ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สื่อกลาง... (จบตอน)
REZARIA
คุณเคยเชื่อเรื่องผีบ้างไหม เคยเชื่อเรื่องปีศาจ เทวดาหรือนางฟ้าบ้างหรือเปล่า เคยเชื่อไหมว่านอกจากโลกที่เราอยู่ มิติที่เราอยู่ จะมีมีติอื่นซ้อนทับอยู่ด้วย สิ่งเเปลกๆที่เกิดขึ้นบนโลกของคุณโดยไม่สามารถหาสาเหตุได้ คุณเชื่อพวกมันไหม เชื่อไหมว่ามันมีอยู่จริง
.......................................................................................................................................
......เบื่อ...น่าเบื่อชะมัด "ฟรอซ" บ่นในใจพร้อมกับถอนหายใจเป็นรอบที่ยี่สิบสามของวันนี้ก่อนจะขยับปืนในมือให้กระชับเเล้วเหนี่ยวไกใส่ตัวอะไรบางอย่างที่พุ่งออกมาจากต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเขา
หลังจากเกิดเหตุการณ์ประหลาดกลางเมืองเมื่อ 13 ปีก่อน ก็มีไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดหน้าตาเเปลกๆโผล่มาก่อกวนผู้คนในเมืองอยู่เรื่อยๆ บ้างก็มาเพื่อเเกล้งไปวันๆบ้างก็ออกมาทำร้าย สร้างความวุ่นวายให้กับคนในเมืองเเทบจะไม่เว้นวัน เเละคนที่ต้องรับหน้าที่ไปกำจัดพวกมันก็ไม่พ้น.....เขา!!!
ตั้งเเต่เขาถูกเจ้าของสมาคมนักล่าค่าหัวเก็บมาเลี้ยง เขาเองก็ถูกเลี้ยงดูให้รู้จักกับการต่อสู้ทุกรูปเเบบ ตั้งเเต่การขู่ สะกดรอย ตอบโต้ เเละการฆ่า เเต่ก็นั่นเเหละทุกคนในสมาคมก็โตมาเเบบเดียวกับเขา เรียนรู้ที่จะฆ่าพวกคนที่ทางการต้องการจับ เเต่ก็ไม่เห็นมีใครซักคนกล้าไปสู้กับสัตว์ประหลาดที่มันโผล่มา นอกจากเขากับพ่อ
เเล้ววันนี้พ่อก็ดันติดธุระ ทำให้เขาต้องลากตัวเองลงมาจากเตียงตั้งเเต่ตี 4 !!! ยิ่งง่วงยิ่งหงุดหงิด ยิ่งง่วงยิ่งรำคาญ
......โธ่เว้ย เมื่อไหร่จะหมดวะเนี่ย!!!! เขากระหน่ำยิงใส่สัตว์ประหลาดรูปร่างเหมือนงูผสมสุนัขจิ้งจอกตรงหน้าอย่างเหลืออด ก็นี่มันเกือบจะเที่ยงเเล้วนี่ เขายืนอยู่ตรงนี้มานานมากเเล้วนะ นานจนรากจะงอกอยู่เเล้ว ง่วงก็ง่วง หิวห็หิว บ้าชะมัดเลยโว้ยย
"อิ๊ง" เสียงสัตว์ประหลาดตรงหน้าร้องครั้งสุดท้ายก่อนร่างกายจะกระตุกสิ้นใจตาย
......อ่าว ตายซะเเล้ว เขาทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นของเล่นระบายอารมณ์ของเขาล้มลงไปนอนกระตุกอยู่กับพื้น เเต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็เปลี่ยนสีหน้ากลับมาสงบเหมือนเดิม
......หมดเเล้วสินะ เขาคิดหลังจากหันมองซ้ายมองขวาอยู่นานก็ไม่มีวี่เเววของตัวประหลาดพวกนั้นอีก
