนที่กำลังยืนกอดอกพิงประตูอยู่
“ผ่านไปกี่วันแล้ว” นั่นเป็นประโยคแรกที่เขาพูดขึ้นตอนที่ได้เจอหน้าเพื่อนที่ไม่พบหน้ามานาน
เรียกเสียงถอนหายใจแรงๆออกมาได้อย่างง่ายดาย
“6วัน”
“เด็กๆเป็นยังไงบ้าง”
“สบายดี แต่กำลังเครียดที่นายไม่ฟื้นขึ้นมาสักที” เอกพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเงียบไปไม่ได้ตอบอะไรอีก
และก็ได้ยินเสียงถอนหายใจอีกรอบ
“เดี๋ยวไปเอาอะไรมาให้กินแล้วกัน”
อีกฝ่ายเดินจากไปแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยหรืออะไรหรอกนะ แต่ความรู้สึกของเขามันไม่ค่อยคงที่ อีกอย่างที่ตอนนี้แทบไม่ได้คุยก็เพราะทะเลาะกัน...มันก็นานมานับศตวรรษได้แล้ว เขาเองก็โกรธน้อยลงแล้วด้วย
เอฟ...เคลาส์... เหตุการณ์ที่เขาไม่เคยลืม แค่เพราะเป็นอัลฟ่าแท้ก็มีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด
ไม่ปล่อยให้คิดอะไรนานคนที่หายไปหาอะไรให้เขากินก็กลับมา แต่มาพร้อมเพื่อนของเขาอีกคน
“สร้างเรื่องสร้างราวตลอด นิสัยใจร้อนมันเลิกไม่ได้เลยรึไง” เอกเงียบไม่ได้ตอบอะไรแต่รับข้าวมากินอย่างหิวๆ ปากหาตีนฉิบหาย ถึงเขาจะเป็นอย่างที่มันพูดจริงๆก็เถอะ
“ไอ้เบส มึงก็หาเรื่อง คุยกันดีๆดิ” ซีคห้ามปรามเพื่อน ก่อนที่คนโดนห้ามจะถอนหายใจแรงๆ
“ขอโทษ ที่วันนั้นกูพูดเหี้ยๆออกไป”
“อืม กูก็ขอโทษที่ใจร้อน” เพื่อนยังไงก็เป็นเพื่อนอยู่ดี สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันจนได้
แล้วพวกเขาก็คุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้อยู่นานให้มันสมกับที่ไม่ได้เจอกันเลย
เอกติดต่อหาพวกเด็กๆว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เขาจะกลับแล้ว เจ้าพวกตัวแสบทั้งหลายก็ร้องไห้กันอย่างกับเป็นเด็กตัวเล็กๆ โดยเฉพาะกล้า คงจะรู้สึกผิดมากที่ตัวเองทำให้เขาต้องบาดเจ็บ
“คิดถึงทุกคนจัง” อยู่ๆก็อยากพูดออกไป
“แงงง คิดถึงพี่เอก / ผมก็คิดถึง / คิดถึงนะคร้าบบบ / พี่เอกกก” แย่งกันพูดจนเขาฟังแทบไม่ออก เฮ้อ...ดีจริงๆ รู้สึกโล่งใจที่จบลงโดยที่ไม่มีใครเป็นอะไร แม้ว่าตัวเองจะเกือบตายก็เถอะ
“ต้องติดต่อไปทางบ้านของกล้าด้วย… ให้พวกเขาย้ายมาอยู่เขตนี้” เอกพึมพำ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องได้อีก เขาเก็บเรื่องผิดพลาดนี้ไว้และจำให้ขึ้นใจ
ในที่สุดวันต่อมาเขาก็ได้กลับมาที่บ้าน แต่คราวนี้คงมาคนเดียวไม่ได้ เพราะเหมือนว่าพ่อกับแม่ของเขาจะเป็นห่วงมากถึงได้ส่งเพื่อนทั้งสองคนมาอยู่ด้วย
“อ้าว พี่เบสพี่ซีค” พีทักขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่ามีคนมาด้วย แปลกใจด้วยว่ามาทำอะไรกัน
“เดี๋ยวสองคนนี้จะมาอยู่ด้วย” เอกคลายข้อสงสัยของทุกคนก่อนจะมองไปที่กล้า และเริ่มแนะนำเพื่อนๆของเขา
“กล้า นี่เบส ส่วนนี่เอก แต่เรียกมันว่าซีคแล้วกันจะได้ไม่สับสน” กล้าพยักหน้ารับ ก่อนจะเข้าไปทักทายทำความรู้จักกับทั้งสองคน
“มีเรื่องอะไรไหมตอนพี่ไม่อยู่?” เอกหันไปคุยกับเจมส์ในระหว่างที่กล้าทำความรู้จักกับเพื่อนของเขา
“ไม่มีอะไรนะครับ แต่มีคนของเจ้าคนที่หาเรื่องเรามาอยู่ เหมือนจะชื่อมาร์ตี้” เอกฟังแล้วก็เงียบ...มาร์ตี้สินะ คงจะเหนื่อยน่าดูที่เป็นเพื่อนกับไอ้บ้านั่น แต่เขาก็พอเข้าใจอยู่บ้างนิดหน่อย
“กลับมาแล้ว” ในที่สุด
“ยินดีต้อนรับครับพี่เอก!” เขายิ้มออกมาจากใจจริง หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องให้ต้องเหนื่อยใจอีก ขอให้เขาได้อยู่กับเจ้าพวกตัวแสบต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ...เพราะเวลามันช่างแสนยาวนาน แต่สั้นเพียงพริบตาเดียว
ในอดีตเกิดอะไรขึ้นกันนะ….??
ปล. เวลาอ่านอยากให้นึกว่าไม่ใช่ในประเทศไทยนะครับมันจะได้เนียนๆ ฮ่าาาา นึกภาพหนังแนวแวมไพร์เข้าไว้
ปล.2 อยากให้เข้าไปส่องแท็กนิยายทุกๆอาทิตย์นะครับ เพราะผมบางทีก็ไม่สะดวกเข้ามาบอกว่าอัพหรือไม่ และบางทีก็อาจจะได้อ่านสปอยด้วยนะ—
สุดท้ายนี้หากผิดพลาดประการใดหรือคำผิดคำตกมากเกินไป ขออภัยด้วยนะครับ ขอบคุณที่อ่านครับ!
ความคิดเห็น