{FiC Baramos}ฟิค:บารามอส[[OnCE UpOn]] จากวันนั้น...ถึงวันนี้

ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1 ความรู้สึกของเพื่อนคนหนึ่ง (โร เซวาเรส)

ความรู้สึกของเพื่อนคนหนึ่ง
โร  เซวาเรส 
………………………………………………
 ....ความรักเปรียบดั่งดอกกุหลาบ  ที่แม้สวยงาม แต่ก็เต็มไปด้วยหนามอันแหลมคม  เมื่อสัมผัส หนามเหล่านั้นก็มักแทงมือของผู้จับต้อง แต่..ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น มนุษย์ก็อยากลิ้มลองรสชาติแห่งความรัก....
 
คุณเคย...หลงรักใครซักคนหนึ่งไหม?
...คนนั้นมีเจ้าของหรือเปล่า...
แล้ว..เขารู้หรือเปล่าว่าคุณหลงรักเขาอยู่
รู้?..หรือ..ไม่รู้?
แต่ถึงเขารู้...คุณจะทำอะไรได้..
ในเมื่อ..หัวใจของเขายกให้ผู้อื่นไปเสียแล้ว

        “โร!!!” เสียงเรียกอันสดใสและเป็นเอกลักษณ์ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแนวปรัชญาที่เพิ่งยืมมาจากห้องสมุด หนังสือที่แม้จะน่าสนใจและตรงกับชีวิต หากแค่ ‘ เธอ ’ คนนี้เอ่ยว่าไม่อยากให้อ่านผมก็จะเผามันได้ทันที เพราะ..เธอ...ผู้นี้คือหัวใจของผม เจ้าหญิงเฟลิโอน่า  เกรเดรเวล
        “ มีอะไรหรือเฟริน?นายทะเลาะกับคาโลหรือไง?”เจ้าหล่อนหน้าบึ้งไปชั่วครู่ เมื่อผมเอ่ยถึงเจ้าชายน้ำแข็ง ก่อนหน้างอๆจะยิ้มแป้นเหมือนนึกอะไรออก
        “ รู้แล้ว! อาฮะ..ฉันนี่ก็ไปคิดอะไรยากๆอยู่ได้ ”
       “นาย..คิดอะไรออก? เรื่องไม่ค่อยดี(สำหรับผม)ใช่ไหม?” เธอจะทำอะไรอีกเฟริน
       “ขอร้อง!ไม่สิ!โร นายต้องเล่นละครเป็นแฟนฉันนะ!!!!”
ประโยคนั้นทำให้ผมเกือบช็อก หากไม่มีคำว่าเล่นละครอยู่อ่ะนะ

       
ตกดึกในคืนนั้นผมนอนไม่หลับเพราะมัวคิดถึงคำพูดของเฟรินที่บอกว่า
      นายช่วยเล่นละครเป็นแฟนฉันซัก2-3วันนะ  ไอ้คาโลมันจะได้รู้ซะบ้างว่าสาวๆสวยๆอย่างฉันไม่ได้มีมันเป็นตัวเลือกคนเดียว มีอีกเป็นกระบุง ฉันจะเลิกกับมันเมื่อไหร่ก็ได้  ถ้ามันไม่อยากยุ่งกับฉันมากขนาดนั้น ฉันก็จะเลิกกับมันเลย 
 ...แล้วทำไมไม่ให้พวกหนุ่มที่จีบเธอช่วยล่ะ?...
    โธ่!นายก็รู้พวกนั้นน่ะมันไม่น่าไว้ใจ ฉันเดินผ่านทีไร มองตาหวานเยิ้มเลยทุกที น่าขนลุกจะตาย
   ...ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ? ไม่กลัวฉันบ้างหรอ?...
...ไม่นี่ โรนายเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันไม่กลัวนายหรอก ถ้านายหน้ามืดอยากทำอะไรฉันจริงๆ ฉันนี่แหละจะถีบนายเอง...
 เฟริน..เธอคือผู้หญิง และฉันคือผู้ชายนะ หากฉันต้องการทำอะไรเธอจริงๆ เธอสู้ฉันไม่ได้หรอกนะ
แล้วเธอจะรู้บ้างไหมว่าการที่ทำแบบนี้ ทั้งเธอ ทั้งคาโล และทั้งฉันจะมีแต่เจ็บปวดเท่านั้น จะไม่มีใครได้รับความสุขเลย  ฉันเองก็คงเป็นแค่คู่รักในละครของเธอเองสินะ เธอเคยมองฉันในฐานะ...โร เซวาเรส..บ้างหรือเปล่า? ฐานะที่ไม่ใช่..เพื่อน..ของเธอ ก็ได้..หากมันเป็นความต้องการของเธอ แม้จะต้องเจ็บปวดและแลกกับอะไรก็ตาม ฉัน...คนนี้ จะทำเพื่อความต้องการของเธอ เหมือนทาสผู้จงรักภักดีต่อนายเหนือหัวตลอดไป..

