คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 : you♡
“พะ พะ พูดบ้าอะไรของนาย คิดถึงประสาอะไรไม่ติดต่อกันเลยน่ะ”
“ไม่ใช่ไม่ติดต่อ แต่หาทางติดต่อไม่ได้”
“...”
“ฉันทำเบอร์เธอหายน่ะ แหะๆ อีกอย่างเธอก็ไม่เล่นไลน์L”
ทำไมผู้ชายคนนี้ ขนาดทำผิด เขายังทำให้ตัวเองถูกได้ เป็นผู้ชายประเภทไหนเนี่ย - -*
“โอ๋ อย่างอนน้า นี่ ฉันซื้อของมาฝากเธอเยอะแยะเลย^^” มาอีกแล้วรอยยิ้มพิฆาตใจ แอร๊ยยย ./////.
“นี่เด็กใหม่ อย่าเพิ่งสร้างสัมพันธ์กับเพื่อนนี้จ้ะ เรียนก่อนนะJ” และบทสนทนาเราก็หยุดไว้แค่ตรงนั้น
“โหหห โรงเรียนใหม่นี่กว้างกว่าโรงเรียนตอนประถมเยอะเลย เธอคงวิ่งสนุกเลยดิ” เอ่อ คือฉันก็ไม่ใช่นักวิ่งหรืออะไรนะ แต่เขาหมายถึงฉันซนนั่นเอง - -*
“มัธยมเขาเลิกวิ่งกันแล้วแหละ ยิ่งม.ปลายเขาก็เลิกเล่นเป็นเด็กกันแล้ว”
“ทำไมล่ะ *0*”
“เพราะ...” เพราะแกทำใจฉันสั่น ฉันว่าเขากลับมาคราวนี้เขาดูเป็นคนขี้เล่น เจ้าเล่ห์มากกว่าเดิม และนั่นมันไม่ดีต่อสุขภาพใจฉันเลยTT^TT
“เพราะ?”
“ก็โตแล้วไง ก็เลยเลิกเล่น”
“เกี่ยวที่ไหนอะ โตแล้วเล่นไม่ได้เนี่ยนะ ไร้สาระ”
“ถ้าไม่ฟังจะถามทำไม -0-“
“โอ้โห เพลงนี้ฉันเคยฟังนะ ของนิว-จิ๋วใช่ปะ ไปอยู่นู่นฉันก็ฟังแต่เพลงไทยนะ ^^”
“หรอ อืม”
“ทำไมแกดูพูดน้อยลงอะ เราไม่สนิทกันเหมือนก่อนแล้วหรอL”
แกเคยฟังเพลงผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิงปะล่ะ แง้!!! ฉันไม่อยากจะรู้สึกอย่างนี้เลย ความรู้สึกนี้มันเพิ่งจะมาเด่นชัดก็ตอนที่ฉันเริ่มคิดถึง ไม่สินึกถึง เขาบ่อยๆ บ่อยมากๆจนกลายเป็นคิดถึง แล้วพอเขากลับมา อาการมันก็กลายเป็นอย่างนี้ TT^TT
“ป่าวสักหน่อย แกคิดมากน่า ฉันโตขึ้นไง เลยพูดน้อยลง อิอิ”
“เกี่ยวที่ไหนฟะ แกนี่ชอบเอาเรื่องโตขึ้นมาพูดจัง ความสูงของแกไม่เห็นจะพัฒนาอย่างที่แกพูดเลย อะไรๆมันก็ดูเป็นเด็กอยู่เหมือนเดิม” ขณะที่พูดสายตาเขาก็สำรวจไปทั้งตัวของฉัน
“อ๊ากกกกกกก!!! ไอ้ลามกกกกกก”
แล้วก็เหมือนเราเป็นเด็กชายกับเด็กหญิงอีกครั้ง ฉันวิ่งไล่ตีเขาไปรอบสนามของโรงเรียน จนเราเหนื่อยก็นั่งพักกันกลางสนาม
“เห็นไหม แกโตแต่แกก็ยังวิ่งเล่นได้^^” อ๊า รอยยิ้มกลิตเตอร์วิ้งๆมันเปล่งประกายชะมัด
"วิ่งเล่นกันเป็นเด็กเลยนะ" คิงเดินเข้ามาเงียบๆพร้อมทรุดนั่งลงข้างฉัน ฮื้มมม คิดเหมือนฉันเลย -0-
"ฮ่าๆๆๆ คนเรามันก็ต้องมีช่วงเวลาที่เป็นเด็กกันบ้างดิวะ ไอ้แก่"
"หึ วันนี้ฉันก็ไม่ต้องไปส่งเธอแล้วสินะ เพื่อนบ้านเธอมาแล้วนี่" ทุกวันคิงต้องไปส่งฉันน่ะ เพราะทรีเป็นคนสั่งไว้ ขนาดหมอนี่ทิ้งฉันไป เขาก็ยังเป็นห่วงฉันเมือนเดิม -0-
