คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันที่ยุ่งยากของซูซาน -*-
เวลา 5.30 P.M. วันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ.2011
ในยามเย็นอันเงียบสงบ ชายหาดฮาวายยังคงเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ร้านค้าที่ออกวางขายตามชายหาดเริ่มน้อยลง แต่ยังมีอีกจุดหนึ่ง จุดที่ไม่มีใครใคร่จะไปสักเท่าใดในฮาวาย...
หน้าผาอีกด้านจากหาดฮาวาย เป็นจุดที่มีคลื่นลมแรง และมีขยะเยอะเพราะไม่ได้รับการพัฒนา จุดนี้จึงไม่มีใครอยู่ หรือแม้แต่บ้านสักหลังก็ยังไม่มี เบื้องล่าง เต็มไปด้วยโขดหินมากมาย นี่จึงเป็นทำเลเหมาะที่เหล่าเงือกจะมานั่งเล่นกัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เงือกห้าพี่น้องจะมาเล่นน้ำกันบริเวณนี้ ทั้งห้ามีผมสีดำขลับ ดวงตาสีฟ้าที่ดูงดงามกว่าคนทั่วไปจนประกวดความงามได้สบายๆ
"นี่ๆ เจค พี่อย่าบอกนะว่าเราต้องไปสมัครเรียนที่โรงเรียนกลางเกาะน่ะ"จอห์น เงือกเด็กชายวัยสิบสามปี น้องชายคนที่สามร้องถามเจสัน พี่คนโตผู้ซึ่งมีหางสีเขียวเข้มอย่างเบื่อหน่าย หลังจากที่วันเกิดของเขาผ่านไปไม่นานในสิงคโปร์ ก็มีเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องลาออกจากโรงเรียน และตามคุณหญิงแม่(พวกเขามักจะเรียกอย่างนั้น ตามที่แม่ของเขานั้นแอ๊บแบ๊วเหลือเกิน ทั้งที่อายุพันกว่าปีแล้ว)จากสิงคโปร์มายังฮาวาย ด้วยการว่ายน้ำ และอาศัยอยู่ในบ้านตากอากาศใกล้ชายทะเล(หญิงแม่ต้องเอาสร้อยเพชรจากใต้น้ำมาแลก) แต่อยู่ได้ไม่นาน พวกเขาก็ต้องไปสมัครเรียนที่โรงเรียนทำเลงามใจกลางเกาะ ในฐานะพี่คนโต เจสันเข้าใจดีว่าจอห์นรู้สึกเบื่อค่ไหน... เหมือนที่เขารู้สึก
"ก็แน่ล่ะ เธอคงไม่อยากไร้การศึกษาหรอกนะ"ซูซาน พี่สาวคนรองของบ้านตอบแทนเจสัน ขณะที่ตาไม่ได้หันไปมองจอห์นเพราะเธอกำลังนั่งสางผมอยู่ (เป็นพี่ที่ดีมากเลย//ไรท์เตอร์) และเธอก็พร่ำต่อไป"รู้ไหมถ้าเราไปเรียนเราจะได้ความรู้มากมาย และฉันก็จะรู้ด้วยว่าสาหร่ายชนิดไหนที่จะทำให้ผิวฉันสวยงามละเต่งตึงรวมทั้ง....."อีกสี่คนไม่ได้ฟังที่เธอพร่ำหรอก ตรงกันข้าม แทบจะอยากมุดน้ำหนีด้วยซ้ำ แค่นี้ก็สวยแล้ว ยังจะสวยไปถึงไหนอีกเนี่ย จอห์นคิด เมื่อมองไปยังเด็กสาวผมตรงดำขลับ นี่ยังไม่นับหางสีชมพูอ่อนที่เปล่งประกายเลยนะ และดวงตาสีฟ้าเป็นประกายซึ่งจะดูงดงามยิ่งขึ้นหากไม่ได้พูดเรื่องความงามอยู่ในตอนนี้
"นี่ๆๆ ไปกันรึยังอ่ะ เบื่อแล้ว"ลูซี่และลีน่า ฝาแฝดหางฟ้าวัยสิบปี(ด้วยกันทั้งคู่)ขัดจังหวะการพรรณาความงามของพี่สาว ทั้งสองมีผมที่สั้นเสมอติ่งหู-*- แต่ลูซี่ผิวคล้ำกว่าลีน่าเล็กน้อย