        ตลอดเช้าที่ผ่านมาเฟรินทำตัวติดกับผมตลอด เราไปไหนมาไหนด้วยกัน นั่งเรียนด้วยกัน และกินข้าวด้วยกัน บ่อยครั้งที่เฟรินหันมองคาโล  แต่เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าก็ไม่ได้มองตอบ คงมีเฉพาะผมล่ะมั้งที่รู้ดีว่า นัยน์ตาที่แสนยะเยือกนั่น ร้อนรนเพียงใด ยิ่งผมกับเฟรินใกล้กันเท่าไหร่ เขาก็จะเริ่มอยู่นิ่งไม่ได้ มือขาวดุจหิมะเกร็งเครียดและสั่นระริก คาโลคงกลัว..กลัวว่า ผมจะแย่งเฟรินมาจริงๆ
       
         และมันก็เป็นอย่างที่เดาไว้ ตกเย็นก็มีจดหมายจากคาโลถึงผม เขาต้องการให้ผมไปพบเขาที่ยอดหอคอย
    “นายมีอะไรให้ฉันรับใช้หรือ?”  ผมเริ่มปล่อยวาจากวนประสาทออกไป
   “นายเป็นอะไรกับเฟริน”คาโลเริ่มถาม ดูท่าคงต้องใช้สติพอสมควร
    “นายว่าอะไรนะ? เรื่องแบบนั้นไม่เกี่ยวกับนายไม่ใช่หรือไง?”
   “ฉันถามว่านายเป็นอะไรกับเฟริน!!!!!!!”คาโลตวาดเสียงดัง ภาพเจ้าชายน้ำแข็งพังยับ เหลือเพียงคนคนหนึ่งที่พร้อมจะทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก ผมกำลังกลัวคนคนนี้อยู่หรือเปล่า?ไม่เลย..ผมไม่กลัว เหมือนทั้งคู่จะใจตรงกัน แล้วผม..จะดึงดันต่อไปทำไม 
   “เฟรินแค่ให้ฉันเล่นละครตบตานาย ว่าฉันเป็นคนรักของเธอ” ผมบอกทุกสิ่งทุกอย่างออกไป จบลงแล้วทั้งละคร และความรักของผม
   “ ทำไมนายถึงไม่ปฏิเสธเฟรินไป” คาโลถามดูท่าอารมณ์จะเป็นปกติแล้ว
   “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ บางที..การเห็นนายร้อนรนแบบนี้คงจะสนุกดีล่ะมั้ง” ผมเดินไปที่บันได คิดว่าจะลงไปข้างล่าง อยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
   “ ...นาย..ชอบ...เฟริน..ใช่ไหม?...” คาโลเอ่ยอย่างแผ่วเบา
  “..........”
  “..นายปิดฉันไม่ได้หรอก ผู้ชายด้วยกันดูกันออก แววตาที่นายมองเฟริน มัน..มากกว่าเพื่อน”
   “..........”
   “ทำไมถึงไม่บอกเฟรินไปล่ะ บอกว่านายชอบเธอมากแค่ไหน” คาโลยังคงพูด ในขณะที่ผมได้แต่เงียบ  ได้แต่บอกให้ตัวเองรีบไปจากที่นี่ แต่จิตใต้สำนึกกลับฉุดรั้งไว้ ในฐานะลูกผู้ชาย
   “...บอกไป แล้วได้อะไรล่ะ...นายจะหมดรักเฟรินหรือยกเฟรินให้ฉันหรือไง..”  ผมหันไปเผชิญหน้า  จ้องนัยน์ตาสีฟ้านั้นอย่างไม่เกรงกลัว   
   “ ไม่มีทาง!! ”  วูบหนึ่งที่นัยน์ตาฟ้านั้นวาวโรจน์ด้วยความโกรธ “ ฉันก็แค่เตือนนายด้วยความหวังดีเท่านั้น เพราะบางทีการที่เราบอกความรู้สึกออกไปจะทำให้อะไรง่ายขึ้น ”
    “ โดยการให้เฟรินรับผิดชอบกับความรู้สึกของฉันน่ะหรือ ” ผมไม่สามารถที่จะให้เฟรินมารับผิดชอบกับความรู้สึกที่ผมรู้สึกเพียงฝ่ายเดียวได้หรอกนะ มันเห็นแก่ตัวเกินไป
