Fic onepiece : Hi! Baby (Croc x Dof)

ตอนที่ 7 : 06

[ฟาร์เลน]

"เรากลับมาเป็นคนรักกันอีกครั้งได้มั๊ย?"โรสพูดแล้วมองฉันด้วยสายตาจริงจัง

"ตอนนี้ยังไม่ได้หรอก"ว่าแล้วหันกลับไปทำขนมต่อ

ถ้ายอมใจอ่อนให้โรสง่ายๆ เดี๋ยวก็ต้องทำผิดแบบนี้อีกซ้ำๆนะสิ ต้องให้บทเรียนซะบ้าง!

"ท..ทำไมละ? หรือว่าฟาร์ไม่รักผมแล้ว?"โรสถามกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรนและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"บ้าบอ! ฉันบอกว่าตอนนี้ไงเล่า!"

โป้กก!!

ฉันหันไปเขกหัวเขาไม่แรงมากนักเมื่อเห็นว่าจะมาร้องไห้ให้ฉันสงสารอีกแล้ว เหอะ! โรสรู้ไงละว่าฉันมักจะใจอ่อนให้เวลาที่เห็นเขาร้องไห้นะ!

"โอ้ย! ผมเจ็บนะ!"เขาว่าแล้วลูบหัวตัวเองไปมา

"เจ็บอะไรกัน!? ดูก็รู้ว่าตอแxลนะโรส?"เบื่อพี่น้องบ้านนี้จริงๆเลย เห้ออออ~

"เธอ~~ หยาบคาย!"โรสว่าแล้วดีดดิ้นไปมา

ฉันไม่ได้สนใจเขาอีก เลือกที่จะหันมาทำขนมที่ทำค้างให้เสร็จ โรสหน่ะเดี๋ยวโวยวายสักพักก็กลับไปนั่งรอดีๆเองนั่นแหละ

หลังจากทำไปสักพักขนมก็ใกล้จะเสร็จเหลือแค่เอาเข้าไปอบออกมาก็กินได้แล้ว เมนูในวันนี้เป็นเค้กมันเผากับซอสครีมคาราเมล

"กลิ่นอะไรหน่ะ?"เป็นเสียงของลอว์ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัว คงจะได้กลิ่นซอสที่เคี่ยวอยู่ละมั้ง?

"ฟาร์อบเค้กหน่ะ ลอว์จะกินด้วยกันมั๊ย?"โรสรีบหันไปชวนเมื่อเห็นว่าลอว์เข้ามาในครัว

หึ! คงจะหวังให้ฉันกับลอว์ปรับความเข้าใจกันสินะ

"อ่า กินครับ เดี๋ยวผมไปชงชาให้เอง"ลอว์เดินมาข้างๆฉันแล้วหยิบชุดชงชาออกมาจากตู้ข้างบน

"เธอหน่ะ อยากดื่มชาอะไรล่ะ?"ลอว์ถามฉันเสียงอ้อมแอ้มระหว่างเปิดกล่องใส่ชา

"ชาซีลอนก็ดีนะ"ฉันตอบพลางลอบยิ้มในใจ

หลังจากนั้นพวกเราก็มานั่งกิน โดยที่มีแค่ฉันกับโรสที่คุยกันถึงเรื่องต่างๆส่วนลอว์ก็เอาแต่นั่งกินเงียบๆ

"ลอว์! เป็นอะไรรึเปล่า?"โรสทักขึ้นเมื่อเห็นลอว์เอาแต่นั่งกินไม่พูดไม่จา

"เปล่าครับไม่ได้เป็นอะไร"ลอว์ตอบแล้วค่อยๆยกชาขึ้นดื่ม

"งั้นเหรอ?"โรสยังคงมีท่าทีสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"เดี๋ยวฉันไปเอาชามาเพิ่มให้นะ"ฉันว่าแล้วค่อยๆลูกออกจากโต๊ะ

"อ๊ะ! ไม่เป็นไรหรอกฟาร์ผมจะไปเอาให้เองนะ"โรสรีบอาสาไปเอาชาแทนฉัน

"หือ? ก็ได้นะ"ฉันนั่งลงเหมือนเดิมและกินเค้กต่อ

ฉันกับลอว์นั่งกันต่อเงียบๆหลังจากที่โรสเดินออกไป นี่ก็ไปนานแล้วนะไปปลูกต้นชาเองรึไงก็ไม่รู้?