"ฮ้า แน่นอนนนน รู้สึกดีชะมัดได้กลับมาที่ของตัวเองเนี่ย" แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่ามือของหมอนั่นโอบแขนฉันไว้แน่น
แล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว คาบบ่ายเราแทบไม่ได้เรียนอะไรเลย เพราะอาจารย์ต่างมีประชุมใหญ่เกี่ยวกับการจัดงานกีฬาสีสัมพันธ์ พวกเด็กๆก็เลยพากันนั่งเล่นนอนเล่นกันอย่างสนุกสนาน เพราะอาจารย์ไม่ให้กลับบ้าน ทรีเล่าเรื่องที่เขาไปเจอะเจอมามากมาย ทั้งสถานที่ท่องเที่ยว เพื่อนที่นู่น การเรียนของที่นู่น ฉันกับคิงต่างพากันหัวเราะกับมุกที่เขาปล่อยออกมา เพื่อนในห้องบาคนก็มานั่งเชื่อมสัมพันธมิตรกับเขารวมทั้งแก๊งสวยประจำห้องด้วย
"สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อหมอนอิงนะ ส่วนนี่เพื่อนฉันชาช่า แล้วก็ วีวี่"
"ทรีครับ^^"
ต้องส่งสายตาอย่างนั้นให้ด้วยอะ L
“ทรีมีไลน์ไหม เราขอไว้หน่อยสิ เดี๋ยวมีงานอะไรเราจะได้บอกได้^^”
เจอกันวันแรกก็ขอไลน์เลยหรอ! หยามหน้าฉันไปหน่อยไหมยะ LLL
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก เรามีวาดฝันไว้คอยบอกแล้วแหละ^^” แกหยุดยิ้มอย่างนั้นสักที!!!!
“อุ๊ยตาย! ทรีคงไม่รู้สินะ ว่าวาดฝันน่ะ ขี้ลืมที่สุดในห้องเลย ขนาดการบ้านวันนี้ยังไม่เอามาเลยนะ คริคริ”
ฉันไปลืมไว้ตรงส่วนไหนของยัยนี่กัน ง่า! L สวยโดนรุมค่า
"พอได้แล้ว พวกเธอนี่มัน"
"เห้อะ เป็นห่วงเป็นใยกันจังนะ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันสักทีล่ะ เอ๊ะ หรือว่าเป็นอยู่แล้ว อุ๊บบ ><"
ฮือ! เป็นอย่างนี้ตลอดอะ! ฉันไม่เคยชนะยัยสามสาวนี่ได้เลย พวกเธอมองฉันเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่าง ถ้ามีใครเข้ามาทำดีกับฉัน พวกเธอจะคอยมาจิกกัดอย่างนี้ LLL
“จะเป็นแฟนกันได้ไงล่ะ ก็วาดฝันเป็นแฟนเราJ”
“...”
“...”
“จะ จะจริงหรออ 0.0”
จริงก็บ้าแล้ว TT^TT แค่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อก็เท่านั้น
ออดดดดดดดดดดดดด
"ออดดังแล้วอะ เรากลับบ้านกันได้แล้วใช่ไหม...ไปก่อนนะต้องพาแฟนไปส่งบ้านน่ะ ^^" แล้วหมอนั่นก็เก็บของใส่กระเป๋าพร้อมถือกระเป๋าฉันแล้วก็จูงมือฉันออกจากห้องเรียน
"ทำไมแกไปบอกพวกนั้นอย่างนั้น แกกลัวฉันเรียนอย่างสงบสุขหรอTT^TT"
"ก็ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าแก อย่างน้อยพวกนั้นก็ไม่กล้าเล่นงานแกไปสักพัก ถ้าฉันยังอยู่ข้างแก เชื่อดิ!! ไปกลับบ้านกันเถอะ"
แล้วเขาก็เปลี่ยนจากที่แค่จูงมือเป็นคล้องคอฉันไว้ ถือกระเป๋าให้อีกต่างหาก คนดีชะมัด ><
LET's TALK
ย้ากกกกกกกกกกๆๆๆ
กัดหมอนกันไป ><
ทรีน่ารักเว่อร์อะะ
เม้นกันสักนิดจิตเบิกบาน ♥
ความคิดเห็น