คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
แซก แซก!
“มันอยู่นั่น! ตามไปเร็ว!” เสียงที่คล้ายตะโกนแต่มันกลับเงียบงันกว่าที่คิด ท่ามกลางความมืดมิดใคร‘หลาย’คนกำลังถูกไล่ล่า
แวร์วูฟสิ่งมีชีวิตที่ผู้คนต่างเรียกว่าเป็นมนุษย์หมาป่า แต่แท้จริงแล้วพวกเขาคือหมาป่าที่เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้ต่างหาก นับตั้งแต่บรรพกาลพวกเราถูกสร้างขึ้นโดยแม่มด แต่ก็ไม่ได้มีแค่เผ่าพันธุ์เดียวที่ถูกสร้างขึ้น ณ เวลานั้น
“คิดว่าแกจะหนีไปได้งั้นหรือไงไอ้โอเมก้าอ่อนแอ?!” หนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นและมันยิ้มอย่างน่ารังเกียจ ผู้ถูกไล่ล่าบาดเจ็บแม้ไม่มากแต่ก็หนีไปกว่านี้ไม่ได้แล้วเช่นกัน คงได้แต่ต้องยอมรับชะตากรรมที่ต้องตาย…
วู๊วววว~! โฮกก!!
เสียงหอนดังลั่นก่อนจะตามมาด้วยเสียงคำรามกึกก้องไปทั่วอาณาบริเวณ มันเกิดขึ้นไวมากจนตัวเองยังตามไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่พวกที่ล้อมเขาเมื่อกี้ก็ถูกจัดการจนหมด...ด้วยหมาป่าเพียงสองตัว
“เหอะๆ ไอ้พวกนี้ อยู่ดีไม่ว่าดีดันเข้ามาล่าในถิ่นพี่เอก” หนึ่งในสองนั้นเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ ผมของเจ้าตัวสีออกน้ำเงินๆไปทางฟ้ากับดวงตาสีเหลืองอำพัน
“มันตายรึยัง?” และอีกตัวผมสีม่วงอ่อนกับดวงตาสีเดียวกัน...พวกเขาคือเบต้าเป็นผู้ติดตามของอัลฟ่า
“เลิกเล่น ไปได้แล้ว” เสียงนุ่มทุ้มของใครบางคนเรียกความสนใจจากทั้งสองและเขาได้เป็นอย่างดี
ผมสีแดงเข้มกับดวงตาสีแดงฉานดั่งโลหิต ถึงแม้จะมีหน้ากากสีดำปิดบังใบหน้าแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคืออัลฟ่า...โคตรเท่เลยอะ!
แต่พวกเขากำลังไปแล้ว!
“อะ เอ่อ ขอบคุณที่ช่วยผมนะฮะ” อัลฟ่าตัวนั้นเหลือบเพียงหางตามามองราวกับไม่ได้แยแสอะไร
อึก...น่ากลัวแฮะ
ก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็นหมาป่าแล้วออกวิ่งไป แล้วก็ดันเผลอวิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิต พวกเราวิ่งกันเร็วและนานอยู่พอสมควร ไม่แน่ใจว่าจะที่ไปไหน...จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่บ้านสวยๆใหญ่ๆหลังหนึ่ง
ว้าว…
“มันตามเรามาอะ” เบต้าผมสีน้ำเงินพูดขึ้นมาแล้วหันไปมองอัลฟ่าจ่าฝูง เจ้าตัวเหลือบตามองเขาอีกครั้ง
“ให้มันนอนเฝ้าหน้าบ้านตอบแทนแล้วกัน” พูดจบก็เดินเข้าไปทันที...เท่นะครับ แต่ดุจัง
“งั้นฝันดีนะเจ้าเด็กโอเมก้า”
พูดจบแล้วพวกเขาก็ไม่ได้สนใจโอเมก้าตัวคนเดียวที่ถูกทิ้งไว้นอกบ้าน แถมล็อคประตูแล้วอีก...ทำไงได้ เขาช่วยไว้จะให้กลับบ้านตัวเองตอนนี้ก็จำทางไม่ได้ด้วย นอนมันตรงนี้แหละ
รุ่งเช้าวันต่อมาตะวันยังไม่ส่องดีด้วยซ้ำ ได้ยินเสียงคนเปิดประตูทำให้คนที่นอนอยู่หน้าบ้านสะดุ้งตื่น และเป็นลูกพี่อัลฟ่าที่เดินออกมานั่นเอง เจ้าตัวปรายมองมาแต่ไม่ได้พูดอะไรทำเพียงแค่เดินผ่านไปเฉยๆ
‘กล้า’ลุกขึ้นเดินตามไปต้อยๆ
“เน่ๆ ลูกพี่คร้าบ พี่จะไปไหนเหรอ?”
“...” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก
“ไปไหนอ่า ตอบผมหน่อยๆ”
“...”
“พี่ชื่อไรอะคร้าบ”
“....”
“พี่ไปไหนน ผมไปด้วยได้เปล่า?”
“ไม่” จนเดินมาถึงที่รถจอดค่อยได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบ เขาก็เพิ่งสังเกตนี่ล่ะ ว่านอกจากบ้านใหญ่แล้วยังมีรถด้วย ยามดวงอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นใหม่ๆส่องแสงสวยงามให้เห็นรอบๆ ทั้งยังมีน้ำตกสวยๆอยู่ใกล้บ้านอีกต่างหาก สวยมาก!
“ว่าแต่พี่จะบอกผมได้ยังว่าชื่ออะไรอะครับ?” ไม่สนใจแถมขึ้นรถขับออกไปอีก!!แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้...คงต้องรอคนในบ้านตื่นมามั้ง… นอนที่เดิมล่ะตรู
.