(หนูไม่ใช่ใบเตย อาร์สยามนะคะ//ลูซี่,ลีน่า)
(โอ๋ๆๆ เขาไม่คิดขนาดนั้นหรอก(มั้ง)ลูก//ไรท์เตอร์)
"นั่นสิ พรุ่งนี้ต้องไปสมัครเรียนไม่ใช่หรอ"เจสันนึกได้ ซูซานเริ่มหัวเสียหลังตื่นจากภวังค์ความงามแล้วยังต้องฟังเจสัน จอห์นเริ่มหาววอดใหญ่ ก่อนจะขึ้นจากน้ำและใส่สร้อยของตนที่วาง(หรือหมก)เอาไว้ใกล้โขดหิน ทันใดนั้น หางสีมรกตที่่เปลือยเปล่ากลับแทนที่ด้วยขาที่ถูกคลุมด้วยกางเกงขาสั้น(ไม่ใช่บ็อกเซอร์) แล้วเดินไปอย่างไม่แคร์สื่อ ทิ้งให้พี่น้องสามคนยกเว้นเงือกสาวที่ไม่สนใจใคร(เพราะยังส่องกระจกอยู่)มองตาโตอย่างสงสัย... แต่ก่อนอื่น ทุกคนควรจะรู้จักไอ้ห้าเงือกต่างขั้วนี่ก่อน คนแรก พี่คนโตของบ้าน เจ้าของหางสีเขียวเข้มคนนี้ มีชื่อว่าเจสัน เขาเป็นคนเดียวของบ้านที่จะคอยดูแลน้องๆได้(ถ้าไม่นับแม่ที่แสนแอ๊บแบ๊วแต่โหดเวอร์)ด้วยฝ่ามืออากาศของเขา ปัจจุบันอายุสิบเจ็ดปี อยู่เกรดเก้าซึ่งจะอายุสิบแปดในเดือนหน้า ต่อมา แม่สาวที่นั่วสางผมอยู่นั่นน่ะ ซูซาน ร้องเพลงเพราะสุดๆ แต่ก็เป็นเงือก(ไม่)น้อยที่หลงตัวเองแบบสุดๆเช่นกัน ซึ่งถึงแม้มันจะเป็นความจริง แต่หลายครั้งก็ทำให้คนรอบข้างอยากจะอาเจียนอยู่หลายครั้ง(โดยเฉพาะพี่น้องของเธอ) ปัจจุบันอายุสิบห้าปี อยู่เกรดเก้า คนที่สาม ที่เดินจากไปเมื่อกี้ชื่อ จอห์น หัวโจกในการคิดเรื่องร้ายๆ แต่ถึงกระนั้น มนต์เรียกคลื่นและมนต์ทรายคันยุกยิก(เอาชื่อมาจากไหนวะนั่น)ของเขาก็เป็นที่ร่ำลือกล่าวขานไปทั่วสังคมเงือก ปัจจุบันอายุสิบสามปี อยู่เกรดเจ็ด และสองคนสุดท้าย ลูซี่กับลีน่า เจ้าของฉายาแฝดนรก เงือกฝาแฝดที่ไม่มีพลังอะไรเลย แต่เมื่อพวกเธอร้องไห้เมื่อไหร่ สิ่งที่อยู่ในละแวกนั้นอาจพังพินาศได้(ไม่แปลกเลยว่าทำไมถึงมีฉายาว่าแฝดนรก) เอาล่ะ ในเมื่อพวกคุณรู้จักห้าหน่อเรียบร้อยแล้ว ก็เชิญอ่านเนื้อเรื่องต่อไปได้เลย
บ่ายวันใหม่(ไวเหมือนจัดฉาก... ก็จัดฉากจริงๆนี่นา เนอะ)
"น่าเบื่ออ่ะ"สองแฝดที่นั่งบนโต๊ะม้าหินบ่นเปรยๆหลังจากที่จอห์นกลับมาจากการสมัครเรียน เจสันมองมาด้วยหางตาเล็กน้อย จริงอยู่ สามคนนี้เบื่อเต็มทีที่ต้องรอพี่น้องพ้องญาติสมัครกันให้ครบทุกคน แต่ที่เห็นจะเซ็งที่สุดก็คงจะมีแต่สาวน้อยซูซานที่บังเอิ๊ญ ได้คิวท้ายๆ ทำให้ตอนนี้ เธอนั่งหลับไปแล้ว ส่งผลให้สี่พี่น้องต้องรออย่างเหงาหงอย เวลาผ่านไปนานสามชั่วโมงกว่าจะถึงรอบของซูซาน ในเวลานี้ พี่ท่านช่างดูสดชื่น ในขณะที่คนอื่น...