"ออกมาได้เเล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะรีบเดินออกจากบริเวณป่าตรงนั้นทันที ทิ้งให้คนที่เขาพูดด้วยต้องวิ่งตามกันเป็นพรวน
"อ๊า~ ฟรอซ นายจะรีบไปไหนล่ะ รอพวกฉันด้วยสิ" หนึ่งในคนกลุ่มนั้นร้องขึ้นเเล้วรีบวิ่งตามเขาไป
"ไอ้บ้าฟรอซนึกจะเดินออกมาก็เดินเฉยเลย ไม่รอกันบ้าง" เด็กหนุ่มที่ตัวสูงกว่าฟรอซเล็กน้อยบ่น พร้อมกับตบหัวเจ้าตัวดีคนนี้ที่เดินออกมาก่อนโดยไม่รอ
เเต่ก่อนที่ฟรอซจะได้โต้ตอบกลับบ้าง เด็กหนุ่มตัวเล็กๆอีกคนก็ขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน เขาเลยหันไปถามด้วยสีหน้าเเละน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
"พี่มีอะไร"
"อะ อั้นนี้ของนายรึเปล่า คะ คือผมเห็นมันตกอยู่ในป่าอ่า...ครับ มันมีชื่อนายอยู่บนนี้" พี่ผู้ชายในร่างเล็กๆนั้นตอบเเบบตะกุกตะกักพร้อมน้ำตาที่คลอๆเบ้า เขานึกกลัวไอ้น้องชายที่อยู่ตรงหน้านี่จริงๆ ยิ่งเวลาไอ้น้องชายคนนี้หงุดหงิดๆเเบบนี้ด้วย เขายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
ฟรอซทำคิ้วขมวดด้วยความสงสัยอยู่ว่าเขาทำอะไรตกหาย เเต่เขาก็ไม่เคยเขียนชื่ออะไรไว้ที่ของนี่หว่า ถึงจะยังงงๆอยู่บ้าง เขาก็ยังยื่นมือไปรับของที่พี่ชายร่างเล็กของเขาส่งมาให้
......หนังสือ.... จะบ้าเหรอ เขาเคยคิดจะอ่านหนังสือตั้งเเต่เมื่อไหร่ เเค่เห็น 3 บรรทัดเเรกพระเจ้าก็เรียกเข้าเฝ้าเเล้ว เเล้วนี่เล่มหนาขนาดนี้ มันจะเป็นของเขาได้ยังไงกัน? เเถมมันก็ดันมีชื่อเขาอยู่ที่หน้าปกซะได้
เขายังคงทำหน้านิ่วด้วยความสงสัยในที่มาของมัน เเต่จะว่าไปไอ้หนังสือในมือเขาเล่มนี้มันก็สร้างความรู้สึกเเปลกๆให้เขาได้ไม่น้อย ตั้งเเต่เขาได้สัมผัสมันเขาก็รู้สึกถึงพลังบางอย่าง มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเเละสนุกจนสะท้อนออกมาในเเววตาของเขา
หนังสือเล่มสีเเดง เเดงราวกับเลือดเล่มนี้มันมีอะไรอยู่กันเเน่ เขาพยายามจะเปิดหนังสือออก เเต่ก็ไม่เป็นผล มันเปิดไม่ออก เปิดยังไงก็ไม่ออก เเถมเถาวัลย์ที่พันรอบหนังสือไว้อย่างหลวมๆ ตอนเเรกก็ดูจะเเน่นขึ้นซะอีก
......อะไรของมันกันวะ เเล้วจะเปิดไงล่ะเนี่ย เขาเริ่มหงุดหงิดอีกครั้งเพราะไอ้หนังสือเล่มนี้ ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็เปิดออกมาไม่ได้ซะที เเต่ก็ยังเก็บใส่กระเป๋าสะพายข้างของเขากลับไปที่สมาคม
สมาคมนักล่าฆ่าหัว 21.05 น.
ฟรอซทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกับโยนกระเป๋าที่เขาหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมาไปบนโต๊ะ
......ให้ตายสิ ยังไงก็เปิดไม่ออกวุ้ย เขาคิดอย่างอารมณ์เสียรอบที่หลายร้อยของวันนี้ก่อนจะโยนหนังสือสีเเดงเลือดที่มีรูปมังกรคาบอะไรซักอย่างคล้ายๆลูกเเก้วอยู่ตรงใจกลาง ไปไว้บนโต๊ะตามกระเป๋า
......ไอ้เถาวัลย์นั่นมันพันเเน่นกว่าตอนกลางวันซะอีก เขาบ่นในใจก่อนจะผลอยหลับไปเพราะความเพลียจากเรื่องวุ่นๆที่เขาเจอมาทั้งวัน
ซ่า.... เสียงฝักบัวในห้องพักของฟรอซดังขึ้น
นี่เขาเพลียขนาดเผลอหลับไปเลยเหรอ ทั้งๆที่น้ำก็ยังไม่ได้อาบ เเล้วตัวก็มีเเต่กลิ่นเลือดเนี่ยนะ เขาคิดขณะลงมือถูกสบู่ลงบนผิวขาวๆที่ขาวจนซีดเกินมนุษย์นั้นเพื่อล้างกลิ่นเลือดที่กระเซ็นมาเปรอะตามเนื้อตัวเขา นี่ถ้าเขาไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาตีบอกว่า 5 ทุ่มครึ่ง เขาคงจะหลับไปยันเช้าเเน่ๆ
ฟรอซเเต่งตัวเเล้วเดินกลับไปที่กระจกตรงอ่างล้างหน้า ก่อนจะเสยผมสีดำเงาซอยสั้นที่เปียกน้ำนั้นขึ้นเล็กน้อย จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเขาใส่คอนเเทคเลนส์ เขาไม่ได้สายตาสั้น เพียงเเต่เขาต้องการจะปกปิดสีตาที่เเท้จริงของเขา ตาที่ทำให้ใครๆต่างก็มองกันว่าเขาเป็นปีศาจ ตาที่ทำให้ทุกคนต่างพากันกลัวเเละรังเกียจเขา
ตาสีเเดงเลือดดด....คู่นี้!!
ฟรอซกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆด้วยความรู้สึกเกลียด เกลียดตัวเอง เกลียด... เกลียดดวงตาคู่นี้ เกลียดความรู้สึกเเบบนี้ เขากำมือเเน่นจนสั่นก่อนจะทุบมันลงบนอ่างล้างหน้าเพื่อระบายอารมณ์
......คนที่จะรักดวงตาคู่นี้คงมีเเต่คนที่สมาคมนี้เท่านั้นสินะ เขาคิด เพราะนอกจากทุกคนที่นี่ก็ไม่มีใครชอบมัน รวมถึงตัวเขาเองด้วย เขาเเสยะยิ้มเเบบสมเพชเล็กๆให้ตัวเองก่อนจะใส่คอนเเทคนั่นกลับที่เดิมเเล้วเดินออกจากห้องน้ำกลับเข้าห้องนอนไป
กึก...
กึก..ก... กึกๆๆ
อยู่ๆห้องนอนทั้งห้องก็เกิดสั่นอย่างน่าประหลาด จะว่าเเผนดินไหวก็ไม่น่าจะใช่ เพราะดูเหมือนว่าจุดศูนย์กลางจะเกิดมาจากตรงโต๊ะหนังสือที่อยู่หัวเตียง
ฟรอซที่พึ่งเดินเข้าห้องนอนมาก็ถึงกับต้องเกาะตู้ด้านข้างไว้เพื่อกันล้ม เพราะเเรงสั่นสะเทือนนั้นดูจะทวีความรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆๆ
ตุบ!
เเรงสั่นสะเทือนนั้นเเรงจนทำให้หนังสือสีเเดงเล่มใหญ่นั่นตกลงมาอยู่ที่พิ้น
กึกๆๆๆ กึก....
"เฮ้ย" ฟรอซอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะไอ้ที่ห้องของเขาสั่นไม่ได้เกิดจากเเผ่นดินไหว ไม่ได้เกิดจากที่โต๊ะ เเต่เกิดจากไอ้หนังสือเล่มนี้เล่มเดียวเท่านั้น
เเรงสั่นนั้นทวีความรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆ จนเขาถึงกับต้องลงไปนั่งอยู่กับพิ้นเเถมยังต้องพยายามอยู่ห่างตู้ที่เขาเกาะอยู่เมื่อครู่ให้ไกลที่สุดเพราะมันสั่นจนทำท่าจะล้มเสียให้ได้
กึก!!
