บังเอิญฉันเจอรัก

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่ง ณ ที่แห่งนี้ มีความทรงจำอันหวานซึ้งอยู่

"โอย....ทำไมมันหนักอย่างนี้เนี่ย" ฉันบ่นกับตัวเอง

ตอนนี้ฉันกำลังถือกะเป๋าเป้ใบเป้งอยู่ ข้างในมีหนังสืออัดอยู่เต็มไปหมด ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนขยันหรอกนะ แต่ว่าพรุ่งเป็นวันส่งรายงานต่างหาก ฉันก็เป็นพวกอย่างนี้ไม่ไฟลนก้นมีหรือจะคิดจะทำ ตอนนี้ฉันก็กำลังเดินมารอรถเมล์กลับบ้าน  โอย.....ทำไมชีวิตฉันถึงได้เป็นอย่างนี้นะ

พลั่ก!!

โอย.......ฉันล้มกระเป๋าเองก็ล้มทับฉันต่อดังปั่ก ยังไม่พอฉันยังรู้สึกว่ายังมีหนังสืออีก2 ,3 เล่มร่วงมาทับอีก โอยนี่ฉันจะตายคากองหนังสือรึไงเนี่ย!!!

"ขอโทษครับ..เป็นไรมากรึเปล่า...."

มีเสียงชายหนุ่มดังมาจากคนที่เดินชนฉัน

ชายหนุ่ม.....กริ๊ดดดดดดดดดดดด  ผู้ชาย ฉันแอบกรีดร้องในใจ

เค้ากำลังพยายามจะก้มเก็บหนังสือที่ร่วงอยู่บนตัวฉัน

ฉันจึงรีบกระโดดผึงออกห่างในรัศมี 1 เมตรจากตัวเค้าทันที มันจึงทำให้หนังสือร่วงลงดิน

เค้ามองหน้าฉันอย่างตกใจในการกระทำของฉัน

โอย เค้าหล่อเป็นบ้าเลย ใจฉันเต้นถี่ยิบ ยืนตัวแข็งทื่อ

เค้าเริ่มทำสีหน้าหงุดหงิด แล้วก้มลงไปเก็บหนังสือต่อ แล้วเอามาปัดๆ

โอยเค้าคงโกรธที่ฉันทำให้หนังสือเค้าเปื้อนแน่เลย

โอย...ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยเพราะว่า

1. เค้าเป็นผู้ชาย

2. ฉันอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาตั้งแต่ ป.1

3. ฉันยังไม่เคยคุยกลับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากพ่อกับอาจารย์

มันจึงเป็นเหตุให้ฉันออกแนวมีพฤติกรรมที่แปลกๆหน่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกัน

โอยนี่ฉันจะทำอะไร อย่างไงดีละเนี่ย ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ฉันได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้นด้วยอาการใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง ฉันรู้สึกว่าเค้ากำลังมองฉันอยู่ อะ เค้ากำลังก้มหยิบกระเป๋าของฉันขึ้นมา แล้วเค้าก็นำมันมายื่นให้ฉัน

ฉันจึงยื่นมือไปรับ ฉันก้มหัวให้เค้านิดนึงเพื่อเป็นการขอบคุณ ฉันพูดอะไรไม่ออกจริงๆ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก ที่คอ และแล้วฉันก็เหลือบไปเห็น

รถเมล์ที่ฉันรอมาแล้ว ฉันจึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปทันที พอฉันขึ้นเสร็จ รถก็ออก ฉันแอบเหลือบมองดูเค้า แล้วฉันก็เห็นเค้า ว้าย เค้าเองก็หันมองมาทางฉัน  ตายแล้วฉันจึงรีบหันหน้าไปอีกทางทันที แล้วก็ไม่มองมาทางเค้าอีกเลยจนรถขับเลยไป ฉันจึงหันมองมาทางเดิมอีกครั้ง ไม่เห็นเค้าแล้ว แต่ใจฉันยังเต้นไม่หยุด ฉันยังรู้สึกร้อนบนใบหน้า นี่ฉันเป็นบ้าอะไร ก็แค่ผู้ชาย มนุษย์ปถุชนเช่นเดียวกับเรา ไม่ใช่อะไรสักหน่อย โอย ใจฉันยังเต้นอยู่เลย

