คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 :: ---T[h]E m[y]sTeR[y] a[s]So(iaTe---
---T[h]E m[y]sTeR[y] a[s]So(iaTe---
“แก แก ข่มขืนฉัน”ชายหนุ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น“ฉันไม่ชอบไม้ป่าเดียวกัน ฮือออออ”
“เฮ้ยอะไรวะ”ฟาลงงเป็นไก่ตาแตก
ฟาลมองชายหนุ่มตรงหน้าตาไม่กระพริบเขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างดี มีผมสีเงิน (ฟาลแอบคิดนิดนึงว่าดูแก่55+)รูปร่างสูงอายุน่าจะประมาณ 19-20 เสื้อผ้าสีดำตัวยาว หลุดลุ่ย ขาดเป็นทางขอบตาคล้ำคล้ายคนอดนอนมานาน กำลังนอนในท่าที่อนาถที่สุด ร้องไห้กระซิกๆ กุมเสื้อผ้าไว้พร้อมชี้หน้าฟาลหาว่าฟาลข่มขืน โอโห คิดไปได้!!!
ฟาลก้มลงมองสภาพของตัวเองโอ้โห อุบาทส์ที่สุด เสื้อผ้าหลุดลุ่ย นอนอยู่ข้างชายหนุ่มคนนั้นแล้วเหมือนจะนึกอะไรได้ ฟาลเดินไปหาชายหนุ่มแล้วเอามือจับคอชายหนุ่มพลิกดูอย่างเหี้ยมเกรียม
กร๊อบ!!!เสียงคอของชายหนุ่มปริศนาเคล็ด(สงสัยจะพลิกแรงไปหน่อยแฮะเรา)
“ทำอะไรน่ะ”ชายหนุ่มถามพลางลูบคอตัวเอง
“เปล่าแค่จะดูว่าที่คอมีรอยรึเปล่า”ฟาลตอบหน้าตาเฉย
“เฮ้ย!!!นี่แกดูดคอฉันด้วยเหรอเนี่ย ไอ้โรคจิต วิปริต จิตทราม ลามก จกเปรต อุเจ๊ด อะเฟรดทุเรศ วิปริตผิดเพศ.......”ชายหนุ่มตกใจอุทานออกมาเป็นชุด
“เว้ย!!!ใครเขาดูดคอแกไอ้บ้า แค่อยากดูว่านายถูกกัดรึเปล่าเท่านั้นเมื่อคืนมีแวมไพร์โผล่มาอาละวาด แค่จะดูเท่านั้น”ฟาลอดรนทนไม่ได้กับคำก่นด่าเป็นชุดที่แสนจะอุบาทส์
แล้วฟาลก็พิจารณาคอของชายหนุ่มปริศนาเพื่อหารอยกัดซึ่งอาจเป็นของแวมไพร์แต่เมื่อไม่พบอะไรก็โล่งใจ แล้วก็กำลังจะถอยห่างจากชายหนุ่ม ก็นึกอะไรได้อีกจึงหันหลังกลับมาอย่างรวดเร็วทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งแล้วรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วฟาลก็เดินดุ่มๆเข้าหาชายหนุ่มยื่นมือไปกระชากเสื้อของชายหนุ่มจนหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดีเผยให้เห็นทรวงอกที่มีมัดกล้ามแน่นปึ๊กของชายหนุ่ม(ว้าว!!!)
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ชายหนุ่มกรีดร้องลั่นป่า ทำให้ฝูงนกแถบนั้นบินหนีกันจ้าหละหวั่น
“ไอ่ลามก โสโครก วิปริต ซาดิสถ์............”
