คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : >>>.....6.....
ผมรีบบิดมอไซด์คู่ใจ เพื่อไปบ้านไอ้คิม เพราะบ้านมันอยู่ใกล้กว่าไอ้โอม
กิ๊งๆๆๆๆๆ ผมรีบกดอ๊อดประตูอย่างร้อนใจสักพักแม่คิมก็เดินออกมาเปิดประตูให้
“มาหาคิมหรอจ๊ะ คิมยังไม่กลับมาเลย เข้ามารอข้างในก่อนสิ” แม่คิมกล่าว
“ไม่เป็นไร เออถ้าคิมกลับมาแล้วคุณแม่ช่วยบอกคิมโทรหาผมหน่อยนะครับ” ผมตอบ
“อ่า..จ๊ะ ^^” ผมบอกลาแม่คิมแล้วก็รีบไปยังบ้านไอ้โอมต่อพอมาถึงผลก็เป็นอย่างคาดทั้งคิม และโอมยังไม่กลับบ้านเลยสักคน เรื่องนี้มันชักจะยังไงๆอยู่แล้วนะ เออ เกือบลืม ต้องไปร้านแสงจันทร์นี้หว่า - - แต่ว่าร้านแสงจันทร์มันอยู่ตั้งถนนข้าวสารนู่น ไม่ทันคิดอะไรมากผมก็รีบขี่รถไปทันที เพราะกลัวไม่ทัน
“เออ พี่ครับทางไปหลังร้านตรงไหนครับ” ผมถามชายคนหนึ่งที่คิดว่าจะน่าจะเด็กเสิร์ฟ
“ทางนั้นครับ” ชายคนนั้นตอบพลางชี้ไปยังทางเดินตรงข้าม
“ขอบคุณครับ” ไม่รอช้าผมก็รีบเดินไปทันที พอเดินไปใกล้จะจะถึงทางออกของร้าน ก็มีมือๆ หนึ่งยืนมาสะกิดผม O-O
“ใช่คุณ แซงค์หรือเปล่า” กึ๊ก แต่วตัวยังกะมาเฟีย
“อ่ะ…ครับ” ผมตอบอย่างตะกุกตะกัก
“เชิญทางนี้ครับ” ชายคนนี้พาผมไปที่รถตู้คันหนึ่ง ซึ่งจอดอยู่บริเวณหลังร้าน มันจะเอาผมไปทำอะไรหรือเปล่าอ่ะ ยิ่งหลาอๆ อยู่ด้วย - -
“ขอโทษนะครับ” พอชายคนนั้นพูดเสร็จเค้าก็เอาฟ้าสีขาวๆมาโปะไว้ที่จมูกผม แล้วก็…. - =zzz
อ่ะที่นี้มันที่ไหนเนี๊ย ผมตื่นมาแล้วต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อ สถานที่ที่ผมอยู่มนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับห้องทดลอง เอ้…อะไรหว่า อ้อ นีกออกแล้วพวกนั้นเอาผ้าสีขาวๆ มาโปะจมูกผมแล้วผมก๋สลบไปอ่ะ แล้วพวกมันจะเอาผมมาทำอะไรหรือเปล่า >< ( - -) (- - ) จะว่าไปก็ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้นี้หว่า เราจะสำรวจดูดีไหมอ่ะ ถ้าสำรวจแล้วพวกมันมาพอดีอ่ะ งืม แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง นิดเดียวเอง ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะ ผมเดินไปปที่โต๊ะหนึ่ง ซึ่งมีเอกสารกองอยู่บนโต๊ะมากมาย ผมเลยเปิดออกมาดู
รายชื่อบุคคลที่เข้าร่วมโครงการพัฒนา Fine to getter
