คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เปิดตัว
บทที่ 1
เปิัว
เมื่อืนผมฝันร้ายนเีย ฝันว่าอะไรน่ะหรอ ฝันว่าไอ้หน้าหล่อ้าบ้านมาัรอผมเพื่อไปมหา’ลัยพร้อมันน่ะสิ ไม่พอนะมันยั้อนมอไ์อเอวผมแน่นเป็นลูลิแถมหอมแ้มผม้วย โอ้ย!ลื่นไส้ะอาเียน!
“ผมไป่อนนะแม่ หวัีรับ ฝาหวัีพ่อ้วยนะฮะ”
ผมลาแม่่อนออไปมหา’ลัย เ็นฟีโน่ันามสีำออไปอหน้าบ้าน เหมือนมีพลัานลึลับระิบ้าหูผมเรียให้ผมหันไปูอะไรบาอย่า สายาผม็ไปปะทะับร่าสูโปร่ในเรื่อแบบนัศึษาึ่ยืนเป็นนายแบบอยู่้าระถา้นไม้หน้าบ้าน
“อย่าบอนะว่าะอิรถันไปมอน่ะ”
ผมเอ่ยึ้น วหน้าเรียวยาวยิ้วึ้นสู่อนอบผมลับมา
“แสนรู้นี่”
เฮ้ย! เอาริิ! ไอ้ธันทำหน้าเหมือนรออยอะไรบาอย่า รอผมออปา่ารามันล่ะมั้ แ่โทษทีผมำลัอึ้สุี มันะเหมือนในฝันเินไปไหม! มาัรอไปมหา’ลัยเนี่ย
“ไม่ให้ไปเว้ย!”
ผมสาร์ทรถับหนี แ่มันเอามือมาึที่ับหลัเบาะรถไว้แล้วมัน็ถลามาามแรรถ ผมเลย้อเบระทันหัน ่อนะทำมันหันฟาพื้นาย
“เล่นอะไรอนายเนี่ย!”
“ันสิ้อถาม! อยาลหน้าหนึ่หรอห๊ะ!”
ผมะโนใส่หน้ามันอย่าใ เือบลายเป็นารแล้วไหมู
“ันแ่ะิรถนายไปมหา’ลัยแ่นี้้อับหนีเลยหรอ”
“ะ...็”
ผมอ้ำอึ้ไม่รู้ะอบออไปยัไ ะนั้นมัน็ถือวิสาสะระโร่อมมอไ์ผมเป็นที่เรียบร้อย
“รถแ็มีไม่ใ่หรอ” ผมร้อบอ
“อยู่ศูนย์”
“เรียแท็ี่สิวะ”
“เปลือ”
“ลไป ไอ้บ้านี่!”
“ไม่”
“ถ้าะไป็ไปเอาหมวันน็อมาใส่!”
ผมยื่นำา มัน้อหน้าผมอยู่รู่หนึ่่อนะเอ่ย่อ
“นายลไปเอามาให้ันสิ”
“ห๊ะ! ันไม่ใ่เบ๊แนะ”
“ถ้าันลนาย็ะับหนีอีใ่ไหม”
“เออ เฮ้ย! ไม่ใ่”
“ลไปเอามาให้ันเี๋ยวนี้”
มันทำเป็นออำสั่ับผม เี๋ยวนะ มันมาออาศัยผมับไปส่มันแล้วมันมีหน้ามาสั่ผมอี แบบนี้มันยอมไม่ไ้แล้ว!
“นี่แ..!”
“หมวหรือศาล”
มันเอ่ยเสียริั ผมเม้มปาหน้าพอเป็นอึ้อ่า เินเ้าบ้านไปเอาหมวันน็อสีมพูแปร๋นอยัยน้อสาวมาให้มัน
“เอ้า! เอาไป”
“ไม่ ันะเอาใบนั้น”
มันี้มาที่หัวผม มันเป็นหมวลายเียวับรถมีแว่น้วย
“เรื่อมา! ใส่ๆไปเหอะ”
“หมวหรือศาล”
“อย่ามาู่นะเว้ย!”
