DANGER Boy & DISNEY Girl.

ลำดับตอนที่ #11 : You're just the one that I've been waiting for.

© Tenpoints !
 

You're just the one That I've been waiting for


 

 #วันต่อมา

      วันนี้ฉันต้องแบกร่างมาเรียน เพราะมีวิชาที่สำคัญอยู่ เมื่อเช้าตอนตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วส่องกระจก นี่นึกว่าที่บ้านมีผีจริงๆ สภาพนี่ ศพมากๆๆๆๆๆๆTT^TT ขอบตาดำเพราะไม่ได้นอน ชนิดที่คอนซิลเลอร์ก็ไม่สามารถช่วยได้ ถุงใต้ตานี่เท่าถุงใส่โอเลี้ยงหน้าปากซอย หน้าจากซีดอยู่แล้ว ซีดเข้าไปอีกเพราะไม่ได้นอน นี่ฉันต้องไปมหา’ลัย สภาพนี้หรอเนี่ย (น้ำตาแทบไหล)

      พออาบน้ำแต่งตัวแล้วแต่งหน้าเล็กน้อยให้ตัวเองไม่ดูเหมือนศพ(คิดว่านะ?) เดินลงมาเจอพี่จอมทัพนั่งดื่มกาแฟอยู่ พอเห็นหน้าฉัน เขาก็ถึงกับพ่นกาแฟออกจากปากทันที ตกใจอะไรเนี่ยYY;;

     "นี่เราจะไปสภาพนี้จริงหรอ  วันนี้ไม่ต้องไปก็ได้นะ" เมื่อเห็นสภาพฉัน พี่จอมทัพก็แทบจะให้หยุดเรียนเลยทันที  ฉันว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนะ(เหรอ?) แต่ฉันก็มั่นใจว่ายังไงวันนี้ต้องไปมหา'ลัยให้ได้ เพราะวันนี้ฉันมีคลาสเรียนพร้อมกับวินนี่ อย่างน้อยฉันก็อยากจะรู้ว่าเขาจะมาไหม

     "ขอมินไปเถอะนะคะ มิน ก็แค่...อยากไปเจอ...เขา..." เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะร้องไห้อีกรอบพี่จอมทัพที่จัดการเช็ดรอยกาแฟที่ตัวเองพ่นออกมาเสร็จแล้วก็รีบพยุงฉันไปขึ้นรถทันที  นี่ฉันไม่ได้ป่วยนะ ก็แค่รู้สึกไม่ดี ตัวยังไม่ร้อน อุณหภูมิร่างกายยังอยู่ที่ 37 องศาเซลเซียสเหมือนเดิม  จะมีก็แค่ใจที่มันเต้นจังหวะเปลี่ยนไป

    

     สุดท้ายพี่จอมทัพก็ขับพาฉันมาส่งถึงหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งเป็นที่ที่ทำให้ฉันได้พบกับเขาครั้งแรก ถ้าฉันไม่อยากเข้าคณะนี้ ฉันจะได้เจอเขาไหมนะ ที่มหาวิทยาลัยที่กว้างขนาดนี้ เราจะบังเอิญได้พบกันไหมนะ แล้วถ้าเขาไม่เข้าวิศวะล่ะ เราก็คงไม่ได้เจอกัน ไม่รู้จักกัน ไม่สนใจกัน ไม่มองหน้ากัน เดินผ่านหน้ากันไปอย่างคนไม่รู้จักกัน  มันจะดีกว่านี้ไหมนะ ดีกว่าตอนที่รู้จักกันแล้ว แล้วต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน  ทำเป็นไม่สนใจกัน แล้วเดินผ่านกันไป เหมือนเป็นธาตุอากาศ โอยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ><;;;

 
     "หยุดคิดอะไรไร้สาระแล้วเดินเข้าไปเรียนได้แล้ว เลิกแล้วโทรหาพี่ด้วยล่ะ"  เมื่อเห็นว่าฉันยังยืนเอ๋ออยู่ข้างรถ พี่จอมทัพจึงลดกระจกลงมาบ่นฉัน ก่อนจะขับรถออกไป

