รักต้องลุ่น ขอป่วนหัวใจของนายสลับร่าง

ลำดับตอนที่ #1 : -

บทที่ 1

                 “โอ้ย! นิยายที่ฉันแต่ง ทำไมถึงได้ซ้ำซากจำเจอย่างงี้นะ ฉันจะคิดพล็อตเรื่องที่แตกต่างได้ยังไง ในเมืองคนอื่นเขาคิดไปหมดแล้ว” ???Y_Y???

                ~ หมีแพนดา หมีแพนดา หมีแพนดา หมี หมีแพนดา ~ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น

                “ฮัลโหล”

                “ยัยปลา แกคิดพล็อตเรื่องได้รึยัง ฉันจะชวนแกไปเที่ยว เพื่อแกจะมีความคิดที่ดีบ้าง” นี่คือเสียงของ อ้อเพื่อนรักของฉันเอง วันนี้ท่าทางฝนคงจะตกหนัก จึงทำให้ยัยอ้อโทรมาหาฉัน

                “แล้วแกจะไปไหนเนี่ย ถึงได้เอาเรื่องพล็อตมาหลอกฉัน”

                “ฉันก็แค่จะพาแกไปดูหนุ่มหล่อที่เป็นนัดแข่งม้านะสิ แล้วสรุปแกจะไปไหม”

                “ไปก็ได้ รอฉันก่อนแปปนึงนะ”

                “เจอกันที่ หน้าสนามแข่งม้าฮิลลี่ ตอนสิบโมง อย่าสายนะ”

                “อืม”

                “พี่ลูกปลา ชวนสอนการบ้านให้มนต์หน่อย” นั้นคือเสียง น้ำมนต์น้องชายของฉัน บ้านฉันมีพี่น้องอยู่สองคนเท่านั้น ก็มีฉัน กับน้ำมนต์เนี่ยแหละ ฉันกับมันเป็นพี่น้องที่รักกันมาก แต่ก็ทะเลาะกันทุกวัน จนชาวบ้านแถวๆนี้ชินกันไปหมดแล้ว +-+

                “หว่า ท่าทางจะไม่ได้ ก็ฉันต้องไปข้างนอกแล้วหละแก ไปให้กิ๊กแกสอนไป๋”

                “พี่ลูกปลาใจร้าย”TOT

                “วันนี้ไม่วางคุยแล้วต้องรีบไป บ๊ายบายนะจ๊ะน้องรัก จุ๊บ” *V*

                ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าสนามฮิลลี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว สนามนี่เป็นสนามที่จัดได้ว่าใหญ่    เพราะด้วยชื่อเสียงของนักแข่งม้าที่เก่งมากแล้ว สนามนี้จะมีการแข่งม้าทุกสัปดาห์เพื่อวัดว่านักแข่งที่ฝึกมีความสามารถขนาดไหน ฉันชักจะตื่นเต้นแล้วสิ ^_*

                “สิบโมงกว่าแล้วนะเนี่ย ทำไมยังไม่มาอีกนะ” ตอนนี้ฉันกำลังรอยัยอ้อ มันไม่ให้ฉันมาสาย แต่ดันมาสายแทน เพื่อนของฉันนี้มันบ้าจริงๆ

                “มาแล้วๆ รอนานมั้ยยะ เผอิญฉันไปดูเขาซ้อมขี่ม้ากันนะ” โถ่ ที่แท้แอบไปดูก่อนแย่ชะมัด ปล่อยให้ฉันรออยู่ได้

                “แกนี่ จริงๆเลย แล้วเขาจะแข่งกันกี่โมงห๊ะ”

                “ใกล้เวลาแข่งแล้วแหละ เดี๋ยวฉันพาแกไปหาที่นั่งก่อนนะ”

                ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนอัฒจรรย์ ทำไมวันนี้มีคนมาเยอะจัง โดยเฉพาะพวกสาวๆ  ส่วนใหญ่การแข่งม้า จะมีแต่พวกผู้ชายเท่านั้นที่มาดูไม่ใช่หรอ ยกตัวอย่างเพื่อนฉันที่ไม่เคยจะชวนฉันมาดู แต่ครั้งนี้กลับชวน

                การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น กรรมการได้ออกมายืนที่สนามเพื่อจะยิงปืนส่งสัญญาณ

                “ปัง” เมื่อเสียงปืนของกรรมการดังขึ้น เหล่านักแข่งม้าก็รีบควบม้าออกจากจุดเริ่มต้น ท่ามกลางเสียงกรี๊ดของสาวๆ ที่ค่อยเชียร์อยู่บนอัฒจรรย์

                แต่ฉันก็ได้สะดุดตาเข้ากลับม้าขาวตัวหนึ่ง ที่มีแผงคอสีขาวสะอาดดั่งก้อนเมฆและนักแข่งม้าที่นั่งอยู่บนหลังม้า ด้วยท่าทีที่สง่างามกับชุดสีน้ำตาลเข้ม ที่มีรูปม้ายูนิคอร์นปักไว้ด้านหลังของเสื้อ จึงทำให้ฉันจดจ้องกับนักแข่งมาเบอร์เจ็ดอยู่เป็นเวลานานทีเดียว จนถึงขณะที่ม้าวิ่งเข้าเส้นชัย แต่ฉันก็ไม่เว้นสายตาออกจากเขา *-*

                “แกเห็นคนที่แข่งเบอร์เจ็ดปะ”ยัยอ้อพูดขึ้น

                “อืม เขาเท่ห์มากเลยหละ”

                “ฉันก็ว่างั้นแหละ เห็นแกมองเขาตลอดเลย”

                “แหะๆ”เพิ่งจะรู้ว่ามันสังเกตฉันด้วย นึกว่าจะจ้องแต่นักแข่งม้า

                พอถึงเวลามอบถ้วยรางวัลสำหรับผู้ชนะ “เป็นไปได้ยังเนี่ย” ฉันอุทาน เมื่อนักแข่งม้าเบอร์เจ็ดได้เข้ารับรางวัลที่หนึ่งของการแข่งขันนี้ จึงทำให้ฉันอึ้งไปอยู่ชั่วขณะ แต่ฉันก็ดีใจที่เขาได้รับรางวัล จนฉันเผลอตัวกรี๊ดออกไปอย่างสุดเสียง

                “นี่! ยัยปลาเงียบได้แล้ว ทุกคนหันมามองแกหมดแล้วรู้ไหม”

ฉันหันมองไปรอบๆตัว ทุกสายตามองฉันตาเดียว T-T ฉันรีบก้มหัวขอโทษทุกคนและนั่งมอง นักแข่งม้าด้วยความยินดี เมื่อนักแข่งม้าเบอร์เจ็ดถอดหมวกออกมา ภาพที่ฉันเห็นก็คือผู้ชายที่มีดวงตากลมโตสีน้ำตาล กับจมูกที่โด่งจนเป็นสัน และริมฝีปากที่ดูอวบอิ่ม จึงทำให้เข้ากันได้ดี กับผมสีเทาบลอร์ที่ดูยุ่งเหยิง แต่ดูดีมีสไตล์ และหุ่นที่บอกได้คำเดียวว่าเพอร์เฟค จึงทำให้ฉันสนใจและอยากรู้จักกับเข้ามากขึ้น แต่ฉันจะทำยังไงดีหละ

                “ยัยปลา ฉันปวดฉี่ ไปกับฉันหน่อยนะ”ไม่ทราบว่ายัยอ้อกระเพาะปัสสาวะรั่วรึไงนะ

                “มาปวดฉี่ อะไรตอนนี้”

                “ไปกับฉันหน่อยเถอะ”ยัยนี่เล่นลูกอ้อนและฉันก็ยอมยัยอ้อทุกที

                ฉันและอ้อลุกขึ้นจากอัฒจรรย์ เดินลัดเลาะออกมาข้างนอกเพื่อเข้าห้องน้ำ มีผู้คนลุมล้อมมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้  เห็นผีหรือไงนะ มุงกันอยู่ได้ เดินไม่ได้เลย ฉันมองไปตามทิศทางที่ผู้คนมองกันอยู่ ที่แท้หนุ่มหล่อคนนั้นก็ออกมาแจกลายเซ็นนั้นเอง