    “ เฟรินไม่ใช่เด็ก สามารถรู้ได้ดีว่าควรทำอย่างไร เธออาจตอบความรู้สึกนายไม่ได้ แต่ยังไงความสัมพันธ์ของนายกับเธอยังคงเหมือนเดิม ” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าคาโลพูดมากและจุ้นจ้านชะมัด แต่มันก็เป็นคำปรึกษาที่พอใช้ได้ล่ะนะ(ไม่อยากยอมรับ)
     “  นาย...ไม่กลัวฉันแย่งเฟรินไปหรือไง ” คาโลยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดคำพูดที่ผมแทบไม่เชื่อหู
     “  ฉันเชื่อใจนาย...เพื่อน  ”
 ผมถอนหายใจยาวอย่างเหน็ดเหนื่อย หันกลับจะลงไปข้างล่าง พูดเบาๆแต่หนักแน่น
     “ ขอเวลาฉันเตรียมใจหน่อยละกัน ”  ผมไม่ได้หันไปดูว่าคาโลทำยังไง รู้แต่ว่าหุบยิ้มน้อยๆที่ปากนี่ไม่ได้ซักที ทันทีที่ประตูเปิดขึ้นผมก็ยิ้มไม่ออก
     “ เฟริน!!!”  ผมเรียกเสียงดัง ทำให้คาโลหันมามอง ผมสบตากับนัยน์ตาที่เบิกกว้างสีน้ำตาลนั่น
     “  นาย...คงไม่ได้ยิน..ใช่ไหม ” เฟรินไม่ตอบ แต่ก้มหน้าพยักหน้าเบาๆ 2-3 ที
     “ อา..คือ..เฟรินก็อย่างที่ฉันบอกกับคาโลนั่นแหละ คือ...ฉัน เอ่อ..ชอบเธอ ” ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าอย่างไร ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วปิดไปก็คงเปล่าประโยชน์ สู้บอกๆไปเลยคงดีกว่า
 เฟรินยังคงเงียบ เธอไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมแม้แต่น้อย มือทั้งสองกำแน่น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า
     “ ขอโทษนะ ที่..ฉัน ไม่เคยรู้ความรู้สึกของนายเลย ไม่เคยรู้เลยว่านายจะรู้สึกยังไง เวลาที่ต้อง...แกล้ง..เป็นแฟนกับฉัน ไม่เคยเลย ขอโทษ...โร ฉันขอโทษ ” ดวงตาคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
ผมเห็นคาโลเริ่มทำอะไรไม่ถูก คงอยากปลอบสินะ ใช่แล้วล่ะ..ผมเตรียมที่อกหักตั้งแต่ต้นแล้วนี่ แต่ตอนนี้เจ็บชะมัดเลยแฮะ
     “ ไม่เป็นไร...เธออย่างร้องไห้เลยนะ ” ผมลูบหัวปลอบเธอ แม้ใจอยากจะดึงเข้ามากอดปลอบด้วยซ้ำ แต่หน้าที่นี้มันไม่ใช่ของผมที่นา “ ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ฉันตัดใจตั้งนานแล้ว ทำใจให้สบายนะ ฉัน...คนนี้ ยังคงเป็นเพื่อนของเธอเสมอ.. ”
ผมพยายามยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดให้เธอ ก่อนจะขอตัวลงไปข้างล่าง ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เศร้า เจ็บปวด ท้อแท้ เหนื่อย และลึกๆก็มีความโล่งใจอยู่
       “ โร!!!” ผมหันไปตามเสียงเรียก แม้ผมกับเฟรินจะห่างกันไม่กี่ขั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่าเราห่างไกลกันเหลือเกิน “ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม?”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามนั้น ก่อนส่งคำตอบไปพร้อมกับรอยยิ้มในฐานะ...เพื่อน
       “ แน่นอนครับ เจ้าหญิงเฟลิโอน่า”

