แผนการร้ายอมหวานซ่อนเปรี้ยว

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

1

ไม่รู้จักฉัน…ไม่รู้จักเธอ

                “น้ำตาล น้ำตาล” เฮ้อเบื่อจัง !! อยากกินน้ำตาลก็ไปหยิบสิ

“น้ำตาล นี่ แกเหม่ออะไรเนี่ย” สวีดัด เจ้าคะฉันน้ำตาลเด็กสาวมัธยมปลายที่เต็มไปด้วยความใฝ่ฝัน เรียกว่าเพ้อ ดูจะใช่กว่าวันนี้เป็นเปิดภาคเรียนชีวิตมัธยมปลายวันแรกของฉัน ด้วยหน้าตาและระดับความฮอดแล้วฉันเลยถูกเรียกว่า ‘ชูการ์เลมอน’ อ่อ ๆ ทำไมน่ะหรอ เพราะ…

“นางสาวจิราพร จันทร์เสน” เพราะฉันสวยหน้าอมหวาน ลีลาซ่อนเปรี้ยวยังไงล่ะ 55

“น้ำตาล อาจารย์เปิ้ลแกเรียกน่ะได้ยินไหม” เพื่อนสาวฉันกล่าวเตือน

“เออ น่าตูได้ยินล่ะ ไม่ได้หูหนวก” ฉันโวยวายก่อนชักสีหน้าใส่เพื่อน

“จิราพร ฉันเรียกเธอ ไม่ได้ยินหรอ” อาจารย์ถามขึ้น “ไม่รู้สิค่ะ วันนี้หูของหนูมันไม่ค่อยจะดีซะด้วย เลยไม่ค่อยจะได้ยินเสียงแมลงวันมันบ่น” ฉันกระแทกเสียงใสอาจารย์

“นี่เธอ !! กล้าดียังไง” ตายล่ะ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย เนี่ยล่ะนิสัยขี้แกล้งของฉัน

“น้ำตาล แกทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ห่ะ”

“ไม่รู้ดิ ฉันก็ทำตามที่ฉันคิด คิดจริง ทำจริง ^^” ฉันพูดตอบเพื่อนสาวปนหัวเราะ

“เออ ๆ ทีหลังอ่ะอย่าทำอีกล่ะกัน ฉันละกลัวโดนไล่ออกจริงจริ๊ง”

“ไม่มีใครกล้าไล่ฉันหรอกน่า อย่าคิดมาก ไปกินข้าวกันเหอะ” ฉันพูดก่อนทีจะลุกขึ้นมุ่งหน้าไปโรงอาหาร

“เห้ย แก พี่คนนั้นอ่ะ โคตรหล่อเลย พี่เค้าอ่ะนั่งรถเมล์คันเดียวกะตูทุกวันเลยจริงๆนะแก” เพื่อนสาวอีกคนของฉันพูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางรั้วอีกฝั้งของโรงเรียน

“ไหนว่ะ ไม่เห็นมีเลยกินข้าวเหอะ”

ฉันพูด พร้อมตักข้าวเข้าปากไม่สนใจคำพูดของเพื่อน รั้วอีกฝั่งของโรงเรียนเป็นมหาวิทยาลัยเราพี่น้องร่วมสถาบัน ถ้าจะให้พูดคือ เราสามารถจบจากที่โรงเรียนนี้เอาเกรดไปเทียบของมหาลัยข้างๆได้ จะว่าไปพี่คนนั้นที่เพื่อนสาวของฉันพูดถึงก็หล่อดีนะ

“จิราพร !” อาจารย์ฝ่ายทะเบียนเรียกฉัน เฮ้อ จะโดนเรื่องที่ไปแกล้งอาจารย์ใหม่รึเปล่าก็ไม่รู้ ช่างเหอะ

“ค่ะอาจารย์” ฉันขานรับ

“เอาเอกสารทั้งหมดนี้ไปให้ฝ่ายปกครองมหาลัยข้างๆให้อาจารย์หน่อยสิ” อาจารย์เหมี่ยวพูด