“หมว-หรือ-ศาล”
ผมำใถอหมวปาอัใส่หน้ามัน เสียายที่มันันรับไ้ ผมี้เรีย่อวามยาวสาววามยืับมัน็เลยำใใส่หมวลายิี้แสนน่ารัอน้อัวเอไป หน้าผม็ไม่ไ้หล่อ หรือน่ารัแบบหนุ่มี่ปุ่น เาหลี ให้มาสวมหมวลายิุแบบนี้ผมล่ะอยาะบ้าาย
“ถ้าันใส่แบบนี้น้อ่าแน่ๆ แใส่เหอะ”
“หน้าันอย่าโระให้ใส่หมวิี้หรอ”
มันทำหน้าใสื่อ โห้! ถ้าหน้าอย่ามึเป็นโรพวผู้หิเปิบ้าน พาบันไให้มึึ้นห้อเลยล่ะ! แหมทำมาเป็นถ่อมัว
“ไปไ้แล้วันไม่อยาสาย”
พูบมัน็เอามือมาล้อเอวผมเอาไว้
“อย่าอิวะ!”
ผมร้ออย่าใ มันทำหน้าแ่ไม่เอามือออ ผม็้อแะออ ทำแบบนี้มัน็เหมือนในฝันเปี๊ยบเลยิ อย่าบอนะว่า่อานี้มันะ..!
“หวัวไปไ้ ไม่อแล้วันหายหลัไปใระรับผิอบ”
“แ็ับที่ับ้าหลัิ”
“ไม่”
“แรู้ไหมว่าทำแบบนี้มันเหมือน..!”
“เหมือนไร”
ผมะั ะบอมันีไหม
“ือันฝัน”
“ว่า?”
“แมาอิรถันไปมอ แล้ว็อเอวแบบนี้ พออแล้วแ็หอมแ้มัน้วย”
พูแล้ว็อยาะเอาล้อรถทับหน้า เป็นฝันที่บับที่สุในีวิลูผู้ายอย่าผมเลย
“อ่อ”
มันทำหน้ารับรู้โยผึ้น ริมฝีปาหยัไ้รูประุยิ้มมุมปาเล็น้อยอย่าเ้าเล่ห์ เลล์สมออันน้อยนิอผมเริ่มสั่ารว่ารอยยิ้มนั้นมันไม่อบมาพาล ผมวระรีบหันหน้าลับมาไ้แล้ว ไม่ั้นล่ะ็…….
ฟอ~
ปลายมูโ่ลมา้าแ้มผมนบุ๋มลึลไป ผมะลึอ้าปาห้อยแทบะถึหัวเ่า มันถอนปลายมูออไปบ่นพรึมพรำเร่ให้ผมออรถ
“เอ้า ไปไ้แล้วหรือะเอาอีที”
….ผมโนหอมแ้มหรอ....
...ริิ? เฮ้ย!!!
มึ...มึ....มึ!!!
พอถึมหา’ลัยผมรีบ้ำอ้าวทาใรทามัน นัวสูที่ผมปล่อยมันทิ้ไว้ับรถ็ไล่หลัผมมาิ ๆ ึ่ผมำไ้ว่าะมันับผมไปนละทาันนะ
“ามมาทำไม!” ผมหันไปแว้ใส่
“นายะไปไหน”
“ิน้าวิ!”
“ัน็ะไปิน้าว”
“ไปินโรอื่นิ เหม็นี้หน้า”
“มี้อไหนห้ามันิน้าวโรเียวับนายหรอ”
“ไม่มี แ่ไม่ให้ามเว้ยเ้าใมะ!”