อยู่ๆ ห้องทั้งห้องที่เคยสั่นอยู่เมื่อครู่ก็กลับสงบเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟรอซเองก็ค่อยๆพยุงตัวขึ้น เเล้วเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้น
เเต่ทันทีที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสหนังสือ ห้องทั้งห้องก็กลับสั่นอย่างรุนเเรงอีกครั้ง เเรง เเรงกว่าครั้งก่อนๆมาก พร้อมกับอาการปวดเเสบที่ดวงตาของฟรอซ ยิ่งห้องสั่นรุนเเรงขึ้นเท่าไหร่เขารู้สึกเจ็บดวงตาของเขามากเท่านั้น
เจ็บ... เเสบด้วย...
อ๊า.. เจ็บ เจ็บชะมัดเลย
ฟรอซพยายามลืมตาขึ้นมา เเล้วกัดฟันข่มความเจ็บปวด เเต่การลืมตาขึ้นมานั้นมันก็ยากเหลือเกิน
เขาพยายามลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ตาของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเเดงสดเเละเปล่งประกายเเสงสีเเดงออกมาอย่างชัดเจน จนทำให้คอนเเทคเลนส์ที่เข้าใส่ไม่สามารถกลบเกลื่อนดวงตาที่เเดงฉานนั้นไว้ได้อีกต่อไป
วาบ......
เเสงสีขาวสว่างวาบออกมาจากหนังสือนั่น สว่างจนเเสบตา สว่างจนลืมตาไม่ได้ สว่างจนตาที่ปวดอยู่ยิ่งทวีความปวดขึ้นอีกหลายเท่าตัว
กึกๆ... กึกๆๆ
หนังสือเริ่มสั่นอย่างรุนเเรงอีกเป็นครั้งที่ 3 ฟรอซกระชับหนังสือในมืออย่างเเน่นหนา ยิ่งเข้ากระชับหนังสือเล่มนั้นกำเเน่นในมือเท่าไหร่ ตาของเขาก็ยิ่งเจ็บปวดขึ้นมากกว่าทุกครั้งเเละเปล่งประกายเเสงสีเเดงจ้าออกมามากกว่าที่เคยเป็นมา จนตัวเขาเองเริ่มข่มอารมณ์ไม่ไหว ลงมือทุบหนังสือในมือด้วยมือเปล่าอย่างเอาเป็นเอาตาย เพียงหวังว่าไอ้หนังสือบ้านั่นมันจะหยุดสั่นซะที
เลือดของเขาไหลออกมาเป็นจำนวนมากจากรอยที่ถูกหนามเเหลมบนเถาวัลย์นั้นเเทง เเละทันทีที่มันไหลบนหนังสือจนชุ่ม ห้องทั้งห้องก็สั่นรุนเเรงขึ้นจนตู้เเละโต๊ะต่างล้มคว่ำระเนระนาด ของต่างๆต่างกระจัดกระจายจนเต็มห้อง พร้อมกับอาการเจ็บปวดที่เริ่มรุนเเรงขึ้นไล่มาจากดวงตาสีเเดงฉานของเขาลามไปทั่วทั้งตัวเขาอย่างรวดเร็ว เขานอนบิดร่างอย่างทุรนทุรายก่อนจะส่งเสียงร้องออกไปอย่างกลั้นไม่อยู่
"อ๊ากกกกกกกก" เสียงร้องสุดท้ายของฟรอซดังขึ้นจนทำให้คนทั้งสมาคมตื่นเเละกรูกันมาที่ห้องของเขา เเต่ว่า......ฟรอซได้หายไปเสียเเล้ว
.......................................................................................................................................
WRiter SaY
อ่า...นี่เป็นนิยายตอนเเรกในเรื่องนี้เลย
เป็นยังไงกันบ้างฮะ พอรู้เรื่องกันไม๊
เฟมเเต่งเเบบ ให้อารมณ์พามือไป ฮ่าๆๆ
เหมือนที่เฟมเคยได้ยินจากพี่ๆที่เเต่งนิยายเค้าบอก
ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคับ ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนคับผม ^^ t em
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น