ในนี้มีแต่รายชื่อโปรแกรมเมอร์ชื่อดังทั้ง นน้อยคนนักที่ในวงกาคอมจะไม่รู้จัก ผมอ่านมาเรื่อยๆ จนมาสะดุดกับชื่อๆ หนึ่ง วิทวัตน์ อาจองค์แก้ว นี่มันชื่อพ่อผมนี่หว่า เฮ้ยหรือว่า
กึก กึก >> ซวยอ่ะดิ มีคนกำลังเดินเข้ามา ทำไงดีหว่า อ่าา เอางี้หล่ะ ผมแกล้วทำเป็นสลบต่อ
กีก เสียงเปิดประตูเดินเข้า ตามด้วยเจ้าของเสียงฝีเท้าอันหนักอึ้ง คิดว่าน่าจะมาคนเดียว
“ตื่นเถอะครับคุณแซงค์ ผมรู้ว่าคุณแกล้งหลับ” กำ
“ง่า O-O” ผมตกตะลึงกับใบหน้าของชายที่เข้ามาเมื่อกี้ นี่มัน
“ผม Mr.Tennagon ครับ” โห ทินกรมาเองเลยหรอ อ๋ากกกก มีบุญโว้ยได้เจอกับโปรแกรมเมอร์ในตำนาน โฮ้ยยย ตายตาหลับแล้วไอ้แซงค์ - -
“คุณคงได้รับจดหมายกับแผ่นเกมส์ที่ทางเราส่งไปให้แล้วนะครับ” ครับได้ครับเล่นแล้วครับ - -
“อืมจากที่ผมได้สืบค้นข้อมูลเกี่ยวกับคุณมา โดยคร่าวๆ นะครับ ผมพบว่าคุณเป็นบุตรของหนึ่งในรายชื่อของผู้พัฒนาเกมส์นี้ ทางเราจึงได้เชิญคุณมาร่วมเป็นหนึ่งในองค์กรของเราเพื่อจะทำการเจาะข้อมูลเพื่อทำลายเกมส์นี่ ด้วยความสามารถของคุณ ผมหวังว่าคุณคงจะทำได้”
“ละ….แล้ว ทำไมต้องเป็นผมหล่ะ” ใช่อยู่ที่ผมเก่งด้านคอม
“คุณอยากเห็นหน้าพ่อคุณอีกครั้งไหมหล่ะ” ชายคนนี้ไม่ตอบคำถามผมแต่ยังคงถามกลับมา
“ก็…ยะ..อยาก สิครับ” ผมตอบเสียงสั่นๆ
“ดีมาก ผมให้เวลาคุณ 2 สัปดาห์คุณต้องทำลายระบบของเกมส์นี้ให้ได้ ไม่งั้น…..”
“ไม่งั้นอะไรอ่ะ…..” - -?
“ถึงเวลานั้คุณก็จะรู้ ” กำ
ชายคนนี้พูดจบแล้วก็เดินออกไป เค้าไม่ตอบคำถามที่ผมค้างคาใจไว้
พ่อ หรือ ทำไมพ่อไปเกี่ยวกับองค์กรนี้ อ่ะ แต่แม่บอกว่าพ่อไปทำงานต่งประเทศตั้งแต่ผมอยู่ ป.2 นิแล้วทำไมในรายชื่อนั้นจึงมีรายชื่อพ่อผมอยู่อ่ะ
แล้วทำไมต้องทำลายเกมส์นั้น เพราะว่ามันทำให้ผู้เล่นตายหรอ
แล้วๆๆๆๆๆ อะไรอีกต่างๆมากมายที่ทิ้งไง้ในใจผม
ผมเดินออกมาจากห้องทดลองนี้โดยไม่ลืม แอบหยิบใบรายชื่อนั้นออกมา แต่รู้ตัวอีกทีผมก็หยิบเอกสารอะไรก๋ไม่รู้ 2-3 แผ่นติดมือมาด้วย ช่างมัยเหอะแต่ตอนนี้รีบกลับบ้านดีกว่า
“คุณจะกลับแล้วใช่ไหมครับ” กลุ่มชายชุดเดิมตอนที่พามาออกมาถาม
“อ่ะครับ” โดยไม่รอคำตอยใดๆ ทั้งผมก็โดยทำให้สลบอีกแล้ง กำ
“ถึงแล้วครับ” ชายคนี้สะกิดผมเพื่อให้ตื่น อ่า…จะได้กลับบ้านแล้วโว้ย ไม่รอช้าผมรีบโดดลงจากรถตู้บ้าคันนั้นทันที วันนี้อะไรของมันวะ
ความคิดเห็น