วันนี้ผมก็กลับบ้านหลังจากเลิกเรียนปกติ บ้านที่ผมอยู่อยู่ใกล้โรงเรียนมากมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผมจะเดินไปกลับโรงเรียน แต่ว่าวันนี้ผมต้องเอาหนังสือไปคืนเพื่อน ผมก็เลยต้องเดินอ้อมแวะเอาหนังสือไปคืนมันที่บ้าน  พอดีบ้านมันก็ใกล้โรงเรียนเหมือนกันแต่อยู่คนละฟากกับบ้านผม ขณะที่ผมกำลังรีบเดินอยู่นั่นเอง ผมก็เผลอไปชนกับผู้หญิงคนนึงเข้า  เธอล้มขมำกับพื้นเลย แถมหนังสือของผมยังร่วงไปทับเธออีก เห็นแล้วเจ็บแทนจริงๆ

"ขอโทษครับ..เป็นไรมากรึเปล่า...." ผมรีบพูดขอโทษเธอ

เธอหันมาทางผม หน้าของเธอแดงก่ำ ท่าทางเธอคงจะโกรธผมนะเนี่ย ผมไม่รู้จะทำไงดี
เฮ้ยยยยยยย

การทำให้ผู้หญิงโกรธนี่มันไม่ค่อยรู้สึกดีเล้ย ดูอย่างแม่ของผมสิ  เฮอๆ

แล้วผมก้อรีบไปเก็บหนังสือที่ร่วงทับเธออยู่  แต่พอแค่ก้มลงทำท่าจะหยิบเท่านั้นแหละ คุณเธอก้อรีบลุกหนีทันที ท่าทางว่าเจ้าหล่อนคงจะรังเกียจผมแล้ว ผมรู้สึกหงุดหงิดยังไงบอกไม่ถูก ผมก้มลงเก็บหนังสือของตัวเอง แล้วก้อเหลือบไปเห็นกระเป๋าของเธอ เออ สุภาพบุรุษคร๊าบสุภาพบุรุษผมแอบท่องในใจ แล้วก้อหยิบกระเป๋าให้เธอ แต่ทันทีที่หยิบ.......โอยกระเป๋าเธอหนักเป็นบ้าเลย ไม่รู้ว่าขนบ้านมาเรียนรึไงกันนะ

แล้วผมก้อยื่นกระเป๋า(ที่แสนจะหนัก)ให้เธอ  หวังว่าเธอคงจะไม่ด่าผม หรือปัดกระเป๋าทิ้งหรือ .......  หรอกนะ

แต่ผิดคาด!!!! เธอก้มหัวให้ผม  เหมือนจะบอกว่าขอบคุณ แล้วก้อวิ่งไปขึ้นรถเมล์ทันที

เหอะๆ ยัยนี่แปลกดีแฮะ  ผมนึกในใจ

ผมแอบมองตามรถเมล์ที่เธอขึ้นผ่านไปโดยที่ผมไม่รู้ตัว แล้วทันทีที่รถหายลับตาไป

"อะ ป่านนี้ไอ้ทีรอตายแล้วมั้งเนี่ย !! " แล้วผมก้อวิ่งไปบ้านมันทันที

1 อาทิตย์แล้วหลังจากนั้น อย่าถามผมเลย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร หรืออะไร

มันผ่านมา1อาทิตย์แล้ว หลังจากได้เจอเธอ หลังจากนั้นผมกลับโรงเรียนโดยเดินอ้อมกลับ เดินผ่านที่ที่เคยเจอเธอ อย่าถามว่าทำไม ผมเองก้อไม่รู้ อาจเพราะผมอยากเจอเธอ อยากจะรู้ว่าตอนนั้นเธอโกรธผมรึเปล่า

แต่ทว่า ผมกลับไม่เจอเธอเลยนับจากนั้น จะครบ 1อาทิตย์แล้ว วันนี้คงจะเป็นวันที่ผมจะกลับทางนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่เจอเธอ

1 อาทิตย์แล้ว หลังจากนั้นฉันไม่ได้กลับทางนั้นเพราะพ่อมารับ ฉันจึงไม่จำเป็นที่จะต้องไมรอรถเมล์อีก แต่ว่าวันนี้พ่อฉันเกิดติดธุระซะนี่ ก้อเลยต้องกลับไปรอรถเมล์อย่างเก่า ก้อแค่เดินไปรอรถเมล์อย่างที่เคยทำ แต่ทำไมนะ ฉันถึงรู้สึกแปลกๆ รู้สึกตื่นเต้นพิกลๆ ฉันรู้สึกหวังลึกๆว่าบางที บางทีนะ อาจจะได้เจอเขาอีก ทำไมนะแค่เจอกันชั่วขณะ กลับรู้สึกอยากจะเจออีก ทำไมนะๆๆๆๆ

จากเดินกลายเป็นวิ่ง วิ่งไปยังที่ที่ฉันได้เจอ เขา

คุณอยากจะรู้ไหมว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร เค้าและเธอจะได้เจอกันรึไม่

แต่เรา  ไม่บอก อิอิ

จบแล้ว