คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : >>>.....10.....
ผมเดินออกมาจากบ้าน แล้วก็เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เกิดอะไรกับแม่อ่ะ แล้วเรื่องเจาะระบบขององค์อะไรนั้นหล่ะ เกมส์ประหลาดๆอะไรนั้นที่ผมได้รับ แถม หนังสือเกมส์นั้นก็มีแต่เรื่องๆแปลกค้างไว้ อย่าง เขียนไม่ตรงกับหลักการเขียน
“โวยยยยยยยย” ผมแหกปากขึ้น ซึ่งทำให้คนบริเวณนั้นหันมามองผม มองไรวะ -__-
ผมเดินไปร้านขายโทรศัพท์ของพี่โบ้ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมนัก
“อ้าว ว่าไงแซงค์ตัดสินใจซื้อได้ยัง” ผมส่ายหัวแทนคำตอบทำให้พี่โบ้ทำหน้าเซ็งนิดๆ
“พี่โบ้มีโทรศัพท์ออกใหม่ป่ะ” ผมถามไปงั้นๆหล่ะ
“อืม พี่เองก็เอามาลงเมื่อเช้า เอ๊ะ แม่แซงค์ก็ซื้อไปนิ แล้วแม่เป็นไงบ้าง”
“เออจริงดิ” ผมล้วงโทรศัพท์ออกมา
“อืม เครื่องนี้หล่ะ ถ้าเป็นไรร้านพี่รับประกันอยู่นะ 1 ปี”
“ครับ แต่มีเบอร์สวยๆไหมอ่ะ”
“อืม” พี่โบ้ยื่นเบอร์มาให้เลือก ผมสะดุดตากับเลขโทรศัพท์หนึ่ง คุ้นๆแหะ เหมือนเป็นเลขอะไรสักอย่างเลย
“เอาเบอร์นี้หล่ะ” ผมยื่นเบอร์นั้นไป
“ไส่เครื่องเลยไหม”
“ครับ” พูดจบผมก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้
“ทั้งหมด
ผมเดินออกมาจากร้านแล้วรีบกดโทรศัพท์หาพี่
“พี่ฟ้า” ผมกรอกเสียงลงไป
“ว่าไง”
“แม่เป็นไงบ้าง”
“หมอยังไม่ออกมาเลย”
“แล้วอยู่โรงบาลไหนอ่ะ”
“โรงบาลศรีภัณฑ์”
“อ่ะ อืม เดี๋ยวผมไปนะ”
ผมเดินออกไปหน้าปากซอยแล้วไปยืนรอรถ ระหว่างที่รอผมก็คิดอะไรไปเรื่อยๆ
อะไรช่วงวะ ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องแปลกๆ
อ่ะรถมาพอดี ผมก้าวขึ้นรถประทางเพื่อไปโรงบาล
รถประจำทางสายนี้ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆตามแรงของรถ
เฮ้อ….เมื่อไรเรื่องบ้าๆนี้จะหมดสีกทีอ่ะ
ติ๊ะ ตะ ริ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ‘พี่ฟ้า เรียกเข้า’
“แซงค์ ถึงไหนแล้ว อึกๆ”
“ใกล้ถึงแล้วฮะ แม่เป็นไงบ้างฮะ”
“แซงค์ รีบๆ มานะ พี่รออยู่หน้าห้องไอซียู ติ๊ดดดดดด ”
หรือว่า
ผมลงรถที่ป้ายรถเมล์แถวๆโรงบาลแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องไอซียูทันที นั่นไงพี่ฟ้า
“แซงค์” พี่ฟ้าวิ่งเข้ามากอดผมพลางสะอื้นไปด้วย
“แม่เป็นไรบ้างฮะ”
“แม่………..”
“O_O”
เมื่อกี้ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม แม่ผม ตายแล้ว พี่ฟ้าบอก ประโยคสั้นๆที่ทำให้เสียงรอบข้างเงียบลง ประโยคสั้นๆ ที่ทำให้ผมแทบเป็นบ้า ประโยคสั้นๆที่ทำให้ทุกอย่างรอบตัวผมอยุดลง
“แซงค์ แม่เราตายแล้ว ฮือๆๆ” พี่ฟ้ากอดผมแน่นขึ้น
“พี่ฟ้า ไม่จริงใช่ไหม แม่เราแค่บาดเจ็บใชาไหม” ผมพูดออกไปอย่างนั้นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบเป็นอย่างไง โวยยยยย ทำไมวะ ทำไม
หลังจากที่จัดงานอะไรๆ ผมก็กล่าวอำลาแขกที่มางานในวันนี้อย่างต่ำ สี้อยกว่าคนเพราะแม่ผมก็เป็นคนรู้จักกันในสังคมเยอะเหมือนกันไม่แปลกที่เห็นคุณหญิง คุณนาย เหล่าบรรดาคนดังๆมาร่วมงานนี้ให้แม่เสร็จผมกับพี่ฟ้าก็มาลอยกระดูกแม่ที่แม่น้ำเจ้าพระยากันสองคนเพราะญาติคนอื่นๆทำใจไม่ได้
“แซงค์พูดอะไรกับแม่ซิ” พี่ฟ้าพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“อืม” ผมมองออกไปที่แม่น้ำเจ้าพระยาพร้อมที่พี่ฟ้าโปรยเถ้ากระดูกแม่ลงไปด้วย
“แม่ฮะ ผมสัญญาว่าจะลากตัวคนที่ฆ่าแม่ออกมาให้ได้ ผมสัญญาฮะ รักแม่นะฮะ”
“ฟ้าก็เหมือนกันค่ะ ฟ้าสัญญา จะดูแลแซงค์ให้ดีค่ะ”
“พี่ฟ้า ไปเหอะ” ผมชวนพี่ฟ้าเดินออกไปเพราะถ้ายืนต่อผมคงทำใจไม่ได้แน่
พี่ฟ้าก็พาผมกลับมาในงาน ตอนนี้ก็เหลือแต่พวกญาติๆที่สนิท และเพื่อนบ้านที่ชวนกันเก็บงาน
พี่ฟ้าเข้าไปคุยอะไรก็ไม่รู้กับลุงแปบหนึ่งแล้วก็เดินออกมา
“แซงค์กลับบ้านเหอะ”
“ฮะ”
ผมเดินตามพี่ฟ้าออกไปขึ้น ภายในบ้านผมที่ตกแต่งสไตส์ออกญี่ปุ่นนิดๆผสมกับสไตส์ฝรั่งเศษ ผมมองเฟอร์นิเจอร์ทีตกแต่งบ้านพลางคิดถึงคนแต่งบ้านนี้ เฮ้อ ผมถอนหายใจนับร้อยรอบแล้วได้มั้งตั้งแต่แม่ตาย อีกประมาณอาทิตย์กว่าๆ ที่ผมเหลือเวลาในการเจาะระบบเกมส์บ้าๆนั่น ยิ่งปล่อยไว้นาน เกมส์นี้ยิ่งพรากชีวิตคน ไปอีกหลายคนแน่เลย พรุ่งนี้ผมจะต้องหาข้อมูลเกี่ยวกับการเจาะระบบเกมส์นี้ให้ได้มากๆ แล้วเรื่องบ้าๆนี้ก็จะได้จบลงสักที
ความคิดเห็น