“แก ไอ้บ้าแกคือแวมไพร์เมื่อวานสินะ แกนะแก”ฟาลทำหน้าเคียดแค้นใส่ชายหนุ่มทันทีเมื่อเห็นรอยแผลที่หน้าอกเป็นลายกรงเล็บที่เขาฝากไว้ให้แวมไพร์ตัวเมื่อคืน
“ทำอะไรกันน่ะน่าสนุกนะ”เสียงปริศนาที่น่ารักดังมาจากต้นโอ๊คต้นที่ฟาลกระแทกเมื่อวานฟาลเงยหน้าขึ้นดูทันที
สิ่งที่ฟาลเห็นคือเด็กผู้หญิงผมยาวเป็นเกลียวสีน้ำตาลหน้าตาน่ารักแต่งชุดสีขาวที่ดูฟูฟ่องเป็นพิเศษนั่งอยู่บนต้นไม้กำลังส่งยิ้มมาให้ฟาล
“คือว่าเมื่อคืนเรานอนอยู่บนต้นไม้ต้นนี้แล้วก็ได้นั่งดูเจ้าต่อสู้อยู่กับแวมไพร์ตนนึงอืม...ซึ่งก็คือเจ้านั้นเอง”เธอชี้ไปที่ชายหนุ่มปริศนาคนนั้น
“
แล้วพวกเจ้าก็ทำอะไรกันปัญญาอ่อน หาว่าข่มขืนกัน ฮิฮิฮิติ๊งต๊อง”เธอว่าแล้วก็ขำกลิ้งจนกิ่งไม้ที่เธอนั่งอยู่หักลงมาทับกิ่งไม้กิ่งที่เตี้ยกว่าเธอก็ยังขำไม่หยุด
ทั้งฟาลทั้งชายหนุ่มรู้สึกอับอายจนหน้าแดงและดำจึงพูดใส่เด็กผู้หญิงพร้อมกัน
“แล้วเธอยุ่งอะไรด้วย”
เด็กผู้หญิงหยุดหัวเราะทันทีแล้วทำหน้างอนๆ “ก็แค่มาบอกเอง เชอะ”
เธอทำหน้างอนๆแล้วหันหลังกลับไปหาแสงตะวัน ทันใดนั้น กลางหลังของเธอก็มีปีกงอกออกมาเป็นปีกขนาดใหญ่เกินตัวไปนิดนึง ปีกสีเขียวน้ำทะเลดูสดใส แซมด้วยสีน้ำเงินและแดงเข้ากับเธอมาก เธอสะบัดปีกเล็กน้อยแล้วบินจากไป ขนนกหลุดร่วงลงมาตามสายลมฟาลยื่นมือซ้ายไปรับขนปีกสีเขียวมาดูแล้วมองเธอบินจากไปจนลับตา
เมื่อเธอไปแล้วฟาลก็ต้องเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเพียงลำพังทั้งสองมองหน้ากันอย่างเคอะเขินในความบ้าบิ่นงี่เง่าของตัวเอง
“เราชื่อเอ็กซ์ฟอล เอ ฟาลคอน มาจากเมืองเวสท์วาร์กอน กำลังจะเดินทางไปเมืองเอ็นเวย์เพื่อไปยังบลูเกทเพื่อแก้คำสาปบางอย่าง”
“บลูเกทรึ”ชายหนุ่มทำหน้างงแล้วเริ่มแนะนำตัวเองบ้าง
“เราชื่อ เอลเดสวี เคดรอฟ มาจากเมือง เซาท์คอร์ เรากำลังมุ่งหน้าไปเมืองเวสท์วาร์กอนเพราะเราได้ข่าวมาว่าบลูเกทมีที่เวสท์วาร์กอนเราอยากจะแก้คำสาปเรื่องที่นายก็น่าจะรู้แล้ว”
“นายจะบ้ารึบลูเกทน่ะอยู่ที่เมืองเอ็นเวย์ เจ้ามาผิดทางแล้วหล่ะ บลูเกทน่ะอยู่อีกซึกโลกทีเดียว”
เคดรอฟทำหน้าเหมือนเพิ่งโดนต่อยมาแล้วกำลังมึนเขาทำหน้างงงวยเล็กน้อย
“งั้นเราก็ขอไปกับนาย”เคดรอฟรีบตัดสินใจแล้วบอกฟาลอย่างหน้าด้านๆ
“เราไม่อยากได้คนงี่เง่าร่วมเดินทางไปด้วยหรอก”
“นายนี่มัน...”แล้วทั้งคู่ก็ตีกันโดยเปล่าประโยชน์
