ภูติหันษาวิญญานอลเวง

ลำดับตอนที่ #2 : ฝันร้ายที่กลายเป็นจริง

  ชิโร่ ชิโร่ ตื่นได้เเล้วลูก " ฮะๆๆ อาวที่นี้มันที่บ้านนิ เเล้วไหงมาอยู่ที่นี้ได้ละเนีย เฮอที่เเต่ก็ฝันไปนี้เอง เฮอโล้งอกไปที"

เเม่คราบผมคิดถึงเเม่จัง" เเฮะวันนี้เป็นอะไรละเนียถึงได้ประจบเเม่จัง เอาละ ไปกินข้าวได้เเล้ว เห็นไหมเเม่เตียมอาหารไปเยอะเเยะเลย "  

 "  คราบ งันกินเเล้วนะคับ "    โห ซุปไก่นี้สุดยอดเลย  ยังสลัดผักนี้อีก   ไข่ดาวด้วย  โอเนือย่าง ผมรักเเม่ที่สุดเลย " 5555+ ชิโร่คุงนี้ก็นะ ค่อยๆๆกินสิจะเดียวก็ติดคอหรอก" อัก เฮะๆๆ " นั้นไงเเม่ว่าเเล้วไง นี้จะน้ำ "   เออ เกือบไม่รอด "  งันผมขอไปเดินย่อยอาหารหน่อยนะคับ  "  เเล้วอย่ากลับค่ำนักนะ " คราฟฟฟ " เอว่าเเต่ก็เเปลกนะเมื่อวานชิโร่เคากลับมาตอนไหนนะไม่เห็นรู้เรื่องเลยเฮอช่างเหอะทำงานบ้านต่อดีกว่า ทำงานทำงาน

"เหออากาศดีจังเลย "   เหะ ไครเคาทำอะไรตรงนั้นนะ  "   เห!ไอ้เจ้าตัวเมื่อวานนี้เนียน่า ไม่จริงนะ เราไม่ได้ฝันไปหรอ  " หะ ท่าน  นายท่าน  ท่านชิโร่  เฮยคนพวกนี้ทำไม่คอหันเองได้ละเนีย พวกเดียวกันงันหรอ  หือๆๆ ฉันไม่รู้จักนาย " 

ปล่อยนะ ปลอ่ยเซ   ทะท่านชิโร่ พวกมันรังเเกข้าน้อย จัดการมันเลย   "  หึ เจ้าเด็กตัว

กระเปียกเนียนะจะจัดการพวกเรา 5555+" อย่ามาดูถูกท่านชิโร่นะถึงท่านจะหน้าตาติง

ต๊องก็เถอะเเต่ท่านก็เป็นถึงผู้คุมกฎของ โกดดาคร์เลยนะ  " หึเจ้าเด็กเนียนะหรอโกริโกริ

5555+ อยากหัวเราะเป็น ภาษาปะกิจ  "  หึ ไม่เชือไช่ไหมงันเจ้าจงเเหกตาของเจ้าดูไห้ดี ชิง....ป้ายทองอาญาสิทธ์ไงละ " ไหนไหน 55555+ ไอ้ตั๋วจำนำนะหรอป้ายทองของเเกนะโกริโกริ " ไม่ไช่โวยผิดอัน ต้องอันนี้ "  เฮยของจริงหรอโกริโกริ คงไม่ได้อำข้า

หรอกไช่ไหม "  บังอาจมากนะอยู่ต่อหน้าท่านผู้คุมกฏยังไม่ก้มหัวให้อยากตายหรอ "   คราฟ ยอมเเล้วคราฟ โกริโกริ "  5555555 สะใจ


เออ นะ ฉันโดนตัวนายได้ไช่ไหมเนีย  " ได้สิขอรับ " เเล้วนายซือโกริโกริหรอ "   อือขอรับ กระผมเป็นคนสงสารของโลกวิญญาน ซือโกริโกริขอรับ  " เเล้วเออโลกวิญญาณหรอ
นายหมายความว่าไอ้พวกตะกีก็เป็นพวกวิญญาณนะหรอ" ไช่เเล้วครับโกริโกริ  พวกมันเป็นพวกวิญญานสวะ เป็นพวกที่ไปไหนไม่ได้ก็เลยวนเวียนอยู่เเถวนี้เเละขอรับ " หรอ

เเล้วนายมาหาฉันนายมีธุรอะไรหรอ "  เออเกือบลืมเเนะขอหรับ ท่านราชาไห้ฝากของมาไห้ท่านนะขอรับ " เอ้ ของหรอ อะไรเนียไม่เอาได้ไหมคงเป็นของพิลึกอีกนะสิ" อย่าพูดอย่างนั้นสิขอรับ ไครก็อยากจะมีโอกาสเเบบท่านชิโร่นะขอหรับ   " เเต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจนิ

ว่าทำไมฉันต้องไปทำอะไรบ้าๆๆนี้ด้วยนะ " เรื่องนันหรอขอรับถ้าเป็นเรืองนั้กระผมรู้นะขอรับ  "  เเล้วเรื่องมันเป็นอย่างไงหรอโกริ " ถ้าจะไห้ข้าน้อยเล่าก็คงนานนะขอรับต้องย้อนกลับไปเกือบสองหมืนล้านปี ตอนนั้นอณาจักรวิญญาณได้เเตกออกเป็นหลายชนเผ่าด้วยกัน การเเกร่งเเย่งชิงดีกัน เเต่ก็ไม่มีไครจะสามารถต่อกรกับดาคร์ไนท์ท่านมหาปฐม

กษัติของเราได้  ซือเสียงของท่านเป็นที่เลืองลือมากในโลกวิญญาน เเต่เเล้ว เมือสิ้นยุคของท่านดาคร์ไนท์ลงไป พวกเกเดี้ยน เงามืดเเห่งลางร้ายได้เข้ามาเยือนพวกเราเชื่อกัน

ว่าวิญญาณมนุษที่ได้รับไอมืดมากๆๆจะกลายเป็นพวกนี้ ด้งนั้นเราจึงจัดตังทีมปราบเเละ

กำจัดพวกมันขึ้นเเต่ไม่น่าเชือเลยจำนวนของพวกมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยหนำซำยัง

มี โซเงน ผู้บงการเบื้องหลัง พวกเราสู้มันไม่ได้เเละเกือบเสียโลกวิญญาณไห้กับพวกมัน เเต่ท่านราชาก็ได้ยกทัพขับไล่พวกมันจนเเตกออกไปได้ เเต่ท่านเองก็เสียพลังไปมาเช่น

กันเพราะฉะนั้นท่านจึงจำเป็นที่จะต้องเลือกท่านชิโร่ไงคับ" ฮะเเล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยละคนอื่นมีต้องเยอะออก "เรื่องนั้นกระผมก็ไม่รู้เหมือนกันท่านชิโร่เองก็คงต้องรอไปถามองราชาเอง งันกระผมขอตัวก่อนดีกว่านะขอรับ ไว้เจอกันนะคับท่านหัวหน้าคุมกฏ " 

ดะเดียว เฮอไปสะละ เลยยังไม่ได้ถามอะไรเลย เฮอ  ลำบากอีกเเล้วสิเรา เเล้วเราจะไปทำอะไรได้เนียถ้าเป็นคนธรรมดาก็ว่าไปอย่าง นี้อะไร วิญญาณเอย เรเดี้ยนเอย      

เเล้วจะเอาไรไปสู่ละเนีย เเต่ไอ้กล้องสีเเดงนี้มันเเปลกๆๆนะไม่เท่เอาสะเลยไม่น่าไว้ว่างใจเลยด้วย