มันีหน้านิ่เลิิ้วสะิ่อมใ้ฝ่าเท้าผม มันเินนำหน้าผมมา้าวหนึ่แล้วหันหลัลับมาพูับผมอีที
“ันอยู่หน้านายแล้ว ทีนี้นาย็ลายเป็นผู้าม”
“ันไม่ินโรนี้็ไ้!”
ผมสะบัหน้าไม่แร์ถึแม้ระเพาะผมะประท้วโรราอยาอาหารมาแ่ไหน็าม
“อะไรแ่นี้้อหนีไปินห้าเลยหรอ”
“ปาหรอนั่น! อยาโนใ่ไหม!”
ผมเหวี่ยหมัเ้าระับอมัน มันไหวัวเบี่ยหลบ ะบบมือับ้อมือผมไว้
“อารม์ร้อนันะ”
“ันบอแล้วว่าอยู่ับแร่าายันมันแปรปรวน่าย!”
โร
เสมือนท้อฟ้าวิปริแปรปรวนทันใ โรรา~ ท้อทรยศอผมส่สัาบอว่า่วยเอาอาหารมาระวเ้าระเพาะเสียที ูทนไม่ไหวแล้ว
“เห็นแ่ระเพาะอนายนะ เ้านี้ันเลี้ย้าวนายเอ”
“ไม่้อ หาินเอไ้”
“้าวผัระเพรา”
“ไม่”
“๋วยเี๋ยว”
“ไม่”
“เส๊”
โร
ท้อผมำรามออมา อนไ้ยินื่ออาหารในปาผม็พรั่พรูไป้วยน้ำลายลายะเป็นโรพิษสุนับ้า
“เส๊แล้วันนะ”
ไอ้หน้าหล่อลั้นหัวเราะในะที่ผมทำหน้าเหมือนะระเบิ เออ มึ็รู้แล้วว่าูอยาินอะไร็รีบ ๆ นำไปสิวะ รอแม่มาัริบบิ้นหรอ
“มาสายนะมึ โอ๊ะ!”
เพื่อนผมไอ้เมศเอ่ยทัเสียัลั่นโรอาหารเมื่อเห็นว่าผมเินมาพร้อมับใร เพื่อนสาวร่วมห้ออีสอีวิ่าลุพรวพร้อมันโยมิไ้นัมา แล้วนา็วิ่มาลานหล่ออย่าผมออาาไอ้ี้เหร่
“ไอ้เผือ! นี่แมาับธันไ้ไวะ!” แม่นาลินลนีออปาถามเป็นไฟแลบ
“ือไรเนี่ย? ลาูมาแ่ันถามถึไอ้ี้เหร่นั่น” ผมพูอย่าน้อยใ
“ถ้าบ้านมึระร้าว็บอู่อน็ไ้ เี๋ยวูื้อให้ใหม่” แม่นานินแฝยัยลิน่วยเสริม
“บ้านูระใ้านไ้ีเว้ย”
“น่าสสารเินไปล่ะ นี่มึมีปม้อยมาน้อหลอัวเอเลยสินะ”
ยัยลินบีบน้ำาสสารผมับใพลาึัวผมเ้าไปแนบับไม่ระานัมันอมัน แ่ไม่ทันที่แ้มผมะไ้แนบผม็โนระานเือบหายหลั
“ทำอนาารปรับไม่เิน 500”
ไอ้หน้าหล่อ(น้อยว่าผม)พูรอโสประสาทผม มือ็รั้อเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อย
“ปรับเลย ปรับยัยแฝระานนี่เลย”
“ไอ้ยู! นี่แอยาโนรอเท้าทาบหน้าใ่ไหม”
ยัยสอแฝ่วยันพูรวมเป็นประโยเียวัน ผมลอยหน้าลอยายท้าทายพวมัน เอาเว้ยหน้าผมหนา้วย ส้นหัไม่รู้้วยนะเว้ย