    'ตอนนี้หนูคิดถึงพ่อกับแม่จังค่ะ เมื่อไหร่จะกลับมาคะ'

    ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันเหงามาก หรือเพราะไม่มีใครจริงๆ ฉนถึงส่งข้อความนี้ไปหาแม่ถึงต่างประเทศ  แต่ตอนนี้ฉันคิดถึงท่านทั้งสองจริงๆ เข้าใจแล้วว่าคำว่า ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่ นั้นเป็นยังไง  

    "อ้าว มินนี่  เมื่อวานไอ้วินไปตามเธอแล้วมันก็หายต๋อมไปเลย  นี่ไปทำไรกันมาเนี่ย" เมื่อเดินเข้าไปใต้ตึกคณะ เสียงของผู้ชายที่ฉันรู้จักก็ดังขึ้น แล้วนั่นไม่ใช่ใครนอกจาก มายด์เฟรนด์ เพื่อนรักของวินนี่

    "เอ่อ..."

    "อะแหนะๆๆ ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเนี่ยย  ฉันสงสัยตั้งแต่ที่มันบอกว่าไปนอนบ้านเธอแล้วนะ  กิ๊กกันนี่หว่า ^^"

    และยังไม่ทันที่ฉันจะได้อ้าปากตอบคำถามของมายด์เฟรนด์ เสียงของคนที่โดนพูดถึงก็ดังขึ้นมาทันที

    "พูดอะไรระวังปากหน่อยไอ้สัส  กูกับคนนี้ไม่ได้เป็นไรกันแม้แต่นิดเดียว"

     ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้  รู้ว่าเขาต้องพูดอะไรที่มันบาดใจแน่ๆ  แต่ทำไมฉันยังหวังว่าเขาจะปกป้องฉันอีกนะ ทั้งๆที่เขาเกลียดฉันไปแล้วแท้ๆ

    "เห้ย ทำไมต้องเรียกว่าคนนี้ว่ะ คนนี้ที่แกว่านี่มินี่เพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดของแกเลยนะ"
 
    "ต่อไปนี้ จะไม่มีคนชื่อมินนี่ในรายชื่อคนที่ฉันรู้จักอีกต่อไป!!!!"  เมื่อพูดจบเขาก็เดินขึ้นตึกไปทันที  พวกคนที่อยู่แถวนั้น ต่างมองมาที่เราแล้วซุบซิบกันอย่างสนุกปาก  ไม่ได้อยากจะอ่อนแอหรอกนะ  แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าโลกมันหมุนไม่หยุดเลยอะ ถ้าเป็นในหนังคงมีกล้องแพนรอบตัวตลอดเวลา  แต่นี่ไม่ใช่ในหนัง  ความรู้สึกตัวเบาหวิวนี่มันยังไงกันนะ  และไม่ต้องคิดอะไรมากอีกต่อไป เพราะร่างฉันได้ทรุดฮวบลงไปแล้ว  โดยมีมายด์เฟรนด์ยืนอึ้่งอยู่ข้างๆ  ช่วยฉันด้วยนะ ฉันยังไม่อยากตาย UU;


  [บันทึกพิเศษ : มายด์เฟรนด์]

      นี่นับเป็นเรื่องที่ผมช้อคที่สุดเท่าที่เคยเจอมา  เพราะอยู่ดีๆ ไอ้วินนี่ก็เลิกคบกับยัยมินนี่เม้าส์ซะงั้น  แต่นั่นยังไม่เท่าที่ยัยมินนี่เม้าส์ มาเป็นลมตรงหน้าผมอย่างตอนนี้  บอกตรงๆผมไม่เคยช่วยชีวิตคนมาก่อน  แม้จะเคยเรียนทฤษฎีแต่จะให้มาใช้ปฏิบัติจริงผมก้คิดว่าผมไม่น่าจะทำให้มันสำเร็จได้  ทางที่ดี ผมควรรีบอุ้มเธอไปห้องพยาบาลให้เร็วที่สุด  แต่จังหวะนั้นก็มีคนมาฉกร่างเธอไปต่อหน้าต่อตาผม  แล้วคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร มันคือไอ้วินนี่ ที่เมื่อกี้เดินลิ่วๆขึ้นตึกไป  แล้วนี่มันยังจะบอกอีกหรอครับ ว่าไม่ได้คิดอะไรกับมินนี่เม้าส์ นี่ไม่ใช่แค่ชอบแล้วแหละ รักเลยต่างหากผมว่า  แต่พวกนี้มันทะเลาะกันเรื่องอะไรนะ  ทำไมผมไม่เคยได้รู้เรื่องเลยY^Y