                “นี่! ยัยปลาฉันอยากได้ลายเซ็นจังเลย”

                “แกก็เข้าไปขอสิ” แปลกเนาะอยากได้ลายเซ็นแต่ดันมาบอกฉัน

                “ฉันปวดฉี่จริงๆ แกเข้าไปขอให้ฉันหน่อยนะ แล้วมาเจอกันตรงนี้”พอยัยนี่พูดเสร็จก็วิ่งตูดบิดเข้าห้องน้ำไป

                ยังไม่ทันจะได้เดิน ฉันก็ถูกเบียดเข้าไปข้างในแล้ว ว้าย! นี่ฉันจะล้มแล้วนะเนี่ย อย่าเบียดกันสิ อยู่ดีๆก็มีพลังมหาศาลจู่โจมมาที่ฉัน ทำให้ฉันต้องล้มลงไปกองอยู่บนพื้น ตุ้ม!

                อุ้ย! นี้พื้นอะไรเนี่ยนิ่มยังกับปุยนุ่นแถมยังอุ่นและมีกลิ่นน้ำหอมอีกด้วย สงสัยจะเป็นนวัตกรรมใหม่  ที่พื้นสามารถให้ความอบอุ่น และนุ่มนวลได้  ถ้าที่บ้านฉันมีพื้นยังงี้ก็คงจะดีสิ อยู่ดีๆก็มีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเรื่อยๆ

                “นี่ คุณช่วยลุกออกจากตัวผมที่ได้ไหม”เสียงนุ่มทุ้มกระซิบอยู่ที่ข้างหูของฉัน ทำให้ฉันตกใจ แล้วจึงรีบกระเด้งตัวขึ้นจากพื้นอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ จนทำให้หัวของฉันไปกระแทกกับคนที่มุงดูเข้าอย่างจัง Y_Y เจ็บจังเลย

                “อุ้ย! ขอโทษคะ”ฉันเอามือกุมหัว และหันไปมองที่พื้นอีกครั้ง ให้ตายเถอะ คนที่ฉันล้มทับเขาเป็นผู้ชาย นี่! ฉันนอนอยู่บนอกของผู้ชายหรือนี่ *//*

                นี่! คุณครับเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมคุณถึงหน้าแดงยังกะตูดลิงถือลูกท้ออย่างงี้ละครับ”

                “ใคร ใครหน้าแดง ตรงนี้ไม่มีใครหน้าแดงสักหน่อย ฉันไปนะ ขอโทษที”//*-*//

                “ยัยปลา แกทำอะไรนะ แล้วขอลายเซ็นให้ฉันยัง”เพื่อนฉันคนนี้มันรักฉันเลยจริงๆนะเนี่ย มาถึงก็ถามแต่ลายเซ็น

                “ฉันว่าแกคงไม่ต้องให้ฉันขอหรอก เดินมาประชิดตัวเขาแล้วนิ”ฉันเดินสะบัดก้นออกจากกลุ่มฝูงชนทันที

                “รอฉันด้วยสิ”ทั้งๆที่ปากบอกให้รอ แต่ยัยนี่ยังขอลายเซ็นจากหมอนั้นอยู่เลย เซ็งชะมัด

                แต่มีเสียงตะโกนตามหลังฉันมาว่า“ผมชื่อฮีโร่ครับ ยินดีที่ด้รู้จัก”เสียงนั้นทำให้ฉันยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น และยิ่งอายทวีคูณเข้าไปอีก เมื่อสิ้นสุดเสียงของเขามีเสียงหัวเราะดังตามหลังมา //*^*// ฉันจะต้องแกแค้นนายให้ได้

                ฉันคิดอะไรออกแล้ว ต่อไปนี้หมอนั้นคงมีประโยชน์กลับฉันไม่น้อย เหอะๆ ฉันต้องขอบคุณนายล่วงหน้า เพราะนายจะเป็นคนที่ให้คำปรึกษาแกฉันแน่ๆ โฮะๆๆๆๆ ^_5