“แต่อาจารย์ค่ะ ตอนบ่ายหนูมีสอบ” ฉันหาข้ออ้างทันที

“หว้า แย่จังเลยนะเรื่องที่เธอแกล้งอาจารย์คนใหม่เนี่ยคงต้องถึงฝ่ายปกครองแล้วมั้ง” ตายแล้ว อาจารย์เหมี่ยวรู้ได้ยังไงเนี่ย

“โอเคคะ ตึกไหน ห้องไหน ค่ะ” ฉันจำใจถาม

“ดีมาก ตึก 4 ห้องฝ่ายปกครองจ้ะ” อาจารย์เหมี่ยวฉีกยิ้มกว้างให้ฉันด้วยความพอใจ

ระหว่างทางเดินไปมหาลัยข้าง ๆ ป๊าดคนอะไรหล๊อหล่อ ‘เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือน…เธอ’

“น้องสาวจะไปไหนจ้ะ ให้พี่สุดหล่อไปส่งไหมครับ” ไอ้ผู้ชายหน้าไม่หล่อพูดแซวฉัน

“เฮ้ย ! น้องพูดด้วยไม่ยินหรอ เล่นตัวนักใช่ไหม” ไอ้เพื่อนของผู้ชายคนแรกตวาดขึ้นและเอื้อมมือหยาบๆของมันมาจับแขนฉันไว้

“นี่ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะ ปล่อย!” ฉันแผดเสียงขึ้น เอกสารในมือล่วงลงมากองกับพื้น “เพี้ยะ ๆ” มันตบหน้าฉันอย่างแรง พร้อมกับเพื่อนมันลากฉันเข้ามุมตึก และ…

“อั้ก” เสียงไอ้ผู้ชายหน้าไม่หล่อกับเพื่อนมันร้องเสียงหลง

“พวกมึงทำอะไร รุ่นน้องกูว่ะ” ผู้ชายหน้าหล่อคนใหม่ ขี่ม้าขาวมาช่วย

“เปล่าครับพี่ พวกผมเปล่านะครับ” พวกนั้นยกมือขึ้นไหว้ผู้ชายคนนั้น

“เปล่าก็ไปดิว่ะ” เขาตวาดขึ้น พวกผู้ชายไม่หล่อหนีกระเจิง กรี๊ดด เท่อ่ะ

“เป็นอะไรไหม เธอน่ะ” อ๊าย เขาถามเรา “ไม่เป็นไรคะ” ฉันตอบ

“เออดีละ แล้วนี่ไม่เข้าเรียนหรอออกมาเดินอ่อยเหยื่ออยู่ได้” O_O

“…” หงอยรับประทานไปแล้วทั้งตัว เฮ้ย พูดงี้ได้ไงว่ะ

“พวกมันแซวก็น่าจะเดินหนี รึว่าชอบ ทำเป็นเล่นตั…”

“เพี้ยะ” ฉันทนจนสุดจะวาดมือตบหน้าเขาอย่างเต็มแรง ก่อนที่จะเดินหนีเขา

“เธอ ! กล้าตบฉันหรอห่ะ” เขาตะโกนไล่หลังฉันและคว้าไหล่ฉันไว้

“มีอะไรอีกหรอค่ะ รุ่นพี่” ฉันถามและเอามือปาดน้ำตา แห่งศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงออกจากใบหน้า

“เธอร้องให้ เอ่อ …” เขาแสดงสีหน้ารู้สึกผิดออกมา

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันสมควรแล้วที่จะโดนรุ่นพี่ดูถูก พี่ค่ะเอกสารนี่อาจารย์เหมี่ยวโรงเรียนวานหนูไปให้ฝ่ายปกครองโรงเรียนพี่ หนูจะรบกวนพี่เอาไปให้ได้ไหมค่ะ” ฉันพูด

“ได้ครับ แล้วนี่จะไปไหนต่อ…”

“ฮือ ๆๆ” ฉันวิ่งหนีพี่เขาด้วยความผิดหวัง ฉันนึกว่าพี่เขาจะป็นคนดีกว่านี้ซะอีก