"ฟาร์"

"ว่า"

"เธอคืนดีกับคุณโคราแล้วรึยัง?"ลอว์ถามแล้วหันมามองฉัน

"ก็คุยกันแล้วอ่ะนะ"ฉันตอบกลับไปแต่ก็ไม่ได้หันไปมองเขา

ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรลอว์นักหรอกนะ ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าโรสนะตามใจลอว์ขนาดไหนจนเขาเอาแต่ใจตัวเองจะตายไป แต่พอคิดได้แล้วก็มาทำเป็นหงอย เหอะ! นิสัยเสียพอกันทั้งบ้าน!

"เธออย่าไปโทษคุณโคราเลยนะ... ทุกอย่างมันเป็นคนผิดของฉันเอง.."ลอว์พูดเสียงแผ่ว

"มันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละทั้งโรสที่เอาแต่ตามใจนายกับนายที่เอาแต่ใจ! ฉันนะยังพอเข้าใจกับนิสัยเสียๆของพวกนายแต่โลฟนะไม่แน่หรอกนะ หึ!"ฉันหันไปต่อว่าเขา

หวังว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกนะ..

"ใครคือโลฟ?"ลอว์ถามกลับด้วยใบหน้าที่งุนงง

"ก็หมวกฟางไงละ!"

"หมวกฟาง!? เธอไปสนิทกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?"แหมมม ร้อนรนขึ้นมาเชียวนะ

ปกติเวลาที่ฉันสนิทหรือใกล้ชิดกับใครมักจะตั้งชื่อเล่นให้เสมออย่าง เดอฟี่ โรส อะไรแบบนี้ แต่ลอว์เป็นคนเดียวที่ฉันไม่ได้ตั้งให้ ก็ดูสิ! ท่าทางเขาคงอยากจะสนิทกับฉันมากนักหรอก!

"มันไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่ต้องมาตอบคำถามนายนิ"ฉันว่าอย่างเย่อหยิ่งแล้วหันหน้าหนีเขา

"หนอย! เธอ..."เขาทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง

"มีอะไรกันเหรอ?"โรสเดินเข้ามาก่อนที่ลอว์จะได้พูด

"เปล่าหรอก"ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหาโรส

เห้อ~ เสื้อเลอะแบบนี้แสดงว่าคงไปซุ่มซ่ามทำชาหกมาละสิ มิน่าถึงได้ไปนานนัก

"เสื้อนายเลอะหมดแล้วนะ"หยิบผ้ามาซับๆน้ำชาที่เลอะเป็นแทบตรงเสื้อเชิ้ตสีขาวของโรส

"อ่า ผมซุ่มซ่ามไปหน่อยครับฟาร์"โรสวางถาดน้ำชาลงแล้วเอาผ้าไปเช็ดเอง

"เอาล่ะ! ฉันต้องกลับแล้ว"คงจะได้เวลากลับแล้วสิ

พูดจบฉันก็เดินออกไปทางประตูเพื่อที่จะกลับไปที่เรือของพวกหมวกฟางที่ตอนนี้ยังอยู่ที่ท่าเรือ

"ห๊ะ! ไม่ค้างคืนหน่อยเหรอ? นี่มันดึกมากๆเลยนะ"โรสเดินตามมาแล้วชักชวนให้ค้างคืนด้วย

แต่ไม่เอาด้วยหรอก แค่นี้ก็ใจอ่อนให้ด้วยมากแล้วนะ

"ไม่ละ ฉันต้องรีบกลับแล้ว บะบัยยย!"ฉันหันไปบอกลาเขาแล้วหายไปในทันที...

