คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 :: T[h]E j[o]uNey [b]eGiN
…T[h]E j[o]uNey [b]eGiN…
ขณะนั้นที่โบสถ์ เวสท์พรีสท์ ฟาลกับบาทหลวงเฟรมเน็กซ์กำลังทำการพอร์ชั่นอยู่
“ข้า เอ็กซ์ฟอล เอ ฟาลคอน ขอสาบานมอบชีวิตครึ่งหนึ่งของข้าพเจ้าให้กับพระผู้เป็นเจ้า จงรักษามันให้ข้า และข้าสัญญาจะมารับคืน เมื่อข้าพเจ้าแก้คำสาปกลับมาจากเขตบลูเกท”
ฟาลนั่งอ่านบทภาวนานี้ด้วยใบหน้าเหยเก แล้วคิดในใจว่า ภาษาสมัยไหนนิ โบราณมาก เมื่อเฟรมเน็กซ์เห็นสีหน้าของฟาลก็ได้เอากระดิ่งพิธีกรรม เคาะหัวฟาลหนึ่งทีด้วยความหมันไส้ พร้อมกับทำหน้าดุ ประมาณว่า ภาวนาไปอย่าปัญหามาก เมื่อฟาลสวดเสร็จ เฟรมเน็กซ์ก็สรุปให้ด้วยความรำคาญใจ
“เอาล่ะฟาล ต่อจากนี้เจ้าจะไม่มีทางตายได้ แต่เจ้าต้องกลับมาภายใน 20 ปี เพราะครึ่งชีวิตของเจ้ามีแค่นั้น และจงทำให้สำเร็จเพื่อมารับอีกครึ่งชีวิตไป”
“งั้นถ้าข้า ทำไม่สำเร็จ ข้าก็จะตายงั้นสิ” ฟาลพูดพร้อมถูหัวของตัวเองไปด้วย
“แม่น แหล่ว...เจ้าจะอยู่ได้ถึงแค่ 20 ปี ถ้าได้ชีวิตคืนเจ้าก็จะมีอายุ ต่อไปอีก 37 ปี แล้วก็ตาย”
“ชีวิตฟาลสั๊นสั้น...”
ทันใดนั้น ก็เกิดแสงทอดออกมาจากไม้กางเขน กลางโบสท์ ตกลงมายังตัวของฟาล
“อ๊ากกกกกกกกก...” ฟาลร้องลั่น
หรือนี่คือบทลงโทษ(ที่แอบบ่นว่าคำภาวนาโบราณ) หรือว่าคือคำสาป!!! ในหัวของฟาลสับสนไปหมด เขารู้สึกเจ็บมือขวามาก นิ้วทั้ง 5 ที่มือขวาเจ็บจนน้ำตาเล็ด โอย... ปวดจนจะทนไม่ไหวและรู้สึกว่ามีอะไรกำลังดันออกมาจากนิ้วของเขา ... อ่าสงสัยล่ะสิว่าเฟรมเน็กซ์ไปไหน เฟรมเน็กซ์นั้น ไปไหนหว่า อ้อเจอแล้ว เขากำลังเปิดตำราอย่างหน้าดำคร่ำเครียดเพื่อค้นคว้าหาข้อมูลของสิ่งที่ได้เกิดขึ้น
บัดนี้แสงนั้นได้จางหายไปแล้ว ฟาลยกมือขวาของเขาขึ้นมาดู ก็พบว่ามือของเขานั้นควันลอยฉุย กลิ่นไม่น่าพิศมัยโชยออกมา ฟาลคิดในใจว่า เป็นพระเอกเรื่องนี้โคตรซวยเลย เอ้ามาดูกันต่อว่าเกิดอะไรขึ้นกับมือขวาของเขา ว้าว มันมีกรงเล็บสีเงินงอกออกมาจากตำแหน่งที่ควรจะเป็นเล็บมือ กรงเล็บนี้คล้ายกรงเล็บที่อยู่ที่เท้าเหยี่ยว ฟาลยืนมองด้วยความงุนงง
“นี่คือของขวัญจากพระผู้เป็นเจ้านะฟาล ปู่เดาว่านี่คงเป็นกรงเล็บเหยี่ยวตามชื่อของเจ้านะ ฟาลคอน จากนี้เจ้าคือบุตรของพระเจ้า เจ้าจะมีพระเจ้าคุ้มครองตลอดเวลา”
“ปู่ ฉันไม่ชอบอ่า...อายเค้าจะแย่” ฟาลพูดไปถูมือตัวเองไป
“มันจะมีอยู่แค่ตอนที่พระเจ้ารับครึ่งชีวิตของเจ้าเท่านั้น เมื่อเจ้ากลับมา มันก็จะหายไป”
“ปู่พูดเหมือนรู้ดีเน๊อะ” ฟาลพูดอย่างไม่ใส่ใจพร้อมมอง มือเหยี่ยวข้างขวาของเขาด้วยความชื่นชม
“............” เฟรมเน็กซ์ ไม่พูดว่าอะไร แล้วหันหลังกลับเดินไปหลังโบสท์
ฟาลยืนพิจารณากรงเล็บของเขาอยู่นาน พร้อมกับคิดว่า แล้วเวลากินข้าวที่ต้องใช้ตะเกียบเขาจะเอาอะไรคีบ...ฟาลสงสัยว่ากรงเล็บของเขานั้นเป็นเหล็ก เมื่อเขาคิดได้ดังนั้น เขาก็เกิดความกังวลว่ากรงเล็บของเขาจะขึ้นสนิม (คิดไปได้) เขาจึงวิ่งไปร้านตีกาบเพื่อทำการเคลือบ กันสนิม เมื่อคนที่ร้านรับกรงเล็บของฟาลไปดูเขาก็เอ็ดกลับมาว่า
“เจ้าหนู จะบ้าเหรอ จะเอาเงินมาเคลือบกันสนิมทำไมกัน”
“เงิน???” ฟาลงงมาก
“ก็เงินน่ะสิ เงินแท้ด้วย ไม่เข้าเรื่องเลย จะเอามาเคลือบทำไมกัน”
แล้วฟาลของเราก็หน้าแตกตามระเบียบ กลับโบสท์ไป
เมื่อตะวันโผล่พ้นเส้นขอบฟ้า ในเช้าวันหนึ่ง ฟาลได้เตรียมการ ที่จะมุ่งไปเมืองเอ็นเวย์ เขาได้ร่ำลา เฟรมเน็กซ์ และได้มุ่งหน้าออกไป โดนไม่ได้บอกที่บ้านด้วยซ้ำไป เขาตั้งในว่าจะหายสาบสูญไปจากหมู่บ้าน เพราะแน่นอนว่าไม่มีใครที่หมู่บ้านนี้จะสนใจว่าเขาเป็นอย่างไร เมื่อเขาร่ำลาเฟรมเน็กซ์แล้ว เขาก็เดินทางพ้นประตู หมู่บ้านเวสท์วาร์กอนไป
ความคิดเห็น