     เมื่อมาถึงห้องพยาบาลไอ้วินก็เป็นเดือดเป็นร้อนใหญ่ มันถามอาจารย์ไม่หยุดว่าเธอจะฟื้นตอนไหน แล้วเธอจะเป็นอะไรมากไหม อาจารย์ก็ได้แต่ตอบว่า เธอแค่นอนน้อย ได้พักก็จะหาย ยังดีนะที่อาจารย์ใจเย็น  ถ้าเป็นผมคงถีบมันกระเด็นไปเฝ้าประตูห้องพยาบาลแล้ว

    "ไอ้สัส! กูใจคอไม่ดีเลยว่ะ กูไม่น่าเลย ยัยนั่นยิ่งตัวเล็กๆอยู่ บลาๆๆ"  แล้วระหว่างที่รอเธอฟื้นขึ้นมา ไอ้วินก็พล่ามไม่หยุด ซึ่งจับประเด็นหลักได้คือ มันผิดเอง มันชั่วเอง มันเห็นแก่ตัวเอง  แต่เรื่องอะไรนั้นผมก็ไม่รู้อยู่ดี 

 

  “มึงจะเศร้าไรคร้าบเพื่อน  มินนี่เม้าส์ก็แค่เป็นลม เพราะนอนน้อย เดี๋ยวก็ฟื้นโอเคปะ"  แต่แทนที่มันจะคิดได้ มันกลับนั่งกลุ้มขมับน้ำตาคลอเบ้า  บอกตรงๆทำไม่เคยเห็นเพื่อนผมเป็นแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่คบกับมันมาเรื่องที่มันเสียใจมากที่สุดก็คือเรื่องของเหมือนฝัน  เอ่อผู้หญิงที่มันเคยชอบน่ะครับ แล้วเธอก็เหมือนความฝันจริงๆ  เธอมาทำให้มันรักหัวปักหัวปำ แล้วก็ทิ้งมันไปอยู่อเมริกา ตอนนั้นผมจำได้ว่ามนแทบเสียผู้เสียคน ขนาดตอนนั้นอยู่แค่ม.6นะ มันแทบไม่อยากจะเรียนต่อ ไม่อยากจะเอนทรานซ์  แต่สุดท้ายมันก็กลับมาฮึดสู้ได้ ด้วยเหตุผลที่ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ

   "มึงไม่เข้าใจกูหรอก  ยัยนี่สำคัญกับกูแค่ไหนมึงรู้ไหม!!! ถ้ายัยนี่เป็นอะไรไป...กูคง..."


  "อืมมมม...น้ำ...น้ำ" และไม่ทันที่มันจะพูดจบ มินนี่เม้าส์ของเราก็ทำท่าจะฟื้น ไอ้วินรีบวิ่งไปเกาะขอบเตียงพร้อมยื่นแก้วน้ำให้เธอทันที ฮู่วว นี่รอที่มันบอกไม่ได้ชอบเธอน่ะ ปากแข็งนะเพื่อน

  "เธอเป็นยังไงบ้าง  ทำไมเมื่อคืนไม่ได้นอนหรอ  แล้วมาเรียนทำไม ทำไมไม่นอนพัก บลาๆ" เอิ่มผมเป็นคนปกติยังตอบไม่ทัน แล้วกับมินนี่ที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา คงอึ้งอ่ะ  ไอ้นี่มันแปลงร่างเป็นตำรวจสืบสวนตั้งแต่เมื่อไหร่