ถือว่าแผนกำลังดำเนินไปด้วยดีสินะ : )

__________

_______

_____


[โดฟลามิงโก้]

ตอนนี้เริ่มมืดแล้วผมนั่งลูบท้องด้วยตัวเองเบาๆบนเก้าอี้ที่แฟรงกี้ทำให้ เมื่อตอนเย็นผม ฟาร์เลน และกลุ่มหมวกฟางได้ทำการพูดคุยกันอีกครั้งในมือเย็นและมีการบอกชื่อของตัวเองกันทำให้ตอนนี้ผมรู้จักกลุ่มหมวกฟางหมดทุกคนแล้ว

จากการที่ได้พูดคุยดูเหมือนทานูกิตัวเล็กๆจะเป็นคนคอยดูแลผมไปส่วนใหญ่เพราะเขาเป็นหมอประจำเรือ และเนื่องด้วยผมที่มีความสูงผิดไปจากพวกเขาค่อนข้างมากทำให้แฟรงกี้กับอุซปช่วยกันทำสิ่งของต่างๆที่จะทำให้ผมสะดวกสบายมากยิ่งขึ้น ยกตัวอย่างเช่นเก้ากี้ตัวนี้ที่มีเบาะรองนั่งแบบนุ่มพิเศษ หรือเตียงขนาดใหญ่ที่ทำขึ้นมาโดยมีหมอทานูกิคอยควบคุมดูแลการสร้างเพื่อให้เหมาะสมกับคนท้อง

เอาจริงๆแล้วทำยังงงๆอยู่เลยนะ ทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ

"เห้อออ~~"ผมนั่งถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

"นี่ๆ ถอนหายใจมันจะทำให้อายุสั้นลงนะ"เป็นฟาร์เลนที่เดินเข้ามาหาผม

"เหอะ มันไม่มีทางสั้นลงหรอกน่า!"

"เหรอ~~~"กวน....จริงๆเลย

"ก็ใช่นะสิ!"ผมตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย

"อย่าโมโหสิ๊! เดี๋ยวเบบี้จะโมโหตามไปด้วยนะ!"

"รู้แล้วละน่า!"ใจเย็นๆ

ผมได้แต่กล่อมตัวเองอยู่อย่างนั้น หมอทานูกิบอกว่าถ้าผมรู้สึกยังไงลูกก็จะรู้สึกตามไปด้วยเพราะงั้นผมไม่ควรเครียด โมโห หรือเศร้า เพราะมันก็จะทำให้ลูกรู้สึกแย่แบบกับผมไปด้วย

"ฉันแค่อยากมาคุยด้วยเองน่าาา ไม่ได้ตั้งทำให้นายโมโหนะ"ฟาร์เลนว่าอย่างรู้สึกผิด

"รู้แหละ แต่ช่วงนี้อารมณ์ฉันมันไม่คงที่นะสิไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นตอนไหน"ในวันนี้นะ ผมมีหลากหลายอารมณ์มากๆทั้งโกรธ เศร้า เหงา ซึม หงอย น้อยใจ ไม่พอใจ ดีใจ ร้องไห้และอะไรอีกต่างๆนานา แต่ทุกๆครั้งก็พยายามทำใจให้สงบๆไปทุกครั้ง

"ก็อาการของคนท้องนี่นา ยังไงก็สู้ๆนะ"ฟาร์ว่าแล้วตีไหล่ผมเบาๆ

"ว่าแต่เธอละ มาหาฉันมีอะไร?"ผมถามเพื่อหาจุดประสงค์ที่เธอเดินมาหาเพราะเมื่อกี้ก็เห็นบอกว่าจะลงทะเลไปหาไข่มุกแล้วทำไมกลับมาเร็วนัก?

"นายคิดจะบอกคร็อกโคไดล์รึเปล่า?"ฟาร์พูดเสียงจริงจัง

อ่า เรื่องนี้เองสินะ ผมก็มีความคิดที่อยากจะบอกเขาอยู่บ้างอ่ะนะแต่ก็คิดว่าเขาคงไม่สนใจเด็กในท้องผมหรอก เจ้านั่นนะเกลียดเด็กจะตาย!

"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่แน่ใจนะ"

"ไม่แน่ใจในเรื่องอะไรละ?"

