ภูติหันษาวิญญานอลเวง

ลำดับตอนที่ #1 : เช้าวันใหม่

   เหอะๆๆโอยๆๆๆสายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
 เเม่หะทำไมไม่ปลุกผมไห้เร็วกว่านี้เนีย  " อาว ต้องปลุกไห้เร็วกว่านี้หรอจ๊ะ อิอิ  ไว้วันหลังนะ "   เฮอ!จริงๆๆเลยช่างเหอะผมไปก่อนนะ

คับ  " เดียวๆๆเเล้วอาหารเช้าละ งันตั้งใจเรียนนะ "   

คาสึมะชิโร่  อายุ18ปี

เรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่6

นิสัย ร่าเริง เเต่เรื่องการเรียนไม่เอาไหน 

 "นายเเน่จัยนะว่าอยากได้เด็กคนนี้จริงๆๆ นะ   ก็นะทำไงได้มันลูกฉันนิ  "  ฮะว่าไงนะลูกนาย "  ตังเเต่เมื่อไร" ก็นานเเล้วละ เพราะงันถึง

ต้องเป็นเคาไงคงสนุกเเน่  5555+

เฮอสุดท้ายก็ไม่ทันจนได้สิเรา  งันขอโดดสักวันเเละกัน ว่าเเต่จะไปที่ไหนดีละ

เฮอ ก็ไม่มีที่ไปอยุ่ดี" เฮ  ว่าไงไอ้หนู "  ฮะผมหรอ   "อือนายนั้นเเละ"  "เออเเล้วคุณเป็นไครกันละเนีย " " เออฉันขอโทษนะที่ไม่ได้เเนะนำตัว ฉันโจกเกอร์  "เออช่างเหอะเเล้วมีธุระอะไรกับผมหรอ" คืออย่างนี้นะ ฉันก็ไม่ได้มีธุรอะไรมากมายนักหรอกเเต่ไปกับเราหน่อยได้ไหม

" เเฮะ เเล้วจะไห้ผมไปไหนกันเหล่า ไม่เอาอะผมไม่ไปด้วยหรอก" วิ้งๆๆ เเฮะสายตาเเบบนั้น อย่าร้องไห้นะเฟย ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด"

"งั้นหรองันก็คงต้องใช่วิธีสุดท้ายเเล้วสินะคับทายาทที่11" ปึกอัก หลับสักพักนะคับ


อือ หือ ที่นี้มันที่ไหนกันละเนีย

ตื่นเเล้วหรอคับ เฮยๆๆมันตัวอะไรกันละเนีย  อย่าเอาหูยึกยือมาไกล้ฉันนะ

นั้นก็มี  นี้ก็ด้วย โอยพี่หลอก  อย่างนี้มันไม่หลอกธรรมดาเเล้วมันยกกลองทัพมาหลอกเเล้ว ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆคลอก....................

อือ ฝันไปหลอกหรือเนี้ยเฮอ เราเนียนะชักฝุงซ้านไปไหญ่เเล้วเเต่ที่นี้ที่ไหนเนีย

สวัดดีอีกครั้งขอรับ "ฮะเออ ฝันอีกเเล้วหรอไม่ต้องกลัวมันเป็นเเค่ความฝัน โอยๆๆเจ็บนี้หว่าไม่ได้ฝัน"  เป็นอะไรขอรับท่านชิโร่ "อย่าเข้ามานะเจ้าปีศาจร้าย  .........

ข้านะหรอปีศาจร้ายเอาเถอะขอรับเอาไว้ค่อยคุยกันที่กลังดีกว่าท่านราชาจะเป็นคนอธิบายทุกอย่างให้ท่านฟังเอง

เเล้วที่นี้มันที่ใหนกัน

ที่นี้หรอขอรับ วังมืดขอรับ งันเอาเป็นว่า กระผมจะไห้เวลาท่านชิโร่อีก ครึ่งชั่วโมงเเล้วลงไปพบกันข้างล่างนะขอรับ

เอาละเด็กๆๆ "เด็กๆๆ อือ เเม่เจ้า"  สาวรุ่นสิบเจ็ดวัยเออน่าหมำสุดๆๆ "มามะท่านชิโร่เดียวพวกเราจะอาบน้ำไห้ท่านเอง " เอิก มันก็ดีอยู่หรอกนะ เเต่ว่า เอิกๆๆ " มันเเปลกนะเนีย " ไม่เป็นไรหลอกเพคะอีกไม่นานก็ชิน มามะ" ผ้าคลุมถูกปิดหายลับ

ไปพร้อมเสียงที่เบาเเล้วเเผ่วลงทุกที โอไม่อะไรเนีย ชิโร่หรือว่าจะ...." พักสตอบไม่ไช่โวย ออกไปให้หมด  ออกไปก่อนเถอะท่านชิโร่ยังไม่ชินนะ"  เพียงเเค่ไม่กีวินาที

เเต่เหมือนกับเวลาชั่วเเสนปี เอือกสถาพของบุรุษที่เคยเข้มเข็งกลับอ่อนปวกเปียก เลือดไหลออกเจ็ดทะวาน โออนาตใจนัก " เอือกที่หรอวิธีที่พวกมันจะไช่สังหารข้าโหดร้ายที่สุด ทำไมทำกับข้าเเบบนี้ถ้าข้าเลือดออกหมดตัวจะทำอย่างไง "
"ท่านชิโร่ไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ " ไม่ข้าไม่เป็นไร (โธ่ทำกลับข้าเเล้วยังมาถาม) ไห้พวกเราเข้าไปไหมเจ้าคะ " ไม่ไม่ต้องเราจะเสร็จเเล้วกำลังจะออกไปจะรอดไหมเนียตู"

..............ฝ่าบาท ท่านชิโร่ได้มาเเล้วพยะคะ............

เจ้าหรอลูกชายของ เร็คกะนะ   "ท่านรุ้จักพ่อของข้าท่านเป็นไครกันเเน่ะ"  อยากรุ้นะหรอ ข้าไม่บอกเจ้าหรอกเพราะไม่มีเหตุอันใดที่ข้าจะบอกกับลูกนกที่ข้าจับมาได้"  เเล้วท่านต้องการอะไร กลับเด็กอยางกระผมกันเเน่" มีเเต่ชิโร่เอ๋ย ข้าต้องการไห้เจ้าทำงานไห้ข้าอย่างหนึ่งเเต่ไม่ไช่ต่อนนี้หรอกข้าเเค่ไห้เจ้าเตียมตัวไว้เเล้วเราจะได้เจอกันอีกเเน่555555+ เออฝากความคิดถึงเเม่ของเจ้าด้วยนะ....