“ปรับนายน่ะแหละ”
“ไ้ไ ันเป็นฝ่ายเสียหายนะ เรียนหมายมายัไ”
ผมประท้วไอ้เ็นิิ ผมเป็นฝ่ายเสียหายนะ
“อ้าว! พิมมาแล้วหรอ”
ไอ้เมศทัเ้าอร่าาวเนียนออร่าระแทา ใบหน้าสวยหวานสไล์สาวเรียบร้อยลี่ยิ้มละมุนุะสาปนทั้โรอาหารให้ละลายเพราะวามน่ารั รวมทั้ผม้วย
“อ่ะ หวะ...หวัีธัน”
เสียอันไพเราะหลุลอยออมาัั้วหัวใผมให้าสะบั้น ทำไมๆันทั้ที่ผมอยู่้าหน้าไอ้เ็นิินี่ แ่พิมันทัมัน่อน เสียใๆ มา ร้อไห้แปบ
“ี”
มันอบลับห้วน ๆ ผมเลยมอ้อนมัน โอ่ ิว่าหล่อนัหรอ าวะูอุส่าห์ทัมึเลยนะอบี ๆ ไม่เป็นหรือไ มันรู้ัวแล้วว่าผมทำหน้าไม่พอใมันอยู่มัน็เลยพูออมาอีรอบ
“ไม่เอาน่า อย่าหึสิ”
ผมระพริบาปริบ ๆ ระบบประสาทเออเร่อไปั่วราว พวเพื่อนผม็เ่นเียวัน
“พูบ้าไรเนี่ย!”
“็เห็นทำหน้าไม่พอใ”
“ไม่พอใที่แอบพิมห้วนๆเว้ย!”
มันเลิิ้วประมาว่าหรอรับ? พวเพื่อนผมที่ประสาทาไปั่วราว็เริ่มลับเ้าที่ ไอ้เมศ็เลยรีบโพล่ปาถามออมา
“เป็นแฟนันหรอ”
“ใ่/ไม่ใ่”
ไอ้หล่อับผมอบออมานละอย่าัน วาสีเ้มหรี่มอผมพร้อมปล่อยอสโม่ทำลายล้าออมาใส่ผม
“มานี่เลย”
ผมึ้อมือนัวสูว่าให้เินามออมา้าน้าโรอาหารที่ไม่่อยมีนสัร มันสะบัมือยึ้นออ เบนหน้าออไปทาอื่น ือมึอนูหรอ?
“แพูแบบนั้นออไปไ้ยัไ!”
“ันพูวามริ ถ้ายอมรับไม่ไ้็เอามาสี่หมื่นสี่แล้วไปเลย”
“แะพู่อหน้าพิมทำไมล่ะวะ”
“ทำไม”
“ะ...็ ันอบ..เาอยู่ ็ไม่อยาให้...เอ่อ รู้”
“นายำลันอใันอยู่นะรู้ไหม”
ไอ้โย่สาวเท้าเ้ามาันผมอัเ้า้นไม้ มือ็ั้นอยู่้าไหล่ทั้สอ้าอผมเป็นรั้นไม่ให้ผมหนีไปไหนไ้
“โธ่...แ็..เออๆ เอาี้ไ้ไหมล่ะ แอย่าไปพูับใรว่าเป็นแฟนัน”
ผมไม่รู้ว่ามันะยอมไหม เหอะๆ ที่ริแล้วารมายื่น้อเสนอให้ผมบับมันแบบนี้ผม็รู้อยู่แล้วล่ะว่ามัน้อแล้ให้ผมโนล้อว่าเป็นเย์แหเลย
“นอื่น็ไม่รู้สิว่านายเป็นแฟนัน”
มันยื่นหน้าเ้ามาใล้ ผมนี่แทบะสิเ้าไปับ้นไม้ ท่ามึล่อแหลมมามาย็ถอยห่าหน่อยไหมล่ะ....
“ันไม่พู็ไ้ว่านายเป็นแฟนัน”
“ริิ!”