"ไม่แน่ใจในตัวคร็อกซี่ไงละ เขานะไม่เคยแสดงออกว่ารักฉันเลยนะ คนเราคงไม่มีอยากมีลูกกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักหรอก!"ที่ผมพูดไปทั้งหมดมันก็คือความจริงทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเป็นผลมาจากการที่ท้องรึเปล่า แต่มันก็ทำให้ผมคิดมากคิดเยอะในเรื่องต่างๆโดยเฉพาะ...

เรื่องของคร็อกโคไดล์

ถ้าเขาไม่ต้องการลูก ผมก็มั่นใจว่าจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับลูกได้ เลี้ยงเด็กนรกอย่างลอว์มาได้ ทำไมจะเลี้ยงลูกตัวเองไม่ได้กันเล่า!!

"อย่างงั้นเหรอ"ฟาร์พูดแล้วเดินมาใกล้ๆผมเพื่อลูบที่หน้าท้องไปมา

"เธอละ จะให้อภัยโรซี่มั๊ย?"ผมถามในสิ่งที่ตัวเองก็สงสัยไม่น้อยเพราะฟาร์ก็มีท่าทีใจอ่อนให้โรสหลายครั้งแล้ว

"นั่นสินะ"เธอก็ตอบไม่ชัดเจนพอๆกับผมนั่นแหละ!

"คงจะรอดูว่าโรซี่จะง้อยังไงก่อนละสิ!"ผมว่าอย่างรู้ทัน

ฟาร์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วกระโดดลงจากเรือไป คงจะไปหาอะไรทำอีกละมั้ง...

______

____


[คร็อกโคไดล์]


ผมกำลังหงุดหงิด! ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมเจ้านกบ้านั่นถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไปแถมยังดูเหมือนไม่พอใจอะไรผมอีก

หึ! อุตส่ามาหาถึงบ้านแล้วนะเว้ยยยย! ผมได้แต่คิดอย่างหัวเสีย โดฟลามิงโก้ไม่มาหาผมที่ห้องเลยตั้งแต่ที่ผมมาอยู่บ้านมัน ปกติถึงจะบอกว่าแยกห้องเดี๋ยวมันก็จะมาตามตื้อตอนกลางคืนขอนอนด้วย แต่ครั้งนี้ไม่มีแม้แต่จะมาหาเลยสักครั้งแล้วยังกล้ามาเมินผมอีกด้วย หึ้ย! มันน่าหงุดหงิดใจนัก

แต่ช่วงนี้ก็ยังไปดูมันไม่ได้อีกเพราะติดธุระเกี่ยวกับธุรกิจสำคัญสงสัยพอจบงานนี้ต้องไปคุยให้รู้เรื่องแล้ว! ผมได้แต่คิดเรื่องของเจ้านกบ้านั่นอย่างเหม่อลอย

"คุณคร.."

"....."

"คุณคร็อก.."

"....."

"คุณคร็อกโคไดล์ครับ!!!"

"ห๊ะ!"

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ผมเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว"คนตรงหน้าเป็นคนของบริษัทSAที่ผมกำลังทำธุรกิจด้วย

"อ่า ขอโทษด้วยครับผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ คงจะทำงานหนักไปก็เลยเพลียๆหน่ะ"ผมเลือกที่จะโกหกออกไป

แน่สิ! ใครจะบอกว่ากำลังคิดถึงเรื่องคนรักของตัวเองตอนนี้เล่า! คนอื่นเขาคงจะอยากมาทำธุรกิจด้วยหรอก!

"อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะครับ"หลังจากนั้นพวกเราก็เจรจากันต่อถึงเรื่องการต่อรองราคา...

_______


หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จผมก็ขอตัวกลับมาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะมาหาโดฟลามิงโก้ แต่พอมาถึงแล้ว...

กลับพบว่าเจ้านกบ้าไม่อยู่บ้าน!

คงจะออกไปที่ไหนกับเด็กคนนั้นละมั้ง ผมคิดอย่างใจเย็นและขึ้นไปอาบน้ำรอเจ้านั่นกลับมา...


__________/__/_____________.



Talk : ตอนนี้จะสั้นนิดนึงน้าาาา