.
.
ช่วงสาย
“อ้าว ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย?” เบต้าผมสีน้ำเงินตัวเมื่อคืนเปิดประตูออกมา ในที่สุด!!
“ผมกลับไม่เป็นอะ...คือ...มีอะไรให้กินหน่อยไหมครับ…” ท้องร้องโครกครากทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆ แป๊ปนะ” เจ้าตัวหายกลับเข้าบ้านไปสักพักก่อนจะกลับออกมาพร้อมข้าวจานนึง...อย่างน้อยก็ยังมีคนใจดีอยู่
กล้ารับมาแล้วกินอย่างหิวโหย-- โคตรหิวเลยคร้าบ! กินๆๆ กินมันเข้าไป จนขอเพิ่มอีกจานแต่ก็ยังใจดีให้ สุดท้ายก็กินไปสองจานจนอิ่ม
“พี่ชื่อโปเต้ นายชื่ออะไร เป็นหมาป่ามานานยัง?”
“ผมชื่อกล้า เพิ่งเป็นไม่นานเองครับ แล้วพี่อะ?” เข้าสู่ช่วงถามตอบ
“เป็นมาเกือบ100ปีละ”
“ถามจริง!?” นี่มันอิมพอสซิเบิลลลล!!
“จริงๆ ติดตามพี่เอกมานานแล้ว”
“พวกเราอายุยืนกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว ปกติก็อยู่ได้เกือบ500ปี ถึงส่วนใหญ่จะห้าวตายไปก่อนอะนะ และอัลฟ่าทั่วไปก็อายุ1000ปีขึ้น” เจ้าตัวยังพูดต่ออย่างเป็นมิตร คนฟังก็ฟังอย่างตั้งใจไม่ได้พูดขัด
“แต่ก็มีพวกพิเศษอยู่… พวกนั้นคืออัลฟ่าแท้ พวกเขาจะไม่แก่ไม่ตายแต่ก็ใช่ว่าจะตายไม่ได้น่ะนะ อยู่ตั้งแต่ยุคที่แวร์วูฟถูกสร้างขึ้นให้มีอยู่ หรืออาจจะมีบางประเภทที่เป็นอัลฟ่าแท้ด้วยเหตุผลพิเศษ”
“เหตุผลพิเศษ?”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” อีกฝ่ายส่ายหัวไปมาเบาๆ
“ส่วนพวกเราแบ่งชนชั้นความแข็งแกร่งกันด้วยสีของดวงตา มีสี่ระดับคือ อัลฟ่าแท้ อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้า”
“สีตา?” พึมพำก่อนจะสังเกตสีตาของอีกฝ่ายที่เป็นสีเหลืองอำพัน
“ช่าย~ อัลฟ่าแท้จะมีตาสีแดงเข้มกว่าอัลฟ่าทั่วไป ส่วนเบต้าก็จะมีตาสีเหลืองอำพัน แต่ก็มีบางพวกนะที่สีตาต่างออกไป เช่น สีฟ้า”
“ทำไมอะครับ?”
“มันเกิดขึ้นเพราะเหตุผลของมันนั่นแหละ พวกนี้จะอ่อนแอกว่าเบต้าทั่วไป แต่ถ้านับประสบการณ์บางทีพลังก็แทบไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพียงแต่จะไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับของหมาป่าทั่วไปจนสุดท้ายก็กลายเป็นโอเมก้ากันหมด” พยักหน้ารับไปอย่างเข้าใจมากขึ้น นี่มันก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปที่แบ่งชนชั้นจากเงินในกระเป๋าตังค์
“แล้วก็โอเมก้าแบบนาย สีตาจะเป็นสีเขียวอ่อน แสดงถึงการไม่เป็นที่ยอมรับของฝูง” อีกฝ่ายว่า เอ๊ะ? เขียวอ่อน?
“แต่ตาผมเป็นสีดำนะ?”
“มันจะเปลี่ยนไปเมื่อนายเป็นหมาป่าไงล่ะ” ยิ้ม…
แต่ก่อนจะได้คุยอะไรมากไปกว่านี้ก็มีคนเปิดประตูออกมา
“เอ้า พี่โปเต้ มานั่งทำไรหน้าบ้าน?” ตาสีฟ้า...เบต้า? อีกฝ่ายมองมางงๆก่อนจะหันกลับไปสนใจคนที่ตัวเองคุยด้วยเมื่อกี้
“คุยกับเด็กหลง ว่าแต่จะไปไหน?”
“ไปหาซื้อพวกขนมแป๊ปนึงอะ พี่เอาไรเปล่า?”
“เอาเลย์ๆ”
“เคๆ” คุยกันเสร็จแยกย้าย คนจะไปก็ไปอย่าไปขวางทาง… งงครับ
“ว่าแต่พี่”
“หือ?”
“ผมขออาบน้ำได้เปล่า?” ว่าไปแล้วอีกฝ่ายก็ทำหน้าคิดหนัก
“พี่เอกไม่ชอบให้ใครเข้าบ้าน ไปอาบที่น้ำตกละกัน เดี๋ยวหาชุดให้เปลี่ยน”
“ถามจริง….”
“ตอบจริง”
ตอนแรกไม่ค่อยมีอะไร เหมือนเป็นตอนเกริ่นเรื่อง ช่วงแรกจะยังไม่โบ๊ะบ๊ะเท่าที่ควรแต่จะไปเรื่อยๆครับบ
สุดท้ายนี้นี่เป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้บุคคลใดๆเสียหาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณที่อ่าน และอย่าติดแท็กพ่วงแอคเคาท์ทีมโบ๊ะบ๊ะแฟมเด็ดขาด
พบกันในตอนหน้า สวัสดีครับ
ความคิดเห็น