  "เห้ยยย หยุด!!!! มินนี่ใจเย็นนะ  ไอ้วินมันบ้าไปแล้ว  เธออยากนอนพักต่อไหม? พวกเราจะไม่กวนแล้ว^^" แล้วผมก็รีบลากไอ้วินออกจากห้องพยาบาลก่อนที่มันจะทำให้มินนี่น้อยสลบไปอีกรอบ - -*  ผมล่ะไม่เข้าใจพวกมีความรักจริงๆ มันต้องหวงต้องห่วงอะไรขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย จากคนเย็นชาอย่างไอ้วิน ยังแปลงร่างเป็นตำรวจได้นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ -*-

[จบบันทึกพิเศษ]


    
    เมื่อตื่นมาอีกที ฉันก็พบว่าตัวเองได้นอนอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว  เมื่อกี้มันความฝันหรือความจริงนะ ที่เห็นวินนี่เข้ามาหาฉัน แล้วเขาก็ยิงคำถามใส่ฉันไม่หยุด และในสภาพที่ฉันกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น ฉันจึงผล็อยหลับไปอีกรอบ  ตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องแล้ว สรุปฝันหรือไม่ฝัน! -0-

   แต่ถ้าเป็นความฝันก็คงเป็นฝันที่ดีมากเลยนะ เพราะมันเหมือนจริงมาก แล้วมันก็เป็นความฝันว่าเขาจะหายโกรธฉัน แม้มันจะเป็นไปได้ยากก็ตาม


    "ตื่นแล้วหรอ พี่บอกแล้วว่าวันนี้ไม่ต้องมาๆ ทีหลังพูดอะ หัดฟังกันบ้างนะ  จะกลับบ้านเลยไหม?" พี่จอมทัพมาได้ไงเนี่ย -0-  แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย  เมื่อคืนฉันอดนอน วันนี้เลยมานอนชดเชยที่ห้องพยาบาลสินะ ตายๆๆๆๆๆ เรียนก็ไม่ได้เรียน หู่ยยยย -0-;;

   "นั่น ทำหน้าเอ๋ออีก  ไม่ต้องห่วง เพื่อนเราไปบอกอาจารย์แล้วแหละ ว่าเธอป่วย ...อยากรู้ไหมว่าเพื่อนคนไหน J”  ไอ้หน้ายิ้มกรุ้มกริ่มอย่างนั้นมันหมายความว่าไงเนี่ย =0=^

   "ใครล่ะคะ?"

   'พลั่ก'

   "ฉันเอง"

    
     นี่มันปรากฏการณ์ภาพหลอนหรืออย่างไร ทำไมตอนนี้คนที่ฉันเห็นตรงหน้าถึงเป็น นายวินล่ะ มันจะเป็นไปได้ไงที่เขาจะไปบอกอาจารย์ให้ฉัน ในเมื่อเขาโกรธฉันอยู่  ฉันต้องนอนหลับจนหลอนแน่ ไม่จริง!

  "ยัยเอ๋อเนี่ยนะที่ฉันชอบ  ฉันชอบคนเอ๋อๆ แบบเธอไปได้ไงเนี่ย"  ฉันเอ๋อตรงไหนอะ แล้วทำไมภาพหลอนพูดได้ด้วย แถมเขายังบอกว่าชอบฉันอีก  จะไม่เชื่อก็ตรงบอกว่าชอบเนี่ยแหละ เขาจะมาชอบฉันได้ไง จะมาชอบได้ยังไงเล่า!!! ตายแป๊ป (' $ ')





------------------------------------------------------------------------
อะไรคือบอกว่าชอบเขาแต่ด่าเขาเอ๋อ
วินนี่นี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ :P

ใครดูคิมทันกับยองโดบ้างค้าา??
อยากจะบอกว่าหนุกมากเจงๆๆ
อยากให้คิมทันมีตัวตน ยองโดก็ดี >3<

อย่าลืมคอมเม้นต์เป็นกำลังใจนะจ้ะ ♥