ผมยิ้มแ้มแทบแ ถึแม้เพื่อนผมับพิมะไ้ยินไปแล้ว็เถอะ อย่าน้อย็ยัแ้่าไ้อยู่หรอนะ ผมึ้น้ำาแทบทะลั ะว่าไปธันมัน็ไม่ไ้ใร้ายับผมัเท่าไหร่ โีไป
“เฮ้ยๆมาูอะไรนี่”
“เฮ้ยูโน่นๆ”
ะที่ผมะลุไปเ้าห้อน้ำหลัอาารย์ปล่อยเบร10นาที เสียแื่นอนบนึทำให้ผมหยุปลายเท้าล ือ่อมเผือมันทำานแล้วไอยารู้ว่านบนึเามุอะไรันที่้าหน้า่า
“อูหน่อยรับๆ”
ผมพยายามันร่าเบียเสียให้แหวออเพื่อแทรัวไปูบ้า ผมมอไปยัลานว้าหน้าึเรียนที่บันี้เ็มไป้วยแผ่นระาษสีมพูสลับแ เรีย่อเป็นัวอัษร พอไล่อ่านเท่านั้นหน้าผมาาวีเป็นไ่้มน้ำปลา็เริ่มแึ้น ๆ ไม่ใ่ว่าเินหรืออะไร แ่มันอายและโมโห่าหา
/ยูแฟนธัน/
ผมอยาะิ่พสุธาลไปถ้าไม่ิว่าผมินัเล่นFIFAับเพื่อนืนนี้อยู่
“ใ่ยูเพื่อนูเปล่าวะ”
เสียอไอ้เฟรมเพื่อนอผมเอ่ยึ้น วาสีน้ำาลอมันไล่มอหน้าผมอย่าพิารา
“เออิ มีอยู่ยูเียวะยูไหนล่ะ”
ไอ้เมศอบ ึู่ไม่ไ้อมึเลยนะเว้ยะอบทำไม! ผมเลยัารเพ่บาลมันไป้วยวามเือแ้น
“เฮ้ย! ทุนนี่ไอ้ยูแฟนธันหว่ะ!”
ไอ้เฟรมะโนลั่น าวบ้านาว่อเลยหันมามอผมเป็นแถว อะ...ไอ้เพื่อนทรยศ!
“พวมึเรียมัวายไ้เลย!!”
ผมะโนัลั่นพลาระโไล่เะพวมันอย่าบ้าลั่ แ่ไม่นานผม็้อหยุารระทำนั้นล้วยำสั่เ็าาผู้ทรุวุิ
“ยุรนันท์รุาเลิวิ่บนอาารและส่เสียั้วย่ะ”
เอ่อ... อาารย์รับ ทำไมว่าผมนเียวอ่า ไม่ยุิธรรมเลยยยย
วาใ้แพรนาำหรี่มอำประาศสละโสที่วาเรียอยู่บนพื้น ริมฝีปาเลือบสีแสเหยียออเล็น้อย เธอไม่เยสนใะำื่อนที่ไม่สำัไว้ในเศษเสี้ยวสมอเธออยู่แล้ว
“ื่อยู....สินะ”
แ่ื่อ “ยู” ะถูบันทึไว้ในอเล็ ๆ อวามำ เพราะนื่อ “ยู” ันเ้ามาวาทาถ่านไฟเ่าอยู่น่ะสิ นิ้วเรียวสวยสะบัปลายปาาื่อเานนั้นเอาไว้้วยสีแ่อนะยิ้มริ่มิเรื่อสนุ ๆ ที่ะทำับนๆนั้น.... “ยู”
+++++++++++++++++++++++++++++++
อบุที่มาเม้นให้นะะ อ๊ายยย ีใรีบอัพให้เลย
หวัว่าอนนี้ะทำให้ไม่ผิหวันะะ><
ความคิดเห็น