"นี่ ทุกคน เดี๋ยวฉันมานะ^^"ซูซานตื่นเต้นจนตัวลอยเมื่อมีประกาศว่าถึงการสัมภาษณ์รอบของเธอ ซึ่งเป็นรอบสุดท้ายแล้ว แถมตอนนี้ยังบ่ายสามแล้วอีกต่างหาก
"ไปเถอะ พวกเราจะคอยพี่อย่างใจจดจ่อ...คร่อก"จอห์นตื่นมาพูดให้กำลังใจก่อนจะตกอยู่ในห้วงนิทราตามพี่น้อง
"ขอบใจจ๊ะ เป็นพี่น้องที่รักกันม๊ากมาก-*-"ซูซานชื่นชม(หรือถ้าบอกให้ถูกคือประชด)ก่อนจะเดินตรงไปยังหอประชุมใหญ่ เพื่อสมัครเรียน จะได้รีบกลับบ้าน
ณ หอประชุมใหญ่
ด้วยวิธีการสมัครที่สุดแสนจะบรรเจิด เธอต้องมาสมัครในชุดสุดท้ายของวัน แถมต้องนั่งรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้เข้าสอบสัมภาษณ์ ซึ่งมันก็...
"ชื่ออะไร นามสกุลอะไร"ครูคุมสัมภาษณ์สาว(กลางคน)ถามด้วยเสียงที่เย็นชา
"ซูซาน ฮาวายเลียค่ะ"ซูซานพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะเพื่อเรียกคะแนน
"อายุเท่าไหร่"แม้เธอจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเดิมก็ตาม-*-
"สิบห้าค่ะ"ซูซานก็ยังตอบด้วยเสียงที่ไพเราะ
"ทำไมต้องใส่สร้อยนั่นด้วย"คราวนี้หนักขึ้นกว่าเดิม เมื่อเธอถามเรื่องสร้อย
"สะ.....สะ..สร้อยประจำตระกูลค่ะ"ซูซานเริ่มตะกุกตะกักเล็กน้อย และหลังจากนั้น เจ๊ท่านก็ถามเรื่องส่วนตัวมากมายตั้งแต่เคยสอบได้ที่หนึ่งไหมไปจนถึงวันนี้ใครมาส่ง จากนั้น เจ๊แกก็พล่ามยาวถึงคุณสมบัติของการเป็นนักเรียนแห่งนี้ ซึ่งกว่าจะจบก็ปาไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว
"ขอบใจมากนะจ๊ะ ป้าลิเลียน"ไม่ทันทีเจ๊แกจะถาม ก็มีครูสาวคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
"ป้าลิเลียน!!!... หรอคะ"ซูซานโพล่งออกมา ก่อนจะได้สติเมื่อ
"ก็ใช่น่ะสิ ยัยเด็กไร้มารยาท"ยัยป้ายังไม่ทันได้ด่า ครูสาวก็ส่งสัญญาณประมาณว่าให้ออกไปเสียก่อน ยัยป้าส่งรังสีอมหิตมาให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินจากไป
"เอิ่ม ขอโทษจ๊ะ คนนั้นน่ะ ภารโรงของที่นี่เองแหละ พอดีฉันไปธุระนิดหน่อยก็เลยฝากแกมาสัมภาษณ์ตอนบ่ายแทนน่ะจ๊ะ แต่ตอนนี้คงสัมภาษณ์ได้แล้วล่ะ"ครูคนนั้นนั่งลงแล้วชี้แจง และก็สัมภาษณ์ใหม่อีกรอบ ชีวิตของซูซานช่างน่ารันทดเสียนี่กระไร ซูซานผู้น่าสงสาร
ตอนเย็น
"ทุกคน ฉันกลับมาแล้ว...ว้ายยย"พูดยังไม่จบ ซูซานก็ต้องร้องว๊ายทันทีเมื่อเห็นสภาพของสี่พี่น้องนอนหลับอุตุเหมือน(หรืออาจจะยิ่งกว่า)ตายเลยทีเดียว นี่เธอต้องอยู่ร่วมชาติกับพี่น้องพวกนี้จนถึงเมื่อไหร่เนี่ยยยยยT^T
"อ้าว มาแล้วหรอพี่"ลูซี่ตื่นขึ้นมา ตอนนี้ซูซานดีใจมาก อย่างน้อยก็ยังมีน้องสาวที่แสนน่ารักอยู่คนหนึ่ง"เห็นหรือเปล่าล่ะ พวกเรารอพี่ไม่ไปไหนเลย ฮ้าวววว ฟรี้"เอิ่ม จะเป็นอะไรไหมถ้าซูซานจะขอถอนความคิดเมื่อตะกี้ออกไปซะ จะมีใครที่มีชีวิตรันทดเพราะมีพี่น้องไม่เอาไหนเหมือนเธออีกไหมเนี่ย...
ห้าพี่น้องหารู้ไม่ว่ามีคนสองคนจับตาดูอยู่ห่างๆ ทั้งสองดูมีอายุที่เพิ่งผ่านวัยรุ่นมาไม่นาน เพียงแต่คนที่ใส่หมวกปิดบังใบหน้าไว้นั้น ดูเคร่งขรึมจนทำให้ดูสูงวัยไปหน่อย
"นี่ หัวหน้าครับ พวกนี้เองรึครับที่เราต้องจับน่ะ"ชายผมทองร่างเล็กที่มีหน้าตาแลดูสดใสเอ่ยถาม"ดูไปแล้วก็เหมือนคนทั่วไปนี่ครับ ไม่เห็นมีค่าอะไรเลย"เขาตอบพร้อมทำหน้าสงสัย ดูแล้วน่ารักเกินตัว
"ถูกแล้วล่ะ ถ้าเราจับพวกมันมาได้ เราจะรวยมหาศาลเลยทีเดียว"ชายสวมหมวกตอบแบบเรียบเฉย
"แต่ก่อนอื่น เราต้องพิสูจน์ก่อนใช่ไหมครับ ว่าถูกตัวรึเปล่า"ชายร่างเล็กเอ่ยถามอีกครั้ง
"ไม่ต้องหรอก เพราะฉันเคยเห็นมาแล้ว"อีกคนตอบอย่างมั่นใจ"ร่างเงือกของพวกนั้นน่ะ..." ชายอีกคนยิ้มน้อยๆพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ งานนี้ห้าพี่น้องคงจะตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่...
.................................................................
จบแล้วจ้า
กว่าจะรีไรท์จนจบได้เนี่ย ช่างยากลำบากมากกกเลยทีเดียว
เนื่องจากไรเตอร์คนนี้งานยุ่ง(หรือขี้เกียจ)มาก ขออภัยเป็นอย่างสูงจ้า
แต่ต่อไปนี้ ขอสัญญาว่าจะ(พยายาม)อัพให้เร็วขึ้นนะจ๊ะ
(ปล.อาจมีคำผิดบ้างนะ^^)
ความคิดเห็น