สิ้นสุดกันทีสำหรับความรักที่ไม่มีทางสมหวัง สุดท้ายผมก็รับประทานแห้ว สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งหลังเศร้าหลังป้อมอัศวินโดยมีความมืดเคียงข้าง
    “ เอาแต่นั่งถอนหายใจเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก ” เสียงไม่หวานแต่ก็ไม่ห้าวดังขึ้นไม่ไกลนัก ผมหันไปสบกับเจ้าชองนัยน์ตาสีเขียวอีกคู่ มาทิลด้า  ซิลเวอร์  เจ้าหญิงแห่งอเมซอน เมืองหญิงแกร่ง
   “ ก็แค่หวังว่าการถอนหายใจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้ ” ผมเบนสายตามาข้างหน้า มองไปย่างไม่มีจุดหมาย
    “ เหอะ...คิดตื้นๆ ” เธอว่างั้น “ มีอะไรปรึกษาได้นะ เพื่อนกัน ฉันไม่คิดตังค์นายหรอก ” มาทิลด้ามานั่งใกล้ๆ ผม..ไม่ต้องการคำปรึกษาหรอกนะ แต่ผมอยากได้...
    “ เธอช่วยนั่งอย่างนี้ก่อนได้ไหม ฉันขออยู่อย่างนี้ซัก 1 นาที ”
    “ นาย!!! ”
    “ ขอร้องล่ะ แค่ 1 นาที 1 นาทีเท่านั้น ”
    ผมขอยืมไหล่ของมาทิลด้า เพื่อบดบังน้ำตาที่กำลังไหลออกมาช้าๆ แสงจันทราที่แม้งามกระจ่างเพียงใดแต่มันก็ช่วยเยียวยาจิตใจที่กำลังแตกสลายไม่ได้ น่าละอายเหลือเกิน ผม..ต้องขอยืมไหล่ของเธอ เพราะอกหัก หากท่านพ่อรู้...ผมคงไม่มีหน้ากลับไปพบท่าน แต่ขอล่ะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายเท่านั้น ผมจะไม่ร้องไห้ง่ายๆอีก
                                                    

         หัวใจ...ก็เหมือนแก้วที่บอบบาง หากได้การกระทบกระเทือนอย่างหนัก มันจะบุบ แตก ได้ง่าย มันจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้งนอกจาก ได้รับ...ความรัก...อีกครั้งเท่านั้น...

..............................................................................................................................................................................................

แก้ไขครั้งแรก 05/05/08

สวัสดีค่ะ ประเดิมตอนแรกด้วยวินค่า เป็นยังไงบ้าง เม้นต์บอกกันบ้างน้า ส่วนตอนต่อไปเป็นของฟอล์ค่ะ ติดตามอ่านกันด้วยนะคะ