“ว่าแต่ที่นายสู้กับแวมไพร์เมื่อคืนนายไม่มีแผลเลยเหรอ”เคดรอฟถามด้วยความสงสัยหลังจากที่โดนหลังเท้าของฟาลเสยเอาที่ซี่โครงด้านซ้าย
“มีสิโดนแกซัดไปตั้งหลายเปรี้ยง”ฟาลตอบพลางมองแผลตัวเองเป็นที่น่าอัศจรรย์ใจที่ แผลทั่วตัวที่ฟาลโดนเมื่อคืนได้หายไปหมด“ว้าว เจ๋งไปเลย”
“นายเป็นอะไรกันแน่นี่”เคดรอฟมองฟาลด้วยความทึ่ง
“เราเป็นบุตรของพระเจ้าเพราะเพื่อความปลอดภัยในการเดินทางเราได้ฝากครึ่งีวิตไว้กับพระเจ้าเราคิดว่าทีเราไม่มีแผล เพราะมันหายไปแล้วต่างหากว่าแต่นายเหอะทำไมถึงต้องเป็นแวมไพร์ล่ะ”
“เราเป็นบุตรซาตาน เราถูกซาตานสาปเพราะปู่ของเราไปเล่นไฮโล แล้วแพ้ซาตานเบลรอค เราจึงถูกสาป 3 ชั่วคน แต่ปู่เราและพ่อกับแม่เราได้ถูกหมอผีปลิดชีพไปหมดแล้วเราจึงต้องมาแก้คำสาปเพียงลำพัง เราสองคนมาเป็นคู่ซี้ปึ๊กกันดีกว่าคู่พระเจ้ากับซาตาน 55+”เคดรอฟพูดอย่างมีความหวัง
“เราบอกนายแล้วว่าเราไม่ต้องการคู่หูงี่เง่า เดี๋ยวนายก็หาว่าเราจ้องจะข่มขืนนายอีกจะบอกให้ว่าเราไม่ใช่พวกวิปริตทางเพศอย่างนายก็แล้วกัน ไอ้โรคจิต”ฟาลตอบเคดรอฟอย่างไม่ใยดี
“ไอ่บ้าเราก็ไม่วิปริตเฟ้ย!!!ไอ้ตัวประหลาดมีมือสีเงินงอกออกมา”
“เค้าเรียกว่าของขวัญจากพระเจ้าเฟ้ยไอ้แวมไพร์งี่เง่า”
แล้วทั้งคู่ก็ตีกันต่อน้าน!จะถึงมั้ยบลูเกทน่ะ เฮ้อ...
“เราจะไปกับนายไม่รู้หล่ะยังไงเราก็จะไปกับนาย”เคดรอฟยังดื้อดึงจะไปกับฟาลหลังจากทั้งสองตีกันจนเหนื่อย
ฟาลมองแผลที่แขนที่เพิ่งถูกเคดรอฟทึ้งเมื่อกี๊ ตอนนี้แผลเลือดไหลทะลักออกมาเจ็บแสบยิ่งนัก ฟาลนั่งจ้องมองแผลเนิ่นนาน ไม่ยอมตอบคำถามของเคดรอฟเขาก็นั่งดูต่อไป จนแผลนั้นเริ่มเลือนหายไป คงไว้แต่รอยเลือดเกรอะกรัง
ฟาลเงยหน้าขึ้นมองเคดรอฟมองแผลเหวอะหวะที่เขาฝากให้เคดรอฟทั้งวันนี้ เมื่อคืน และเมื่อกี๊เลือดยังติดเกรอะกรังแล้วแผลที่หน้าอกก็ยังเปิดอยู่เขาเผลอมองหน้าอกของเคดรอฟนานไปหน่อย จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโรคจิตนิดๆฟาลลุกขึ้นยืน หันหลังให้เคดรอฟแล้วเดินจากไป
“อยากไปก็ตามมา”ฟาลพูดลอยๆพอให้เคดรอฟได้ยิน
เคดรอฟมองฟาลด้วยความดีใจกำลังลุกตามพร้อมกับยิ้มไปด้วย จนรู้สึกเจ็บแผลก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี๊ถูกมันทำร้าย จึงลุกขึ้นเดินตามด้วยสีหน้าเคียดแค้น(แล้วมันจะไปด้วยกันได้มั้ยเนี่ย???)
ความคิดเห็น